Heimskringla - 05.09.1928, Síða 7

WINNIPEG 5. SEPT. 1928.
H E 1 M S K R I N G L A
7. BLAÐSIÐA
B R 0 I N
I hillingum fögrum lá framtíðar-land
—og ferðinni þangað var heitið—
Þeir stö'rðu í fjarlægð á sæþveginn sand,
þeir sáu hér þurfti að leggja það band
er næði á nútíðar leitið.
Því leiðin var engin að landinu fær,
unz lykju þeir bi"úna að smíða
Þá langaði að gefa því gulltöflur þær
sem göfgi og mannvit í samlögum nær,
úr hugskauti hverfandi tíða.
Þeir hétu að brúa þann ófæra ál,
en ýmsir þó hvikuðu í trúnni.
Það gat ekki orðið þeim einhuga mál,
því einn fylgdi Jóni, en hinn vildi Pál,
sem byggingameistara að brúnni.
Samt hófu þeir starfið. Og heiður þeim sé
er hendur þar lögðu að verki.
Og margt var þar fagurt og feyrulaust tré
er fluttu þeir áður en lögðust í hlé
og var þeirra minninga merki.
Og mörg var þar stoðin af einlægri ást,
á öllu því fagra og háa.
Og þrótt-viður faianndáða sannur þar sást.
En samt fans’t. þar spýta er hraklega brást,—
Var arður þess ormjetna, lága.
Og samvinnu anda var út þaðan hrint
en “allt var það hinum að kenna.”
Það beið ekki lengi að bál væri kynt
við brúarsporð nýjan; og fyr ekki linnt,
en brúin var farin að brenna.
Og böl-nornir sungu þá sigursins óð,
þær sáu að starfið var tafið.
En vélráður Loki þar lagði til glóð,
Hann laumaði neistunum hvar sem hann stóð,
og ófært var enn yfir hafið.
Og enn er það svo, því að oft hefir lent
í andúðar foræðis keldur,
en ennþá er smíðað og ennþá er brent,
því ógæfan fær ekki sljófguðum kennt
að hatrið er Helvítis eldur.
En vonin er lífseig, að vera’ ekki dauð,
og veikburða er hún, og lúin.
Þeir gefa’ henni steina í stað fyrir brauð,
en styrkur það er henni’ í sárustu nauð,—
hún vonar að byggð verði brúin.
L. N.
Or bréfi
Eg átti alllangt tal nýlega viö einn
af djáknum lútersks safnaöar hér í
borginni (hér skal ekki nánari greina-
gerö eöa tilvitnun, ef ské kynni að
einhver hneykslaöist), um “kjarna
kristindómsins”—• f rSöþægingarkenn-
inguna. Varð mér þetta samtal svo
minnistætt, að mér finnst ég knúður
til aö taka það lítið eitt til athug-
unar á þennan hátt. Liggur þar
tvent til grundvallar: óvanalegur
skýrleiki og djúphyggni mannsins,
sem að ofan er getið, jafnframt
stöðu hans í söfnuði þeim, er hann
tilheyrir. og skilningi hans og kunn-
ugleik um trú- og safna'ðarmál.
Enda fannst mér hann vera sem sá,
er bæði þekkir og skilur það mál,
sem til athugunar liggur, og mælir
þar um af óblöndnum huga. Þess-
vegna viðtek ég skýring hans á af-
stöðu almennings innan lútersku
kirkjunnar yfirleitt gagnvart frið-
þægingarkenningunni,, sem ábyggi-
lega skýring.
Staðhæfing hans um þetta mál
var sú (og fari ég hér ekki algerlega
rétt með, annaðhvort af vanskiln-
ingi, eða eftirtektaleysi, bið ég leið-
réttingar), að allur fjöldinn innan lút-
ersku kirkjunnar, af þeim sem veru-
lega grunduðu hugsun sína um þessi
efni, legðu ekki þann skilning í
blóðfórnina að hún væri afplánun
synda,heldur lægi frelsun mannkyns-
ins, fyrir holdsvist Guðssonar, í því,
að hann hefði opinberað Guð föður,
og vísað leið með kenningum og líf-
erni (precept and example). Þess-
vegna mætti ekki álíta altarissakra-
mentið sem hina einu leið til frið-
þægingar við Guð, heldur ætti hver
einstaklingur það á sjálfsvaldi að ná
heim til alföðurs, á þeirri leið, að
afplána sínar eigin syndir, og öðlast
fullkomleik i fylling s'tns tíma, að
fyrirdæmi Jesú Krists.
* * *
Hér stingur nokkuð í stúf við það
sem sá er þetta ritar lærði við fætur
séra ............... fermingarárið.
En svo er það hvortveggja, að tals-
vert vatn hefir flætt undir brúna
síðan hann") “gekk til prests,” og
mörg byltingin átt sér stað í hugum
trúaðra. En sé það rétt, sem ég
hygg að sé, að áðurnefndur djákni
hafi gefið sanna og ábyggilega skýr-
ing á almennum skilningi á “kjarna
kristindómsins” innan vébanda - síns
flokks, þá er sú bylting stærri og
þýðingarmeiri en hann og fleiri gera
sér fyllilega grein fyrir; því þegar
að því var vikið, að hann, og þeir
aðrir er sömu augum litu á málið,
ættu frekar heima innan vébanda
Sambandskirkju Islendinga hér,
fannst honum sóma sínum misboðið.
Þó mætti til sanns vegar færa, að
milli hans og þeirra er Sambands-
kirkju sækja sé ekkert það skoðana-
djúp sem ekki mætti brúa með lítils-
háttar tilslökun beggja vegna, ef
hugur fylgdi máli.
En kjarni máls míns er þessi:
Gaf maðurinn sem að ofan er get-
ið, rétta skýring á afstöðu safnaðar-
bræðra sinna til sakramentisins ? —•
Spurt er í auðmýkt, og af fáfræði,
en þó fyrir þá sök, að mikils þykir
um vert.
Ex.
Öruggara að fljúga
Dr. Erederick L. Hoffmann, einn
aí hagfræðingum hins alkunna líf-
trygginglaféKags í Bandaríkjunum,
“The Prudential Life Insurance
Company,” hefir safnað skýrslum
um flugslys í Bandaríkjunutn und-
anfarin ár. Er frá þessu sagt
nokkuð í “The Daily Science News
Bulletin.” Arið 1926 komu fyrir
í Bandaríkjunum 160 flugslys, sem
fólk beið bana í, en 1927 biðu 164
menn bana í flugslysum, og var þó
flogið langtum meira það ár en áriö
á undan. Tiltölulega fátt þessara
manna voru farþegar.— Arið 1927
voru á að gizka 1500 flugvélastýri-
ntenn í Bandaríkjunum, sem höfðu
opinber flugskírteini. Ellefu þeirra
biðu bana af flugslysum, eða sem
svarar 7 af þúsundi, en það þykir
Iág tala, þegar tekið er tillit til þess,
hve flugferðir hafa aukist, 0g marg
ar nýjar flugleiðir eru kannaðar.
Samkvæmt skýrslunt Dr. Hoffmanns
er stöðugt að verða öruggara að
fljúga. Flugslys verða nú flest í
reynsluflugferðum, æfingaflugferð-
unt (her og flota) og rannsóknaflug
íerðum, á áður lítt könnuðunt svæð-
um. Hoffmann segir, að árin 1925
1926 og 1927 hafi brezka flugfélag-
I ið “Imperial Airways” flutt 52,000
farþega 2,500,000 mílur, án þess
nokkurt alvarlegt flugslys yrði af.
Til samanburðar getur hann þess,
eftir “London Times,” að árið 1842
á bernskuájfum járnibrautanina, hafi
10,000 manns ferðast á járnbrautum
Bretlands alls 3,500,000 mílur, en 22
menn beðið bana af völdum járn-
brautaslysa.
I skýrslu frá flugmáladeild verzl-
unarráðuneytisins ameríska er sagt,
að af 200 alvarlegum flugslysum
hafi aðeins sex orðið á áætlunar-
leiðum flugfélaga; af völdum þess-
ara sex flugslysa hafi sjö menn beð ■
ið bana, en aðeins einn þeirra verið
farþegi. (FB.)—Vísir.
—-------X---------
Afreksminning
Til Márusar J. Doli, Hecla P.O. Man.
Steinn He\gason Dofri setti saman.
(Hringhendur)
Eærðtt laman læðing í
listir tamar báðum;—
henti gantan þjóð að því,—•
þegar saman náðum.
Býttu’ ei igjaldi boðnar sjóðs
báru falda tröfin.
Annir valdi eyddu Ijóðs.
Entist sjaldan töfin.
Má ei bærast sónar sær,—
söngvar kæru þrotnir.
Arin færast elli nær,
erum hæru-skotrjr.
Þó skal reyna rímnalag,
r aula seinar bögur:
Styttu meina margan dag
mærðargreina drögur.
Þegar klingja mærðarmál
menn og syngja stökur;
það má yngja þreytta sál,
þuls út hringja vökur.
Þér, sem dvelur eyju á
og þar telur daga,
drápu vel ég þessa þá,
þjónn sem getur Braga.
Síðan rjálað lézt við löng
Litar þiálu kerin,
enginn Páli syngur söng,
Sónar brjálast hverinn.
Gott Brenni!
á hæfilegri lengd, sagað
og klofið; fura, birki, ösp,
tamarak, ódýr eldiviður
að haustinu. Þið þurfið
eld á kveldin. Símið til
vor*
^ARCTIC J
ICEsFUEL CQ.LTD.
439 P0RTACE AVE
Opposite Hudsons Bð?'
PHONE
42321
GIBLETT’S LYE er not-
að til þess, að ]>vo með
og sótthreinsa saurrenn-
ur og fl., til þess að búa
til yðar eigin þvotta-
sápu. svo margs að tug-
um skiftir. Notvísi á
hverri könnu.
Lagahöldum brákast brýr,
bresta völd hinn gleiða.
Enginn skjöldur eltir kýr,
óð í gjöld að veiða.
Stökur fáar færi’ ég þér,
fyrr svo náir óði.
Norðra ljá svo muntu mér
mjöðinn fráa’ í ljóði.
Forðum sendir þrumu-þjóð
þyt af hendi-bogum,
söngs þá vendir glæsiglóð
glyms af bendi-togum.
Skein við árdag óðarglit;
ypptust brár að fundi
risi knár i kvæðastrit
Kappinn Már úr Lundi.
Tæmdur gapti tóptar-björn,
týndu raptarhaldi,
fór úr hapti flónskuvörn
fyrir kraptaskáldi.
Opnast hlustir upp á gátt,
eyrnabustir hækka;—
Vaktir þustu’ í eina átt,
óðs þar gustir stækka.
Öld úr kofum út var keyrð,
Arin-hrof ef sátu;
Þagnar-rofum eyddir eyrð.
Ehgir sofið gátu.
Fiska neyddir fylgsnum úr,
felum eyddir refa,
sundur greiddir bjarnar búr,
bjór úr seiddir klefa.
Værir róinn vastir á,
vindur gróinn svæfðist.
Hræsvelgsklóin heyktist grá.
Hróðrar-spóinn æfðist.
Brags í skyndi brástu gram:
Breytti myndum kliður
Kvásislind er kevrði fram
kvaðstu vindinn niður.
Varst því mesta veiðikló,
valdir flest að gæðum.
Ogn á klessta íta sló
aflið fest í kvæðum.
Veiddir fiskinn vetrum á,
varð ei diskur hroðinn.
Vatna hyski heyrðist þá
hvergi miskunri boðin.
Hreistrið rauk af hvítum þykk
hróðrargauks frá sleddum.
Hýðið strauk af hálum pikk,
hausinn fauk af geddum.
Birtings hlaða ísum á
ítar staðir sáu;
steingaddaðar stóðu hjá
styrjuraðir háu.
Gullaugnanna glóðu fjöll
glýs á hranna-borðum.
Sugfiskanna undur öll
æddu’ að spanna-skorðum.
Keilu hverja feigð lézt fá,
flóð sem herja knátti.
Urið skerja engi þá
enginn verja mátti.
Jakagrund þeir svigna sjá
seiðs við undur mesta,
eins.og mundi ísinn þá
allur sundur bresta.
Skrums við leka aftanátt
æstist brekastritið:—
Æjfði frekar angaslátt
Utsteins rekavitið.
Glaptist öld, þar óðar-spell
Alatjöldin knýði.—
Pikka fjöld þó prýddi svell,
Páll með skjöldinn, flýði.
Frelsun neta fólkið kýs
fjörð ef metur veilan.
þriggja feta þykkan ís
þunginn lét ei heilan.
Ymsum þá varð eitt til happs,
íss í gráu brökum,—
að á ská til Skata kapps
skaut ég •fáum stökum.
Öðar flókar ýfast þá
orðs er hrókar klifast:—
Eltist mókið öldutn frá.
Isinn tók að bifast.
Misstum hlýju og arins-yl
óðs við glýju slíka,
eyddan því ég hvítfisks-hyl
hlaut að flýja líka.
Töfrum á þú áttir völd,
ýttir frá oss grandi:
Afla og knáa’ kappa fjöld
kvaðstu þá að landi.
* * *
Þöngulhausum brögð af bar
bót ei fraus í ráði; —
netalausum vorkunn, var,—
veiði að kaus, er náði.
Afls á bögum áttir hald.
Auðs við drög þó toldi
á þeim. dögum ofur-vald,
engin lög sem þoldi:—
Alla birtu öld þar sat,
einkis virti sanninn.
Aflann hirti hver sem gat,—
hranna girti ranninu.
Nú úr hafi drýgst sá dró,
drengir skrafi flíka,
af því skafi öllum þó
öðrum gaf hann lika.
Þjóð úr dröfnum fylli fann,
fóðursöfn á vetri.—
Klakahröfnum körskum hann
kendi jöfnuð betri.
Glamra skýja-glópar nú,—
gleðin hlý að vendir,—
að í dýin öldu þú
afla nýjan sendir.
Þinn má valda óðar-örn:—
öskir galdra ramar,—
að sú kalda töfra-tjörn
tæmist aldrei framar.
Hvar sem ég um heiminn þá
hlaupatregur læðist,
þrau^V vegum þínum frá
þreifanlega slæðist.
Happ þér stikli’ að óskum allt
og þig sprikli kringum.
Gæfulykla gala skalt
góðum Mikleyingum.
Lof ei grynnist lýðs urn þig.
Ljós af kynning skína.
öld því finni eftir mig
Afreksminning þína.
15. ágúst 1928.
i S K I F T I D
YÐAR FORNFÁLEGU HÚSGÖGNUM
Skiftið óþörfum og úr sér gengnum húsbúnaði upp í
nýjan. Símið eftir matsmanni vorum. Páið hæsta verð
fyrir, Þér getið látið gömlu húsgögnin ganga upp í
þau nýju.
Viðskiftatími
8:30 a.m.
til 6 p.m.
SÍMI 86 667
Húígögn
tekin í
skiítum seld i
Laugardögum gj • ÍDcÍIIJ. lt31(JL sérstakri deild
opið til LIMITED með góðum
kl. 10 p.m. 492 Main Street. kjörum.
J.A.Banfield
Stofnað 1882.
Löggilt 1914.
QH
J
í D.D. Wood& Sons, Ltd.
j
VICTOR A. WOOD HOWARD WOOD DIONEL E. WOOD
í President Treasurer Seoretary
(Flltarnlr »em Clluns rfysa »t þéknaet)
VERZLA MEÐ:
BYGGINGAREFNI — KOL og KOK
BÚA TIL OG SELJA:
SAND-LIME BRICK — CONCRETE TILE
| SAND — MOL OG MULID GRJOT
GEFIÐ OSS TÆKIFÆRI
SÍMAR 87,308 — 87,309 — 87,300
Skrifstofa og V6»"ksmiðja:
1038 Arlington Str. (milli Ross og Elgin) Winnip®g.
MACDONáLD'S
RneCut
Bezta tóbak fyrir þá sem
búa til sína eiSin vindlinga