Heimskringla - 30.09.1931, Qupperneq 5

W3NNIPEG 30. SEPT. 1931.
HEIMSKRINLA
5. BLAÐSlÐA
Þetta eru ægileg sannindi,
og fer það að b'kum að mönn-
um finnist mikið til um þau,
en þó eru þetta lögmál þess
guðs, sem opinberaði sig í Jesú
Kristi, miskunnsamur og náð-
ugur er drottinn. Iðrun og fyr-
irgefning eru hverjum þver-
brotnum syndara mikils virði,
þó að í því felist aldrei neitt
slíkt, að hægt sé að hlaupa1
frá afleiðingum athafna sinna,
, eins og áður er sagt. Samt er
fyrirgefningin fagnaðarboðskap
ur, því að hún þýðir það, að
guð sé vinur vor og að menn-
irnir séu vinir guðs. Hún rnerk-
ir það, að öll sú hlygðun og
óvirðing og þjáning, sem af-
brot vor hafa leitt yfir oss. geti
á dásamlegan hátt ummyndast
í blessun, vegna þessarar vit-
undar. Því harðari, miskunn-
arsnauðari og eigingjamari sem
maðurinn hefir verið, því meiri
kann orka hans að verða í þágu
guðs ríkis, ef hann snýst. Vér
minnumst þess að einn af afl-
vökum hins nýja lífs í Páli
postula, eftir að hann snerist,
var einmitt hin smánarlega
minning um það, hvemig hann
hefði áður ofsótt lærisveina
Krists til dauða. Maður, sem
farið hefir afvega eins og glat-
aður sonur, og ekki gengur í
sig fyr en hann hefir hálf eyði-
ara, og fáum þannig sanngjam-
ari og kærleiksríkari skapgerð,
en vér hefðum annars nokkru
sinni öðlast.
Þess vegna getum vér einnig
sagt með einlægum og fagnað-
arríkum huga: “Sælir eru þeir,
sem afbrotin eru fyrirgefin og
syndir þeirra huldar.”
ENDURMINNINGAR.
Frh. frá 3. bls.
Þá er önnur saga. Jón Sig-
urðsson á Gautlöndum, séra
Arnljótur og fóstursonur hans
og systursonur, Arnljótur Gísla-
son, nú bóndi við Manitoba-
vatn- fara allir í heitu og blíðu
sólskinsbjörtu veðri upp á Öxna
dalsheiði áleiðis til Alþingis.
Arnljótur Gíslason ríður á und
an og rekur lausa hesta, prest-
ur er skamt á eftir honum, en
Jón er nokkru aftar í götunni.
Hestumnum er ómótt sökum
hitans og ferðin er hæg. Ara-
ljótur Gíslason lítur til baka
og sér að Jón hefir fallið af
baki og hesturinn dregur hann
í ístaðinu. Strax geta þeir nafn
ar stanzað hest Jóns og losað
hann úr ístaðinu, en hesturinn
hafði dregið Jón dálitla stund
á ósléttum vegi, og hann var
talsvert meiddur á baki og eitt-
hvað á höfði; var hann því ekki
lagt líf sitt, eða er kominn inn ferðafær áfram. Varð því að
á milli fangelsisveggja, hann
hefir að vísu skapað sér örð-
hgra hlutskifti, en ef hann
hefði lifað heiðarlegu lífi; en
samt sem áður, ef hann tekur
afleiðingum glópsku sinnar með
karlmensku og þolgæði og tek-
ur að hefja líf sitt að nýju á
öðrum og betra grundvelli, þá
mun hann brátt geta unnið
virðing og traust meðbræðra
sinna, jafnvel meira en þótt
hann hefði aldrei hrasað. Þeg-
ar eg lá eitt sinn í beinbroti,
man eg hvilík huggun mér var
að því, þegar mér var sagt. að
bæklaður fóturinn mundi verða
miklu sterkari en þótt heill
væri.
Náttúran er í sjálfu sér misk-
unnsöm. Heilsu og kröftum, er
sóað hefir verið burt af fíflsku,
má stöku sinnum vinna aftur.
Eignir, álit, stöðu og vini, allt
má vinna á ný, þótt glatað
hafi verið einu sinni af vangá.
Guð, náttúran og flest fólk er
þannið gert, að það þráir að
hjálpa öllu að reisa sig við, sem
berst með þreki og atorku til
þess sjálft, jafnvel þó segja
megi að fyrir sjálfskaparvíti
hafi falhð.
En hvaða moguleiki, sem er
til viðreisnar í hinum ytra
heimi. þá er það þó einkum í
hinni innri veröld, hinu eilífa
lífi hugans, sem ávextir iðrun-
ar og trúar koma bezt í ljós.
Mér dettur sízt af öllu í hug að
halda því fram, að það sé gott
að hafa lifað svallsömu og illu
Mfi, tll þess að geta iðrast. —
Fjarri sé mér að álíta nokkuð
því um líkt. En hugur minn
fyllist lofsöng og þakkargerð,
þegar eg sé, hversu dásamlega
guð getur snúið hinu illa til
góðs, og eg er viss um að það
er betra að vera á einhvern
hátt breyskur og finna til þess,
en að vera einn af hinum svo-
flytja hann til baka til næsta
bæjar, þar sem hann lá í
nokkra daga; hafði meiðsli hans
snúist upp í lungnabólgu og
lézt hann þar, á Litlabakka, að
mig minnir, föðurgarði Sig-
tryggs kapteins Jónassonar. En
þegar séra Arnljótur sá hvera-
ig komið var fyrir Jóni, þá á
hann að hafa sagt: “Já, það
lá nú að, að fósturjörðin mundi
hýða hann fyrir frammistöð-
una’’. Ekki er þessi setning
ólík talsliætti séra Arnljóts,
þegar gnemja ríkti í honum.
En hver átti að segja frá því?
Sagt var að Jón hefði verið
meðvitundarlaus fyrst í stað.
Eg ætla að segja eins ögn
ennþá, af því að hún er ann-
ars eðlis og líklegust til að vera
sönn, en hún átti að tákna
fláttskap séra Amljóts.
Maður einn þar í sveit séra
Araljóts, hraustur, stór og sterk
ur, drykkfeldur og mjög vond-
ur við vín; hafði þá í hótunum
og jafnvel barði menn. Hann
var letingi og öllum ótrúr; orð-
inn aldraður maður þegar þessi
saga gerðist. Hann var sitt á
hvað. oft í fiskiróðrum á Eyja-
firði, en drakk þá hvað mest
og var félögum sínum hvim-
leiður. Loks kom að því að
hreppsbúum séra Amljóts var
skipað að hafa hann heima.
En nú vildi enginn hafa Jón,
því það minnir mig að hann
héti, sem endaði með því að
prestur tók hann. Þetta var að
haustlagi, og hafði Jón ekki
verið lengi á staðnum, þegar
prestur gerði honum orð að
finna sig inn á skrifstofu sína.
Fór hann þá að tala við hann
um búskap og útlistaði vand-
lega hvernig öll hagsæld manna
væri eiginlega undir því kom-
in, sérstaklega að vetrinum til,
að kýmar gerðu áem mest
gagn; það væri svo mikið und-
ir þvi komið, að þeim væri
nefndu valinkunnu sæmdar- j mátulega mikið gefið og vel
mönnum, sem harðánægðir er*.
með sjálfa sig. “ó guð minn!”
hrópaði Madame Guyon eitt
sinn, “lát mig fremur vera í
flokki hinna bersyndugu, en í
hópi dramblátra”; og máltæki,
sem Jesús hefir vafalaust iðu-
lega lagt sér í munn, var þetta:
“Sá sem niðurlægir sjálfan sig,
mun upphafinn verða, en sá
sem upphefur sjálfan sig, mun
niðurlægjast.” Jafnvel afbrot-
eem svo eru alvarleg, að við
bíðum þeirra aldrei bætur hér
hirtra, og sagðist hann velja til
þess ráðsetta menn, að hirða
sínar kýr, þegar hann ætti kost
á því; og léki sér nú hugur á
að biðja han nað hirða fyrir sig
kýraar í vetyr, af því að hann
væri elztur og ráðsettastur
sinna manna.
Það voru ekki liðnir nema
fáir dagar, þegar fjósakonan
hafði þá frétt að færa, að kýrn
ar væru að þoma, þær hefðu
ekki nóg að drekka og taðan
lægi í flórnum, alt væri öfugt
í lífi, kunna sámt sem áður að og snúið í fjósinu. Prestur bið-
uppræta svo dramb og hroka
úr sálum vorum, að við öðlumst
dýpri skilning og mildara hug- j koma til hans í fjósið að gamni
arfar ganvart yfirsjónum ann- sínu. Og svo fer það, að prest-
ur þá um að Jóni sé sagt það,
að hann ætli næsta dag að
S k ý i ð.
(Eftir Percy Pysshe Shelley)
Skúra minna veiga vallblómin teyga
frá vötnum og straumum.
í mínu sólskýli eg skógarblöðin hvíli
í skuggsælum draumum.
Eg vængina hreyfi og dögg minni dreifi,
af draumum vek blómin smá.
Við mjúkan móðurbarminn borin á armi
um bláloftin sólu hjá.
Mínar haglskúrir dynja svo himnarair stynja
og hauður og jarðgróði lamast.
Þá regnið eg sendi með sefandi hendi.
I þrumum hlátur minn hamast.
Frá fjallatindum með fannkyngi og vindum
eg furutrén élböndum vef;
Við fannstorkinn væng í snjóhvítri sæng
á stormsins örmum eg sef.
Frá hásæti elding úr hásala veldi
mér lýsir um loftsins geim.
Þrumunnar fjötrar í fárviðri nötra;
það ýskrar í umbrotum þeim.
, r r
' l
Með eldingar hraða til ókunnra staða,
yfir hauður og haf mig knýr,
seidd af þeim mætti frá sjávarins vætti,
er í hyldýpi hafsins býr.
Yfir hæðum og tindum, lækjum og lindum,
við hásléttur, vötn og ver.
Hvar sem hugann lætur, við háfjallarætur,
hinn seiðandi aðdráttur er.
Mieðan himininn heiður þerrar blómgrasa-
breiður
og brosir svo blítt við mér.
Ársólarblik eins og augans kvik,
sem eldroðinn vængur skín,
að baki mér snýr, er mig blærinn knýr
og blástjarnan hverfur sýn.
Eins og glitofin mynd á gnæfandi tind,
sem gnötrar við jarðskjálftans tök,
sem hvasseyg örn til hraðans gjörn
hún hefur sín vængjablök;
þegar kvöldsól til viðar hnígur og friði
hvíslar frá landi og sjó,
og hin dumbrauðu tjöld um dýrðlegt kvöld
boða djúpa himinsins ró;
þá drýp eg væng í dúnmjúkri sæng.
eins og dúfan, er hreiður sitt bjó.
f glóandi hjúpi frá himinsins djúpi
Hs máni yfir mörk og sæ.
Hann leið lætur falla um lund minnar hallar,
er hún líður í miðnætur blæ.
Hans fótatak heyra aðeins ódauðleg eyru,
og engin merki eg finn.
Þó hafi hann svifið, þá hefir hann rifið
tjald mitt, og stjörnurnar stara þar inn.
Eg bros hefi á vörum, þær brátt eru á förum
og fljúga út í veður og vind.
Eg tjalddyrnar stækka og hölhn hækkar,
í höfum, fljjótum, vötnum og lind,
frá himinsins boga í ljósdýrðarloga
speglast blástjarna her og mánans mynd.
i ■
Eg bind sólarboga belti úr loga
og mánanum perumen.
Eldfjöllin dökna og stjörnuljós slokna,
er eg stórviðris segl mín þen.
Frá landi til lands, frá strönd til strandar
eg brúa brimþrunginn sjá.
Með sól mér að baki sem hásalaþak
hvíli eg fjöllunum á.
Gegnum sigursins hlið leggur snjórinn mér lið,
ryðja elding og bylur mér braut.
Þegar loftvættaher við mitt hásæti er,
birtist regnbogans dýrðlega skraut,
blikar flugelda glit ofið sérhverjum lit
meðan jörðin regnflóðsins naut.
Óskabarn jarðar, úthafs og fjarðar,
eg elst upp í blásölum geims.
Minn andi er úr sjónum. lækjum og lónum;
eg lifi um aldur heims.
Eftir regnguðsins reiði, í alskæiri heiði
rísa bogaþök himinsins hátt.
Frá sól og vindum í Ijómandi lindum
speglast ljóshvolfið fagurblátt.
Þá hlæ eg í tómi að mínum dauðadómi
og dreifist um strönd og fjöll.
Eins og barnið eg fæðist og sem vofa eg læðist
og ríf niður heiðblámans höll.
G. Stefánsson þýddi.
. an, þó að aðrar reglur kunni
líka að vera góðar. En þá er
nú þó eitt eftir. Þú veizt að
það er siður að gera þeim eitt-
hvað gott, er heimsækja mann;
mig grunaði nú, að það eitt
mundi á vanta hér í fjósinu, að
þú gætir engan greiða lagt af
mörkum við mig, og fanst mér
þá, að það mætti vel á því fara
að eg legði góðgerðiraar til;
eg kom kom héraa með eins og
gott staup af brennivíni, gerðu
svo vel.” Fór þá prestur heim.
Þegar fjósakonan kom að
mjólka, þá var Jón framsögu-
maðurinn og sagði henni, að
prestur hefði komið til sín;
hann væri nú engin tinda-
bykkja eins og hún; hann hefði
nú sagt að alt væri í röð og
reglu hjá sér, ha, ha, ha, og
hann hefði talað af svo mik-
illi þekkingu, eins og hann væri
gamall fjósamaður, ha, ha, ha,
og verið svo ástúðlegur; og
hann sagðist geta sagt henni
það, að héðan af færi hann
ekki á meðan hann gæti tugg--
ið smjörin á Bægisá, ha, ha,.
ha. Það fylgdi sögunni, að
Jón hefði orðið góður fjósa-
maður. En eg lít svo á, að það
sé ekki nema snillinga meðfæri
að venja slíka vöðuseli á ný á
frábrugðin sundtök.
Þorsteinn Daníelsson á Skipa
lóni hefir hlotið að vera merk-
ur maður og nokkuraveginn
einstakur í sinni röð.
Sagt var mér að hann hefði
unglingur siglt til Kaupmanna-
hafnar til þess að læra húsa-
smíði; veit eg ekkert um ætt
hans eða hvaðan honum hafa
komi ðefni til að takast slíkt á
hendur í þá daga; en í Kaup-
mannahöfn hafði hann verið
fleiri ár og lært vel til húsa-
bygginga, svo og hlotið þann
heiður að vera Danielsen í stað
þessa að vera son.
Áreiðanlegir þættir hefðu átt
að vera til af þeim manni. Það
mun hafa verið veturinn 1850
að saga þessi gerðist.
Frh.
Night Classes
Mondayt and Thurtdays
7:30 to 10 pm. AU year
They do not interfere with your regular
employment, but they will qualify you for ad-
vancement and bigger position.
Five hours a wæek cannot be spent to
better advantage.
It is an opportunity which has increased
the earning powers of bundreds of young people.
Every subject essential to modera business
is taught and with the same thoroughness that
has always characterized the Day Classes. y
You can enroll at any time but the com-
mencement with the beginning of the Fall ses-
sion will prove very helpful to you.
Our registering office is open from 8 a.m.
to 10 p. m. daily.
If you cannot conveniently come to see us
one of our educational advisers will be pleased
to call upon you if you will ‘Phone 37 161.
The Dotninion Bnsiness College
also
St. James
and
Elmwood
The Mall
Winnipeg
Vitanlega getið þér það
Kostað til ^OKKALEGS Fatnaðar
LOÐBRYDDRA
YFIRHAFNA
Kápur þessar eru
hœverskar í snihi og
vér höfum lagt sér-
stakt kapp á aö
velja þaÖ sem fellur
hinum mandlátustu í
smekk. Gljáandi loÖ
bryddingar — — —
Nýjir dúkar — —
sem fara vel meö
grannvöxnum móí.
c
$25
$39.50
upp í
$95
ur kemur í fjósið til Jöns;
stendur hann þar á tröðinni
mjög athugull dálitla stund, þar
til hann segir: “Hér er alt í
röð og reglu; en þú veizt það
nú Jón minn, að við erum báð-
ir svo fullorðnir, að sínum aug
um lítur hver á silfrið. Eg hefi
nú vanist því að hafa þetta
svona og hitt svona. Líka frá
blautu barnsbeini vandist eg
því, að kúnum sé gefið vatn í
fötuna aftur og aftur, þangað
til þær leifa og vilja hreint
ekki meira; af gömlunm vana
þykir mér það tilhlýðileg og
góð regla, að hafa vönd í fjós-
inu, sópa vandlega saman töðu-
stráin, sem niður falla, og láta
þau svo upp í stallinn hjá kún-
um. Eg veit a{f þú ert mér svo
nærgætinn, að þú tekur þessa
rellu mína til greina, af þvi að
þetta tilheyrir mér nú altsam-
HAGNYTIÐ YDI H 1 HINA VINSÆLU I
L„N SKILMÁLA
I>að gera þúsiindir annara j i
Borgiö örlítiö niður hafiö not af fötun- um strax — borgið svo afgangin viku 1 '4
smám saman um j lengri tíma.
Léttir Borgunarskil- málar
OG NÝRRA
KJÓLA
oe fvlert
MÓÐINUM
Á HAUSTINU
VSur mun langa til aS
vera betur búín á. þessu
hausti en endranær, veljiS
því úr þaS kjölsniSiS sem
lýsir bezt ySar eölilegu
fegurb og fer ybur bezt.
Vér höfum aldrei haft
annaS eins upplag af fag-
ursniSnum dagkjólum, Sg
i úr þvi efni sem sannar-
lega borgar sig aS kaupa
[á sliku lágmarks verSi.
$12*95
$1J.95
og upp í
$25*0°
Lace - Georgette
Samfellur
Satins, C r e p e 3
Travel Tweeds,
etc.
Vér höfum yðar
stærðir.
KING’S ltd.
The House of Credit
396 PORTAGE AVE.