Heimskringla - 08.07.1931, Blaðsíða 6

Heimskringla - 08.07.1931, Blaðsíða 6
€ BLAÐSÍÐA HEIMSKRINOLA WINNIPEG 8. JÚLÍ 1931. — Sigurdsson, Thorvaldson & GENERAL MERCHANTS ÚTSÖLUMENN FYRIR IMPERIAL OIL LIMITED ROYALITE COAL OIL, PREMIER GASOLINE TRACTOR AND LUBRICATING OILS ARBORG RIVERTON HNAUSA Ptaune 1 Phune 1 Phone 51, Rinjf 14 MANITOBA, CANADA. Veróníka. Veroníka rétti höndina að Ralph og hann tók í hana. “Já, það geri eg, lávarður minn”, mælti hún í lágum en mjög ákveðnum róm. “Sök- in er mín. Eg tek ein á mig ábyrgðina”. Það kom bros fram á varir jarlsins — biturt bros. “Eg er á sama máli”, mælti hann. “t»að er ætíð konunnar sök, og hún ber afleiðing- arnar. Eg efast alls ekki um, að þú hafir uppörfað þennan mann. Eg hafði ætlað mér að tala við þig eina, en þar sem þú vilt að hann sé kyr —” Hann ypti öxlum, þagði eitt augnablik. hélt síðan áfram: “Eg réð af þeim orðum, sem eg heyrði í dag og í gær ___ já, eg var þá hérna — að þú hafir látið svo lítið að heita — skógarverðinum mínum eiginorði”. Veroníka hóf upp höfuðið og horfði ein- beittlega á hann. “Já”, mælti hún hljóðlega, en þó eins stoltlega og Ralph hefði staðið henni jafnfætis — eða ofar. “Eg þakka! Þú ert hreinskilin. Eg get mér til af því, sem eg hefi heyrt, að þessar leyndu ástir hafi verið að þróast nú um nokkurn tíma.” “Ef þú átt við, að eg hafi hitt hann og farið að elska hann — þá er það svo”, svar- aði Veroníka. Hugrekki hennar óx við hvert orð, þróttur T)enby-ættarinnar var í lága, hreina málrómnum og skæru augunum, og hjarta Ralphs barðist ákaft af stolti hennar vegna. “Þú veist ekki alt. Þú veist ekki, að hann bjargaði lífi mínu —” “Nei, nei!” mælti Ralph lágt, en hún hélt einarðlega áfram þótt varir hennar titruðu. “Af öllum þeim mönnum, er eg hefi hitt, er hann sá hugrakkasti, sá tignasti —” “Eg vil biðja þig, að spara orðagjálfur þitt”. mælti jarlinn, og bandaði hendinni. “Eg skoða það þannig, að þessi glöp þín séu þegar gerð. Eg spurði aðeins af forvitni og — efi til vill af löngun til að fá vitneskju um hvort unt væri fyrir mig að rétta út höndina og bjarga þér frá þeirri niðurlægingu, sem þú ert að sökkva í”. Veroníka kafroðnaði og augu hennar leiftruðu. “Niðurlægingu, lávarður minn!” “Langar þig til að þræta um þetta?” mælti hann gætilega. “Þá er best fyrir þig að setjast, því að það mun taka dálítinn tíma.” Hún lét fallast í sætið, en benti Ralph að færa sig nær. Er hann hafði gert það, snéri hann sér að jarlinum. “Sökin er mín — eg á að svara til þessa”, sagði hann í hásum róm. En jarlinn vildi ekki hlusta á hann. “Þegið þér!” mælti hann alvöruþrunginn. “Eg mun bráðum snúa máli mínu að yður. Nú, Veroníka, eg At svo á, að glöpin séu þegar gerð. Eg verð að sýna þessum manni þann rétt, að kannast við að skömmin skell- ur á þér. Eg hefi heyrt hvert einasta orð. Eg veit, að hann reyndi að verjast þér — að honum tókst það ekki, er fegurð þinni að kenna.” Hún reyndi að standa á fætur, stungin af kuldanum og tilfinningarleysinu í rödd hans, en féll aftur niður — neyddi sig til að vera þolinmóð. “Eg get vel trúað því, að þú hafir notað þennan fríðleik til að töfra hann. Enginn maður gleymir svo fljótt stöðu sinni, nema hann hafi verið tældur til þess — gefið mik- ið tilefni til þess. Djöfullinn gerði konuna að freistara, en manninn eftirlátsaman.” Það sindraði eldur úr augum Ralphs og hann opnaði * varirnar, en jarlinn benti hon- um að þegja. “Þú hefir freistað þessa manns til hins ítrasta — að hann hefir látið bugast er engin undur. En hefir þú íhugað afleiðingamar? Eg held ekki. Konurnar gera það sjaldnast. Hefir þú íhugað það, að ef þú gerir alvöru úr þessu, yfirgefur þú Court og sérð af vernd minni? Þú missir Wagneford og alt sem eg hefi gert þig erfingja að. Hefir þú íhugað, að þú tapar stöðu þinni í mannfélaginu, að þú verður afhrak, útskúfuð af ætt þinni?” Ralph rak upp hljóð, en Veroníka tók í hönd honum og þrýsti hana. Dauft bros lék um varir hennar. “Þetta eru hræðileg orð, lávarður minn”, mælti hún, “en þau skelfa mig ekki. Eg skal ekki verða afhrak þó að eg giftist heiðvirð- um manni.” Rödd hennar skalf af niður- hældri geðshræringu, svo varð hún róleg. “Lávarður minn, eg er ekki vanþakklát —” Hann bandaði hendinni fyrirlitlega. “Eg gleymi ekki velvild þinni við mig. Eg gleymi ekki, að þú lyftir mér upp úr örbyrgð og hófst mig upp í þægindi og nægtir. Þú hefir verið mér mjög góður, og” — tárin komu fram í augu hennar — “Það tekur mig sárt, að eg skuli sýnast vanþakklát. En, lá- varður minn, eg — eg get ekki að því gert. Eg — eg elska hann af öllum mínum hug og hjarta. Láttu afleiðingarnar verða eftir því er verða vill, eg get ekki séð honum á bak. Allar nægtir og öll dýrð veraldarinnar yrði mér fánýtt hjóm, án hans. Afleiðing- arnar! Já- eg tek þeim. Eg er reiðubúin til að taka hlutdeild í kjörum hans, hverfa til gömlu örbyrgðarinnar og gömlu erfiðleik- anna. En þeir erfiðleikar verða ekki framar til, ef hann vill taka þátt í þeim með mér og lifa með mér!” Hjarta Ralphs barðist ákaft. Hann und- raðist, ef nokkur maður gæti horft á þetta undurfríða andlit og hlustað á þess'a blíðu rödd, án þess að verð’a snortinn. Jarlinn var eins og steinn. “Og eg hélt, að þú værir stolt!” mælti nann. “Stolt”, endurtók hún eins og hún liti aftur til síns liðna lífs, er henni var nú að öllu horfið. “Já, eg geri ráð fyrir að eg hafi verið það”. Það kom bros fram í augu henni. “Ástin vísar stoltinu á bug”, bætti hún við í þýðum róm. Jarlinn ypti öxlum. “Það er göfug skoð- un”, mælti hann. “Annað hefi eg ekki við þig að segja. Nú herra, eg vil tala til yðar í fám orðum”. Ralph rendi augunum hægt og hægt af andliti konu þeirrar, er hann elskaði, og hvesti þau á jarlinn. Þessir tveir menn litu hvor á annan eins og einvígismenn horfa hVor framan í annan um leið og hildarleikurinn hefst. Augu jarlsins urðu hugsandi og hann varð enn brúnaþyngri. “Það hlýtur að vera eitthvað meira í yður spunnið en alment gerist, fyrst þér unnuð hjarta þessarar konu”, mælti hann. “Eg vil því reyna að gleyma því, að þér eruð þjónn minn og skírskota til yðar — jú, skírskota til yðar — eins og við værum þessa stund- ina jafnir að virðingu. Að því leyti vil eg tala eins og maður við mann”. Ralph roðnaði og beið. Jarlinn þagði ör- litla stund, síðan mælti hann seint og rólega. “Bróðurdóttir mín virðir vettugi afleið- ingar af glapræði sínu. En þér? Eg geng að því sem gefnu. að þér — elskið hana”. Hon- um veitti erfitt að mæla þessum orðum, enda féllu þau hvellandi af náfölum vörum honum. “Hafið þér einnig íhugað, hvað þetta glapræði hennar kann að hafa í för með sér fyrir hana? Talið þér ekki fyr en eg hefi lokið máli mínu. Getið þér, sem unnið henni, bor- ið það, að sjá henni varpað úr þeirri stöðu, sem hún er borin til?v Getið þér þegið þá fóm, sem hún er reiðubúin til að færa? Eruð þér reiðubúinn til að taka hagnað af veik- leika hennar fyrir yður? Hugsið yður. Fóm- in myndi ekki vera augnabliksförn, fórn um stundarsakir. Hún myndi vara alt hennar líf. Þar til á banabeði myndi hún verða mark fyrirlitningar mannanna — það yrði bent á hana eins og hverja þá konu, er gift- ist þjóni föðurbróður hennar. Getið þér gert yður í hugarlund, hvað þetta er? Eg held ekki, en að líkindum getið þér gert yður ein- hverja óljósa grein fyrir því. Það er nógu erfitt, er karlmaður tekur niður fyrir sig, en hvað er það ekki fyrir konuna, er gerir það —!” Hann ypti öxlum og brosti með fyrirlitlegum meðaumkunarsvip. Ralph stóð teinréttur. hver inasti blóð- dropi var stokkinn úr andliti honum. Hann starði á jarlinn og leit ekki á Veroníku, sem snéri sér að honum eins og hún væri að reyna að lesa hugsanir hans — að vita áhrif af ræðu jarlsins. “Enda þótt maðurinn sé auðugur, er það nógu erfitt fyrir hana. En þér eruð fátækur — þér dæmið hana í örbyrgð. Getið þér þolað að sjá hana þjást og fölna undir þeirri byrði, er fátæktin leggur konunum á herðar — að sjá hana ef til vill bjarglausa? Það gæti komið fyrir. trúið mér”. “Lávarður!” brast fram af vörum Veron- íku, en Ralph þagði. “Þér dæmið hana til eymdarfulls lífs —”. “Nei, nei”, stundi Veroníka upp, en hann gaf því engan gaum. “Örbyrgð er slíkri konu eymd. Hún hefir baðað í rósum, haft alt, er hún vildi hend- inni til rétta. Hún hefir hlotið aðdáun — aðdáun þeirrar stéttar, er hún hefir haft sam- an við að sælda. Haldið þér ekki að þér munuð komast að raun um, eftir því sem árin — mánuðirnir líða, alt það, er þessi vitfirring hefir bakað henni? Bíðið þér við! Þér standið ofar yðar stéttar mönnum, Ralph Farrington, en hugsið um aðra í yðar stétt, bæði konur og karla, er þér neyðið hana til að hafa mök við! Hún e rstolt — stolt hennar blundar aðeins undir þeirri blæju, er ást hennar til yðar hefir dregið á augu henn- ar. Það vaknar — og það mjög bráðlega, trúið mér! Og þér verðið að standa hjá henni og taka þátt í iðrun hennar. Og þér verðið að bera með henni þá byrði er niðurlægingin hefir í för með sér. Heyrið *þér, maður. Ef það er nokkur neisti af aðli í yður, er hún treystir. þá viljið þér ekki að hún færi fórnina, niðurlægi sjálfa sig —”. Veroníka rak upp hljóð, en Raph tók í hönd henni og bað hana, bauð henni að vera þögul. Andlit hans var mjall- hvítt, varirnar klemdar fast saman. Augnablik virtist hann ekki geta komið upp orði, en hann héit hendinni á loft og sagði alvörugefínn: “Segið þér ekki fleira, eg fæ ekki borið það. Þér hafið talað við mig eins og maður við mann og eg vil svara á sama hátt. þér hafið hrifið skýluna frá augum mér. Það er satt- satt, hvert einasta orð. Fórn — slík fórn — mín vegna! Nei, nei! Þér hafið rétt að mæla. Eg get ekki gert það." Veroníka reis á fætur og horfði í augu Ralphs., “Ralph!” stundi hún upp með bæn- arróm. Hann tók í hönd henni og leit á hana með allri þeirri angist, er var í augum hans. “Hann hefir rétt að mæla”, mælti hann hásum rómi. “Eg get ekki g'ert það”. “Þér — þér yfirgefið mig?" Rödd henn- ar heyrðist naumast, en orðin nístu hann að hjartarótum. “Já — ne, nei,!” mælti hann bugaður. “Eg get það ekki! Það er til of mikils ætl- ast. — Meðan nokkur blóðdropi hrærist í æð- um mér, hlýt eg að unna yður — þér vitið það. En eg vil ekki draga yður niður til mín — ekki niðurlægja yður! Eg ætla að fara. Eg ætla að reyna að komast áfram, til þess að verða yðar síður óverðugur —”. Hann þagnaði og kom ekki upp einu orði í svip, en hann bældi niður geðshræringu sína og mælti eins og sá maður, er ekkert annað á en táls vonir. “En þér verðið að vera frjáls eftir sem áð- ur. Ekkert heitorð, engin bönd. Eg — eg elska yður —”. Hún hélt sér fast í handleg hans með báðum höndum og horfði fast í augu honum Það var eins og sál hennar vildi fljúga til hans í augnaráðinu. “Þér — þér seljið mig fram”, mælti hún. “Þér getið ekki elskað mig!” Jarlinn hafði hallað sér fram á göngustaf sinn, og gefið þessu nákvæman gaum. Athug- að með ískaldri nákvæmni hvert einasta svip- brigði, hvert einasta orð. “Veroníka!” mælti hann næstum ásakandi “Komdu, komdu! Vertu réttsýn. Sýndu hon- um ekki alt of mikið miskunnarleysi”. Hún hafði ekki augun af Ralph og vetti orðum jarlsins engan gaum. “Svarið þér mér”, mælti hún titrandi rómi. “Það er af því, að eg elska yður”, ansaði Ralph. Jarlinn stóð á fætur og tók í handlegg Veroníku. “Farðu heim, Veroníka”, sagði hann svo sefandi. Hún hélt sér dauðahaldi í Ralph. “Eg skal fara — ef þér segið mér það”, mælti hún döprum rómi. Ralph brá og var auðsætt, að hann var í ákafri geðshræringu. Hann ætlaði fyrst ekki að koma upp orði. Svo losaði hann hendur hennar og sagði með ákefð: “Já — farið þér!” Hún horfði á han neitt augnablik. Síðan snéri hún sér hægt við og gekk fram að dyr- unum. Þar nam hún staðar og leit á hann um öxl sér. — Það augnatillit gekk honum að hjarta og beygði hug hans. En hann ! elskaði hana, unni henni, og það var ekkert svar til við þessari síðustu skírskotun hennar til hans. Hún varp öndinni þungt og tók hendinni upp að liálsinum eins og hún væri að kafna svo fór hún. Ralph gekk stökk á eftir henni en jarlinn gekk í hægðum sínum. Það var eins og þetta stökk hefði mint Ralph á skyldu sína, því að hann nam stað- ar og lét fallast niður í eitt sætið og fól and- litið í höndum sér. Jarlinn stóð fyrir framan hann og horfði á hann með undarlegu augnaráði. Að lok- um sagði hann mjög alvarlega: “Þér hafið hegðað yður mjög drengilega eins og maður, og það heiðvirður maður. Þessi raun hefir verið erfið. Eg vil því sjá úm, að þér þurfið ekki a ðlenda í annari eins. Að sjálfsögðu farið þér úr stöðu yðar samstundis. Mér virist ákvörðun yðar, að fara aftur tii Ástralíu, vera mjög góð og hyggileg. Ætti eg að þurfa að taka það fram, að eg vil gera yður auðvelt að framkvæma þessa ákvörðun? Sannleikurinn e rsá, að það myndi vera mér sönn gleði að stuðla að því, að yðar biði glæsileg framtíð. Eg læt um- boðs '-.-inn m'nn fá fyrirskipanir um það, a ', hann greiði yður — við skulum segja 200 sterlingspund á ári, meðan þér eruð utan Englands —”. Ralph spratt á fætur, óhemjuleg æsing lýsti sér í andliti honum og varirnar voru klemdar fast saman. Svo hló hann beiskju- hlátri. “Þetta er það eina, sem yður hefir nú skjátlast í. lávarður minn”, mælti hann stilli- lega. “í sömu andránni og þér segið að eg hafi hegðað mér drengilega, eins og heið- virðum manni sæmdi, farið þér fram á, að eg breyti eins og vesalmenni! Hvert eg fer, kemur yður ekki við. E ghafna mútufé yð- ar —”. Jarlinn döknaði í andliti. “Eg skil: Þér viljið reyna að hanga í stöðunni —”. Andlit Ralphs, sem verið hafði náfölt, kaf- roðnaði, fölnaði síðan upp. “Ekki einum degi lengur, ekki einni stundu lengur en eg get komist hjá!” greip hann fram í með ákefð. “Yðar hágöfgi þarf ekki að óttast mig . Eg hefi gefið drengskaparorð mitt, og — eg skal halda það”. Jarlinn leit ekki af honum. “Eg trúi yð- ur”, mælti hann svo. Síðan þagði hann. “Mér varð á, að eg skyldi bjóða yður peninga og eg bið yður fyrirgefningar”. Hann tók ofan um leið og hann mælti þetta. Svo gekk hann í hægðum sínum út úr laufskálanum. XVIII. Kapítuli Ralph dvaldist dálitla stund eftir að jarl- inn var farinn og fól andlitið í höndum sér. Svo stóð hann á fætur og horfði með óákveðn- um svip umhverfis sig. Han nhafði fundið svo glögglega, að alt er honum var dýrmætt í lífinu hafði verið dregið úr höndum honum. Skínandi sólarljósið virtist draga dár að honum með ljóma sínum. Orðið “niðurlæg- ing” hljómaði í eyrum honum. Já, jarlinn hafði sagt honum sannleikann. Hann myndi hafa niðurlægt hana, dregið hana niður á það svið mannlífsins, er hann átti heima í. Og það var engin von. Það olli honum sár- ustu harma. Hann hafði talað um að “ryðja sér braut”, “komast áfram”. En jafnvel þá er hann talaði þessi orð, vissi hann að þau voru fánýtt hjal. Þó að hann gerði sitt ítr- asta- yrði hann aldrei hennar verður. Hann yrði sífelt Ralph Farrington, nautasmalinn, gullgrafarinn, skógarvörðurinn. Jafnvel þó að honum tækist að komast í efni, — en auð- ur er ekki léttfenginn nú á dögum — yrði han naldrei pafningi hennar að metorðum. Han nhafði mist hana um aldur og æfi. En óstjórnleiki ástar hans myndi vara meðan líf bærðist í brjósti honum. Hann gekk út úr laufskálanum, skygði hönd fyrir auga vegna sólskinsins. Svo reik- aði hann út í bláinn — um skógana, er hon- um var farið að þykja svo undur vænt um — aðallega vegna þess, að hún hafði gengið um þá. Það var komið dagsetur, er hann náði heim til sín. En undir eins byrjaði hann á því, að tína dót sitt upp úr skríni sínu og binda það í bagga. Meðan hann var að þessu, kom Burchett inn. Ralph leit til hans horn- auga. Burchett sá hversu fölur og hnugginn hann var. “Hvað er á ferðum?” spurði hann stutt- lega. “Eg er að fara”, sagði Ralph. “Fara? Hvers vegna?” Ralph hristi höfuðið. “Spyrjið mig ekki. Eg get ekki svarað yður”. “Það hefir eitthvað komið fyrir?” “Já, það hefir eitthvað komið ðfyrir”, mælti Ralph samsinnandi, -og brosti beisklega. “Og það gerir mér ekki unt að dvelja hér á Lynne Court stundinni lengur. Spyrjið mig ekki. Leyfið mér að fara, án þess að minnast á þetta. Mér þykir það leitt, en — en það er ekki hægt að gera við því. Eg er ekki fram- ar öruggur hérna”. , “Ekki öruggur! En eg spyr engra óvel- kominna spurninga”, sagði Burchett. “Sér- hver maður veit hvað honum ber. En mér þykir þetta leitt. Get eg ekkert gert?” Ralph hristi aftur höfuðið og varp önd- inni.

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.