Heimskringla - 04.11.1925, Blaðsíða 6

6. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 4. NÓV. 1925
“TVÍFARINN”.
Skáldsaga
Eftir H. de Vere Stacpoole.
Þýdd af J- Vigfússyni.
Svo fór hann að lesa blaðið sitt, reykja smá-
vindla og athuga mannfjöldanri.
Það leið ekki á löngu þangað til honum var
launað með því að líta á smán enskra siða. Út
úr baðtjaldi kom ung stúlka út í sólskinið alls-
nakin, því að blá blæja, sem hún bar um mittið,
huldi ekkert af líkama hennar í sólskininu. All-
ir sáu skapnað hennar þar sem hún gekk róleg
ofan að sjónum. Með henni var ungur maður,
líka allsber. — Svo busluðu þau í sjónum.
Jones gleymdi Hoover algerlega. Hann end-
urkallaði í huga sinn lafði Dolly úr sögunni —
lafði Dolly, sem á ströndinni við Sandbourne-
on-Sea, hefði verið látprýðin sjálf; og íbúarnir
hér á ströndinni voru ekki af hinu sómalausa
fína mannfélagi, þeir voru látprúðar manneskj-
ur af millistéttinni.
“Þetta var fremur ruddalegt,” sagði Jones
við gamlan mann með kjálkaskegg, sem sat við
hlið hans og horfði á fólkið. sem var að baða sig.
‘fllvað þá?”
“Stúlkan með bláu blæjuna. Notar ekkert af
þeim viðeigandi, sæmilegan klæðnað.”
“Jú, þeir mögru, "svaraði hann eins og utan
við sig, en ánægjulegur á svip.
Þegar klukkan var hálf-tólf yfirgaf Jones
ströndina, þreyttur af birtu sólarinnar, baðgest-
unum og börnunum, sem grófu í sandinn. Hann
gekk inn í bókhlöðuna og fékk þar landabréf yf-
ir héraðið, gekk út aftur og settist á bekk úti til
að skoða það.
Það voru þrjár leiðir, sem lágu í burt frá
Sandbourne-on-Sea; Lundúnaleiðin, sem lá yfir
klettana til vesturs og önnur leið yfir klettana
til austurs. Austurleiðin lá til Northboume,
strandbæjar í 6—7 mílna fjarlægð; vesturleiðin
lá til Southbourne, hér um bil í 15 mílna fjar-
lægð. Lundúnir voru 60 mílur norður. Járn-
brautin kom að Lundúnaleiðinni hjá Houghton
Admiral, stöð í 9 mílna fjarlægð.
Þannig var afstaðan. Átti hann nú að velja
Lundúnaleiðina og fara með lestinni frá Hough-
ton Admiral, eða átti hann að fara til North-
bourne og fara þaðan með lestinni?
Þessar þrjár leiðir lágu í huga hans eins og
þrjár örlagagyðjur og hann ákvað að fara Lund-
únaleiðina. En, mennirnir spá og guð ræður.
Hann braut landabréfið saman og stakk því í
vasann, og labbaði svo heim til frú Henshaw.
Þar sem gatan byrjaði, nam hann staðar til
að líta á myndir í glugganum á verkstæði ljós-
myridamálara. — Han nsneri sér við, og stóð nú
frammi fyrir Hoover!
Hoover hlaut að hafa komið inn í götuna í
gegnum einþverja smugu, því fyrir mínútu síðan
var þar enginn Hoover.
‘Halló!” sagði Jones.
Hoover rétti fram hendurnar til að grípa Jon-
es, en náði honum ekki.
Jones hljóp af stað, og á eftir honum lög-
regluþjónn, sem h'klega hefir komið ofan úr
skýjunum, nokkrir strákar og hundur, sem virt-
ist hlaupa aðeins til þess að hreyfa sig, — og
Hoover.
Hann kom að húsi frú Henshaw, opnaði
dyrnar og lokaði þeim aftur með afar miklum
hraða. Eltingamennirnir voru á hælum h'ans,
og um leið og hann lokaði hurðinni. var barið að
dyrum.
Svo var hringt í sífellu.
Jones leitaði til eldhússtigans, þaut ofan eft-
Ir honum, fann gang sem lá til bakdyranna og
hijóp út í garðinn, án þess að ansa frú Henshaw
sem kom undrandi út úr eldhúsinu með hend-
urnar hvítar af mjöli.
Fyrir framan hann var múrveggur, einn til
vinstri og arinar til hægri. Hliðarveggirnir skildu
eign frú Henshaw frá eignunum sinn hvoru meg-
in, en veggurinn fyrir framan hann var á milli
eignar hennar og bakgarðshúss nokkurs, sem
stóð við Minerva Terrace. er stefndi í sömu átt
og High Street.
Jones hljóp að veggnum fyrir framan sig; þar
var hundakofi, en enginn heima, og það var hon
um til hamingju. Á næsta augnabliki stóð hann
hins vegar við vegginn, með þvottasnúru fulla af
fötum fyrir framan sig; hann var dálítið eftir
sig eftir að hafa hoppað 12 fet niður. Hann
beygði sig niður undir rekkjuvoð, og var nærri
búinn að hrinda um koll digurri konu, sem var
að hengja upp þvott á aðra snúru, fann bakdyr
hússins opnar, hljóp eftir gangi, upp eldhússtig-
ann og inn í forstofu. Gamall maður með gólf-
skó kom út úr herbergi til hægri handar og
spurði, hvað hann vildi. Seinna mundi Jones
glögt rödd gamla mannsins og orð, en nú var
enginn tími til þess að nema staðar og svara.
Hann opnaði framdyrnar, og á næsta augna-
bliki stóð hann á Minerva Terrace. Til allrar
hamingju var enginn á ferð um strætið. Hann
hljóp til vinstri handar, fann þar smugu og röð t
af gömlum og ljótum iðnaðarmannahúsum úr
gulum múrsteini; fyrir framan þessi hús var ber-
svæði. Grind var á girðingunni, og yfir hana
klifraði Jones og var nú staddur á engjum, þar
sem kyrð var yfir öllu öðru en lævirkjunum, sem
sungu alt í kring.
Hann hvíldi sig örlitla stund í kjarrgirðingu,
til að kasta mæðinni. Nú var hann viltur; landa-
bréfið gat ekki leiðbeint honum, eins og stóð.
Hann varð var við eitthvað eða einhvern bak
við sig, hinumegin. við girðinguna, sem stundi
afarþungt yfir hinum óblíðu forlögum. Hann
spratt á fætur; þetta var kýr, hrein-og þokka-
leg. Svo settist hann aftur og fór að athuga
landabréfið. Vegirnir sáust á því, en hvernig
átti hann að finna þá? Það var gátan. Og
Lundúnaleiðin, sem hann hafði bygt von sína á,
var nú ómöguleg. Hennar yrði vafalaust gætt.
Eftir langa og nákvæma yfirvegun, ákvað hann
að stefna til Northbourne og ganga beint áfram
yfir löndin, þangað til hann fyndi leiðina.
Hann áleit, og það með réttu, að Hoover
myndi ekki leit ahans fram með sjónum, heldur
lengra inn í landinu. Leiðin til Lundúna lá ekki
yfir Northbourne, þó maður gæti farið með lest-
inni þaðan. Alt ástandið var afarhættulegt, en
þetta úrræði fanst honum hættuminst; og hann
þurfti ekki að flýta sér. Hraði var gagnslaus í
þessu kapphlaupi við forlögin.
Hann tók peninga sína upp úr vasanum og
taldi þá; af þessum níu pundum, sem hann fór
með frá Hoover, voru eftir fimm pund, ellefu
shillings og níu pence; hinu var eytt fyrir hiisa-
leigu, fatnað og fleira. Svo lét hann peningana
í vasann aftur og lagði af stað.
Þrátt fyrir allan kvíða hans, leizt honum vel
á ensku landeignirnar.
Hann var nú einmitt að klifra yfir eitt af hin-
um mörgu grindahliðum, sem urðu á vegi hans,
þegar einhver kailaði til hans. Hann leit aftur
fyrir sig og sá ungan mann á stuttbuxum koma
á eftir sér. Þar eð grindarhliðið var nú á milli
þeirra, stóð Jones kyr. Maðurinn var laglega
klæddur og sýnilega af efnaðri stétt bænda; og
öll likamsbygging hans var þannig, að ekki var
fýsilegt að lenda í handalögmáli við hann.
“Vitið þér, að þér eruð á ólöglegri leið?”
mælti hann, þegar hann náigaðist Jones.
“Nei,” svaraði Jones.
“En það eruð þér. Eg verð að biðja um nafn
yðar og heimili. ef þér viljið gera svo vel.”
“Hvað á það að þýða — á hvern hátt hefi eg
skemt landið?” Jones hafði gleymt afstöðu
sinni sökum þessarar ósanngjörnu móðgunar.
“Þér eruð á bannaðri leið, það er alt. Eg
verð að biðja yður um nafn yðar og heimili.”
Nú mundi Jones eftir því, að hann hafði einu
sinni lesið, að maður gæti gengið hvar sem helzt
um Engiand, engin iög bönuuðu þar umferð, ef
maður skemdi ekkert.
“Þekkið þér ekki lögin?” spurði Jones, og
gat um lögin fyrir þessum ókunna manni.
Hann hlustaði af mestu kurteisi.
“Eg vil fá að vita nafn yðar og heimili.”
sagði hann. “Um hvað rétt er, geta lögmenn
okkar rifist.”
Jones reiddist. -
“Eg er Rochester greifi,” sagði hann; “heim-
ili mitt er Carlton House Terrace, London. Eg
hefi engin nafnspjöld með mér.”
Jones vissi nú að hánn hafði þekt sig, því af
myndum og lýsingum var greifinn af Rochester
jafnkunnur landsbúum eins og Lloyd George.
“Afsakið,” sagði hinn; “en tilfellið er, að yfir
land mitt ráfar fjöldi fólks frá Sandbourne —
mér þykir leitt —”
“Ó, talið þér ekki um það,” svaraði greifinn.
“Eg skal ekkert skemma. Verið þér sælir.” Svo
skildu þeir og Jones hélt áfram.
Eftir að hafa gengið svo sem eina mílu, rakst
hann á tötralega klæddan mann, með andlit,
sem bar vott um ofdrykkju. Hann sat við girð-
ingu í sólskininu, með böggul og tinboila við
hlið sér.
Hann heiisaði Jones glaðlega og bað um
eldspýtu.
Jones fékk honum eina og þeir fóru að spjalla
saman.
“Northbourne,” sagði flækingurinn. “Eg
ætla sjálfur þangað. Eg skal sýna pér skemstu
leiðina, ef eg má aðeins reykja ögn áður.”
Jones hvíldi sig við girðinguna. meðan hinn
kveikti í pípunni. Hann var ennþá gramur yfir
mótinu við sveitamanninn.
“Eruð þér ekki hræddur við að lenda í fang-
elsi fyrir að vera á ólöglegum leiðum?” spurði
hann. \
“Ólöglegum leiðum?” svaraði hinn. “Eg er
alls ekki hræddur við neinn bónda.”
Jones sagði lionum frá æfintýri sínu.
“Ó, láttu þér ekki skjátlast svo hrapallega,”
sagði flækingurinn. “Hann hafði rétt fyrir sér.
Hann gat ekki náð í slíkan mann sem mig, nema
hann hefði logið og svarið, að eg hefði rifið nið-
ur girðingar, en hann gat náð í slíkan mann sem
þig. Eg þekki lögin, þekki þau betur en jarð-
eigendurnir. Þessi piltur þekkir lögin; annars
hefði hann ekki verið svona ákafur eftir að fá
að vita. hver þú ert.”
“En hvernig getur hann náð í mig, þegar.
hann getur ekki náð í yður?”
“ Það skal eg segja þér,” svaraði hinn; “og
eg skal segja þér, hvað hann gerir nú, þegar
hann veit hver þú ert. Hann fer til réttvísinnar
og fær hjá henni bann fyrir því að þú gangir
yfir land hans. Þú ætlar ekki að gera það oft-
ar, en það hefir enga þýðingu; hann fær bannið
og þú verður að borga honum aukatekjur, sem
ef til vill ná upp í hundrað pund. Að kalla slík-
an mann sem mig fyrir réttvísina, væri gagns-
laust.”
“Er það mögulegt, að manni, sem gengið
hefir yfir annars manns land, sé hegnt með því
að borga hundrað pund í skaðabætur?”
“Það eru ekki skaðabætur, það eru auka-
gjöld”.
“Þér virðist þekkja lögin vel,” sagði Jones,
um leið og hann mintist mannsins á veitingahús-
inu, og áleit að lægri stéttirnar á Eglandi hlytu
að vera fróðar um margt.
“Já,” sagði flækingurinn,- “það var það sem
eg sagði J)ér.” Og svo spurði liann: “Hvað heit-
ir þú?”
“Eg er greifinn af Rochester.”
“Rochester lávarður! Það hélt eg líka; mér
fanst eg kannast við andlitið. Eg tapaði dálitlu
á hestinum þínum við veðhlaup í Gatewood Park
fyrir ári síöan. “White Lady” varð á eftir “The
Nun”. Nokkru áður græddi eg dálítið á “Cham-
pagne Bottle”; leit svo yfir listann og valdi
. “White Lady”. En jörðin var henni andstæð, hún
tapaði með hálfri hálslengd rétt hjá stólpanum;
þar var jörðin svo blaut; anars hefði hún unnið
með tveimur kroppslengdum.”
“Já,” sagði Jones; “þetta er rétt.”
“Fáeinar hjólbörur af möl hefðu gert þessa
bleytu góða og harða. Þetta er rangt gagnvart
hestunum og gagnvart þeim sem veðja.”
Hann dustaði öskuna úr pípunni sinni, greip
böggulinn sinn og stóð upp nöldrandi.
Svo lagði hann af stað á undan í áttina til
Nortbourne.
Klukkan var nú rúmlega þrjú og sterkur
mollulíiti. Þrátt fyrir kvíða sinn, hafði Jones
mikinn áhuga fyrir þessum fylgdarmanni sínum.
Hin háa staða Rochesters hafði honum ekki ver
ið kunn, fyr en bóndinn og flækingurinn fræddu
hann um liana. Þeir þektu hann og voru hon-
um hlyntir.
Miljónir og miljónir í enska heiminum þektu
hann; og það var Ijóst, að hann var í talsverðu
uppáhaldi sökum hrekkja sinna, gjafmildi og
eftirsókn eftir kapphlaupa veðmálum, og þó
að fjölskyldu hans sárnaði það, voru óteljandi
aðrir, sem dáðust að honum þess vegna.
Að vera Rochester, var ekki eingöngu að
vera lávarður, það var annað og meira. Það
var að vera nafnfrægur höfðingi, sem miljónir
manna geymdu myndir af í huga sínum. Aldrei
hafði Jones langað meira til að halda þessari
lávarðarstöðu sinni heldur en nú. þegar hund-
arnir voru á eftir honum, þegar flækingur var
félagi hans og næturmyrkrið í aðsígi. Hann
fann, að ef hann kæmist til Lundúna og fengi
þessi átta þúsund pund þar, þá gæti hann fengið
lögmenn til að hjálpa sér til að halda stöðunni.
Hann var hættur að ímynda sér, að hann yrði
brjálaður.
Þeir héldu enn áfram að spjalla, meðan þeir
gengu. Flækingurinn sagði honum ýmislegt um
] lögin og fleira, unz þeir komu að brautinni frá
Sandbourne-on-Sea til Northbourne.
“Hér er leiðin,” saði flækingurinn; “og nú
vil eg kveðja. Eg ætla að hvíla mig á milli runn
anna um stund. Eg skal aldrei gleyma því, að
eg hefi fundiö yðar náð. Eg sat þar undir girð-
ingu og var að hugsa um tap mitt við veðhlaup
“Wliite Lady”, og þá komið þér — þetta skil eg
ekki.”
Þangað til nú hafði hann aldrei nefnt nafn-
bót Jones.
Jones stakk hendinni í vasánn. tók upp eitt
pundið og rétti honum. Flækingurinn tók við
því og hrækti á það, svo það yrði honum til ham-
ingju. Svo skildu þeir, og flóttamaðurinn hélt
áfram eftir veginum, dálítið glaðari í huga.
Það er til manneskjur, sem auka, og mann-
eskjur sem minka starfslöngun; og stundum án
þess að maður tali við þær. Flækingurinn til-
heyrði fyrri flokknum.
Á leiðinni til Northbourne sá hann svartan
depil, sem nálgaðist smátt og smátt, og að lok-
um reyndist að vera gamall maður með körfu
á handleggnum. í körfunni voru epli og kökur.
Jones keypti átta kökur og tvö epli, settist við
götubakkann í grasið til að neyta þessa, bölvandi
Hoover í huga sínum.
Honum fanst skemtilegt hér, og lofaði sjálf-
um sér því, að ef hann fengi nokkru sinni frelsi,
þá skyldi hann koma hingað aftur.
Hann var að hugsa um þetta, þar sem hann
lá og studdist við olnboga, þegar hann heyrði
skrjáf í runnanum á bak við sig.
Það var maður, sem nálgaðist hann með all-
miklum hraða, skríðandi á fjórum fótum.
Fjórar af kökunum lét Jones liggja eftir í
grasinu, og spratt á fætur. Hið sama gerði hinn
maðurinn, og svo byrjaði kapphlaupið.
Maðurinn stefndi beint á brautina milli runn-
anna, en það gerði fjarlægðina frá Jones mikið
lengri.
Afleiðingin var, að þegar kapphlaupið byrj-
aði fyrir alvöru, var hann næstum hálfri mílu á
eftir Jones.
En hann hafði ekki í mörg ár æft sig við
hlaup.
Fyrsta mílan var slæm, en svo jafnaði hann
sig aftur, en nú var ofsóknarinn ekki nema
mílufjórðung á eftir honum. Hingað til höfðu
engir áhorfendur verið viðstaddir, en nú kom
einhver fötluð persóna frá Northbourne ásamt
fylgdarmanni, og á eftir þeim ungur piltur á
reiðhjóli, mpð körfu fulla af bögglum.
Jones réðist á drenginn og tók af honum hjól
ið, þó drengurinn verðist vel. Hljóð fötluðu per-
sónunnar, sem var stúlka, ómuðu í eyrum Jones
sem hugarburðardraumur. Hann settist á hjól-
ið og þaut af stað; vindurinn var á eftir honum.
Til hægri handar var brattur bakki, 200 feta
langur, og brautin mjó og hættuleg; en Jones
gaf því engan gaum. Hann keyrði allhratt þar
i til hann kom að hallanum hinumegin við bakk-
|ann, sem lá niður að Northbourne; og eftir þeim
halla var hraðinn afar mikill.
Fram með brautinni voru allmörg hús, sum
stór og ásjáleg, og þegar hann nálgaðist bæinn,
mætti hann mörgum krökkum með skóflur og
ifötur, sem komu frá sandrifinu við sjóinn; með
I þeim var líka talsvert af fullorðnu fólki.
Þear hallanum lauk og hann kom niður á
jansléttu, hægði hann á sér.
Skjálfandi sté hann af hjólinu og leit aftur
fyrir sig. Hann var kominn að austurenda
skemtigöngusvæðisins. Eins og vant var um
þenna tíma dags, klukkan fimm, var þar engin
manneskja. í fjarlægð sá hann konu og tvo
sjómenn skyggja fyrir augu og stara á sig, en
þau hreyfðu sig ekki og virtust vera róleg.
Á þessu augnabliki sá hann lögregluþjón
koma á harða stökki ofan hallann.
I Jones gaf sér ekki tíma til nánari athugunar.
Hann skildi hjólið eftir við girðinguna og hljóp
' af stað. Við þenna austurenda hækkar virkis-
flötin í ótal krókum á leið til bæjarins. Þegar
Jones lagði af stað upp þessa brekkú, sá hann
glögt að gagnslaust var að fara til stöövarinnar,
því þar myndu gæzlumennirnir vera alstaðar að
h'ta eftir honum. Og að dæma eftir núverandi
ástæðum, myndi strandleiðin líka vera ómögu-
leg.
Northbourne er af sama tæi bæja ög Sand-
bourne-on-Sea; samskonar langa gatan; verzl-
unarbúðirnar eins, með eins gluggahlerum,
verzlaði með sömu vörur; baðgestirnir ámóta,
börn með skóflur og örkumla fólk.
Báðir þessir bæir eru keppinautar, og segjast
hafa þá beztu hornaleikara, lengstu skemti-
göngupláss o. s. frv. Þess er óþarft að geta, að
hvorugur segir satt.
Jones hraðaði sér og gekk fram lijá skó-
I smíðaverkstæði, kjötsölubúð o .s. frv., unz hann
1 koni að leiguhesthúsi
Fyrir framan það stóð ferðamannavagn,
I næstum fullur af fólki, með auglýsingu á hlið-
jinni: “Tveggja stunda ökuferð fyrir 2 shillings.”
Án nokkurs hiks klifrai Jones upp í vagn-
inn. Honum fanst sem hann væri sendur af
| forsjóninni. Sitjandi meðal þessa fólks, fanst
honum vera ókleift skilrúm milli sín og ofsækj-
I enda sinna; og það var rétt hugboð, því nú kom
1 lögregluþjónninn í ljós við enda götunnar, gekk
eftir götunni og skimaði í allar áttir, en leit ekki
einu sinni við vagninum, þegar hann gékk fram
hjá honum.
Nokkrum augnablikum síðar lagði vagninn
af stað, og farþegarnir spjölluðu um alt mögu-
legt. Jones hlustaði á þá þegjandi og ánægður.
því hann fræddist um ýmislegt, sem hann vissi
ekki áður.
Þega^ þeir voru komnir eina mflu út fyrir
bæinn, kviknaði grunur hjá Jones, og spurði
ökumanninn, hvert hann ætlaði.
“Til Sandbourne-on-Sea.” svaraði liann.
“Sandbourne-on-Sea!” hrópaði Jones.
“Já,” svaraði ökumaður.
Jones kallaði afur til hans og kvaðst ekki
vilja fara lengra, og reyndi að brjóta sér leið
ofan úr vagninum. Vagninn nam staar og öku-
maður krafðist tveggja shillings. Jones rétti
honum eitt pund, en hvorki liann né neinn af
farþegunum gat víxlað því.
“Eg skal líta inn á leigustöðinni um leið og
eg fer til baka, og borga þar.” sagði Jones.
“Hvar dveljið þér í bænum?” spurði öku-
maður.
“Belinda Villa,” svaraði Jones. Það var nafn-
ið á húsinu, þar sem hann skildi hjólið eftir.
Nafnið fanst honum svo kynlegt, að hann
gleymdi því ekki.
“Frú Cass?”
“Já.”
“Húsið hennar er tómt.”
“Það var tómt í gær,” svaraði Jones; “en í
dag hefi eg leigt dagstofuna og eitt svefnher-
bergi.” .
“Þetta er satt,” mælti feitlagin kona; eg sá
manninn flytja farangur sinn þangað í dag.”
í hvaða flokki manna sem er, má altaf
I finna einhvern, sem er fús til þess að skrökva
að gamni sínu.
Orð konunnar gerðu Jones alveg hissa.
en í slíkum flokkum eru hka aðrir menn en lyg'
arar.
“Hvers vegna getur maðurinn ekki afhent
ökumanni pundið sitt og fengið skiftin á morg'
un?” spurði einn af hinum þreytulegu mönn-
um.
(Framhald