Heimskringla - 10.10.1923, Síða 6

6. BLAÐStDA.
HhiMSKRINGLA
WINNIPEG, 10. OKTÓBER, [923
K
Eftir Mary Robarts Rinehart.
“Maður, sem drekkur er brákaður reyr,” sagði
Christine. “Það er það sem eg ætla að giftast og
styðjast við það sem eftir er æfinnair — brák-
aður reyr. Cg ekki nóg með það!”
Hún stóð upp, gekk hratt að dyrunum og lokaði
hurðinni. Svo dró hún úr barmi sínum bréf.
“Sent með sérstökum bréfbera — Iestu það.”
Bréfið var stutt. Sidney las það í einni svip-
an. Þar stóð: —
“Spurðu manninn þinn tilvonanda, hvort hann
þekki stúlku að 213 — stræti.”
Fyrir þremur mánuðum hefði strætisnafnið, sem
þarna var gefið, ekki gefið Sidney neina bendingu
um neitt. Hún vissi hvað það þýddi. Christine,
sem hafði séð og heyrt meira, hafði altaf vitað það.
“Þarna sérðu; þetta er það sem eg verð að
sætta mig við.”
Sidney sá alt í einu hver stúlkan að 213 —*--------
stræti, sem getið var um í bréfinu, var. Blaðið, sem
hírrí hélt á í hendinni var spítalapappir, en prentaða
yfirs'kriftin hafði verið rifin af. Sagan rann öll upp
í huga henoar: Grace Darling með magurt andlit og
klipt hár, og dagblaðið við hliðina á henni í sjúkra-
koicur? cða væri eins gott að láta þar við sitja og
fá sér 1 eidur bita þegar maður kæmi he:m aftur?
K. sat aftanega i kirkjunni milli Harriet og
Cnnu. líann tók^ekki eftir neirm nema Sidney — sá
ekkert nema hana. Hann tók eftir fyrstu sporum
hennar inn góifið, sá hana bera höfuðið hærra eftir
því sem hún varð öruggari og náði meira jafnvægi.
Hann tók eftir hve liðlegar allar hreyfingar henn-
ar voru, þar sem hún gekk fram hjá honum í snjó-
hvrtum, næfurþunnum fötunum og gekk fram hjá
löngum röðum af höfðum, sem öll sneru horfandi
í áttina til hennar. Seinna meira gat hann ekki mun-
að eftir neinu af athöfninni sjálfri, hann miundi bara
eftir Sidney þar sem hún stóð mjög alvar'eg og
hálf hrædd við altarishornið. Það var hún sem
gekk út úr kirkjunni eftir hljóðfalli brúðarlagsins,
hún og Max Wilson við hliðina á henni.
Harriet sat við hægri nlið hans. Hún hafði nú
hlotið hina fyrstu frægð í sinni nýju stöðu. Brúðar-
klæðin fóru ágætiega, þau voru blátt áfram hrein-
asta fyrirtak. Hún leit yfir alla kifkjuna þaðan
sem hún sat: kirkjan var full af brúðarefnum.
Fyrir Harriet var þessi haustdagur fullur af
framtíðar hugsunum um kjóla, sem yrðu hver öðr-
um aðdáanlegri. En Anna, sem sat og horfði á alt
með daufum augum og bláleitum vörum, var að
nálgast sitt endadægur. Hún sat og spenti greipar
utan um bænabókina. Hún bað ofurlitla stund fyr-
ir dóttur sinni, sem stóð há og tiguleg við altaris-
hornið og horfði feimnislaust á þá sem inni voru.
Um leið og Sidney og Max komu fram í kirkju-
dyrnar skaust Joe Drummond, sem hafði staðið ut-
arlega í kirkjunni, út. Hann rak tærnar í, eins og
hann ætti bágt með að sjá.
stofunni.
Ein stúlkan barði fast á hurðina og hrópaði há-
stöfum inn: *
“Annar rafmagnslampi! Og Palmer er niðri”!
“Þarna sérðu”, sagði Christine raunalega, mér
hefir verið gefinn annar rafmagnslampi og Palmer
er niðri. Eg verð víst að halda inn á mérabRuum
urinn á mér og öðrum stúlkum, sem giftast er sá, að
eg veit hvað eg fæ. Þær vita það flestar ekki.”
“Þú ætlar að halda áfram?”
“Það er orðið of seint að gera nokkuð annað ^
Eg ætla ekki að gefa nágrönnunum hérna
nu.
neitt til þess að tala um.”
Hún tók upp brúðarblæjuna og setti 'brúðar-
kransinn á höfuð sér. Sidney stóð með bréfið í
hendinni. Einu sinni hafði K. svarað einni spurn-
ingu hennar á þessa leið:
“Það er ekkert vit í því að horfa til baka nema
það hjálpi manni til þess að horfa framundan. Það
varðar minstu hvað stúlkan í sjúkrastofunni þinni
hefir verið; hitt er meira um vert, hvað hún ætlar
að verða.”
“Jafnvel þó að þetta sé satt, Christine, og þ^ð
getur ver»ð, að það sé bara illgirnislegur uppspuni,
Þá vissulega hlýtur það að vera búið nú. það sem
þér kemur mest við nú, er ekki hið liðna líf Palm-
ers, he'dur það hr, sem hann á fyrrr höndum,með
þér. Er það ekki rétt?”
Ghristine var loksins búin að láta á sig blæjuná.
Borði af fegurstu kniplingum stóð upp úr mjúku
hárinu, eins og kóróna og féll svo niður í bylgjum
alla leið til kjóls’óðans. Hún festi á sig brúðar-
kransinn með nálum, sem höfðu perlur á endunum.
Svo stóð hún upp og Iagði hendina á öxlina á SidL
* ney.
Sannleikurinn er sá, að eg gæti haldið í Palmer,
ef eg kærði mig fjarska mikið um það. Eg geri
það ekki. Og eg er hrædd um að hann viti það.
þetta særir bara sómati'finningu mína, annað ekki.”
Þannig gekk Christine Lorenz ofan til þess að
setjast á brúðarbekkinn.
f Sidney stóð kyr dálitla stund og horfði á bréf-
ið, sem hún hélt á.
Hún hafði lært að þekkja margt einkennilegt í
sinni nýju lífsspeki og eitt af því var það, að stúlk-
ur eins og Grace Irving koma ekki upp um elskhuga
sína; að í þeirra heimi væri sá sem kvartaði skoð-
aður sem afhrak; að þar legðu menn alt í hættu,
ynnu eða töpuðu og þeir sem töpuðu yrðu að gera
sér það að góðu. En hefði Grace ekki sent
bréfið, hver gat hafa gert það þá? Einhver í spíta'-
anum, sem þekti sögu hennar, hlaut að hafa gert það.
En hver? — Og hvers vegna — já, hvers vegna?
Sidney lagði bréfið á undirskál áður en hún fór
ofan og kveikti í því með eldspítu. Fagnaðarglamp-
inn var að mestu horfinn úr augum. hennar.
Samkvæmt skoðun strætisbúa fór giftingin al-
veg framúrskarandi vel fram. Sumum af hliðar-
strætunum fanst þó sumt fremur skrítið, svo sem
tjaldið frá kirkjudyrunum, sem þeim fanst að
mundi vera aðeins fyrir heldri gesti og þeim hætti
við að skjótast út undir h'iðarnar, þegar enginn sá
til. Mrs. Rosenfeld neitaði alveg að láta leiða sig
til sætis; hún hélt að hún gæti gengið ein.
Johnny Rosenfeld kom í ökumanns einkennis-
búning og með Ieðurhúfu á höfðinu, eins og hæfði
hinni nýju stöðu hans. Hann bar spegilfagran
skjöld á brjóstinu vinstra megin; það var leyfi hans
frá ríkinu til þess að stjórna bifreið.
Eftir hjónavígsluna komu strætisbúar til
kvöldverðar, en sumir voru þó í vafa um hvernig
þeir ættu að haga sér. Ættu þeir að fá sér einhvern
bita heim? áður en þeir færu, ef svo skyldi fara, að
hjá Lorenz yrði ekkert borið fram nema ísrjómi og
14. KAPÍTULI.
Kveldverðurinn í White Springs hótelinu var ekki
eini kveldverðurinn sem þau borðuðu saman, Car-
lotta Harrison og Max Wilson. Hún eyddi sumarí
leyfi sínu í smábæ, sem var ekki lengra frá borginni
en það, að þangað mátti hæglega komast í bif-
reið. Wilson hafði farið þangað tvisvar eða þris-
var þær tvær vikur, sem hún var þar. Hann hafði
skemtun af því að vera með henni; hún örfaði
hann. Hann sá Carlottu helmingi oftar en Sidney.
Hún hafði haft góðar gætur á sjálfri sér. Hún
lagði mikið í sölurnar Hún vissi vel hvers konar
mann hún átti við — vissi, að hann mundi gefa eins
lítið fyrir skemtunina og honum væri unt. En hún
vissi líka, að væri hægt að láta hann sækjast nógu
mikið eftir sér, þá mundi hann ekki horfa í að leggja
mikið í sölurnar, jafnvel ekki hika við að giftast.
Hún var útfarin í þessum leik. Ákafinn, sem
skein út úr henni, var til gagns. Á bak við tindr-
andi augnatillit var slægð, sem reiknaði út og sætti
lagi. Hún ætlaði sér að koma 0essu fram; og hún
jkyldi þó eimi sinni gera þessar guðhræddu hjúkr-
unar'konur, með a't sjtt væl og kvöldbænir, forviða.
Hann sá hana aldrei öðru vísi klædda í sumar-
’eyfinu en í látlausan, hvítan kjól, sem var ofurlítið
mðurskorinn um hálsmálið, og með ermarnar
brettar upp, til að sýna miúka arma. Á bóndabýl-
inu, þar sem hún var, voru engir aðkomandi. Hún
sat tímunumsaman á kvöldin í garðinum hjá húsinu,
sem var þétt settur með eplatrjám, hélt á bók en
horfði stöðugt út á veginn, sem lá þar fram hjá.
Hún las skáldskap eftir Browjning, Emerson og
Swinburne. Einu sinni kom hann að henni með
bók, sem hún faldi óðar. Hann vildi fá að sjá hana
og náði í hana; það var bók um skurðlækningar á
heilanum. Hún roðnaði og leit undan.
“Mér finst eg vera sá einstakur auli, þegar eg
er með þér,” sagði hún; “eg vildi vita ofurlítið
meira um það sem þú ert að gera.”
Hégómagirni hans varð matur úr þessu hóli;
og það var einmitt það sem hún hafði æt'ast til.
Þetta breytti vináttu þeirra, hóf hana upp. Ef
tir það töluðu þau v:ð og við uin iækningar í stað-
'nn fyrir ástir. Hún var fljót til svara og greind.
Verksvið hans, sem hingað til hafði verið lokuð
bók þeim konum, sem hann þekti, lá opið fyrir
henni.
Stundum endaði tal þeirra um lækningar á öðru.
Óskir þeirra mættust.
“Svei mér, ef eg hlakka ekki til þessara kvölda,”
sagði hann einu sinni. “Eg get talað við þig um
verk mi'tt, án þess að þú verðir hrædd eða hlustir á
mig með viðbjóði. Þú ert sá gáfaðasti kvenmaður,
sem eg þekki — og einn sá fallegasti.”
Hann hafði stöðvað bifreiðina uppi á hæð, í
orði kveðnu til þess að dáðst að útsýnmni.
1 “Á meðan'þú talar um verk þitt,” sagði hún,
finn eg að það er ekkert athugavert við þcyð þó að
við séum saman; en þegar þú ferð að tala um
hitt —
“Er rangt að segja fallegri stúlku, að maður
dáist að henni?” t ,
“Já, það er rangt þar sem eins stendur á og
með okkur.”
Hann snéri sér við í sætinu og horfði á hana.
“Sá elskulegasti munur, sem er til í öllum heim-'
inum,” sagði hann og kysti hana.
Hún hafði búist við þessu að minsta kosti í heila
viku, en svo vel gerði hún sér upp undrun að það
var ekki hægt að merkja það. Hún þagði alla leið-
ina heim.
Nei, hún kvaðst ekki vera reið. En hann hefði
komið sér til þessiað hugsa margt. Hann bara hló,
þegar hún fór út út bifreiðinni og bauð honum góða
nótt.
“Treystir þú mér ekki?” spurði hann og hallaði
sér niður að henni.
Hún leit á hann með dökku augunum sínum.
“Það er ekki j cð, sem eg er að hugsa um. Eg
treysti ekki sjá.fri mér.”
Eftir það var hann langtum áfjáðari en áður
að ná fundi hennar. Hún vissi að hann mundi verða
það.
“Karlmaðurinn girnist bæði hættu og leik, og
þess vegna velur hann hættulegasta leikfangið,
konuna.” Kunmngsskapur þeirra var ekki með
öllu hættulaus; hann var þess vegna orðmn ginn-
andi.
Næsta dag ók hann út þangað sem hún dvaldi,
en honum var sagt að Miss Harrison hefði gengið
burt sér til skemtunar og hefði ekki sagt hvenær
hún mundi koma aftur. Honum þótti vænt um það.
Hún var auðsjáanlega hrædd. Karlmönnum þykir
gaman að því að vera skoðaðir dáiítið hættulegir.
Doktor Max 'lagaði á sér hálsbindið, skildi bifreiðina
eftir fyrir utan girðinguna og lagði af stað gangandi
og í góðu skapi í sömu átt og Miss Harrison hafði
farið.
Hún þekti hann. Hann fann hana liggjandi
á grúfu undir tré. Hún var föl í framan og þrevtu-
Ieg eins og hún hefði átt í löngu og hörðu stríði
við sjálfa sig. Hún stóð á fætur, þegar hún heyrði
hann koma, hélt út frá sér höndunum, eins og til þess
að banda honum frá sér og færði sig nokkur sk ef
undan.
“Hvernig vogar þú?” hrópaði hún, “hvernig
vogar þú að elta mig hingað? Eg verð að vera ein.
Eg verð að hafa tíma til að hugsa mig um.”
Hann vissi að þetta var tóm uppgerð, en honurn
þótti gaman að því. Hann kunni að halda á spil-
unum ékki síður en hún. Þess vegna strauk hann
eldspítu við trjábolinn og kveikti sér í vindli áður en
hann svaraði.
“Eg var hræddur um þetta,” sagði hann upp-
gerðarlega. “Þú tekur þetta alt of nevri þér. Eg
er enginn fantur, Carlotta.”
Þetta var í fyrsta skifti sem hann hafði nefnt
skýrnarnafn hennar.
“Sestu niður og við skulum tala saman um
þetta.” )
Hún settist niður í mátulegri fjarlægð og horfði
á hann með þessum alvarlegu augum, sem fóru
henni svo vel.
“Þú getur vel verið rólegur,” sagði hún, “því
þetta er aðeins leikur fyrir þig. Eg veit það, og
hefi altaf vitað það. Eg get vel hlustað og eg er
ekki ólagleg. En það sem er þér leikur er ekki að
siálfsögðu Ieikur fyrir mig. Eg ætla að fara burt
héðan.”
Hann trúði því í fyrsta s'kifti nú, að hún væri
hreinskilin. Hún væri þá ekki hræsnari eftir alt
saman. Hann vildi ekki særa hana. Ef hún færi
að gráta -— hann væri á valdi hverrar konu, sem
gréti.
“Ætlarðu að hætta við að læra hjúkrunarfræð-
V*
in?
“Hvað annað get eg gert. Þetta getur ekki
haldið áfram til svona, doktor Max.”
Svo fór hún að gráta, táraðist í raun og veru.
Og hann fór yfir til hennar og tók hana í faðm sér.
“Gerðú ekki þetta,” sagði hann, *gerðu það
fyrir mig. Þú kemur mér til þess að halda að eg
sé fantur, og eg hefi þó aðeins verið að fá mér ofur-
Iitla skemtun. Eg sver það, að eg hafði ekkert anm
að í hyggju.
Hún reisti höfuðið frá öxl hans.
' “Áttu við, að þú sért sæll með mér?”
“Já, mijög sæll”, sagði doktor Max og kysti
hana aftur.
Carlotta hafði tekið alt með í reikninginn nema
sjálfa sig. Hún þekti manninn, sem hún átti við og
kunni að meta kringumstæðurnar. En hún* tók
ek!ki me& í reikninginn það seiú er aðal atriðið í
öllu sambandi, konuna.
Saman við hina köldu metorðagirnd hennar var
nú komið annað, sem var fult af eyðilegging. Hún
hafði eins og K afneitað ástinni og öllu því sem
henni fylgir, en hafði komist að raun um, að ástina
væri ekki hægt að reka á dyr. Carlotta Harrison
var orðin dauðástfangin af doktor Wilson þegar sum-
arleyfið var liðið.
Þau héldu áfram að hittast en ekki eins oft
og áður. Fundirnir voru hættulegir nú. Og að
sama skapi sem henni þótti það verra, fanst honum
það skenttilegra. Hún var nógu glöggsikygn til þess
að siá aðstöðu sína. Þetta hefði að nokkru leyti
farið út um þúfur.
Henni stæði ekki á sama, en honum stá&ði á
sama. Þetta væri nú hans leikur, en ekki hennar.
AHar konur fara eftir hugboði sínu, sem eru
ástfangnar, gera það svo mjög að þær verða hættu-
legar. Hún vissi vel.'að ást hans til sín væri ekki
veruleg ást. en hún vissi líka eins vel að í hjarta
hans var eð mvndast eitthvað, sem var mjög líkt
verulegri ást til Sidney Page. Grunur hennar varð
að vissu eftir samtál, sem fór fram milli þeirra í
ve’tingahúsi úti í sveit kvöldið eftir áð Christine og
Palmer giftu sig.
“Hvernig var giftingin — leiðinleg?” spurði
hún.
“Nei, bráðskemtileg,” svaraði hann. “Mér finst
altaf eitthvað æfintýralegt við það, þegar einhver
maður tenBrist einni konu æfiiangt. Það er eitthvað
svo ofdirfskufult.”
Hún hleypti brúnurn. “Þetta er víst ekki alveg
í samræmi við lögmálið og spámennina, eða hvað?
Það er sannleikur. Að hugsa sér það, að velja
sér eina konu í öllum heiminum og kjósa sér það
að lifa með henni a’ia æfinnar daga! Þó að — ”
Hann horfði fram hjá henni út í loftið.
“Sidney Page var ein af brúðarmeyjunum,”
sagði hann, eins og það kæmi þessu ekkert við.
Hún var failegri en brúðurin sjálf.”
“Falleg, en heimsk,” sagði hún. “Mér geðjast
vel að henni. Eg hefi reynt að segja henni til, en
— þú ski’ur.” Hún ypti öxlum.
Doktor Max var að öðlast nýjan skilning. Hann
varaðist að láta nokkuð á því 'bera, að sér þætti
gaman að. En þegar þau voru aftur komin upp í
bifreiðina, laut hann niður að henni, Iagði kinnina
við vanga hennar og sagði með fagnaðarhreim í
rómnum.
“Óhræsið þitt! þú ert afbrýðissöm.”
En samt sem áður þótt hann brosti, var mynd
Sidney mjög glögg fyrir hugsjónum hans 'þessa
haustdaga. Og Carlotta vissi að svo var.
Sidney hætti að vaka á nóttunum um miðjan
nóvember. Sá tími, sem hún vakti, hafði verið
friðartími fyrir Carlottu. Doktor Max flutti ha ía
aldrei til spítalans á kvöldin í biðreið sinni.
Þegar Sidney fékk að fara heim síðari hiuta
dags, kvaldist Carlotta af stjórniausri afbvýðis-
semi. Einu sinni, réttura mánuði eftir giftinguna, gat
hún ekki staðist mátið. Hún kvartaði ura höfuð-
verk, eins og hún var vön, og fór með sporvagnin-
um eins nálægt enda “strætisins” og hún gat kom1-
ist. Eftir að var farið að dimma gekk hún strætið á
enda. Christine og Palmer voru ekki komin aftur
úr hveitibrauðsdaga ferðalaginu. Nóvember kvöld-
ið var hlýtt, og á veggsvölunum sátu Sidney og
doktor Max. K. var þar líka, en það vissi hún ekki.
Hann sat í skugganum og horfði stöðugt á vangann
á Sidney.
Carlotta sá hann ekki, og hún hélt áfram niður
eftir strætinu yfir sig komin af reiði og afbrýðis-
semi.
Eftir þetta var tvent jafn ríkt í huga hennar,
annað var það, að losna við Sidney; hitt, að koma
doktor Max til þess að biðja sín. Hún vissi, að það
síðara var undir því komið, að hið fyrra tækist.
Viku semna fór hún sömu ferðina, en nú sá
hún annað. Hvorki Sidney né doktor Max var á
svölunum; en Le Moyne stóð við dyratröppurnar.
Ailantus-tré voru blaðlaus og teygðu berar greinarn-
ar upp í haustloítið. Birtan frá strætisljóskerinu,
sem náði ekki að tröppunum á sumrin vegna laufsins,
skein nú gegnum naktar greinarnar og féll á Lev
Moyne, þar sem hann stóð, hávaxinn og þungbú-
inn á svip. Það var of sein't fyrir Cariottu að snúa
við, er hún sá hann. En hann sá hana ekki. Hún
flýtti sér áfram hrædd og hugur hennar leitaði að
nýjum ráðum. Hér var nokkuð nýtt í ráðabruggi
hennar. Hún hafði ekki vitað fyr að K. ætti heima í
húsi þeira Page mæðgnanna. Það fylti huga henn-
ar með óvissu og óguriegri hræðslu.
Næsta dag sýndi hún Sidney fyrstu vináttu-
merkin. Þær hittust í kjallaranum, þar sem fata-
skáparnir voru, sem geymd voru í föt sjúklinganna.
Alls konar flíkur, sem sjúklingarnir höfðu verið í
er þeir urðu fyrir silysum eða veiktust, láu hér sam-
anvafðar í bögla, sem voru merktir með miðum.
Ræflar og snyrtileg föt, óþrifnaður og hreinlæti
voru hér í náinni sambúð.
Hinu megin í kjallaranum, se mvar hvítmálaður
að innan, voru menn að taka inn mjólkurílát af
vagni. Sólskinið streymdi inn um kjallaraopið og
skem á hvítar treyjurnar þeirra og mjólkurílátin,
sem glitruðu eins og þau væru úr silfri. Alstaðar
hvar sem litið var, ríkti hið ófrávíkjanlega lögmál
spítalanna, reglusemin.
Sidney hljóp í huganum yfir smá niðrunarorð,
sem hún hafði nýlega fengið að heyra, og staðnæmd-
ist við samtalið um nóttina í stiganum. Hún brosti
glaðlega til Carlottu.
“Það má kallast kraftaverk,” sagði hún, “að
Grace Irving fer út í dag. Það er nokkuð til að vera
upp með sér af, þegar maður hugsar til þess, hvað
hún var veik; og við sem héldum að hún mundi
deyja.”
“Eru ekki þetta fötin hennar?”
Sidney leit hálfraunalega á vandaða morgun-
búninginn, sem hún hélt á á handleggnum.
“Hún getur ekki fanð út í þessu. Eg verð að
lána henni eitthvað.”
Gleðisvipurinn hvarf af andliti hennar. “Hún
hefir barist við dauðann og unnið,” sagði hún. “En
þegar eg hugsa til þess hvað bíður hennar — ”
Carlotta ypti öxlum.
“Það gengur svona,” sagði hún skeytingar-
leysisleg. Þó þær séu teknar og þeim se gefin stöð-
ug vinna í eldhúsinu við að skafa u'tan af kartöfl-
um, eða í þvottahúsinu við að járnberalín, þá kemur
það ált í sama stað niður, þær lenda allar í það
sama aftur.”
Hún dró böggul út úr skáphólfi og leit á hann
vandræðalega.
“Nei, hvernig ~ líst þér á þetta? Þessi kona
hefir komið hingað í einum náttserk og með morg-
unskó á fótunum, og hún á að fara héðan eftir
hálfa klukkustund.”
Á leiðirtni út snéri hún sér við og hvesti augun á
Sidney.
“Eg var á gangi á þínu strgeti í gærkveldi”, sagði
hún. “Þú átt heima beint á móti Wilsons húsinu?”
iiT/ **
itJa- # ...»
“Eg hélt það. Eg Jiafði heyrt þig minnast á
húsið. — Bróðir þinn stóð á tröppunum.”
Sidney hló. i
“Eg á engan bróður. Maðurinn sem þú sást,
heitir Le Moyne, og hann leigir herbergi hjá okkur.
Það er nú reyndar ekki rétt að segja, að hann leigi
hjá ökkur, hann er einn af fjölskyldunni nú.”
“Le Moyne!”
Hann hafði þá skift um nafn. Hann hlaut að
hafa tekið þetta mjög nærri sér.
Nafnið hafði snert viðkvæman streng í sál Sidney.
Þær gengu báðar saman að lyftfvéVnni. Sidney
þurfti ekki mikla örfun til þess að tala um Le Moyne.
y
/