Heimskringla - 01.11.1922, Blaðsíða 7

WINNIPEG I. NÓVEMBER 1922.
HEIMSKRINGLA.
7. BLAÐSÍÐA.
The Dominion
Bank
■ •KM N»TRE OAHB ATI. •«
•HEtBROOKB »T.
Hölu'ðstóll, uppb.....$ 6,000 000
V*r*sjóður ............6 T,700,000
AlUr eignir, yiir ....»120,000,000
Wratakt athygli yeitt TlSflkffb
w* kaupmann* o*
SDsrisjóðsdeildin.
Vertir af innstæðufé greiddir
Jafn háir og annarsstaðar ritV
ronget.
PHOBBA
P. B. TUCKER, RáðsmaBur
Memphis,
Sakkaracyðimörkin.
Eftir Ebbc Korncrup.
(Rithöfundurinn E. Kornerup hef-
ir sent Morgunblaðinu ferðasögubrot
frá Egyptalandi. Er sumt af því svo
fróðiegt, aS þaö birtist í íslenzkri
þýÖingu.)
Ein af allra elztu og stærstu borg-
tim, sem sagan getur um, er Memphis,
sem lá um 20 kílómetra sunnan við
þaö, sem Cairo stendur nú.
Memphis stóö á geysistóru svæöi,
eins víöáttumiklu og London, og var
untluktur hvítum múr. Vegna þess-
arar stæröar er maður hissa á, aö
ekki skuli meira eftir af honum nú
en er.
En orsökin er sú, að á þeim tíma,
sem hann var reistur, kunnu menn
ekki aö nota brendan stein, en bygðu
úr hontim sólþurkuöum.
Tönn tímans hefir bókstaflega eytt
bænym. Hann var á takmörkunuin
milli noröur-ríkisins og suöurríkj-' klettaf sem eru gáróttir eins og sand-
anna, og haföi þess vegna mjög mikla urinn undir sjávarborÖinu við strend-
og meöfram henni lá gróðrarflæmið j
egypska og fylgdi henni í öllum bugð
um hennar.
Langt burtu eygjum viö pyrair.id-
ana; einn þeirra er tindóttur og er
meö tröppum og þrepum. — Þær verð-
um við upp að fara, upp á toppinn og
héðan sýnist þaö létt. En í raun og
veru eru sum þrepin níu, tíu og jaín-
vel ellefu metra há.
Sólin hækkar á himninum. Altaf
höldum viö í suöurátt. Viö eigum
eftir aö fara 20 kílómetra yfir gulan
sandinn, og það er heitt eins og um
sumardag, þrátt fyrir þaö, aö það er
aprílmánuöur.
Niöri í grænum breiðunum spíg-
sporar storkur. Nú, hérna heldnr
hann til og reikar um mosaþembur
I*araos. Uppi í loftinu sveima varg-
fuglar. Yfir Cairo sveima helzt
haukar. Þeir sveima í stórum bog-
um og likjast í loftinu smáum punkt-
um. Yzt við sjóndeildarhringinr-,
þar sem lág fjöll risa, sést hinn hvíti
I múr eins og sköröóttar tennur. Það
eru leifar gamla Memphismttrsins
Pyramidarnir í suöri veröa nú
stærri og stærri. Og ef viö snúum
okkur viö, standa hinir þrir jötnar,
stærstu pyramidar jarðarinnar 10 km.
i noröur og gnæfa viö tærbláann him-
in. Sfi/ixiö er smávaxið viö hlið
þeirra.
Loks náum viö til Abusir og klif-
um upp á hæsta pyramidann. Þar
uppi astlum viö að boröa harðsoðnu
eggin okkar, hvita brauðiö, gulu \
appelsinurnar og opna danskar niöttr-
sttðudósir.
Yzt i vestri, svo langt sent augaö
eygir, liggur Sahara, hin endalausa
eyöimörk — gul breiðist hún út inn
í óþekt endaleysi, gul, gul — aðeins
gttlur sandur, sem þyrlast upp í minsta
vindblæ og myndar smáa, hvassa
BARNAQULL
A tómstundunum.
Fátækur drengur, grannleitur og illa
útlítandi, hringdi dvraklukkunni einu
sinni aö morgni dags hjá skólastjóra
við mikilsverða mentastofnun, og bað
Faðirinn: ‘'Vegptrinn til þess að
verða ríkur, er vanalegast langur og
erfiöur, drengur minn.”
Drengurinn: ‘‘En er þa ekki hægt
að stytta sér leið ?”
Faöirinn: “Jú, þaö er hægt, en
\ innukonan, sem lauk upp, leit áj ist svo langt, að hann var nær því j fangahúsin eru full af mönnum, sem
fatnað hans, og af þvi hún hélt, að
hann ætlaði aö biðjast ölmusu, bauö
hún honum að fara að eldhúsdyrun-
ig þú hefir lært svona mikið.”
“Eg hefi gert það í tómstundum
mínum,” svaraði drengurinn.
Þessi drengur var fátækur, hafði
stranga vinnu og litið tækifæri til aö
irm aö mega tala við skólastjórann. | ganga í skóla, og þó hafði hann kom-
þá.
landfræðislega þýðingu. Það fór
mikill hróður af Memphis þá.
Margar styrjaldir hafa verið háðar
um borgina, og hver þeirra hefir gert
sitt til að jafna hana viö jörðu. Bær-
inn var uppha^lega stofnsettur á
stjórnartíð fyrstu konungsættarinnar,
og ber því að baki sér alt að 5000 ár.
ur. En meö nýjum vindi skifta
klettarnir aftur um lögun, og enginn
þekkir þá aftur. Vindurinn þurkar út
öll fótspor; ttm Sahara liggja engir
vegir.
Alt vatn. okkar er drukkið og flask-
an tóm. Við höldum aftur af staö til
húss Marietts. Þessi Frakki var einn
Verulegtim blóma tók hann ekki fyr , • c . . * 1 a c *•
... - i hntna fyrstu AustuTlandafræöinga.
en nokkrum árum síðar eða um 2500
árunt fyrir K., þegar Farao Zoser
bygði tröppupyramidann við Sakkara,
sem er elztur allra pyramida, og frá
þeim tíma stafa elztu Mastabar
Egyptalands, einkagrafreitirnir.
Sakkara-pyramidinn er bygðttr úr
steini og sömuleiðis eru Mastabarnir
^öggnir út í stein eða reistir úr tigul-
og kalksteinsbjörgum, stundum
stndsteini, svo að þeir hafa enzt til
vorra daga.
Hvað eftir annað hefir Memphis
verið tekin herskildi, jafnvel Ethi-
optarar og Assyríumenn hafa lagt
hana tindir sig. Við þessar árásir
hrakaði Iwrginni, en þó var hún á
dögum Agústusar keisara miljóna-
borg.
Síðar hafa Múhameðstrúarmenn
flutt stein eftir stein úr musterunum
yfir á hinn bakka Nílarfljótsins og
notað þá til að byggja upp Cairo.
Og þó — svo voldug borg var
Memphis, svo sterk öfl hafa bvgt upp
staðinn, svo margar miljónir manna
eru dauðar innan múra hans og hafa
lagt skerf í hróður hans, að enn í dag
gengur maður með undrun um rústir
hans undir jörðunni, i yndislegum
musterum, prýddum fagurri list, sem
er svo hrein, svo dásamleg, að hægt'ait
er að bera hana saman við það bezta,
sem mennirnir hafa gert.
Með rafmagnssporvagninum fórum
við frá Gízeh og fórum síðan fót-
gangandi fram hjá hinum ddgömlu
pyramidum, sem stóðu í gulmn sand-
irum. Við ætluðum til Memphis, til
Stakkara-pyramidans. Hinir þrír
pvramidarnir, sem við fórum fram
hjá, voru til nieira en 1000 árum áð-
ur en Móses reikaði um EgyptaJand,
og þó eru þeir börn við hlið Stakkara
pyramidans.
Vegleysur fórum við meðfram
eyðimörkinni í gulum sandinum. Við
hneigðum okkur fyrir gamla Sfinx-
inu- I’að hvíldi sig og brosti með
skilningi til okkar. Alt hafði það séð,
alt vissi það, alt skildi það.
Við vorum komnir nokkuð hátt
ttpp, fyrir neðan okkur streymdi Níl
Hann bjó í þessu húsi og stjórnaði
fornmenjarannsóknum þarna við hlið
Sér.
Arabi einn fylgir okkttr. Hann ber
málmspjald á slopp síntim og lýlcur
upp dyrunum fyrir okkur, sem Tiggja
langt undir vfirborði sandsms. Það
er eins og við göngum niður i hélli
Aladins. Við berum Ijós og höldnm
ur áfrant niður 5 leyndardómsfull jarð-
göng. í kapellum, sent Tiggja dýpra
en gangurinn, standa heljar stórar
marmaralíkkistur hinna héilögu \p-
isa, dýr duðsins Ptahs. Göngin eru
100 metra löng, en 5 metra og 3 metra
breið. Við finnum þarna 24 kistur
úr'fægðum granít, aðeins fyrir naut.
Þati hljóta að hafa étið ötl ósköp,
þessi naut. Nú er hér ékkert annað
eftir til minningar um þá en kisturn-
ar. Skrokkarnir hafa verið fluttir á
safnið í Cairo.
Kisturnar ertt hoggnar út úr ernu
stvkki. Þær ertt geísileg hákn — 8
metra háar, svo maður getur tæplega
skilið, hvernig þeim hefir verið kom-
ið hingað niðttr. Sr-artar, gljáandi
hliðarnar glitra í Ijóshirtunni. Lokið
eitt er svo stórt, að það mttndi þwrfa
nýtízku lyftivélar til þess að lyfta
því. En gömltt Egyptamir kttnrm
Heitt er hér niðri ttndir jörð-
unni. Við göngunt í fjögur þúsund
ára dufti.
Þegar við komum aftur upp, ónd-
mn við léttara. Höldtim síðan áfram
yfir sandinn til Mastaba-Ti.
Fvrir framan hús sérhvers Araba,
hvar sent það stendur, er bekkur einn,
eða réttara sagt, hann stendur í fyrsta
herberginu, sem maður kemttr i.nn í,
þegar rnaður heimsækir Áraba. Hér
biður maðttr, þar til kvenfólkintt hef-
ir verið gert aðvart. Maðttr sezt á
Mastaba, bekk.
I fyrsta sinn, er Arabar sáu forn-
menjagröftinn og litit einkagrafreit-
ina, sem voru aflangir, sögðu þeir.
JTastaba. Þeir líktust bekkjum þeirrá.
Og nafnið hefir haldist.
Við stöndum framan við dyr, sem
grafiö hefir verið niðttr að. Sandur-
inn liggur til beggja hliða. Hér
stöndum við við verk frá tímabili
um.
“Get eg fengið að tala við herra
Brún?” sagði hann.
“Þú vilt vist heldur hafa dálítið að
borða,” sagði vinnukonan, “og eg get
vel gefið þér það, án þess að ónáða
skólastjórann.”
I’ökk fyrir,” sagði drengurinn,
“eg hefi ekkert á móti því, að þiggja
brauðsneið; en eg vildi gjarnan fá að
tala viö herra Brún, ef hartn leyfir
það.”
“Kanske þig vanti gömul föt,”
sagði stúlkan um leið og hún leit á
bættu buxtirnar drengsins. —“Eg held
varla, að hann gefi svo mikið burtu.”
Og án þess að gefa frekari gaum
að ósk drengsins, hélt hún áfram
vinnu sinni.
“Get eg íengið að tala við herra
Brun?” sagði drengurinn aftur, þeg-
ar hann var búinn að borða.
“Jæja þá, hann er inni i bókasaín-
inu; og ef það er nauðsynlega, að ó-
náða hann, þá get eg gert það, en
hann vill gjarina fá að hafa ró ein-
stöku sinnum,” sagði stúlkan dálítið
önug. Henni fanst það ekki sæma,
að láta svo illa klæddan dreng koma
inn í hús húsbónda síns. Þó þurkaði
hún sér ttm hendurnar og bauð hon-
urn að koma með sér. Um leið og
hún opnaði dyrnar að bókasafninu,
sagði hún:
“Herra Brún, hér er drengur, sem
vill endilega fá að tala við yður, svo
eg læt hann koma inn til yðar.”
Eg veit ekki, hvernig hann för að
segja frá, hver hann var eða hvað
hann vildi; en það veit eg, að þegar
þeir höfðu talað sanian nokkrar mín-
útuT, þá lagði skólastjórinn frá sér
bökina, sem hann hafði verið að lesa
5, en tók nokkrar grískar bækur og
för að prófa drenginn, en hann svar-
•aði öTlum spurningum gréinilega.
“Það verð eg að segja, að þú hefir
svarað vel, sagði sköTastjórinn tim
leið og hann virti drenginn fyrir sér
frá hvirfli til ilja. “Segött mér, hvern tíma."
nógu undirbúinn til að ganga inn í
einn af hinum hærri mentaskólum.
Eru ekki tómstundirnar guTlkorn
tímans? Þú hlýtur að standa reikn-
ingsskap af því, hvernig þú notar
tómstundir þínar. Hvernig hefir þú
varið þeim? Hugsaðu um það. Þessi
drengur getur sýnt þér, hve mikið
gagn getur orðið að þeim, ef þær eru
vel notaðar. En eg óttast, ef þú spyrð-
ir þá, sem sitja í fangelsum, spila-
húsum og giidaskálum, hvenær þeir
hefðtt byrjað syndaltf sitt, þá myndu
margir svara; 1 tómstundum mínum.
I tómstundum mínum lærði eg að
spila, í tómstundum minum byrjaði eg
að reykja og drekka.áfengi. Það var
í tómstundum mínum, að eg stal
hnetum frá konunni, sem var að selja.
hafa reynt það.”
Eerðamaðurinn (í borðstofunni):
“Það er gott! Það gleður mig mik-
ið, að þú skulir vera komin til baka.
Er verkíallinu lokið?”
Stúlkan, sent bar á borð: “Hvaða : gamla pyngju, sem hafði þá náttúru,
Næsta morgun sagði dátinn félög-
um sínum frá þessu, og héldu þeir
lengra og lengra inn í skóginn allan
þann dag; en að kvöldi lögðust tveir
þeirra til svefns, en hinn þriðji hélt
vörð.
Þegar leið á nóttina, kom rauði
maðurinn aftur og spurði:
“Hver þar?”
“Góður vinur.” , .
'’Hvaða góður vinur?”
“Þrír veslings uppgjafadátar.”
Þá gaf rauði maðurinn honum
verkfalli, herra minn?”
Ferðamaðurinn : “Ö, þarna verk-
fallinu langa. Hvar hefirðu verið
siðian þú fórst að sækja mér að eta?”
Langta nefið.
(Spánskt æfintýri.)
Það voru einu sinni þrír hermenn,
sem voru svo gamlir og tannláusir, að
þeir gátu ekki unnið á bratiðskorpu.
Þess vegna var ekki hægt að nota þá
i hernttm, og þá sendi konungurinn
Það var i tómstundum mínum, að eg j t>:l beirn til sin, en þeir fengu engin
hitti spilafélaga og komst i kynni við ; eltirlaun og urðti þvi að ganga á
Vertu gætinn með tómstundir þin-
rnilli manna og betla.
Einu sinni komu þeir að skógi
Freistarinn mun ávalt leita tæki-1 nokkrum, sem var svo stór
færis til að svíkja þig, þegar þú ert a?t1uðu aldrei að komast út úr honttm,
ekki starfandi að þíntim venjulegu °í? l>eir gengu og gengu allan daginn
störfiun. Þá reynir hann, ef mögu- ^ kvölds. Svo lögðu tveir þeirra
legt er, að fá aðgang að hjarta sig t!1 svefns, en hinn þriðji varð að ^
þinu. Þar leynir hann sér og leggur balda vörð, svo að villidýrin réðust t stundir komnir út úr honum.
að hún tæmdist aldrei, hve mikið eða
oft, sem úr henni var tekið, en hann
varð að lofa þvi, að segja ekki félög-
um sinum frá þessu fyr en lýsti af
degi.
Þriðja daginn héldu þeir enn áfram
tim skóginn, og um nóttina, þegar
tveir dátarnir sváfu og sá þriðji hélt
vörð, kom sá rauði Jika til hans og
sagði:
“Hver er þar ?”
“Góður vinur.”
' “Hvaða góður vinur?”
“Þrír gamlir dátar.”
Svo gaf litli rauðklæddi maðurinn
honum horn, sem hafði þá náttúru,
áð þeir að þegar blásið var í það, þá komu
trarn allir veraldarinnar hermenn.
Næsta dag fór fyrsti dátinn í káp-
una, og óskaði að þeir værtt komnir
út úr skóginum, og svo voru þeir sam-
Þeir
á ráð s\n og hvetur þig til þess, sem ekki a þá meðan þeir sváfu, og tættu fóru inn í veitingakrá og borðuðu og
ilt er.
Gættu vel að tómstundum þínum!
þá í sundur.
Þegar hann
drukku sem mest >þeir máttu, en sá
hafði staðið á verði sem pyngjuna átti, borgaði alt.
stundarkorn, kom lítill ,rauðklæddur
Kaupandi: Þú virðist vera seinn að maðtir gangandi til hans.
“Hver er þar?” sagði sá rauð-
klæddi.
“Góðttr vinttr,” svaraði dátinn.
“Hvaða góður vinur?”
reikna, drengur minn.
Blaðadrengurinn: Eg hefi ekki
haft mikla æfingu. Herramennirnir,
sem katípa af ntér blaðið, hafa oftast
sagt: Þú getur geymt býttin.
----- ! ekkert hafa til að lifa á.”
Flakkari nokkur kom að húsi einu j->a sagði rauði maðttrinn honum að.
og bað um að lofa sér að gera eitt- koma til sín, og skyldi hann þá gefa
hvað, svo að
eina máltíð.
Og nú voru þeir orðnir þreyttir á
þessu ferðalagi. Þá sagði sá með.
pyngjuna við þann með kápuna:
“Heyrðu! Óskaðti okkur stórrar
og skrautlegrar hallar með húsgöng-
um og öllu öðrti, sem með þarf; við
j uru,
“Eg skyldi láta þið sækja egg út í, fvrir sig að leggja, ef hann gætti
hænsakofann,” svaraði húsfreyjan,
“ef eg mætti reiða mig á ráðvendni
þína.”
“Frú!” sagði flakkarinn í hátíðleg-
um rórni, “eg var baðhússtjóri í fimt-
án ár, og eg get sagt yður með sanni,
að eg fór aldrei í bað allan þann
“Þrír garnlir uppgjafadátar, sem höfum nóga peninga og getum lifað
eins og furstar.”
Sá með kápuna Óskaði hallarinnar
og alls annars, «em henni þyrfti að
fylgja, og óðar en óskinni var lokið,
stóð höllin rétt hjá þeim, og ekkert
vantaði af því, sem með þurfti. Þeir
bjuggu nú í höllinni nokkurn tíma.
Enn óskaði hann, að hann ætti vagn
hann gæti fengið sér honum góðan grip, sem hefði þá nátt-
að hann miindi altaf hafa nóg
hans vel og léti hann ekki frá sér.
Dátinn gekk til hans. Þá fékk sá
rauði honum gamla slitna kápu og! með sex hestum fyrir, því þeir ætluðu
sagði honum, að þegar hann færi í
hana og óskaði sér einhvers, þá upp-
fyltist ósk hans undireins, en hann
að ferðast til næsta konungsríkis og
látast vera konungssynir: svo óskuðu
þeir sér margra þjóna og héldu svo
mátti ekki segja félögum stnum frá af stað.
þessu fyr en lýsti af degi.
Niðurl. næst.
fimtu konungsættarmrrar. Hér hvíl-
ir konttnglegur yFifbyggingameistari
Faraos. Á þeim tima Tá "Mastabarínn
ofan jarðar, nti er hann grafinn í
sand, jafnvel loftlð í grafhvelfing-
ttnni er neðanjarðar.
Ur stórum sal kemtir maðtir inn í
stóra hliðarganga og úr þeim inn í
j kapetlu eina með Teynidyrum á aust-
urbTið . Inn um þessar dyr hvarf sál
byggingameistarans. En framan við
þær færði maður fömir.
Veggirnir ertt úr sandsteini, en eru
prýddir allskonar uppbleyptum lista-
verkum. I því vortt Egyptar snill-
íngar. LTér sér maður -trönur, sem
verið er að fóðta, gæsir, sem á að
gefa fæðu, kýr, sem bundnar eru sam
an á fótunum og á að slátra, potta-
gerðarmenn við vinntt sína, bændur,
sem s1á akurinn, vefara, tresmiði,
málara, alla við vinnu sína. Skipa-
smiði, ritara. Á einum stað er kýr
að bera. Nokkur hluti afkvæmísins
er kominn í ljós. í öðrum stað er
verið að mjólka kú, og^kálfurinn er
dreginn nauðugur burt frá henni, en
hún sleikir granir sínar og snýr sér
baulandi við. Hér sjást ljómandi vel
gerðir apar og fiskar, krókódílar,
flóðhestar niðri í vatninu. Hér eru
geitur, hýenur, sjakalar, hundar, kett-
ir og refir uppi í trjánum á veiðum
eftir gargandi trönuungum. Alt sést
hér, þrælar, sem eru barðir, bændttr,
sem vinna.
Og þetta er gert með miklum næm-
leik fyrir myndprýðinni, með ágæt-
um hæfileika til að velja úr úáttúr-
I tinni. einmitt það, sem er
legast.
Egyptar eru meistarar i sinni list,
.sem enginn kemst fram yfir. — Inni
í hinum eldforna Sakarapyramida,
elztu steinbyggingu í Eg\’ptalandi, er
fornasta hvelfingin.
Gangi niaður inn í göngin, verðtir
maður að bevgja sig rnjög mikið.
Þarna voru fyr á tímum stórir stein-
ar. Þegar vinnu var lokið inni i
grafhvelfingunni, eftir greftrunina,
lét maður þessa steina, stne héngu í
tpgum, falla niðttr. Með því átti að
loka fyrir líkþjófa og ræningja.
Þessir steinar'hafa nú verið fluttir
burtu. Við göngum álútir með ljósið
í höndunum itin i pvramidann. Það
.verður heitara og heitara, svo við
svitnum. Inst í grafhvelfingunni
liggja tvö steinbákn saman og mynda
þríihyrningi. Líkkistan er rænd.
I veggina eru höggnar dýramvnd-
ir og plötnutegundir og elztu rúnir
Egýpta, og segja þær frá skoðunum
þeirra á lifi og dauða.
Utifyrir pyramidanum er loftið
hreint. Sólin er í þann veginn að
siga niður bak við eyðimörkina, blóð-
rauð eins og appelsína. Hundar
gelta. Reykjarlykt berst frá eldi Ar-
abanna. Það er kominn tími til að
halda lengra í suðvesturátt, niður að
Níl. •
Tunglsskinslaust er, en stjörnu-
bjart. Við göngurn gegnum hvern
gróðrarblettinn eftir annan. Pálm-
arni reru háir með aðeins blaðdúsk
efst í toppinum. Þeir standa langt
F.rti turnar þessir 410
sérkenni- nver frá öðrum hér í útjaðri eyði- j eru alis
merkurinnar. Kngum manni mættum | feta háir, en stöðin níeri yfir 10 fer-
við, hér er einmanalegt. Langt inni í. mílna svæði. Nú sem stendur eru
eyðimörkinni ýlfra sjakalarnir. En j eigj nema 2 af loftnetunum í notkun,
,það er hlýtt og mjúkt að ganga ,í I Rvo aö
sandinuni.
Við göngum og göngum. En loks
eftir ýms æfintýri, glampa rauð Ijós-
auug á móti okkur. Við erum komn-
ir niður að stöðinni við Níl. I næt-
urkyrðinni ko mjárnbrautarlest hvæs-
andi og með henni fórum við til
Cairo.
. , “Lögrétta.)
-----------xx------------
Loftskeyta
undur.
England er enn miðstöð allra síma-
viðskifta í heiminum, en að því er
virðist er Npw York að skapa sér
samskonar öndvegi í loftskeytavið-
skiftum. Stöðvarnar í New York
eru þegaty farnar að vinna við stöðv-
ar i 10,000 (enskra) mílna fjarlægð
og þær hafa örugt bamband allan sól-
arhringinn við stöðvar í 5000 mílna
f iarlægð. Er hægt að senda loft-
skeyti frá New York til nálega allra
landa í heiminum.
1 grannariki New York, New
Jersey, eru fleiri en ein stór loft-
skeytastöð, og í New York ríki sjálfu
er stöðin á Long Island merkust.
Þegar hún er fullgerð hefir hún 12
loftnet til notkunar og er hvert net á
6 háum stálturnum, svo að turnarnir
^ svo að það er aðeins sjötti hluti
stöövarinnar, sem er i gangi. Stöð
þessari er stjórnað frá skrifstofum í
New York, rafmagnsfræðingarnir á
stöðinni sjálfri hafa ekkert annað að,
gera, en að lita eftir, að öll áhöld séu
i lagi, en hafa engin afskifti af mót-
töku eða sendingu skeytanna. Þann-,
ig er afgreiðslan öll í New York borg
og er það fyrsta borgin, sem hefir
þannig samband við loftskeytastöð,
Annarsstaðar er síminn ávalt milli»
liður milli borganna og stöðvarinnar.
(Lögrétta.)
Yfirbugaðu erfiðleika
þína.
LÆKXAftr fóHtsvlln ]»inn.
IaOS.\»U 1»Ik vltf óltiPKllrsa Rvllaljkf.
LÆKNAÐU holhnndnrMvltann sont )»A
hefir.
RADDU B6T ft ölltini ftl»æs:iiitUiim nf
Mvltn.
LATTU l»f*r ekkl lensrnr Iltta illa nf
fótliitn, lfkl>ornnm or- ffttn-
liftlsrn.
EUREKA NO. 4 B
læknar öll þessl óþægindi undireins.
Læknar einnig óviöjafnanlega sár og
hrufur á börnum.
Knrekn No. 4 er hftin til nf reynrinm
lieknum oja: efnnfræTHngum. . . EIiin
riollar krukka nægir hverjum. TII
möIu f öllum ntærlr lyfjnhftöum. Kkk-
ert elns K'ott. Meirn aö aegjn ekkert
líkt l»vl
Ef lyfsali þinn verzlar ekki meti
þaö, þá sendu $1.00 til Winnipeg
Chemical Laboratory Co., Winnipeg,
og geföu nafn og áritun lyfsala þlns.
!