Heimskringla - 25.08.1924, Side 4

«. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 28. MAÍ, 1924.
HEIMSKRINQLA
(Itafu* UM)
K«Mf «t 4 hverjvm
ElfCDdari
THE VDCING PIÍESS, LTD.
Hl H lAROBNT AVK. WINNIPBÖ,
TtlalBlt h-«ut
TerO M«*alu «r Bl.OO lm«(«rtn k«t«-
M fyrlr fram. Allar knriuli
rttnunal UtMu.
SIGFOS HALLDÓRS frá Höfnum
Ritstjóri.
HÁVARÐUR ELÍASSON,
Ráðsmaður.
UtanRikrlft tit klaSilui
THB VIKINÍG I»RESS, Ltd>, Box 3103
Wtnnlwes, Mnn.
UtnnBnkrlft tU rltstlArnnn
EDITOIt H^HSKRINGLA, Box 3103
Wtnnlpow, Man.
The “Heimskringla” is printed and puh-
lished by The Viking Press J,td., 853-855
Sargent Ave., Winnipeg, Manltoba-
Telephone: N 6537
WINNIPEG, MANITOBA, 28. MAl, 1924.
Mærðartimbur.
Ofanskráð snildarkenning fornskáldsins
mikla á a'ð mörgu leyti vel við alla ritstjórn-
ardálka “Lögbergs” sfðustu viku. Birtist
berra aðalritstjórinn jjar í allra-glæsilegasta
skrúða frmbulmenskunnar, sem fjármála-
spekingur, alfræðingur, (encyclopedist), eðl-
isfræðingur, og þá um leið skáldspekingur.
Viljum vér gjama reyna að koma lesendum
í skilning um eitthvað af allri þessari afar-
mensku ritsniliingsins.
Sem kunnugt er, hefir oss greint á við
herra aðalritstjórann, nú undanfarið um fjár-
hag Manitobafylkis. Höf herra aðalritstjór-
inn ádeilu á oss út af grein er vér skrifuð-
um það efni fyrir nokkru. Höfum vér
vísað þar til fjárhagsskýrslu, í grein um það
efni, er birtist í MacLean’s Magazine, merk-
asta tímariti Canada, 1. apríl þetta ár. Því
miður reyndust ekki allar tölur í þessari
skýrslu rébtar, eins og útdráttur úr bréfi til
vor frá tímaritinu, er vér birtum í síðasta
töllublaði “Heimskringlu” ber vitni urn. Fann
herra aðalritstjórinn þar einkarheppilegann
snaga til þess að hengja hatt sinn á. En eins
og vér einnig tókum fram í síðasta blaði,
em tölur þessar ekki mergurinn málsins.
Auk þessara talna, er herra aðalritstjór-
inn gat Ieiðrétt, og annara smærri atriða, svo
sem, hvort telja beri ríkisskatta með, er tal-
að er um alla skaUabyrði fylkisbúa, eða þá
jafnvingjarnlegu og viturlegu skýringu, að
J>að sé ætlun vor og helzta starf, að hamast
í saurmökstri á landið og sverta það, þá
virðist oss að það séu tvö meginatríði, þar
sem oss ber hreint ekki saman við herra að-
alritstjórann. Hið fyrra, hvert fjárhagur
Manitobafylkis sé í góðu lagi, og afkoma fylk
isbúa, sérstaklega bænda, sé góð, og hið síð-
ara — sem leiðir af hinu fyrra — hvernig
skilja beri ríkisskuldir, eða skuldir yfirleitt,
mætti kannske eins vel segja.
Það er einkennilegt að jafnspakvitur og
þaullærður fjármálagarpur og herra aðalrit-
stjórinn er, skuli blanda saman í eitt jafn-
óskyldum hugtökum og búskaparástandi
fylkisins og náttúrlegum auðæfum þess.
Oss hefir aldrei dottið í hug að neita,
heldur þvert á móti haldið því fram, að
Manitoba sé frá náttúrunnar hendi stórauð-
ugt land. En því meiri auðæfi, sem land
eða jörð ber í skauti sínu, þess lakari er bú-
skaparaðferðin, ef hún ber sig ekki. Þetta
héldum vér að væri augljós sannleikur, og
margframsettur, af oss færari mönnum. Frá
árinu 1914—1923, að þeim báðum með-
töldum, hefir verið tap á búskapnum, að
undanskildum árunum 1918 og 1919. Og
ekki hefir tapið verið minna síðan þá, en ár-
in á undan, meðan stríðið stóð yfir, heldur
frékar meira. Með öðrum orðum, að smá-
bætast við fyfkisskuldina.
Það míá hver sem villl liggja oss á hálsi
fyrir það, að slíkt getum vér ekki kallað
góðann búskap, á jafn auðugu landi. Þetta
verður ekki bætt, nema mpð meiri sparsemi
og meiri framtákssemi. Og það var þetta
tvent, sem vér höfum viljað hvetja til með
grein vorri meðal annars, þó herra aðalrit-
stjórinn sé svo góðgjarn, að kalla það, að
sverta landið.
Viðvíkjandi afkornu bænda yfirleitt.
hefir herra aðalritstjórinn ekkert hrakið af
því, er vér höfum þar um sagt, sem ekki er
heldur von. Hann kveðst mjög veiktrúað-
ur á þá staðhæfingu vora, að nokkurn vegin
allir íslenzku bændur er vér höfum talað
við, líti sömu augum á málið. Oss þykir leitt
að han skuli draga orð vor svo í efa, eins
fallega og hann þó lýsir sannleiksást vorri.
— En það kemur reyndar víðar fram dálít-
ið ósamræmi í lýsingu hans á oss.
En sé herra aðalritstjórinn svo vantrúað-
ur á staðhæfingar vorar í þessu efni, þá er-
um vér satt að segja jafnvantrúaðir á það,
að hann hafi enga hugmynd um að þær séu
nokkuð mikið nærri lagi. Oss þykir senni-
legt, að það sé aðeins lítillæti hans og yfir-
lætisleysi, er gerir það að verkum, að hon-
um finst óviðeigandi að vera að trana þess-
um parti alvizku sinnar framan í almenning.
Hann fer þess á leit við oss, að vér birt-
um nöfn einhverra þessara manna. Vér skul-
um gera enn betur. Vér skúlum biðja ein-
hverja af þeim, við og við, eftir því, sem
þeir 'kunna að eiga erindi inn í bæinn, að
ganga á tal við herra aðalritstjórann. Ef
tími hans, er þá ekki of dýrmætur til þess að
fjalla um þessi efni munnlega. Vér erum
sannfærðir um, að einhverjir af þeim verða
við þeirri bón vorri. Og vér skulum reyna
að sjá svo um að þeir séu ekki allir samian,
“menn, sem voru mishepnaðir í sínu heima-
landi og eru mishepnaðir hér, og halda svo
áfram að vera það, þar til lífið er á enda,
eins og Dufferin lávarður sagði — nokkufs
konar rekald á sjó mannlífsins”.*
Svo einkar-smekklega farast herra aðal-
ritstjóranum orð, um þá “íslenzka bœndur,
“senl óánægðir eru með kjör sín nú .
Þetta er nú dálítið annað, en að vera sverta
búalýð landsins, eins og herra aðalritstjóran-
um skilst, að vér séum að géra. Mikilli þakk-
lætisskuld hljóta Vesturdslendingar að
standa í við herra aðalritstjórann, fyrir þetta
einkarhlýlega lýsingarorð, er hann hefir
lánað frá Dufferin lávarði, til umsagnar
um nokkurn hluta þeirra, þó ekki sé hann
kannske mikiH að höfðatölu.
Þá er kemur að hinu aðalatriðinu, er
oss ber á milli um, skilningnum á fyl'kisskuld-
inni, þá hefir herra aðalritstjórinn riðið gáf-
unum svo ógætilega, að þær hafa ramfælst
undir honum, og hlaupið í gönur með hann,
og ófærur. Því ófæra verður honura því
miður, að færa nokkrar líkur að því, að vér
höfum í svari voru verið að gefa í skyn, að
hann færi með fa'ls. I svari voru segir svo:
“En oss ber þó hérumlbil saman um, að
fyl'kisskuldin sé um sjö^u miljón dala, eða
þó dálítið yfir eitt hundrað daú á nef hvert.
Að um 40 milj. dala þar af séu “arðberandi
skuld”, leggjum vér tiiltölulega lítið upp úr,
o. s. frv.”
Vér leggjum ennþá tiltölulega lítið upp
úr því. Oss þykir fyrir því, að svo virðist,
sem fjármálaspekingurinn, herra aðalrit-
stjórinn, vilji ekki almennilega játa, að skuld
er skuld, og þarf að borgast hvert sem hún
er “arðberandi”, eða ekki, og að svo ein-
kennilega vill til, að “fyrirtæki, sem stjórn-
ir leggja fé til, borga sig ekki ætíð fremur
en önnur fyrirtæki”, eins og vér sögðum í
sömu grein. Ef vér lánum $10,000, gegn
6% rentu, og setjum þá í fyrirtæki er gefur
oss 10%, þá er skuldin arðberandi í raun
og sannleika. En ef fyrirtækið gefur aðeins
3%, þá er það aðeins “arðberandi”, “í
gæsalöppum”. Þá erum vér aðeins að auka
við skuldina. Og enginn, jafnvel ekki herra
aðalritstjórinn, getur ábyrgst, hvert heldur
er einstökum manni, eða heilu rfki, að þau
fyrirtæki, er fleytt er með peningum þeirra
borgi sig. Slíkt er altaf mjög undir hælinn
lagt. Þessar kringilegu ástæður eru orsök
þess, að vér, samlkvæmt kenningu oss býsna
mikið vitrari fjármálamanna — að undan-
skildum herra aðalirit&tjóranum — yiljum
'horfast í augu við hverja skuld hreinskiln-
islega, unz hún er að fullu borguð, en ekki
gylla svo feikimikið fyrir oss hverja lántöku,
með því að hún sé arðberawdi, að það geti
vegna þess orðið hætta á því, að vér gleym-
um að standa straum af henni.
Og vegna þess, að oss datt ekki í hug,
að hægt væri að draga nókkra aðra ályktun
en þessa, út úr ummælum vorum, þeim er
hafa orsakað slíkt öldurót í göfugustu að-
alritstjórasálinni austan hafs og vestan, að
hann nefnir þau “lúalega aðdróttun”, þá
var algerður óþarfi fyrir hann, — hreint og
beint óhóf, — að vera að eyða dýrmtetu
plássi í ritstjórnardálkunum frá frumlegri
andagift sinin, til þess að prenta upp kafla
úr skrælþurrum fylkisreikningununi. Nú,
en kaflinn er meinlaus, og það fer eiginlega
vel á honum í dálknum, — við nánari at-
hugun. —
Þá er nú eftir að minnast lítið eitt á al-
fræðinginn, eðlisfræðinginn og skáldspek-
inginn í aðalritstjórasessinum.
Alfræðingurinn er nú ekki alveg eins
frumlegur og áður. Hann hefir að þessu
sinni, að því er séð verður, að mestu leyti
látið sér nægja, að leita umsagnar um Sor-
bonne í alfræðisorðabók. Er það sjálfsagt
rétt endurprentað, en oss þykir verst, að
hann hefir alveg týnt sálarrannsóknarstofn-
uninni hans Dr. Henry’s, að því er virðist.
Það er þó vonandi, að ekki verði önnur eins
leit að henni, og manninum, er séra Eyjólfur
) Auðkent af oss.

Melan týndi fyrir Gray í vetur, úr “Elegy”
skáldsins, eða herra aðalritstjórinn týndi fyr-
ii séra Eyjólfi. (Vér vorum aldrei alveg viss-
ir um hvernig á hvarfinu stóð.) En altalað er,
að maðurinn sé ekki fundinn ennþá. Annars
hagga upplýsingar herra aðahitstjórans engu
um þann skilning, sem flestir menn, í Evrópu
a. m. k., leggja í orðið Sorbonne. Þó skul-
um vér játa það, að vér vissum e'kki fyrri
að Sorbonne væri “bygging út af fyrir sig”.
En vér höfum heldur aldrei í Parísarborg
verið.
En sé herra aðalritstjórinn að þessu
sinni, ekki eins frumilegur og vænta mætti,
sem alfræðingur, |þá jafnar hann það fylli-
lega upp og meira en það, sem eðlisfræð-
ingur og djúphyggjandi skáldspekingur í rit-
stjóraspjalli, er hann kallar “í kyrð og
næði”. Gefur það og að skilja, að sú grein
muni ékki samin á þeim stað, þar sem
skarkali og agg hversdagslífsins nær að
trufla spaikvitið4 (Heldu,r hann áfram að
skýra fyrir mlönnum Ioftagna(!) kenning-
una, er han byrjaði svo meistaralega á í blað-
inu þ. 8. þ. m.
Svo aðdáunar- og undrunarverð og sú
grein var, er hún þó aðeins sem hégómiinn
einber, í samanburði við þetta áframhald.
Til þess sennilega að gera mál sitt alþýð-
legra og viðráðanlegra fyrir andleg melting-
arfteri almtennings setur herra aðalritstjór-
inn hugleiðingar sínar fram í samtalsformi,
svo sem helztu skáld og skáldspékingar fyrri
alda, t. d. Plato eða Bunyan jafnan gerðu.
Lætur herra aðalritstjórinn samtalið fara
fram í sal, þar sem mlætist fjöldi fslendinga
hér í bæ, allavega lagaðir og litir, gáfaðir og
lærðir. Mun þessi samlkunda vera samskon-
ar og hinir frægu frönsku “salons”, er um
miargar aldir hafa gert garðinn franska fræg-
an, eins og t. d. salir frúnna Recamier, Adam
o. fl. Vissum vér satt að segja ekki, að slík
samkunda væri hér á meðal Islendinga (
Winnipeg, en gaman er til þess að vita, ef
svo er.
Samtalið lætur herra aðalritstjórinn fara
fram á milli manns, sem hár er og grannur,
og annars, sem er stuttur, digur og mjög f-
bygginn. Þó sá hái og granni sé spyrjand-
inn, þá er það þó hann, sem hefir það hlut-
verk, að skýra fyrir lesendum eðii og ósig-
komulag Ioftagnanna! frá sjónarmiði aðall-
ritstjórans eðlisfróða.
Til þess að gera hugarflug og djúpskygni
þess háa og granna ennþá áþreifanlegra fyr-
ir lesendum, Iætur herra aðalritstjórinn þann
Stutta og digra þjázt af ofviti, eða öllu held-
ur, meðvitundinni um ofvit, eða stórmensku-
brjálæði (megalomania). Vér getum ekki stilt
oss um, að geta iþess hér, að sökum þess hve
öll framsetning á þessu samtali er algilt snild-
arverk, þá finst oss dálítið varhugavert, að
láta þannig vaxinn miann, koma svo fram, í
jafngöfugu samkvæmi. Erum vér nfl. dá-
lítið smeikir um, að almenningur kynni fyrir
bragðið ósjálfrátt, að fá þá hugmynd, að
það sé yfirleitt einkenni þeirra mlanna, er
svipaðir eru að vexti og vallarsýn ritstjórum
“Lögbergs” og “HeimSkringlu”, að vera eins
afskaplega ánægðir með sjálfa sig, eins og
sá digri í samtalinu. Þó skal það játað,
“sannleikanum til sæmdar”, eins og herra
aðalritstjórinn kemst að orði, að oss rámar
hálfgert í, að hafa séð hér á meðal íslend-
inga í Winnipegborg, mann, sem lengi hefir
dvalið í þessu landi, stuttan mann, digrann
mann, og íbygginn mann — alveg dtemalaust
íbygginn mann — sem oss þykir sennilegt,
að hafi þau lundareinkenni, er fyr nefndum
vér, einna markverðust til að bera — og í
sérlega ríkum mteli. —
Eðlisfræðingurinn hái og granni hefur
samtalið, á hinni undursamlegu uppgötvun
Sálarfræðingsins? Dr. Henry, “um hagnýting
Ioftagnanna! til “orkuafls”! !
Vér játum hreinskilnislega, að vér klökn-
uðum, er vér rákumst á þenna ljómandi ný-
gjörving. Svo fer oss jafnan, er vér lesum
fagurtega framsett mál. Og mikið s'kelfing
ei íslenzikan falleg í höndum manna eins og
Jónasar Hallgrímssonar, Einars Kvaran,
Guðm. Friðjónssonar og Jóns J. Bíldfell.
Þar að auki vakti nýgjörvingur þessi ijúfar
æskuminningar, frá þeim tímum er einstaka
máljöfrar heima á Islandi töluðu um “gufu-
damp”, lagajúrista, o. s. frv. Þessi orð eru
að vísu hálfdönsk, en hér hefir herra aðalrit-
stjórinn rutt braut, ýmsum nýgjörvingum,
samstæðum “orkuaflinu”. Hvernig lízt
mönnum á orð eins og t. d. “vindstormur”,
“ketflesk”, eða bara “ketket”?
“Heill iþér mikli,
Milton íslenzkra! ”
Nú greinir bá félaga á um hvert sé betra
orð yfir atom, “frumeind”, eða “loftögn”.
Er sá stutti þá svo hlálegur, að hallast að
“frumeind”, sem búið er að fá hefð í ís-
Ienz'ku máli, en sá hái virðist sjá eftir ný-
gjörving herra aðalritstjórans, “Ioftögninni”!
og fer það að vonum, því hann er sýnilega
gáfaðri, þó hann reyni a^S fara vel með það.
Mitt í þrætunni um þetta, hleypir svo sá hái
þeim boðskap af stokkunum, er mikilvæg-
astur mun þykja meðal vísindamanna nú-
j tímans. Hann spyr:
“En hvernig veiztu, að þetta
séu frumeindir, þar sem menn
þykjast nú vera búnir að finna líf-
rænar (sic ! ! !) agnir (“Electr-
ons”), sem eru enn smærri held-
ur en þessar loftagnir, ég meina
þetta, sem þú kallar frumeindir en
enskurinn “atoms”?”
Það skyldi ekki undra oss, þó
töluvert jarðrask hafi nýlega orð-
ið í kirkjugörðum víðsvegar um
heim, af því að framliðnir eðlis-
fræðingar hafi snögglega byllt sér
við í gröfum sínum hart og títt, er
iherra aðalritstjórinn slöngvaði
þessum þrumufleyg niður af himini
vísindanna, mitt á meðal vor dauð-
legra raanna. ‘Lífrænar’ smáagnir
(“Electrons”) ! “Já, því segi eg
iþað,” sagði kerhngm.
Það mlunu nú liðin um 20 ár
síðan Sir Ernest Rutherford, í sam-
bandi við nokkra aðra heimsfræga
efna- og eðlisfræðinga, þóttist hafa
sannað það, að hver frumeind
myndaði nokkurskonar örsmátt
sólkerfi, er samanstæðir af kjama
og “electrons”, er íslenzkir eðlis-
fræðingar hafa kallað rafeindir,
er þyrluðust kringum hann, líkt og
pláneturnar í sólkerfi vom kring-
um sólina. Þessar rafeindir töldu
þeir vera hlaðnar negatívu raf-
magni. Rutherford fékk Nobels-
verðlaunin 1908, og frægasti læri-
sveinn hans Niels Bohr í Kaup-
mannahöfn 1922, fyrir rannsókn-
ir á frum- og rafeindum. Hafa
menn hingaðtil tekið orð þeirra
trúanleg í þessu efni, af því ekki
var völ á öðru betra, unz eðlis-
fræðingurmn í aðalritstjóra sessin-
um nú kemur fram með þá kenn-
ingu að “electrons” séu “Iífræn-
ar smáagnir”. Nokkurskonar gerl-
ar ? Spyr sá, sem ekki veit.
Má nú alment fara að taka und-
ir með sálmaskáldinu “ég geng í
hættu hvar ég fer”. En þá tiltrú
höfum vér til hins nýja kenniföð-
ur í eðlisfræði, að honum miuni
takast að hafa þann hemil á gerl-
unum(?), eða þeim “lífrænu”, að
þær fyrst umi sinn auki ekki að
mun bráðapest og landfarsóttir í
heiminum.
En hvað sem því líður, þá er
auðséð, að Rutherford getur nú
rólegur lagst í gröf sína, og Bohr
tekið sér hvíld! frá rannsóknar-
stofu 'sinni. Starf þeirra er nú í
betri höndum. Ósegjanlega dýr-
mætt er það fyrir oss Islendinga,
að geta orðið fyrstir xnianna til
þess að fylgjast með þessum ger-
breytingum á sviði vísindanna,
því ekki erum vér í efa um, að
margar fræðigreinar líkar þess-
um tveimur, muni birtast í blaði
herra aðalritstjórans á næstunni.
Þar um má sannlega segja:
“Þetta er að kunna vel til vígs,
og vera lands síns hnoss”!
Ritstjórnardálkar “Lögbergs”
hinir síðustu eru í orðsins fylsta
skilningi “mærðar timbr, máli
laufgat”. Hefir herra aðalritstjór-
inn, með þeim og öðrum undan-
gengnum hlaðið sér óbrotgjarnan
lofköst, stærri, glæsilegri og
traustara grundvallaðann en aðra
er til þekkjum vér; lofköst, er
standa mun óhaggaður, löngu eft-
ir að pýramídamir eru muldir í
duft af tímans tönn og vinddreyfð-
ir út umí eyðim(örkina.
Vér höfum þá lítið eitt skýrt
lesendum frá helztu afreksverkum
þessa ógnarbílds lista og vísinda á
ýmsum sviðum. Höfum vér hugs-
að oss að láta hér staðar numáð
fyrst umi sinn, ef ekki kemur eitt-
hvað iþví undursamlegra upp úr
dúrnum á næstunni.
Aðeins eitt að endingu:
Herra aðalritstjórinn kemst
svo að orði í einni grein sinni í
síðasta blaði sínu, að mikið beri
á hvefsni í sinn garð í grein vorri,
þeirri er hann er að svara. Vér
erum steinhissa á þessari ásökun.
Vér vorum aðeins að þakka fyrir
öll lofsyrðin og alt hrósið, er herra
aðalritstjórinn bar á oss persónu-
lega í Lögbergi þ. 8. þ. m., með
því að hrósa honum aftur, sem
oss fanst hann svo innilega verð-
skulda, fyrir þann hlýhug, er þar
kom fram hjá honum í vom garð;
sama hlýja hugarfarið, er hann
heilsaði oss með, þá er vér tókum
við ritstjórn “Heimlskringlu”, og
það áður en hann hafði nokkuð
frá oss séð á pren'ti. Vér getum
fullvissað herra aðalritstjórann um
Dodd’s nýmapillur eru bezto
nvrnameðalið. Lækna og gigt.
bakverk, hjartabilun( þvagteppu,
og önnur veikindi, sem stafa frá
nvrunum. — Dodd’s Kidney Pilla
kosta 50c askjan eða 6 öskjur fyr.
•r S2.50, og fást hjá öllum lyfsöl-
««a eða frá The Dodd’s Med>c>M
Co.. Ltd., Toronto, Ont.
það, að umsagnir yorar um hann,
eru ekki fremur af hvefsni sprobtn-
ar í hans garð, en þau glæsilegu
Iýsingarorð, er hann hefir um oss
viðhaft, án þess að vér eiginlega
vissum oss hafa verðskuldað all-
ann iþann heiður.
I þakklæitisskyni fyrir árnaðar-
óskir og einlægnis-velvild herra
aðalritstjórans í yorn garð, frá því
fyrsta, vildum vér mega gefa hon-
um eitt gott ráð, þó það komi
máske ndkkuð seint, og komi —
eins og herra aðalritstjórinn vafa-
laust strax sér — þessum málum
alls ekkert við. Það er, að lesa vel
Islendingasögurnar, og íhuga
vandlega spakmælin, sem þær
hafa að geyma. Á einum stað í
Njálu segir Gunnar á Hlíðarenda,
að oss minnir, eitthvað á þessa
leið: “Eigi veit ek hvárt ek em
þeim mun óvaskari en aðrir menn,
sem mér þykir meir fyrir að vega
menn”.
Vér gætum hugsað oss, að ein-
hverntíma gæti komið maður að
einhverju andstæðingablaði herra
aðalritstjórans, — ef hann heldur
þeim sessi í miörg ár enn, sem von-
andi er fyrir alþjóð, — er ekki
kynni þeim mun miður, að fara
með vopn íslenzkrar tungu, er
hann hefði verið neyddur út á
vígvöllinn, sem honum væri óljúf-
ara að ve'kja víg innan vébanda
ritstjórnargreinanna.
Frá vorri hálfu þarf herra aðal-
ritstjórinn vitanlega ekkert að ótt-
ast í iþví efni, allra hluta vegna.
Vér teljum. oss í engu hans jafn-
ingja. En jafnlengi og hann sýn-
ir oss aðra eins persónulega vel-
vild og þá, er hann heilsaði oss
með í fyrstu, sem og í “Lögbergi”
8. marz, jafnlengi munum vér, og
jafn afdrábtarlaust, Iáta í Ijósi
takmarkalitla aðdáun vora á af-
afarmtensku hans í öllum grein-
um.
------------0------------
TENGDAMAMMA
verður leikin fyrir Selkirkbúa
mónudaginn ]>. 2. júní, ef ekkiert
sérstakt hindrar. Selkirkbúar miega
vænta góðrar skemtunar, ef dæma
má eftir umisögnum blaðanna ís-
ienzkii um leik Og leikendur, er yf-
irleitt befir verið lokið lofsorði á.
Er bað sízt að lasta, bví, Iheiður
beirn, sem beiður ber. — En sé beirri
reglu fylgt, og skemiti áhorfendur
sér, ]>á ber þeim fyrst og frernsf,
að þakka skemtunina og gefa
heiðurinn -séra Ragnari E. Kayran,
er með framúrskarandi elju og alúð
hefir leiðbéint leikendum. Bæði
leikendur og áhorfendur skulda
ihonuíin þak-ktoeti fyrir hið mákla og
ósérplægna starf er hann hefir af
-h-endi lieyst f þarfir íslenzkrar 1-eik-
listar hér í Winnipeg.
Sotningarvilla ihafði orðið um
dagin-n er .T, R. .Tohnson v-ar sett-
ur u(ndir 'Eloetr. Eng. 1. ár; átti
að vorða undir T.avv, 1. ár. Þá hafði
og sézt yfir nafn. Edw. Walt-er
Samson í verð 1 auna 1 istan u m, er
fékk $100.—námstyrk. Ennfremur
nafri Earl Etephen.son, Seoon-d Pre-
Medical, og hlaut hann einkunin-a
1. B, og í Eleetr. Eng. 3 ár féll úr
nafn Grottis Eggertsson 1. B.
Biður "Heimskrinigl-a” -hlutaðcig-
-enda velvirðingar á misfellunuTn.