Heimskringla - 28.01.1931, Blaðsíða 7

WINNIPEG 28. JANÚAR 1931.
HEIMSKRINOLA
7 BLAÐSIÐA
Veroníka.
(Frh. frá 3. síðn)
hans virtist ekki vera hræddur við að
treysta honum. Traust hans hafði
ekki brugðist allt til þessa. Ast, ótti
eða þakklæti gerði aldrei vart við
sig hjá Gibbon. Hann var að visu
fágætur fugl, trúr og hollur þjónn.
“Eg fer út aftur, Gibbon,” sagði
Talbot. ‘‘Þú þarft ekki að vaka
eftir mér.”
Þjónninn hneigði höfuð sitt, varir
hans bærðust, en orðin: ‘‘Já, herra”,
heyrðust varla. Hann leit i kringum
sig um herbergið, til þess að sjá.
hvort nokkuð vantaði, og gekk svo
til dyra-
Talbot hallaði sér upp að arinhill-
unni í nokkur augnablik- Háðbros
lék um hinar þunnu varir hans, þeg-
ar hann hugsaði um frægðarför sína,
Þetta kvöld. -Hann fékk sér eina
kexköku og braut hana, en kastaði
henni síðan á borðið, helti brenni-
víni og sódavatni í glas. Hann var
úð þvi kominn að svolgra það í sig
i einum teig. Stilti sig þó og setti
glasið á borðið og tautaði:
“Nei, nei! Eg verð að vera ró-
legur og kaldur í kvöld.’
Hann reykti vindling,' jafn stiltur
sem fyr. Var þó að sjá hálf óþolin-
nióður. Eftir hálfa klukkustund opn-
aði hann dyrpar mjög gætilega, gekk
yfir hið litla, haglega skreytta and-
dýri og hleraði við dyr Gibbons.
Hroturnar í honum heyrðust greini-
aftur inn í borðstofuna, opnaði þar
gríðar stóran skáp, tók fyrst út úr
honum kistil, síðan gamla, síða yfir-
höfn og linan flókahatt. trr kistlin-
um tók hann dálitla seðlahrúgu og
fáeina gullpeninga. Hann taldi pen-
ingana og hnyklaði brýrnar. Svo
stakk hann fénu í vasa sinn og lét
kistilinn aftur inn í skápinn. Fór
hann svo í yfirhöfina, bretti upp
kragann og lét hattinn slúta fram
ýfir andlitið. Þegar hann var kom-
inn í þetta dulargerfi, var hann lot-
inn í herðum, og í stað þess að
ganga léttum ,föstum skrefum, gekk
hann klunnalega yfir gólfið til dyra
Eftir að hafa hlustað aftur við
dyr Giddons, fór hann út og gekk
þvert yfir Hower Hoans Street, hröð-
um skrefum, en þó stirðbusalega
Hélt hann áfram leoiðar sinnar eftir
þröngum og fáfömum götum, uns
hann var kominn til Soho. Þar nam
hann staðar fyrir utan tóbaksbúð,
sem leit út fyrir að vera lokuð eins
°g allar aðrar búðir í þessu óhreina
stræti, og drap fjórum sinnum á dyr.
Dyrnar opnuðust fljótt en hljóð-
lega. Talbot gekk inn eftir þröng-
Um göngum, og leit hvorki til hægrl
Ué vinstri, eins og hann væri mjög
kunnugur stað þessum. Inn af göng-
Unum tók við algeng búðardagstofa.
Voru dyr á vegnum gengt honum.
Hann knúði þær fjórum sinnum.
Voru þær þá opnaðar af lágum,
sviradigrum fitugum Gyðingi. Var
hann næsta þorparalegur ásýndum.
En helmingi ljótari varð hann, þeg-
ar hann fagnaði komunmanni. Það
Berði hann með ógeðslegu flírubrosi.
“Gott kvöld, gott kvöld, Sir!”
sagði hann með útlendri áherslu og
* hásum róm. Hann hvíslaði að
komumanni og var samanblandaður
þrælsótti og ósvifni að heyra í rödd
hans.
Hann gaut augunum svo kumpán-
'eSa, að hinn mikli Talbot hefir
sennilega fundið ákafa löngun til
gefa honum á hann. “Eg var
°rðinn hræddur um, að þér ætluð-
h® ekki að koma. Þér voruð svo
dheppinn í gærkvold. En hamingjan
er hverful, það er það góða við
þána. Það er það, sem gerir hana
Svo töfrandi. Komið þér þessa leið
Hér er góður félagsskapur i kvöld."
Talbot horfði beint fram undan
s^r, fylgdi húsráðanda inn í her-
^rgi, sem var lágt undir loft og
dþrifaiegt. Niður úr loftinu héklc
dauniliur olíulampi, sem varpaöi
daufri birtu niður á kringlótt spila-
k°r®> sem klætt var óhreinum, græn-
úm dúk.
Hringum borðið sat hér um bil
tylft manna. Var sá hópur mjög
dsamstæður. Þar var svallari af
þeldra tagi með blóðhlaupin augu
°gdrykkjamannssepa undir þeim.
ar var þeldökkur Pólverji, kinn-
Hskasoginn og með frammjóa höku,
með dökkum skeggbroddum. Þar
var vel stæður Gyðingur í kvöld-
búningi með demantShnapp í hrukk-
ótta skyrtubrjóstinu sinu og með
hringa á óhreinum fingrunum. Upp-
rennandi æskumenn utan úr borg-
inni, með tómleg bros og blóðrjóðir
af æsingu. Verzlunarmenn með
bólgnar varir og þrútin augu — í
stuttu máli sagt: hinn vanalegi hóp-
ur týndra sálna, sem hægt er að
sjá hvert kvöld á sínum stað, í spila-
vitunum í London, Paris og Wien
Þeir voru svo niðursoknir í að
horfa á spilaborðið, að þeir gáfu
komumanni engan gaunv Isaak,
húsbóndinn í þessu helvíti, varð að
hrinda tveimur mönnum frá til þess.
að Talbot gæti komist að borðinu.
Annar maðurinn, sem hann hafði
ýtt frá, — sá til hægri handar —
urraði lágt og bölvaði, um leið og
hann leit upp og færði stólinn sinn
til. Hann var illmannlegurásvip—
og það voru þeir allir — með flótta-
leg augu og slægðarlegan munn, sem
var á sífeldu iði, þegar hann fylgdi
kúlunni á borðinu með augunum.
Talbot leit ekki á hann, en settist
og var óðara jafn hugfanginn af
leiknum sem hinir mennirnir. Hann
lagði nokkra gullpeninga á borðið
fyrir framan sig, og einn punds-
pening á ferhyrndan, dökkan reit,
sem málaður var á mitt borðið.
Kúlan féll á samsvarandi lit og
hann sópaði til sin gróðanum með
hendinni. Eftir því sem lengra leið
á leikinn, varð spilaupphæðin hærri
og hann lagði nokkra seðla á borð-
ið hjá gullinu, Margar slíkar hrúg-
ur voru á borðinu og undravert að
slíkur söfnuður skildi hafa svo mik-
ið fé undir höndum.
Um nokkra hríð var hamingjan
ýmist holl honum eða andstæð. En
alt i einu sneri hún við honum bak-
inu, seðlarnir hurfu, hver á fætur
öðrum. Hann hélt áfram engu að
síður, rólegur, að því er virtist. En
þó hefðu meðspilendur hans getað
séð, að hann klemdi varnirnar fast-
ar saman, að þær urðu ennþá fölari,
að nasirnar hvitnuðu og flentust út,
að dökku augun glóðu eins og eld-
neistar undir hálfluktum augnalok-
unum.
Einungir fáir seðlar voru eftir.
Han nvar að láta einn þeirra út á
borðið, þegar hann rak upp grimdar-
legt urr og sló olnboganum á hönd
mannsins, sem sat við hlið honum.
Hann hafði séð manninn vera að
stela einum seðlinum. Réðist því á
hann með dýrslegu æði.
Hinir spilamennirnir hrukku upp
úr hugsunum sínum, þegar þeir
heyrðu þetta snögga, niðurbælda
urr. Þeir hrifsuðu peninga sina.
Stukku allir sem einn maður á fæt-
ur, störðu agndofa á Talbot, sem
hafði gripið fyrir kverkar þjófsins
með- svo villimannlegum svip og
æðisgenginni grimd, að það var bein-
linis voðalegt á að líta.
Maðurinn, sem staðinn hafði verið
að þessum gripdeildum, braust um
á hæl og hnakka, til að losa sig
úr þessum löngu, grönnu höndum,
sem héldu honum eins og skrúf-
stykki og ætluðu að kyrkja hann.
Einvígismennirnir, sem héldu hvor
öðrum í föstum faðmlögum, slengd-
ust á borðið og veltu því um. Engin
óp heyrðust, ekkert orð var talað
I háum róm. Allir fundu, þrátt fyrir
æsinguna og áflogin, að þeir máttu
ekki gera neinn hávaða.
Isaak hljóp til þeirra, veifaði feitu
og óhreinu höndunum út í loftið og
grátbændi þá í hásum róm að vera
rólega.
“Herrar mínir, — herrar mínir!”
hvíslaði hann. “Hvað gengur að
ykkur? ó Móses! Lögreglan —
heyrir til ykkar. Hvað gengur á?”
Talbot vætti þurrar varir sínar
með tungunni áður en hann gat
komið upp nokkru orði-
“Þetta þrælmenni hefir stolið frá
mér seðli,” sagði hann lágt-
“Það er lýgi,’ ’svaraði maðurinn.
sem reyndi að ná tökum á Talbot
og starði á föla andlitið yfir sér,
%
með sama svip sem rakki, sem rænt-
ur er af beini.
“Hann heldur á honum í hendinni,”
sagði Talbot.
Hann hallaði sér áfram, greip
brennivínsflösku, sem stóð þar á
borði. Sló henni af alefli á hnefa
andstæðings sins. Hnefinn laukst
upp. En seðillinn féll samanbögl-
aður niður _á gólfið.
Mað.urinn ætlaði að ráðast aftur
á hánn, en þá greip Gyðingurinn
utan um hann. Nokkrir þeirra, sem
sáu viðureignina, lögðu lið sitt til
að halda honum niðrl.
UM leið og Talbot sleit sig af
manninum, hraut lini flókahattur-
inn, sem hafði hulið andlitið hans að
nokkru leyti, niður á gólfið. Hann
stóð i miðjum hópnum, og var þá
gerólíkur hinum öðrum. Hann flýtti
sér að taka hattinn og setja hann
aftur upp. Þjófurinn lá við fætur
hans. Isaak, og tveir menn aðrir
héldu honum föstum.
“trt með þig!” sagði Isaak. “Þú
ert bófi — auðvirðilegur bófi! Við
kærum okkur ekki um þína líka hér
Þetta er staður fyrir heiðarlega
menn.”
Þegar þeir voru að hrinda mann-
inum út úr dyrunum, þá hristi
hann hendina alblóðuga fram-
an í Talbot. “Sjáðu þetta,” æpti
hann með ramri rödd. “Þú skalt
verða að gjalda þessa ,fyr eða sið-
ar. Þú skalt sárlega iðrast þess,
þótt þú sért hreykinn núna. Eg skal
bíða tækifærisins. Getur verið, að
það komi að mánuði Iiðnum. Getur
verið að það komi ekki fyr en ár
eru liðin. En það getur lika verið,
að tækifærið komi á morg«c. Eg
skal elta þig eins og skugginn þinn.”
Talbot var nú aftur orðinn kaldur
og rólegur. Hann starði á hin blóð-
hlaupnu augu mannsins og andlit
hans, sem var þrútið af reiði. Hann
var drembilegur á svipinn. Fyrirlit-
ningin skein út úr augum hans-
Hann snéri við honum bakinu.
Hann stóð í nokkrar mínútur og
hallaðist upp að vegnum. Hann
krosslagði hendurnar og horfði til
jarðar. Borðið hafði verið reist við.
Spilið var byrjað aftur, eins og
ekkert hefði í skorist. Isaak kom
bráðlega aftur.
“Nú er hann alveg farinn, herrar
mínir”, sagði hann og baðaði afsak-
andi út höndunum. “Þetta hryggir
mig. Heimili mitt er heiðarlegt, eins
og þið vitið, mínir heiðruðu herrar.”
Talbot skeytti ekki um afsakanir
hans og fór leiðar sinnar. Þegar
hann kom út í svala og hressandi
morgunblæinn, dró hann andann
djúpt milli samanklemdra tannanna,
og ypti öxlum.
“Aleiga mín aftur!” tautaði hann.
“Eg verð að hverfa aftur til Lynne
Court.”
V. KAPITULI.
“Eru nokkur fleirir bréf?” spurði
Veroníka- Hún sat við skrifborðið
út við lestarstofugluggann- Jarlinn
%
lá aftur á bak í stóra stólnum sín-
um hjá arninum. Veroníka sá um
bréfaskriftir fyrir hann . A hverj-
um morgni var hún vön að koma
niður í lestrarstofuna til þess að
svara þeipi bréfum, sem honum höfðu
borist.
“Þökk, það er ekki neitt meira,
held eg,” svaraði hann .“A, jæja,
það er þessi miði frá honum Talbot.
Hann kemur hingað á morgun, það
er að segja ef þú kærir þig um það.”
Veroníka ypti brúnum lítið eitt.”
Hvl ekki það?” sagði hún. “Það er
svo langt síðan Mr. Denby hefir
komið hingað.’
Það var eftirtektar vert, að hún
kallaði hann Mr. Denby, I staðinn
fyrir Talbot- Þó var hún bróður-
dóttir Lynborough’s lávarðar og Tal-
bot Denby var bróðursonur hans.
En hún var svo stolt, að hún
gleymdi því aldrei, að hún var að-
eins tökubarn, sem alla gæfu sína
átti dutlungum jarlsins að þakka
Og þegar minst vonum varði gat
hún fallið í ónáð hjá honum.
“Já,” sagði hann þurlega. “Tal-
bot kemur hingað varla nema hann
eigi brýnt erindi. Eg get ósköp vel
giskað á erindi hans við þetta tæki-
færi. Skrifaðu honum og segðu að
hann megi koma.”
Veroníka skrifaði í flýti nokkrar
línur og sagði, að jarlinum væri það
ánægja, ef hann kæmi. Að þvi
loknu sagði hún:
“Ef þér eruð viss um, að það sé
ekki meira að gera, þá ætla eg að
fara út. Veðrið er svo indælt í morg-
un. A eg að fara nokkuð eða gera
nokkuð fyrir yður, Lynborough lá-
varður?”
“Ef þú ætlar út, þá geturðu geng-
ið fyrir mig niður til hans Burch-
etts og sagt honum að hann megi
ráða þenna unga mann. Það var
úr vöndu að ráða. Framkomu
mannsins og meðmælum var ábóta-
vant. Burchett skaut málinu undir
minn dóm. Undir venjulegum kring-
umstæðum hefði eg látið hann fara
sína leið- En það leit ut fyrir, að
þú vildir honum vel, þarna um dag-
inn, svo að eg breytti út af venju
minni ,enda þótt hún sé góð. Því
að það er ekki viturlegt, að veita
þeim manni stöðu, sem maður veit
ekkert um, hvorki gott né illt. Eg
vona, að þessi skjólstæðingur þinn
reynist vel ”
Daufur roði færðist upp í kinnar
Veroniku. “Hann getur varla kall-
ast stjólstæðingur minn, Lynborough
lávarður,” sagði hún. “Hann kom
drengilega fram um daginn, lagði
líf sitt í hættu fyrir hvolpinn.”
“Góða Veroníka mín,” sagði jarl-
inn og glotti kuldalega. “Þess konar
hugrekki er mjög algengt. Níu þorp-
arar af hverjum tíu sýna það.”
“Hann leit ekki út fyrir að vera
neinn þorpari,” sagði Veroníka.
“Níu þorpabar af hverjum tíu
líta ekki út fyrir að vera það,”
ansaði jarlinn. “Segðu Burchett, að
maðurinn megi vera hérna, þangað
til að hann stendur hann að veiði-
stuldi, eða sér hann vera að undir-
búa innbrotsþjófnað hérna í húsinu.”
Veroníka hló að þessari einkenni-
legu fyrirskipun. Eftir drykklanga
stund var hún komin út undir bert
loft. Þetta var yndislegur morgun,
eins og hún hafði sagt við jarlinn.
Hún var gagntekin af gleði yfir
fuglasöngnum og sóskininu. Hún
gekk niður að kofa ráðsmannsins,
en fann þar engan. Hún hélt því
áfram gegnum kjarrskóginn, yfir
engin og niður að Erne-ánni, sem
rann eftir dalnum, ýmist í beinum og
breiðum hyljum, eða yfir grynningar
og hnullungagrjót. I ánni var mergð
af ihlungi. Var hann þó sjaldan veidd-
ur. Bara þegar gestir voru komnir
á Lynne Court.
Enda þótt Talbot gæti setið ó-
temju mæði fallega og vel, var hann
þó lítt hneigður fyrir íþróttir eða
veiðar. Það eru þeir menn, sem fjár-
hættuspil spila, mjög sjaldan.
Veroníka gekk fram með *ánni
og las við og við blómin, er skreyttu
grasið á bakkanum. Arniðurinn, er
hljómaði sem söngur í eyrum hennar.
og angandi greni-ilmurinn, er barst
að vitum hennar, hafði hálf svæf-
andi áhrif á hana. Hún settist nið-
ur, spenti greipar utan um hnén,
hallaði sér upp að bakkanum og
féll í leiðslu. Hún var djúpt sokkin
í hugsanir sínar og hrökk því við,
þegar önnur mannleg vera kom í
ljós og rauf einveruna. Hún sá
mann koma fram með bugðinni á
ánni. óð hann út í strauminn og var
að veiða. Það var maðurinn sem
hún átti að flytja skilaboðin um.
Háa og íturvaxna líkamann hans bar
við loft og minti hann hana á
myndimar eftir Allingham, sem hún
hafði séð í skáldsögum Williams
Black. Hún gaf nánar gætur að
armhreyfingum hans, þegar hann
henti önglinum með flugunni á út
í ána.
Hann var algerlega grunlaus um
nærveru hennar. Þegar hann nálg-
aðist hana, fór hún að finna til
feimni: Hún var í þann veginn að
rísa á fætur og læðast burtu, þegar
hann fékk stóran silung á færið.
Hún sá, að augu hans urðu hvöss
og varir hans klemdust saman og
hún varð gagntekin af sömu ákefð
og hann. ósjálfrátt reis hún á fætur
færði sig nær honum og þegar hann
greip fiskinn og kastaði honum í
fiskikörfuna, sem hékk við hlið hans,
rak hún upp lágt ánægjuóp. Þótt
það væri lágt, heyrði hann það samt
og leit um öxl. Veroníka, sem
skammaðist sin hálfvegis fyrir að
hafa sýnt þessa ákefð, sagði jafn-
vel drembilegar en hún var vön:
“Góðan daginn. Eg þarf að tala
við yður.”
Hann tók ofan og óð hægt að
bakkanum og horfði svo rólegur á
hana, að henni lá við að reiðast af
því.
“Eg fór heim að kofanum hans
Burchetts,” sagði hún 1 sama kulda-
róm sem fyr. “Eg er komin til þess
að segja honum frá Lynborough lá-
varði, að hann megi ráða yður, enda
, þótt meðmælin yðar séu ekki — séu
ekki svo fullkominn sem vanalega
N af ns PJ iöl Id

Dr. M. B. Halldorson
401 Boyd B1«1k
Skrifstofusími: 23674
Stund&r aérataklega lungnasjúk
dóma.
Kr at5 finna á skrifstofu kl 10—12
f. h. og 2—6 e. h.
Heimill: 46 Alloway Ave.
Talnfmi t 33158
DR A. BLONDAL
602 Medical Árta Bldg
Talsíml: 22 206
Stundar eérstaklega kvensjúkdóma
og barnasjúkdóma. — AtS hltta:
kl. 10—lí « h. og 3—5 e. h.
Heimill: 806 Victor St. Sími 28 130
DR. B. H. OLSON
216-220 Medleal Arta Bldfc.
Cor. Oraham and Kennedy St.
Phone: 21 834
VitStaletími: 11—12 og 1_6.30
Heimili: 921 Sherburn St.
WINNIPEG, MAN.
Dr. J. Stefansson
216 MEDICAL ARTS BLDG.
Hornl Kennedy og Graham
Stundar elnfcftngn autftna- eyrna-
nef- og kvcrka-sjúkdðma
Er atJ hltta frá kl. 11—12 f. h.
og; kl. 3—6 e. h.
Talafmi: 21834
Heimili: 688 McMillan Ave. 42691
Talafml: 28 880
DR. J. G. SNIDAL
TANNLÆKNIR
614 Somerset Block
l'ortnge Avenue WINNIPEG
DR. K. J. AUSTMANN
Wynyard —:— Sask.
HEALTH RESTORED
Lækningar án lyfja
DR. S. G. SIMPSON, N.D., D.O., D.C.
Chronic Diseases
Phone: 87 208
Suite 642-44 Somerset Blk.
WINNIPEG —MAN.
G. S. THORVALDSON
B.A., L.L.B.
Lögfrœðingur
702 Confederation Life Bldg.
Talsími 24 587
er heimtað.”
“Eg er mjög skuldbundinn han3
hagöfgi,” sagði Ralph. “Og eg er
mjög glaður. Mér hefði þótt leið-
inlegt að þurfa að fara. Þetta er
svo indisleg sveit-”
Hann leit í kringum sig út á ána,
á skóginn og á heiðan himininn.
“Hér hlýtur öllum að líða vel,”
sagði hann ennfremur.
Hún tók pilsið á musselínkjólnum
sínum og bjóst til hrottferðar, en
hættl við að fara og sneri sér aftur
að honum.
“Hafið þér veitt vel?” spurði hún.
“Agætlega,” svaraði hann. Rödd
hans lýsti virðingu, en þó jafnframt
þeirri sjálfstæðistilfinningu, sem
Veroníka hafði orðið vör við fyrsta
daginn, sem þau hittust. “Það er
reyndar of bjart; en það er þó vel
hægt að veiða einn eða tvo fiska í
hyljunum í forsælunni. Og það er
krökt af þeim hér í ánni. Veiðinnar
hefir verið gætt vel, en lítið veitt.
Það er ákaflega skemtilegt,” sagði
hann öllu fremur við sjálfan sig
en hana.
Veronika leit á ána og var auð-
sjáanlega á báðum áttum. “Það
lítur út fyrir, að yður falli það vel,”
mælti hún.
Hann hló- “Það er ekkert jafn
skemtilegt sem það að veiða,” svar-
aði hann- “Það er í það eina skifti,
sem maður gleymir sjálfum sér-
I Maður getur ekki hugsað um margt,
þegar maður beitir skynsemi sinni
I á móti fiski, ref eða hirni. Þér
kunnið auðvitað að fiska?”
Hann talaði við hana alveg eins
og jafningja sinn og aftur gerði
gremjan vart við sig í brjósti Ver-
oníku. Hún svaraði kuldalega:
“Nei, það geri eg ekki.”
Frh.
WALTER J. LINDAL
BJÖRN STEFANSSON
Islenxkir lögfrœðingar
709 MINING EXCHANGB Bldg
. Simi: 24 963 356 Main St.
Hafa einnig skrifstofur at5 Lund&r,
Piney, Gimli, og Riverton, Mu.
Telephone: 21613
J. Christopherson,
Islenskur Lögfrœðingur
845 SOMERSBT BLK.
Winnipeg, :: Manitoba.
A. S. BARDAL
selur líkkistur og; ann&st um útfar-
ir. Allur útbúnaóur sá besti.
Ennfremur selur hann allskonar
minnisvaróa og legsteina.
843 SHERBROOKE ST.
Phone i 86 607 WINNIPDO
Bjömvin Guðmundson
A. R. C. M.
Teacher of MusSc, Gomposition,
Theory, Counterpoint, Orchei-
tration, Piano, etc.
555 Arlington SL
SIMI 71621
MARGARET DALMAN
TEACHER OP PIANO
854 RANNING ST.
PHONE: 26 420 V
Ragnar H. Ragnar
Pianókennari
hefir opnað nýja kenslustofu að
STE. 4 NORMAN APTS.
(814 Sargent Ave.*
TALStliU 38 295
TIL SÖLU
A ÓDIRU VERÐI
“ITU RN ACE3** —bætSI vlBar oc
kola “furnace” lltm brúkaS, ar
|U fiölu bjá undlrrltuöum.
Oott tæklfærl fyrlr fólk út á
landl er bæta vllja hltunar-
áhöld á helmillnu.
GOODMAN & t'O.
786 Torontn St. Stml 28847
Jacob F. Bjarnason
—TRANSFER—
BagKage and Purntture M«t1i|
762 VICTOR ST.
SIMI 24.500
Annast allskonar flutninga fr&m
og aftur um bæinn.
100 berbergi meS etia án bafta
SEYMOUR HOTEL
verö sanngjarnt
Sfml 28 411
O. G. Hl'TCHISOK, elcuél
Market and Klng 8t.,
Wlnnlpeg —:— Man.
MESSUR OG FUNDIR
f kirkju Satnbandssafnaðar
Messur: — á hverjum sunnudegi
kl. 7. e.h.
Safnoðarnefndin: Fundir 2. og 4.
finrtudagskveld í hverjum
mánutSi.
Hj&lparnefndin: Fundir fyrttú
mánudagskveld t hverjum
mánuBi.
Kvenfélagið: Fundir annan þríVjtt
dag hvers mánaCar, kl. I aC
kveldinu.
Sóngflokkwir**: Æfingar á hrerjia
fimtudagskveldi.
Sunnudagoskólinn:— A hverjum i
sunnudegi, kl. 11 f. h.