Heimskringla - 26.06.1929, Blaðsíða 4

4. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 26. JÚNÍ, 1929
H^intskrjngila
(StofnoTf 188«)
Krmar at I hTerJnm min»lko4efi
EIGENDUR:
VIKING PRESS, LTD.
W) OI 8M SARGENT AVK , WWSIPBG
TAL.S1MI: 8« 537
T«r* blaCslns er 13.00 A.rgangurlnn borg-
let t yrlrfram. Allar borganlr aenalst
THE VIKING PR^S 1/TD.
■IGTÚ8 HALLDÓRS frá Höfnum
Bitstiórl.
GtanlakrlU tll blallelnei
THI VIKIN G PKICSS, L.td-, H"I *1«
ItanSnkrirt tll rltstJOrana:
BDITOh HKIMSKRIMGLA, Bet SIOS
WINNIPKG, MAM.
“HelmsltrlnBla ls jnibllshed by
The Vlklna Preas L.td.
and prlnted by
OfTI PRINTING A PGBLISHWÍG CO.
85S-S55 Sargent Ase., wlnnlpe*. Mnn.
Telephonet .81 53 1
WINNIPEG, 19. JÚNl, 1929
Sorglegur misskilningur.
er það, sem kemur í ljós hjá Morgun-
blaðinu í Reykjavík, í tilefni af “bréfa-
birtingu” dr. Brandson í Lögbergi í vor.
Flytur blaðið ritstjórnargrein, er hingað
barst á mánudaginn, dagsetta 2. júní, og
birt er á öðrum stað hér í blaðinu, og ber
hún það ótvírætt með sér, að því er oss
virðist, að hún sé skrifuð áður en svar
Heimfararnefndarinnar og Heimskringlu
við árásargrein dr. Brandson, hefir borist
heim til íslands. Er greinin, eins og
menn sjá, mjög hógvær en mjög ákveð-
inn og strangur dómur um það, að bréf-
in, er Heimfararnefndinni og forsætis-
ráðherra Manitobafylkis, Hon. John
Bracken, hafa farið á milli, beri þess
vott, að á bak við þau “liggi sá einlægi
ásetningur beggja aðila, (Mr. Brackens
og Heimfararnefndarinnar) að ætla að
nota Alþingishátíðina til þess að ginna
Islendinga að nýju til Vesturheimsferða.”
oss, heldur vegna íslands sjálfs og íslend-
inga eystra. Því vér höfum oft áður
tekið það fram hér í blaðinu að íslandi
hefir verið og er mikill skaði að því
sinnuleysi, er heima hefir ríkt, um það,
að fylgjast sem nánast með vestur-ís-
lenzkri þjóðræknisstarfsemi, og ná sem
öflugustum tökum á því að hagnýta
sér hana. Og því stórkostlegra tjón
væri það, ef svo færi, að þeir menn hér
vestra, er mest hafa lagt á sig til þess að
halda vakandi íslenzkri þjóðernismeðvit-
und, og það fyrir engin laun önnur en
óvild og fjandsemi þeirra, er ýmsar á-
stæður þykjast finna hjá sér til þess að
hafa sí og æ hornin í síðu alls þess sem.
íslenzkt, og sérstaklega austur-íslenzkt
er, skyldu þykjast fá að heiman svo
gildar ástæður, að sannanir hlytu þeir
að telja, til þess, að heima á íslandi væri
eigi einungis að ræða um sinnuleysi,
heldur um þann skilning, er legði allar
fegurstu og óeigingjörnustu hvatir þeirra
út á versta veg; ætluðu þeim hverskon-
ar ómennsku og ódrengskap í þessu
starfi, er satt að segja hefir oft virst
mörgum af oss, sem vér værum að vinna
fyrir gýg.
Vér lifum sem sagt í þeirri von, að
þessi misskilningur verði horfinn, er
þessi orð ná heim til íslands. En skyldi
sú von bregðast, þá vildum vér biðja þá
menn, er enn kynnu heima að ala með sér
hinn minnsta efa í þessu sambandi, að
leita vitneskju hjá þeim mönnum á ís-
landi, er bezt þekkja straumhvörfin í ís
lenzkri þjóðræknisstarfsemi hér vestra,
i og hafa því að líkindum fylgst betur en
aðrir með deilum þeim, er árásir mót-
stöðumanna vorra hafa svo fádæma illu
heilli orsakað síðan í fyrravor. Vér getum
þar til dæmis bent á svo ágæta menn,
sem Einar H. Kvaran, dr. Steingrím Matt-
híasson, Ágúst H. Bjarnason prófessor,
Guðmund Finnbogason prófessor, og
séra Kjartan Helgason.— Vér trúum því,
að íslenzka þjóðin sé jafn fús að hlíta
dómi þessara manna, sem vér erum,
Heimfaramefndarmenn og Þjóðræknisfél
agið.
-------------1-------------
Það er ekki nemi, eðlilegt, að Morg-
unblaðið, — og reyndar hvert annað blað
sem vera skyldi — áfelldist stranglega
þá menn, er það gmnaði um slíka óhæfu.
Það er aðeins leitt til þess að hugsa, að
svo skuli oss öllum lítið hafa áunnist, sem
hér vestra höfum mest reynt til þess að
fá braaður vora heima til þess að skilja
og meta baráttu vora fyrir viðhaldi ís
lenzkrar þjóðernismeðvitundar hér
vestra, viðhaldi líftaugarinnar, er bindur
oss “lifandi orði” við þá mold, “sem
mæðrum og feðrum er vígð,” að nokk-
ursstaðar heima á íslandi skuli kynning-
in af starfi vom og tilraunum, starfi og
tilraunum Þjóðræknisfélagsins, ékki
vera meiri en það, að jafnvel aðeins um
stundarsakir skuli sá félagsskapur, og af
fjölmörgum íslandsferðum jafn vel kunn-
ugir fulltrúar hans, eins og ýmsir þeir úr
hópi mætustu Vestur-íslendinga er tíðast
hafa heimsótt ísland á undanförnum ár-
um, geta fallið undir þann grun, að þeii-
séu, ásamt Mr. Bracken, er með innileik
og einlægum hlýhug hefir! rétt nýlega
þegið boð Alþingisforsetanna, og vill
gegna því sjálfur; þau ómenni, að hafa
bruggað þau ráð, að leggja Fjallkonuna
rýtingi í bakið á því augnabliki, er þeir
þykjast ætla að faðma hana.
Vér sögðum, “jafnvel aðeins um
stundarsakir,” sökum þess, að vér erum
sannfærðir um það, að jafnskjótt og svar
Heimfararnefndarinnar og Heimskringlu
við hinum fádæma ódrengilega áburði
héðan að vestan á hendur Heimfarar-
nefndinni og Mr. Bracken, um sameigin-
legt vesturflutningamakk, hefir komið
heim til íslands, þá hefir hver maður þar
sannfærst um það, að það er tvennt ó-
líkt að vilja búa svo um, að þátttaka
Manitobafylkis í þessari hátíð megi aug-
lýsa fylkið svo út á við, ekki einungis á
fslandi, heldur og hvar, sem helzt getur
til spurst, því það er greinilega . tekið
fram í bréfum forsætisráðherrans, að
það veki sem mesta eftirtekt á fylkinu;
megi verða því tii sem mestrajr sæmdar,
og hitt, að ætla að nota þenna einstæða
atburð, til þess að smala íslendingum
vestur um haf.
Vér orðlengjum þetta ekki meira að
sinni, því vér viljum mega bíða öruggir í
þeirri innilegu von, að þessi sorglegi mis-
skilningur verði löngu horfinn, er þessi
orð ná heim til íslands. Og vér lifum
ekki í þessari von vegna vor sjálfra fyrst
og fremst, er lengst og oftast horfum
austur um haf, svo mikils sársauka sem
þessi misskilningur hlýtur þó að valda
Kirkjuþingið mikla.
II.
í Þingsalnum
Hann var auðvitað fagurlega tjaldaöur og
fánum skreyttur, og ekkert sparaö til aö auka
ánægju og þægindi þinggestanna. Prelátarnir
sátu á mjúkum hægindum í löngum röðum með-
fram veggjum og miðju gólfi. Þar voru
virðulegir kirkjufeður í dýrum viðhafnarklæð-
um, og beinaberir, torkennilegir meinlætamenn
í óvönduðum úlpum eða enda lörfum. Slíkt
þótti bera vott um mikinn heilagleik, í þá tíð.
Fyrir stafni stóð hið gullbúna hásæti keisar-
ans, en það var oftast autt. Konstantín heim-
sótti þingið aðeins tvisvar sinnum. Sitt hvoru
megin við keisarastólinn sátu forsetarnir, þeir
Hósíus biskup frá Cordóva á Spáni og Eusebíus
frá Cæserea í Litlu Asíu. Báðir voru vinir og
trúnaðarmenn keisarans og nutu almennrar virð-
ingar fyrir lærdóm og gáfur.
Þingforsetarnir höfðu erfitt vandastarf með
höndum, því þessi austurlenzki kirkjulýður hag-
aði sér fremur fruntalega. Menn gerðu hróp og
háreysti að andstæðingum sinum, en þess á
milli stungu biskuparnir fingrum í eyru sér, ti!
að þurfa ekki að hlusta á mál manna. Slíkt
var þá altítt á málfundum Asíubúa. ÍJeir, se.n
ræður fluttu, töluðu oftast af miklum móði, svo
að líktist enda æði stundum; það var þá tizka
og þótti bera vott um andagift og innblástur.
Mestur varð, auðvitað, gauragangurinn, er menn
tóku að ræða um rétttrúnaðinn.
Aríus r'iður á vaðið
Arius varð fyrstur til að bera fram trúar-
játninig’u sína. Hann var aðsópsmikill, er hann
reis úr sæti. Risi að vexti, en harla hold-
skarpur eftir miklar föstur og þrálátt bæna-
hald, gnæfði þessi sextugi öldungur yfir þing-
heiminn. Augu hans voru nú tekin að sljófg-
ast, svo heita mátti að hann væri hálfblindur,
en samt loguðu þau af innra eldi áhugans. Hann
flutti mál sitt skýrt og ákveðið. Þar var engin
málamiðlun, engin tilslökun, engin samnings-
viðleitni.
Ræðu hans var tekið með hrópi og skens-
yrðum af “ré:ttrúnaðar”-mönnum. Þeir kváðu
samkundu hinna sannheilögu saurgaða með nær-
veru slíks viHutrúarmanns. Jafnvel fylgis-
menn hans yfirgáfu hann, flestir. Þeir vissu
að friðurinn fengist aldrei, ef þeir fylgdu honum
°g þingið hafnaði trúarjátningu hans með yfir-
gnæfandi meirihluta atkvæða.
Bók hans, Thalia var gerð upptæk og brend
á báli, en sjálfur var hann flæmdur í útleg'ð og
bannað að prédika.
Keisaraviljinn mun mestu hafa ráðið í þessu,
sem öðru á þessu kirkjuþingi. Undirniðri voru
víst flestir hálfsmeikir við Konstantín, því all-
ir vissu, að þótt keisarinn hefði tungu mjúka,
átti hann lika hnefa harðann, sem stjórnaðist aí
stálvilja stjórnmálamannsins. Nú vildi hann
semja frið, og þeir sem ekki studdu hann að
málum, höfðu bakað sér konungsóvild. Það
gat orðið spauglaust gaman.
Það er samt álit fræðiinanna að Konstan-
tín hafi fremur hallast að kenningum Aríusar,
sem skynsamlegustu guðfræðinni er völ var á,
en hann lét persónu skoðanir eða persónu velvild,
sjaldan ráða stjórnarathöfnum sínum. Hitt
mun rétt, að Aríus ætti keisaranum mest að
þakka, að hann slapp þó lífs og ómeiddur af
þessu þingi.
Hirðgœðingurinn Itefir orðið
Eusebíus keisaravinur kvaddi sér hljóðs.
Allir vissu að hann var Aríusarsinni, og þó fékk
hann áheyrn góða. Mönnum fannst það gá-
leysi, að glettast til við hirðmanninn. Fáar
stéttir hafa verið athugulli á mannvirðingar
manna, en klerkarnir. Það hélt líka þingmönn-
um í skefjum, að allir visu að Eusebíus myndi
mæla það eitt er byggi í huga keisarans.
Nú bar hann fram trúarjátningu, sem var
í efni og anda, afar “orthodox,” þó haglega
væri þar sneitt hjá öllum orðatiltækjum er helzt
myndu hneyksla Aríusarflokkinn. Svo virtist
lika, sem flestir gætu felt sig við hana, en ein-
mitt það varð að ásteytingarsteini í augum hinna
“rétt-trúuðu.” Ef trúvillingar gátu felt sig við
þessa trúarjátningu, hlaut hún að igeyma eitt-
hvert guðleysi, hugðu þeir. En í hverju var
hún fólgin? A því gátu þeir ekki áttað sig;
en einhversstaðar í orðunum eða á milli þeirra
hlaut hún að felast, sem höggormurinn í Para-
dís. Annars var niönum víst ekki almennilega
ljóst hvað um var deilt. Sagnfræðingurinn
Socrates hefir lýst þessu þjarki fremur heppi-
lega með þessari samlíkingu: “Það var sem
tveimur herflokkum hefði slegið saman á náttar-
þeli og berðust án þess að gera sér igrein fyrir
ástæðum, án þess að gera sér far um að þekkj-
ast eða prófa hvort þeir gætu komið sér saman.”
Og þetta einkennir flestar trúardeilur fyr og
síðar.
Það sem um var deilt
Flest guðfræði er full af missögnum og ber-
sýnilegum hugsunarvillum; eðlilega þar sem tak-
markaður skilningur mannanna leitast við að
igera sér rökrétta grein fyrir hinu óendanlega og
eilífa, alheimslega og órannsakanlega — sjálfum
guði. Trúin er ósjálfráð eðlisávísun manns-
sálar, og verður hvorki numin í skólum, né
ræktuð með raunspeki.
F.n samt höfum við, ekki einungis guðfræði,
heldur fjölmargar guðfræðisstefnur og kerfi,
sem kirkjuflokkarnir ýmist hafna eða hylla. Öl!
eru þau sprottin frá mismunandi rökréttum get-
gátum kirkjufeðranna. Alltaf var úr nógu að
velja, því það var aðal verkefni gáfaðra manna,
í margar aldir, að rífa niður annara iguðfræði,
og geta nýja. Þaðan lá viss vegur til mann-
virðinga og mannaforráða.
Krists-fræðin, það er að segja samband
Krists við Alheimsföðurinn var aðal verkefnið
fyrstu aldir kristninnar. Það yrði of langt
mál að telja upp allar þær skoðanir sem uppi
voru á þesum árum um persónu Jesús Krists.
Eg vil hér aðeins minnast á þrjá höfuð flokka.
Sabellingarnir kenndu að Kristur hefði verio
aðeins mannleg opinberun guðs, en aldrei sjálf-
stæð persóna. Þessi kenning var fordæmd af
Ariusi jafnt sem Aþanasíusi og bannfærð at
báðum.
Þrenningarmenn sögðu að guð væri þrjár
persónur í einni og Kristur hefði verið til frá
upphafi en samt getinn af föðurnum.
Aríus neitaði hvorki guðseðli Krists né
yfirnáttúrlegum getnaði hans; en sagði að úr
því hann hefði verið getinn, gæti hann ekki hafa
verið til frá eilífð og sem persóna hefði hann
haft mannlegt séreðli, sem aldrei gæti verið al-
gerlega hið sama og hið alfullkomna guðseðli.
Auðvitað var þetta allt saman innihalds-
lítið hugsjónahringl, því eitt er víst, að menn
þekkja ekki sína eigin veru, til hlítar, og þvi
síður eðli guðs; hvernig myndu þeir þá geta
skynjað samband tveggja órannsakanlegra hluta?
Homousion kcnningunni hleypt af stokkunum
Nú hafði kirkjuþingið afneitað Aríusi og
fordæmt Sabellinganna, en þrenningarmenn gátu
ekki fundið viðeigandi orð fyrir sínar eigin hug-
myndir.
Þá kom þeim allt í einu hjálp úr öfugri átt.
Eusebíus frá Nicomedíu lagði fram bréf, sem
leitaðist við að sýna, að ef lengra yrði farið i
því að halda fram þríeindar kenningunni, en
gert var í trúarjátningu nafna hans (og frænda?)
hefðu menn óafvftandi hylt hina fordæmdu
“homousion,” sameindar kenningu Sabelling-
anna. Þessi trúflokur hafði notað þetta gríska
orð til að tákna að Kristur hefði verið nákvæm-
lega sama eðlis og Faðirinn, og væri því aðeins
um eina persónu að ræða.
Bréfið hleypti öllu í uppnám. Menn æptu,
formæltu og rifu skjalið í skufsur. Þá reii
dvergvaxinn unglingur, Aþanasíus frá Alexandr-
íu, upp úr sæti sínu og kvaddi sér hljóðs.
Undrabarnið frá Alexandríu
Þetta nafn hafði hann hJotið hjá
aðdáendum sinum, enda var maður-
inn smávaxinn og lítt af barnsaldri
kominn. Samt var hann víðfrægur
orðinn sem ákveðnasti og skæðasti
mótstöðumaður Aríusar. Hann var
einlægur og ákveðinn, óvæginn og
stefnufastur, röbfimur og ráðágóð-
ur, mælskur og stórorður.
Nú tók liann sér fyrir hendur að
verja sameindarkenninguna. Orðið
“homousion” hefði að vísu verið
rangbrúkað af villitrúarfólki, en væri
þó í vissum skilningi réttmætt og
gott. Auðvitað fanst það hvergi í
ritum ritningarinnar, en þar voru
önnur orð ekki ósvipuð. En hvað
gerði annars til um orðið? Aðal
atriðið var að kveða niður Aríusar-
villuna og úr þvi málsvörum hennar
gazt enganveginn að orðinu hlaut
það að vera réttmætt. Hvað þurfti
annars framar vitnanna við? Þann-
ig mælti undrabarnið af eldmóði sann
færingar sinnar.
Undrabarnið; undarlegt að hinum flug
gáfaða Aþanasíusi skyldi ekki detta í
hug annað undrabarn, miklu dýrð-
legra, fætt í jötu, fóstrað í fátækt
meðal fákænna, en þroskaðist samt
til þess að verða friðarhetjan mikla,
deyjandi sáttfús við sína mótstöðu-
menn, á krossinum. Hann er lang-
stærsta opinberun Alheimsföðursins,
í manninum, þó ekki sé það fyrir ó-
skiljanlegar trúarjátninigar né vara-
dýrkun fjöldans heldur fyrir áhrit
sín á lífstefnu hinna örfáu, er hafa
notað lífsbreytni hans sér til leið-
beiningar.
Ef klerkarnir í Nikeu hefðu vitað
hvað til þeirra friðar heyrði, myndu
þeiin hafa verið um annað annara,
en semja trúarjátningu er var að-
eins
Obscurum pcr Obscurius
Þannig komust Rómverjar að orði
um orðmælgi þeirra, sem leituðust
við að útskýra lifsins leyndardóma
með óskiljanlegum orðatiltækjum.
Hvað hefir annars þessi ógurlegr,
guðfræðismælgi gert annað en að slá
ryki í augun á ígrundunarlausum ein
staklingum? Við vitum nákvæmlega
jafn mikið um guð o« Indíáninn,
sem flutti bljúgar bænir undir alstirnd
um himni og sagði; “0 þú mikli
alstaðar nálægi andi verndaðu bæði
mig og rnína;” en við flytjum þær
bænir af sömu eðlishvöt, af sama sál-
arþorsta og trúnaðartrausti og hann.
Hið eina, sem við höfum eignast
síöan, oss til sálubótar er Kristur,
lífsbreytni hans og kenningar. En
þessi guðdómlega friðarhetja gleym-
ist einatt í endalausu trúfræðis-
stagli og játningaþjarki.
Hugsið ykkur allan þann tíma og
erfiði, sem hefir gengið i að skrifa
og endurskrifa trúarjátningar, sem
örfáir lesa og enn færri skilja.
Hugsið um allan þann fjandskap og
allar þær blóðsúthellingar, sem hafa
orsakast af mismunandi skilningi
manna á ýmsum guðfræðisatriðum—
og hvað höfum við svo eftir allt
þetta erfiði og allar þessar fórnfærsl-
ur ? Aðeins óljósar setningar, sem
emg’a fullnaðarskýringu skilja eftir
i hugum hugsandi manna. Mörg
guðfræðileg orðatiltæki eru afar loð-
in og lítt skiljanleg á frummálun-
um og enn fleiri óþýðanleg á önnur
mál, og svo er til dæmis nteð þetta
orð “homousion,” er svo miklum ó-
sköpum olli í fornkirkjunni. (Það
væri annars þarft verk að sýna
hversu óráðvandlega þýðendur hafa
farið með frum-textann. Þannig til
dæmis eru grísku orðin “krima” og
“krisis” látin ýmist þýða fordæming,
eilífa glötun eða aðeins dómsáfelli,
og “hades” stundm útlagt gröfin en
á öðrum stöðum eilífur kvalastaður
fordæmdra).
Aþaníus vinnur sigur
Undrabarnið fékk fjöldann á sitt
mál. Trúarjátning Eusebíusar var
endurskrifuð að hans skapi og við
hana bætt langri formælingarklausu
um alla, sem voru á öðru máli. Er
keisarinn sá hvar komið var, féllst
hann einnig á þessar breytingar, til
sátta, og nú voru allir neyddir til að
undirskrifa skjalið, þótt allmörgum
væri það óljúft og þar á meðal Euse-
bíusunum. Það kom líka brátt í
ljós, að með þessu myndi aldrei frið-
ur tryggður, því þótt biskuparnir
í fullan aldarfjórðung hafa
Dodds nýrna pillur verið hlu
viðurWenndlu pieðuj(, við bak-
verk, gigt og bröðru sjúkdóm-
um, og hinna mlÖTgu kvilla, er
stafa frá veikluðum nýrum. —
Þær eru til sölu í öllum lyfaibúO
um á 50c askjan eða 6 öskjur
fyrir $2.50. Panta má þær beint
frá Dodds Medicine Company,
Ltd., Toronto 2, Ont., og senda
andvirðið þangað.
væru kúgaðir, tóku söfnttðirnir það
alls ekki gilt í mörigum tilfellum.
Sigttrgleði og eftirköst
Mikil mun unglingsgleði Aþaníus-
ar hafa verið eftir slík málalok.
Hann hafði þvingað mótstöðumenn
sína, jafnvel sjálfan keisarann til að
fallast á sitt mál, en versti óvinur
hans var rekinn í útlegð. En nú
var sá eldur kveiktur, er sárast átti
honuni sjálfum að brenna.
Nokkrum árum síðar syngur Aþan-
íus biskup messu í Alexandríuborg,.
fyrir fullu húsi að vanda. Skyndi-
lega gerist gnýr niikill og hið keis-
aralega varðlið ræðst inn í kirkjuna
með brugðnum sverðum. Musterið
kveður við af skelfingarópum og
angistar kveini. Banasærðir menn
byltast í blóði sínu, og nunnurnar eru
svívirtar fyrir framan altarið. Aþan-
asius komst undan, að vísu, til þess
að muna, til æfiloka, þessa hryllilegu
kvalastund og sjá i huga sér nábleika
ásjónu ástvina sinna og musterið
saurgað af harðhjörtuðum hermanna
lýð.
Yfirlit
Kirkjuþingið í Nikeu setti svip
sinn á alla kirkjuna. Það markaði
stiefnu bennar í framtíðinni, svo
flestar aðrar kirkjusamkomur um víða
veröld, hafa að einhverju leyti ver
ið því líkar.
Þar gætir áhrifa veraldarvaldsins
fyrst, svo um munar. 1 þá daga
urð klerkarnir að beygja kné sín
fyrir hinutn volduiga valdhafa, en nú
skjálfa þúsundir vigðra manna fyrir
augnabliks dutlungum hálfmentaðra
“peanut Politicians.”
Frá þeim tíma hefir kirkjan, svona
yfirleitt, lagt meiri áherzlu á flókn-
ar og lítt skiljanlegar guðfræðisget-
gátur, en orð og anda Meistarans
Samt voru þarna efalaust margir
menn, er fúslega hefðu látið líf sitt
fyrir trú sína; en þá skorti flesta
siðferðisþroska til að lifa samkvæmt
boðskap Krists - —já, höfðu máske
fáir nóga trú til að reyna það.
Það væri annars fróðlegt fyrir
menn, að bera saman þetta kirkju-
þing — og ýms önnur — og aðferð
Gandhis á Indlandi (í Prestaritinu
síðasta).
Nei, það verður aldrei friður í
heiminum, og kirkjan verður aldrei
kristin, fyr en við losnum við áhrifin
frá Nikeu.
Blaine, 15. júní 1929.
H. E. Johnson.
Jóhannes Sigurðsson
Nordal
F. 10. fcbr. 1888—D. 15. mars 1929
Þess var getið hér í blaðinu í vor,
að andast hefði á almenna sjúkrahús
inu hér í bænum Jóhannes bóndi
Sigurðsson Nordal frá Arborg 'i
Nýja íslandi. Hans var þá ekki
nánara getið sökum þess að upp-
lýsingar voru ekki við hendi.
Jóhannes heitinn var í fremstu röð
hinna yngri bænda í Nýja Islandi,
þar fæddur og uppalinn og hugljúfi
allra þeírra er til hans þekktu. For-
eldrar hans voru Sigurður Guð-
mundsson Nordal og Valgerður Jóns
dóttir. Voru þa Norðlendingar að