Heimskringla - 19.06.1929, Page 5

WINNIPEG, 19. JÚNÍ, 1929
HEIMSKRINGLA
6. BLADSÍÐA
Tíminn var notaöur til þess aS
ræða um trúmál. HieiSnir heimspek
ingar deildu viS kristna guSfræS-
inga og veitti ýmsum betur. Kristn-
ir klerkar, af öllum flokkum, þjörk-
uSu úti á strætum meS ógnar hávaSa.
Þá voru uppi ótal kreddur, sem nú
eru g'leymdar fyrir löngu. Þar voru
Eutychianar, Nestorianar, Apollinar-
ianar, Sabellianar, Novatianar — en
nú nenni ég ekki aS telja alla þá
trúarflokka lengur. Menn voru há-
værir, eins og tíSkast í Austurlönd-
um, og sló enda stundum í rysking-
ar. I>aS er til dæmis sagt um Nik-
ulás biskup frá Myra, aS hann hafi
ekki allsjaldan “gefiS á hann,” orS-
um sínum til áréttingar, er hann átti
> deilum viS Ariusar-sinna.
Biskuparnir drógu sig þó annaS
slagiS út úr þvögunni meS skrifara
sína, til aS semja kæruskjöl á hend-
ur öllum óvinum sínum. Þeir sátu
stundum saman i hinum svölu súlna-
göngum, til aS skrifa keisaranum
niögnuS skammarbréf, um alla sína
andstæSinga, og biSja hans hátign
aS reka þessa afvegaleiSendur í út-
legS, eSa hneppa þá í fangelsi.
Allt í einu hljóSnaSi skvaldriS og
skrifararnir lögSu frá sér pennan.
LúSrar voru þeyttir, básúnar barS-
ar; þaS blikaSi á skygSa skildi og
glóandi stál — keisarinn var aS
koma. HiS stolta lífvarSarliS keis-
arans þrengdi sér í þéttum fylking-
inguni gegnum bongina. Þá blikn-
uSu margir biskupar af ótta eSa
kvíSa.
Rœcfa keisarans
Keisarinn setti þingiS í hinum
niikla samkomusal. Hinn heiSni
Konstantín hélt fyrst ræSu, sem
var bæSi í orSi og anda miklu kristi
legri en allt annaS, sem fram fór á
þessari samkomu. Hann hvatti
menn til aS semja friS til dýrSar
drottni ,og aS boSi Krists,, en kirkj-
unni til viShalds og eflingar. Hann
fór fögrum orSum um fyrirgefning-
ar-skyldu kristinna manna, og á-
minnti biskupana aS ganiga á undan
meS góSu eftirdæmi. Fagur og
hermannlegur, sem griskur guS, stóS
þessi harSlyndi, en stjórnvitri, heiSni
Rómverji fyrir framan æSstu menn
kirkjunnar og áminnti þá um aS
haga sér sómasamlega.
Kœrurnar — Hvað er orðið af
kærunutnf
Biskuparnir höfSu engan tíma til
aS athuga orS keisar^ns, þeir voru aS
hugsa um kæruskjölin — hvaS ætlaSi
keisarinn aS gera viS kæruskjölin?
Konstantín hafSi ekki fyr slitiS
ræSu sinni, en sú spurning kvaS
viS úr öllum áttum. Hvar eru kæru
skjölin? Æ, nú hljóp kötturinn úr
sekknum; nú sást klerksálin í allri
sinni nekt. Þessir prelátar höfSu
eiginleiga ekki komiS til aS semja
friS, heldur til þess aS 'koma mót-
stöSumönnum sínum á kaldan klaka.
Keisarinn gaf þjónum sinum
merki; glóSarker var boriS inn í
salinn og kæruskjölin lögS á logann.
Mörgum mun hafa sárnaS aS sjá
þaS brennt, sem þeir höfSu variS svo
miklu erfiSi til aS semja, en ekki
tjáSi aS deila viS keisarann. Þrumu-
rödd hins volduga valdhafa fyllir
salinn. “Þannig,” segir hann, “á
hatur, bakmælgi, rógburSur og öf-
und aS hverfa sem reykur úr samlífi
kristinna manna. VeriS aldrei al-
múganum hneykslunarhellur. “Fögur
orS, sem gleymdust fljótt. En nú
var ekkert undanfæri. Hér igat
cnginn orustulaust losnaS viS óvini
sína.
Biblían á borðinu
Inn í þingsalinn voru borin bók-
fell mörg og stór. Þar var biblia
þátiSarinnar, og mikiS stærri en sú,
er vér nú noturn, því úr helgirita-
safninu hafa síSan veriS felldar
margar bækur, er í forn-kristninni
voru skoSaSar sannheilagar. Samt
lögbu kirkjuþingsmennirnir í Nikeu
bækurnar á borSiS, meS þeirri von
°g bæn, aS guS vildi viS þær bæta,
því þá voru menn að minnsta kosti
ekki svo heimskir, aS halda, aS guSs
opinberanir væru bundnar viS eitt-
hvert visst tímabil. VitiS þroskast
seint, en til þess aS staSfesta eiji-
hverja voöa vitleysu, þarf oft marg-
ar aldir.
Stnámál
Yms smærri málefni lágu fyrir
þinginu. Eitt var um þaS, hvenær
skyldi halda páska, en á því hafSi
veriS hinn mesti ruiglingur hingaS
til. Nú var fast ákveSiS hvenær
bæri aS halda þessa höfuS hátíS
kirkjunnar.
AnnaS var um hvernig bezt mætti
leiSrétta margskonar óvanda, svo sem
til dæmis hneykslanlegt samlíf klerka
og klaustursystra, og var enda fariS
fram á aS meina prestum hjónaband
meS öllu, en þvinga þá, sem þegar
voru kvæntir til aS skilja viS konur
sínar. Þá reis upp gamall siSvand
ur piparsveinn, Paphútíus, frá The-
baid í Egyptalandi, og flutti snjallt
erindi gegn þessari heimsku. ÞaS
bjargaSi kirkjunni frá aS lögleiSa
einlífi presta, aS þvi sinni.
ASalmáliS var samt trúardeilurn-
ar milli Aríusar og Athanasiusar, og
um þaS mun ég skrifa innan skamms.
Blaine, 6. júní, 1929.
H. E. JohnSon.
----------x----------
Neistar
Eftir J. J. Bildfell
ÞaS er nú rétt ár þangaS til minn
ingarhátíSin mikla verSur haldin á
ættjörö vorri, og eftir því sem nær
dregur þeirri athöfn, því skýrari
ætti niyndin af henni og því sem hún
táknar, aS veröa í huga allra Islend-
inga.
I fljótu bragöi virÖist þaS ofur
einfalt, aö gera sér grein fyrir því
hvaS AlþingishátíÖin tákni — aS
hún sé aöeins minning uin stofnun
þingbundinnar stjórnar á Islandi ár-
iö 930. Aö sjálfsötgöu táknar hún
þaö. En hún táknar óendanlega
miklu meira en þaö. Þó aS hiS
ytra fiyrirkomulag hátíöahaldsins
verSi háS sniöi samtíöarinnar, þá er
hinn innri og verulegi kjarni hennar,
skuggsjá þar sem lif íslenzku þjóöar
innar er allt sýnt. Þroski hennar
og þrautir, lífsreynsla hennar og
þróttur, vonir hennar og vonbrigöi,
— allt þaö, sem þjóöin hefir afkast-
aö i söng og sögu, eöa á verklegan
hátt, frá fyrstu tíö og fram á vora
daga.
ÞaS er í alla staSi eSlileigt, aö ís-
lenzkt fólk krjúpi viS altari minn-
inganna og framtiöarvonanna á hin-
um fornhelga staS, Þingvollum,
þeir persónulega, sem þaö geta, og
þeir, sem ekki eiga kost á því, aS
vera þar staddir, í anda, þvt saga
þjóöarinnar islenzku er vor saga;
viö Vestur-Islendingar erum bein
af hennar beinum, hold af hennar
holdi og blóö af hennar blóöi. Ekki
aöeins í nútíS, heldur frá fyrstu til-
verubíS þjóöarinnar, og er þá sízt aö
undra, þó taugin, sem dregur okkur
föSurt,úna tilj á þessa merkilegu
minningarhátíö sé röm.
En þaS eru ekki einungis Islend-
ingar, sem minningarhátíS þessi dreg
ur aö sér. Allir, sem til hennar
þekkja, og á hana minnast, tala um
hana meS djúpri lotningu. I hverju
er slíkt aSdráttarafl fólgiÖ ?
Eitt af skáldum íslenzku þjóöarinn
ar kemst þannig aS oröi:
VíSa eru vörSur reistar,
á vegum þessa gamla lands.
tJr fornöldinni fljúga neistar,
framtaksins og hraustleikans.
Þetta er dásamleg rnynd. Allir,
sem um íslenzka fjallvegi hafa ferö-
ast, þekkja vöröurnar, sem reistar
eru feröamönnunum til ratvissu.
Þannig eru hinir andlegu veigir þjóö
arinnar einnig varSaSir. Þær vörö-
ur eru þó ekki úr grjóti hlaSnar,
heldur eru þaS neistar frá sálum
þeirra manna og kvenna, sem lifaö
hafa og starfaS á ýmsum tímabil-
utn sögunnar. Neistar, svo bjart-
ir, aö þeir lýsa ekki einungis langt
fram á horfinni öld, heldur í gegn-
um árin og aldirnar allt til vorrar
tíSar; neistar, svo ljósi þrungnir, aS
þeir lýstu eki aöeins i skammdegis-
myrkrunum á Islandi, heldur út yfir
þau; út úr landinu; út yfir höfin,
og snertu þar hjörtu og huigsanir
ótal manna og' kvenna. Það eru
neistaflug íslenckra sálna sem dreg-
ur til sín menn og konur, hvaðan úr
heimi sem er, sem snortin Itafa orðið
af yl þess og afli.
ÞaS væri ekki einkisvert í sam-
bandi viS þessa hátíS, aS rifja upp
og kynnast á ný sumum af þessum
neistum, er skáldiS talar um, og sem
hafa veriö vegvísir íslenzku þjóS-
arinnar frá öndverSu; en eins og gef
ur aö skilja yröi þaö of langt mál,
aö fara ítarlega út í þá sálma hér,
því þaS væri aö rita sögu þjóöarinn-
ar, en samt væri ekki úr vegi aS
minnast á fáeina.
ÞaS er margt einkennilegt og
sumt nærri óskiljanlegt í fari ís-
lenzku þjóöarinnar, þegar aö er gáS.
Eitt af því fyrsta, sem fyrir manni
veröur, eftir aö Island byggist, er
þaS, hve fljótt aö sjálfstæö þjóö-
ræknismeSvitund vaknar hjá þjóö-
inni. Ætli þaö hafi ekki veriS nokk
uö sérstætt, aö sameiginleg þjóörækn
ismeSvitund hafi veriö vakandi í þá
daga á NorSurlöndum ? íslending-
ar eru ekki búnir aö vera nema svo
aö segja örstuttan tima á íslandi
þegar vart veröur þessarar kendar.
Þeir halda Islendingsnafninu hátt á
lofti, hvar sem þeir fara utanlands:
þeir bjóSa þjóöhöfSingjum byrgin
til þess aö Islendingar fái aö halda
lífi og rétti, og þeir kjósa sér held-
ur aö deyja heima, en “horfnir vera
fósturjarSar ströndum.” Hvernig
stendur á þeirri snöggu breytingu á
lífsskoöun þessara manna, frá vík-
ingjsákafanum til sameiginlegjrar
þjóSræknismeSvitundar, á skemmri
tíma en mannsaldri ? Má vera aö
þaS sé eitt af hinum dularfullu
leyndardómum, sem sagan sjálf getur
ekki skýrt. En eitt er vist, aö þaö
er fyrsti bjarti neistinn í lífi þjóS-
arinnar.
Hvaö var annaö eSlilegra, en aö
Víkingarnir og sjógarparnir, sem til
íslands fluttu, skiftu landinu á milli
sín og geröust einvaldshöföingjar
yfir vissum pörtum landsins? ÞaS
hefSi veriS í beinu samræmi viö
stefnu og hugsunarhátt allra Norö-
urlandabúa á þeirri tíö. Þegar maS
ur gáir aS, þá sér maöur aS slikt
fyrirkomulaig gat' ekki þrpast á Is-
landi. LandiS var langt frá öllum
öSrum löndum, og því ekki ófriöar-
von utan aö. ÞaS var vogskoriö,
og láu firöirnir beinast viö land-
námi og dalirnir inn frá þeim, því
þar gátu menn notiö afuröa lands
og sjávar.
BygSirnar í fjöröum þessum og
dölum voru ekki nógu sterkar til aS
mynda jarlsdæmi, eSa sjálfstætt
smáríki. En þær voru nógu vold-
ugar til þes aö setja alveg sjálf-
stæSan blæ á fólkiö i þessum bygö-
urn. Hiugur fólksins snérist eSli-
lega aö daglegum störfum fyrst; hey-
vinnu á sumrum, eldiviöaröflun á
haustin og fjárskurSi; garöannir, frá-
færur og vorannir á vorin. Til
sjávar voru vertíSirnar fjórar, vet-
ur, sumar, vor og haust. En meS
þessum störfum og á milli þeirra,
myndaSist nýtt útsýni yfir lífiS hjá
þessu fólki. ÞaS sá, aö samband
varö aö komast á, á milli þessara
strjálu byggöa. Þeir fóru aö heim-
sækja hvorir aöra, og svo aö bjóSa
hver öSrum heim. En í boöum
þesum varö aö skemta, og sökum
þess aS skemtanir þeirrar táSar voru
fóignar aSallega| í leikjum og æf-
intýrasögum, þá var færasta fólkiö
fengiS til aS undirbúa sig undir slík
ar samkomur meö sögu, er söigö
skyldi í heiyranda hljóöi og er þaö
byrjunin á sagnalist Islendinga, sem
síSar náöi svo háu stigi, og er ekki
aöeins bjartasti neistinn í s'ögu
þjóöarinnar, heldur vitinn, sem hæst
lýsir ojf mesta birtu ber, innan lands
og utan.
Sagnlistin, eöa sú list, aö segja
sögur, hefir áreiöanlega veriö á háu
stigi hjá Islendingum í fornöld.
Ekki aSeins á Islandi, heldur í öll-
uffl skandinavisku löndunum og
jafnvel í allri Evrópu. /
I>essir snillingar voru settir í hefS-
arsæti á þingum og mannamótum, og
menn hlýddu hugfangnir á frá-
sögn þeirra.
Halldór Snorrason sagSi sögu
Haraldar HaröráSa á Alþingi, hvert
áriö eftir annaö, og þingheimur hlust
aSi hugfanginn á.
Fóstbræörasaga segir frá á þessa
leiö. er Þorgrímur Einarsson segir
sögu á Grænlandi. Egill kemur
til I>orm. Kolbrúnarskálds og segir:
“Ek var at búö Þorgríms Einarssonar,
ok þar er nú mestr hluti þingheims.”
Þormóöur spuröi: “Hvat er þar til
skemtana'?” Þorgrímur segir þar
sögu.” Þormóöur spyr: “Frá hverj-
um er saga sú, er hann segir?” “Eigi
veit ek gjörla frá hverjum sagan er,
en hitt veit ek, aS hann segir vel
frá ok er stóll settr undir hann úti
hjá búöinni, ok sitja menn þar um-
hverfis og hlýöa til sögunnar.”
Þetgar ( ÞormóSur Kolbrúnarskáld
var meS Knúti Danakonungi, stend
ur skrifaö um hann: “Hann skemti
oft konungi. Ok er frá sagt, aö
hann skemti allra manna bezt.”
Ingimundur skáld og prestur í
Reykhólum er talinn einn slíkur
snillingur í Sturlungu; þar stendur
■’m hann: “Ingimundur var fræSi-
maöur mikill, ok fór mjög meö
sögr ,og skemti meS kvæSum —hann
var hinn mesti gleöimaör, ok fékk
margt til skemtunar.”
Um Styrkár Sæmundsson hinn
Grænlenzka, segir og í Sturlungu:
“Var hann sagnamaör mikill, og
sannfróör.”
Egill Skallagrímsson yrkir svo
voldugt kvæSi, og flytur meS slíkri
andagift Eiríki konungi aö hiröin
stendur steini lostin, og reiSiþungi
konungsins sjálfs er rofinn. Kon-
ungur starir á Egil þegjandi stund-
arkorn eftir aS hann hafSi flutt
kvæSiö 0|g mælti svo: “Bezta er
kvæöiö framflutt.”
Sighvatr hirSskáld ÞórSarson gat
sér ódauölegan oröstír sem skáld
um öll NorSurlönd.
Arnór Þóröarson jarlaskáld orti
kvæSi til Magnúsar konungs góöa,
svo máttugt, aö menn kváöu þaS
myndi lifa eins lengi og NorSurlönd
væru byggS.
Um slíka neista, — slík leiftur,
íslenzks mannvits mætti halda áfram
aö skrifa út í þaö óendanlega, en
hér er ekki rúm til annars en aS
drepa á fá þeirra. Eitt verö ég
samt aS minnast á enn og þaö er í
sambandi viö Sturlu ÞórSarson
skáld.
Sturla er kominn til Noregs, á
fund Magnúsar konungs Hákonarson
ar, þar sem hann á ekki neinum vin-
sældum aS fagna. Svo skipast aö
konungur kveöur Sturlu til sjóferöar
meö sér, suöur meS ströndum. AS
kveldi þess fyrsta dags þegar dags-
önnum er lokiS, spyr stafnbúi kon-
ungs hver vilji veröa til þess aö
skemta. Menn voru ófúsir til þess.
Snýr stafnbúinn sér þá aö Sturlu og
mælti: “Sturla hinn íslenzki, viltu
skemta ?” “RáS því,” svarar Sturla
“SagSi hann þá Huldarsögu, betr ok
fróSlegar, en nokkr þeirra hafSi fyrr
heyrt, er þar voru. Þyrptust menn
aö Sturlu til aS heyra söguna. Drotn
ingin, sem var aftur á skipinu spurSi
mann aö, hvaS um væri aö vera.
MiaSurinn svarar: “Þar vilja menn
heyra til sögu er hann Islendingurinn
segir.” Drotning spuröi: “Hvat
sögu er þat ?” MáSurinn svarar:
“Þat er frá tröllkonu mikilli, ok er
góö sagan; enda er vel frá sagt.”
Daginn eftir flutti Sturla Magn-
úsi konungi kvæSi, sem honum þótti
mikiö til koma. Konungur baS
Sturlu aö lofa sér lika aö heyra
kvæöi, sem hann vissi aS Sturla
haföi ort til fööur sins. Sturla geröi
þaö, og er hann haföi flutt kvæSiS,
þá mælti konungur þessi ógleyman-
legu orS sem lýst hefir af ávalt síS-
an: “Þat œtla ck at þú kveðir bctr
en páfinn.”
Magnús konungur var ekki aöeins
sannfærSur um, aS Sturla Þóröarson
væri snjallastur allra samtiöarmanna
sinna, — aS hann orti betur en þeir,
allir, heldur stóö hann í þeirri sann-
færingu, aS hann orti betur en páf-
inn, og lengra var vist ekki hægt aS
jafna á þeirri tiS.
Enginn maöur getur mælt þau á-
hrif, er slikir menn og þeir, sem
nefndir hafa veriö og ótal aörir, hafa
haft á hugsunarhátt oig lífsstefnu
út um alla Evrópu. Myndir þessar
og aSrar fleiri, koma fram í huga
okkar Islendinga í sambandi viö þús-
und ára afmæli Alþingis, og viS
sjáum á ný neistaflugiö frá sálum
þessara manna, sem lögöu grundvöll-
inn aö því, sem vér eigum dýrast í
feöraarfi vorum, og utn leiö voru
merkisberar ljóSa og sagnlistar um
öll NorSurlönd.
Upplýsinga leitað
Ef einhverjir væri meSal lesenda
Heimskringlu, er vita kynnu unt
verustaö og heimilisfang bræöranna
Guöjóns og Júliusar Jónssonar frá
Reykjavík, eru þeir vinsamlega
beönir aö tilkynna skrifstofu blaSs-
ins þaö. Menn þessir fóru vestur
nú fyrir nokkuru síöan. Foreldrar
þeirra eru Jón Bjarnason aS Baron-
stíg 3, Reykjavík, og Mangrét Kol-
beinsdóttir, ættuö úr Noröurárdal í
Borgarfiröi, systir ÞórSar Kolbeins-
sonar pósts, er hingaö kom vestur
fyrir mörgum árum síSan. Fyrir-
spurnin er gerS aö beiöni bróöur
þessara rnanna, Kristinns Steinars
Jónssonar, aö Laufásveg 50, Reykja-
vík.
--------—x--------
Hvar búa þeir?
Vilja þeir sem kannast viS fólk
þaö sem hér um ræöir, leiöbeina
systirinni er fyrirspurnina gjörir um
þaS hvar þessir bræöur hennar eru
niSurkomnir. Hún þráir mjög aö
frétta eitthvaÖ af þeim eSa börnum
þeirra, ef þeir eru dánir. Sjálf býr
hún viS allgóö efni í Reykjavík. Er
maöur hennar kaupmaöur og börn
þeirra öll uppkomin og mannvænleg.
Vonir var hún aS gera sér um þaS i
vetur, aö eitthvaS af þessu fólki
hennar myndi ef til vill heimsækja
ættjöröina á næsta sumri, og lang-
aSi hana til aS hafa haft einhver
bréfaviSskifti viö þaS áSur.
* * *
Hjónin Oddrún Samúelsdóttir og
Jón Gíslason trésmiöur, fóru frá
Reykjavík til Ameríku kringum ár-
iö 1877. Oddrún Samúelsdóttir
var fædd og uppalin á Alftanesinu
hjá séra Arna Helgasyni skiftpró-
fasti í GörSum. Jón Gíslason var
ættaöur úr Borgarfiröi, og mun hann
hafa kallaS sig BorgfjörS (Borg-
forth) eftir aö þau komu til Amer-
íku. Þau áttu fjögur börn þegar
þau fóru héSan, og tóku elsta son
sinn meö sér, er hét Arni Einar, og
var þá ca 11—12 ára gamall. Þrjú
yngstu börnin skildu þau eftir heima
á Islandi, sem öll eru á lífi, og heita
SigriSur, Haraldur og ÞrúSur.
Fyrst munu þau hjónin hafa fariS
til Halifax. Einn son eignuöust
þau eftir aö þau komu til Ameriku.
er Ingólfur var skírSur, og mun
hann hafa fæöst í Halifax. Seinast
hefir frétzt aS elsti sonur þeirra,
Arni, væri bóndi, og byggi í nánd
viö Winnipeg. Þau hjónin munu
bæöi hafa dáiö fyrir 1885, en hún
þó fyr.
Ættingja þeirra hérna á Islandi
langar mikiö til aö vita, hvort synir
ofangreindra hjóna, eöa þeirra ætt-
ingjar eru enn á lífi.
öljósar fregnir liafa okkur borist
um aS Árni sonur þeirra ætti tvo
sonu er heita sennilega Ingólfur og
Haraldur. Ennfremur höfum viö
heyrt aS bróöir okkar, er fæddist í
Ameríku hafi igerst prestur.
;Þau hjónin Jón Gíslason og Odd-
rún bjugu í húsi Einars trésmiös og
Ingibj argar í Skólastræti 3 i Reykj-
avík, og þar var Árni sonur þeirra
einnig fæddur og uppalinn þar til
þau fóru til Ameríku.
Þrúður G. ]ónsdóttir,
RauSarárstíg 3,Reykjavík.
Mánudaginn kemur, opnar F.lks
félagiö hina þriSju árílegu slkemti-
sýningu sina fyrir almenningi. Þrátt
fyrir hina miklu aösókn á undanförn
um árum, hefir félagiö endurbætt
sýningarnar stórkostlega. Til skemt
ana er vanséö aö fleira veröi fund-
iö er mönnum þyki máli skifta. Sex
beztu circus félögin í landinu hafa
vistuö veriö til aö halda útisýningar
tvisvar á degi hverjum. Þá hefir
og sýningartjöldum veriö fjölgaS aö
mun.
Bíll verSur gefin í verSlaun á
hverju kveldi, meöan sýningin stend-
ur yfir, og hverjum sem kevpt hefir
aögönguseSil gefst tækifæri á aö
keppa um hann, auk þess sem honum
gefst kostur á aS skemta sér hiS
bezta.
Nýir hattar
$
til sumar nota
Hér fáiS þér nýjustu
STRÁ- PANAMA- LEG-
HORN- REDDINO-HATTA
alla sniðna samkvæmt
nýjustu tízku.
Yerð $1 95 og~
frá * • upp
STILES &
HUMPHRIES
261 Portage Avenue
“IVinnipeg Smart Men’s Wear
Shop”
Next to Dingwalls’
SMfÐAÐUR EINS OG HJÓLHESTUR
JOYCYCLE
Hættulausir
Eatons hjólasöludeild-
in, á fimmtu hæð, heldur
sérstaka sýningu á
barna hjólhestum um
þessar mundir.
/ f'ógrum rauðum lit, tneð
nikkel lögð handföng og
rubber höldum.
Hjól og fptstykki leika á kúlum
Rubber gjarðir á öllum hjólum
Pípu grind
Sæti og handföng hreyfanleg
For-verja á framhjóli.
$15.50 $16.50 $18.00
—Leikfangadeildin, fimmta gólfi.
*T. EATON C9,m,tED
WINNIPEG - CANADA
----—----- I
THE C. C. M.
Snotrir - Sterkir