Heimskringla - 11.02.1931, Blaðsíða 6

« BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 11. FEBRÚAR, 1930.
JAPONETTA
eftir
ROBERT W. CHAMBERS.
Snúið hefir á íslenzku Davíð Björnsson
Eftir augnabliks þögn spurði Diana.
“Hvar er Adriutha Lodge?”
“í Berkshire. Viljið þér koma þangað til
okkar?” spurði herra Rivett.
Díana leit á Curmew hersi, en hann stóð
og starði svo frekjulega á hana, að hún leit
óðara af honnm aftur.
“Við getum hugsað um þetta,” sagði Syl-
vietta um leið og hún leit yfir þangað sem
Edgerton sat.
“Gætuð þér ekki tekið ákvörðun í þessu
nú þegar?” spurði Mr. Rivett. Þessi einkenni-
legi og holdgranni maður, með stóru gleraug-
un og mikla yfirvararskeggið, hafði sínar eig-
in aðferðir í öllum viðskiftum. Honum var
meinilla við allan drátt og óákveðni í viðskift-
um, því hann var ákveðinn og fljótur að hugsa
sjálfur og krafðist þess af öðrum.
“En þér hafið ekki minnst neitt á skil-
yrðin ennþá,” sagði Edgerton.
“Ó, þurfti eg að minnast á það? Eg hélt
að þið hefðuð sjálf skilyrðin á reiðum hönd-
um. Nú jæja,” sagði Rivett. Og tilboðið, er
hann gaf þeim, gerði þau öll saman feimin
og forviða, því þeim fannst hann bjóða þeim
alltof mikið.
Edgerton sagði brosandi við Díönu:
*‘Hvað segið þér um, að við héldum dálitla
ráðstefnu inni í herberginu yðar? Ef herra
Rivett hefir ekki neitt á móti því, að við víkj-
um okkur frá í tvær eða þrjár mínútur.”
“Nei, nei. Eg hefi ekkert á móti því. Ger-
ið þið svo vel. Það er einmitt það, sem eg
æski eftir að þið gerið, og eg gef mikið fyrir
það að fólk sé fljótt að ákveða sig um hvað
eina,” sagði Rivett.
Sylvíetta, Díana og Edgerton stóðu undir-
eins upp og yfirgáfu gesti sína og lokuðu dyr-
unum á eftir sér.
“Nú?’ ’sagði Díana um leið og hún tyllti
sér n’ður á rúmbríkina. “Hafið þið nokkru
sinni áður séð annan eins mann?”
Sylvíetta sneri sér að Edgerton og mælti:
'“Hvernig lízt yður á hann, frændi?”
“Ja, eg get vel liðið þenna litla einkenni-
lega mann með stóru gleraugun sín," svaraði
Edgerton. “Eg held einmitt að hann sé einn
af þeim mönnum, sem við höfum beðið eftir
og þörfnumst.”
“Við?” sagði Díana áhyggjufull. “Eruð
þér að hugsa um að fara með?”
“Díana, eruð þér að hugsa um að þvinga
mig til þess að draga mig’til baka úr þessum
ágæta félagsskap?” spurði Edgerton.
“Það er eitt, sem við verðum að gera út
um núna," sagði Sylvíetta. “Ef frændi okkar,
herra Edgerton, verður í félagi með okkur, þá
verðum við að kalla hann Jim, því það hljómar
hetur í eyrum fólksins, sem gæti að öðrum
kosti furðað sig á því og slaðrað.”
“Jim?” endurtók Díana. “Nú, jæja, það
veldur mér engum óþægindum, að kalla hann
Jim, Tom, Bill eða eitthvað annað,” hélt hún
áfram kæruleysislega og ypti öxlum.
“Mér er einnig alveg sama hvað þér kall-
Ið mig," sagði Edgerton. “Bara ef þér ekki
kallið mig of snemma.”
“Þetta var mjög óheppileg og slæm fyndni
hjá yður, kæri frændi,” sagði Sylvíetta. “Ef
við skyldum einhverntíma kalla á yður, þá skal
það alls ekki verða of snemma — og ekki und-
ir neinum kringumstæðum nema fyrir fullu
húsi."
“Vitleysa! — og þér! Hvílíkur endemis
samsetningur," sagði Edgerton.
Viljið þér vera svo góður, herra Edgerton,
uð láta hið æruverða álit yðar í ljós um þetta
tilboð yfir sumarið,” sagði Díana kuldalega og
rendi augunum rólega yfir til systur sinnar.
“Takið því,” svaraði hann. “Það er gott
tilboð.”
“Þér mælið þá með því?’’ spurði Sylvi-
■etta.
“Hefi eg mælt með því?” spurði Edger-
ton Díönu, en liún svaraði aðeins:
“Eg mæli með því að við heimsækjum
Tjölskyldu herra Rivetts á Adriutha. Það er
mín meining.”
“Jæja, þá vil eg það líka," sagði Sylvíetta.
"‘Og er það þá afgert?”
Díana leit á Edgerton.
“Ætlið þér virkilega að fara með okkur?”
spurði hún.
“Ef þér viljið leyfa mér það,” svaraði Ed-
gerton.
“Hver á að vera talsmaður okkar?” spurði
Díana. “Vilt þú vera það, Sylvíetta?"
‘Það er betra að Jim sé það. Það lítur
hetur út,” sagði Sylvíetta um ieið og hún
gekk áleiðis til dyranna.
Edgerton gerði Mr. Rivett hógværlega
^rein fyrir þeirri ákvörðun, sem þau höfðu
tekið og óðara en Edgerton hafði lokið máli
slnu, stóð herra Rivett á fætur.
“Þá er eg ánægður,” sagði hann. “Kom-
«ð til Adriutha svo fljótt sem þið getið. Tak-
ig alt það með ykkur, sem þið þurfið með
og getið, því eg hefi nóg pláss. En takið ekk
ert þjónustufólk með, því eg hefi nú þegar
nóg af því. Konan miín og eg tökum á móti
ykkur sem gestum okkar. Sonur minn og
dóttir eru á líkum aldri og þið, svo eg vona
að þið getið orðið í góðum félagsskap og
komið til með að kunna vel við ykkur. Hersir,
ef þér eruð til, þá skulum við nú fara. Verið
þré sælar, ungfrú,’’ sagði hann um leið og
hann rétti Sylvíettu hina mögru hendi sína.
Hann kvaddi þau Díönu og Edgerton einn-
ig með handabanda. Og að því búnu þreif
hann í hersirinn og eyðilagði fyrfr honum
mikilsvarðandi hneigingu, sem hann reiknaði
ekki upp á að taka myndi svona fljótan enda.
“Nú!’ ’sagði Sylvíetta með dillandi léttum
hlátri og dæsti við er hurðin féll afbur á eft-
ir þeim. “Þá er nú þetta afgert. Látum okk
ur gleyma því. Hvernig lízt þér á kjólana
okkar, Jim?”
“Þeir eru yndislega fallegir. Samt fanst
mér Díana frænka mín mjög hrífandi í þessum
japanska skrúða, sem eg sá hana í fyrst,”
sagði Edgerton.
“Eg held að þú hafir ekki góðan smekk,
Jim,’’ sagði Díana. “Mér fanst eg líta alveg
voðalega ilia út, Sylvíetta, því eg hafði tvö
blóm á bak við eyrun og var með stráskóna
þína á fótunum.’’
“Þú iíkist töfragyðju úr japönsku æf-
intýri,’ ’sagði Edgerton. “Höfuð mitt hefir ef
til vill verið eitthvað veikt, en eg get ekkki
gleymt þeirri fögru gyöju, er eg sá hér þegar
eg leit inn í stofuna.”
“Reyndu það með því að drekka te,”
sagði Díana um leið og þjónustustúlkan opn-
aði hurðina og bar það inn. “Þunt te og ó-
styrkt hjarta á mjög vel saman.”
“Já, já, eg skal gjarna reyna með te eða
hverju öðru sem þú vilt. En ef þú heldur að
eg muni nokkru sinni gleyma því augnabliki
er eg sá þig — yndislega, japanska skugga-
mynd, stráða sólargeislum — ljósvakakynj-
aða, dásamlega-------” >
“Þú ert skáld, Jim!” sagði Sylvietta með
aðdáun. “Eg las einu sinni kvæði eftir þig
í blöðunum, en þá fanst mér nú samt alt
annað."
“Díana gerði mig að skáldi,’’ svaraði Ed-
gerton. “Ef þú hefði séð hana, þegar hún
gekk fyrir gluggann og þar sem hún ljómaöi
eins og japanskt sólhof, þá er eg viss um, að
þú hefðir líka orðið skáld.” Edgerton hló létt.
“Eg fann þá líka nafn handa þér, Díana,”
hélt hann áfram. “Það kom alveg af sjálfu
sér og lá strax á vörum mínum.”
“Og hvað var það?” spurði Díana um
leið og hún leit forvitnislega til Edgertons.
“Japonetta! — Eg hefi aldrei heyrt það
nafn nokkru sinni fyr. Og eg held að það
hafi aldrei áður verið til. Það myndaðist af
sjálfu sér í huga mínum og eg bar það fyrst
fram Joponetta!”
“En hvers vegna barstu það ekki fram
undir eins og þú fanst það upp?” spurði Dí-
ana.
“Vegna þess að mér svndist þú vera nægi
lega hrædd án þess,” svaraði Edgerton.
Díana ypti öxlum og rétti Edgerton boll-
ann.
“Japonetta,” sagði hún og dró orðið.
“Eg ve't hreint ekki hvort mér fellur það
eða ekki. Það virðist hljóma hálf 'éttúðugt.”
“Eins og þú sért það ekki!” sagði Edger-
ton ertnislega.
Díana leit skarpt til hans sínum stóru,
bláu augum.
“Heldur þú að eg sé það?” spurði hún.
“Nei, það held eg ekki,” svaraði Edgerton.
“Þú veizt að eg er það,” sagði Díana um
letið og hún náði sér í köku. Hún leit á hana
og lyfti svo upp höfðinu og leit til systur
sinnar, sem virtist önnum kafin við að slétta
úr fellingum á borðdúknum. “Geturðu hugs-
að þér að við sækjum nokkra ánægju til fjöl-
skyldu Mr. Rivetts?’ ’spurði hún.
“Ó ekki geri eg ráð fyrir því,’ ’svaraði
Sylvíetta. “En hvað gerir það tU? En eg
hefði gaman af að vita, hvort hersirinn yrði
þar líka boðsmaður.”
Díana ypti öxlum.
“Hann er ekkert annnað er leiðinleg
fígúra. Mér fannst hann vera reglulega ó-
geðslegur.”
“Eanst þér það? Mér fanst hann þó
gera alt sitt bezta til þess að vera mjög elsku-
legur. Hver er hann, Jim?” spurði Sylvíetta.
“Eg veit það ekki, svaraði Edgerton. “Það
má vel vera að eg hafi heyrt talað uöí hann
einhverntíma, þó eg muni ekki eftir því. Hann
er eflaust mjög vel að sér og mér leizt heldur
vel á hann.
“Eg hefði gaman af að vita, hvort þú
ert reglulegur spjátrungur,” sagði Díana hugs-
andi.
Edgerton roðnaði og sat svo eins og
myndastytta og horfði á Díönu.
“Það lá við að eg yrði reiður,” sagði
OSSOSOðOOOOSOOOOOSOSOSOSOSOOOðOSCeOOSCCiSOCOCCOSCCðOOC
Robin'ÍHood
Rdpia Oats
Canadiskur morgunmatur
hann eftir augnabliks um-
hugsun. “En eg gat það
ekki, eftir að eg fór að hugsa
nánar út í það, sem þú sagð-
ir.”
“Ertu svo óvanur að
hugsa?” spurði Díana háðs-
lega, svo hann roðnaði aft-
ur.
“Hættu nú einhverntima
að erta hann, Díana,” sagði
Sylvíetta um leið og hún
helti aftur tei í bollann sinn.
“Þú ert altof stríðin.”
“Eg býst við að við séum
bæði dálítið breysk,” sagði
Edgerton, “því eg sit hér og
læt narra mig og lít svo út eins og eg sé hálf-
ruglaður maður, með því að láta biðja mér
vægðar.”
“Við erum of viti bornar, sagði Sylvíetta
róleg. “Það er gallinn á okkur; og eftir því
sem við reynum meira, verðum við vitrari,
og svo verðum við á endanum annaðhvort
hataðar af öllum eðá — vel giftar”.
“Hvers vegna endilega að velja tvær svo
gagngerðar andstæður? ’ spurði Edgerton
hlæ jandi.
“Vegna þess, að maður sá sem getur
þolað okkur, eftir að við erum búnar að
sundurlima hann, er áreiðanlega þess verð-
ur að giftast honum. Það er ekki meir.ing
okkar ennþá að sundurlima neinn mann, en
það lærist smátt og smátt. Það keniur með
æfingu og reynslu.”
Edgerton hló aftur og Sylvíetta hió líka,
en Díana brosti ekki einu sinni. Hún hallaði
sér aftur á bak í hægindastólnum og virti
þau fyrir sér alvarleg og hugsandi.
“Hvað gömul ertu annars, Díana?” spurði
Edgerton og leit beint í augu hennar.
“Tuttugu og sjö ára,” svaraði Díana.
“Eg ætla að biðja þig að láta þér samt ekki
verða svo bilt við, að þú fallir af stólnum.”
“Hvað!” hrópaði Edgerton efandi.
“Eg lít víst út fyrir að vera kringum 19
ára. Er það ekki?” spurði Díana brosandi.
“Eg hélt að þú værir aðeins átján ára,”
sagði Edgerton.
“Nei, eg er tuttugu og sjö ára og Syl-
víetta er tuttugu og fimm.”
“Svo þú ert sú eldri?” sagði Edgerton.
“Það er betra fyrir þig að tala varlega
um þessi efni,” sagði Sylvíetta brosandi; “því
það gæti ef til vill farið svo, að þú mættir
ásaka þig sjálfan fyrir árás á tvær gamal-
jómfrúr. Þú hefir hingað til komið mjög
vel fram. Gerðu þér far um það framvegis,
og gættu þess að þú spillir ekki fyrir sjálf-
um þér.”
Ef þið hefðuð ekki sagt mér þetta, þá
hefði eg tekið Sylvíettu fyrir að vera nítján
ára og þig fyrir að vera átján Eg — ja, það
er rétt svo að eg trúi þessu ennþá,” sagði
Edgerton efandi.
“En hvað ert þú gamall, frændi minn?”
spurði Sylvíetta, með samblandi af glettni og
blíðu.
“Eg er þrjátíu og tveggja,” svaraði Ed-
gerton.
“Okkur kom ekki í hug, að-þú værir orð-
inn það gamall,” sagði Díana um leið og hún
leit til Edgertons með efabros á vörunum.
“Skiiur þú það ekki, Jim frændi, að við
stríðum þér vegna þess, að þú ert okkur geð-
feldur,” sagði Sylvíetta hlæjandi.
“Stúlka, sem er tuttugu og sjö ára, er
mörgum mannsöldrum eldri en maður, sem er
þrjátíu ára,” sagði Díana. “Náttúrlega frá
vissu sjónarmiöi. Fræðivitslega stöndum við
Sylvíetta okkur ágætlega og mönnum eldri
okkur framar. En í verklegum framkvæmdum,
get eg viðurkent að maður þrjátíu ára sé
okkur reyndari; en þrátt fyrir það er langt
frá því að hann sé nægilega fullkominn og
fylli þær kröfur, sem við gerum til manns.”
Edgerton var alveg orðlaus af undrun og
lét sig falla niður í stól á meðan hugur hans
starfaði.
“Vitið þið?” sagði hann, “að eg hafði
ekki hina allra minstu hugmynd um, að eg
ætti slíkar frænkur sem ykkur, er troðið fram
sem sérstæðar vísdómsgyðjur, fullvissar um
andlega auðlegð ykkar framyfir þrítuga pilt-
unga. Hvar hafið þið annars gengið í skóla?
“Á matreiðsluskóla suðurfrá, og ^vo geng
um við á háskóla. Síðan stundaði Sylvíetta
lögfræðisnám og starfaði um tíma við mála-
færzlu, og eg hefi unnið mér inn lækninga •
leyfi. Skelfir það þig?” spurði Díana vin-
gjarnlega.
“Heldur þú að það hafi eyðilagt okkur?”
spurði Sylvíetta svo einfeldnislega, að Edger-
ton gerði enga tilraun til þess að bæla niður
hlátur sinn, er diilaði niðri í honum.
“En í herrans nafni! Hví gerið þið þá
ekki? Hvers vegna sækið þið ekki oim em-
bætti, fyrst þið hafið rétt og þekkingu til
þess?” spurði Edgerton.
“Ó. við tókum þetta fyrir meira af lær-
dómsþrá og forvitni en nokkru öðru. Við höf-
um aldrei ætlað okkur að fara lengra, af því
líka að við vonuðum að hafa altaf nóga pen-
inga,” sgði Díana.
“Ög nú er það líka orðið of seint fyrir
okkur að setja upp skrifstofur fyrir skjólstæð-
inga og sjúklinga, því að það kostar mikið fé.
Og þar að auki er það algerlega innilukt og ó-
frjálst líf. Nei, við dönsum betur og skreytum
betur upp skemtisali en skrifstofur,” sagði Syl-
vietta.
“Eg held að ykkur hafi áreiðanlega tek-
ist að gera mig hálfskelkaðan,” svaraði Ed-
gerton og leit á þær á víxl, fullur efá og undr-
unar.
Díana leit á hann og roðnaði.
“Eg var eitt augnablik hrædd 'um að þú
meintir það,” sagði hún.
“Það geri eg líka, svaraði Edgerton.
“Hvað var það sem þú spurðir mig um fyrir
fáum mínútum síðan? Hvort eg væri spjátr-
ungur? Og lá við að eg yrði reiður yfir því —
í velvild og sakleysi þó. — þegar það sló mig,
að í rauninni sé varla meiri spjátrungur til en
sá, sem viss í sinni afstöðu lætur sér lítast vel
á allar manneskjur. Eg sagði að mér litist held-
ur vel á þenan uppstrokna hersi, sem hér var
fyrir stundu síðan. En í rauninni var það alls
ekki. Eg fann og sá að hann var hræðilegur
og hættulegur, — Díana, þú virðist hafa gott
lag á því að láta menn leiða sannleikann í ljós.
“Eg skrökva sjálf stundum,” svaraði Dí-
ana. “Og mér lukkaðist að koma inn hjá
þér þeirri hugsun, að mér væri meinilla við,
að þú gengir inn í félagið Tennant og Ten-
nant. í sannleika er eg bæði glöð og lukku-
leg yfir því. En — samvizka mín setur sig
upp á móti því.”
“Samvizka þín? Við hvað áttu?” spurði
Edgerton.
“Þú skalt ekki vera neitt að reyna að
grufla ut í það, því þú skilur það ekki, og eg
ætia heldur ekki að skýra það fyrir þér. — Þú
ert líka, þegar alt kemur til alls, þrjátíu og
tveggja ára, þó þú sért sjálfur Edgerton,”
sagði Díana.
“Þykist þú vera að hæða mig?” spurði
Edgerton.
“Nei, það geri eg ekki,’> svaraði Díana.
Þu berð gott nafn og það gleður mig, og eg er
lukkuleg vegna þess að mér fellur þú að mörgu
leyti. Og eg þarf engan að láta segja mér
þa<5, að eg er einnig dálítiil spjátrungur, svo
við þurfum hvorugt fyrir öðru að klaga í því
efni, kæri frændi. Eigum við að taka af okk-
ur grímurnar faeinar mínútur og kæla okkwr
lítið eitt?”
Hún stóð samstundis á fætur með léttum
og laðandi hreyfingum og lítilli, dillandi hlát-
ursöldu, og andlit hennar Ijómaði af yndis-
þokka og blíðu.
“Nú sérðu mig alveg eins og eg er, frændi.
Nákvæmlega eins og þú með þínum gráu aug
um, sem eru altof hyggindaleg og langtum of
fjörleg fyrir mann þrjátíu og tveggja ára —
og þú hefir lesið mig út og álitið mig vera
gjálífa og fijótráða og móttækilega fyrir
skjall, mentunarsnauða og einfalda, og óá-
kveðna í öllum fyrirtækjum og framkvæmd-
um----------”
Díana þagnaði augnablik og leit til Ed-
gertons með leiftrandi augnaráði og roða í
kinnum.
Það sem mest ýfði skap mitt og gerði mér
gramt f geði, var það, að þú gazt alveg rétt
til um það, hvernig eg er. En eg hefði gjarn-
an viljað fá ieyfi til að ieika með þér einn
gamanleik —”
“Það er einmitt það, sem þú gerir nú,”
gieip Sylvíetta fram í. “Og nú er Jim alveg
í stökustu vandræðum með að átta sig á, hvað
þú eiginlega ert og hvernig þér er varið, og
sjáif er eg langt frá því að vita það með
vissu.”
Díana hló hugfangin.
“Geri eg þig ringlaðan, Jim frændi?”
spurði hún.
“Ertu að reyna til þess?”
“Auðvitað.”
Nú, jæja, svo hefir þér líka hepnast
það. Þú hefir fylliiega rétt fyrir þér, Sylví-
etta. Nú skil eg hana alls ekki. Hefir þú
mörg fieiri hlutverk á ieikskrá&ni þinni, Jap-
onetta?” spurði Edgerton.
“Mörg fleiri, herra minn. Og eitt af þeim
er Japonetta sjálf, ef þér er það ekki á móti
skapi,” sagði Díana.