Heimskringla - 10.10.1923, Blaðsíða 5

WINNIPEG, 10. OKTÓBER, 1923
HEIMSKRINGLA
5. BLAÐSÍÐA.
Það eru næg skilyrði til þess, að
íslenzkan og íslenzk þjóð dafni og
breiðrst út. Séra Friðrik heitinn
Bergmann benti á það, að hér í
álfu væru nú orðnir svo margir
Islendingar, að lítið vantaði á, að
þeir væru helmingur á við heima-
þjóðina. En óvíst kvað hann að
íslendingar hefðu verið nokkru
fleiri heima, þó engir hefðu flutt
vestur, vegna þess, að lífsskilyrð-
in iþá, hefðu ekki verið nægilega
mikil heima til fjölgunar þjóðinni.
Slíkt á sér stað um mörg lönd og
meira að segja um Bretland hið
mikla. Það kemst ekki mikið
fyrir af ensku mælandi þjóðinni á
Bretlándi. Flutningar manna til
annara landa, efla því oft þjóð-
írnar heima fyrir, ef þannig stend-
ur á, að lífsskilyrðin hamla fólks-
fjölguninni. Ef þessir útfluttu
menn nema nokkru að tölu, geta
þeir á ýmsan hátt staðið í sam-
bandi við ættþjóð sína og eflt
hana, og í því er köllun Vestur-
Islendinga fólgin. Haldi þeir ekki
sambandi við heimíaþjóð sína,
bíður íslenzk þjóð í heild sinni
halla af vestur-flutningunum. En
®vo þaíf ekki að verða. Það er
dómur margra bezítu manna, að
íslendingar geti haldið hér áfram
að vera íslendingar, ef viturlega
er á haldið. Og með því að
leggja rækt við alt sem þjóðin
íslenzika hefir fyr og síðar átt
gott í fari sínu, glæðist meðvit-
undin fyrir því máli. Takmarkið
ætti því að vera það, að vinna
sleitulaust að útbreiðslu íslenzk-
Unnar og þess sem íslenzk er, en
ekki að einangra hana. Það vof-
ir ávalt sú hætta ýfir einangrun í
öllum skilningi, að hún verði of-
þröng og að síðustu óhagkvæm
og magnjaus. Verksvið þeirra ís-
lendinga, sem í enskum löndum
búa, blasir þarna við og er svo
mikið, að engin takmörk eru fyrir
því. Einstökum íslenzkum mönn-
um, eins og Guðbrandi Vigfús-
syni og Eiríki Magnússyni, sem á
Bretlandi hafa verið, hefir lánast
að vekja mjög eftirtekt á Norrænu
og útbreiðslu hennar. Hvað aétti
ekki hinn stóri hópur Vestur-ís-
lendinga að geta gert, ef þeir
reynast drengir, en ekki dáðleys-
ingar? Frá þessu sjónarmiði
skoðar Hkr. málið, sem hún vakti
máls á með greininni “Einangr-
un”, há-alvarlegt, hvort sem Lög-
berg kailar það heiðindóm eða
skurgoðadýrkun eða eitthvað
annað eftir því sem vanskapnings-
hugmyndir þess blósa því nöfn-
um ýfir það í brjóst.
Ofrægingargrein séra
Páls Sigurðssonar,
í “Lögbergi”
Framh.
I lok pessa kafla fyllist höf.
greinju og vandlæitingu yfir ])ví að
séra Friðrik hafi, “fljótt eftir að
hanh kom að Iheiman orðið heill-
aður af hugmynd únítara og farið
að starfa að framkvæmdum henn-
ar”. “Ekkert tillit tekið til Dakota
safnaðanna er voru af sama tagi og
söfnuðir 'hans, og langfremstir hafa
sltaðið í þeim ihópi frá byrjun^ né
hekiur til prgsts þeirra (höfundar-
Ins) og þess sem hann var að starfa
að, ásamt Kirkjufélaginu.” “1 stað
t>ess hafi hann farið að vinna að
samlbandi við Únítara. boðið Dak.
söfnuðunum að senda menn á
samstalsþing í Wynyard í des. síð-
astl. vitandi að um svo fanga vegu
taeri ekki fólk að hópast, til þess
rétt að horfa á þá samsuðu er hann
vissi sjálfur að var svo í pottinn
húið að ekki gat soðist nema 6
e>nn veg; tekið svo til að vígfrægja
samíband þetta og ófrægja Lút.
Kirkjufólagið”. Þetta á að taka af
óll tvfmæli og sanna rækfarleysi
séra Friðriks “við iþá kirkju er
hann vígðist til að þjóna”. ’ Lík-
iöfta á höf. við ríkiskirkjuna ís-
ienzku, er hann þó segir að sé
"frjáls og rúmgóð og taki frjálsa og
andlega afstöðu til játninganna”.
Hvernig þessar kærur, þó sannar
vteri, fá þá sannaö ræktarleysi til
beirrar kirkju^ er víst engum ljóst
nema höf. sjálfum.
Það er bœði að almenningur er
DiinnisMtill og skilningsdaufur
enda treystir höf. á það tii fuilrar
hlýtar með þessari frásögn, því
naumast er tilhæfa íyrfr öllum
þessum samsetningi. Séra Friðrik
byrjar á því eftir að vestur kemur
að kynna sér afstöðu Kirkjufél.
lútlh. og þann anda og stefnu sem
þar er drottnandi, vill ekki taka
þann orðróm trúanlagan, um sam-
úðarskort og þröngsýni^ er það var
búið að ávinna sér, bæði hjá söfn-
uðum hans og öðrum er kynni
höifðu haft af því um fleiri áratuga.
Gerir hann sér því ferð austur
hingað, eftir að hann er seztur að
á Wynyard og tekinn að þjóna
söfnuðunum þar, fer til Selkirk og
finnur þáverandi forseta Kirkju-
félagsins að máli^ og ennfremur
helztu stoðirnar hér í bænum. Þá
ber hann sig saman við séra Pál
sjáifan um hversu horfi til með
samvinnu við Kirkjufélagið. Eigi
er oss kunnugt um hvaða hugboð
hann hefir fengið um félagið við
þessa ferð og samvinnu möguieika,
en eitt er víst að hann einsetti sér
þá nokkru á eftir, — og fyrir beiðni
séra Pálls, að sitja hið næsta þing
þess og kynna sér starfeemi þess
enn Ibetur. Lýsir hann sjálfur hver
árangurinn varð af þeirri ferð með
ritgjörð er birtist hér í blaðinu í
fyrra. Segist hann þá hafa sann-
færzt um að það væri “annars
anda”, en prestaskóli íslands og sú
kirkja er hann var uppalinn í. ó-
frægingar orð hefir hann engin
látið falla, hvorki fyr né síðar
»
leynt né ijóst, um félagið, nema ef
það á að kalla ófrægingu að segja
hið sanna um það. Má séra Páll
því alvariega vara sig að hann hafi
sjálfur ekki gengið þar feti fram-
ar í því sem hann hefir sagt um
sainlbandsmál óháðu safnaðanna.
Þau ummæli sín, að gengið hafi
verið fram hjá Dakota söfnuðun-
um og presti þeirra, ósannair höf.
með því sem hann segir, hð þeiin
hafi verið boðið að senda mann á
samtalsþing í Wynyard í des.
síðastJ. er rætt skyldi um framtíð-
ar mál óiháðu safnaða. En hitt að
safnaðarfólk höf. hafi litið svo á, að
ekki væri ómaksins vert að
senda þangað fulJtrúa, mun vera
hæpin ályktan, því til þess lét
höf. aldrei koma að það væri um
það spurt. Játaöi hann sjálfur að
liann hefði fí iengum sinna safn-
aða boðað til fundar í því skyni að
fá kosna fulltrúa ti.l fundarins og
fundarboðinu hefði hann aðeins
hreyft heimuglega við nokkra
menn. Kom ihann því aðeins við
annan mann til fundarins. Ekki
vildi hann láta það heita svo að
*
þessi samferðamaöur hans hefði
verið kosinn til að mæta þar á
fundinum. En ihinsvegar mætti þó
iíta svo á sem hann færi með fult
umboð safnaðanna ef til nokkurs
kæmi. Fyrlr þessari ráðstöfun bar
hann fram þá ástæðu, að verið
væri að leita eftir samningum um
samiband við Kirkjufélagið og á
meðan að á því stæði viJdi hann
ekki að hinir óháðu söfnuðir
væri að efna til fundahalda til þess
að ræða um framtíðina. Ef þeir
samningar tækjust, sem hann
kvaðst fastlega vona, þá væri hin-
um öðrum frjálslyndum söfnuðum
opnuð leiðin til inngöngu í félagið
og myndi þá framtíðarhorfurnar
breytast mjög mikið frá því sem
nú væri. Vildi ‘hann helzt að ekki
yrði lengra farið út í þetta fundar-
mál.
Eigi var hægt að draga aðra á-
lyktan af orðum hans en að frjáls-
lyndi söfnuðurnir hér megin landa-
mæranna ættu að bíða láta öll sín
*
áhugamiál liggja niðri þangað til
þessum samningum væri lokið og
taka þá við því sem að þeim yrði
rétt. En nú hafði þessi samningur
við Kirkjufélagið, er þá vár um að
ræða, aJdrei verið Jiorinn undir
söfnuðina þar vestra svo þeim gæf-
ist kostur á að láta skoðun sína í
ljósi um þá. Var nú fundurinn við
því ibúinn að ræða það mál, og það
því sett fyrst á dagskrá,
AJImargir fundarmanna voru
þeirrar skoðunar að það væri á-
hugamál séra PáJs að allir söfnuð-
umir er stæðu utan við Kirkju-
félagið yrðu samhuga um þær
breytingar er heimtaðar væri og þá
samferða inn í hina umsteyptu fé-
lagsheild ef til samkomulags dragi.
Þeir voru og enn fremur styrktir í
þeirri trú, því að á fundi er hald-
inn var við Mountain í júní þá um
sumarið, var því skýlaust lofað af
helzta semjanda fyrir hönd Garð-
arsafnaðar, að Dak. söfnuðurnir
skyldu ekki ákveða neitt um saní-
band við Kirkjufélagið, né ganga
að samningum er ekki hefðu áður
verið bornir undir söfnuðina í
Sask. og Sambandssöfnuð í Wpg.
og þeim virzt aðgengilegir. Það
átti að opna dyraar meira en í
hálfa gátt, En nú hafði þetta ekki
verið gert, engra álita leitað norð-
(ur yfir landamæri, og Wynyard
söfnuðurnir látnir ganga þess
duldir hvað verið væri að gera. í
stað þess að séra Friðrik hafi geng-
ið fram hjá séra Páli og söfnuðum
hans með framtíðar ráðagerðir
safnaðarmálanna, er það séra Páll
sem geriir sig sekan í því efni, og er
því sannleikanum alveg snúið við.
Ofan á þetta bætist svo, að þegar til
fundarins kemur, þá má ekki einu
sinni ræða þessa væntanlegu samn-
ninga, og samvinnuhugurinn eigi
meiri en svo að ekki má kjósa er-
indsreka á fundinn er vestan söfn-
uðumir efndu til. Að eigi mátti
ræða samingana hefir ef til vill
sprottið að því að “samsuSan” var
það kominn að eigi mátti rjúfa
seyðinn svo eigi spiltist veizlukost-
urinn en það hefir höf. ef til vill
óttast að komið gæti fyrir ef álit
manna 'hér norðurfrá fengi að
koma í Ijós um inngöngu skilyrðin.
Annars verður það jafnan lftt
skiljanlegt, hvernig á þvtf stóð að
Datoota söfnuðumir tóku sig út úr
én þess að toveðja álits og sain-
vinnu safnaðanna hér megin ianda-
mæranna ef v prestur þeirra og
greinarhöf. væri ekki sjálfur aðal
úttskýringin. Það er hann sem
komast vildi inn í þann félags-
skap, en ekki söfnuðurnir en sá sér
þaö ekki fært nema með því móti
að hann fengi söfnuðina til að
fylgjast með sér. Enda ef til vill
ekki verið félagsgengur nema hann
hefði með sér “þrauðið”, því nógu
erfiðlega mun Kirkjufél. ganga, að
reita ú't úr almenningi ofan í þá
sem þar eru fyrir, þó ekki ibætist
fleiri við í hópinn, þegar grípa
verður af gjafafé til gamalmenn-
anna sem svarar $300.00 á ári til
þess að launa með einn prestinn.
Vér munum ])ó þá tíð, að “andleg
yfirumsjón” með hælinu átti ekki
að kosta neitt. En þetta er að
hækka í verði, — svo að andlega
fæðan kostar nú hlutfallslega sjö
sinnum meira en sú líkamlega, og
hver veit hivað hún gotur orðið
síðast.
Niðurstaða Wynyard fundarins,
sem kunnugt er var sú að stofna
skyldi til sambands með öllum hin-
um óháðu söfnuðum á þann hátt
að hver söfnuður réði sínum sér-
inálum algerlega í fullu samræmi
við grundvallarlaga frumvarpið
gamla frá 1916, og þá hugsun er
vakti fyrir mönnum á þeim tfma.
Með þessu þurftu söfnuðuruir engu
að breyta hjá sér, fram yfir það
sem þeir vildu sjálfir. Lög Wyn-
yard safnaðar, og svo hinna safn-
aðanna allra, voru þau að engin
þvingunar skilyrði eru sett þeian
sem í sötouðinum vilja standa. 1
samræmi við þessi lög safnaðanna
voru svo grundvallarlcg sambands-
ins sniðin. Félagsskapurinn er þann
ig var grundvallaður, verður því
frjáJst samband, frjálsra manna er
þann einkaréit eiga óskertan, að
mega hugsa um hin alvarlegu mál-
efni trúarinnar og Jeita sannleik-
ans eftir því sem þeim veitist
kraftur til. Eigi verður annað séð
en með þessu fyrirkomulagi sé
það trygt “að framhald siðibótar
fái átt sér sitað innan kirkjunnar”,
þannig að þeirri þekkingu er tfm-
inn smám saman leiðir í ljós verði
Jeyft að hafa áhrif í þá átt að fegra
og göfga trúarhugmyndirnar. Hið
sameiginlega markmið sambands-
ins er að stetaa að þessu takmarki,
og að útrýma trúarágreiningnum
og deilunumog fordæmingunni sem
rétttrúnaðar hrokinn eys yfir þá
sem óbundna hugsun vilja hafa.
Trúar og siðakenningu stoa grund-
vallar það á kenningu Meistarans
sjálfs, og þó eigi væri annað, virð-
ist það nægileg trygging fyrir því
að eigi sé slitið samhengið við
hina kristnu trúanhreyfingu, er
einmitt á upptök sín f Jærdómum
N. Tesitm. Með þessu er engu verið
að bregðast og ektoi því sem mest
er um vert, en oft minst metið
—ekki sjálfum sér, sál, sannfæringu
eða samvizku.sem ofeinn og öfgarn-
ar leiða menn oft út 1 að svíkja.
1-0111111 er gnn feldu1’ yfir hii-
um, “amarlega þjóni er stendur
eða feJlur sínum herra”, en hitt
fúslega viðurkent, “að enginn lif-
ir sjálfum sér og enginn deyr sjálf-
um sér.”
Þetta er þá það sem höf. þókn-
ast að kalla “samsuðuna við Gn-
Jtara” og hann áiítur ekki ómaks-
vert að gefa stundar gaum. Þejta
er það sem hann segir að sé sam-
bandsslit við kirkjuna og kristn-
ina, og með þeim áfellingardómi
gerir lýðum Ijóst að ihann álítur
kirkjuna og kristnina eigi annað
vera en eitt og .hið sama og Kirkju-
félagið lút. Annars má finna þess
víðar vott í ritgerðinni. Ber það
vott um afarmikla virðingu og að
dáun höf. fyrir Kirkjufélaginu en
öllu rýrari fyrir sannleikanum. Þó
Kirkjufél. sé dýrðlegt og voldugt
— telji 10,000 skírðra og óskírðra
sálna, tekur það naumast yfir
“gjörvalla kristnina á jörðunni.”
Næsta kafla ritgerðarinnar nefn-
ir höf.: “Lút. Kirkjufélagið og aðr-
ir lút. söfnúðir íslendinga bornir
tilhæfulausum getsökum.”
íEr kafli þessi rangfærzlu mestur
allrar ritgerðarinnar, og vfsvit-
andi farið með ósannindi. Er
byrjað á því að segja frá hvernig
staðið hafi á samliandstilrauninni
1916 millum Únítara og séra Frið-
riks sál. Bergmanns. Skýrir höf.
svo frá: “séra F. J. Bergmann
knúður af þvingandi ytri ástæðum
og hngboði sínu um að únítarar
væri að falla frá sínum sérskoðun-
um, gerir frunivarp til saniibands-
laga 1917 (!) sem hann setti alveg í
strand á, þegar til kastanna kom.
— — Jesús Kris'tur, nafnið sem
hverju nafni er æðra var það sem
á milli bar. Únítörum fanst það
nægilegt að halda sig við fagnað-
arerindi Jesú, en séra F. ,1. Berg-
mann vildi halda sig við persón-
una sjálfa, Jesús Krist og fagnað-
arerindi hans. Munurinn er að
vísu ekki mikill í augum sumra
leikmanna og illa mentaðra guð-
i fræðinga, en hann er ákaflega stór
i í augum annara, 'bæði leikmanna
og guðfræðinga, svo "stór að þar
1 geta menn aldrei orðið á eitt sátt-
ir; hann var nógu stór í augum
| séra F. J. Bergmanns til þess að
ekkért gat orðið úr sanubandinu.”
Það skal þá enn einu sinni tekið
fram, sem svo margoft hefir verið
skýrt frá áður, að þetta sambands-
laga frumvarp, er ihér um ræðir
var samantekið sxhnarið 1916 af
séra Friðriki sál. Bergmann. Hafði
liann til samanburðar við samning
þess, lög safnaðanna er gengið
höfðu úr Kirkjufélaginu, lög Úní-
tara safnaðarins hér í bæ og lög
“l'he General Conferencg of Uni-
tarians and other liberal Clhrist-
i.ans”.j Vann hann að þvf verki ó-
knúður, og óduldur hverra skoðana
Únítaiar væru. Tildrögin voru
þau, að þá um sumarið færðu þeir
hr. Jón Víum frá Foam Lake, er
hér var gestkomandi í bænum og
capt. Josep'h B. Skaptason forseti
Únítara satoaðarins það í tal við
bann, livtont eigi myndi mega
koma á einskonar sambandi og
samvinnu meðal hanna frjáls-
lyndu íslenzku kirkjuflokka hér
vestra. Tók hann þvf vel, hafði
sjálfur vikið að þessu í ræðu, er
hann flutti á 25 ára afmæli úní-
tarasafnaðarins þá um vorið. Um
þetta leyti drógu hermálin sem
mest til sín bæði hugsun og krafta
alménnings svo að ineinn gengu unn
vörpuin í iherinn. Mistu söfnuð-
urnir við það mikilla starfskrafta
og urðu auk þess að leggja drjúg-
um til ýmsra herþarfa annara.
Lítið Ibar á milli í skoðunum, en öll
hugsun stefndi þá í þá átt að
draga úr ágreiningi heima fyrir
en sameina sig um það sem nauð-
synlegt væri. Ettir að þeir höfðu
rætt þetta nokkuð aftur og fram,
kvaðst séra Friðrik vilja tala um
þetta við prest Únítarasafriaðar-
ins og einíhverja fleiri \ úr safnað-
arnefndinni. Varð það þá úr að
seinna um daginn heimsóttu þeir
ihann, skrifari Únítarasafnaðarins,
hr. Friðrik Sveinson og sá er þetta
ritar. Talaðist þá svo til að heppi-
legast myndi vera að kveðja
nokkra menn á fund frá toáðum
hliðuui, til þess að ræða um þetta,
kæmi þá í ljós hve almennur væri
vilji manna í þessu efni. Nokkrum
dögum seinna varð það svo að
samkomulagi að fundur þessi
skyldi haldinn f fundarsal Tjald-
búðarkirkju föstudaginn 14 júlí.
Tólf manns inættu á fundinum.
Allir létu í ijósi að þeir værj því
meðmæltir að samvinna tækist
| miJli beggja flokka. Forseti var
j kosinn séra Friðrik J. Bergmann
en’ skrifari sá er þetta ritar. Var
þá samþykt að samið yrði frum-
varp til ■ sainbandsiaga. Var for-
seta og skrifara falið það verk, og
ha'fa því lokið fyrir næsta fund er
ákveðinn var 29. s. mán.
Þegar til þessa fundar kom lagði
forseti fram "Frumvarp til laga” f
15 greinum. Var það lesið og
rætt og vo.ru menn alment ánægðir
með það, að undanteknum Hjálm-
ari A. Bergmann, er þótti 4 greinin
alt of löng og óþarft að taka frain
að félagið leyfði “almenf og óskor-
ið skoðana og kenningafreJsi!’’
Þetta væri sjálfsagt án þess það
væri f lög tckið. Var frumvarpinu
því vísað til baka, þessi grein
dregin saman og stytt. í þeirri
mynd var svo frumvarpið samþykt
á fundi 12. ágúst, af öllum við-
stöddum, en þar voru þá staddir
frá Ihálfu Tjaldbúðarsafnaðar séra
Friðrik J. Bergmann, Hjálmar Á.1
Bergmann, Líndal J. Hallgrímsson, •
Ó. S. Thorgeirsson, Loftur Jörunds-
son og Bárður Sigurðsson, en af,
hálfu Únítara, Thorst. S. Borgfjörð, j
Hannes Pétursson, Stefán Péturs-
son, Bögnv. Pétursson, Jóhannes (
Sigurðson, Ólafur Pétursson og J
Eriðrik Sveinsson. Var þá ákveðið
að þessir menn skyldu gangast
fyrir hver í sínurn hópi að iboðað
yrði til ailmennra fulltrúa funda
og lögin iJiorin undir atkvæði
þeirira. Var fulltrúa fundur Úní-
tara haldin í kirkju sataaðarins
hér í bænum 27. sept., og mættu
þar þessir erindrekar frá félögum
og sötauðum utan bæjar: Jóhannes
Sigurðsson, Stepihan Thorson frá
Gimli, Sigurður Sigurbjörnsson,
Sig. Péturson frá Ámesi, Sigurður
J. Vídal frá Hnausum, ‘Sveinn Thor-
valdsson frá Riverton, séra Albert
E. Ivristjánsson, Jón Sigurðsson,
Páll Reykal frá Lundar, séra Guðm.
Arnason frá Clarkleigh, Jón Víum
frá Foam Lake, Sask., og einhverj- j
ir fleiri. Á fundinum var staddur,
séra Friðrito J. Bergmann, að beiðni j
nefndarmanna. Fundarstjóri var '
kosinn Thorst. S. Borgfjörð en
fundarskrifari Friðrik Sveinsson.
Skýrt var frá fundarefni og laga-
frumvarpið lesið. Var þá séra Frið-
rik J. Bergmann beðinn að skýra
nánar frá sambands hugmynd þess-
ari frá sjónarmiði hans flokks og
gerði hann það. Nokkrar fyrir-
spurni.r voru þá geðar, og meðal
annara hvort önnur skilyrði væri
sett fyrir sambandinu en þau er
tekin væri fram f lögunum og kvað
hann það eigi vera, nema að til
mála gæti komið að hlutaðeigandi
söfnuðir yrðu ef til vill að breyta
lögum sínum að einhverju leyti svo
þau yrðu í fullu samræmi við sam-
bandslögin. Var þá spurt um hvort
Únítarasöfnuðurnir yrðu að breyta
nöfnum sínum og slíta sambandi
við hina amerísku Úinítarisku
kirkju. Létu margir í Ijósi óvilja
sinn til þess og töldu það þarflaust
eftir ákvæðum samibandslaganna.
Urðu um þetta nokkrar umræður
og áleit séra Friðrik að söfnuðir er
gengi í þetta fyrirhugaða sam-
band mætti helzt ekki heyra öðr-
um kirkjufélögum til, því enn væri
fordómiarnir nokkuð rótgrónir og
létt að skapa vantraust. Sjálfur
sagði hann að sér væri ekki svo ant
um lúth. nataið á söfnuði sínum,
en áleit það varða meira hver andi
væri þar ríkjandi. En fundurinn
tjáði sig eindregið á móti þessu.
Vax þá gengið til atkvæða um
lagafrumvarpið og það samþykt
lið fyrir lið. Skipuð var því næst
7 manna nefnd er vinna skyldi að
þessu máli og í hana kjörnir: Thor-
steinn S. Borgfjörð, Hannes Pét-
ursson, Rögnv. Pétursson, Jóseph
B Skaptason, Guðm. Árnason,
Albert E. Kristjánsson og Friðrik
Svejnsson.
óskað var eftir að séra Friðrik
kveddi til samskonar fundar meðal
sinna félagsmanna sem fyrst svo
að nefnd yrði kosin Hjá þeim, og
nofndirnar gætu svo tetoið til starfa
Kvaðst hann gjarna vilja koma því
til vegar svo fljótt sem auðið yrði.
Þetta er þá öll sagan um “strand-
ið” er séra Páll talar um og geta
menn séð á þessu hvað hæft er i
þeirri frásögn. Um játningargrein
laga frumvarpsjns var alls etokert
deilt, en sumum fanst, og oss þar
á meðal, að óþörf vera sú aðgrein-
ing sem þar var gerð á persónu og
og fagnaðar erindi Jesú, því að
“Fagnaðarerindið” innibindur ekki
eingöngu f sér orð og gerðir per-
sónunnar, heldur og persónuna
sjálfa. Hversu stór sem séra Páll
álftur að munurinn sé er felist í
þéirri orðabreytingu er síðar var
gerð, en “lítill”, 1 augum illa ment-
aðra guðfræðinga — þá má hann
trúa því að munurinn er enginn.
Framh.
Páfi birtist.
Fréttaritari blaðsins “Sunday
Times” i Róm, símaði blaði sínu
föstudaginn 22. júní sögu þá er hér
fer á eftir: —
Það gengur sá orðrómur, að andi
Píusar páfa 10. hafi sést í Vatican-
inu fyrir fáum vikum. Nokkurir
þýzkir og austurrískir prestar
biðu f einkastofu páfans eftir við-
tali við hann sjálfan. Lítil hurð
á veggnum laukst hægt upp og
Píus tfundi, sem dó 1915, stóð
fyrir framan þá. Klerkarnir þetotu
hann ‘þegar; nokkrir af þeim höfðu
þekt hann persónulega, og þeir
krupu á kné í óttablandinni lotn-
ingu. Svipurinn hóf upp ihöndina
og mælti í hálfum hljóðum: “Að
tíu árum liðnum munu vondu tím-
arnir breyttir”, og leystist því næs*
sundur.
Þegar pflagrfmarnir voru leiddir
fyrir páfa, gátu þeir ekki á sér set-
ið og sögðu hinum heilaga föður
frá þvf, er fyrir þá hafði borið. Það
er sagt, að Píus ellefti hafi óvilj-
andi mælt: “Hvað, aftur?”, en hafi
náð sér aftur og sagt þeiim að lesa
bænir sínar, þvf þeir hefðu allir
orðið fyrir hinni sömu kvikskynj-
uninni. En prestamir eru samt
alsannfærðir uin, að þeir hafi i
raun og sannleika séð svip Píusar
tíunda.
PERCIVAL C. CUNYO
Phonograph Repairs
Any Make
Work called for and delivered
587 Corydon Ave., Winnipeg.
— Res. Phone Ft. R. 1766 —
PURITVl
FLDUR
MoreBread and BetterBread”
and Better Pastry too
9
USE IT IN ALL
Y0UR BAKING Íp®