Heimskringla - 29.01.1930, Qupperneq 2

J. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINCLA
WINNIPBG, 29. JAN., 1930
Alheimur og Island
i.
Vér getum hugsað oss tilveruna
sem öldu af öldu, út frá því sem öllu
kemur á staö, því sem hinn mikli
vitringur og vísindamaSur Aristoteles
nefndi to próton kínún: 'hitS frum-
hreyfanda. Hver alda eöa tilveru-
hringur, skapar nýja öldu út frá sér.
Vér hér á jörðu erum mjög utar-
lega í þessu sköpunarverki, og vér
megum ekki ímynda oss, að það séum
vér einir, sem erum i þessum tilveru-
hring, þaö er eitthvaö annaö. í
sólnasambandi því, sem vér nefnum
vetrarbraut, eru eftir nýjustu rann-
sóknum, kringum 30,000 miljónir af
lýsandi sólum, og þag er mjög var-
lega áætlaö, aö af öllum þeim miljón-
um sólhverfa sem eru i vetrarbraut-
inni, séu 100 jaröir, svipaöar vorri
og byggöar af svipuöum mannkynjum.
Menn vita nú af framundir 2 miljón-
um vetrarbrauta, sem eru dreiföar um
gjeiminn með 1—2 miljóna ljósára
millibili, og er rúmt um hverja, eins
og sjá má af því, aö það er rúm
ljós-sekúnda til tunglsins, en 8
Ijósmínúta til sólarinnar, héöan af
jöröu. Menn geta af því sem sagt
var, ráöið aö jarðir svipaðar vorri,
muni vera býsna margar, og ber þó
enn aö athuga, aö telja má víst aö
menn þekkji aðeins örlítið brot af
þeim vetrarbrautum sem til eru.
Mannkyn líkt voru verður því senni-
lega aö telja ekki aðeins í biljónum,
heldur triljónum, eöa ennþá hærri
tölum, svo að vor tilveruhringur er
býsna víður.
II.
Á þessum tilveruhring hefir fram-
för sköpunarverksins strandaö. Má
gera mjög ljóst og skiljanlegt hvern-
ig á því stendur. —Mannkynið hér
er getið og fætt, eins og kunnugt er,
á sér foreldra, hér má tala um hiö
fædda Jíf, vita nata. Hvert lif mis-
tekst. — Þroskatíminn er stuttur, en
hrörnun löng, ef við elli er að fást.
— Menn lifa þó, þrátt fyrir dauðann,
og eru eftir dauðann alveg eins lík-
amlegir og jarðneskir og áður, að-
eins er um aðra jörð að ræða, og
hinn nýi líkami er ekki fæddur,
heldur vex í skjótri svipan á afl-
svæði, er materialiseraður eða regen-
ereraður, án þess að nýir foreldrar
komi til sögunnar (vita re(generata).
Nú er það lögmál, að þeir verða sam-
an i framlífinu, vita regenerata, sem
líkir eru, og má því skilja, að mörg
mannfélög framlífsins muni vera
leið og ömurleg, þar sem saman eru
komnir eintómir misindismenn. En
allra verst verður þar sem safnast
saman allir hinir mestu níðingar og
illmenni, stórglæpamennirnir á jörð-
um hins fædda lífs. Má vissulega
heita helvíti þar sem slík mannfélög
eru. Þar er lifað alveg þvert gegn
tilgangi lífsins, sá sem verstur er,
ræður þar mestu, velvild og miskunn-
semi er þar ekki til, en öll viðleitni
miðar að því að kvelja aðra sem
mest, til að ná frá þeim kröftum
þeirra og magna sjálfa sig þannig.
Mun ég lýsa þessu nákvæmlega í
bókum þeim, sem ég er að undir-
búa: “Cosmic Biology” (Alheimslif-
fræði) og “Á framleið.”
III.
Helvítin eru aðalgallinn á alheim-
inum, og við þann galla hefir ekki
orðið við ráðið. Enginn fæðist á
slíkum stöðum, en menn geta dáið
burt þaðan, þegar nokkur hugarfars-
breyting verður til batnaðar, en skörð-
in sem verða, þegar menn deyja burt
úr kvalastöðunum eru fylt (og fram
yfir það), þannig að illmennin frá
ótölulegum grúa af jörðum deyja til
helvítis, fá þar nýjan líkama. Frá
jörðunum í vorum tilveruhring er
stöðugur innflytjendastraumuj- til hel-
vítanna og allskonar ömurlegra tilveru
staða í þvi nágrenni.
Eða, með öðrum orðum, út frá
vorum tilveruhring hins getna og
fædda lifs, vaxa aðrir ennþá miklu
verri tilveruhringir hins endurlikam-
aða (regenereraða) lífs. En meðan
þannig gengur, verður tiiganginum
með sköpunarverkinu ekki náð, heim
urinn getur ekki komist á brautina til
alfullkomnunar. Þegar út í vorn
tilveruhring er komið, nær hið guð-
lega ekki að hafa fulla stjórn. Hið
stærsta alheimsverkefni er nú að ráða
bót á þessu, og að þvi er beint feikna-
kröftum frá hinum góðu tilverustöð-
um. Það sem þarf að ávinna er að
koma lífinu á vorri jörð og öðrum
slíkum, í það horf að þaðan vaxi ekki
verri tilveruhringir, eða með öðrum
orðum að menn deyi frá slíkum jörð-
um upp á við en ekki niður á við.
Innflytjendastraumnum til hinna illu
staða verður að vera lokið, hið end-
urlíkamaða líf, vita regenerata, á
alltaf að vera upp á við.
IV.
Á þessum sannleik, sem nú hefir ver
ið nokkuð af sagt, byggjast hug-
myndir þær, sem komið hafa fram
hér á jörðu, um að bjarga mann-
kyninu. Frá hinum góðu stöðum,
þ. e. jörðum sem eru byggðar af
miklu fullkomnari mannkynjum en
hér er, hafa verið gerðar miklar til-
raunir til að koma fram með hug-
skeytum, “innblæstri” (inspiration)
og slíku, nauðsynlegri þekkingu. En
þær tilraunir hafa alltaf mistekist.
Árangurinn varð átrúnaður, religion,
þar sem einmitt það sem mest reið
á aö vita, komst ekki fram eða var
misskilið. Fólkinu í vorum tilveru-
hring hefir aldrei tekist að skilja að
það lifir eftir dauðann líkamlegu
lífi í endursköpuðum likömum, á öðr-
um jörðum. 'Og aldrei, að það er
lífið á öðrum jörðum sem ríður svo
á að hafa samband við héðan af
jörðu. Nú fsyrst er að rofa til i
þessum efnum. Nú fyrst er að byrja
að takast hin stórkostlega tilraun til
að bjanga heiminum.
V.
Frá upphafi má af íslenzkri sögu
marka að þjóð vor er til mikils ætl-
uð. Það var eins og valið úr beztv
ættum jarðarinnar til að fara að
byggja þessa úteyju, sem á eftir að
verða svo fræg. — Héðan átti svo
að nema hið mikla meginland, Am-
eríku, svo að þjóðin sem átti að eiga
upptökin að því að bjarga mannkyn-
inu, gæti orðið stórþjóð, og málið
góða, heimsmál. En þó að þetta
mistækist, þó að þjóð vor yrði hér að
kúra og kæmist á heljarþröm, þá
var samt aðeins um töf að ræða en
ekki fullnaðarósigur.. Hin mikla til
raun er að byrja að takast. Og ef
menn vilja hafa greind við, þá munu
þeir verða varir við ýmislegt, sem
er býsna eftirtektarvert, eins og t. a.
m. það, hvernig hin stórkostlega
breyting á íslenzku árferði og öll-
um islenzkum högum sem nú er að
verða, er samfara því að hin mikla
tilraun er hér að byrja að takast.
Og hefir þó fylgið ekki verið mik-
ið hjá því, sem þurft hefði, en þó
nóg til þess að hin góðu öfl hafa get-
að komið sér betur við en áður, til
að hjálpa, og árangurinn af allri við-
leitni manna til að bjarga sér og bæta
þjóðarhaginn, því orðið meiri en ella
myndi verið hafa.—Helgi Pjeturss.—
Lesb. Mbl.
Eastmann, að ýmsar amerískar iðn-
greinar blómgast nú forkunnar vel.
En velmegun sú sem það hefir í för
með sér, er hvorki svo almenn né
henni svo vel skift, sem Evrópa virð-
ist halda. Og af erfiðleikum og ör-
bingð er einnig nóg í Ameriku. Hið
margnefnda háa kaupgjald, í Ameriku
er einnig villandi. Það er satt, að
kaupið er hátt i félagsbundnum iðn-
greinum, en það er aðgætandi, að
einungis tíundi hluti amerískrar
vinnu er félagsbundin (en um 90 af
hundraði í Englandi). 1 ófélags-
bundnum myllum suðurríkjanna búa
verkamenn við sultarkaup, ámóta og
í námum í Wales. Amerískt at-
vinnulíf er heldur ekki rekið eins
kröftuglega og af er látið. Meira en
3 miljónir manna voru atvinnulaus-
ar siðastliðinn vetur. 640 þúsund
bændur flosnuðu upp af jörðum sín-
um árið 1927. 3 miljónir bænda
hafa þannig flosnað upp síðan 1920.
í flestum tilfelilum er húsmóðirin að-
stoðarlaus, vinnukonulaus. — Ameríku
menn láta að vísu eftir sér ýmsar
skemtanir, sér til upplyftingar og
menntunar, sem ekki munu vera eins
tíðar í Evrópu, þar á meðal ekki sízt
löng skemtiferðalög, til dæmis til
Evrópu. Síðastliðið sumar komu
100 þúsund Ameríkumenn í sumaf-
leyfi sínu til Evrópu og Evrópumenn
álíta að þetta séu flest auðmenn eða
efnamenn. En sannleikurinn er sá,
að langmestur hluti þessa ferðafólks
eru kennarar, prestar og verzlunar-
fólk, sem hefir orðið að spara til
ferðarinnar i 10 eða 20 ár, en fer
hana sem einskonar pílagrimsferð
til Englands, sem það telur sögulegt,
menningarlegt og andlegt föðuriand
sitt. Þá er það oft nefnt sem vottur
um ameríska velmegun, að vestra eigi
svo að segja hver maður btl, einnig
verkafólkið. Það er satt, bílaeign er
mikil. En bílaeign verkamanna er
mest fólgin í brúkuðum bílum, sem
fást fyrir ca. $125. til $250. Þessi
bílaeign er verkamanninum oft ó-
missandi, eina vörn hans gegn at-
vinnuleysinu, þar sem fjarlægðir eru
miklar, en mikils hraða krafist í líf-
inu. Þetta er álit Ameríkumanns-
ins.—Lögr.
að eðlilegt væri að þau hefðu áhyggj-
ur út af þessari breytingu. En
þegar hann liti yfir öll þau andlit
sem hér væru inni og sæi einlæga
velvild til þeirra í þeim öllum væri
hann þess fullviss að óskir og bæn-
ir sveitunga þeirra myndi á óskiljan-
legan hátt vernda heill þeirra í nýju
umhverfi. Þá mælti ræðum. fram
þrjár vísur sem hann hafði ort í þeim
tilgangi að þær yrðu sungnar og sam-
sætið hafið með þeim, en af. vissum
ástæðum gat það ekki orðið.—
Þá samleið þrýtur sífellt þynigist lund
og söknuð vekur, ekki er þess að
dyl j ast.
En göngum samt á góðra vina fund
og gleðjumst með þeim áður vegir
skiljast.
Hún þynnist óðum þessi gamla sveit
sem þoldi vos í fornu landnáms-
stríði.
Á hana hvorki frost né funi beit,
í fylking stóð hún engar hættur flýði.
Nú blessar Mikley öll sín öldnu börn—
og eins hvern mann sem henni reynd-
ist góður.
Á igötu nýrri guð sé þeirra vörn,
hún gleymir hvorki systur eða bróð-
ur.
Varðskipið Þór strandar
Skilnaðarsamsæti
Þann 19 okt. síðastl. héldu Mikley-
ingar skilnaðarsamsæti þeim Hildi
Johnson, Helen Johnson og Cap
Jóhanni Jóhannssyni. Þær Hildur
og Helen voru að flytja til Winnipeg
en Jóh. til Selkirk.
Hildur og Jóhann hafa dvalið
Ameríka og auðsældin
Þrjár miljónir bænda flosna upp
í undanförnum Lögréttublöðum hef
tr nokkrum sinnum verið sagt frá
ýmsu viðvíkjandi ameriskri menn
ingu. Því er haldið fram af ýmsum
að í Ameríku sé að skapast upphaf
nýrrar menningar, enda séu þar hin
beztu skilyrði, vegna auðsældar lands
ins i heild og velmegunar og almennr
ar vellíðunar einstaklinganna.. Vestan
úr Ameríku sjálfri kveður samt stund
um við annan tón í þessum efnum
og einmitt nú um þessar mundir ger-
ast atburðir i fjárhagslífi Ameríku
(verðhrunið í New York) sem benda
á það að fjármálaframtið Vestur-
heirns standi ekki eins föstum fótum
og áJitið hefir verið. Síðustu bæjar
stjórnarkosningar í New York vekja
einnig athygli að því leyti að at-
kvæðatala jafnaðarmauna hefir fer-
faldast, þó að þeir séu i miklum
minnihluta. Þó að lítið verði af þvi
einu ráðið ber það því nokkurn vott,
að hið ríkjandi ameríska auðvalds-
skipulag eigi sér undirniðri heldur
ekki eins óskift fylgi og venjulega
hefir verið sagt. Að þvi er amerísk
ur háskólakennari einn, Eastmann
Chicago, hefir nýlega sagt í bréfi til
“The Times” í London gera menn sér
lika í Evrópu venjulega skakkar hug-
myndir um auðsæld Amerikumanna.
Það er að visu efalaust, segir
Mikley í 37 ár, en Helen er hér upp-
alin af Hildi ömmu sinni.
Til samsætisins var stofnað með al-
mennri samtöku eyjarbúa, undir
stjórn nokkurra helztu kvenna henn-
ar.
Fjaldi manna sótti samsætið og
var samkomuhús eyjarinnar full-
skipað fólki.
Veður var indælt, tunglsljós og
blæjalogn. Winnipegvatn lá eins og
skygður spegill í faðmi hljóðrar haust
nætur. Brá tunglið á það gullnum
bjarma. Spruce-trén stóðu í fylking
meðfram ströndinni há, tignarleg og
sígræn, og báru krónur þeirra við
himin. Töfrar fagurrar en hálf
huldrar útsýnar gripu hugi manna
föstum tökum og minntu á undra-
lönd álfheima.
J. S. frá Kaldbak stýrði samsæt-
inu og ávarpaði heiðursgestina. Hóf
hann mál sitt með því að eind sinni
hefði maður hniginn að aldri ákveðið
að leggja upp í ferð undir nótt. En
áður en hann fór greip hann kvíði
um það, að ferðin myndi snúast sér
til ógæfu. Var kviði sá svo áleit-
inn að hann féll i augnabliks dá.
Þá birtist honum ókunnur maður
sem sagði: “Óttast þú ekki, gamli
maður! Þegar þú vaknar munu
margir menn verða á vegi þínum.
Hafðu það til marks, að ef þú finn-
ur blýhugi þeirra snúa í einlægni að
þér, mun ferðin verða þér til gæfu.”
Þegar hann vaknaði kvöddu allir
hann með alúð. Og hann lagði von-
glaður í ferð sína, þó að framorðið
væri orðið.
Ræðumaður kvað eitthvað likt væri
með þau Jóh. og Hildi og hinn gamla
mann. Þau væru bæði hnigin að
aldri ag búin að vera hér svo Jengi
Síðan minntist ræðum. góðrar
framkomu þessa fólks í byggðinni,
friðsemi þess og gætni í umtali. Gat
hann þess að þau Hildur og Jóhann
væru orðin gráhærð, enda hefði lífið
stundum leikið þau grátt eins og
flesta sem komnir væru á áttræðis-
aldur. Þó væri Hildur falleg enn,
og enn sæjust merki karlmennsku og
fimleika á Jóh. Jóhann var íþrótta-
maður, skauta- og skíðamaður svo
góður að afbragfð þótti. Slyngur
siglingamaður var hann og var lengi
skipstjóri á Winnipegvatni. Að end-
ingu afhenti samkvæmisstjóri heið-
ursgestunum gjafir sem lítinn þakk-
lætisvott frá byggðarbúum íyrir góða
samvinnu og langa samfylgd.
Gjöf til Hildar var vönduð ferða-
taska. Fylgtlu henni þau ummæli
að reyndar hefði hún átt að vera full
af peningum en því miður hefðu þeir
ekki verið til, en hún væri full af
gæfu, sem góðir vinir hefðu látið í
hana.
Jóhanni var gefinn göngustafur með
þeirri náttúru að meðan hann gengur
við hann getur hann ekki dottið hvað
fast sem ellin færist yfir hann. Helen
afhenti hann fallega ferðatösku, sem
viðurkenning fyrir ágæta þátttöku
félagslífi eyjarinnar í möng ár. Sagði
hann að svo segði sér hugurinn að,
að í þessa tösku myndi hún láta sitt
brúðarskart. Bað hann Miss John-
son að ná 'bara í nógu ríkan mann
í Winnipeg — þar væri nóg af þeim
—og* koma með hann til Mikleyjar
og láta hann með auð sínum gera
hana eins skemtilega og Winnipeg,
svo að við þyrftum ekki að missa
allar fallegar stúlkur upp í bæina.
Næst talaði Márus Doll. Minntist
hann gamalla og glaðra stunda, þeg-
ar hann og þau Hildur og Jóhann
voru í blóma lífsins á frumibýlings-
árum Mikileyjar. Sagðist honum
vel.
Reykjavík 23. des.
Sú fregn barst hingað til bæjarins,
að varðskipið Þór væri strandað á
Skagaströnd, nálægt Hpskuldsstöð-
um, að því er menn héldu.
Þór fór héðan með tvo menn úr
kirkjumálanefndinni, þá Runólf á
Kornsá ag sira Jón Guðnason. Hafði
hann komið með Runódf til Blönduóss
í fyrradag. Var ferðinni síðan heitið
vestur að Prestsbakka með síra Jón.
Rvík. 24. des.
Hér verður sagt frá Þórsstrandinu
eftir þeim heimildum er Mgbl. tókst
að afla sér í gær.
Aðalatriðin eru þessi:
Er Þór lagði af stað frá Blöndu-
ósi á föstudagskvöld, var ferðinni
heitið til Steingrímsfjarðar. Ætlaði
skipstjóri að vera undir Grímsey
meðan óveðrið stæði yfir.
í Húnaflóa bilar stýrisútbúnaður
skipsins. Skipverjar geta lagað hann.
Skipið kemst ekki leiðar sinnar.
Liggur fyrir akkerum í blindbyl ná-
Iægt Ey á Skagaströnd allan laugar-
daginn. Skipverjar sjá aldrei Iand.
Mæla iðulega dýpi. Er þeir finna að
þeir eru komnir í grunnsævi ætla þeir
að leita frá landi. Létta akkerum.
Akkerisfesti slitnar, stýrisútbúnaður
reynist ekki í lagi, og skipið strandar
í sömu svipan.
Menn allir þjóta á þiljur. Verða
síðan að haldast við í klefum á þiljum
uns þeir komast af skipinu, því undir
þiljum er alt i sjó. Höfðu þeir nokk-
urn mat og drykkjarvatn.
Vegna þess að veður fór batnandi
óttuðust þeir ekki, er frá leið, að
skipið myndi liðast í sundur. Öld-
urnar skullu á afturhluta þess, og
mæddu þvi ekki eins mikið á skips-
hliðinni.
Allir skipverjar hressir og ómeiddir
er þeir komust úr skipinu. .
. Menn á Skagaströnd verða varir við
Þór strandaðan á Sölva-
bakkaskerjum.
Um miðdegisbil fréttist hingað að
menn sem verið höfðu að leita að
hrossum niður við Laxá á Skaga-
strönd, í birtingu á sunnudagsmorg-
Un, hefðu séð Þór strandaðan á Sölva-
bakkaskerjum. Hefðu þeir séð að
skipið var nokkurnveginn á réttum
kili, ag mannaferð hefði verið um
þilfarið.
Frá Ytri-Ey sást og til Þórs, þá
um morguninn.
Brugðið var þegar við á Bdöndu-
ósi og Skagaströnd að safna liði ti!
þess að fara á strandstaðinn.. Brim
var þá svo mikið, að eigi voru tiltök
að leggja út með báta frá Blönduósi.
Rúml. 20 menn fóru þaðan, svo fljótt
sem unt var. Ætluðu þeir að reyna
að fara á bílum, en komust skamt með
bílana. Braut var rudd seinna um
daginn gegnum skaíla þá er óbílfærir
voru, svo btlar kæmust alla leið að
strandstaðnum, ef á þyrfti að halda.
Frá Skagaströnd voru mannaðir tveir
mótorbátar (trillubátar)
Bátar þessir voru á kafi í fönn er
átti til þeirra að taka, og gekk því
seinna en annars að gera þá út í ferð
þessa. Formenn á bátum þessum voru
þeir Óskar Þorleifsson og Guðmund-
ur Guðmundsson. En sá sem stjórn-
aði athöfnum var aðallega Karl Ber-
endsen. Hann fór með öðrum bátnum
á strandstaðinn.
Skagastrandarbátarnir munu hafai
komið á vettvang kl. að ganga þrjú.
Svo mikið brim var umhverfis Þór.
að þeim var ófært að koma nálægt
skipinu. Lögðust þeir við “dreka”
eins nálægt og unt var.
Blönduós-menn er komu á strand-
staðinn gátu ekkert aðhafst. Milli
Þórs og lands var svo löng leið, að
engin tök voru á því að koma taug
miilli skips ag lands. Þeir urðu þess
varir, að annan björgunarbátinn frá
Þór hafði rekið í land þar skamt frá.
Þóttu þau tíðindi ill og ískyggileg,
því menn óttuðust, að skipverjar hefðu
ætlað að reyna að nota bátinn um
nóttina, og væri hann þarna sanninda-
merki þess, að einhverjir af skipverj-
um, fleiri eða færri, væru þegar
druknaðir.
En sem betur fór, reyndist sú til-
gáta ekki rétt.
Scx mcnn af Þór leggja út í þeim
björgunarbátnum scm eftir var
Er Skagarstrandarbátarnir tveir
höfðu verið á strandstaðnum um hríð,
og fullvíst var, að þeim væri ófært
að komast að Þór, Jögðu sex vask-
leikamenn af skipshöfn Þórs út í þann
björgunarbátinn sem eftir var. Voru
það þessir menn:
Stefán Björnsson 2. stýrim.
Aðalsteinn Björnsson 1. vélstj.
Guðm. Egilsson loftske\1:am.
Stefán Jónsson,
Enok Ingimundarson,
Valtýr Karvelsson.
Komust þeir klaklaust frá skipinu
og til annars Skagastrandarbátsins, er
fór síðan með þá til Skagastrandar.
Er hér var komið sögu, var veðrið
orðið gott að heita mátti, norðan-
storminn hafði Iægt, og var kominn
suðaustan andvari. En haugabrim
hélst enn, eftir óviðrið.
Skagastrandar-menn og 3 af skip-
verjum Þórs halda björgunartilraun-
um áfram fram á nótt.
Þeir sex skipverjar af Þór sem
komu til Skagastrandar, ferígu vinkta
viðtökur og besta viðurgerning hjá
Ólafi Lárussyni kaupfélagsstjóra. Er
þeir höfðu verið dregnir úr vosklæð-
um og fengið hressingu, vildu þrír
þeirra fara til baka með Skagastrand-
armönnum til þess að halda björgun-
artilraunum áfram. Voru það þeir:
Stefán Björnsson, Aðalsteinn og
Guðmundur.
Er lagt var út frá Skagaströnd í
annað sinn, höfðu menn með sér kaðla
ag útbúnað þann til björgunar, sem
fáanlegur var. Að aflíðandi mið-
nætti var fjara. Um það leyti lögðu
þér sem
notið
TIMBUR
KA UPIÐ
AF
The Empire Sash & Door Co., Ltd.
Birgðir: Henry Ave. East Phone: 26 356
Skrifstofa: 5. gólfi, Bank of Hamilton
VERÐ GÆÐI ÁNÆGJA.
Heiðursgestirnir báðu þann er þetta
ritar að tala þakkarorðum til fólks-
ins. Tókst það ekki eins vel og
skyldi, svo að þau grípa nú tækifærið
og senda öllum eyjarbúum ástarþökk
fyrir ágæta og ógleymanlega kveld-
stund og höfðinglegar gjafir. Þau
óska eyjunni og öllum íbúum hennar
gæfu og gengis í framtíðinni. Þau
vilja taka það fram að þó að tím-
ans hrönn breikki á milli þeirra og
kveldsins 19. okt., 1929, muni minnin<
þess gróa sí-ung í tilfinningum
þeirra.
Konur byggðarinnar báru fram á-
gætar veitingar. Eru gæði veitiniga
á samkomum Mikleyinga frægar orðn-
ar um allt Nýja ísland.
Mörg gömul og vel þekkt íslenzk
lög voru sungin. Að lokum var
bekkjum rutt og slegið u(pp dansi
sem stóð Iangt fram á nótt.
J. S. frá Kaldbak.
Stofnaö 1882
Löggilt 1914
Hitað hafa heimili í Winnipeg
síðan “82”
D. D.Wood & Sons, Ltd.
VICTOR A. WOOD
Prssldent
HOWARD WOOD
Treasnrer
DIONEL E. WOOD
Secretary
(Plltarnlr eem Dllum reyna atl þAknnst)
KOLogKÓK
Talsími: 87 308 Þrjár símalínur