Heimskringla - 11.06.1924, Síða 6

6. BLAÐSIÐA.
WINNIPEG, 11. JÚNl, 1924.
r. i ivl S K R I N G L A
Ekki má skopim
renna.
SIGMUNDUR M. LONG, þýddi.
Hann hvarf kom svo aftur í ljós, loksins kom
hann auga á hana, og hraðaði sér til hennar, án þess
að gefa því gaum, þó hann radki sig á einn e'5a ann
an. Hann hafði verið áhyggjufullur, en er hann sá
hana, «arð hann sem annar maður. Hún leit upp
með spyrjandi tilliti, en einnig glaðlega.
“Eg kem seint”- sagði hann. “Það voru embœtt-
isskyldur sem hindruðu mig. Eg hélt eg mundi ald-
rei sleppa. Eg vona að þú hafir dans handa mér?”
“Eg hefi aðeins einn eftir, og það er þessi”
Hann Iagði handlegginn yfirum hana, og þau
stigu útá góllfið. Surrey-herdeildin var nafnkunn
fyrir góða dansmenn, og Darrel var afbragðs góður
dansari. Hún sveif af stað í faðmi hans svo sæl
og óhult, að það var naestum eins og hún liði í loft-
ir.u. Aldrei hafði hún verið einls farsæl og iþessi
augnablik. Þar á móti var Darrel fölur í andliti, og
þunglyndislegur. Hljóðfæraslátturinn leið útaf eins
og angurblandin stuna. Þau stönsuðu og hún leit
á hann með Þeim svip, sem kom hjartanu til að
hefja sig í brjósi hans. -
“Komdu — komdu með mér út”, hvíslaði hann.
Hún leit á 'hann hálfhrædd. I róm hans var eitt-
hvað sem hún hafði aldrei heyrt fyr- — í öllu falli
ekki eins augljóst og nú.
Án þess eiginlega að vita, hvert þau fóru, leiddi
hann hana útí vetrargarðinn, þar sat fjöldi af gestun'
um undir hinum voldugu pálmum. Hann settist með
Cynthiu í einu horni, þar sátu þau þegjandi, þar til
hinir gestirnir voru farnir inní danssalinn, eða til veit-
inganna, svo sneri hann sér á móti henni Breiddi
út faðminn- og hvíslaði með skjálfandi vörum:
“Cynthia — Cynthia!”
Hún sagði ekekrt, en hún sat titrandi, eins og
hann, það var sem hennar innsta sál; öll hennar til-
vera og vilji, streymdi til hans. Hún reyndi að brosa
en það dó út, hún gat ekki annað, en horft á hann-
— snöggur fölvi breiddi sig yfir andlit hennar, og
varirnar titruðu.
“Cynthia”, hvíslaði hann, “Eg elska þig,
Cynthia, heyrirðu það, — eg elska þig- eg elska þig:
talaðu til mín, Cynthia, eg elska þig, eg elska þig;
eg hefi ætíð elskað þig, Cynthia* — svaraðu rrtér,
Cynthia”. .
13. KAPmJLI.
Cynthiu var næstum ómögulegt að koma orði
upp. Hún var svo gagntekin af gleði og ánægju.
Það var meira en hún skildi á þessu undursamlega
augnabliki; það var sem hún í einni svipan væri
hafin langt yfir hversdagstilveruna, og hátt upp væri
hún komin í miklu bjartari, miklu sæluríkari heim,
þar sem einungis hún og Darrel áttu heima. Alt í
einu heyrðu þau hljóðfærasláttinn frá danssalnlum.
Fólkið þar inni kom henni ekki við, það voru aðeins
skuggar- það var einungis Darrel, sem var maður, en
sem kom svo undarlega fyrir, að hún skildi hanr.
varla. Hana sárlangaði til að segja honum hvað
ósegjanlega heitt hún elskaði hann, en henni var
ómögulegt að koma upp orði. Hún lét sér nægja
að taka um hendina á honum, færa sig nær, og halla
vanganum að öxl hans. Og hann — ]á, hann gáði
emkis, sem nærn var. Hann tok hana í faðm sinn,
og þrýsti löngum kossi á varir hennar — Það var
fyrsti ástarkossinn.
“Cynthia” hvíslaði hann. “Cynthia — þú elsk-
ar mig, segðu það, Cynthia .
“Hann hálflökaði augunum, og hélt henm fast
að sér.
“Hvað lengi hefur þú vitað það — hvenær viss-
irðu Það fyrst?”
Cynthia hló ánægjulegan hlátur, sem þó næst-
um líktist stunu.
“Eg veit það ekki”, hvíslaði hún aftur, “máske
það hafi verið í fyrsta sinni, er eg sá þig, þá var
eg barn- var það ekki, Darrel? En eg hugsa ]a,
eg er viss um það, að eg elskaði þig, áður en þú
hugsaðir til mín, þér var svo gjarnt til að erta mig,
af því eg var stúlka. — En það var harðleikið af
þér, Darrel”.
“En eg skyldi gera það”, tautaði hann
gramur við sjálfan sig.
“Og svo gleymdir Þú mér alveg”, hélt hún áfram
í hirtandi tón. "Þú hafðir svo mikið annað að hugsa
um — að búa þig undir hermannSstöðuna — vini
þína og alt það, en eg gleymdi þér aldrei- Darrei.
Lg hugsaði oft um þig, og þegar eg rnætti þér í
garðinum, og þú varst orðinn fullorðinn maður, en
samt sami Darell og fyr, — þá, — já, þá fór ein
hverskonar sælutilfinning gegnum mig, sem eg get
ekki lýst með orðum. Eg varð svo glöð- að sjá þig,
og þá vissi eg, að mér hafði altaf þótt vænt um Þig.
og'eg elskaði þig. “En eg átti bágt með að kannast
við það fyrir sjálfum mér, þú varst hin sama Cynthia
og iþó önnur, þú varst orðin svo falleg. — Nei, eg
get ekki lýst því. En frá því augnabliki, elskaði
eg þig- og það var æðsta takmark lífs míns, að eign
ast ást þína, þú varst svo Iangt fyrir ofan mig í öllu
tilliti, og eg sá það fyrir, að menn í hundraðatali
mundu dáðst að þér og tilbiðja þig. En nú ertu mín.
— Cynthia mín, ertu ekki glöð, Cynthia?”
Hún laut höfði- en var á þessu augnabliki alt
of sæl til að geta svarað, en orða þurfti ekki við
gu ennar opinberuðu hvað í hjarta hennar bjó,
nJ ak hennar var þýðingar meira en orð.
Þú skalt ætíð vera farsæl”, sagði hann alvar-
gur “Eg vil verja Þig fyrir öllu illu, og eg vil nú
umfram alt- að þú sért ánægð, Cynthia mín elsku-
leg”.
“Það ætti ekki að vera erfitt fyrir mig, Darrel”,
agði hún og brosti til hans. Ef eg aðeins er hjá
þér, og veit að þú elskar mig, hvað þarf eg svo
fremur?” ,
“Eg kem bráðum og tala við Lafði Westlake”-
sagði hann litlu síðar. “Bara að hún fleygi mér ekki
ofan af tröppunum, Cynthia”.
“Hvers vegna ætti hún að gera það?” spurði
hún forviða.
“Af þeirri einföldu ástæðu, að eg er ekki eft-
ir hennar geði. Henni finnst eg ékki nógu góður
handa þér, og hún væntir miklu æðra gjaforðs þér
til handa, það er almaélt, að þú hafir verið fríðasta
stjúlkan- af þeim sem komu fram við hirðina á
klúbbnum, heyrði eg sagt, að þú hlytir að vékja af-
skaplega eftirtekt frairtvegis. Það var allundarlegt
fyrir mig, að heyra slíkan almenningsdóm um litlu
Cynthiu Drayle frá Summerleigh”.
“Þú ert að reyna að gera mig hégómlega,
Darrel”, sagði hún og brosti. “En segðu mér nú-
hvers vegna heldur þú, að frænka hefði á móti þér.
Eg er einungis Cynthia Drayle, og faðir minn er
fátækur. Hún gerði mig að kjördóttur sinni, og
Það er því að þakka, ef eg er nökkurs virði. En
þú Darrel, ert sonur Sir Anson Frayne, frá Sumimer
leigh Court. Líkur eru til- að þú verðir barónet og
ríkur maður. Það hefði verið nær sanni, að Sir
Anson hefði ékki fundist til um, að fá mig fyrir
tengdadóttur, og svo gleymirðu því, að það er ó-
vinátta milli föður míns og hans”.
Það er ekkert í veginum með föður minn. Eg
er vissurn, að það gleður hann”, sagði Darrel, “það
er ekki lengra síðan en í gær- að hann sagði eg
ætti heizt að fara að gifta mig.”
“Eg verð að skrifa föður mínum”, sagði Cynthia
að nokkru leyti við sjálfa sig. “Eg veit honum
þykir vænt umi það, mín vellíðan er hans mesta á-
nægja. En það verður Iengi á leiðinni, því hann
er í Suður-Ameríku”.
“Hvað er hann að gera þar?” spurði Darrel
gremjulegur. “Hverju sætir það, að herra Drayle
er þotinn svona skollans til þegar manni Iá á að
tala við hann um mikilsverð málefni.”?
“Það er eitthvað viðvíkjandi námum”, sagði
Cynthia. Han ntalaði mikið um Það, þegar hann
heimsókti mig seinast. Eftir iþví- sem mér skildist,
vildi hann kynna sér námurekstur þar syðra. Hvers
vegna veit eg ekki , baötti hún við, sem svar uppá
Dar^ells spyrjandi andlit.
“Þú verður að skrifa honum, sem allra fyrst,
Cynthia”, sagði hann. “Segðu honum alt, sem þér
,er áhugamál —
Hann þagnaði og hló.
“Já- Darrell, alt sem mér er hjartfólgið”, sagði
hún alvarlega. Eg ætla að segja honum að eg elski
þig, og eg ætli að elska þig, Darrel, rneðan Iífið
endist”.
“Hvað sem fyrir kemur?” spurði hann glaðlega.
Hvað mundi skilja okkur að, annað en mótþrói frá
Lafði Westlake?”
“Já, hvað sem kemur fyrir,” endurtók hún og
brosti, en var þó sérlega alvarleg, eins og hún hefði
svarið eið — þarna kemur sá, sem eg hafði lofað
næsta dans”, sagði hún angurvær, um leið og ungur
maður kom inní vetrargarðinn og skimaði í kringum
sig.
“Þarna kemur þessi,” tautaði Darrel. “Get-
urðu ekki falið þig, fyrir honum?”
“Nei, það dugar ekki, hann hefir séð núg”.
Mundu Það, Cynthia, að við höfum svanð
hvort öðru eilífan trúnað, þú ert mín”.
Hann hélt á fram hraðmæltur, því hinn ungi mað
ur kom brosandi nær og nær.
“Á morgun tala eg við Lafði WestJake, skrifaðu
föður þínum”.
“Eg skrifa strax í kvöld”, hvíslaði hún.
Ó, Darrel, fæ eg ekki að sjá þig, áður en þú
ferð? Ef ekki, þá góða nótt Darrel.”
“Góða nótt”.
Hann þrýsti innilega hönd hennar, svo Ieiddi hinn
ungi maður hana inn í salinn. Darrel sat einn eft-
ir og horfði öfundaraugum eftir manninum, sem nú
ætlaði að dansa við Cynthiu hans.
Darrel var enn um tvo tíma á dansinum, og þá
stund leið hann allar kvalir ást-hraéðslunnar, enda
þó honum væri ánægja, af og til að sjá Cynthiu sína,
og við og við taka á móti hennar ástríka tilliti, þá
var honum það sannarleg kvöl, að sjá hana í faðmi
annars manns, þegar gestirnir byrjuðu að fara, hélt
hann sig nærri aðaldyrunum. I þeirri von, að hann
máske fengi tækifæri að tala við hana nokkur orð.
En Cynthia hlaut að dansa til hins síðasta, og um-
kringd af hóp aðdáenda, hann sá Northam standa
við hliðina á henni, og augnabliki síðar var Lafði
Westlake þar líka, og talaði ástúðlega til Northam
og hennar.
Lafði Westlake rétt Darrel einn fingur í kveðju-
skyni, og honum var engin uppörfun að tilliti henn-
ar, Þó fullvissaði hann hana um, að hann hefði
skemt sér afbragðsvel, það sem eftir var af nóttinni
var hann í herbergi sínu á Bury stræti þrátt fyrir
að mjög var orðið framorðið, þegar hann kom heim
skrifaði hann föður sínum, áður en hann fór að
hátta. I bréfinu sagði hann frá, að hann hefði fund-
ið Cynthiu Drayle aftur, að hann elskaði hana, og
hefði beðið hennar, hann sagði hún væri kjördóttir
Lafði Westlake, og fallegasta stúlkan í London og
henni ætlaði hann að giftast, eða engri.
“Góði, faðir”, skrifaði hann, “þú getur auð-
veldlega sett þig inn í mínar tilfinningar, þú sem
sjálfur varst einu sinni ástfanginn. Hún er ekki einu-
ungis sú fallegasta stúlka, heldur líka sú besta af
ungum stúlkum. Taktu eftir því, hún hefir ál-
menningshylli, æðri sem lægri, og hún elskar mig.
Eg er farsælasti maður á jörðunni, skrifaðu mér strax
og óskaðu mér til lúkku. Eg bíð óþreyjufullur eft-
ir svari frá þér.”
Á sama tíma var Cynthia í líku skapi, og skrif-
aði föður sínum. Það bréf var einnig lofsöngur um
ekkhuga hennar. Hann var beztur af öllum, og
elskaði hana. Það var einungis eitt sem sló skugga
á farsæld hennar, og það var að hinn ástkæri faðir
hennar var svo langt í burtu, svo hann gat ékki tek-
ið þátt í farsæld hennar. Hann varð að senda skeyti
strax, að eins eitt já. Hún skrifaði miklu meira.
Bréfið var afarlangt, hún jós þar út ánægju hjarta
síns alt hvað hún vænti og vonaði á þessari ánægju-
stund.
“Það var svo merkilegt, að hún sofnaði undir
eins og hún lagðist út af, hafði hún þó einsett sér að
liggja vakandi og hugsa um hann, sem bestur var
af öllum og hafði játað henni ást sína.
Hún var lítilsháttar föl í andliti, Þegar hún kom
ofan næsta morgun. Meðan Parsons hjálpaði henni
að klæða sig, var hún að leggja niður í huganum,
fyrirhugaðann fund þeirra Darrels og Lafði West-
láke og vonin um æskileg erindislok þeim til handa,
var að sínum mun daufari en kvöldið fyrir, þá hún
sat með hendi Darrels í sinni. Að vísu hafðl Darr-
el sagt, að það væru ekki hýrleg augu, sem Lafði
Westlake sendi sér, og hún gat verið bæði hörð og
ósveigjanleg þegar hún vildi það við hafa.
Cynthia var óróleg og átti bágt með að vera um
kyrt. Hið eina sem gladdi hana var minningin um
Darrel. Ást hans, staðfestulyndi og falleg augu, —
og alt þetta fylti huga hennar með sigrandi ánægju
og von.
Lafði Westlake kom með seinasta móti ofan.
Hún lék á als oddi, veifaði og brosti til Cynthiu, jafn
vel tók undir hökuna á henni með glaðvœrð.
“f*ú kláraði þig afbragðsvel, það var allmikill
sigur. fyrir þig, — sem eg sumpart þakka miadömu
Ceresi. Sá kjóll er verulegt meistarastykki. Lord
Northam dáðist líka að honum. Og svo ætlar hann
að borða hér í dag. Þú mátt heldur — ”.
Hún yfirvegaði nú Cynthiu nákvæmlega, hátt og
Iágt.
“Ó-nei, þessi kjóll er sæmilegur. Það væri nátt-
úrlegt, þó kallmennirnir hefðu gert þig hálf rugl-
aða í gær?”
“Ó-nei, en af hverju hugsið Þér það, frænka”,
sagði Cynthia, “gestirnjr voru svo viðmótsgóðir.
En mest var það í tilefni af sýningunni við hirðina,
og það var líka afbragðskjóll, og svo blæjan”.
“Eina spurningu, og hvernig hljóðar hún?”
spurði Cynthia og brosti.
Henni datt í hug, að hann ætlaði að spyrja sig
um, hvort hún vildi koma út með honum og Lafði
Aliciu, — koma með þeim í lei'khúsið eða eitthvað
þessháttar.
“Já,” sagði hann hugsandi. “Orsökin er — eg
I ætlaði nefnilega að spyrja yður að, ungfrú Drayle —
hvort Þér vilduð verða konan mín?”
Cynthia reisti sig í stólnum, sperti upp augun og
| starði á hann steinhissa.
“Fyrirgefið ef þetta hefur komið heldur flatt
j UPP u yður , sagði hann í angurværum róm. Eg
; vona þér séuð ekki reið. Eg er ekki hæfur til slíkra
starfa, það er svo langt frá því. Eg hefi
líklega átt að undirbúa að fyrirfram, en það er ekki
auðvelt, þegar taugamar eru æstar, mín meimng er,
hvert þér hafið það álit á mér, að þér vilduð verða
konan mín”?
Nei, það hefi eg ekki , slapp út úr aumingja
(.ynthiu. Hún varð svo frá sér, að hún hún vissi
ekki hvað hún átti að segja.
“Mér — mér þykir vænt um yður, þér hafið ver-
ið góður við mig, bæði þér og Lafði Alicia, en mér
þykir ekki svo vænt um yður, að eg geti orðið kon-
an yðar”.
Það sáust ekki hin allra minstu sinnaskifti á
Northam; hann htaðist um í herberginu, og festi svo
aftur hin bláu augu sín á henni.
Nú, sagði hann. “Mér þykir fyrir því, svo
er víst ekki annað til, en eg fari. Eg er emstakur
klaufi, og hefi líklega borið mag öfugt að, samt var
mer þetta alvara. Mer hefði þótt vænt um að þér
befðuð sagt já. Eg vil ekki geta iþess, að eg á það
sem margt kvenfólk sækist eftir; mér hefði ekki
í líkað það, að þér tækjuð mér vegna Þess, að líkur
i éru til að eg verði einhverntíma hertogi. Nei, eg
ætlaðist til að þér giftust mér, af því yður þœkti
vænt um mig. En sjáið þér til. Eg spurði yður ekki
einungis vegna þess, að eg elska yður, heldur í og
með af því, að eg veit að þér hefðuð orðið afbragðs
hertogainna, og á það er mikil áhersla lögð í rrunm
ætt, og þér voruð makleg slíkrar upphefðar. En
eins og eg er búinn að segja; eg bað yður að verða
konan mín, fyrst og fremst af því þér — eruð sú,
sem Þér eruð, eg vona þér hafið ekki mjsskilið mig”.
Þetta var Iöng útskýring fyrir Northam, og það
var með miklum erfiðismunum, að hann kom henni
I í gegn, en sú sanna alvara og einlægni, sem í því
i lá hreif Cynthiu og kom út á henni stórum tárum.
Hún vissi, að þrátt fyrir deyfð sína, var hann góður
og heiðvirður maður, og vegna þess, að hennar eig-
íð hjarta var fult af ást, var hún enn viðkvæmari
fyrir mótlæti annara.
Hún tautaði svo eitthvað til Cynthiu, að kjóll-
inn og blæjan gætu gert mikið, en — “Góðan dag-
inn, Lord Northam”, breytti hún efni, því Lord
Northam kom inn, með sinni vanalegu stillingu. “Við
vorum einmitt að tala um ^síðastliðið kvöld. Eg
varaði Cynthiu við hégómagirni”.
“Ágætt, en ástæðulaust”, sagði Northam. “Eg
ætla að ungfrú Drayle gæti alls ekki verið hégóma-
gjörn, þó hún reyndi það”.
“Haldið þér það?” tók Lafði Westlake fram
í og brosti, “þér eru víst ókunnugir kvenfóikinu,
það er hér um bil eins hégóirtlegt og kallmennirnir”.
Þau gengu ing að borðinu. Lafði Westlahe var
í hinu bezta skapi, og lét dæluna ganga. Eins og
af tilviljun nefndi hún Torbridge, hinn gairila herra-
garð, og henni heppnaðist að koma að nokkrum
athugasemdum, sem áttu að vekja athygli Cynthiu,
um þann dýrðarljóma sem svfii yfir hinni gömlu ætt-
areign hertogafjöÞkyldunnar. Northam talaði ekki
mikið, en eins og vant var, hafði hann ágæta mat-
arlyst. A fog til gaf hann Cynthiu auga, alveg á samla
hátt, eins og við mliðdagsverðinn á Savoy”.
Þegar hinni afar kostbæru miáltíð var lokið, —
Cynthia borðaði Iftið, og tók mjög lítinn þátt í
samræðunum. Hún sat og hugsaði um Darrel og
nær hann mundi koma, — þá fóru þau inn í dag-
stofuna.
“Þér megið gjarnan reykja ef þér viljið”, sagði j
Lafði Westlake ástúðleg.
Northam vildi ekki reykja, hann hallaði sér að
stólbakinu, krosslagði fæturnar og horfði framund-
an sér, yfir höfuðið á Cynthiu. Lafði Westlake
stjáklaði Iftilsháttar um kring, og yfirgaf salinn, en
var eitthvað að tauta um miðdagsverð — sem hennar
náð vanalega skifti sér ekkert af.
Cynthia gekk yfir að gluggánum og sló létt og
hljóðlega á karmimnn. Hún gat nú vonast eftir
Darrel á hverri stundu, en var vakin af hugsunum
sínum, er Northam sagði hægt og róglega:
“Þér hafið ástæðu til að finna til yðar, ung-
frú Drayle”, sagði hann. “Þér fenguð mikið lof og
aukið álit í gærkveldi, og í dag kom eg eiginlega
til að ósika yður til hamingju, Þér sannið til, að það
verður fult með heimsóknir í dag. Eg hefði því
gjarnan viljað tala við yður nú, meðan tækifærið
“Mér svíður það”, hvíslaði hún sorgbitin. “Eg
vissi ekki — hafði engann grun um það, sem þér nú
hafið sagt mér. En eg verð að segja nei, Lord
Northam — því eg er trúlofuð”.
“Já, er það svo”, sagði hann. “Mér hefir kom-
ið til hugar, að það gæti verið. Sá maður er far-
sæll. Eg held næstum eg viti hver hann er. Nafnið
hans byrjar með F — er það rétt hjá mér?”
Cynthia hneigði sig samþykkjandi.
“Eg hugsaði það”, sagði Northam, og reyndi
að vera glaður. “Frayne er góður drengur. Eg
óska ykkur báðum til hamingju”.
Hann stóð upp hægt og rétti henni hendina,
með sannarlegri samúð, tók hún hana með báðum
höndum.
“En hvað Þér eruð góðgjarn”, sagði hún lágt
með tárin í augunum.
Nei , segið þér það ekki” sagði hann og hristí
höfuðið. Frayne er betri en eg, og yður verðug-
ur. Eg hugsaði það gæti skeð, að mér gengi er-
indi mitt við yður, og því kom eg, en við skulum
vera eins góðir vinir fyrir því. Frayne er félagi minn
— mér er óljúft að missa bæði yður og hann, þó við
gætum ekki orðið hjón; getum við í það minsta
verið vinir. Er það ekki rétt?”
“Jú”, svaraði Cynthia, og eitt stórt tjár seig
niður vanga hennar.
“En hvað þér eruð góðviljaður, Lord Northam
— má eg þakka yður”.
“Nei,” sagði hann seindregið. “Eg er einn af
þeim, sem eru eins og fólk er flest; en eg er ekki
svo heimskur, að biðja um það, sem eg veit að eg
get ekki fengið, nefnilega Þegar það er öðrum gef-
ið. Verið þér sælar, ungfrú Drayle. En eftir á að
hyggja”, bætti hann við með hendina á speglinum,
“ég áh't ekki nauðsynlegt, að gamla frúin fái vitn-
eskju um hvað við höfum talað saman.”
Hann' hneigði sig alvarlegur, og yfilrgaf iher-
bergið.
Cynthia varð eftir í salnum, sem vegna ástar sinn-
ar hafði neitað að verða hertogainna af Torbridge.
14. KAPfTULI.
er.
“Tala við mig”, sagði Cynthia, og gekk frá glugg-
anum, þar sem hún hafði vænt eftir að sjá Darrel
þegar hann kæmi. Hún settist á stólinn sinn, hall-
aði sér áfram, og hvíldi handleggina á hnjánum, svo
leit hún til hans með dreymandi augnaráði.
“Já,” 9agði hann hikandi, og með sínu vanalega
seinlæti. og starði jafnframt á skörunginn við ofn-
inn”. Tilfellið er, að eg er hér í mikilsvarðandi er-
indi. Eg er að hugsa um að bera upp við yður eina
spurningu”.
Það var tæplega að Cynthia var búin að þurka
sér um augun, þegar Lafði Westlake kom inn í
inn. Hún leit í kringum sig í stofunni með uppgerð-
arundru’i.
“Er Lord Northam farinn?” spurði hún.
“Já,” svaraði Cynthia, og það var eitthvað i
rómnum, sem vakti athygli gömlu frúarinnar.
“Hvað — er nokkuð um að vera?” spurði hun,
“það lítur svo út, sem eitthvað hafi komið fyrh-
Hefur Lord Northam sagt — hefir hann talað við
þig?”