Heimskringla - 26.11.1924, Blaðsíða 5

WINNIPEG, 26. NOV., 1924.
HEIMSKRINGLA
5. BLAÐSÍÐA
Ræða
flutt 14. september síðastl., í
kirkju Quill Lake-safnaðar
að Wynyard, Sask., af
SÍRA ELMER S. FORBES,
Secretary of the
Social Service
Council,
Boston, Mass.
"Verið œtíð búnir til varn-
ar fyrir liverjum manni, er
krefst af yður rcikning-
'skapar fyrir þá von, sem í
yffur er”. — (1. Pet. 3, 15).
MeS tilliti til fólksfjölda 'er frjálsa
kirkjudeildin ein af þeim minstu á
þessu meg'inlandi. Nokkrar , hinna
stærri kirkjudeilda hafa þúsundir
kirkna og miljónir meölima og fylgj-
enda. Innan Unitarakirkjunnar eru
aíieins fjögur hundrutS starfandi söfn
uSir, og meölimatalan í Bandaríkj-
unum, fer ekki yfir tvö hundruö þús-
und.
Satt er, að vísu, aö frjálsar kirkjur
eru þess eölis aö áhrifin, sem þær
hafa á hið félagslega og borgaralega
líf eru svo miklu meiri en hlutfalls.
leg viö stærö þeirra; og tiltölulega
óvenjulegur fjöldi af meölimum
þeirra skipa trúnaöar. og áhyrgöar.
stöður. En þegar alls er gáð, verð-
ur þó að segjast, að vér erum að-
eins mjög smár hópur innan þess
landsbúafjölda, sem telur yfir hundr.
að miljónir manna.
Með staðreynd þessa fyrir augum
spyrja menn oft, og það, að því er
mér finst, ekki að ástæðulausu:
“Hvernig farið þér, frjálskirkju-
mennirnir, að því, að .réttlæta til-
veru yðar sem sérstæðrar kirkju.
deildar? Á þessum tímum, þegar til
kostnaðurinn, við ofmargar kirkjur í
bæjum og borgum, er meiri en
nokkru sinni áður, þegar þúsundir
af söfnuðum eru fyrir þá sök að
greiða lítilfjörleg laun, þegar allflest.
ar kirkjudeildir protestanta hafa sam
vinnu og jafnvel einhverskonar sam.
einingu á dagskrá, hver er þá sú
séreign trúar og skipulags, sem þér
hafið yður til ágætis, og réttlæti sér.
stöðu yðar litla fámenna hóps?”
Ekki er spurning þessi altaf sett
svona vægilega fram, síst opimber-
lega; en víst er um það, að hún er
sett fram, og vér höfum enga ástæðu
til þess, að láta oss þykja. Sér-
hverri mannlegri stofnun er fyr eða
síðar stefnt fyrir dómsitól almenn.
ingsálitsins, og verður þar að standa
fyrir sínu máli. Beinir hún brautir,
eða leggur hún hergöngu framfar.
anna tálmanir á veginn. Er hún enn
Iþá að fullnægja mannlegum þörf-
um, eða hefir hún lifað gagnsemi
sína dauða. Mannkynssagan er sain-
safn dómsúrskurða af þessu tagi; og
svo afgerandi eru þeir og óskeik-
ulir, að oss er hollast að vanda til
svaranna, þegar að oss kemur.
Þeir tímar kunna að hafa verið
einu sinni, að Unitarar hafi getað
féttlætt sig með því, að þeir af.
segðu að trúa þessari eða annari
játningargrein, sem systurkirkjurnar
héldu á lofti. En þeir tímar eru liðn
ir. Heimurinn lsatur sér það lítið
koma við, hverju vér trúum ekki.
Hitt varðar hann afarmiklu, hverju
vér beinlínis trúum, — hvað vér á-
iitum að stuðli að skapgerðarþroska
einstaklingsins, og réttlæti mannfé.
i^gsins. Ekki er frjálskirkjumönn-
unum heldur unt að réttlæta sérstöðu
sína með því, að aðeins í þeirra kirkj
um fyrirfinnist hin nýja trúarllega
iifskoðun. Innan hvaða kirkjudeild-
ar sem er, finnast frjálshuga trú-
menn, sem eru engu síður kunnugir
árangrinum af vísindamensku síðari
tima, en vorir eigin kennimenn.
■^Teira að segja ganga sumir þeirra
iengra en flestir Unitarar eru enn.
tá tilbúnir að ganga; og sá tími get-
ur komið að fráhverfingar kirkju-
kenninganna í dag, verði hinir íhald-
somu verndarar trúarinnar á morg-
un. Víst er um það að frjálshyggju
menn hafa ekkert það til síns ágæt.
IS. hvað snertir kirkjtistjórn og aðr
ar ytri einkunnir kirkjulífsins, sem
ekki sé til í jafnríkum mæli með
öðrum kirkjudeildum.
Nei, það er ekki á þessum svið-
um, -— ekki i neinu einkaumboði vís.
mdalegrar kenslu né prédikunar, né
keldur í nokkurri sérstaklega áhrifa-
mikilli kirkjustjórnar aðferð, — sem
Þeif finna nógu réttmæta ástæðu tii
þess, að mynda sérstæðan flokk í
hinu kristna mannfélagi. Geta má
þess, að Unitörum og yfirleitt frjáls-
kirkjumönnum, hefir aldrei, það eg
veit til, verið boðið að sameinast
nokkurri annari félagsheild kristinna
manna. Og meðan það boð lætur
eftir sér bíða, verður þeim tæplega
láð svo mjög, að fara aðeins sina
eigin vegi. En, svo er önnur, miklu
gildari ástæða fyrir hendi. Það eru
sem sé tvö frumatriði, sem auðkenna
frjálsa kirkju frá öllum hinum
stærri kristnu kirkjufélögum, og þau
réttlæta tilveru hennar nógsamlega.
Hið fyrra er það, að véband
hennar, þ. e. það, sem bindur félags-
heildina saman, — er yfirlýsing um
samciginlcgt markmiff (declaration of
purpose). Sú yfirlýsing er oft orð-
uð á þessa leið: “í elskunni til sann
leikans, og í anda Jesú, sameinumst
vér til þess, að dýrka Guð, og þjóna
mönnunum”. Og, sem grundvöllur
kirkjulegs samfélags, virðist hún
varla þurfa endurhótar við. H(ún er
sannkristileg, og tiltekur aðdáanlega
vel í fám orðum skyldu kristins
manns. Ennfremur gerir hún Jesú
hiklaust að leiðtoga sínum og meist.
ara, án þess að leggja nokkurn dóm
á deilur þær, sem öldum saman hafa
geysað um persónu hans.
Matthevv Arnold sagði að trúin
væri þrír fjórðu hlutar breytni, eða
kannske það hafi verið níu tíundu
hlutar — eg man ekki greinilega
hvort heldur var — en víst er um
það, að hið síðara er því sanna nær.
Þér munið hvernig spámaðurinn
Míka spyr: “Hvað heimtar Drottinn
annað af þér en að gjöra rétt, á-
stunda kærleika, og fram ganga i lítil_
læti fyrir Guði þínutn?” Og þegar
Jesíús vildi þrýsta meginátriðum
kristilegs lífs saman í eina stutta setn
ingu, sagði hann: “Þú skalt elska
drottin, Guð þinn, af öUu hjarta þínu
og af allri sálu þinni og af öllum
huga þinum, og þú skalt elska ná.
unga þinn eins og sjálfan þig. Á þess
um tveimur boðorðum byggist lög-
málið og spámennirnir”.
Breytni, alt saman breytni! —
frammi fyrir Guði og gagnvart mönn
um — og yfirlýsingin sem áður var
bent á, gerir Jesú að innblæstri vorum
og vegarljósi, allri vorri
afstöðu til föðursins himneska og
bræðra vorra hér á jörðinni. Guð
veit að frjálshyggjutnennirnir liafa
sniðgengið hugsjónir sínar, engu síð-
ur en fylgjendur annara kirkjudeilda
Hefðu þeir ekki gjört það, væri heim
urinn önnur vistarvera en hann er. En
meginregluna, hugsjónina íiöfum vér
þó, og á hverjum þeim, sem aðhvllist
hið sameiginlega markmið, hvilir
skyldan, að stefna að þvi á lifsins leið.
í öðrtt lagi er þetta: Með því að
| félagsvébandið er yfirlýsing um sam
eiginlegt markmið, þá eru dyrnar
opnaðar fyrir öllum þeim er
inn vilja ganga.
Spurningin er aðeins þessi: Er það
ósk þín að dýrka Gttð og þjóna
mönnunum? Sé svo, ertu hjartanlega
velkominn. Vera má að guðshttg-
mvnd þín sé þér ekki fyllilega ljós,
en finnir þú til þess að yfir oss og
með oss sé vald, sem vér séum háð,
vald, sem vér megum leita skjóls hjá,
í kuldanepju mótlætis og efasemda, þá
ertu velkominn í félag þeirra, sem
svipað hafa reynt.
Eða, sé trú þin, hinsvegar, sterk
og ljós, hafir þú aldrei haft við nein
ar efasemdir að stríða, hvort sem þú
telur þig lúterskan, ba/btista.trúar,
presbytera.trúar, kaþólskan, eða
hvað annað sem væri, þá ertu jafn.
velkominn, ef þú aðeins treystir þér
til þess, að sameinast bræðrum þín.
um til guðsdýrkunar og þjónustu.
Þannig er þá hitt frumatriðiö, sent
mér finnst að einkenni frjálsa kirkjtt,
það, að innan hennar vébanda rikir
íult frelsi mn skoffun og skilning á
hinni kristnu trúfrœffi. Félagsband.
ið er yfirlýsing um sameiginlegt
markmið, en ekki samsinning játning
ar, og fyrir þessa sök er, í frjálsum
kirkjum, engin áhersla lögð á atriði
sem í játningabundnum kirkjudeild-
um ertt mikilvægust alls.
Bæri svo við að rómversk.ka.
þólskur maður gengi inn í frjálslynd-
an söfnuð, þá er honum með öllu
heimilt að skoða biskupinn í Róma.
borg vera höfttð gjörvallrar kristn.
innar, að iðka áköllun dýrðlinganna
af löngun og lyst hjarta síns. Hugs.
um oss ennfremur þann, sem heldttr
fast í fremur hrjúfa friðþægingar.
fræði og hyggur sig munu frelsast
frá syndum sínum vegna líkamlegra
þjáningar Krists á Krossinum. Senni.
legt er að hann kysi ekki að eiga
heima í frjálsri kirkju, en ekkert er
samt í fyrirkomulagi hennar sjálfr.
ar sem hrekti hann á brott, ef hann
vildi vera með.
Og þetta á við um alla hina miklu
fylkingu mismunandi kirkjudeilda og
sértrúarflokka í Norður-Ameríku,
hundrað og fimtíu talsins, eða fleiri.
Að því, er til trúfræðinnar kemur,
gætu þær allar rúmast í frjálsri
kirkju, ef þeim sýndist svo. Hún er
kaþólsk (almenn) í sannasta skilningi
þess orðs. Hún er innlykjandi; hún
vinnur að sameiningu kraftanna, en
gerir um leið ráð fyrir sundurleitum
skoðunum. Hún leggur til verklegan
grundvöll fyrir kirkjueiningu —
grundvöll, sem þó að sjálfsögðu ekki
verður hyltur, fyr en kristnir leið-
togar allra kirkjudeilda, taka að
leggja áhersluna á hin almennu, sam.
eiginlegu atriði kristindómsins í stað
ágreiningsatriðanna.
Hið gagnstæða hefir* löngum átt
sér stað, og það orðið til þess að
sundra protestanta kirkjunni, og enn.
fremur að nokkru leyti til þess, að
miljónir góðra manna og kvenna
halda sig utan allra kirkna. Þegar
fólk, sem nú er utan kirkju, fer að
athuga ágreiningsatriðin, virðast þau
svo smásmugleg, svo óverðug þess, að
vera gerð að tilefni til sundrungar, að
það snýr sér í hirðuleysi burt frá
öllum trúarbrögðum.
Þessi hlutleysis.afstaða er nú orð-
in mjög útbreidd hefð, og erfitt og
mikið verk mun það reynast kirkj-
unum, að ná aftur þvi haldi sem þær
nú hafa glatað. Og það er sannfær.
ing þess, er hér talar, að því verði
ekki náð, unz þær aðhyllast megin-
reglúr frjálsrar kirkju, — unz þær
gera yfirlýsinguna um hið kristilega
markmið, sem enginn skoðanamunur
er um, að véböndum félagslífsins, i
stað samsinningar á hefðföstum játn
ingum, sem mikill skoðananuinur er
um, og unz þær leyfa óskorað frelsi
persónulegrar trúar og trúarskiln.
ings.
En, nú kann einhver að spyrja sem
svo: “Er ekkert hættulegt við þessi
afareinföldu inngönguskilyrði, ásamt
óhömluðu skoðanafrelsi einstaklings-
ins ? Kann ekki svo að fara að
“frjáslyndur” verði sett skör hærra
en “kristinn”, og að söfnuðir og
prestar slæðist burt frá öllu því, sem
er sérstaklega kristilegt í kenningu
og breytni ? Jú, sú hætta er efalaust
vjeruleg, og hún er æfinlega fyrir
dyrum.
Altaf öðruhvoru ber svo við, að
prestar rísa upp rneð þann boðskap,
að kristindómurinn sé orðinn úreltur,
að sleppa verði hugmyndinni um guð
að hin háleitustu atriði kristinnar trú
ar verði að berast fyrir borð, að
kirkja framtíðarinnar verði mann- fremur táknaS en þaS)
vinaleg (humanistic) án guðstrúar,
o. s. frv. Að mínu viti mundu þessi
guð-vana trúarbrögð hafa álíka mik.
ið vald yfir hjörtum og hátterni
mannanna, eins og duftið, sem vér
göngum á. — Systurkirkjur vorar
hafa ráðið fram úr slíkum öngþveit-
um með villutrúarmálsóknum, og
hinn brotlegi þá annaðhvort hrak.
inn út úr hlutaðeigandi sauðahúsi,
eða kúgaður til þagnar, af sínum
kirkjulega yfirboðara. Frjálsar
kirkjur hafa á hinn bóginn, engin við
tekin gögn eða úrræði til þess að aga
þá, sem hafa hætt að vera kristnir,
en halda þó áfram að prédika í kristn
um kirkjum.
Fram úr þesskonar vanda verður
að ráða á annan hátt. Mjög virð-
ist æskilegt að inngöngusldilyrði
kirkjunnar séu ekki önnur en áður
er bent á. Einfaldleiki þeirra er í
anda Krists, og ef vér lesum rétt
hug hans, svo sem hann er að finna
í nýja testamentinu, vitum vér að þau
mundu njóta samhygðar hans. Og
krefðist kirkjan, ,sem er lærisveina.
félag Krists, einskis annars af þeim,
er hana vildu aðhyllast,. en þess, að
játað sé hið kristilega markmið, þá
er þeim mun líklegra að menn fengju
ljósa hugsun og ákveðna sannfæringu
um þau trúarlegu frumatriði, sem
eru sameiginlega hylt af öllum þeim
er kalla sig kristna.----
Frjálskirkjumaðurinn hefir gjarna
orð á því, og það með réttu, að hann
tilheyri játningalausri kirkju. Eigi
að sxður hlýtur sá hinn sami að hafa
játningu, — sína persónulegu játn.
ingu. Það hefir hver maður, þ. e.
hann aðhyllist eitthvert- kerfi af frum
atriðum og meginreglum, sem ráða
aðstöðu hans til Guðs og meðbræðr. ■
anna. Eftir því lifir hann sem I
heimilisfaðir, borgari, félagsmaður,
kaupmaður, vinnuveitandi og vinnu-
þegi-og hvað sem heiti hefir. Má
vera að hann hafi lítið um þessa játn
ingu sína hugsað án efa hefir hann
aldrei skrifað hana upp, og ætti senni
lega erfitt með að koma henni í orð.
En sé honum sjálfum innhald henn.
ar óljóst, þá er það þeim mun ljós.
ara þeim, sem verða honum samferða
á lífsins leið.
Líferni sérhvers manns er ytra
borðið á hans persónulegu játningu,
og talar sínu þögula ómyrkva máli,
Fjölskylda hans og hjú vita vel hvort
meginreglur réttsýni, góðgirni, um.
burðarlyndis og “fair play” stjórna
gjörðum hans. Sé hann hjú og vinni
fyrir kaupi sínu, er húsbónda hans
það Ijóst, að hann virðir einhvers
samninginn, sem þeir gjörðu með j
sér: Viðskftavinir hans Jvita hvprt
ráðvendnin er máttarstoð skapgerðar
hans. Alvara hans, einlægni og holl-
usta við menn og málefni, segir alt
til ttm afstöðu hans til hins mikla
kerfis mannlegra áhugamála, er trú
eða trúarbrögð kallast.
Þegar öll kurl koma til grafar, þá
er það þetta, sem ræður framferði
gætinna, dugandi, drenglyndra manna
og kvenna, og raiðar að því, að gjöra
lífið réttlátara og sannara. Það er
þessvegna harla mikilvægt að oss sé
ljóst hverju vér trúum og á hvern
vér trúum. En það held eg sé að
velja sér traustan grundvöll, að vér
byg'gjum trú vora á bæn sjálfs Meist.
ara vors og Drottins.
Allskonar heilabrot hafa snúist í
hvassar arasir a Krist. En ekki geta
slík heilabrot hreyft við vissum stað
reyndum, án þess, að grafa undan
máttarviðum gjörvallrar sögunnar.
Jesús bar skarpara skyn á hlutina en
vér. Vér rökræðum um andlega ver
ö!d, sem jarðheimurinn sé eins og
anddyri að; hann lifði í þeirri ver.
öld. Guð var hans nákomnasti föru.
nautur. Eilífa lifið hafði hann þá
þegar höndlað. Svo hreinn var lífs
ferill hans, svo háleit skapgerð hans,
svo stórfengleg siðgæðisafrek eru frá
honum runnin á síðastliðnum nitján
öldum, að orðum hans fylgir sá
mvndugleikur, sem hvergi annar.
staðar er að finna.
Hann sagði: “Þér skuluð því biðja
þannig: “Faðir vor, þú, sem ert í
himnunum, helgist nafn þitt”. Trúin
á Guð er sameiginleg öllum deildum
kristinnar kirkju — þó ekki á þann
Guð, sem sé fjarlægur heimi vorum,
hafi skapað hann, hrundið honum á
hreyfingu, skilið svo við hann og
látið hann einan um örlög sín, heldur
á þann Guð, sem Jesús kallar Föður
vorn. En það getur ekkert annað
að afstaða
Guðs til vor, sé einhvernveginn líks
eðlis og afstaða jarðnesks föður til
barna sinna.
Vér erum börn hans. Vér stönd-
um ekki ein uppi i alheiminum; Guð
er með oss. Hann er hjá oss í veik-
oss er vér föllum, styrkir oss í veik-
leika, blæs oss hugrekki í brjóst, er
vondeyfðin leggst á oss; hann er vörn
vor og athvarf í öllu mótlæti. Qg
þessvegna getum vér líka táXaff viff
Guð. Bænin er ekki aðeins guðræki.
leg geðhrif; hún er samfélag við Guð
RobinHood
PREMIUM
Porridge Oat
I nýjum, stórum ferköntuðum
pakka, er kjarngóð, bragðgóð og
ódýr morgunfæða sem innifelur
ÖIl gæði og heilnæmi sem einkenna
allar hinar Robin Hood vörurnar.
Þess utan er verðmætt eldhúss,
eða borðáhald í hverjum pakka.
EobinHood
Mills Ltd.
MOOSEJAW CALGARY
'REMIUM
,PORRIDGE
OATS
(Pan-Dried)
stundum með orðum, stundum án Deilumál kynnu enn að verða
orða, en engu að síður verulegt, engu
að síður styrkjandi, vekjandi, sval-
andi, huggandi. Allir heimar og
himnar lofsyngja einum róm: “Eg
trúi á Guð, Föðurinn almáttuga.”
’Satt er það, að enginn maður hefir
nokkurntíma séð Guð. Aldrei hefir
nokkur heimspekingur fundið veilu.
lausa sönnun fyrir tilveru hans, en
ógrynni af mannssálum hafa þekt
hann, hinir andlegu yfirburðamenn
mannkynsins hafa framgengið í ná.
vist hans. Og sé það ekki á valdi
vor hinna, að ávinna oss slíka vissu
sem þeir, þá getum vér þó treyst
vitnisburði þeirra, og fetað í fót_
spor þeirra.
Og* Tesús segir ennfremur: “Komi
ríki þitt, verði vilji þinn, svo á jörðu
sem á himni”. Einnig í þessu efni er
hinn kristni heimur í almennu sam.
ræmi. Hvex-ju nafni, sem menn kalla
sig, trúa þeir því allir jafnt að með
Guðsríki hafi Jesús átt við mannfé-
lag, þar sem litið væri upp til Guðs
sein föðtxjx-, og mennjrnir skoðaðír
sem bræður í Hans miklu mannlegu
fjölskyldu hér á jörðinni. Lög þessa
ríkis eru réttlæti og kærleikur, og til
samans ná þau út yfir öll svið hins
til, en
með alt öðrum hætti en nú tiðkast.
Verkföll og verkbönn héldu, ef til
vill áfram. en verkföllin yrðu gerð
af mönnum, sem væru að andmæla
veglyndi vinnuveitendanna, og verk.
bönnin gerð af vinnuveitendum til
þess að spyrna á nxóti veglyndi þjóna
sinna.
Þetta litur draumóralega út, já, eins
og hlægileg fjarstæða, í þessum iðn.
aðarbardagans heimi. Samt er það
ekki vitund fjarstæðukendara en ým_
islegt það. sem hefir beinlínis átt sér,
stað þegar lög guðsríkisins voru gerð
aö lögum lífsins. Víst gætum vér gert
meginreglu þeirra ráðandi í stjórn-
nxálum vorum; vér gætum látið hana
gilda i afskiftum þjóðanna hverrar
af annari. Og sérhver sá, sem gædd.
ur er einhverri ögn af ímyndunarafli,
getur látið sér hugsast hver árangur.
inn yrði. Hvar er þá sá kristni mað-
ur, sem ekki getur sagt: “Eg trúi á
guðsríkið”.
Og Jesús heldur áfram: “Gef oss í
dag vort daglegt brauð og gef oss upp
skuldir vorar, svo sem vér höfum
gefið upp vorum skuldunautum; leið
oss eigi í freistni, (eða samkvæmt
öðru lesmáta: “Leið oss úr freistni”).
manxjega félagslífs og alla hugsanlega freisa oss fra iHu”-
breytni einstaklingsins.
Hér gefur að sjá óbrotna viður.
Ihugið, sem snöggvast, hvað gerðist kenoin?u á nxeginatriðum reynslunn.
. ..... n t* 1 «vi n..LL,«... í — _ •
ef Guðsrikið kæmi í fyllingu sinni
til mannanna. Ef feður, mæður og
börn heimilanna létu sér um það ann.
ar, í þeirri merkingu er vér venju-
lega tölum um reynslu — á því, að
vér erum Guði háð, á fyrirgefningu
ast að gera hvert öðru lífið æ indælla S;®f.erS'legra >’firsÍóna- a frelsun frá
og hamixagjusamara, í stað þess að
hugsa bara um sjálf sig; ef þreyttar j
siðferðis-ógæfu.
'Sérhver sá er kallar sig kristinn,
taugar vektu fremur góðlátlegt bros a®h}llist þessi frumatriði. Ef vér svo
en reiðuleg andsvör; ef sérplægni
yrði að vikja fyrir hjálpfýsi, æðru.
semi fyrir þolinmæði, smásmuglegt lalíi vi® n>rtt lífssvið fyllri vaxtar og
baknag fyrir góðgirni og nærgætni— œ5ri gagnsemi, þá höfum vér þá trú,
ef óskum hinna eldri væri
fúsri og fagnandi hlýðni.
bætum við trúnni á ódauðleikann,
þeirri trú að handan við hlið dauðans
sint af! sem ver sannarlega getum lifatS viff
j og dáið viff, — trú, sem gefur gleði
Hugsum oss að þessi lög yrðu lög á hagsseldardögum, styrk í veikleika
verzlunar og viðskiftalífs, og hví.
og hxxggun á hrygðarstundum. I
lík breyting mundi eiga sér stað. Eitt samrærn> v>ð slíka trú verður lífið
“yard” yrði æfinlega þrjátiu og sex hreint, heilnæmt, réttlátt, friðsælt og
þumlungar, baðmull hætti að ferðast ástrikt> °S sannleikurinn mun ríkja
í ullargervi, vörur yrðu ráðvandlega! >’fir börnum mannanna.
búnar og seldar fyrir heiðarlegt verð.
(Framh. á 8. bls.)
Skemtiferdir
AUSTUR-
CANADA
1. dcsember til 5. janfmr 192,1
M I D-
R I K I N
1. desembcr tll 5. janfiar 1923
KYRRAHAFS
STRÖND
ÁkvetJnn (1:ir« des., jan., fel>r.
Fullar upplýsingar gefnar með ánægju um þessi niður-
settu fargjöld. Hver Canadian National umboðsmaöur
mun einnig gleðjast af að aðstoða yður við nauðsyn-
legar ráöstafanir og ráðagerðir.