Heimskringla - 15.10.1924, Page 6

6. BLAÐSIÐA.
HEIMBKRINOLA
WINNIPEG, 15. OKT. 1924.
FÉLAGI MINN
Eftir Andreas Latzko.
“Sprengikúla?” stamaði ég vandræðalega.
Svarið var óljóst. Það eina sem ég gat skilið,
var að broddskorin kúla hafði sundrað leggnum á
hægra fæti. En hvað var hann altaf að þvæla um
einhvern krók, í hvert skifti sem hann bar skjálfandi
höndina upp að hægri vanganurrt? ....
Eg skildi hann ékki, 'því það sauð svo enn í æð-
um hans af því, sem fyrir hann hafði komið, að hann
talaði um það eins og það væri alveg nýafstaðið,
eins og eg hefði verið sjónarvottur að því. Hon-
um gat ekki skilist í sveitamanns einfeldni sinni, að
til væru manneskjur, sem ekkert hefðu séð og ekk-
ert heyrt um þær óumræðilegu þjáningar, sem
hann hafði liðið síðustu stundirnar. En smámsam-
an skýrðist samhengið í þessum hálfsögðu setning-
um, ruddalegu blótsyrðum og kvalastunum, svo að
ég fékk getið mér til, hvernig þetta hefði borið að.
Eftir að síðasta áhlaupi fjandmannanna hafði
verið hrundið, lá hann alla nottina fótbrotinn og í
öngviti fyrir framan gaddavírsgirðinguna okkar
megin. Undireins og lysti höfðu þeir svo kastað
króknum eftir honum. Það var digur járnkrókur,
festur í reipisspotta, sem hafðu var til þess að
draga skrokkana af vinum og óvinum niður í skot-
gryfjurnar, svo hægt væri að grafa þá áður en
Görzsólin léti til sín taka. Með þessum krók, sem
rent hafði verið í hræin, svo hundruðum skifti,
hafði einhver aplakálfurinn — Guð fordæmi hann
að eilífu! — tætt í sundur á honum kinnfylluna,
áður en lagnan hönd tók á færinu. Og nu bað hann
allra auðmjúklegast, um að verða fluttur á sjúkra-
húsið, því hann var hræddur um — fótinn á sér,
og við að verða limlilestur betlari, það sem eftir
væri æfinnar.
Eg þaut á burt, eins og byssubrendur, sentist
í loftköstum yfir steina og trjárætur, beint í gegnum
skóginn, tii næstu liðssveitar. Árangurslaust! Hvergi
var flutningstæki að finna um allan skóginn. Og ég
sem léði blaðsnápunum þremur síðasta vagninn
minn! . . . .
1 Hvers vega skipaði ég þeim ekki að taka með
sér þá, sem lágu særðir þarna á enginu, og
skila beim af sér á sjúkrahúsinu í leiðinni? Hværs
vegna hugsuðu þeir ekki um að gera skyldu sína
við náungann ? Hvers vegna?! ....
Eg krepti hnefana í hamslausri bræði, og
greip ósjálfrátt eftir skammbyssuhylkinu, eins og
ennþá væri tækifæri, að skjóta þessi hlægjandi fífl
í vagninum.
Lafrrtóður og kófsveittur hökti eg aftur, mátt-
laus í hnjáliðunum, eins og eg væri aðframkordmn
af að bera á herðum mér blýþunga byrði; menn,
sem dorga eftir hræjum sér til stundastyttis.
Einkennilega kitlandi köfnunartilfinning, sem
ég hafði ekki orðið var frá barnæsku, kom yfir mig
þegar ég kom aftur til aumingjans, sem lá þarna,
kjökurveinandi án afláts.
Nú var hann ekki lengur einsamall. Dálítill
hópur særðra manna höfðu dregið sig þangað sem
hann lá, meðan ég var fjærverandi. Ég ^ sá þá
liggja þarna í hálfhring, og stara inn í skóginn, en
maðurinn, sem kræktur hafði verið, og hoppaði til
og frá af óþolandi kvölum, hélt báðum höndum
um brotna fótinn og velti höfðinu af einni hlið á
aðra.
Undir hádegi sendi ég Iiðþjálfana til þess að hafa
upp á einhverju flutningstæki, gegn loforði um að
umbuna þeim ríkulega, en sjálfur fór ég aftur út á
engið með konjaksflöskuna.
Nú var hann hættur að hringsúast. Hann lá á
hnjánum í hópnum og beygði sig áfram,
svo höfuðið nam við jörð og velti því þar, eins
og það væri hlutur, semj ekki kæmi líkama hans
við. Svo rauk hann upp alt í einu, og rak upp svo
æðisgengið org, að skelfingarhvískur heyrðist frá
hinum öllum, sem særðir voru, og setið höfðu þarna
afskiftalausir, því hver hafði nóg um sínar eigin
kvalir að hugsa.
Þetta var ekki menskt lengur! — IÞegar ekk-
ert þanþol var lengur í húðinni hafði hún rifnað.
Breiðar sprungur geisluðust út um bólguhnútinn,
eins og línur á áttavita, en í miðri ígerðinni vall
út nakið, blæðandi kjötið, glóandi rautt.
Og hann öskraði! . . . . Hann hamraði og
lamdi á þessum óskaplega bólguhnút með hnefun-
um, þangað til hann féll aftur á hnén, kveinandi und-
an sínum eigin höggum.
Það var komið mjyrkur, þegar þeim — loks-
ins! — tókst að ná j vagn handa honum. Og þegar
dalalæðan óf vef sinn í gegnum skóginn, og eg
lá í ábreiðudyngjunni, vakandi og aleinn milli kol-
svartra trjástofna er stóðu þétt, og þokuðust sam-
an í myrkrinu — þá var hann þarna aftur kománn,
þá stóð hann teinréttur þarna í tunglsljósinu og Iemsti*
uð kinnin sollin eins og stór næpa, lýsti sem blárautt
maurildi við biksvarta trjáskuggana. Eins og snæljós
birtist þessi sýn mjér, ýmist hér, ýmist þar—nótt eftir
nótt — Ieiftrandi í hverjum draum, svo að ég varð
að glenna upp augun á mér með fingrunum —
þangað til, að liðnum tíu voðanóttum, að líkami
minn ekki stóðst mátið lengur, en var fluttur, sem
æpandi og titrandi hrúgald, á sjúkrahúsið, þar sem
hann hafði látið líf sitt af blóðeitrun.
Og nú er ég vitskertur! Það stendur, svart á
hvítu, á spjaldinu yfir höfðalagi mlínu. Þeir klappa
vingjarnlega á axlirnar á mér, eins og þeir væru
að friða fælinn hest, þegar ég heimta að mér verði
hleypt út úr þessu húsi, þar sem að hinir ættu að
vera geymdir.
En hinir ganga Iausir! Ég sé yfir garðmúrinn út
um gluggann minn, og eg sé þá fara fram hjá hröðum
skrefum, lyfta höttunum. heilsast með handabandi
og þyrpast samian fyrir framan fréttamiðana. Ég sé
prjálklæddar konur og meyjar trítla stolzlega við
hliðina á mjönnumt, sem bera krossa á brjósti, til
merkis um að þeir séu morðingjar. Ég sé ekkjur
ganga famhjá, með undirgefnissvip, huldar svörtum
slæðum, ég sé unga drengi ferðbúna til orustu,
með blómfesti í hjálminum. Og énginn andæfir!
Enginn sér sundurskotna, sundurflakandi, lemstraða
menn kúra í dimmum skotum, menn mieð flákandi
iðin, eða blálýsand kinnar.
Þeir æða framhjá glugganum mínum, og pata
höndunum aí ákafanum, af því að daglega koma
nýmiótuð orð til æsinga úr verksmiðjunum, og allir
eru öruggir og dáðir meðan að orðin hljóma nógu
sterkt af vörum þeirra. Ég veit að þeir þegja líka
þegar þeir helzt vildu tala, æpa, öskra. Ég veit að
þeir tala með fyrirlitningu um “raggeiturnar”, en eru
orðlausir til þess að ávíta þá, sem eru þúsund sinn
um blauðari varmenni, mennina sem hreystiyrðin
ekki hafa fengið á, og sem skynja vel, að þetta er
ekkert annað en tilgangslaus sláturfórn margra mil-
jóna, en saint sem áður halda sér saman af ótta
við hugsunarlausan skríl.
Ot um gluggann minn sé eg hnöttinn þyrlast í
hring, eins og hairtstola skopparakringlu, sem er
þeytt áfram af drembnum og slóttugum herrum og
fölum þrælum, skríðandi af auðmýkt.
Eg sé alla þvöguna. Eg sé angurgapana, sem
eru of innantómir og of latir, til þess að þroska sig,
og sem vilja sleikja sólskin aðdáuninnar, sem fellur á
hjörðina sem þeir reka á undan sér á sölutorgin. Ég
sé þorparana, er múgurinn verndar, fæðir, klæðir og
skadðir, með kápu skinhelginnar yfir sér góna á
heimagerða grýlu, sem þeir nota til þess að ögra
miljónum heiðursmanna, þangað til heildin er steypt
í það mót, sem þeir vilja, tilfinningarsnauð og sál-
arlaus, full af grimdaræði og blindri trú. Ég sé
allan leikinn, sem háður er í blóði og kvölum ; Ég sé
áhorfendur labba fraiWhjá afskiftalausa, og þeir
segja að ég sé brjálaður, þegar ég opna gluggann
og hrópa til þeirra, að börnin, sem þeir hafa borið
og alið, sé verið að ofsækja, sem villidýr, að þeim
sé slátrað eins og búfénaði!
Þessi fífl þarna inni, sem þiggja að launum kur-
teislega gerðar samhrygðarheirnsóknir og augnaráð
meðaumkvunar fyrir að fórna á blótstallana öllu því
sem varpar Ijómia og yl á líf þeirra—sem kasta sínu
eigin holdi og blóði í gaddaVírsgirðingar — til þess
að láta það rotna, sem hræ á ökrunum, eða verða
skutlað af líkkróknum. Og engin huggun gefst við
þessu önnur en sú„ að hafa borgað “fjandmannin-
í sömu mynt. — Og þessir vitfirringar eru
toppana irtóti hinum hreina bláa marhimni. Lágir
hvíttjörnsbúskar, sem með sínum snjóhvítu blómum
íktust hvítklæddum brúðum, og fyltu loftið með
ylmandi lykt. Veðrið var blítt og hlýinda göla, og
einu sjáanlegu menjar vetrarins voru fannirnar á
toppunum á Mont Cenis, sem glitruðu í sólskininu, og
kastaði geislunum) yfir fjöll, dali og engi.
“Farðu og sæktu Iækni og keyrðu eins hart
og þú getur — það er um líf eða dauða að tefla;
hún er mikið meidd.”
• Og nú sá hinn ungi Englendingur, að það var
enn ein persóna hluttakandi í þessum slysaleik, sem
hann svo óvænt og hastarlega hlaut að leika einn
þáttinn í. Og með ótta og skelfingu sá hann meðal
Giles Tredmann brosti ánægjulega, er hann leit: vagnbrotanna meðvitundarlausa konu.
í kringum sig á þetta ljóirtandi fallega land í Savoy
hann varð svo hrifinn af ánægju og þakklætis til
en
finningu, að hann lyfti hattinum yfir öllum þeim
herlegheitum, sem hann sá á lofti og láði. Það
“Farðu með mig til iníömmu,” sagði barnið, er
enn hélt í hendina á honuiri. “Hún hefir komið nið-
ur á steinharða götuna, en eg kom niður nær skurð-
inum, þar sem gras var undir.” Og með hálfkvöldu
, ^ , , M v £ ■ ,, i jheyra, fleygði hún sér yfir hina hreyfingarlausu
hægðum sinum labbaði ertir þessum hvita honu
• |i • r 1 ' f 1 *‘V1 1 1 IIIUIII, Udl ðCIll Kloð VíU LlllvJll • k IUv U UallIV vv/iuu
voru margir hlutir a htsleio hans, sem voru vel þess ;, T • • - í í i -v
£ , . , , *. ,>•, * harmakveini, sem var oumræöilega atakanlegt ao
verðir, ao hann væri brosandi, hugsaoi Giles, meo
an hann í
vegi, sem Iiggur frá Aix les Baines, og alla leið til
ftalíu, — það voru iriargir hlutir, sem hann gat
glaðst af, hann var að sönnu óframgjarn og dulur,
og mjög varkár með að opinbera tilfinningar sínar,
þá var þó sterk skáldleg æð í honum, svo að á
bak við hið sólbrenda andlit og hin rólegu gráu
“Er hún dauð?” hvíslaði Giles á frönsku til
stóra mannsins, sem stóð þegjandi og horfði á eyði-
legginguna, sem bifreiðin hans hafði orsakað.
“Dauð — nei,” svaraði hann kuldalega á sama
máli. “Ökumaður minn er glöggur á slíka hluti.
augu hins unga liðsforingja, var góð og mikil sál, Hgnn hefjr aðgætt konuna og :segjr a3 hún sé lif
með hafleygar hugiþyndir. andi Hann fcr undireins eftir lækni.: Um leið
Hann var hraustur hermaður, og þótti vænt um sneri hann sér að ökumanninunt og eftir að hafa
stöðu sína, það mátti svo kalla að hann væri til- sagt nokkur orð við hann á máli, sem Giles áleit að
beðinn af undirmönnum sínum, og orð hans voru væri rússneska, stökk maðurinn upp í bifreiðina, og
'þeim eins og lög. En nú skyldi hann hafa Iangan á sama augnabliki þaut hún af stað áleiðis til Aix,
frítíma, og dvelja í föðurlandi sínu og þráði hann með svo voðalegumi hraða, að Giles gat ekki stilt
það ákaflega, hann hafði um stund dvalið á ftalíu, sig um að óska, að ekki yrði nýtt slys. Hann leit
en það hafði aðeins aukið heimjþrá hans. ; til hins stóra manns, sem hjá honum var, og sagði
“Þessi dalur er merkilega sólbjartur”, hugsaði
hann, og leit um leið á hinn skínandi snjótopp á rr)mn'
Mount Cenis. Á engjarnar með sín hvítu nypetorns
blómstur, og ásana, þar sem trén voru þakin með
“Ökumaðurinn yðar er ósvífinn að keyra, herra
hinu ljósgræna Iaufi vorsins, — “þessi dalur er sann- j slysi fyr en þetta
“Hann er sá bezti bifreiðarstjóri, sem finst s
Nörðurálfunni,” svaraði hann. “Og aldrei valdið
hann þagnaði og leit af
arlega saólunnar heimkynni, þar sem sorg og á- hinu sólbrenda andliti Englendingsins og á barnið og
hyggjur hafa engan rétt til að eyða hér hveitibrauðs hina hreyfingarlausu konu á jörðinni — “en af ein-
dögunum ásamt mér. Henni hlýtur að finnast til
um þetta hreina glampandi sólskin, og þenna að-
laðandi blett.
hverri óskiljanlegri orsök vék bifreiðin til hliðar,
einmitt á því augnabliki sem vagninn var á hlið við
j hana, og” — hann ypti öxlum — ”og þér sjáið af-
leiðmgarnar.”
“Já, eg sé þær,” svaraði Giles dræmt, og augu
hans tindruðu af gremju, er þau mættu hinum stál-
bláu, jökulköldu augum stóra mannsins. “Er ekk-
! ert hægt að gera fyrir aumingja konuna þangað til
barnsaldri og ■læknirinn kemur?”
“Ökumaðurinn minn gaf henni franskt brenni-
vín, losaði um föt hennar, og gerði það sem hægt
var henni til hjálpar,” svaraði hann, og þó rómjunnn
væri kaldur og kæruleysislegur, hafði hann samt
um
látnir ganga lausir. Af aumkvunarverðri hégóma
girni og glæpsamílegri þolinmæði, er þeim leyft að
senda daglega nýja herskara fra mfyrir fallbyssu-
kjaftana! En ég verð að sitja hér vanmegnugur —
einsamall, órjúfanlegum böndum reyrður við félaga
minn, sem daglega endurfæðist af samvizku minni.
Ég stend við gluggann og á imilli mín og götunn-
ar liggja háir kestir, af þeim sem ég sá blæða.
Magnlaus stend ég hér, því skammbyssan, sem míér
var í hendur fengin til þess að skjóta með mann-
tetur, sjúka af heimþrá, sem járnhart valdboð hafði
knúð í einkennisbúning, Öðruvísi litan en minn, sú
skammbyssa hefir nú verið af mér tekin. Þeir hafa
líklega verið smeikir við að ég myndi þefa upp ein-
hverja af hundraðsmorðingjunum, sem öruggir þykj-
ast skýla sér í grenjunum, og senda þá á eftir fórn-
ardýrum þeirra, öðrum til viðvörunar.
Hér verð eg þá að dúsa á bak við járngrindurn-
ar, sjáandi á meðal blindra. Það eina, sem ég fæ
að gert, er að trúa vindinum fyrir þessum blöðum
— endurrita þetta alt saman, dag eftir dag, og strá
blöðunum út um stræti og gatnamót, dag eftir dag.
Og skrifa skal ég án þess að þreytast. Um alla
veröldina skal ég strá skrifum mínum. Þangað til
fræið springur út í hverju hjarta, þangað til fram-
liðinn ástvinur birtist í bláleitri skímu í hverju svefn-
herbergi, og sýnir undir sínar, unz að síðustu, að
síðustu hmn dýrðlegi frelsissöngur endurómrtr fyrir
i;tan gluggann minn, heiptarópið úr miljón börkum:
“Manna-sult-a!”
S. H. f. H. þýddi.
Og frá þessum skemítilegu hugsunum um hina
hrífandi náttúrufegurð í kringu irihann, hvarflaði
hugur hans til hinnar háu, dökkeygðu stúlku, sem
fyrir hans skáldlegu sálargáfu, var fullkomin fyrir
mynd alls sem var fagurt og dásamlegt.
Giles hafði mist foreldra sína
var án þess að eiga nákomna ættingja, nema einn,
ástúðlegan og eðallyndan gamlan frærtda, sem tók
að sér uppeldi hans, þa rvar Giles vel uppalinn og
meðal annars var honum innrætt sérstök lotnins
fyrir kvenþjóðinni og óbifanlegt^ traust á mann- e.inhvem sérkennilegan hljóm í eyrum Giles. “Það
gæsku hennar og eðallyndi og su skoðun var svo mun vera hyggilegast að hreyfa hana ekki fyr en
staðfost i huga hans, að mprg ar sem hann hafð. læknirinn hefir sagt til, hvað hún er meidd.”
verið í herþjonustu a Indlandi, breyttu henni ekki
hið minsta. “Hreyfa hana! Nei, það væri hið versta, sem
r _ , , . j hægt væri að gera,” hrópaði Giles. “En það sýnist
Grace Yardew, heitmey hans, var að hans áliti svo hart og tilfinningarlaust, að standa hér ag hafast
fyr.mynd alls þess mesta og besta, sem nokkur kona hreint ekkert að, — og ef nú konuauminginn er í
gæti verið. Og so söng hann með glymjandi gleði-1 andarslitrunum.”
óm, svo undirtók í ásunum og trjánum í kring „
“Fyr skulu stjörnurnar hrapa og himininn hverfa I ‘Hart og samivizkulaust ? Enn á ný ypti hái
en ástin, sem eg hefi á þér, drotning hjarta míns.” ^aðurmn öxlum og veikt bros fór yfir andlit hans.
Það var engin lifand i vera sjáanleg á hinum hvíta ”Það er stundum hyggilegra að halda að sér hönd-
vegi, og hann gat sungið fullum hálsi, úti hinn um en nota b«r. og. 1ýsir minni harðýðgi að vera ró-
bjarta maímorgunn, svo að enginn heyrði. ; Svo leSur en hlauPa a siS-” 1
greikkaði hann sporið og söng, af sannarlegri hjart- £nn n ný furðaði Giles sig á hinu undarlega sam
ans lyst og löngun. En svo alt í einu sá hann svart- blandiaf kulda og viðkvæmni j hinum hljómmikla
an blett í dalbotninum. Þar sem- fjallið byrjaði, fór róm, og þegar hann nú festi hin skörpu augu sín
hann yfir a þeim feikna hraða, að á svipstundu var a andliti hins ókunna manns, kom honum til hugar
hann kommn svo nálægt, að hann gat gerla séð að ag þetta andlit væri eins og skapað til a§ ná valdi
“Litla stúlkan hans”
SAGA EFTIR L. G. MOBERLY.
Sigmundur M. Long þýddi.
I. KAPÍTULI.
Þjóðvegurinnvar tilsýnidar eins og hvítt band,
sem Iá þráðbeint framundan, eins langt og augað
eygði. — Augu Giles Tredmanns sáu ekki lengra en
þar til vegurinn lá að fjalli í fjarlægð. Meðfram
veginum á báðar hliðar voru sléttar engjar svo, lág-
ir ásar, upp að fjallsrótunum. Ásarnir voru þakti/
birki og kastaníutrjám, og af og til eikitré, sem
mintu ferðamanninn á, að hann væri Englendingur.
Pálmatré sáust líka við og við, sem sýndust teigja
þetta var afar stór svört bifreið, með tveim mönn-
um í. “Það er voðaleg keyrsla þetta,,” hugsaði
Giles og færði sig af götunni, til að sleppa við ryk-
irlökkinn, sem bifreiðin Iþyrlaði hátt jí löft jupp.
“Þetta er ólöglegt athæfi, enda þótt vegurinn sé
beinn og sléttur. En guð minn góður—hvað var
þetta?” — Hann heyrði óttalegt brak fyrir aftan
sig. Þar næst heyrði hann hræðsluóp; og svo heyrði
hann ekkert annað en marrið í bifreiðathjólunum.
Giles flýtti sér aftur yfir á veginn, e nhann sá ekk-
ert frá sér fyrir hinum þykku rykskýjum, sem enn
þyrluðust í kringum hann. En hann þaut þangað.
yfir hug og hjarta kvenfólksins.
Það var eitthvað sérstaklega hrífandi og valds-
mannslegt í yfirbragði hins ókunna manns, eins og
oft á sér stað uml þá, sem vanir eru ótakmarkaðri
undirgefni og hlýðni. Andlitið var mljög svo frítt,
og þó sumir drættirnir væru eins kaldir og þeir hefðu
verið mótaðir í marmara, fann Giles að það hlaut að
vera aðlaðandi. Augun voru bláskær 1— köld semi
klaki og skörp sem stál — en hrifu þó ósjálfrátt.
Það varð hinn ungi maður að viðurkenna, þvert á
móti vilja sínum. Þegar hann mætti þessum aug-
i , *• , .■ , i * um voru tilfinningar hans líkastar því, sem verið
sem hann heyrði brestina og hljoðið, en a hraðanum . CJe. . , . * k • L-n\- i •
u, J---------------------------hafði þegar hann a barnsaldn varð fynr tilliti skip-_
hrasaði hann og var nærri dottinn um eitthvað, sem p f .
lá á bakka ræsisins, sem var grafið við hliðina á an 1 er orm2]a-

Þetta h reyfðist lítið eitt og eins og reyndi | Eins og í leiðslu reyndi hann að verjast áhrifum
“Ó, komdu—konidu!”. Rykið i þessa aldraða manns; og rómlur hans var óvenjulega
vegnum.
til að rísa upp
var nú að mestu horfið, og Giles laut niður og hvítt
andlit snúa að sér. Það var andlit lítillar stúlku,
sem rétti hendurnar á móti honum og endurtók þessi
biðjandi orð: “Ó, koiridu—komdu!”
“Hvað er þetta? Hvað hefir komið fyrir?”
spurði hann og kraup á kné við hlið stúlkunnar, og
tók um hendurnar á henni, sem titruðu. “Ert þú—” moldinni á veginum.
“Eg—eg—veit ekkert,” stundi hún upp eins
og geispandi. “Vagninn — kom — það stóð ekki
á augnabliki — og — og móðir mín og eg — irióð-
ir mín og eg — ó, findu móður mína — ó, komjdu
— komdu!” Og litlu hendurnar tóku í hann.
Á sama augnabliki heyrði hann óminn af
mannamáli, or þar eð rykið var nú að mestu harfið,
gat hann séð slysið, sem orðið hafði. Hin stóra
bifreið, sem ennþá snerist og stundi, eins og rándýr
sem nýbúið er að rífa í sig bráð sína, stóð á miðjum
veginum, og til beggja hliða láu brotm af því, sem
einu sinni hafði verið eineyksvagn. Hjóln, sætið og
tréverkið var alt í einni hrúgu, og rétt við skurðinn
lá lítill hestur í dauðateygjunum. Bifreiðin og hinir
tveir farþegar stóðu mjitt í eyðileggingunni, og þegar
Fredmann og barnið nálguðust, heyrði Giles að
annar þeirra sagði á frakknesku: :
skarpur er hann svaraði:
“Mér finst það ekki yfirdrifin fljótfærni, þó
eg reyni að gera eitthvað fyrir konuaunvingjann.”
Svo gekk hann þangað og laut niður að kon-
unni, sem enn lá hreyfingarlaus og meðvitundarlaus.
Með mestu varfærni lyfti hann höfði hennar upp úr
“Skyldi mlamrna ekki Ijúka augunum upp fram-
ar?” hvíslaði bamið með titrandi röddu í eyrað
á honum. “Hvers vegna þarf hún að liggja hér á
veginum — hreyfingarlaus og hvít eins og snjór?”
Og litlu hendurnar tóku um hendina á honumi.
Hann varð gagntekinn af meðaum'kvun og dró
hina hræddu og hryggu stúlku að sér með bróður-
legri viðkvæmni.
‘Bráðum kemur læknirinn,” svaraði hann. —
“Það er vissast að !áta hana vera, þangað til við
vitum, hvort •— hvort hún hefir rneiðst eða ekki.
Sem stendur finnur hún ekkert til,” bætti hann við
og starði á litla andlitið, svo hræðilega hvítt og
hreyfingarlaust. “Við skulum vera þolinmóð nokkr
ar miínútur — og svo — svo kemur læknirinn og
hjálpar henni.” * l 1 ' ■