Heimskringla - 24.08.1932, Blaðsíða 6

Heimskringla - 24.08.1932, Blaðsíða 6
6 BLAÐSÍÐA HEIMSKRINGLA WINNIPEG 24. ÁGÚST 1932. Á HÁSKA TÍMUM Saga frá uppreisninni á Indlandi. Eftir GEORGE A. HENTY iBathurst var alveg sannfærður um að Isabel væri á lífi, og þó hafði hann ekki minstu ástæðu til að ímynda sér það. Fyrsta skot- hríðin gat eins vel hafa orðið henni að bana eins og svo fjölda mörgum öðrum, en hann neitaði gersamlega að hugsa á þá leið. Lýsing Wilsons á því, er hann hafði heyrt, meðan hann sjálfur lá meðvitundarlaus, var helzta, ef ekki eina, átyllan. Wilson hafði heyrt kvenmenn hljóða, og úr því annar báturinn var þá sokk- inn, var ekki um nema þrjá kvenmenn að ræða, Isabel, Mrs. Hunter og dóttur hennar. Bathurst var sannfærður um að engin þeirra hefði hljóðað, og sízt Isabel, ef þeim sjálfum hefði verið sýnt bana tilræði. Þær sátu líka allar saman, svo að hefði fallbyssuskot orðið einni þeirra að bana, hefði það að líkum banað báðum hinum í senn. Nei, þær hljóðuðu upp af angist, er þær horfðu á Hindúana myrða sjúklingana, er í bátnum voru. Honum virtist alt benda til, að Isabel væri á lífi og auk þess fanst honum að hann mundi hafa fengið ein- hverja vitneskju um, ef það væri ekki. “Ef þessi töframaður getur komið mér í óljósan skilning um eitt og annað úr fjarlægð, því skyldi eg þá ekki hafa fengið vitneskju af því, ef Isabel væri dáin’’? Þetta alt staðfesti hann í þeirri trú, að hún væri lifandi enn. Eitt var þó enn, sem staðfesti hann í þeirri trú ef til vill betur, en nokkuð annað, en það var “framtíðar-myndin”, sem hann sá á töfra- sýningunni. “Alt annað, sem hann sýndi, er komið fram,’’ hugsaði hann. “Hví skyldi þá ekki sú mynd einnig reynast rétt?’’ Wilson talaði um doktorinn eins og væri hann dáinn. Eg trúi því ekki, — annars reynist myndin fölsk. Hví skyldi mér hafa verið sýnd sú mynd, ef hún á ekki að reynast rétt mynd af því, sem fram á að koma? Það sem mér virt- ist gersamlega ómögulegt, — að eg stæði mitt í óvinaþröng og berðist eins og fullhugi, — er þegar fram komið. Því þá ekki þetta? En svo er þetta alt hjátrú, sem eg hefði hlegið að fyrir sex mánuðum síðan, en nú held eg dauðahaldi um þá hjátrú, og byggi á henni mína einu von. Hvað um það? Eg bíð hér samt, ef þörf gerist, allan daginn á morgun.’’ En þó hann ásetti sér nú að bíða þarna sem næst sólarhring, ef á yrfti að halda, þá var hann æði óþolinmóður. Hann gekk um skóginn aftur og fram, hægt og gætilega, en viðstöðulaust, og gægðist með köflum út yfir fljótið og tautaði fyrir munni sér. Hann lang- aði til, umfram alt, að taka strax til starfa, enda þótt það starf yrði hans bani. Honum var sama um það, en langaði þó innilega til að Isabel fengi vitneskju og að hann hefði látið lífið við tilraunir til að bjarga henni. Sólin kom nú upp fyrir sjóndeildahringinn, og sá hann þá bændalýðinn ganga til vinnu á ökrunum, og þá heyrði hann og lúðraþyt frá Cawnpore. Að lyktum, — eftir það sem hon- um virtist óendanlega langur tími, en var í raun réttri aðeins klukkustund eftir sólaruppkomu — sá hann mann koma eftir fljótsbakkanum. Þegar maðurinn nálgaðist þróttist Bathurst þar þekkja töframanninn, en þá var hann samt í sama búningi og þegar Bathurst sá hann í fyrsta sinn. Bathurst varð fyrst full- viss að þetta var Rujub þegar hann sá hann ganga frá fljótsbakkanum og stefna beint til sín inni í skóginum. “Þakkir sé þeim heilögu, að þú komst undan, Sahib!’’ sagði Rujub, er hann kom svo nærri að Bathurst mætti heyra til hans. “Eg átti í miklu sálarstríði í gærkvöldi. Eg var með þér í anda og sá bátana nálgast fyrir sátið. Eg sá þig stökkva útbyrðis og synda til lands. Eg sá þig standa upp og falla aftur og eg hljóðaði upp yfir mig. Eg hélt þú værir dáinn, en svo sá eg þig rísa upp og detta aftur og að lyktum sá eg vini þína koma fram og draga þig inn í skóginn. Eg hafði gætur á þér og sá að þú raknaðir við, og að þið genguð hingað og þá gerði eg þér skiljanlegt að þú skyldir bíða hér þangað til eg kæmi. Eg kom með dularbúning handa þér, því eg vissi ekki að þú hefðir hann með þér. En fyrst af öllu skaltu nú setjast niður og láta mig reyna að græða sár þitt og binda um það á ný. Eg hefi með mér alt sem til þess þarf.’’ “Þú ert sannur vinur, Rujub. Eg ber líka það traust til þín, að þú hjálpir mér. Veiztu hversvegna eg varð hér eftir, en fór ekki áfram með hinum?’’ “Já, sahib, það veit eg. Eg veit eins vel hvað er í huga þér, þegar þú ert fjarverandi, eins og þq/ þú værir rétt hjá mér,’’ svaraði Rujub. “Getur þú gert það sama við hvorn sem er?’’ spurði þá Bathurst. “Nei, Sahib, það get eg ekki. Það þarf að vera eitthvað sameiginlegt, — einhver trygða- vináttubönd, opinber eða leynileg, sem á RobKM FI/ÖUR ÞETTA MJÖL EYKUR STARFSÞRÓTTINN OG BYGGIR BPP LÍKAMANN. ►(>-^^»-(l-^^»-((-^«»<>-« K1M»()4H»I)«M'()< einhvern hulinn hátt tengja hug minn og hug þess eða þeirra, sem eg vil eða ætla mér að skilja. Ef ekkert er sameiginlegt með mér og honum, eða þeim, sé eg ekki neitt. Þgar þú forðum reiddir dóttur mína fyrir framan þig eftir að hafa bjargað lífi hennar, og þegar eg þá gekk við hlið ykkar, þá fann eg að þessi leyni-bönd voru fundin, okkar á milli, og að þau mundu aldrei slitna. En til tryggingar þeim böndum var nauðsynlegt að þú bærir traust til mín og í þeim tilgangi að kveikja það traust sýndi eg þér margt það, sem eg sýni mjög sjaldan, og sannaði á þann hátt, að eg þekti töfraöfl, sem þú varst ekki kunnur. En þegar kemur til að sjá hvað í annara huga býr, þá er dóttir mín mér miklu fremri þar. Það var hún sem fylgdi ykkur eftir í gærkveldi. Eg sat hjá henni, hélt um hönd hennar og á þann hátt gat eg einnig fylgt með og séð hvað gerðist.’’ “Veiztu um alt sem gerðist í gærkvöldi, Rujub?’’ Bathurst hafði verið að velta þessari spurningu fyrir sér, en kynokaði sér við að framsetja hana fyrri. “Eg veit það eitt, Sahib, að það létu allir lífið, að undanteknum þremur konum, er kom- ið var með til borgarinnar rétt þegar sól var að renna upp. Ein þeirra var frúin, sem þú stóðst fyrir aftan um kvöidið þegar eg sýndi töfralistir mínar í Deennugghur, — frúin sama sem þú ert að hugsa um. Hinar þekki eg ekki. Önnur þeira var við aldur, en hin var ungl- ingur.’’ Þessi frétt var svo mikil gleði frétt, að Bathurst snéri sér um stund frá Rujub og gat engu orði upp komið. “Sást þú þær, Rujub?’’ spurði hann, er hann hafði náð sér. “Já, Sahib, þær voru fluttar á fall-byssu kerru.’’ “Hvernig báru þær sig, Rujub?’’ “Sú aldraða var róleg, en sorgfull og eg held hún hafi ekki einusinni heyrt ópin og köllin í skrílnum umhverfis þær. Hún hafði unglingsstúlkuna í örmum sér, er virtist vera máttvana og utan við sig af sorg og hræðslu. Frúin þín sat teinrétt. Hún var náföl og mjög breytt orðin frá því, er eg sá hana seinast, en hún bar höfuðið hátt og leit með fyririitningu á þrælalýðinn, sem æpti og steytti hnefana framan í þær.’’ “Og þeir hafa látið þær til hins kvenfólks- ins, sem nú er í fangelsi hjá þeim?’’ Rujub hikaði við en svaraði svo: “Þeir létu hinar þangað, en fóru með hana til Bithoor.’’ Það var eins og hnífi hefði verið stungið í Bathurst, og réði hann sér naumast fyrir viðbjóð og reiði. “Til Rajahins!’’ sagði hann. “Til níðingsins þess! Komdu! Við skulum flýta okkur, en ekki henglast hér.’’ “Við getum ekkert gert sem stendur,’’ svaraði Rujub. “Áður en eg gekk af stað hing- að sendi eg Röbdu til Bithoor. Hún þekkir marga þar og fréttir hvað stendur til og færir okkur svo fréttirnar. Sjáifur þori eg ekki að láta sjá mig þar. Rajahinn er fjúkandi vondur af því eg fylgdi ekki Sepoyjum að málum, en fylti flokk þeirra, er sömdu við ykkur. En úr því nú alt hefir gengið eftir óskum hans, þá heimsæki eg hann nú bráðum, en í svipinn er heppilegra að það sé dóttir mín, sem þar er á vaðbergi, enda þurfti eg að koma hingað til þín. En nu er fyrst fyrir að skifta um búning. Þú ert of stór og sterkur til að sleppa í þessum leiguliða búningi sem þú ert í. Búningurinn sem eg kom með hæfir betur. Hann er eins og búningur slarkaranna í Cawnpore. Síðar getum við fengið nýtt gerfi eftir vild og þörf. Það er vandræðalaust að komast heim að Bit hoor-kastalanum, því þar er nú alt á tjá pg tundri, og menn fara og koma að vild, en það verður helzt ómögulegt fyrir þig að komast þangað sem frú þín er eða verður. Kunnugur eins og eg er þar, treysti eg mér ekki að fá aðgang þar. í því efni hljótum við að treysta dóttur minni.” Bathurst lét sér segjast, og flýtti sér að klæða sig í fötin, sem Rujub færði honum og varð hann vígalegur, er hann var albúinn, með sverð og tvo lag-hnífa í sliðrum á beltinu, og að auki tvær stórar pístólur. “Hörund þitt er ekki nógu dökt, Sahib,” sagði þá Rujub. “Hér er litur, sem eg hafði með mér, en fyrst þarf að gera við sár þitt og binda svo um, að ekki sjáist niður undan höf- uð-dúknum.” Bathurst hlaut að hlýða, þó honum væri órótt. Eftir að hafa bundið sárið klipti Rujub það af hárinu, sem vildi standa niður undan höfuð-dúknum, og svo litaði hann hörundið, auga brýrnar, augna hárin og efrivarar-skegg- ið. Að þessu búnu sagði hann honum óhætt hvarvetna, og svo gengu þeir tafarlaust af stað til Cawnpore og fóru yfir fljótið í ferjunni. Svo gengu þeir eftir borgarstræfunum þangað til þeir komu á lítið afvikið stræti í “Hindúa- bænum,’’ eins og ákveðinn hluti borgarinnar er nefndur. “Hér á eg heima sem stendur,” sagði Rujub, er hann gekk heim að húsi, tók lykil úr vasa sínum og lauk upp dyrunum. Und- ireins og þeir voru komnir inn, hurðinn fallin að stöfum, kallaði Rujub hátt og gekk fram öldruð kona. “Er maturinn til? ” spurði hann og kvað hún svo vera. “Það er gott,” sagði hann þá. “Seg Rhuman að setja hestinn fyrir kerruna.” Að svo mæltu gengu þeir inn í laglega búið herbergi þar sem matur beið á borði. “Borðaðu, Sahib,” sagði hann, “þú ert matarþurfi og þú þarft á kröftum þínum að halda.’’ Bathurst varð feginn að setjast niður, því hann fann til þess á göngunni, að hon- um hafði blætt að mun, og sálar angist hans dróg og úr mætti hans. Hann fór að borða, en hafði litla lyst í fyrstu, en sem jókst furðulega, er næringin fór að hressa hann. Rujub hafði líka látið flösku af ágætu víni á borðið og hresti það Bathurst ef til vill mest og skerpti lystina. Þegar Bath- urst hafði borðað kom Rujub inn aftur og var nú í búningi eins og þeim, er hann hafði verið í þegar Bathurst sá hann seinast í Deennuggur. “Eg er nú eins og nýr maður, Rujub, og fær í hvað sem vera vill!” sagði Bathurst “Þá er kerran líka ferðbúin,” svaraði Rujnb. “Eg er búinn að borða. Við borðum ekki kjötmat, en lifum eingöngu á jarðargróða og ávöxtum. Kjötmeti deyfir sálarsjónina, og er því nauðsynlegt fyrir þá að borða lítinn mat og léttan, sem vilja komast í okkar innra bræðralag.” Úti fyrir dyrunum stóð lítill innlendur hestur spentur fyrir litla innlenda kerru og stóð unglingspiltur hjá. “Kom þú með okkur, Rhuman”, sagði Rujub við hann, er þeir Bath- urst og hann stigu upp í kerruna. Pilturinn gerði sem honum var sagt, stökk upp í kerruna og húkti við fætur húsbóndans og stýrði svo hestinum, er brokkaði liðlega. Á ferðinni tal- aði Rujub um eitt og annað og ekki hvað sízt um styrjöldina, um fréttir af liðsöfnum Breta í Allahabad, og hve heimskir þeir væru að hugsa sér að reyna við her Nana Sahibs. “Þeir verða jetnir upp með húð og hári!” sagði hann. “Þeir fá ekki einusinni að líta Cawnpore, því okkar herflokkar fara héðan og mæta þeim á miðri leið.” Bathurst var í búningi Cawnpore slarkara og þurfti að leika einn þann náunga. Hann sá og skildi að Rujub var að tala þannig, að enginn grunur kviknaði þó Rhuman Uynni að segja frá samræðunum. Bathurst vildi heldur bæta við það en draga úr því og tók því svo í tilgátur Rujub, að enda Cawnpore- menn einir gætu yfirbugað þessa brezku am- lóða, og þyrftu ekki styrk Rajahsins eða Se- poyja! Það er stuttur vegur* milli Cawnpore og Bithoor, og ætíð fjölfarinn, og þá ekki sízt nú. Það var sífeld röst af hestum og vögnum og gangandi mönum alla leiðina. Einn hópurinn var á ferðinni út þangað, en annar á leið til borgarinnar. Mátti þar sjá Hindúa af öllum stéttum. Þegar ekki var eftir nema fjórðungur úr mílu heim að höfðingjasetrinu sagði Rujub piltinum að fara með hestinn á afvikinn stað við braut sem hann sýndi honum og þar skyldi hann bíða þeirra, alt til sólseturs. Yrðu þeir ókomnir þá, mætti hann haida heim og hugsa ekki um þá meira. Þegar þeir nálguðust kastalann horfði Bathurst ósjálfrátt upp í alla glugga sem hann gat, eins og ætti hann von á að Isabei sæti við einhvern þeirra. Þegar þeir komu heim í hall- argarðinn sjálfan sneiddu þeir hjá gras-stöjlun- um fram af höllinni ,en héldu sig þar sem flest var fólkið og tóku sér að lyktum sæti í afskekt- um stað. Bathurst neyddist til að láta hugann hvarfla til liðna tímans, og bera þá stund er hann var hér síðast, saman við nútíðina. Þá var allur þessi mikli garður eitt glóandi Ijósa- haf og þýð og unaðsrík horna-músik lék um eyru hans, en glitbúnar konur og karlar reikuðu aftur og fram í kvöld-kulinu. Allir voru kátir og, glaðir, allir treystu Rajahinum flestum öðr- um fremur, enda hann þá ekkert nema gæðin og bííðan og fagurmælin. Nú var þessi sami maður búinn að drepa eða myrða flesta kárl- mennina og kvenfólkið var hnept í fangelsi, það, sem enn var á lífi. “Segðu mér njeira um liðsöfnuð Breta í Allahabad, Rujub,” sagði Bathurst, til þess að dreifa hugsunum sínum. “Hvað mikið liö hugsa menn að þar fáist saman?” “Þrjár herdeildir alls, ein þeirra ensk, ein frá Madras-umdæminu, og sú þriðja saman- stendur af þessum mönnum með brúskana í höttunum, sem ganga með bera fót-leggina.* Eitthvað hafa þeir af fallbyssum, og örfáa ridd- ara, en er ekki galið fyrir þá að reyna við okkur, sem höfum hér um tuttugu þúsundir her- manna? Hvernig geta þeir búist við að sigra?” “Þú sannar til að þeir sigra,’ svaraði Bath- * 6 mílur enskar frá Cawnpore.—Þýð. * Það voru há-skotar, sem Rujub lýsti þannig.—Þýð. urst og var fastmæltur. “Þessir menn hafa oft barist hreystilega, en þeir berjast hreystilegar nú, en þeir hafa nokkurntíma gert áður, á æfi sinni. Hver einn og einasti maður í herdeildun- um álítur háleita skyldu sína að hefna þeirra rækilega sem fallnir eru fyrir vélræði og drottin svik, og þá vilja þeir ekki síður hefna sakleys- ingjanna sem myrtir hafa verið. Þó ekki væri nema ein herdeild á ferðinni, þyrði eg að etja henni á móti þessum morðvörgum öllum, — eg þori það því fremur þegar þrjár eru væntan- legar.” “Okkar menn eru að berjast fyrir sjálf- stjórn og frelsi,’’ sagði Rujub. “Þeir gera ekkert svipað því!” svaraði Bathurst einbeittur. “Þeir berjast fyrir nokkuð sem þeir skilja ekki hvað er, — fyrir nýja herra, fyrir leyfi til að taka upp gamla háttu, að ræna og myrða vegfarendur, og margir þeirra berj- ast blindandi, það er, þeir hafa verið leiddir af- vega óvitandi og geta ekki snúið aftur. Eg er sannfærður um að margir þeirra trega nú það sem orðið er, hversu vongóðir um sigur, sem þeir annars kunna að vera. Hvað Sepoyjana snertir, þá hafa þeir með þessari breytni hafnað eftirlaunum sínum og öllum þeim hlunnindum, sem margra ára herþjónusta veitir. Þeir hafa svikið þá í trygðum, sem gáfu þeim mat og salt og rofið alla sína eiða. Vel veit eg að snaran er þegar um háls þeirra og að þeim þessvegna er nauðugur einn kostur, að ganga fram og berjast, en sú afsökun hlífir þeim ekki fyrir hefndar-æði okkar hermanna. Eg er eins sann- færður um, að okkar menn sigra, Rujub, eins og það að við sitjum hérna, og eg skal bæta því við, þó ekki sé eg neinn spámaður, að þessi kastali verður innan skams í rústum. Eg sé það fyrir og er sannfærður um það, — öldungis eins og ef nú þegar væri búið að slá eldi í þessar gullnu súlur og giltu ása.” Rujub kinkaði kolli. “Það veit eg er rétt, að kastalinn sá arna er þegar í rústum,” sagði hann. “Þegar eg hefi verið að virða hann fyrir mér hefir hann verið hulinn í einhverri móðu eða reyk, en mér finst það ekki skuld Breta. Eg hefi ímyndað mér að það væri slys.” “Getur verið að Rajahinn kveiki í höll sinni sjálfur,’ svaraði Bathurst, “en svíkist hann um það, þá gera brezkir hermann það, — trú þú mér!” “Eg er ekki búinn að segja þér alt, Sahib,” sagði þá Rujub og breytti umtalsefninu. Eg hefi ekki enn sagt þér hví eg gat ekki varað þig að hættunni á fljótinu, né hindrað þá árás. Áður en eg fór frá Deennugghur vissi eg að búið var að senda Rajahinum fregnina. Þegar þið voruð komin heilu og höldnu í bátana reið eg af stað til Cawnpore og beið dóttir mín þá heima við hús mitt og sagði mér að Rajahinn væri mér reiður, — svo tryltur, að ekki væri viðlit fyrir mig að koma nálægt Bithoor-setrinu á meðan hann væri svona. Þegar þannig stóð gat eg engu um þetta þokað, enda hafði tíminn verið svo stuttur, að mér kom ekki til hugar að búast við fyrirsáti fyr en þið væruð kominn fram hjá Cawnpore. Það var ekki fyr en seint í gærkvöldi að eg frétti að fótgönguliðsflokkur með fall-byssu-kerfi, var kominn af stað fyrir löngu, upp með fljóti, til að banna ykkur veg- inn. Og þá undireins reyndi eg að komast í hugar-samband við þig og vara þig við þessu, en fann að það tókst ekki. Þinn hugur var við annað og eg náði ekki valdi á honum.” “Eg var óþreyjufullur og kvíðandi,” svar- aði Bathurst, “en á engan hátt var eg þess vit- andi að þú værir að reyna að tala viðmig.eins og til dæmis, í Deennugghur. Og þó þér hefði nú tekist að tilkynna mér um fyrirsátið, sé eg ekki að við hefðum verið hólpnari fyrir það. Hefðum við farið á land og gengið þá hefðu þeir náð okkur undireins. Alt hefði komið að einu. En segðu mér nú, Rujuþ, hafðir þú hugboð um það, þegar þú varst í Deennugghur, að Miss Hannay yrði flutt hingað, ef svo færi að við yrðum handtekin?” “Já, Sahib, það var mér vel kunnugt. Raj- ahinn sendi þann boðskap, að karlmenn alla skyldi drepa umsvifalaust, flytja Miss Hannay hingað, en.alt annað kvenfólk og börn til Cawn- pore. Rajahinn hafði veitt henni eftirtekt oftar en einusinni og ásett sér að taka hana í kvenna- búr sitt.” “Þú sagðir mér ekki frá þessu, í Deennug- ghur?” spurði Bathurst.

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.