Heimskringla - 01.02.1928, Blaðsíða 4

4. BLAÐSlÐA
HEIMSKRIN OLA
WINNIPEG 1. FEBRUAR I928L
(StofnaK 1886)
Krmor At i hrerjam ml«Tlhudc*l.
EIGKNDUR:
VIKING PRESS, LTD.
853 oK 855 SARGENT AVE . WINNIPEG
TALSlMIt S« 537
————— ---------------—-------
V«r3 blaísins er »3.00 áxgangurinn borg-
Ist fyrlrfram. Allar borganir sendlst
THE VIKING PR'EES LTD.
SIGFÚS HALLDÓRS líá Höfnum
Ritstjórl.
UtnnAskrllt tll blntlslnsi
THB VIKING PHESS, L.td., Bot 3105
UtnnAnkrlft tll rltntJAransi
BDITOR HEIMSKRINGUA, Hox 3105
WINIVIPEG, MAN.
••Helmskrlngla Is publlshcd by
The Vlklna Press Utd.
and printed by ___
CITY PRINTING A PUBI.ISHING CO.
853-855 Snraent A ve.. Wlnnlpeg. Mnn.
Telephone» .86 53 7
WINNIPEG, MAN., 1. FEBRÚAR 1928
Hverl stefnir?
Almennt talað, virðist helzt stefna til
Heljar. Þetta er ekker svartsýnishjal, því
síður að nokkur bölósk standi að baki,
né heldur sífelld og fjandsamleg óánægja
yfir allri tilverunni. Tilveran er í sjálfu
sér hvorki góð eða ill, frekar en hver býr
sér og öðrum í haginn. Og að vísu eru í
öllum skilningi yndislegir gróðurreitir víða
á þessari jörð. En því meira sem tekist
hefir að hrinda í þá áttina, þess minni á-
stæða ætti að vera til þess, að snúa öllu
í flag, jafnharðan. Mannskepnan æ’tti
að vera orðin svo viti borin, að slíkt gæti
ekki komið fyrir, nema þá að svo sé, að
heimska fjöldans fari að því skapi váx-
andi, sem þekking einstaklingsins vex.
Mörgum hefði þótt það fyrirsögn — og
að sjálfslögðu öllum þeim. er trúðu á
Lokalýgina unr “stríðið til þess að enda
stríð” — ef einhver hefði spáð því, um
það leyti er staðfestir voru friðarsamn-
ingarnir í Versölum, að svo lítið hefðu
menn lært af stríðinu, að eftir tæp 10
ár myndi allt útlit vera á því, að tveir vold
ugustu samberjarnir, náskyldar frænd-
þjóðir, myndu bráðlega fara í hár saman.
Keynes og aðrir sáu, að samningamir
voru illa gerðir, vísir að ótakmörkuðu
þrætuepli; sáu og skildu andann, sem í
pottinn bjó. En að sá andi væri svo lít-
ið lamaður, eftir þær hörmungar, er þá á
gengu, að hann yrði til fuils búinn að ná
sér aftur, á jafnskömmum tíma og síðan
er liðinn, mundi fæsta hafa grunað, og
enginn viljað gera sér í hugarlund.
I»ó er það auðséð eftir á, hér sem oftar,
að einmitt við því mátti búast. Sagan hefir
ekki enn sýnt það til muna, að menn hafi
vitkast til friðarhyggju af nokkrum ó-
friði, hvorki sigraðir né sigurvegarar. —
Hinn sigraði hyggur á hefndir, og kenn-
ir slysni sinni og vanbúnaði um ófarimar,
en eigi vanmætti sínum. Sigurvegarinn
státar áfram í öryggi styrkleika síns,
hversu sárt er sviðið hefir.
Ófriðurinn mikli var úrslitaráðning á
því, hvort Þjóðverjar skylldu víkja Eng-
lendingum úr öndvegi Norðurálfuþjóð-
anna. ófriður milli stórveldanna rís nú æ.
tíð af keppni um viðskifta- og verzlunar-
yfirráð. Þeim yfirráðum er náð og haldið
með herliði og flota. Þess vegna er talið
nauðsynlegt að efla hvorttveggja sem
mest. En í skjóli hervaldsins eykst mönn-
um ófyrirleitni og ráðríki, unz svo er
komið, að lítill neisti, er aldrei gæti náð
í að kveikja með óvígbúnum þjóðum,
kveikir í öllu því tundri, svo að af verður
alheimsbáíl.
Þjóðverjar og Englendingar vígbjuggu
í mörg ár hvor gagnvart hinum, enda
voru Þjóðverjar óðum að draga alheims-
viðskiftin úr höndum Englendinga þeg-
ar saman laust. Það er nú þegar almennt
viðurkennt, að Englendingar myndu hafa
setið hjá, ef Þjóðverjar hefðu ekki reynst
þeim jafnhættulegur keppinautur.
En nú hafa Englendingar fengið annan
keppinaut engu óskæðari, þar sem eru
frændur þeirra, Bandaríkjamenn. Al-
heimsviðskifti Bandaríkjanna fara sí-
vaxandi, og nú er ekki annað sjáanlegt,
en að í sama horfið sé að fara með þeim
og Englendingum, og með Þjóðverjum og
Englendingum áður. Og nú búa þeir
frændur herflota sína hvor á móti öðrum,
hvað sem sagt er, því báðir eru svo bún-
ir að herskipum nú þegar, að þeir þurfa
enga aðra keppinauta að óttast. Englend
ingar álíta að þeir eigi heimtingu á því
að ráða lofum og lögum á sjónum, ef í
það fer, eins og jafnan áður. Banda-
ríkjamenn treysta sér eigi til þess að auka
viðskifti sín utanríkis né halda þeim,
nema að þeir komi sér upp flota, er fylli-
lega standi á sporði öflugasta flota hvers
annars ríkis sem vera skal, þ. e. a. s.
Englendinga sem stendur. En ef Eng-
lendingar ætla sér að halda öndvegi sínu
sem flotaþjóð, þá verða þeir að auka við
sig í jöfnu hlutfalli við Bandaríkin;
Bandaríkin þá að byggja enn meira, og
svo koll af kolli í eilífri svikamyllu, unz
allt springur í loft upp einn góðan veður-
dag.
Þannig er þá útlitið. Og það breytir
engu um það, þótt þetta sé nefnt hrak-
spá, bölsýni o. s. frv., og óhugsandi taljð,
að þessum tveimur menningarþjóðum, er
mæla á sömu tungu, geti lent saman. Það
var líka talin ‘óhugsandi fjarstæða”, fyr-
ir stríðið, að tveim jafnmiklum menn-
ingarþjóðum og skyldum, auk blóðbanda
konunganna, sem Þjóðverjum og Eng-
lendingum, gæti lent saman. En sagan ber
þess ótal sinnum vott, að hvorki blóð-
tengdir konunga og þjóða, sameiginieg
menning, sameiginleg tunga, né vináttu-
tengsl um skemmri eða lengri tíma, er
nokkur minnsta ábyrgð gegn því, að til
ófriðar verði stofnað, af drottnunargjörn
um, valdafíknum og skammsýnum stjóm
málamönnum og hershöfðingjum. Og allt
af hefir þeim tekist að þagga niður í ai-
þýðu manna heima fyrir með fögrum
loforðum og falsgyllingum, unz allt er
komið á heljarþrömina, svo að undan
verður ekki stýrt.
* * *
Og það er einmitt kominn uggur í
ýmsa mikilsmetna menn, að ekki verð:
undan stýrt. Héimskringla hefir áður
skýrt frá áliti eins helzta þingmanns
Breta, sem þar að auki hlýtur að teljast
til hinna svonefndu “sérfræðinga” um
þessi efni, Kenworthy flotaforingja. Þó
er síður en svo að Kenworthy æski ófrið-
ar. En vitanlega eru þeir “sérfræðingar”
til, er ósárt væri nm það, þótt saman
lysti. Einn þeirra hefir nýlega látið til
sín heyra: Charles P. Plunkett, aðmíráll
í sjóliði Bandaríkjanna, yfirmaður flota-
stöðvarinnar í Brooklyn, hefir nýlega
blásið duglega í herlúðurinn; sagt fyrir
stríð í náinni framtíð, milli Bandarikj-
anna og helztu “keppinauta þeirra á sjó”,
sem auðvitað eru Bretar, og talað digur-
barkarlega um viðbúnað. Coolidge for-
seti hefir að vísu farið þeim orðum um
ræðu Plunketts, að enginn tæki mark á
þjóðmálaskúmum. En hvað skal segja,
er þjóðmálaskúmarnir sitja í æðstu og
ábyrgðarmestu stöðum ríkisins? Mr. Coo-
lidge virðist vel vært, þótt aðmírálar rík-
isins séu þjóðmálaskúmar, að því er hann
sjálfur segir.
Og frekar dregur fjárveitingafrum-
varpið til flotasmíða, er flotamálaráð-
herra Bandaríkjanna leggur nú fyrir þing
ið, úr vandlætingu forsetans. Hann hef-
ir sjálfur lýst blessun sinni yfir þeirri
fjárveitingu. Frumvarpið fer fram á
$725,000,000 fjárveitingu á fjárhagsárinu
til flotans. Og það er aðeins fyrsti liður-
inn í fyrirhuguðum $2,500,000,000 — tvö
þúsund og fimm hundruð miljón dala
fjárveitingu til flotans á næstu 20 árum
Það mætti eins vel segja, að það væri
fyrsti liðurinn í fimm þúsund miljón dala
fjárveitingu, eða meira, til flotans á næstu
40 árum, eins og eitt stórblað Bandaríkj-
anna kemst að orði.
* * *
Nei, það er öðru nær, en að nokkur
litur sé á því, að heimsfriðnum sé betur
borgið í hiöndum þeirra manna, er nú
fara með völd stórþjóðanna, en í hönd-
um þeirra, er rneð þau fóru fyrir 1914,
hvort sem þeir heita Coolidge eða Dou-
mergue, Kellogg eða Chamberlain. Á-
standinu er nákvætmlega lýst með orð-
um George Hicks, verkaannaleiðtogans
brezka, er hann meðal annars sagði í
haust í opinberri ræðu í Edinborg á Skot-
landi;
“í öllum löndum er það “yfir”stéttin,
sú sem hefir völdin í löndunum, sú sem
ræður yfir auðæfunum, sem er gegnuni-
sýrð af svo miklum hernaðaranda, að
næst gengur brjálsemi. Við þekkjum öll
þessa menn hér áf Englandi, — þessa
menn, sem flagga með “föðurlandsást”
og nýlenduöfgum framan í verkalýðinn,
sem gleypir svo við agninu eins og fiskur
í vatni. Þessir menn leika sér að eyði-
leggingarverkfærum eins og óvita-börn.
Því meiri morðvopn sem þeim tekst að
klófesta, því hærra komast þeir í sínum
flokki. Því betur sem einhverjum þeirra
tekst að “plata” nágrannaþjóðina á hinum
svonefndu “friðarráðstefnum”, sem aldrei
eru annað en blekkingarsamkundur á
báða bóga, því fieiri hieiðursmer'ki fær
hann að launum hjá ættjörð sinni, og því
fleiri veizluheimboð fær hann hjá kóng-
inum.
Hið stórkostlega blóðbað, er átti sér
stað árin 1914—1918, hefir eigi verið
nægilega stórkostlegt eftir útlitinu að
dæma, til þess að kippa hernaðarandan.
um upp með rótum úr hugum mann-
anna. Hiernaðaræsingarnar eru að ná
hápunkti sínum nú sem stendur, og það
er ekki nema um tímaspursmál að ræða,
ihvenær sem öllu slær í eld, og hermdar-
verkin byrja að nýju. Lítið atvik getur
orðið til þess að hleypa öllu í bál og
brand. Við spyrjum hver annan: Htve-
nær verður það? Hvenær byrjar hildar.
leikurinn að nýju? En við — við þessir
jöfnu menn, sem göngum til erfiðisvinnu
okkar daglega, — við getum ekki svar-
að þessum spurningum. Allt er undir
dutlungum íhaldsráðherranna komið.
Eg spyr ykkur, vinir mínir! Hívað hef-
ir starf íhaldsráöherranna verið? Grann-
skoðið þá Baldwin, Chamberlain, Strese.
mann, Briand, Luther og Poincaré! Þetta
eru höfuð heimsveldanna. Lítið til Jap-
an! Horfið til Bandaríkjanna! Alstaðar
logar í hernaðaranda og hatri. En við
vinnum, þrælum — þrælum og vinnum.
Er heimurínn geðveikrahæli? — Nei,
ekki er hann hæli, heldur er hann stofn-
un, þar sem menn eru gerðir geðveikir!
Það er kominn tími til að við tökum
völdin af hemaðarvitfirringunum. Hin
skipulagða verkalýðshreyfing um heim all
an verður að sameinast í baráttunni fyr-
ir því, að gera auðvaldsherrana óskað-
lega, því að þeir eru eins og vitfirrtur
maður með hárbeittann kuta í hendinni
á barnaheimili.--------
--------Vér berum framtíðina á herð-
um vorum; og vér, brezkir verkamenn,
álítum hinn ríkjandi hernaðaranda, vera
skerðing og misþyrming á menningu
vorri; og ef til ófriðar dregur, er hann
dauðadómur yfir henni.---------”
Skörulegt bréf.
Eins og Heimskringla hefir á(ður getið
um, mælast aðfarir Bandaríkjanna gagn
vart Nicaragua æ ver fyrir, meðal margra
ágætustu manna í Bandaríkjunum sjálf-
um, svo ekki sé litið til latnesku þjóðanna
í Mið- og Suður-Ameríku. Allir skiija, að
í raun og veru eiga Bandaríkin í ófriði
við frelsishetju Nicaragua, Sandino, þótt
opinberlega sé reynt að gera úr honum
stigamann eða ræiningjaforingja, eins og
svo oft áður, er risinn og dvergurinn hafa
átzt við. Hafa jafnvel merkir þingmenn
í Bandaríkjunum álasað stjórn sinni fyrir
það, að gerast skósveinar amerískra auð-
kýfinga og bankamanna, og leggja til ó-
friðar, þótt lítt þurfi hún að beita liðsafla
sínum, að þinginu fornspurðu, er eitt á að
hafa vald til þess að leggja til ófriðar.
En svo margt sem um þetta hefir ver-
ið sagt, og vel sagt, þá mun þó aldrei hafa
verið rækilegar vandað um við stjórnina
út af þessum aðgerðum, né betur gerð
grein fyrir þeim tilfinningum, er sú vand-
læting á rót sína til að rekja, en í bréfi,
er Mr. Coolidge barst í hendur um daginn
frá einum af borgurum ríkisins. Er bréf-
ið á þessa leið:
“Mr. Calvin Coolidge,
Washington, D. C.
Kærl herra forseti!
Samkvæmt sendiskeyti frá Managua
(borg ái vesturströnd Nicaragua) dag-
sett í dag (3. janúar), féll sonur minn,
John F. Hemphiil liðþjálfi, í orustu við her
sveitir Sandino yfirhershöfðingja.
Eg ber ekki heiftarhug í brjósti til
Sandino yfirhershöfðingja, né nokkurs af
liðsmönnum hans fyrir fall sonar míns,
því eg hygg, og er sannfærður um að
sömu skoðunar eru 90 af hundraði hverju
þjóðbræðra minna, að þeir berjist nú fyrir
frelsi sínu, eins og forfeður vorir börðust
fyrir frelsi sínu árið 1776, og að vér, sem
þjóð, höfum hvorki lagaiegan né siðferði-
legan rétt til þess að myrða þessa frelsis-
eisku þjóð í árásarófriði.
Það er blákalt morð, sem vér fremjum
þarna syðra, fyrir það eitt, að halda í sæti
loddaraforseta (Diaz, skjólstæðing auð-
valdsins ameríska og stjórnarinnar), og
að taka að oss innheimtustarf fyrir Wall
Street, og er það þó sannarlega gagn-
stætt anda stjórnarskrár vorrar.
Sonur minn var tuttugu og níu ára
gamall; var búinn að vera þrjú ár í her-
þjónustu, í þetta skifti, og hafði tvisvar
áíður gerst sjálfboðaliði; lifði af ófriðinn
mikia við Þjóðverja, eftir lofsamlega fram
göngu, til þess eins, að vera opinberlega
myrtur, í smánarlegum ófriði við þessa
litlu þjóð.
Faðir minn tók þátt í öllu
borgarastríðinu.og afar mínir
báðir létu líf sitt í þeim ófriði.
Og eg er stoltur af æfiferli
þeirra, enda ritar þetta ekki eld
rauður ofstækismaður, heldur
maður, sem elskar réttlæti og
drenglyndi.
Eg á fjóra syni, og ef nauð-
syn krefði, mundi eg ekki ein-
ungis fús til að fórna lífi þeirra
allra, heldur einnig mínu eigin
lífi, ef um vamarófrið væri að
ræða. En eg vil ekki fórna ein
um blóðdropa í árásarstríði,
slíku sem þessu, er hér er um
að ræða.
Þér hafið misst son, og þekk
ið því þann harm af eigin
reynslu; og vér tókum þátt í
sorg yðar, öll þjóðin sem einn
maður. Hugsum oss að sá son-
ur hefði fallið á sama hátt og
sonur minn, orðið ágirndinni í
Wall Street að bráð, myndi yð-
ur þá finnast, að fjá í hagsávinn
ingurinn hefði bætt þann
skaða?
John S. Hemphill,
Ferguson, Missouri.
* * *
Þess er vert að geta, sem
dæmis um þýlyndi blaðanna
gagnvart auðvaldinu í Banda -
ríkjunum, að eitt blað aðeins,
“Post-Dispatch”, í St. Louis,
hafði siðferðislegan kjark til
þess að birta þetta bréf. Og
það þrátt fyrir það, eins og
Washington fréttaritari eins
merkasta blaðsins í Ameríku
komst að orði, að ritstjórar og
blaðamenn stórblaðanna sleppa
varla tækifæri í veizlum sínum,
til þess að lýsa það tilhæfulaus
ósannindi, að blöðin neiti nokk-
umtíma, að prenta það sem
markverðar fréttir megi telj-
ast. — En annars hefir Upton
Sinclair fyrir löngu flett dular-
blæjunni af þeirri æfintýrasögu.
---------x---------
Prófessor Auer.
Að tilihlutan nokkurra landa vorra
t Vesturfieimi Iheíir amerískur pró—
fessor, dr. J. A. C. Fagginger Auer
verið sendur hingað til þess aS flytja
fyrirlestra viS háskóla vorn.
Próf. Auer er af hollenzkum upp-
runa. Fór ungur til Vesturlheims og
stundaði guSfræSinám. I viSurkenn
ingarskyni fyrir afburSadugnaS veitti
háskólinn honum aS því loknu utan-
farastyrk. LagSi hann þá stund á
heimspeki viS háskólann í Heidel-
berg og Berlín og einnig guðfræSi i
Amsterdam. Um nokkurra ára skeiS
var hann prestur frjálslyndra safn-
aSa, lútherskra og únátariskra, i Hol—
landi og í Bandaríkjunum. Háskóla-
kennslu (hóf hann í Pittsburg, síSar
kenndi hann viS Cornell háskólann.
SíSustu þrjú árin hefir hann veriS
prófessor í heimspeki og sögu viS
Tufts College.
I septenfber síSastliSnum sat hann
alþjóSafund guSfræSinga, sem hald-
inn var í Prag. ÞaSan kom hann
beint hingað. Hann flytur 20 fyrir-
lestra um samanburSarguSfræði.
Amerískur efnamaSur, Mr. James
Eddy, stofnaSi af eigum sínum all—
mikinn sjóð, sem ber nafn hans.
HafSi Mr. Eddy mikinn áhuga á efl
ing alþjóðlegrar samvinnu á ýmsum
sviðum, og sjálfur lagði hann stund
á sanianburS trúarbragða. Samkvæmt
ákvörðun stofnandans, ber að verja
sjóðnum til þess meðal annars, aS
breiða út og greiða veg frjálslyndi í
trúareínum. SjóSurinn stySur þó eigi
að því aS breiða út skoðanir neins
ákveSins trúarflokks eða kirkjudeild-
ar. Eru líkindi til þess að sjóSur
þessi eigi enn fyrir sér aS vaxa all-
mikiS, þvi að dóttir Mr. Eddy, sem
nú er orðin fullorðin, hefir ákveSiS
aS arfleiða sjóðinn aS eignutn sínum,
sem skifta miljónum. Dr. Auer er
fyrsti styrkþegi sjóðsins. Sjálfur
gerir Ihann þessa grein fyrir efni
fyrirlestra þeirra, er hann flytur hér:
Borin verSa saman tvö kerfi guð—
fræðilegra hugsana. MeS samaniburSi
er átt við gagnrýnilega rannsókn á
verSmætum hvors kerfisins fyrir sig
í því skyni aS ákveða verðmæti kerf-
isins sem heildar.
Þær tvær hugsanastefnur, sem
í fullan aldarfjórðung hafa
Dodds nýrna pillur verið hin
viðurtyenndju meðujl/, jvið bak-
verk, gigt og bröðru sjúkdóm-
um, og hinna mörgu kvilla, er
stafa frá veikluðum nýrum. —
Þær eru til sölu í öllum lyfabúð
um á 50c askjan eða 6 öskjur
fyrir $2.50. Panta má þær beint
frá Dodds Medicine Company,
Ltd., Toronto 2, Ont., og senda
andvirðið þangað.
teknar verða til meSferSar, getuni
vér nefnt frjálslyndisstefnuna og í—
haldsstefnuna. Enigin tilraun verður
gerS til að fara út í einstök atriði
t þeim skilningi, aS teknar verSi til
athugunar skoðanir sérstakra kirkju__
flokka, nema sem ^Jæmi til útskýr-
ingar á almennu atriði. Fyrirlestr—
arnir snúast þvá alls ekki um játn-
ingafræðina.
EfniS verSur skoSaS frá sálfræSi—
legu og heimspekilegu sjónarmiSi, þó-
þaS í sjálfu sér sé guSfræSilegs 'eðl-
is.
Megintilraunin verSur sú, að sýn.i
fram á, aS út frá vissurn gefnum/
forsendum verði ýmsar afleiSingar
óumflýjanlegar frá sálfræSilegu sjón-
armiSi.
I sem fæstum orðum má segja, aS-
fyrirlestrarnir séu sálfræSileg sam-
anlburSar—rannsókn á frjálslyndis og
ílhaldsskoðunum innan guSfræSinnar.
Fyrirlestrarnir verða 20 talsins.
EfniS verSur rætt bæði frá sjónar-
miði ííhaldsstefnunnar og frjálslyndis
ins. Eiga því tveir og tveir fyrir-
lestrar saman, og mynda Ihverjir tveir-
út af fyrir sig eining.
(Straumar.)
-----------x---------—
Ti!
Islendinga í Nýja Islandi.
Það ihefir talast Iþannig til, aS eg
legSi minn litla skerf til útbreiSshv
samvinufyrirtækis Iþess er nefnt hefir
veriS manna á milli “Cattle Pool’V
og er þetta ritaS í þeim tilgangi, að
vekja athyigli ykkar á þeirri nauðsyn
aS mæta á stofnfundi gripasamlags
fyrir Nýja ísland, sem ihaldinn verð-
ur í Arlborg þann 11. f'ebrúar. Et
til vill finnst sumum ykkar, sem enn
þá hafiS ekki skrifað undir “samn—
inga”, aS þiS séuð útilokaðir frá al-
mennum fundarréttindum, og aS ykk
ur finnist þess vegna aS erindi ykkar
á stofnfundinn sé ekkert. ÞiS hafiS
allir nóg erindi og atkvæSi á fund-
inum. Það verður séð fyrir |þvi aS
næigilega margir samningar séu fyrir
Ihendi fyrir ykkur að» undirrita á
fundarstaðnum. ÞaS ætti aS vera
okkur íslendingum kappsmál að verS.t
ekki í minniihluta ura eins áríðandi
starf og það er aS ráða ötulan og
áibyggilegan farmstjóra (sihipper).
Það veltur að minni 'hyggju að miklu
leyti á farmstjóranum, Ihvort fyrir—
tækið verður heillavænleigt eða ekki.
RæSiS það meðal ykkar Iheimafyrir
og verið reiðulbúnir aS láta vilja ykk-
ar í ljós þegar á fundinn kemur.
VirSingarfyllst,
Valdi Jóhannessotr.
Til meðlima stúknanna Hcklu og
Skuldar.
SleSaför sú er áður hefir veriS
um rætt, verður höfS í River Park
laugardaginn 4. þ. m. núna í vikunni.
I>eir sem þátt vilja taka í skemtiför-
inni mæti kl. 7 e. h. í neðri sal G. T.
hússins, qg verður einnig komið þang^
að að sleðaförinni lokinni, 0g þá veit
ingar fram reiddar auk fleiri skemt—
ana- — Allir Goodtemplarar og þeir
sem bindindi eru hlynntir, velkomnir.
Nefndin.