Heimskringla - 25.08.1926, Blaðsíða 4

4 HLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 25. ÁGÚST 1926.
Hdmsknngla
< Stofnu7í 1886)
Kenaur Ot á hverjHm mitfvlkudearl'
EIGENDUH:
VIKING PRESS, LTD.
853 ok 855 SARGKIVT AVB., AVIJfNIPEÖ.
Tnlsimis N-6537
VerB blaCsins er $3.00 árgangurinn borg-
Ist fyrirfram. Ailar *borganir sendist
THE VIKING PRE6S LTD.
SIGFÚS HALLDÓRS frá Höfnum
Ritstjórl.
JAKOB F. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
Itimrtvkrlft tll blnt)NlnM:
HK VIKING " PRESS, Ltd., Box 31C
IJtnnfiMkrlft til rltNtjfirnnw:
EDITOR MRIMSKIUXGLA, Box 3105
WINIVIPEG, MAN.
“Heimskringla is published by
The Vlkfns? Prena I.td.
and prínted by
CITY PRINTING PLBLISHING CO.
853-85,5 Sarsrent Ave., Winnlpefp, Man.
Telephone: N 6537
WINNIPEG, MAN., 25. ÁGÚST 1926
Framboð Mr.Thorsons
Eins og getið var um hér í blaðinu um
daginn, býður Joseph T. Thorson laga-
skólastjóri sig fram til þingmensku í Mið-
Winnipeg syðri. Þar sem svo margir
íslenzkir kjósendur eru búsettir í þessu
kjördæmi, virðist ekki úr vegi að fara
nokkrum orðum hann sjálfan og framboð
hans. ;
át ¥ *
Mr. Thorson þekkja allir gamlir Winni-
peg-íslendingar, fjöldi í sjón og reynd, en
hinir af afspurn. Fyrir framúrskarandi
námsgáfur hlaut hann ungur æðstu
heiðursverðlaun, sem heimsveldið brezka
á völ á. Svo mikið álit hefir jafnan síð-
an fylgt ’ starfsemi hans, að kornungum
er honum véitt forstaða lagaskólans í
Manitoba. Hann hefir aukið álit sitt,
sem skarpgáfaðs lærdómsmanns og prúð
mennis, meðan hann hefir gegnt því
starfi.
Mr. Thorson hefir ekki gefið sig mik-
ið við þjóðmálum opinberlega, sem og
tæplega er von, aldurs sakir og embættis.
Þó vakti hann almenna athygli á sér með
erindum, er hann flutti í fyrravetur fyrir
ýmsum l(elztu félögum hér í Winnipeg.
Engu minni athygli vakti hann í fyrra-
haust, í kosningahríðinni, er liann kom
fram á ræðupallinn. Urðu áheyrendur
þess fljótt varir, að þar fór saman glögg-
ur skilningur, rökfesta í bezta lagi, hik-
laust málfæri og hreint og látlaust orð
bragð. Undruðust það að vísu engir
eldri menn eða miðaldra íslendingar, sem
kunnugt er, að Mr. Stephen Thorson, fað-
ir lagaskólastjórans, er sennilega einhver
allra snjallasti ræðumaður, sem Vestur-
íslendingar hafa haft sín á meðal.
Kjördæmið, þar sem Mr. Thorson
býður sig fram, er fjölmennasta kjördæmi
í Canada fvrir vestan stórvötn. Mót-
stöðumaður Mr. Thorson var kosinn
með gríðarmikium meirihluta atkvæða
í fyrra. Það er því til nokkurs að vinna,
og viðkunnanlegt að Mr. Thorson fer
svo djarfmannlega. Ekki síður vegna
þess, að hann átti kost á öðrum kjördæm-
um, þar sem sigurinn hefði að líkindum
orðið áuðfengnari.
* * *
Eins og tekið er fram, er stjórnmála-
saga Mr. Thorsons á óskrifuðum blöð-
um ennþá. En hann hefir þegar látið í
ljós nokkuð af stefnuskrá sinni, og virð-
ist svo sem sannfrjálslyndum mönnum
ætti ekki að hrjósa hugur við að kjósa
hann þess vegna, því þótt sumir af kjós-
endum hans, t. d. þeir er tilheyra verka-
mannaflokkurinn, myndu æskja þess, að
hann héldi sig enn lengra til vinstri, þá
ætti þó, frá þeirra sjónarmiði jafnvei,
nokkuð að vera betra en ekkert, og gott
alt hvað gengur í áttina.
* * *
Mr. Thorson er lágtollamaður. Og þótt
velferð þjóðarinnar sé að voru áliti kom-
inn undir sumum öðrum málum meira en
*
tollastefnunni, þá blandast ekki hugur
um það, að langtum affarasælla er fyrir
* Canada að lækka tollana. Hvað landbún-
aðinn snertir, er það svo augljóst, að
orðum er ekki að því evðandi. Og eins víst
er það, að alt tal um að tollækkun muni
fylgja bráðapest og hordauði fyrir iðnað-
inn í heild sinni, er eigi annað en hjal. Allar
vörur heilbrigðs iðnaðar, þ. e. a. s. iðnað-
ar, sem á heilbrigðar rætur í oanadiskum
jarðvegi, hlýtur að vera hægt að fram-
leiða jafnódýrt, ef ekki ódýrara í Canada
en í Bandaríkjunum. Það hefði í för með
sér mjög nauðsynlega lækkun á öllum
lífsnauðsynjum, þar sem kaupþol manna
er svo miklu minna hér en í Bandaríkjun-
um, fen af auknu kaupþoli almenninga
leiðir aftur iðnaðarblómgun, eins víst og
grasspretta fylgir sumarrigningu.
Mr. Thorson er fylgjandi ellistyrk, sem
er hið mesta nauðsynjamál, enda stendur
Canada þar að baki fiestum siðuðum
löndum. Hann vill viðhalda Crows Nest
Pass samningunum, sem eru svo mikil-
vægir fyrir Vesturlandið, og hann er ein-
dreginn fylgismaður Hudsonsflóabraut-
arinnar. Einnig viil hann endurmat her-
mannajarða, sem er bráðnauðsyniegur
og sjálfsagður hlutur.
* * *
Um það málrð, sem oss finst nú einna
mestu skifta, aðstöðu Canada innan hins
mikla brezka samveldis, í sambandi við
synjun ríkisstjóra á þingrofi, Mr. King til
handa, og jákvæði landstjóra við því til
handa Mr. Meighen, hefir Mr. Thorson
enn ekki látið uppi álit sitt. En áreiðan-
legt teljum vér það, að ekki myndi hann
með þögninni vilja samþykkJa gerðir rík-
isstjóra, er hann í vor tók sér það úr-
skurðarvald í hendur, sem konungurinn á
Englandi að vísu hefir í orði kveðnu, en
sem hann hefir ekki notað í hundrað ár,
og dettur sjálfsagt aldrei í hug að nota,
meðan þingræði er þar í landi. Ríkis-
stjórinn er fulltrúi konungsvaldsins, stað-
gengill konungsins hér í Canada. En eins
og Mr. Woodsworth sagði í einni ræðu
sinni hér í bænum nýlega, hlýtur það
að vera næstum því afkáraleg tilhugsun
fyrir hvern canadískan mann eða konu,
með sjálfstæðu viti og vilja, að ríkisstjór-
anum sé heimilað meira vald hér í Can-
ada en konunginum sjálfum á Englandi.
! ¥ * *
ít
En svo er eitt enn, sem íslenzkum kjós
endum kemur sérstaklega við í þessum
kosningum, og sjálfsagt reyndar fleirum,
ög sem þeir ætiu að gera að alvarlegu
umhugsunarefni. 1 einum heljarbyl, sem
nýlega gekk yfir veröldina, komusn hugs-
anir flestra manna og viðhorf við tilver-
unni mjög úr jafnvægi. Meðal annars óx
þá ásmegin þeirri tegund þjóðernistilfinn-
ingar, sem óheillavænlegust er fyrir
mannkynið, að tortryggja alla þá, sem
eru fæddir með annari tungu, eða af öðr-
um þjóðstofni; ótti við alt, sem ekki
gengur undir nákvæmlega sama brenni-
merki frá fæðingu, og óþol í þess garð í
hvívetna; viljinn til sjálfdæmis gagnvart
fáliðanum, og krafan um það, að hann
þurki sjálfan sig út, og hverfi skilyrðis-
laust, hljóðalaus og áhrifalaus inn í flokk
meirihlutans, hóp hinna “útvöldu”.
Á þessu hefir mest borið í löndum,
þar sem líkt er ástatt og hér í Canada,
löndum, sem bygð eru mörgum þjóðflokk-
um, en þar sem einn þjóðflokkurinn er í
yfirgnæfandi meirihluta. Um allan heim-
inn eru þess dæmi, að löghlýðnum, þjóð-
hollum og dugandi mönnum hefir verið
gert erfiðara' uppdráttar, hafi þeir til-
heyrt einhverjum öðrum þjóðflokki en
meginkjarna höfðatölunnar. Þeir eru litn-
ir tortrygnisaugum, talað um þá sem ‘‘út-
lendinga”, jafnvel þótt uppaldir séu í
landinu, og af ýmsum farið um þá óvirð-
ingarorðum.
Móti þessu á hver þjóðflokkur að rísa.
Allar þjóðir eiga eitthvað í fari sínu, gott
ekki síður en lakara, sem ekki er alveg
nákvæmlega það sama og unt er að
finna í fórum annara; eitthvað, sem er
þess vert að leggja rækt við og ávaxta
fyrir sameiginlegan sjóð. En þegar slíkar
öfugstreymisöldur rísa og ríða að, þá er
úti um varðveizluna nema fast sé stað-
ið á móti. En auðveldast er að standa á
móti með því að standa saman. Standi
menn íast saman um sitt eigið og dýr-
asta, svo að þeir standi af sér ölduna, þá
líður ekki á löngu unz augu hinna opn-
ast fyrir fyrir hinu sanna gildi þess. Þá
fsdr það .gróðrarfrið, frið til þess að búa
um sig, og festa rætur á eðlilegan hátt f
sameiginlegum jarðvegi, og ber að lokum
hinn fegurstá ávöxt á endurhrestum og
sérkennilegum þjóðarmeið.
¥ ¥
Svarað bréíi.
Þetta ættum vér Islendingar hér vestra
að taka til alvarlegri íhugunar um
þessar mundir, en vér höfum gert
að þessu. Vér trúum því, og höfum
fulla ástæðu til, að vér búum yfir ýmsu
sérkennilegu, sem þarflega má miðla í
þjóðarbú, getum vér haldið því frá of
miklum skemdum. Það er aðeii*s hægt
með samtökum, betri samtökum en vér
höfum ennþá lært. Þess vegna er það
skylda vor, hvenær og hvar sem vér eig-
um kost á því að skipa oss urp tvo menn
eða fleiri, sem í sjálfu sér eru jafngóðir;
og sé annar eða einn íslendingur, að
fylkja oss jafnan um íslendinginn. Með
því einu móti getum vér verndað þau
etni í oss sem sérkennileg eru, þjóðfé-
lagsakrinum til bóta. Annars hverfunv
vér skilvrðislaust, hljóðlaust og áhrifa-
laust í myrkurhyl þjóðfélagsins.
Afmáðir af jörðinni.
Oss hefir borist í hendur bréf það, sem
hér fer á eftir:
Herra ritstjóri Heimskringlu,
Sigfús Halldórs frá Höfnum.
H'áttvirti herra !
Eg vona að þú fyrirgefir niér, þótt eg kvaki
dálitiÖ til þin, og sé svo framur að banka einu
sinni á náðardyr ykkar Kringlu minnar, því eg
hefi ekki gert ykkur svo mikiö ónæSi ura dag-
ana. En okkur körlunum sumum hérna norSur-
frá þykir aS þú haíir ekki gert mikiS af þvi
sem viS bjuggumst viS aS þú myndir gera núna
í kosnjngunum, nefnilega aS styrkja þingmanns-
efniS okkar prógressíva hérna í Selkirkkjördæm-
inu, hann Mr. Bancroft. Mér hefir nefnilega alt
af fundist síSan þú tókst viS Kringlu gömlu, aS
hún hafi veriS svo vel prógressív, aS eg var aS
vonast eftir því aS hún styrkti Mr. Bancroft, en
sú von finst mér hafi brugSist heldur illa. Hvern-
ig stendur nú á þessu ritstjóri góður ? Ertu
svona reiSur út af Teulon fundinum um daginn.
Mr. Bancroft gerSi þó gkkert fyrir sér þar, eSa
hefirSu einhvern beig af “ofurstanum” þinum,
sem þú kallar svo fínt á íslenzku?
Stiktu nú ekki þessu undir stól, góSi, heldur
svaraSu mér einhverju, því eg er dálítiS for-
vitinn um þaS.
Þinn einlægur,
Gamall og forvitinn......
Margt ber á fjörur í fárviðrum, og um
margt er spurt á styrjaldartímum. Fer
ekki hjá því að slíkt detti manni í hug, er
maður verður var við líka fræðsluþrá og
bréf þetta ber vott um. Og skal að vísu
svarað eftir því sem til er spurt.
Bréfritaranum hefir vitanlega ekki get-
að dulist það, að oss er það ekkert hjart-
fólgið áhugamál að Mr. Bancroft verði
kosinn. En vér béldum satt að segja að
menn myndu ekki þurfa að leggjast í
grafgötur eftir ástæðunum.
Bréfritarinn kallar Mr. Bancroft þing-
mannsefni prógressíva. Þetta er nú rétt
í orði kveðnu, en heldur ekki meira. Ut-
nefningin í Teulon fór þannig fram, að
maður, sem hnútunum er dálítið kunnug-
ur, gat skjótt séð það, að þeir sem helzt
höfðu búið kundír hana af hálfu hinna
svokölluðu prógressíva, eiga það nafn að
engu leyti skilið. Og hvorki Bancroft né
stuðningsmenn hans hafa nokkru sinni
leitað til þessa blaðs, þótt þeir vel mættu
vita, að það er einlæglega “prógressívt”,
sé nokkuð blað það. Það mun líka vera
aðalástæðan til þess að þeir hafa aldrei
gert það. Og leysir það oss sannarlega
af ölíum vanda við þá. Vér viljum leggja
áherzlu á það, sem vér hÖfum áður vik-
ið að, að þeir menn í Selkirkkjördæmi,
sem eru í raun og veru prógressív, mega
vel að sér gá, að framboð Mr. Bancrofts
sé ekki keypt því verði, sem þeir sem
prógressív menn muni ekki rísa undir;
jneð öðrum orðum: gá að sér, að kaupa
það ekki neinu verði. Það er ekki þess
yirði fyrir flokkinn.
í öðru lagi skal það og endurtekið, sem
einnig hefir verið vikið að áður, að vér
erum þess fullvissir, af ýmsum ástæðum,
sem hér yrði of langt að telja, að séra
Albert var ráðið niðurlag fyrirfram, ef til
vill jafnmikið sökum þess að hann var
íslendingur, og sökum þess að hann var
leiðtogunum of frjálsiyndur of sann-pró-
gressív. Jafnsterka sannfæringu höfum
vér um það, að framboð Mr. Bancrofts
var knúð í gegn, er á fundinn kom, þvert
ofan í allar venjur við tilnefningar, að
miklu leyti til þess að sporna við því að
annar íslendingur, Mr. Líndal, næði til-
nefningu fundarins, sem hann vafalaust
hefði átt handvísa ella, úr því að séra Al-
bert var fyrirfram dauðadæmdur. Það
var mikil umhyggjusemi fyrir því að lyfta
ekki undir íslendinginn, “útlendinginn”.
Svo mikil, að ráðabrugg var soðið, og
venjur brotnar, til þess að fá heldur til-
nefndan mann af hinum “útvalda” kyn- !
stofni, þótt ekkert sé um hann vitanlegt ■
fram yfir meðalmensku, heldur en ann- 1
anhvern af tveim ágætlega gefnum mönn
um, íslendingum. Það skal hreinskilnis-
lega játað, að vér erum til hins ítrasta
fjandsamlegir þessum ofbeldis hugsana-
gangi. Og vísum vér um það frekar til
annarar ritstjórnargreinar hér í blaðinu. 1
* * *
Af þesu getur þá ef til vill “Gamall og
forvitinn” skilið, að ritstjóri þessa blaðs
myndi gráta það þurrum tárum, þótt Mr.
Bancroft kæmist ekki á þing að þessu
sinni, og þá sérstaklega að Islendingar
stuðluðu ekki til þess með atkvæðum sín- |
um. Og í sambandi við það skal stuttlega
vikið að fyndni bréfritarans um afstöðu
vora til Mr. Hannesson.
Það er engum vafa undirorþið, að Mr.
Elannesson og ritstjóri þessa blaðs líta
sínum augum hvor á landsmál,
að undanskildu Hudsonsfióa-
málinu, tollhneykslinu að sumu
leyti, og máske einu eða tveim
fleiri, t. d. endurmat hermanna-
jarða og ellistyrk. Og hefði Is-
lendingur eða óháður framsókn
armaður kept svikalaust á móti
þá hefðum vér þann mann
styrkt. En eins og á stendur,
samkvæmt öllu sem að framan
hefir verið sagt, bæði í þessari
grein og hinni hér á sömu síðu,
þá getur ritstjóri- þessa blaðs án
nokkurs ótta eða kinnroða — og
án þess að líta á hinn vitanlega
mjsmun á atgervi keppinaut-
anna, íslendingnum í vil, né á
hitt, að áreiðanlega hefir per-
sónuleg framkoma Mr. Hannes-
son ekki rýrt álit íslendingá í
Ottawa — tekið undir með
Stephani G. Stephanssyni skáldi
er hér var staddur á manna-
móti, þar sem Teuíon tilnefning-
una bar á góma. Maður einn, úr
andstæðingaflokki Mr. Hannes-
son lét í ljós vafa um það, hve
íslendingar mættu vel við una að
senda hann á þing. Stephan
sneri sér að honum með þenna
djúpgenga brosljóma á andlit-
inu, sem vinir hans kannast
svo vel við og sjá svo oft, og
sagði:
‘‘Heldurðu að Bancroft sé lík
legur til þess að verða íslend-
ingum til meiri sæmdar í þing-
salnum í Ottawa ”
L
Kristinn Pálmason,
28. okt. 1889 — . júní 1926.
[ Þessi ungi og efnilegi maöur and-
aöist hér á sjúkrahúsi bæjarins í
byrjun júnímánaðar. Hann lá þar
aðeins skamt, var fluttur þangað
sunnndaginn 30. maí og dó þar föStu -
daginn æstan á eftir, 4. júní. Bana-
mein hans var lungnabólga, er sner-
ist upp í mænuhimnubólgu, aS sagt
var. Utför hans fór fram frá Sam-
bandskirkjunni mánudaginn 7. s. m.,
að viðstöddum nokkrum vinum hans
og kunningjum. Ræðuna flutti sr.
Rögnv. Pétursson. .
* Þó Kristinn heitinn væri búinn að
dvelja hér í bæ um allnokkur ár,
voru þeir þó fáir, er kynst höfðu
honum nákvæmlega. Han.n hlutaðist
ekki til um athafnir annara og vi'ð-
kynningin varð því eigi almenn. Það
voru aðeins nokkrir yngri men.n, að
hann batt vinskap við, er voru á svip-
uðu aldursskeiði og hann var sjálfur.
Að þeim undanskildum og hjónun-
um, sem hann bjó hjá, hr. Bergsveíni
M. Long og konu hans, var hann
£estur og frantapdi tneðal alls fjöld-
ans.
Æfi hans var að ýntsu leyti rauna-
saga, þótt eigi sé hún einstæð i sögu
þjóðarinnar. Annars vegar sérstakt
atgervi og mannkostir, samvizku- og
hluttekningarsemi, svo mikil, að heita
mátti dæmafátt, en hins vegar köld
kjör og óblíða örlaganna, er hann
þó á engan hátt var valdur að eða
réði nokkru um, er gerðu honum
erfiðara fyrir mörgum öðrum framar,
og drógu úr lífsgleði hans, þó eigi
léti hann á því bera. Gat hann með
jpólu-Hjálmari sagt: "Snemma byrja
barnamein”. .
Hann var fæddur 28. október 1889,
í Suðursveit í Austur-Skaftafellssvslu.
Er ártalið tekið eftir borgarabréfi
hans, því til antjara upplýsinga náð-
ist ekki. Faðir hans hét Pálmi Bene-
diktsson, Ingimundarsonar, en hvað-
an hann var ættaður. hefir ekki ver-
ið unt að spyrja uppi. Móðir hans
hét Ingunn og var Þorsteinsdóttir.
Foreldrar hans voru heitin. heimulega,
en fengu ekki að eigast, og var það
af völdum móður-foreldranna. Nætur-
gamall er Kristinn fluttur burtu úr
húsum móðurforeldra sinna, og tek-
inn til fósturs af hjónum þar í sveif-
inni. Andaðist þá móðir hans
skömmu síðar. Eigi löngu þar á eft-
ir flutti faðir hans úr sveitinni og
norður á Jökuldal í Norður-Múla-
sýslu og tók drenginn með sér. Olzt
Kristinn. þa'r upp til tvítugsaldurs. á
vegum föður síns, er mikið ástríki
lagði á hann, svo að þeir máttu
ekki skilja. Um tvítugt vistaðist
hann til Akureyrar og var þar við
sjómensku um þriggja eða. fjögra
ára bil. Þaðan flytur hann austur á
Seyðisfjörð og stundar þar sjó unz
hann flutti alfari til Vesturheims
sumarið 1912 eða 1913. Var þá fað-
ir hans dáinn. ,Hann settist að hér
í ’Winnipeg og var aðalheimili hans
; eftir það hjá þeim hjónpm Bergsveinf
Matthiassyni Long og konu hans. er
reyndust honum hinir mætustu vinir.
, Eftir að vestur kom stundaði hann
hverja þá vinnu, er fyrir kom; á vetr
um var hann við fiskiveiðar norður á
vötnum í Manitoba og Saskatchewan,
eitt ár daldi hann vestur á Kyrrahafs-
| strönd og um 4 ára skeið við land-
I búnað vestur við Wynyard, Sask.
Síðakt var hann tekinn við vinnu hjá
verzlunarfélaginu T. Eaton Co. hér
í bænum.
Kristinn kynti sig svo að hann var
hverjum manni hugljúfur, er hann
átti nokkur skifti eða sanmeyti vfð.
Trygð og góðfýsi voru sterkustu ein-
kenni í allri framkomu hans. Vinur
hans B. M. Long lýsir honum svo:
“Kristinn, var vel gefinn maður,
bókhneigður og las talsvert. Svo lag
hentur var hann, að hann sýndist
geta flest er hann bar hendur að.
Hvarvetna þótti hann ágætur liðs-
maður, fjörugur og skemtilegur, og
svo var hann góður drengur, að all-
ir, sem kyntust honum um lengri eða
skemri tíma, báru einkar hlýian hug
til hans, enda veit eg ekki betur en
að hann væri einn af þeim, er
kveddi svo þenna heim, að hann ætti
sér enga óvildarmenn. Ætíð var
hann. hinn mesti reglumaður dg vinnu
gefinn, . en græddust þó ekki fjár-
munir, því öllum vildi hann gott gera,
mönnum og málefnum, stundum meira
en efni leyfðu, og ánægja hans og
ástundun var ætíð sú, að geta staðið
í skilum við alla.”
Jafnframt því sem þessi orð eru
Iátlaus, munu þau vera í öllum efn-
um sanngjörn og rétt. Æfidagarnir
urðu svo fáir, umkomufæð og barátta
æskuáranna svo æg, að eigi vanst
.honurn orka eða tími til að sýna
neitia minstan. hluta þess, er með hon-
um bjó. Hann var drengskaparmað-
ur pg hefði seinni tíminn sannað það
betur ef honum hefði verið lengra
lífs auðið. Fámen.nið vort íslenzka
er auðugra fyrir að hafa átt hann,
og snauðara f-yrir að hafa mist hann.
svo árla æfinnar sem hann var héð-
an kvaddur.'
R. P.
Annar Águst á
Mountain N. D.
Etann hófst með því að Lúðtasveit
Mountainbúa kallaði fólk saman til
hátiðahalds kl. 1 eftir hádegi, og frá
því og til sólseturs lét' hún alt af
til sín heyra, öðru hvoru, fólki til .
mikillar ánægju.
Þegar fólkið hafði' safnast saman
lét forseti dagsins til sín heyra, bauð
fólk velkomið og kallaði frapi Rev.
Breaw frá Cavalier, N. D., til að
halda ræðu. Flutti hann mál sitt
mjög sköruglega. Anna^r ræðumaður
þenna dag var dr. Gíslason frá Grand
Forks. Flutti hann einkar hlýlega
ræðu á hreinni og góðri íslenzku.
Einnig var hinn góðkunni K. N.
þarna til staðar, og tók til máls 4
ljóðantáli sínu, fólki til mikillar
skemtunar.
Þá var þyrjað á íþróttum, og var
það fyrst, að stúlkur sýndu leikfimi.
Var það flokkur átta stúlkna frá
Garðar, og voru þær þessar: Elm
Thorleifsson, Svava Thorleifsson,
Elsie Davidson, Þórunn BreiðTjörð,
Elín Melsted og Cornelía Olafsson.
Framkoma þeirra var mjóg þakkar-