Heimskringla - 05.08.1931, Qupperneq 6

6 BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINQLA
WINNIPEG 5. ÁGÚST 1931
Veróníka.
“Já, mér þótti væ-.t um hann”, mælti
hann. “Mér var farið að þykja of vænt um
hann til þess, að mér tæki ekki sárt að sjá
hann eins og hann var”.
“Það vildi eg, að hann hefði verið kyr”,
hraut fram af vörum hennar, án þess að
hún gæti að því gert. “Burchett” —rödd
hennar skalf, — “eg er ásökunarverð. En
eg get ekki sagt yður frá því. En — en ef
þér getið hjálpað mér til þess að komast eftir
hvert hann hefir farið. Ef þér gætuð sent
honum einhver skeyti! Haldið þér, að þér
getið það ekki?” Hún var með grátstaf í
kverkunum og tár í augunum.
Burchett hristi höfuðið alvörugefinn.
“Nei, ungfrú Veroníka. Hann mintist eitt-
hvað á Ástralíu, en honum hefir hæglega
getað snúist hugur. O ghvað skeytið snertir
—” Hann hristi aftur höfuðið. “Það get eg
ekki heldur. Og þó að eg gæti —”
Hann þagnaði, en lagði áherslu á síðustu
orðin. En hún stokkroðnaði. “Þér vilduð ekki
gera það? — Þér skiljið þetta ekki. Og eg
get ekki sagt yður frá því. Góða nótt”. —
Hún þagnaði. “Mér þykir vænt um, að yður
féll vel við hann og létuð hann fá peninga,
Burchett. Góða nótt!”
Hún var farin áður en hann gæti sagt
neitt og hann fylgdi henni ekki til dyra.
Hún gekk hratt gegnum rjóðrið. En er
hún kom að kjarrskógimum er lá að gras-
flötinni, heyrði hún fótatak. Hún nam stað-
ar ,dró hettuna neðar og stóð svo hálf-hulin
á bak við runna. Hún heyrði að fótatakið
leið eftir grasflötinni og brátt kom hún auga
á Talbot. Henni fanst ekkert undarlegt við
það, þótt hann fengi sér síðdegisgöngu. Hún
beið svo þar til hann var kominn framhjá,
svo hélt hún áfram og heim.
Gegndarleysið og óhófið, íburðarmiklu
húsgögnin og alt er mætti augum hennar í
herbergi hennar gerði hana æsta í skapi. Hún
var sællífiskvendi, þar sem Ralph, maðurinn
er unni henni, varráfandi einhversstaðar
úti í víðri veröld. iStolt! Hvar var stolt henn-
ar, ef hún gat þolað slíkt líf? Enginn þræll
gat verið snauðari að virðingu fyrir sér en
hún, ef hún þægi fórn þá, er Ralph vildi
færa, og héldi áfram að lifa á Court.
Án þess að bíða eftir Goodwin, afklæddi
hún sig og gekk til sængud. En henni varð
ekki svefnsamt. Ásakanir samvisku hennar
létu hana ekki í friði — Ralph tapaður. Hún
bylti sér þreyjulaus í rúminu. Alt í einu fann
hún brunalykt, alvek eins og verið væri að
brenna föt. Hún settist upp og hlustaði.
Heyrði að dyr voru hljóðlega opnaðar. Var
kviknað í húsinu, eða hvað?
Hún fór á fætur. opnaði hljóðlega dyrnar
að herbergi sínu og heyrði þá þau orð, er
fóru á milli Talbots og þjóns hans. Eins og
áður, er hún sá Talbot á grasflötinni, fanst
henni einnig nú það ekki vera neitt óeðli-
legt þó að hann væri að brenna eitthvað á
þessum tíma nætur. Hann var starfsmaður
mikill og er hann var á Court, þá var hann
oft starfandi við skriftir eða lestur fram á
nætur. Hún fór affcur til hvílu sinnar og lét
sér nægja skýringu Talbats. Hún lá svo vak-
andi í rúminu og rifjaði upp fyrir sér útlit og
málróm Ralphs. Það fór að elda aftur, og er
fuglarnir tóku að syngja var henni hrygð
hennar óbærileg.
Hún átti brátt að ganga til morgunverð-
ar, borða af óteljandi diskum, hafa fjölda
'þjóna til aðstoðar við borðið — og þetta átti
að verða þannig alt hennar líf. Hamingjan
góða! En hve þeir dagar mundu langir. Von-
andi í sífeilu eftir Ralph en árangurslaust,
vissi ekki einu sinni hvort hann væri á lífi.
“Eg get það ekki! Eg get það ekki!”'
sagð hún við sjálfa sig. “Eg mundi deyja af
smán. Slíkt líf væri mér svívirðing. Mitt
fyrra líf væri mér margfalt betra.”
Hún hætti, því að hugsun sú, sem orð
hennar höfðu vakið í huga hennar, greip
hana með töfravaldi. Hvers vegna skyldi hún
ekki varpa frá sér öllu óhófinu, fjötrunum,
og hverfa til síns fyrra lífs? Hvers vegna
átti hún ekki að elta Ralph og taka þátt í
kjörum hans? Hugsunin setti blóðið í hreyf-
ingu í æðum henni og brá upp birtu fyrir
augum henni, er hún sá í gegnum ógrátin
tárin. Hún sá í hugsa sér þá erfiðu ieið, er
hún átti fyrir höndum. en vonarstjarnan skein
við enda hennar. Finna Ralph, sjá hann
aftur!”
Hún stökk fram úr rúminu og fór að
klæða sig. í einum fataskáp héngu gömlu
og snjáðu fötin hennar, er hún hafði komið
að Court. Hún fann þau og fór í þau. Svo
skrifaði hún bréf og reit utan á það til
jarlsins. Hún lagði það síðan á borðið og
gimsteinana og djásnin öll, er jarlinn hafði
gefið henni, hjá því. Hún hvolfdi peningunum
úr pyngju sinni og taldi þá.
RI
1
FI/CkjH
Abyrgðin er yðar trygging
lOSisecooseeðssososeceeoQðseoðoraeocissosoooððCioseoðQcoi.
Til allrar hamingju hafði hún alveg ný-
skeð hafið ársfjórðung eyðslufé sitt. Aulc
þess átti hún nokkur pund frá síðasta árs-
fjórðungi, svo að hún var allvel stæð pen-
ingalega. — Miklu betur stæð en Ralph. Hún
hugsaði lengi um, hvort hún gæti tekið pen-
inga með sér. Þar sem henni voru greiddir
þeir sem nokkurskonar laun, þá ákvað hún
að hirða þá. Hún bjó svo það allra nauð-
synlegasta í lítinn böggul, og í lélegustu föt-
unum sínum opnaði hún dymar og hlustaði.
Goodwin var á stjái í næsta herbergi.
Annars var alt kyrt í húsinu. Hún læddist
ofan stigann með böggulinn í hendinni og
opaði útidyrnar mjög hljóðlega. Hún nam
staðar í bili og horfði í kringum sig. Henni
hafði þótt mikið koma til þess mikilfenglega
húss, verið stolt af hverjum depli í því, en
það stolt var horfið. Henni fanst það nú
engu líkara en fangelsi og hún yfirgaf það
án þess að henni þætti fyrir að sjá því á bak.
Svalur blærinn mætti henni og snerti
huga hennar. Hún gekk niður breiðu gang-
stéttina og var á leiðinni yfir grasflötina út á
þjóðveginn er hún mundi eftir Sally. Henni
þótti fjarska vænt um þessa tryggu uppáhalds
skepnu sína. Og það mundi aðeins tefja hana
eina eða tvær mínútur að “kveðja” hana.
Hún fór inn í hesthúsið, þar sem Sally var.
Hryssan sperti eyrun og hneggjaði er hún
heyrði fótatak Veroníku. Veroníka tók utan
um makkan á henni, hélt honum í hand-
arkríka sínum og strauk henni um kjálkana
og flipann. Sally nasaði að henni og nartaði
í fötin hennar.
Veroníka beygði höfuðið á Sally niður og
hvíslaði kveðjuorðum í eyra henni. “Mér
fellur þungt að yfirgefa þig, Sally.” sagði hún
lágt, “en eg ætla að fara til annars- er þykir
enn vænna um mig en jafnvel þér.”
í>essi hugsun gaf lienni byr undir báða
vængi. Hún gekk út úr hesthúsinu, fór hratt
yfir skemtigarðinn og hélt til stöðvarinnar.
Hún vissi, að snemma þessa morguns átti
lestin að fara til markaðarins. Er hún kom
þangað, voru þar alimargir bændur og bænda
konur, með körfur á handleggjunum. Þær
virtust ekkert hissa á því að sjá Veroníku
svona snemma á ferli. Veroníka kinkaði kolli
til þeirra, eins og alt værí með feldu.
Án þess að sjá nokkuð í skildinginn tók
hún einn besta klefann og var auðvitað ein
um hann. Henm varð það ekki ljóst fyr
en hún hafði yfirgefið lestina, að hún hafði
séð á bak allsnægtunum neydd til að hafa
ofan af fyrir sér sjálf. En, því var ekki þann-
ig farið. Var hún ekki lögð af stað til þess
að finna Ralph og hjáipa honum í baráttu
lífsins? Hún hló lágt og roðnaði um leið og
hún hugsaði til þess hvernig hann myndi
útlits er hann sæi hana, hvað hann myndi
segja, er hún fyndi hann og legði hönd sína
í hönd hans og segði:
“Eg kom á eftir yður, Ralph, af því að
eg fann svo vel, að eg gat ekki lifað án yðar.
Nú er eg hjá yður og þér sleppið mér ekki.”
Tálbot fór á fætur með morgunsárinu.
Hann hafði legið andvaka og starað á vegg-
inn. Það var eins og viðburðurinn í skóg-
inum væri þar uppmálaður. Ásjóna myrta
mannsins gægðist til hans frá vegnum. End-
urrómúr dauðahryglunnar barst að eyrum
honum úr hverju horni herbergisins.
Bonum var næst skapi að fara ekkert á
kreik úr herberginu, forðast alla. En hann
vissi, að ef hann hagaði sér á einhvern hátt
öðruvísi en venjulega- gæti það vakið eftir-
tekt og grunsemi, og því reynst hættulegt
fyrir hann. Hann hringdi því á Gibbon.
Gibbon kom inn, hijóður og undirgefinn
eins og hann átti að sér. Honum varð allra
snöggvast litið á föla andiitið á húsbcnda
sínum.
“Baðið er til, herra.” Þannig var hið
fastskoraða orðatiltæki hans við slík tækifæri.
En hann bar það fram hljómminna en venju-
lega.
“Þakka,” mælti Talbot. Hann horfði í
kringum sig er Gibbon fór að iagfæra frá
kvöidinu áður. “Eg er smeykur um, að þér
finnið fötin mín fremur illa á sig komin.
Eg lenti í ófæru í skóginum í gærkvöld og
datt. Þér megið eiga þau, en náið í önnur
handa mér.”
Þegar Gibbon rendi augunum eftir mold-
ugu fötunum, brá fyrir ánægjuglamapa í
þeim.
“Þakka yður, herra,” mælti hann þakk-
látlega. “Á eg að fara til borgarinnar nú í
dag?”
“Hvað? Nei, eg man,’ svaraði Talbot.
'‘Það er ef til vill betra, að þér farið hvergi.
Skeð getur, að eg leggi sjálfur af stað til
borgarinnar einhvern tíma í dag og þurfi
þá á vður að halda.”
“Já, herra,” svaraði Gibbon með djúpri
lotningu. Hann hélt svo á fötunum úr oc
lét þau óburstuð og að öllu leyti óhreyfð á
kistubotn sinn.
Talbot fór niður til að
snæða morgunverð. Veroníka
var þar ekki fyrir.
“Er ungfrú Veromka
ekki komin á fætur?” spurði
hann.
“Nei. herra,” svaraði
kjallarameistarinn, “ekki enn
þá. Hún vill ef til vill borða
í herbergi sínu. Eg ætla að
senda til að spyrja að því.”
Talbot settist sv oað borð-
inu og neyddi sig til að borða
en hann kom varla neinu
niður, hver biti ætlaði að
kæfa hann. Hann drakk hálf
an bolla af tei og gerði svo
aðra atrennu en hann kom engu niður. Svo
stóð hann upp frá borðum og fór að lesa
bréfin sín.
Meðan hann var að því, kom Gibbon inn.
“Hans hágöfgi óskar að tala við yður,
herra”, mælti hann.
Talbot hrökk við og horfði í litlausa and-
litið á Gibbon. “Langar til að tala — hvað
er það,. hvað? Eg á við — vissulega, vissu-
lega”.
Gibbon lyngdi augunum, opnaði dyrnar
hævensklega og Talbot fór upp á loft td
jarlsins. Jarlinn sat uppi í rúminu. Hann
hélt á opnu bréfi í hendinni.
“Goðann daginn, Talbot”, sagði hann
hásum rómi. Mér þykir leitt að hafa ónáðað
þig við morgunverðinn, en það hefir dálítið
komið fyrir.”
Talbot var enn fölari. “Dálítið komið
fyrir?” endurtók hann hásum rómi.
Jarlinn horfði á hann undrandi. “Já, þú
virðist vera æstur í skapi. Veistu nokkuð
um þetta. ef eg má spyrja?’
“Eg! eg! Hvenig ætti eg að vita nokkuð
um það"” mælti Talbot ör í bragði og meö
dálitlum sjálfsþótta blæ. “Eg fór snemma að
hátta í gærkveldi. Gibbon getur sagt þér
hvenær — nei, og lét hann fara að hátta, eg
m.an það núna. Eg — eg — hvað er þetta,
herra?”
Jarlinn einblindi á hann köldum rann-
sóknaraugum. “Það er ekki mjög mikils-
varðandi”, mælti hann átillilega. “Það er
ekki annað en að Veroníka er alfarin frá
Court.”
“Veroníka — alfarin frá Court!”
“í guðanna bænum, endurtaktu ekki orð
mín eins og páfagaukur”, mælti jarlinn, þó
ekki reiðulega en með ískaldri fyrirlitningu.
“Það er eins og eg segi — hún er farin. —
Hún fór í morgun eða í nótt sem leið — eg
veit ekki hvort heldur. Eg býst þó við, að
það hafi verið í morgun. Þetta bréf og gim-
steinarnir, er eg hafði gefið henni, lágu á
borðinu hjá henni”.
Hann leit á bréfið.
“Hún er ekki margorð. Bréfið er dásam-
lega samið. Eg ætla ekki að lesa það fyrir
þér — eg les ekki vel og bréfið nyti sín því
ekki. Aðalefni þess, er, að hún segist vera
orðin leið á þessu háða og ófrjálsa lífi, og
hún ætli sér að lifa lífi sínu — að mig minn-
ir í heiðvirðu og dáðríku starfi”.
“Hvers vegna fór hún?” spurði Talbot
er nú hafði náð sér að fullu.
Jarlinn ypti öxlum. “Skiftir það nokkru
máli? Ástæður kvenna eru sjaldnast veiga-
miklar. Hún er farin og það er nóg. Auð-
vitað breyti eg erfðaskrá minni. Það er ekki
nema þér í vil, að Veroníka yfirgaf Court
—- og eg — þú færð Wagneford og eignir
mínar”.
Talbot kafroðnaði og augu hans leift-
ruðu. “E" — eg —”, stamaði hann.
“Nei -crtu ekkert að þakka”. sagði jarl-
inn kuk’qlega, um leið og hann hallaði sér
aftur é bak á koddonn. “Ef þú finnur þig
vera í þakklætisskuld við einhvern, þá er
það Veroníka, sem hefir svo að segja ánafn-
að þér þetta. Viltu gera svo vel, að segja
þjóninum mínum að finna mig?”
Talbot fór út. Blóðið ólgaði í æðum
honum. Hamingjusól hans stóð í hádegis-
stað. Vibjóðslega varmennið hann Datway
var úr sögunni, Veroníka lækkuð í sessi og
hann sjálfur var —. Hann hló ánægjuhlátur
með sjálfum sér, en hláturinn hvarf af vörum
honum er hann mætti Gibbon í stiganum.
“Sendið hans hágöfgi þjóninn hans”,
mælti hann.
Gibbon færði sig fast upp að vegnum til
þess að lofa húsbónda sínum að fara fram
hjá sér. Hann lygndi augunum og tautaði
fyrir munni sér:
“Já, herra”.
XXII. Kapítuli.
Fanny Mason frétti morguninn eftir, að
Ralph væri farinn, er hún kom til kofans til
að taka til.
“Farinn,” hljóðaði hún upp yfir sig star-
andi á Burcbett og náföl. “Eg sá hann í
gærkvöld með bagga á bakinu, en eg hélt
að hann væri á leiðinni til borgarinnar. Eg
hugsaði ekki —” Hún sneri sér við til þess
að ekki sæist framan í hana. “En hvað var
það, sem kom honum til að fara, og það
svo skyndilega. Burchett?”
“Það kemur honum við, en ekki mér né
þér,’ ’svaraði hann hálfbrystur. Henni leið
illa. En það var stolt hennar en ekki ást sem
var sært. Slíkum konum sem henni er ekkí
gefið að elska heitt og innilega. “Ef eg hefðf
vitað að hann var að fara, þá hefði eg talað
við hann og ef til vill —” Hún hikaði og
beit á vörina.
“Ekkert orð af vörum bínum hefði haldið
honum. Hann fór í áríðandi erindum,” mælti
Burchett.
Hann var að fara frá kofanum er Talbot
kom eftir rjóðrinu. Hann var hraustlegur
útlits. Fölleikinn var horfinn úr andliti hon-
um og augu hans tindruðu. Honum hafði
alt gengið að óskum, og nú átti hann eftir að
heyra enn fleiri góðar fréttir.
“Góðan daginn, Burchett,” mælti hann.
“Eg gekk hingað til þess að fá að vita hvem-
ig fuglunum liði. Mér hefir komið til hugar
að við hefðum bráðlega veiðiför.”
“Það lítur vel út með þetta, herra,” svar-
aði Burchett. “Veiðiför? Eg verð þá að fá
mér einn eða tvo aðstoðarmenn. Eg hefi
alveg nýskeð séð á bak ágætum manni.
Ralph er farinn.”
Talbot lét á engu bera.
“Einmitt það,” mælti hann. “Óánægður,
býst eg við. Hann er víst annars efnilegur.
Hvert fór hann? Fengið sér aðra stöðu?”
“Nei, herra. Eg held að hann hafi ætlað
til Ástralíu. Þaðan kom hann.”
Talbot létti í huga. Hamingjusól hans var
í hádegisstað og forlagadísin virtist með einu
handtaki hafa gert brautir hans beinar. Bur-
chett ætlaði að bæta einhverju við, en þagn-
aði.
“Þér vilduð ef til vill gera svo vel að
segja Veroníka, að eg skuli senda henni
jurtaræturnar, sem hún bað mig um," mælti
hann. “Eg get gert það í dag.”
Veroníka hafði undanfarna daga haft
mikið dálæti á nokkrum villijurtum er voru í
nánd við kofann.
Talbot kinkaði kolli. “Þér þurfið ekki að
gera yður ómak þess vegna. Ungfrú Vero-
níka er farin frá Court. Hún fór í heim-
sókn og verður burtu nokkuð lengi.”
Burfchett tók til húfunnar og gekk burt.
Talbot var á leiðinni á eftir honum, er Fanny
kom fram í dyrnar. Hún var lagleg. Sól-
skinið féll á andlit henni og gullna hárið
hennar. Það var roði í kinnum henni. því
að brottför Ralphs hafði komið blóði hennar
í hreyfingu. — Og Talbot var nú í því skapi
að dást að henni. Venjulega var hann seinn
að verða fyrir áhrifum.
“Góðann daginn,” mælti hann þýðlega.
“Þér eruö Fanny Mason, er ekki svo?”
“Jú herra,” mælti Fanny kafrjóð af á-
nægju yfir því, að hinn mikli Talbot skyldi
gefa henni gaum.
“Já, jú, eg man eftir því. Auðvitað. Eg
man eftir yður er þér voruð lítil stúlka. Þér
voruð ljómandi falleg þá undir eins. Þá lék-
um við okkur sarnan, er við vorum litlir
krakkar. Eg hefi ekki séð yður upp á síð-
kastið, en það er af því, að eg er svo sjald-
an á Court. En hvað það er heitt. Eg held
að það sé best að eg komi inn og hvíli mig
stundarkorn.’
Hann fór inn í kofan og settist niðu-'.
Hélt svo áfram að tala við hana meðan hún
var að vinna.
Að sleppa við þetta, gerði Talbot ánægð-
an með sjálfan sig; hann hafði yndi af stúlk-
unni og jafnvel loftinu, er hann andaði að
sér. Alt í einu bað hann Fanny um glas af
vatni. Hún bar honum glas af mjólk og
um leið og hann tók við því, horfði hann
framan í hana með brosi, er kom hjarta aum-
ingja Fanneyjar í loga. Og þar sem það var
dálítið sært af burtför Ralphs, þá var það
ekkert kraftaverk að hremma hjarta hennar.
Talbot reyndist það því auðvelt.
(Frh. á 7 bls.)