Heimskringla - 19.11.1924, Qupperneq 6

6. BLAÐSIÐA
HKIMSKRINOLA
WINNIPEG, 19. NÖV., 1924.
“Litla stúlkan hans”
SAGA EFTIR L. G. MOBERLY.
Sigmundur M. Long þýddi.
“Hvað eigið þér við?”
Giles horfði með undrun á kaupmanninn þeg
ar hann þagnaði.
“Eg á við, að þessir steinar eru líkastir því,
sem maður gæti búist við að finna í kórónum
þjóðhöfðingja, eða konunga. Eg segi yður satt,
Sir Giles, það gekk alveg yfir mig, þegar eg að-
gætti þenna dýrgrip nákvæmlega, það er yfir-
máta verðmætt og fágætt”.
“Hvers virði haldið þér það sé?”
“í fljótu bragði sting eg upp á áttatíu þúsund
pundum, en í raun og veru get eg ekki hugsað
mér, að hundrað þúsund pund væri nær hinu
rétta”, var hið alvarlega svar hans, og sem gékk
svo langt fram af Sir Giles, að í svipinn starði
hann steinþegjandi framan í kaupmanninn.
Loksins hrópaði hann:
“Er þetta alvara yðar! Er það hin sama mein
ing yðar, að þessi skrautgripur sé svona mikils
virði?”
“Já, það er mín sannfæring og ef þér viljið
selja þessa steina nú, vil ég borga yður sam-
stundis sjötíu þúsund pund fyrir þá, meira get eg
ekki sagt yður.”
“En”, stamaði Tredman, “það er öldungis ó-
skiljanlegt, þenan dýrgrip hefi eg fengið hjá
konu, sem lifði einföldu lífi nærri við örbirgð
hún vann fyrir sínu daglega brauði — hafði að-
eins frá hendi til munns, hún dó hastarflega,
eg ráðleggja yður að hafa hann vel geymdann,
nema þér álítið bezt að verða af með hana”?
“Það er mér ómögulegt”, sagði Giles ákveð-
inn. 1 öllu falli get eg ekki gjört það nema eg
geti fengið nákvæmar upplýsingar, um hina litlu
fósturdóttur mína og ættingja hennar. Eg hefi
tekið að mér, að sjá um aumingja bamið,” bætti
hann við, “og móðir hennar, sem lagði á það sér-
staka áherzlu, að eg gætti steinsins vandlega, í
það minsta geymi eg hann þar til Sylvia er kom-
in svo til vits og ára, að hún getur ákveðið hvað
hún vill ráðstafa honum”.
“Þér takið á yður mikla ábyrgð, Sir Giles,”
sagði eldri maðurinn með stillingu, “mjög svo
mikla ábyrgð, barn ókunnugra foreldra, og án
samvinnu við skyldmenni þess, og sem hefur svo
sjaldgæfan og verðmikinn dýrgrip í einu sinni.
Er það ekki — fyrirgefið mér bermælgina.”
“Lögmaðurinn minn er sömu meiningar”, svar
aði Giles. “Og ef eg ætti skyldmenni, er eg viss
um, að þau gerðu aðsúg að mér, en eg á enga
ættingja — og er minn eiginn herra •— og —
eg læt ekki þoka mér frá ætlan minni”.
“Bestu vinir yðar heiðra yður fyrir þetta,
sem þér hafið gjört”, svaraði gimsteinasalinn al-
varlegur. “En nú aftur til hins verklega; eg vil
gefa yður það skriflega, hvers virði steinninn er,
og meðan hann talaði, lauk hann skríninu upp
og tók steininn út, — “og eins og eg hefi sagt,
ef þér eða stúlkan vilduð einhverntíma selja
þenna dýrgrip, gef eg sjötíu þúsund pund fyrir
hanrt, verið getur, að þér getið fengið meira
fyrir hann annarsstaðar, en þetta er það, sem ég
býð fyrir hann, og sé líka stúlkan eignalaus, sem
eg ímynda mér að sé, þá verður hún þó, ef steinn-
inn er seldur vellrík”.
Hinn dýrmæti gripur lá í lófa kaupmannsins,
og þeir horfðu þegjandi á hinn glansandi eðal-
stein, á hina ljómandi grænu Smaragða.
“Þetta er aðdáanlegt verk”, sagði Giles loks-
en nokkurntíma áður hafði átt sér stað, og með-
an þau að eins töluðu um sínar eigin framtíðar-
horfur, var hún alt hvað ástfanginn maður
ffamast gat ákosið með sjálfum sér, þegar augu
hennar mættu hans, var sem þau ljómuðu af við-
kvæmni, brosið hennar setti hjarta hans á enn
sterkari hreyfingu, og við snertingu var hennar.
titraði hann af ánægju og ást.. En undir eins og
hann mintist á Sylvíu, varð hún sem önnur per-
sóna, hún talaði hvorki af reiði eða ertingu, en
yfirbragðiö varð harðara og harðara.
“Ó, Giies”, sagði hún í bænarróm, og rétti
fram hendurnar — og það voru sannarlega fall-
egar hendur — “sleppum því, við skulum ekki
eyðileggja fyrstu stundirnar 'sem við erum sam-
an, með því að tala um annað en okkur sjálf,
það er svo yndislegt að sjá þig aftur, — en svo
fellur mér illa að heyra talað um smástúlkur —
eða önnur ógeðfeld málefni.”
“Það á ekki við að telja Sylvíu litlu aumingj-
ann, með leiðinlegum hlutum”, svaraði Giles,
hann hélt enn fast um hendina á henni og starði
hrifinn af ást á andlitsfegurð hennar, og hið
mjúka skínandi hár.
“Hún er gott og elskulegt barn, og eg er
sannfærður um, að þér þætti vænt um að vita
hvenær eg mætti koma með hana til þín”.
“Já, ef þú kemur þangað, þá verð eg þar
ætla að vera með þér, við höfum svo lengi verið
aðskilinn. í næstu viku fer eg til Manderby —
Stubbs gamli ráðsmaðurinn minn, sendir mér á
hverjum degi boð um að koma og gera hitt og
annað, en þessi vika tilheyrir þér — engum nema
þér.”
“Mér einni”, hafði hún upp eftir bh'ðlega, “og
við sleppum öllu samtali um ýmsar framkvæmd-
ir — er ekki svo? Þessa viku njótum við að eins
hvert annars, Giles — þú og eg”.
“Einungis njóta hvors annars,” hafði hann
upp eftir, hrifinn af hennar hljómfögru rödd og
töfrandi augum, “það verður yndislegt elskan
mín”.
Um leið og hann lauk við setninguna, var
dyrunum lokið upp og hin kurteisa stofustúlka
tilkynti: “Herra Miller!”
Giles og Grace stóðu upp, og Grace gekk á
móti þeim sem kom inn með útrétta hendina og
bros yfir alt andlitið.
“Það var vel gert af yður að koma í dag,
lierra Miller”, sagði hún. “Með leyfi sýni eg yð-
ur kærasta minn, Sir Giles Tredmann, eg — ”
með mjög svo hryggilegum atvikum, og afhenti
mér til umsjónar barnið sitt og þenna fágæta dýr-
grip, og eftir því sem eg gat skilið, hin síðustu
etamandi orð hennar, var það ósk hennar að
þessi gripur væri vandlega geymdur, og engum
afhentur, konu auminginn gat ekki talað nema
ósamstætt og lítt skiljanlegt”, hélt Giles áfram
og hleypti brúnum, “Það var nærri ómögulegt að
fá samstæða setningu úr orðum hennar, en hún
sagði:
“Láttu þetta ekki frá þér — nema — ”
“En setningunni var ekki lokið, svo eg veit
ekki hvað hún hefur ætlað að segja”.
“Eg vona — ” herra Sharplands klappaði
með sinni löngu og grönnu hendi lokinu á fíla-
beinskassanum.
“Eg vona þér séuð ekki í neinum vafa um
vöndugheit þessarar konu? Það er líka óhugs
anlegt, að — hún — að þessi gripur sé kominn í
hennar hendur upp á ekki hreint löglegann
máta?”
“Eg veit ekkert.”
“Giles mætti ófeiminn hinu hvassa tilliti
kaupmannsins.
“Fyrir sérstaka tilviljun — eða hvað á að
kalla það — varð eg sjónarvottur að bifreiðar-
slysi, sem orsakaði dauða frú Burnetts, eg kom
gangandi farinn veg, þegar slysið vildi til, og
þar eð hin ógæfusama kona var samlanda mín,
og eigandi bifreiðarinnar var svo samvizkulaus,
að halda áfram með flughraða án þess að rétta
henni hjálparhönd, gjörði eg alt hvað eg gat fyr-
ir þessa vinalausu konu, og hið munaðarlausa
barn, þetta er nú sagan. Eg hefi aldrei á æfi
minni þekt nokkra frú Burnett, og eg hefi ekki
heldur fundið neina leiðbeining um skyldmenni
hennar, eða hvaðan hún er, en mannþekking
mín bendir mér á að konu auminginn hafi ver-
ið vel ættuð og af heldra fólki, — en öldungis
ekki nein æfintýrakona .þessvegna get eg ekki
trúað, að þessi gripur sé með óærlegum hætti
kominn í eigu hennar”.
“Hún hefur kannske átt mann, sem ekki hef-
ur verið eins vandaður og hún”, sagði herra
Sharpland.
“Það er vcl cmögulegt, rétt undir ajndlátj[ð
mintist hún á mann, sem hún auðsjáanlega var
hrædd við, en þessi bending var eins og alt hitt,
sem hún sagði, ófullkomið og óskiljanlegt, mér
skildist — en það hefur ef til vill verið bara í-
myndun — að það væri einhver, sem vildi gera
stúlkunni Tiennar ilt, og hún talaði um þenna
stein sem leiðarvísir, en mér er ómögulegt að
vita hvað hún átti við”.
Svo sjaldséður og verðmikill skrautgripur get-
ur auðveldlega þekst af þeim sem einhvemtíma
hafa haft hann handa á milli”, sagði herra Sharp-
land hlægjandi. “Og ef það væri nokkur hætta
á, að Sylvía litla yrði fundin fyrir steininn, vil
ms.
“Það er sjaldgæft — einstakt í sinni röð”,
svaraði hinn með áherzlu. “Á minni löngu
verzlunarleið, hefi eg aldrei séð annað eins, og
þó eg enga hugmynd hafi um hvað það mundi
kosta á þessum tíma að kaupa konung úr ánauð,
vil eg eins og í daglegu tali segja, að þessi gripur
sé konungsvirði.”
“Nú jæja, það er víst óhultast, að eg sem
fyrst leggi hann inn á bankann minn”, sagði
Giles hlægjandi. “En að hugsa sér það kæruleysi
að frú Burnett heitin geymdi þennan grip í ferða-
koffortinu sínu. Eg er mjög skuldbundinn yður
— jafnvel fyrir yðar góðu ráð viðvíkjandi bam
inu, en því miður, get eg ekki farið eftir þeim.’
“Það gleður mig, að þér fylgið þeim ekki, á
þessum deyfðar tíma, er það hressandi, að vita
til þess, að einn Don Quixote er þó til enn vor á
meðal”.
“Eigið þér við að eg berjist við vindmylnur?
“Langt frá því, hegðan yðar sýnist mér hrós-
verð, og eg er viss um, að yður verður það vel
launað, heimurinn væri betri en hann er, ef
magir væru eins óeigingjarnir og þér.”
Hrós kaupmannsins hlýjaði hjarta Giles,
því satt að segja, hafði bréfið, sem hann fékk um
morguninn frá kærustunni sinni, allmikið kælt
eldinn í hjarta hans. Hann liafði haft svo óbif
anlegt traust, á samúð hennar og dáðríki, hann
var hárvíss um að Grace mundi fallast á ráða-
gerðir hans, jafnvel dáðst að breytni hans. En
hið hálfkuldalega og hluttekningarlausa bréf,
verkaði á hann sem kaldabað. Hún skrifaði það
frá þorpi hvar hún og móðir hennar ætluðu að
dvelja vikuna út með fám orðum,, kvartaði hún
yfir að hafa ekki verið heima, þegar Giles kom,
að öðru leyti var bréfið mest um hvað henni
hefði liðið vel þar úti og svo um ýmsa menn,
sem voru þar að skemta sér. í enda bréfsins vék
hún að því er Giles hafði í hug, og ungi maðurinn
fann það svo ljóslega, að þessi orð vantaði alla
hlýju og hluttekning.
“Þegar við finnumst, tölum við meira um á-
form þitt, að taka að þér umsjón og fjárráð litlu
stúlkunnar Sylvíu Burnett, það málefni útheimtir
nákvæma yfirvegun, og mér sýnist það allmikið
vogunarspil”. Þetta var alt. Hjarta Giles drógst
saman við þessi ónærgætnu orð, en svo hló hann
kuldahlátur.
“Það er nú orðið ofseint að leggja niður og
yfirvega þetta mál, þegar eg útskýri það fyrir
Grace, þá skilur hún það. En hefur hún ekki
verulega sett sig inn í það”.
Síðari hluta hins sama dags, eftir samtal hans
við gimsteinasalann, voru þau Grace og hann í
dagstofunni í Cromwell Road, þá uppgötvaði hann
að það var ekki eins auðvelt og hann hafði gert
sér von um, að fá Grace á hans skoðun. Grace
var inntakandi og töfrandi, í hans augum fremur
Hún lauk ekki við setninguna, því meðan
hún talaði sté Giles fram nokkur spor, dökk-
ur roði breiddi sig yfir enni hans, og gráu aug-
un lians brunnu af gremju.
“Það er víst ekki í fyrsta sinni að við sjá-
umst”, sagði hann, og rómurinn var undarlega
hás og þykkur, við mættumst fyrir fjórtán dög-
Grace varð að taka á allri sinni sjálfstjórn,
svo andlitsfail hennar, sýndi ekki þá reiði og
gremju, sem hún var full af, og með því, að hug-
leiða, hvað það væri einfaldlegt og jafnvel gæti
verið skaðlegt, að styggja Giles á þessu augna-
bliki, gat hún talað stillilega.
“Eg er hrædd um að börnum þyki ekki væjit
um mig ’, svaraði hún brosandi, án þess að hugsa um — á almanna vegi á milli Savoyen og ítalíu,
um, hvað alvarleg þessi viðurkenning var, —; offrið yðar dó”. Hin sundurslitnu orð, hási og
og Tredmann ekki heldur, sem var alt of ástfang harði rómur og reiðin sem brann úr augum hans
inn, til að geta séð galla við sína fyrirmynd, fann vakti lijá Grace þá tilfinning, að hann á svipstundu
ekki ábyrgðina á þessari meðkenning. væri orðinn ókunnugur, og öldungis ekki væri
En sjálfsagt ^ kemurðu með liana til nrín, s& niaður, sem hún þekti, og hendin sem hún ætl
Giles. Hvar er hún nú? agj ag gtyðja á handlegg hans hughreystandi,
Eg hefi ráðið konu, sem !3e’S niður.
“Á veitingahúsinu
sér um hana fyrst um sinn. En ef þér sýnist, hefi
Henni fanst hún á augnabliki vera hjálpar-
ég hugsxö mér að auglýsa eftir heldri konu, iaus undirgefin valdi, sem hún hvorki þekti eða
sem sæi um hana, þangað til —
skiidi, og þegar Giles kom nær, hrökk hún undan
“Ef mér sýnist”, hrópaði Grace fljótlega, og og horfði með skelfdum augum til mannanna
varð enn að taka á sjálfstjórn sinni, svo að sem á víxl, en öll skapbrigðin voru Tredmanns megin.
minst bæri á gremjunni í rómnum. ; Hinn maðurinn stóð alveg hreyfingarlaus, og á
“En Giles minn góður, hvað hefi eg annars andlti hans sást aðeins lítilsháttar merki um
með þetta að gera, — þú hefur þó ekki í fullri undrun — annað ekki, og þegar Giles þagnaði
alvöru einsett þér, að taka að þér umsjón og upp- laut hann niður með hægð og sagði á góðri
eldi þessara c?þektu stúlku? Og þar eð við erum; ensku, án nokkurs útlends framburðar:
nú að tala um þetta, þá látum okkur komast
að einhverri ákveðinni niðurstöðu, með það sama |
— þó mér hefði þótt vænt um, að við hefðum
sjálf mátt njóta þessara fyrstu tíma.”
Þessi viðkvæma ávítun í orðum
“Þér farið eflaust mannavilt, Sir Giles. Eg
l hefi aldrei á æfi mjnni komið til Aix les Bains,
; eg — ” og hann leit rannsakandi með hinum
J hvössu brúnu augum á hinn unga hermann.
cndt4í i, .... i hefi aldrei haft þa anægju að sjá yður
snerti hjarta Giles, hann vildi engann styggja — f , ,
no- oiino i , , J ! fyrr en nu> Qg hann dro ift1jsi1álttar í brýrnar —
og allra sizt kvenniann. sem hann elskaði svo * • jl , , ,
inniWo 1, . • fyrirgefið mér, en eg get ekki skilið, það sem
innilega, svo tok hann hana til sin, og sagði með , , v ,
viðkvæmni * B j þer bendið a — offur mitt, það sem þér hafið
sagt, er eins og hebreska í minum eyrum.”
Giles starði á hina reglubundnu, fallegu and-
“Góöa Grace mín, svo skulum við ekki tala
um annað en okkur sjálf. Seinna getum við tal-
qa o.,i. í , . . , litsdrætti á bláu augum gegnumþrengjandi og
að „m Sylvm, cg , Sv,p,„n fer vcl um hana, Þeg- svarta h4rlð nlcð Ilvítu blettumml _ h“ n smrð?
ar eg hef, fundið konu, sem tekur að sér a« sjá; a þcnna háa bur«alega
um hana, sendi ég þær
Court.”
“Ó!’
báðar til
mann, sem var hærri en
Manderlay hann sjálfur, sem þó var talinn hár vexti — og
meðan hann starði þannig, fannst honum að
annað hvert hlyti hann sjálfur eða hinn að vera
| viti sínu fjær. Hugurinn hvarflaði á þessu
A , . .. . augnabliki, þegar hann gekk eftir hinum langa
...v.eSa fa . e ,kl Sj0rt Vlð Þvl’ að skaPskiftin hvíta vegi, sem liggur meðfram engjunum frá
Eg verð hennar loglegur aíx til fjallanna. Fyrir fótum sér sá hann litla
vagninn brotinn, hestinn í dauðateyjunum, og
lirópaði Grace af fljótfærni, og varð
“Viltu hafa hana þar?”
“Já, auðvitað, elskan mín.”
Giles gat ekki gj
heyrðust á róm hans.
forverji, og tek að mér alla umsjón með uppeldi
hennar. Og þegar þú sezt að á heimili mínu, hina meðvitundarlausu konu, sem lá hreyfing-
sem nnn astkæra húsfrú — ” i arlaus milli vagnbrotanna, og hina stóru svörtu
Rómurinn varð sérlega viðkvæmur — svo er, bifreið, sem olli slysinu, og við hliðina á bifreið-
cg fullviss um, að litla munaðarlausa stúlkan inni sá liann háa manninn, freknóttann með
fær astuðlega moðir.” frftt andlit og dökkt hár, sem hér og þar voru
“Getur verið?” hugsaði Grace gremjufull. Eg hærur í hin bláu, hvössu tindrandi augu, sem
ei hrædd um að þér skjátlist í þessu efni, ætti eg honum fannst þrengja sér inn í sál lians. Mað-
svo sem að byrja búskapinn með því að vera urinn sem nú stóð hér, í dagstofu frú Cardews,
móðir að svo sem 10 ára gömlu barni? Nei, var lifandi eftirmynd þessa manns, sem hann
kærar þakkir Giles, það getur ekki heppnast, hafði uppmálaðann fyrir sinni sálarsjón, og þó
— En þessar leiðinlegu hugsanir, var ekki hægt! — neitaði þessi maður, að þekkja nokkuð til
að síá a andliti hennar, með langvarandi æfingu ’ Aix, eða vita um þetta slys sem hafði viljað til,
hafði Grace vanið sig á að stjórna andlitsdrátt- og hann horfði rólega á hið gremjuþrungná
um sínum, henni voru meðfæddir allmiklir leik- andlit hermannsins, meðan hann bar af sér sök-
arahæfileikar, hún horfði í augun á Giles með . ina, sem á hann var borin, Giles vissi hvorki upp
töfrandi ljóma, og þrýsti að hendinni á honum.
“Við tölum um þetta seinna, góði minn
sagði hún glaðlega, þú hefðir ekki átt að lifa á I
nítjándu öldinnf Giles, þú hefðir átt Jlð vera I
fæddur á þeim tímum, þegar menn börðust með
sverðum, til að frelsa fríða kvenmenn, og hefna
fyrir þær, ef þeim var gert rangt til, — en það
er satt — kemur þú í kvöld til Rathbones? Frú
Rathbone sagði mér, að hún hefði boðið þér heim
til sín”.
né niður, og var hálf ringlaður, sem hann liafði
aldrei verið áður á æfi sinni.
“Hafið þér nýlega séð nokkurn í Aix, sem var
svo einkennilega líkur mér?” spurði herra Mill-
er vingjamlega, og brosti, en Tredmann varð
svo við, að hann dauðlangaði til að gefa honum
vel útilátið högg á hið kalda en fríða andlit.
“Eg gæti svarið að eg hefi séð yður áður”,
svaraði hann stuttur í spuna.