Heimskringla - 07.02.1923, Blaðsíða 2

2. BLAÐSÍÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 7. FEBRÚAR, 1923.
Kverið.
Frh.
III.
Þriöji kafli kversins er um “guð-
lega 'þrenningu”. Þar segir svo:
“GuSs 1 orð kennir oss afi hinn eini
sanni guð sé faðir, sonur og heilagur
andi, Vér segjum þvi, atS guö sé
bæSi einn og þrennur eða þríeinn, og
neínum þrjár persónur guðdómsir.s,
en köilum þær til samans heilaga
þrenning (25). Sonurinn er jafn
föðurnum og heilagur andi jafn fö'S-
ur og syni; en á hvern hátt þeir eru
undireins einn og þrír, fáum vér ekki
skilið í þessu lífi” (26).
Þó ‘leitað sé með logandi ljósi í
allri biblíunni, þá er þar hvergi sagt,
að hinn einiisanni guð sé faðir, son-
ur og heilagur andi. Faðir, sonur
og andi eru að visu nefndir í sömu
andránni, en það stendur hvergi, að
þessir þrir séu “einn sannur guð” og
ber kverið þó guðsorð fyrir þeirri
kenningu. I biblíunni er hvergi sagt
að sonurinn sé jafn föðurnum. Þar
er aftur á móti sagt frá því, að Jesú
hafi í bæn til guðs sagt þessi orð:
“Þó ekki sem eg vil, heldur sem þú
vilt”. Og þegar Jesús er ávarpaður
með orðunum: góði meistari, segir
hann: “Hví kallar þú mig góðan?
Enginn er góður nema einn, það er
guð”. I bibliunni kemur hvergi fyr-
ir orðið “þrieinn”, “þrenning’ er ekki
nefnd á nafn og hvergi nokkursstað-
ar getið um þrjár persónur guðdóms-
ins. Það þarf ekki fleira að telja til
að sýna, að þrenningarlærdómurinn
kemur hvergi fram í biblíunni, og
segir þó kverið, að “guðs orð” kenni
hann.
Þrenningarlærdómurinn er yngri
‘ en nýja testamentið. Ilans verður
ekki vart fyr en löngu eftir Krists-
burð. Og þá er fyrst ekki um þrenn-
ingarfærdóm að ræða, heldur tvenn-
ingar. Á hinu fyrsta almenna kirkju-
þingi, sem haldið var við Nikea ár-
ið 325 e. Kr., var samþykt sú kenn-
ing, að Kristur væri “getinn af föð-
urnum frá" eilífð og sama eðlis og
faðirinn”_ Vakti fundarsamþyktin
miklar deilur, sem lauk þannig, að
annað ailþjóða kirkjuþing var haldið í
Konstantinópel árið 381, og var þar
staðfest samþykt Nikeaþingsins, að
viðbættri kenningunni' um guðdóm
heilags anda. Þá var fullmyndað-
ur lærdómurinn um þrenninguna.
Hann er ekki bygður á biblíunni, og
ekki heldur upp kominn i frumkristn-
inni, heldur myndast hann á þeim
öbium, þegar kristileg trúfræði og
heiðmgleg heimspeki er mjög farið
að renna saman. Hin fyrstu árin
þótti hann fullgóð trúspeki, en þegar
frá leið, og sú heimspeki, sem hann
studdist við, féíl i valinn, varð hann
æ torskildari. Upp frá því hefir saga
hans verið fólgin í sífeldum tilraun-
um til að skýra hann og skilja, en
misjafnlega tekist. Hafa skýring-
arnar sveiflast á milli ákveðinnar ein
gyðistrúar og augljósrar þrígyðistrú-
ar. Múhameðstrúarmenn hafa löng-
um haft það fyrir satt, að kristnir
ntenn tryðu á þrjá guði, og ekki ge*-
að skilið þenna lærdóm á annan veg.
En sumir hafa gefist upp við skýr-
ingarnar og haldið því fram, að vér
fáum eigi skilið iærdóminn i þessu
lifi. Þann kost tekur kverið. Eg
hygg, að það tnegi hiklaust bæta því
við, að mjög vonlítið sé að vér fáurn
skilið hann í öðru lífi heldur.
Kverið gerir þvi þrenningarlær-
dóminn að leyndardómi, sem enginn
skilji. En hvernig fáum vér komið
annað. Þetta mikla orð ætti ekki að samkvæmt því. Að vísu er ekki gert
^('ggja við hégoma. Vér lifum sem ráð fyrir því í iagafrumvarpinu, en
á þunnum ís. Yfir er himininn, en f samkvæmt útskýringu, sem gefin er á
undir er hyldýpi. Vér tökum að vísu lögum þeim, sem við gengum til at-
oft ekki eftir því fyr en eitthvað mót- , kvæða um fyrir tveimur árum, þeg-
drægt ber að höndum, fyr en ísinn ar þau voru til umræðu í senatinu á
brestur og vér höngum á skörinni j síðasta þingi — útskýringu, sem var
milli tveggja eilífða. En leyndardóm- j gefin af Sir Georgfe Foster, að eg
arnir umkringja oss altaf bg alstað- J held — þá er innflutningsbannmu Jétt
ar á alla vegu og vekja oss til lotn- | af ujn leið og byrjað er að selja á-
fengi í þessu fyiki. Áfengissalan
væri þá ekki aöeins komin á hér í
fylkinu, heldur stæðu og dyrnar opn-
ar fyrir hvern, sem væri utan fylkis-
ins, að senda hingað allar- tegundir
áfengis, sem hann vill selja, og hann
gæti selt það hverjum og einum, sem
vi'ldi panta það.
Þarna hefir ntaður þá þriðja
fyrirkomulagið, innflutningsfyrir-
komulag, og undir því mætti flytja
áfengi inn i fylkið.
Það gæti því vel veriðj að aðferð-
irnar til að veita áfengi yfir fylkið
yrðu þrjár. Frumvarpið gerði ráð j
fyrir tveimur í alveg ákveðnum orð-
ingar og tilbeiðslu. Slíkir eru leynd
ardómarnir og ærið ólíkir gömlum
Það sé þó fjarri mér að halda, að
þessi forna kenning, sem á fjórðu
( öldinni var ný guðfræði, en sem menn
nú hafa mist skilning og áhuga á, <
einber uppfundning heimskra manna.
Því fer fjarri. Hún er tilraun til að
skýra hina helgustu reynslu trúarinn-
ar. F.n skýringartilraunirnar eru
ekki túarreynslan sjálf. Trúarreynsl-
an er hin sama alstaðar og á öllum
tímum. En skýringartilraunin er fíma
og staðbundin. Biskupunum á fjórðu
öldínni mun hafa þótt sem þeir hafi
klætt trúarreynslu stna í hátíðabún-
ing heimspekinnar, en í vorum aug-
um iítur hún út eins 'og tötrar og fá-
ráttleg flækjttspeki# En t stað þess j.^.
að færa trúarreynslu vora í brúð-
kaupsMæði biblíumálsins og segja
þetta á sér stað, er fátækara, ekki
aðeins vegna þess að peningum hefir
verið eytt fyrir það, sem er gagns-
laust, beldur vegna þess, að þeim hef-
ir verið eytt fyrir það, sem er verra
en gagnslaust. Maður gæti keypt eitt-
hvað, sem er gagnslaust, en samt væri
enginn skaði skeður annar en sá, að
það hefði verið keypt, sem hreinasta
vitleysa væri að kaupa; en kaupi
maður eitthvað, sem er verra en
gagnslaust, og þegar notkun þess
ið nokkurnvegmn uppréttir á aftur-
fótunum, og væru eitthvað lítilshátt-
ar farnir að ditta að hjá sér. Hugsun
þeirra öll var í heimahögum.
er. Lögum annara er hún því ekki
háð, en vinnur að sundrung og sam-
eining samkvæmt eðlislögum þeirra
krafta, sem hún hefir nú og hefir
Enn liðu aldir og aldaraðir. En j ætíð haft yfif að ráða. Uni eyðilegg-
hvernig var nú þetta? Var ekki hægt J ingu er í raun réttri ekki hægt að tala
að sjá ofurlítjð við dutlungunum
í henni mömmu? Þessi leikur henn-
ar var raunar nokkuð skrítinn, en þó
óneitanlega nokkuð grár_ Stundum
gafst enginn tími til að bæta upp og
færa í Iag, það sem hún hafði eyði-
gerir neytandann verri borgara, lak- j lagt og skemt, þvi svo var oft stutt
ari starfsmann, þá er maður miklu á milli reiðikastanna. Að sönnu var
ver kominn heldu en með því að
kaupa gagnslausa hluti. Og einmitt
svona er ástatt í þessu máli.
Gott og vel. Veitingahússeigend-
urnir segja, að þetta fyrirkomulag sé
s'læmt. En röksemdafjersla þeirra er
sjálfsagt að fara eins með þá, sem
þeir gátu náð til, svo lítilsháttar upp-
bót fengist, en það hrökk skamt.
Þeini fanst nú fremur en nokkru
sinni áðitr,—að þeir væru að bíðg. ó-
sigur fyrir henni mömmu. Var það
nokkuð á annan hátt; og eg hvgg, að fyrir þá sök, að nú hafði réttlát fyr
þið getið séð, hvernig hún er.
Þeir segja: Ef Moderation League
frumvarpið, eða stjórnareftirlitssölu-
irhyggja vaxið mjög, en þó öllu
fremur af því, að þær systur, Sjálfs-
elska og Eigingirni, voru nú vaknað-
frumvarpið, sem það er kallað, verð- ar af löngum svefni. Þær höfðu séð
:rt að lögitm í fylkinu, þá veða
um.
um
Þetta er það sem nefnt er lög j gisti'hússeigendur útilokaðir. Þeir
áfengissöht ttndir stjórnareftir- geta þá ekki selt áfengi lögum sam-
sem komið hefir verið af j kvæmt, og þar með eru þeir komnir ! glaðvaknaðar,
stað af Moderation League_ j J slæma klípu. I fyrsta lagi koma gest- j fyrstu.
, Annar flokkur manna er og til í! ;r til þeirra, menn og konur, leigja af
nteð Páli postula, að guð sé einn, r . .,, , ....... ............... „
fylkinu, sem vtll koma afengissolunnt þe;m herbergi fyrir einn, tvo, eða
á aftur, það ertt eigendur gistihúsa í hálfan þriðja dollar á dag, eftir þrf
fyíkinu, og þeir hafa stofnsett öl-og-Jhvað þau kosta, nota herbergin sem
vin-félagið (Beer and Wine League). heimili sin, mölva húsgögn og gera
sinn kost vænstan að sofa, og sofa
vel, þangað til eitthvert verksvið
j skapaðist fyrir þær. Nú vortt þær
en fórtt þó hægt í
ntennirnir guðs ættar, en í Kristi eir.
um hafi búið fylling guðdómsins
líkamlega — en það er sannleikurinn
i þrenningarlærdóminum, :— þá tek-
ur kverið upp tötra fortíðarinnar og
kennir sjóndeprtt vorri um bæturnar
og götin. Manni dettur ósjálfrátt í
hug sagan ttm nýjtt fötin keisarans.
Og þó allir sétt hættir að skilja, þá
á samt að halda áfram að þylja. Hér
kemur fram það, sent jafnan hefir
verið höfuðeinkenni kverkenslunnar.
Það hefir jafnan verið lögð meiri á-
herzla á að þylja en skilja þessi
fræði. Og hér er berum orðum sagt,
að "vér fáum ekki skilið” það, sent
er ætlast til að hvert mannsbarn á
landinu sé látið þylja fyrir munni
sér. Sé það svo nauðsynlegt til sálu-
hjálpar, þá hlýtur líka að vera ein-
hlitt að hrópa: herra, herra! til aö
komast t ríki himnanna. Hér sann-
ast það, sem fyr var sagt, að kverið
sé páfi en börnin páfagattkar. Og er
sá páfi í þessu efni það lakarí páfan-
um i Róm, að hann er dauður bók-
stafur aflóga kirkjuþirigasamþykta.
Frh.
-----------XV---1------
Jú,
leikur.
Fyrirlestur
orðum að því, sem enginn skilur?
Og hvernig má það vera, að biskupar
svo htindruðitm skiftir hafi á kirkju-
þingum greitt atkvæði um leyndar-
dóm, sent enginn þeirra hafi haft
minsta skilning á? Hið sanna er, að
biskuparnir á fjórðu öldinni litu ekki
á þrenningarlærdóniinti sent
leyndardóm, heldur sem góða trúar-
skýrng. En nú þegar vér erum vaxn-
ir frá þessari kenning, og hefðum átt
að leggja hana niður eins og aflóga
fat, þá er'hún dubbuð upp og kölluð
leyndardómur. Þetta er ekki óvenju-
legt, því þessi er jafnan aðferð
þeirra, se mhugsa ekki, “eins og sá
sem vald hefir, heldur eins og fræði-
mennirnir”. En gömul og aflóga
heimspeki verðttr ekki að leyndardóm
óðar en nýjar kynslóðir hætta að
skilja hana. I.eyndardómur er alt
fluttur af B. D. Harkness, dómara í
unglingaréttinum í Manitoba. á
fundi stúkunnar Heklu,
19. jan, 1923.
Framh.
Þetta er önnttr aðferð. Þetta er
ekki stjórnarsala heldttr ölgerðarhúsa.
Þau ertt nú, að eg held, sex í fylkinu;
þau gætit verið sextán eða sextíti.
Það eru ölgerðarhúsin, sem hafa ver-
ið stofnsett. eða kunna að verða
stotnsett nteð leyfi frá sambands-
stjórninni.
Látum okkttr athuga það vel; að í
frttmvarpi þesstt er gert ráð fyrir
tveini söluaðferðum. Mig langar til
að skýra þetta eins vel og sanngjarn- ;
lega og mér er unt. Ef nokkur er i
hér
sanngjörn, vil eg biðja hann um að
spyrja mig, hvenær sem honurn kann
að finnast, að það, sem eg segi, sé
ekki vel Ijóst.
Lagafrttmvarpið gerir ráð fyrir
tvenskonar aðferð: önnttr er sú, að á-
fengi sé selt i sölubúðttm, sent stjórn-
in á og af þjónum stjórnarinnar; að
Eg hefi ekkert út á samtök þeirra
að setja: þeir hafa fullan rétt til
þess að hafa samtök sin á meðal, ef
þeir vilja, og þeir hafa bundist sam-
tökum til þes sað gæta hagsmuna
sinna.
Röksentdafærsla þeirra er á þenna
hátt: Þeir segja, að frumvarp Mod-
eration League manna fttllnægi ekki
kröftim gistthússeigenda í fylkinu, og
ennfremur, að það miði til þess að
koma á eintt hintt vetsta fyrirkomu-
lagi á meðferð áfengis. Eg get sagt
ykkttr i einlægni, að eg held að þeir
hafi alveg rétt fyrir sér. Eg er
þeirrar skoðunar, að sú versta að-
ferð og Ijótasta, sem nokkurntíma
hefir vetið fundtn ttpp til að selja á-
’ fengi til drykkjar, sé'að selja það
ttndir stjórnareftirliti (Government
1 Control System). Eg heid að það sé
ettgin verri aðferð möguleg en það,
að menn i þjónustu stjórnarinnar ,
: selji fylkisbúum áfengi í nafni stjórn !
ajinnar, í því skyni að ná í peninga,
sem renna í fylkissjóðinn. Undir í
þesstt fyrirkomulagi, frá hvaða sjón-j
armiði setn á er litið, má konta að
meiri svikutn ett unt er að lýsa. Það
verðttr ekki skilið frá stjórnmálun-
tint, og það verðitr ekki frá skilið
sviksamlegri meðhöndlun. Verði
þessu fyrirkomulagi kornið á, þá get- |
ttr ekki hjá þvi farið, að samvizku-1
semi fólks spillist og hugsunarháttu" j
þess versni, með þvi að þá verður
fólk brýnt með allra fyrirlitlegustu
hvötum. nefnilega því, að fórna hinu
bezta af mannlifinu fyrir peninga í
fylkissjóðinn. Og þetta verðttr mik-
ilvæg ástæða, vegna þess að fjárhag-
ttr fytyisins stendur illa, og það eru
tnargir til, sem ljá því eyra að þetta
sé tékjulind fyrir fylkið. En hvaðan
koma peningarnir? Hafi hr. Bardal
t. d. 10 dollara í vasanunt núna í
allan þann óskunda, sent fylgir á-
fengisnautn. Þetta segja þeir okkttr
í allri einlægni.
Niðurl. næst.
Laugardagsskólinn.
Bcnsi skrifar Jóa.
623 Yottng St.
Winnipeg. 2 febr., 1923.
íói minn! *
víst var þetta alt kynlegur
En var það nú víst, að hún
mamma þeirra væri svona ttndarlega
óstilt i geði ? Hver gat sagt þeim
það? Gat ekki skeð að einhver eða
einhverjir Itefðtt áltrif á hana og
léttt hana gera þetta? “Ekkert
líkara,’ sögðtt þær systur, sem nú
vorn farn.tr að gefa ölltt gætur.
Líklega ertt þeit fleiri en einn, þó
aldrei hafi þeir sézt. Hljóta þeir að
vera mjög ólíkir að skapferli. Mætti
nú ekki takast að þakka þeim með
einhverjtt, sem færa blíðuna og gæð-
in, en bliðka hinn, eða hina, er hafa
ofsann og eyðilegginguna á valdi
því ekkert eyðilegst, sem hvílir í
faðmi hennar. En ntisjafnlega ber-
skjaldað stendur lífið fyrir öflum
hennar. Er það verksvið guðs, eða
hinna góðu, sem nú eru orðnir, að
Iíkna, bæta og göfga. .
Enginn konungur eða landstjórí
getur stjórnað landi sínu og þegnuta
svo vel sé, nema hann hafi lifa'ð
kjör þeirra og kringumstæður. Sama
má segja ttni guð, eða liinar hágöf-
ugu verttr hintta fyrstu sólkerfa. Þær
hafa orðið að lifa alt það, sent vii
höfum og eigum eftir a'ð lifa til þess
að ná sömtt fullkomntin. Allar stig-
breytingar Iífsins ertt þeini því kunn-
ar af eigin reynslu. Sú reynsluþekk-
ing er okkur dýrmætari en nokkuSí
annað, því þá verður varla um það
vilzt, hvar, hvenær og á hvern hátt
bezt er að hjálpa og httgga.
Náttúran er eitt, guðdómur lífstns-
annað. Náttúran vinnur samkvæntt
efnislögttm, en guðdótnurinn sant-
kvæmt reynslulögmáli vits og þekk-
ingar. Guð stækkar, líðsmönnum
guðdómsins fjölgar daglega i tilver-
unni, þó við ofttrefli rangra og af-
vegaleiðandi kenninga sé að etja.
Nú, hvaö því viðvíkur, að kalla
er | gttðdóniinn eilífan, þá fer ekki illa á
því, þó hann sé það ekki, þegar til
lit er tekið til hinna takmörkuðu
reikningsskila okkar í tima og rúmi.
Við erum hvort setn er svo takmark-
aðir að hugsun, að okkttr finst stund-
ttm jafnvel nokkttr httndruð miljóuir
ára heil eilífð. Við tölum um hluti,
sem gerðust svo að segja t gær, eða
fyrir svo sem 4000 árttm, eins og eitt-
minsta kosti nokkrtt af
kvíðanttnt fvrir kattar-
kontið, að
óttanum og
nef.” '
“Engu er spilt þó þetta sé reynt,”
Góði
Eg má til að segja þér dálitið, sent
tnér datt t httg.
Eins og þú hefir hugmynd ttm.
langar mig til að.ná í verðlattnin við
. „ . ■ „v „r „„ „.v gall nú við úr öllum áttum.
profrð. og se að eg get það. ef eg ao- j «
eins reyni það og geri trúlega það,
setn fyrir mig er lagt. Þa'ð er þess
v'Wýi að reyna það. Það er ekki svo
oft sent maðttr vinnttr inn dal með
svo hægtt móti.
I’akist þetta, þá höftim við, hvaS afarlangt ; burtu Okkur furð-
En tilbeiðsla út í bláinn gat ekki
! átt sér stað. Mennirnir þurftu að
; hafa eitthvaö jarðbundnara, sem
; betiir gæti fullnægt takmarkaðri hugs
; un. Þeir sáu aldrei þessa ímyndu'ðtt
Fvrst er stöfunin. Eg ætla aö læra herra, setn þeir héld.t að hefði þessi
þessi 300 orð, svo eg geti ekki tapað j áhrif- sérstaklega þessi illu áhrtf, á
þeirra_ Það gefur mér
100
neinu
mörk.
Þá ætla eg að búa mig ttndir lestur- j
inn þanriig, að lesa 10 mínútur á
hverjttm degi heima í einhverri ís-
lenzkri bók. Það gefttr mér máske
80 mörk.
Þar næst ætla eg mér að ganga frá
þessum þretn ritgerðum, sem skrif-
aðar ertt heima, eins vel og eg get að
öllu leyti. Það gefttr mér máske 120
mörk fyrir þær.
Þá ætía eg að búa mig undir síð-
ustu og lertgstu ritgerðina þannig, að
hugsa mér efnið, svo eg geti fyrir-
stöðulaust skrifað það, sem eg hefi í
httga. Þá fæ eg máske 80 mörk fyr-
hana mó'ðttr stna_ F.inhverja eftir-
! likingu varð að hugsa sér eða búa
til, og þvt ttrðu goðin eða gttðirnir
til. Hafa svo goðin og guðirnir æ
síðan tekið ýmsutn breytiijgum í
imyndun mannanna, eftir menningar-
stigi, fjárhagskröfttm og öðrttm
kringumstæðum þeirra. Birtist allttr
sá fróðleikttr í goðasögum og þjóð-
sögtint, sent, eins og eðlilegt er.
standa að insta og dýpsta sannleiks-
gildi allri göfgi lægra, sem ávextirn-
ir bera með sér.
*En þó það sannaðist af afarlangri
reynsltt, að þessir hátt, ímynduðtt
herrar höfðu engin áhrif á skapferli
hennar mömmu, þá samt álitu þær
systur óhjákvæmilegt að smíða afar
kvöld
sem efast tim að skýring mín séjlvv”'u tal<1 _ .
þeim og kaupi fyrir þá viskýflösku,
fimm dollara af
allar tegundir áfengts séu seldar alls-
konar fólki. sem hefir leyfi til að
kaupa, og að það sé afhent á hverj-
tint stað, sem kallast getur heimahús,
þar með talin jafnvel svefnherbergi á
gistihúsum.
Hin aðferðin er sú, að ölbrttggar-
neinn ar ha£j r£tt t;i ag Selja frá ölgerðar-
húsunum eða smásölustöðvum, og
afhenda það, sem þeir selja, beint til
heimila kaupendanna. Þetta kemur
stjórnaráfengisbúðunum ekkert við
eða stjórnar eftirlitsaðferðinni, eins
og hún er nefnd. Það er algerlega
annað fyrirkomttlag. Þessar tvær að-
ferðir ertt samhliða; önnur gerir ráð
fyrir sölu allra tegunda áfengis, hin
gerir ráð fyrir ölverzlun frá ölgerð-
armönnum eða sölustöðvum þeirra.
Og hér með er ekki alt talið, sefh
felst í frumvarpi þessu; það er
þriðja söluaðferð, sem er möguleg
þá hefir hann ekki letigur 10 dollara
til þess að kaupa fyrir mat; hann get-
ur ekki notað sömtt peningana nenta
fyrir eitt.
Tökttni t_ d. bæinn Kamloops. Þar
var komið á stjórnar-áfengissölubúð
j nýlega undir, eftirliti stjórnarinnar i
! British Coíumbia. Fvrstu vikuna tók
j búðin inn þrjú þúsund dollara fyrir
| áfengi. Það er sagt, að einni eða
tveimur vikttm seinna hafi kaupmenn
J bæjarins komið s saman til þess a
' bera santan bækur sínar, og þeir kont
tist að rattn um, að þessa áðurnefndtt
viku höfðu þeir selt varning fyrir
nákvæmlega þrjú þúsund dali minna
en næstu viku á undan. Ykkur er það
öllum iljóst, að það er ekki unt að
taka þrjú þústtnd dollara og fara
með þá í áfengisbúðina og að kaupa
fyrir þá áfengi og að hafa þá lika
til þess að borga fyrir þá skó, eða
matvöru, eða fatnað, eða nokkuð
annað þess háttar. Og þið vitið líka
vél, að áfengið, sem var fyrst keypt
fyrir þessa þrjú þúsund dollara, gerði
ntennina og konurnar, sem drukku
það, óhæfari til að starfa en þau
hefðu verið án þess. Hérað, þar sem
ir það. Hann sagði að við mættum
velja efnið. Eg fæ að minsta kosti ! stóran °F rúmgóðan rrúarbragða-ask.
20 ' mörk af 50 fvrir þýðinguna af sem væri sérstaklega hentugur fyrir
eintí máli á annað'. | a,la' F-vltu Þær svo askinn meS súr'
1 yldi ntikltt alt að froðuborði, og sjá
Þetta verður 400 mörk.
Það verður gaman!
Vertu sæll og blessaðttr, en komdtt
að sjá mig.
Þinn einlægur,
Bcn Jónsson.
II. Bréf til Steina.
Niðurl.
En með fyrirhyggjunni kom þó
óttinn og kviðinn, An fyrirhyggju
er enginn ótti né heldur kvíði, þvi þá
er ekkert að óttast og engu að kvíða.
Fyrirhyggjan er meiri og minni um-
hugsun um eigin hagsmuni og vel-
sæld, og er það ærið snemma, sem
fer að brydda á henni, þó í litlu sé.
En hver öldin eftir aðra hvarf í
haf eilífðarinnar; hver kynslóðin eft-j botna.
ir aðra leið tindir lok, en fyrirhyggj- j
an óx smátt og • smátt, varð alvöru- I
nteiri, þyngri á metunum. En skap-
ferlið hennar mömmu breyttist líti'ð.
Stundum kom hún með óveðrið og
heil undur af eyðileggjandi öflum,
en stundum brosti hún og var þá blíð
og góð. Stundum var hún góð við
suma en grimm við aðra á sama tíma,
en ttm það eðlisfar hennar vissu
menn þá lítið, þó þeir gætu. nú geng-
j jafnan ttm að froðan haldist við, svo
j aldrei skttli froðtt skorta. Var því,
j sent i askinn var látið, safnað sam-
! an úr ýmsum áttum, því margbreyti-
legt góðgæti var nú ví'ða til orðið.
Hafa inat'gir goðafræðittgar og
kennimenn æ síðan undrast og dáð
þenna mikla ask, og ósleitilega mat-
að kunningja sina á froðunni, sem
safnast ttndir asklokið. Gera sttmir
það af góðvilja einum, þvi þeir álita
saðsemd nokkra í froðu, en aðrir
gera það að áeggjan þeirra systra.
Hefir margttr. sem ekki hefir gætt
hófs, rifið sig út á froðunni og orð-
ið yambmikill, en við það virðist
höfuðið minka að sama skapi, sem
eölilegt er, því öll lögunin verður þá
svipuðust tveim keilttm með samfelda
Ekki ættir þú að ímynda þér,
Steini minn. að hún mamma eigi
nokkur alnbogabörn, fremur en hitt,
að hún gefi nokkrum sérréttindi til
Itfsins eða sérstakra lífekjara. Það
væri brot á lögum, sem hún mamma
hefir ekkert vit á að brjóta, þó hún
hefði viljað vera ósanngjörn. En
nú hefir hún, blessunin sú arna,
hvorki meðvitund né vilja. Hún er
elzt allra, og hið eina eilífa, sem til
ar stundum á þvi, að fárra þúsund
ár-a gamlar kenningar skuli enn vera
við lýði; teljum það stundum bera
vott ttnt gildi þeirra og sannindi.
Ekki skyldi tnig furða, þó einhver.
sem nokkuð er eldri í hettunni en
þetta, kynni að brosa að okkur smá-
mennunum.--------
Eg httgsaði þetta sumarið 1921
setn ófullkomið svar vi'ð hinni víð-
tæku spurningu þinni frá cldri tlð.
Verður þú að fyrirgefa mér dráttinn.
Steini minn_ Það stóðst líka á end-
ttm. Mrs. Anderson kallaði hátt og
sagði að kaffið væri til. Þegar hún
kallaði. hafði eg rétt lokið við a?
göttdla þenna lagð ttpp i rokkinn.
Við fengum okkur kaffisopa á
hverjtt kvöldi, áður en við fórum að
hátta. Börnin höfðtt tínst í rútnin.
Bjartti var farinn að geispa, en hætti
því þegar kaffið kom. Mér heyrð-
ist Mr. Anderson raula: “Eg ríð á
fáki fráum”, og fanst mér hann vera
að httgsa ttm æskustöðvarnar heima.
þegar hann var fjárhirðir og lét
fallegti , íslenzkit-gæðingana spretta
úr spori. Oft var glatt og gaman.
gott að vera santan. Minnumst við
þessara hjóna, barna þeirra og frænda
með hlýhttg og þakklæti fyrir sam-
verustundirnar, þó tíminn væri ekkt
langur, setn við áttum samleið.
“Ekki má sköpttm renna,” segja
þcir, sem á forlög trúa. Hefðu þeir
getað sagt það um okkur, þvi nú vor-
um við farin að hugsa ttm sæluna t
Winnipeg, sent gttfar út ttm alla
glttgga og rýkttr út um alla strompa.
en er þó jafnflut innifyrir. Þá
gleymdttm við ekki hitttt góða, þykka
og saðsama lofti, sent tná sneiða upp
eins og hangnar sattðarsíður norðan
af Möðrttdalsfjöllum. Er það ekki
lítill búbætir fyrir fátæklingana, sem
hafa litið i maga en góð lungu.
Samt sem áðttr stóðum við enn
við nokkra daga hjá þeim Mr. og
Mrs. Tanusson. Bar ýmislegt til
þess. Konurnar þurftu að rifja upp
gamlan kunningsskap áð heiman, og
svo var þar um ofurlitla frændsemi að
ræða, sem áður er getið. Þó var or-
sökin einkum sú, að Mr. Janusson
sagði mér að mikið af gullmolum
væri í garðinum sínum, og mætti eg
tína þá saman og hafa af það, er eg
vildi. Eg lét han nekki segja mér
það tvisvar, þvi lengi hafði mig van-
hagað um mola þeirrar tegundar.
Sjaldan hefi eg veríð jafn tindilfætt-
tir sem einmitt þá, er eg skundaði út
í garðinn. En þú hefðir átt að sjá
andlitið á mér, þegar eg varð þess
var, að þetta voru bara kartöflur. Eg