Heimskringla - 30.12.1925, Qupperneq 4

4. BLAÐSÍÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 30. DES. 1925.
prítnskrínjíla
(StofnuV 1886)
Krfflur út á hverjum miVvlkudevi.
EIOENDUHi
VIKING PRESS, LTD.
853 og 855 SARGENT AVE., WINNIPEG.
Talffllml: N-6537
VerTJ blaTJslns ©r $3.00 Argranffurinn borgr-
ist fyrlrfram. Allar borganir sendlst
THE YIKING PFtEHS LTD.
6IGFÚS HALLDÓRS frá Höfnum
Ritstjórl.
JAKOB F. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
UtanflMkrlft tll blaÚHlnat
THE VIKING PRESS, Ltd., Boz 3105
UtanflNkrlft tll rltNtJflranu:
EDITOR HEIMSKRINGLA, Boz 3105
WINNIPEG, MAN.
“Heimskringla Is pnbllshed by
The Vlklna Freaa Ltd.
and printed by
CITY PRINTING A PUBLI8HING CO.
853-855 Sargent Ave., Wlnnlpeg, Man.
Telephones N 6537
WINNIPEG, MAN., 30. DESEMBER 1925
“Fair Play”
Engin hvít þjóð mun hafa lagt eins
mikla rækt við líkama sinn síðustu
mannsaldra eins og Bretar. Enn munu
þeir standa einna fremst að líkamsmenn-
ingu, en þó eru allar líkur til þess, að
Norðurlandaþjóðirnar, sérstaklega Svíar
og Finnar, taki þeim nú fram, ef nokkuð
er. Aðrar þjóðir standa Englendingum
áreiðanlega ekki jafnfætis, hvað þá fram-
ar. Þeir hafa verið kennarar allra sið-
aðra þjóða, um viðhald og ræstingu lík-
amans, áratugum saman. Sé það rétt,
að' það hafi verið alþýðuskólakennararnir
þýzku, sem sigruðu Frakka 1871, þá er
engu síður víst, að sú sjálfsvirðing og
fjörsauki, sem líkamlegur þrifnaður hefir
í för með sér, er ein aðalstoðin, sem runn
in er undir hið mikla brezka heimsveldi á
18. og 19. öld.
* * *
Meðal ‘annara þjóða hafa Englending-
ar haft einkennilega misjafnt orð á sér,
í nokkra mannsaldra. Á annan bóginn hef
ir þeim verið brugðið um fégræðgi, yfir-
drepsskap og hræsni. Vafalaust hefir
þetta verið nokkuð ýkt, saman borið við
aðrar þjóðir, en ýmsir merkustu rithöf-
undar brezkir núlifandi, játa þó fúslega,
að þessi orðrómur hafi ekki verið ástæðu-
laus. En á hinn bóginn hafa þeir jafn-
framt verið frægir um allar jarðir fyrir
þá eigind, sem fegurst er í fari ailra dauð-
legra manna, fyrir “fair play”.
Þetta orðaultækl, "fair piay”, er runn-
ið ensku máli í merg og blóð. Það á rót
sína að rekja til enskrar líkamsmenning-
ar. Englendingar styrktu, fegruðu og
lögðu rækt við líkama sinn, til þess að
gera hann sem traustast og vegsamleg-
ast ker og umgerð fyfir sál sína og and-
leg djásn. Þeir gerðu líkamsmentun sína
að fögrum leik, þegar bezt var, líkt og
Forn-Grikkir forðum, þótt þeir og aðrir
enn ekki séu kornnir á það hástig líkams-
tamningar, sem Grikkir náðu. Slík þjálf-
un líkamans hefir að öllu sjálfráðu mik-
ilvæg áhrif á sáiarlíf manna. Menn, sem
að einhverju leyti steffna til fegurðar,
gera æ hærri kröfur til sín sjálfra, eftir
því sem áfram miðar. Og ef^ir því sem
líkamsmenning Englendinga óx, eftir því
varð krafan um “fair play” sterkari, yfir-
leitt.
Þessa kennir á öllum sviðum. Háaðall-
inn hefir jafnan gengið á undan um fagr-
ar líkamsíþróttir, á Englandi. Enda mun
óhætt að fullyrða, að með engri þjóð hafi
háaðallinn lagt á borð með sér jafnmarga
ágætismenn, eins og einmitt með Eng-
lendingum. Þótt saga þeirra, eins og
allra annara stórþjóða, sé stórblettuð af
fjárgræðgi, stjórnmálaprettvísi, og harð-
vítugri sérdrægni, þá er það tæplega
vafamál, að meira beri á fögrum leik, á
sanngirni og réttsýni, hjá einstökum
mönnum aðalsstéttarinnar á Eri’glandi, en
meðal samstéttunga þeirra með öðrum
stórþjóðum. Auðvitað hafa þeir menn,
einnig þar, verið fáir, samanborið við
hina; en þegar á alt er litið; á voH fá-
kænlega mannfélagsskipuiag, þá er ef til
vill ekki mest ástæða til undrunar, að
þessir menn skuli vera svo fáir, heldur
þvert á móti, að þeir skuli þó vera svo
margir.
við fögrum leik. Svo lítið er taumhaldið
á sjálfum oss, að sama þjóðin, sem mynt-
að hefir “fair play”, hefir einnig notað
mál sitt til þess að mynta í orð, og
vængfleygja um allar jarðir, það villi-
mannlega hugtak, að “all is fair in love
and war”. Og íslenzkt mál hefir verið
notað til þess sama. “Enginn er annars
bróðir í leik”. Auðvitað er oss nútíðar-
mönnum ekki yrðing þessara hugtaka
jafnmikil orsök til gremju, ein& og það,
að sú myntun skuli vera gjaldgeng enn
þá.
Því er ver og miður, að mestur hluti
lífs vors og starfs er miðaður við gildi
þessarar kenningar. Hún seyrir alt við-
skiftalíf vort; alla stjórnmálastarfsemi.
Meðan hún heldur gildi sínu, verðum
vér sömu hörmungunum ofurseldir og
mannkynið altaf hefir verið, frá dögum
vitsmunalífsins. Yfir oss ganga þá styrj-
aldir og ^tórfár; örbirgð og heimska;
hungur og siðspilling; hverskonar and-
legar og líkamlegar drepsóttir, skafla-
járnuðum fótum.
* * *
Altof lítið er gert að því, að kenna
“fair play”; ekki einungis börnum, held-
ur sérstaklega fullorðnum. Altof lítið er
gert að því, að benda á hvern fagran leik
á skákborði lífsins, og hvetja menn
til þess að hægja á framþeyzlunni,
til þess að virða hann fyrir sér, til eftir-
breytni. Hver fagur leikur þolir það;
hver fagur leikur á það skilið.
Fyrst á þetta er minst, er ekki úr vegi
að virða fyrir feér tvent, sem nýlega hefir
\ komið fyrir á meginlandinu hérna meg-
in hafsins.
* * *
um dettur í hug, að ritstjóri Lögbergs sá
potturinn og pannan í því, að Heims-
kringla gat um óafsakanlega hlutdrægni
konsúlsins í næstsíðasta tölublaði. Sú
grein var að engu leyti herferð á henduri
blaðinu Lögberg eða ritstjóra þess. HOún
átti aðeins við aðgerðir konsúlsins. Þess
vegna fáum vér ekki heldur skilið, vegna
hvers 'konsúllinn sendir Lögbergi skýr-
ingu við umkvörtun, sem kemur í Heims-
kringlu, nema hann ætli sér að gera Lög-
berg að opinberu málgagni dönsku og ís-
lenzku ríkjanna hér vestra. Sem privat-
maður getur Mr. A. C. Johnson vitanlega
tekið annað blaðið fram yfir hitt, og er
engin ástæða fyrir nokkurn mann að
andæfa því einu orði; en ,vér erum á
þeirri skoðun, að þegar að umbóðsmaður
erlendra stjórnarvalda vill eyða misskiln-
ingi, er hann telur hafa komið fram í op-
inberu blaði, þá sé það kurteisast og
stöðu hans samboðnast, að senda skýr-
ingu sína því sama blaðí, þ. e. a. s. Heims-
kringlu, eins og á stóð.
En svo vér snúum oss að aðalatriðinu,
þá á Heimskringla ekkert tilkall til kvöld-
verðar hjá konsúlnum, og hefír heldur
ekki gert það. En svo framarlega sem
Heimskringla er af einskæru vinarþeli
gerð í garð Dana og íslendinga, vestan
hafs og austan, þá höldum vér því fram,
að hún hefði átt tilkall til þess að vita
jafngreinilega um þann heiður, er kon-
ungur íslands og Danmerkur varpaði í
hlut þessara tveggja mætu Vestur-íslend-
inga, eins og hitt vestur-íslenzka blaðið,
og engu síður þótt það sé flokksblað kon-
súlsins í canadiskum stjórnmálum og
vestur-íslenzkum kirkjumálum, og að
hann eigi hlut í því, ef rétt er hermt.
1 sambandskosningunum í haust var
gert heyrumkunnugt, að Mr. Spotton
(cons.) hefði v«rið kosinn í North Huron
kjördæminu í Ontario. Keppinautur hans
M^. King (progr.), kærði kosninguna,
kvaðst hafa fengið töluverðan meirihluta |
atkvæða. Dómarinn í undirrétti ákvarð- i
aði, að á fjórða hundrað atkvæði, er Mr. I
King höfðu verið greidd, væru ógild, sök-
um þess að kjósendur hefðu ekki rifið
stubbinn af miðunum. Yfirréttur dæmdi
Mr. King atkvæðin; kjörstjóri hefði átt
að rífa af stubbana!, er talið var. Enginn
vafi væri á því, að meirihluti kjósenda
hefði grejnilega látið í ljós fylgi sitt við
King. — Málið er nú fyrir hæstarétti.
En nýlega birtist grein í hinu conserva-
tíva höfuðstaðarblaði, “The Ottawa Jour-
nal”. Segir blaðið, að þótt svo fari, að j
Mr. Spotton verði dæmd þingmenskan,
þá eigi hann ekki að þiggja, heldur segja
af sér, og stofna til kosninga á ný. Eng-
inn efi sé á því, að í raun réttri hafi kosn-
ingarnar gengið Mr. King í vil, þótt þess-
ir stubbar hafi fylgt með atkvæðamiðun- j
um, og þess vegna geti Mr. Spotton ekki
þegið sætið af hæstarétti, án þess að
skerða heiður sinn.
Þetta er fagur leikur af blaðsins héndi
og vonandi að Mr. Spotton sé sama sinn-
is. Þetta er “fair play” samkvæmt beztu
erfðavenjum brezkum. En aðferðin er
því miður frekar sjaldgæf.
* * *
Konsúllinn veit ákaflega vel, að hann
gerði aðstöðu blaðanna mjög ójafna, enda
eru skýringar hans ekkert annað en útúr-
dúrar. Hann segir að ritstjóri Lögbergs
hafi ekki verið tilkvaddur sem ritstjóri,
heldur sem einn af beztu vinum heiðurs-
gestanna, og að kvöldverðurinn hafi ver-
ið algerlega prívat. Vér erum algerlega
á öðru máli. Hefði konsúllinn í kyrþey
sent heiðursmerkin til viðtakenda, og síð-
an haldið þeim veizlu, þó tífalt meiri
hefði verið, til þess að samgleðjast þeim,
þá var sú veizla algerlega prívat. En þeg-
ar konsúll Dana og íslendinga hér, notar
tækifærið til þess að bjóða fjölmenni að
vera við, er hann með hátíðlegu ávarpi
afhendir heiðursmerkin, þá fer mesti pri-
vatblærinn af samsætinu.*) Mr. A. C.
Johnson sléttur og réttur, hefi rengan
rétt til að afhenda þessi heiðursmerki
Það er umboðsmaður fslendingakonungs,
sem afhendir þau. Hann gat gert það í
kyrþey, eins' og hann segir. En hann
kaus að gera það hátíðlega. Það er all-
ur munurinn. Og hann gefur ritstjóra
annars blaðsins tækifæri til að vera við,
hlusta á ræðu sína, sem umboðsmanns
konungs; prenta hana, og það annað um
þessa athöfn, er blaðinu þykir taka og
það kemst yfir. í fám orðum: Annað
vestur-ísleifzka blaðið fær frá konsúlsins
hendi, um þenha heiður og athöfn að vita,
út í æsar (hvort sem það fær það prívát
j eða opinberlega), hitt fær frá hans hendi
enga minstu vitneskju um þetta.
Blaðið Lögberg segir síðast frá þeirri
frétt, meðal annars, að kvikmyndahúseig-
andi í Shenandoah, Ia., í Bandaríkjunum,
C. J. Latta að nafni, auglýsti vissar mynd
ir, er sýndar yrðu tvo tiltekna daga, án
þess sjálfur að hafa séð þær. Er hann sá
þær, þótti honum þær lélegar og auglýsti
það í blöðunum og við dyrnar, og latti
fólk að sækja þær. Menn urðu vitanlega
forviða á þessu, en hann svaraði að hann
auglýsti ávalt ráðvandlega.
Það er því miður von, að menn skyldu
verða forviða á þessu. Því miður er svona
fagur leikur svo óvenjulegur í viðskiftalíf-
inu, að viðskiftamenn, er svona hegða sér.
myndu, að minsta kosti fyrst um sinn,
verða taldir vitlausir, af öllum þorra
manna. En þetta er eftirbreytnisvert, og
vert þess að haldið sé á lofti.
* • * *
Þetta þarf mannkynið að leggja rækt
við öllu fremur: fair play. Láta það hug-
tak gagnsýra allar athafnir sínar.
Megi sá andi ríkja. M]egi hann fara
sívaxandi. Gera frekar vart við sig á
komandi ári en árið sem leið.
Kappkostum að stuðla að þessu í öll- j
um vorum viðskiftum. Þá fyrst getu’m !
vér með góðri samvizku, við hver áramót,
tekið oss í munn orðin: GleSilegt nýár,
þökk fyrir gamla árið.
Vér sjáum ekki að viðkomandi stjórnar-
j völd geti haft neina ánægju af þeirri
j fyndni konsúlsins í vorn garð, að honum
j “virðist sanngjarnt að hugsa að ritstjór-
j inn væri vaknaður* og rækist* á þessa
' frétt, jafnvel* áður en miðvikan væri lið-
in”, af því að athöfnin hafi farið fram
á laugardagskvöld; hennar hafi verið get-
ið í “Free Press”, sem ísl. blöðin “fái
j fréttafróðleik úr,” og útkomudagur
j Heimskringlu sé miðvikudagur.
j Konsúllinn veit vel, að íslenzku blöðin
! hér hafa ekki ástæður til þess að halda
j fregnritara. Heimskringla er fullsett
þriðjudagskvöld (prentuð 4 miðvikudags-
i morgna). Vér fáum kvöldblað “Free
Press”, sem berst á skrifstofuna um lok-
j unartíma. Svo mikið var þó sett, að ó-
j gerningur var að taka meira út en gert
j var, til þess að geta þessa viðburðar, enda
enginn tími til að geta hans meira en
gert var, og með herkjubrögðum aðeins
var mögulegt að útvega aðra myndina,
sem vantaði, og voru myndirnar þó ekki
svo úr garði gerðar, sem vér hefðum
kosið. —
Konsúllinn getur máske talið sjálfum
sér trú um það, að hér hafi um enga
hlutdrægni verið að ræða. En það er á-
reiðanlegt, að þeir verða sárfáir aðrir,
¥ * *
Halda skyldu menn að mögulegt væri
að leika fagurt, um hvað sem kept er.
Langt er þó frá því að svo sé. Enn er
eðli vort svo ótamið, lægri hvatir þess og
fýsnir svo öflugar, að erfitt er að koma
Misskilningur.
sannefndur er vörn Mr. A. C. Johnson’s
konsúls í síðasta Lögbergi. Sú grein
byrjar og endar á misskilningi.
Vér fáum ekki skilið, hvernig konsúln-
*) Aö konsúllinn skildi þetta eins glögt og
vér, sést glögglega af því, aö undir lok ræðtt
afhendir heiðursmerkin, þá fer mesti prí-
bœttisvcrki sínu.
*) Auðkent hér.
meðal Vestur-íslendinga, er til
þekkja, sem hann fær til þess
að taka þá trú. Lítum á; Sök-
um aðstöðu þeirrar, er konsúll-
inn gefur Lögbergi, getur það
flutt stórar og ágætar myndir
af þeim, er sæmdir voru, og
notað nær því hálfa framsíðu
sína til þess að skýra frá heið-
ursmerkinu, og þar að auki
hálfa ritstjórnardálka sína, til
þess að flytja ræðu konsúlsins,
og skýra nánar frá þessum við-
burði, sem var að öllu leyti
maklega gert. Á hinn bóginn
er aðstaða sú, er konsúllinn gaf
Heimskringlu á þann veg, ”að
þrátt fyrir þa^ að ritstjórinn
var “vaknaður”, gat blaðið að-
eins minst þessa atburðar lítil-
lega, og með naumindum kom-
ið smámyndum í blaðið.
Konsúllinn er ekki skyn-
skreppingur, svo að honum sé
það ekki ljóst, hvað sagt hefði
verið, ef Heimskringla hefði
ekki getað birt myndir, vegna
þeirrar afstöðu, er hann tók, og
ekki andæft aðferð hans; — að
eins flutt stutta umgetningu.
Það hefði orðið almannarómur;
og gildar ástæður til; að hér sæi
maður ljóst hiutdrægni blaðs-
ins, sem altaf væri að tala um
samvinnu og bræðraþel. Nii
sæist bezt, hvað það vildi til
þess leggja. Nú reyndi það að
gera sem minst úr þessum at-
burði, að það gæti vegna vel-
sæmis, af því að báðir menn-
irnir, sem heiðraðir hefðu verið,
tilheyrðu öðrum stjómmála-
flokki, og sérstaklega öðru
kirkjufélagi. Og Heimskringla
hefði óverðskuldað hlotið hina
mestu hneisu af, í augum allra
beztu manna, úr báðum flokk-
um hér vestra.
Þetta var það, sem “sveið
undan”, ef um “sviða” skal
tala, en ekki af hinu, að per-
sónulega var gerður munur á
ritstjórum . blaðanna, eins og
konsúllinn gefur í skyn, á lítt
viðeigandi hátt. Þótt ékki hefði
verið nema almenn kurteisi, að
gefa bálSum blöðunum jafnt
tækifæri til þess að vera við, er
konsúllinn framdi embættisverk
sitt, í viðurvist fjölmennis*), þá
skifti það miklu meira máli fyr-
ir embættisvirðingu konsúlsins,
beldur en fyrir blaðið. Hefði
hann aðeins tilkynt Heims-
kringlu í tíma um þessa viður-
kenningu; látið hana vita um
samsætið og ræðuna, og viir-
samlega gefið kost á prentun
hennar, þá hefði engin aðfinsla
við gerðir hans komið fram í
dálkum blaðsins. Þá hefðum vér
talið hann gera báðum blöðun-
um nægilega jafnt undir höfði.
En til þess voru tæplega ref-
irnir skornir. Og hvað sem líð-
ur tilgangi konsúlsins sjálfs, þá
leggur almenningsdómur þann
skilning í atferli hans, að það
hafi átt að hækka undir höfði
Lögbergs, og lækka að sama
skapi undir höfði Heimskringlu.
Grein konsúlsins í Lögbergi
bætti ekkert um málstað hans.
Þeir eru æðimargir fleiri en vér,
sem af anda hennar þykjast
geta ráðið, að konsúlnum hefði
verið algerlega ósárt um, þótt
ritstjóri Heimskringlu hefði
ekki verið “vaknaður”, og alls
engin frétt komið þaðan um
þenna atburð.
Og víst er, að úr greininni
verður okkert annað lesið en
það, en að konsúllinn myndi
fara nákvæmlega eins að í ann-
að skifti. Vonandi verða þó ein-
hver ráð með það fyrir Heims-
kringlu, að geta flutt lesendum
sínum fregnir af þeim heiðri, er
samlöndum þeirra kann fram-
vegis að hlotnast frá þeim
'stjórnarvöldum, sem Mr. A. C.
Johnson er fulltrúi fyrir, án
þess að fara bónarveg að hon-
um sjálfum. Það verður að
minsta kosti ekki oss að
kenna, ef lesendur vorir ekki
framvegis geta glaðst yfir mak-
legum heiðri íslenzkra manjia,
*) Líkt og þá er konsúllinn af-
henti hr. 0. S. Thorgeirssyni ridd-
ara.kross Dannebrogsoröunnar, frá
Danakonungi.
T DODD’S 'M
|KIDNEY|
DODD’S nýrnapillur eru bezta
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikindi, sem
stafa frá nýrunum. — Dodd’s
Kidney Pills kosta 50c askjan,
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást
hjá öllum lyfsögum, eða frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.
Toronto, Ontario.
hverjum stjórnmálaflokki sem
þeir tilheyra, eða hvaða trúar-
játnirigu sem þeir hafa.
---------x---------
“Margt er skrítið
í Harmónm”.
Ekki alls fyrir löngu birtist i
Heimskringlu grein, sem nefnd er r
“Það er hann Steingrímur”. Höf.
kallar sig “Aust-vestan”, og skrifar
grein sína til aö mótmæla ýmsu, sem
Steingr. lækni Matthíassyni þóknast
ag setja í grein sína, er hann skrifar
um heimilisháttu Vestur-Islendinga.
Þessi ritgerö A.-v. hefir þegar vak-
ið á sér allmikla eftirtekt, og nú eru
komnar út tvær andsvarsgreinar gegn
henni. Er sú fyrri 4 Hkr. eftir séra
Rögnv. Pétursson, en hin síðari í Lö^-
bergi, og er hennar faðir einhver Lár
us Guðmundsson.
Um grein séra R. P. er það að segja
að þar er öllu í hóf stilt, eins og vænto
mátti um svo ágætan vitmann sem
höf. er. Han beinir skeytum sínum
í rétta. átt og missir ekki marks. Þar
er mjög réttilega tekið svari Stein-
grims læknis, því ósanngirni talsverð
virðist mér það hjá A.-v., að ráðast
svo freklega á Stgr. sem rithöfund
svona yfirleitt. Ritgerðir læknisins
eru flestar fjörlega og skemtilega
skrifaðar, og því áreið.a.nlega fáum
til leiðinda. Alleiúkennilega kemúr
•það líka fyrir sjónir, að A.-v. gefur
í skyn, að hann telji það hafa verið
Ijóð á ráði dr. Matthíasá.r Jochums-
sonar, er hann gat Steingrím lækni.
Fyrir þetta og fleira setur séra R.
P ofan i við A.v. að maklegleikum;
aðeins fin^t mér kenna ósanngirni,
þa.r sem gefið er í skyn i enda grein-
arinnar, að A.-v. geti ekki þolað að
heyra Iof um Vestur-Islendinga, geti
ekki þolað, að þeir “standi upp úr
forinni”, og að þeir skuli ekki hafa
“afma.nnast og orðið að engu”.
Eg hefi því miður ekki hjá mér
grein A.-v., en eg neld að mér sé
óhætt að fullyrða það, að þótt leitað
sé i hverri linu, þá finnist þar hvergi
hnjóðsyrði í garð V.-I.; þvert á móti
má þar finna mörg smjaðurlaus hrós-
yrði. Eg held að A.-v. gremjist það
atls ekki, að Vestur-Islendingar séu
lofaðir; en hitt gremst honum auð-
sjáanlega, að Stgr. iæknir skuli ekki
i áminstri grein hafa séð sér fært
að lcrfa V. I. sæmilega, án þess a.ð
gera það á kostnaff heimaþjóðarinn-
ar. En að svo er, vita allir, er gfein
læknisins hafa lesið. Ga.malt og gott
íslenzkt máltæki segir: “Svo skal lofa
einn að lasta ekki annan”.
\
Þá kem eg að grein L. G., og verð-
úr nú nokkuð annag uppi á tening-
unum. Höf. er rúmfrekur, nægir ekki
minna. en fjórir dálkar í Lögb., en
mestur hiuti þeirrar greinar er hálf-
leiðinlegur vaðall, fúkyrði og útúr-
snúningar. Markið hvergi hitt. Höf.
segir meðal anars, að annar aðal-
tilg.angur A.-v. sé að líta,smáum aug-
um á Vestur-Islendinga, en eins og
eg -hefi þegar tekið framK held eg að
ógerningur sé að sanna þau ummæli,
og það er eins og höf. finni til þess
sjálfur, að sá dóniur hans sé ekki
á sýnilegum rökum bygður, því
seinna segir hann: , ‘— — Það er
hræðsla. meira en ungæði fyrir hon-
um, að hann ékki kastar meiri lítils-
virðingu til vor en hann gerir.” Ekki
vantar nú góðgirnina !!! En meðal
annara orða, hvernig veit höf. þetta?