Heimskringla - 05.10.1932, Blaðsíða 5

WINNIPEG 5. OKT. 1932.
HEIMSKRINGLA
5 BLAÐSW
TIL KAUPENDA HKR.
Með þessu blaði byrjar 47.
árgangur Heimskringlu. Hún er
elzta fyrirtækið sem enn er við
lýði meðal íslendinga hér í
álfu.
Tilgangurinn, sem upphaflega
vakti fyrir stofnendum hennar
var sá, að greiöa úr skilningi
manna, er hingað voru að
flytja, á högum og háttsemi
þessa lands. Vekja hjá þeim
sjálfstæða tilfinningu gagnvart
hinum ýmsu þjóðflokkum, er
hér voru búsettir, veita þeim
tækifæri til að halda við tungu
sinni, þjóðerni og kynningu, þó
vegir skildust hér á víðáttunni,
og fyrir þeim lægi að dreifast
og flytjast víða vegu út um álf-
una, svo að þeir vissu þó alt-
af hver af öðrum, og gætu einn-
ig, hvenær sem þörf krefðist,
náð saman til gagnlegra hluta.
Mönnum skildist þá strax á þess
um fyrstu árum, að framtíðin
yrði fremur lítil, ef með því að
dreifast út um víða veröld, alt
innbyrðis samband þeirra á með
al ætti að slitna og þá að daga
uppi í smáhópum, einangruð-
um og afskektum, inn á meðal
hinnar hérlendu þjóðar. Það
var ofurlítið leggjandi í sölurn-
ar, til þess að verjast þeim ör-
lögum á meðan unt var. Minna
varð ekki kostandi til en sem
svaraðí einu blaðsvirði á ári —
og raunar ekki öllu meiru held-
ur, eins og þá var ástatt — en
það var vel til vinnandi og
um það dró engann, svo að hon-
um væri ekki jafn lífvænt fyrir
því, hvort það var til eða frá.
Tilgangi þessum, er útgef-
endrurnir settu, hefir Heims-
kringla reynst trú fram á þenna
dag, og mun ekki frá honum
víkja, hvort sem að henni am-
ar reykur eða bruni. Hún hefir
leitast við í þessa tæpu hálfu
öld, að greiða úr skilningi
manna, svo að þeir áttuðu sig
á högium og hátterni landsins.
Það hefir ekki verið athugað
sem skyldi, eða spurt að ástæð-
unum fyrir því — þó eftir því
hafi verið tekið — hvað það er
sem því hefir valdið, að íslend-
ingar eru fljótari að átta sig
á öllum aðstæðum hér í landi,
en flestar þjóðir aðrar, er hing-
að h?.fa flutt.
Þeir eru svo að segja á einu
eða tveimur árum orðnir kunn-
ugir mönnum eða málefnum.
og stefnum og lifnaðarháttum,
sem hér tíðkast. Ætli það sé
ekki blöðunum að þakka, frem-
ur en öllu öðru, og þeim rit-
gerðum, fréttum og frásögnum
sem þau hafa flutt, þó út á það
flest megi setja og það sé ekki
alt gull í skel? Oss er nær aö
halda það.
Heimskringla, frá því að hún
hóf göngu sína, hefir flutt ótelj
andi ritgerðir um menningu og
starf hinnar íslenzku þjóðar á
liðnum og yfirstandandi tím-
um; fréttir af því, sem er að
gerast heima á ættlandinu, og
betur má; fréttir af þeim Is-
lendingum, er hér í álfu hafa
getið sér orðstír og skarað fram
úr, og æfisöguágrip þeirra
manna, sem hér hafa í valinn
fallið, en lifað hafa við sæmd
og ókvíðnir dáið. Alt þetta hefir
miðað til þess að vekja og við-
halda sjálfstæðistilfinningunni,
sem svo er nauðsynleg til and-
legrar og veraldlegrar farsæld-
ar, og færa hugsunarháttinn í
rétta afstöðu, bæði gagnvart
þjóðflokkunum, sem hér voru
fyrir, og hinum, er hingað hafa
flutt. Ekkert er aumara en am-
lóða-kendin, þetta sem enskur-
inn nefnir “inferiority complex’’,
gleyma uppruna sínum og ætt-
erni og heykjast fyrir höfða-
fjöldanum, og telja sig öðrum
vesælli.
Heimskringla hefir flutt ljóð
og ritgerðir margra hinna rit-
færustu manna, er á meðal vor
hafa verið, sem og þeirra, er
uppi hafa verið með heimaþjóð-
inni á þessum tíma. Fátt má
fremur telja þjóðerni voru og
tungu til viðhalds en það. Og
fátt sem miðar öllu meira til
menningar og vitsmunaþroska
en það.
í þessi 47 ár hafa birtar verið
fleiri hundruð fréttagreina, úr
hinum mörgu of dreifðu bygð-
arlögum, svo hvarvetna hafa
menn haft spurnir hvorir af
öðrum, og getað fylgst með
kjörum og hag hvers annars,
afnt þeirra er þeir þektu bezt,
sem hinna, er þeir áttu sam-
leið með um stundarsakir. —
Hefir þetta haldið við svo sterku
innbyrðis sambandi, að það hef-
ir verndað oss gegn því, að
deyja og daga uppi í innflytj-
endaiðunni. Samtök hafa því
getað átt sér stað, ium öll þau
efni, er varðað hafa alþjóðar
heill. Án blaðanna hefðu slík
samtök verið óhugsandi. Og
jau samtök hafa verið mörg og
gagnleg, og eru að verða feg-
ursti kaflinn í sögu þjóðarinn-
ar hér í álfu. Þegar það er
gleymt, sem um var deilt, þá
verður þeirra getið.
Hvers virði eru þá blöðin?
Eru þau ekki bezti gesturinn,
sem kemur heim á heimilið og
einhver hlnn þarfasti líka? Eru
lau ekki, að öllu saman lögðu,
)að sem vér megum sízt missa?
Er hægt að hugsa sér nokkuð,
er minna geti kostað, og kom-
ið gæti í þeirra stað og gert
gæti það sem þau hafa gert?
Er hægt að leggja minna af
mörkum til þjóðar viðhalds á
ári hverju, svo að sömu notum
komi, en andvirði blaðanna?
Bent er á hérlendu vikublöðin.
Eru þau saman berandi við ís-
lenzku blöðin? Hvers konar
fréttir flytja þau frá íslandi, úr
bygðarlögunum íslenzku?
íslenzku blöðin eru oss nauð-
synleg. Þau eru eina alþjóðlega
stofnunin, sem við eigum. Þau
ættu að vera á hverju íslenzku
heimili. Þau eiga ekki og meiga
ekki falla. En hverjir eiga að
halda þeim úti? Útgefendur
eða áskrifendur? Hvorirtveggja,
)á er fyrirtækinu borgið.
Blaðaskuldir eru drengskap-
arskuldir. — Heimskringla á
nú meira fé útistandandi, en
hún má við. Framtíð hennar er
bókstafleg hætta búin, ef á-
skrifendur gera henni ekki sem
greiðust skil á þessu ári. Vér
bendum á þetta ekki í ásökun-
arskyni, heldur til þess að menn
átti sig á því, að elzta fyrirtæk-
ið og hið þarfasta, sem þeir
hafa haft með höndum, stend-
ur og fellur með skilvísi þeirra.
Yfir góðu árin hefir greiðslan
gleymst. Meira fé stendur nú
úti meðal áskrifenda, en hluta-
bréfum nemur. Nú eru ervið-
leikaár, en þó ekki þau, að vér
vonum, ef góður vilji styður þá
sannfæringu, að blöðin megi
ekki falla, að ekki geti flestir
greitt að minsta kosti ársverð-
ið, og sumir meira.
Gerið það sem þér getið.
KATRÍN GUÐBRANDSDÓTTIR
JÓNASSON.
BRÉF TIL HKR.
Blaine, Wash.
20. sept. 1932.
Kæri ritstjóri Hkr.
Eg þakka þér fyrir vinsam-
lega fréttagrein í blaði þínu 31.
ágúst s.l., þar sem getið er um
komu okkar bílferðafólksins frá
San Francisco og Blaine til Win
nipeg. En þar sem grein þessi
var rituð skömmu eftir að við
komum til Winnipeg, gat hún
ekki tekið fram þau atriði, er
eigi má ganga framhjá, úr því
á komu okkar var minst. Á
eg þar einkum við heimboð og
frábærar viðtökur á heimili
þeirra Mr. og Mrs. Ásmundar
Jóhannssonar, Mr. og Mrs.
Summers, og Mr. og Mrs. Niku-
Iás Ottenson. Ástúðlegrar gest-
risni þessa fólks, sem sumt —
eins og Ottensons fjölskyldan
— var okkur með öllu ókunn-
ugt, munum við ávalt minnast
með ánægju og þakkarhug.
Vinsamlegast,
S. Stoneson.
Hún fæddist að Húnlátri á
Skógarströnd í Snæfellsnessýslu
4. marz 1853. Foreldrar hennar
voru þau hjónin Guðbrandur
Guðbrandsson og Lilja Ólafs-
dóttir. Þau fluttu síðar að Vatni
í Haukadal í Dalasýslu, og þar
ólst Katrín upp til fullorðins-
ára. Þar giftist hún fyrra manni
sínum Sveinbirni Björnssyni.
Var þá faðir hennar dáinn fyr-
ir tveimur árum. Giftist móðir
hennar aftur og átti þá Jón
Bjarna.norðlenzkan mann, föð-
umafn hans er ókunnugt þeim
er þetta ritar. Stóð bruðkaup
þeirra mæðgnanna beggja að
Vatni 1873. Föðurætt Svein-
bjarnar var norðlenzk. Móðir
hans var Ingibjörg Hallsdóttir,
Hallssonar. Voru þær bræðra-
dætur Ingibjörg og Margrét
ólafsdóttir Magnússon, móðir
Jóseps O. Magnússon í Blaine
og þeirra systkina. Sveinbjörn
og Katrín bjuggu að Krossi i
Haukadal. Þau eignuðust fjögur
börn: Björn, dó 3 ára; tveir syn-
ir lifa — Guðbrandur bóndi í
Wynyard, Sask., og Jón bóndi
að Hallson, N. D. — dóttirin
Lilja, kona Jóns bónda Berg-
sveinssonar að Wynyard, dó að
heimili sínu 2. apríl 1922. Árið
1881 misti Katrín Sveinbjörn
mann sinn eftir 8 ára sambúð.
1. janúar 1883 gekk hún að eiga
eftirlifandi mann sinn, Jón Jóns
son frá Krossi í Haukadal (sjá
Dakotasögu Thorstínu Jackson
bls. 208). Sama ár fluttu þau
til Vesturheims, dvöldu eitt ár
í Winnipeg, en námu síðan land
að Hallson, N. D., og bjuggu
þar í 22 ár. Árið 1906 fluttus*.
þau til Blaine, Wash., og bjuggu
þar síðan í fullan aldarfjórð-
ung.
Þeim varð sjö barna auðið
Þau eru: Ingibjörg, kona J. O.
Magnuson kaupmanns í Blaine:
þá ólína, kona Sigurbjörns
Hansons, kaupmanns í Blaine:
þá Jónas bóndi að Akra, N. D.,
þá Ragnheiður Jakobína, kona
Kristjáns A. Davis, Wenatchee,
Wash. (hennar nafn hefir fall-
ið úr í Dakotasögu, bls. 208);
þá Kristbjörg, kona Ólafs Stev-
enson, stöðvarstjóra í Blaine;
þá Halldóra, kona Martin Olson.
af norskum ættum, í Californíu.
Yngsta barnið, Lára Sigurrós,
dó í Hallson þriggja ára.
Katrín var elzt 18 systkina.
Dóu sum ung. Þessara alsyst-
kina er getið: Ólafur, dó um
tvítugsaldur, af afleiðingum
slysfara; Jörundur bóndi að
Vatni; Ólöf, kona Árna Jóns-
sonar, Jörfa, nýlega dáin; Krist-
ín, kona Björns Sveinssonar að
Svold, N. D., dáin fyrir mörg-
um árum; Soffía, ekkja Einars
Einarssonar í W’innipeg; Júlíus,
að Brandon, Man.; Guðbjörg,
kona V. J. Vopni, að Belling-
ham, Wasli.; Guðbrandur, að
Churchbridge, Sask. Hálfsyst-
kini: Björn, kaupmaður í Borg-
arnesi; Ingólfur, druknaði tví-
tugur í Haukadalsá; Ragnhild-
ur, gift kona sunnan lands;
Lilja, kona Jóns Óla (Árnason-
ar) í Haukadal.
Katrín heitin er orðin kyn-
sæl ættmóðir. Við andlát henn-
ar voru 37 barnabörn hennar á
lífi ,og þeirra börn 17. Síðan
hefir andast, á bezta aldri, son-
arsonurinn Valtýr (Walter)
Guðbrandsson, Sveinbjömsson-
ar, skólastjóri í Mozart, Sask
vel gefinn maður og glæsilegui
ásýndum. Eins og vænta mátti
eru niðjar Katrínar yfirleitt
fríðleiks- og myndarfólk. Sjálf
var hún tilkomumikil og hraust
kona fram á efri ár. Síðustu
árin vora hins vegar all þung-
bær sakir vanheilsu. Hún and-
aðist að heimili sínu laust fyr-
ir hádegi, þriðjudaginn 5. janúar
■s. 1., hartnær 79 ára. Um næstu
áramót hefðu sambúðarár henn
ar og Jóns orðið 50.
Katrínu heitina þekti eg lít-
ið persónulega, en meira af
kynningu við niðja hennar, ætt-
ingja og samsveitunga. Segja
það allir eins, að hún hafi ver-
ið hin ágætasta kona. Er við
bmgðið hjálpfýsi hennar og var
þó oft af litlum efnum að taka.
Hún var íslenzk móðir og eig-
inkona, í göfugum skilningi
þess orðs. Allir, sem á hana
minnast, tala um hana með ó-
venjulegum velvildaryl. Hvers
vegná er láni mannanna svo
misskift í því efni? Margt á-
gætt fólk finnur til þess, og
harmar það, að það sé misskil-
ið og eigi fáa vini. Hvar liggur
sökin? Með einhverjum hætti
f hugsun og framkomu þessa
fólks sjálfs. Eða hvers vegna er
fátæka, óbreytta, ómentaða ís-
var — Hann var ýmist kallað-
ur Grikki eða ítali, en sá orð-
rómur lék alt af á, að hann
væri af aðalsættum á Sikiley.
Hefði hann flúið þar frá öllu og
gefið bændum eignir sínar, en
sú saga hefir aldrei verið sönn-
uð né afsönnuð. En svo vom
strangar gætur hafðar á hon-
um að eitt sinn, er ein af vin-
konum hans fór frá London,
símaði Scotland Yard þá fregn
til allra lögreglustöðva í Norð-
urálfu.
Einu sinni var Malatesta flutt
ur í útlegö til eyjarinnar Lampe-
dusa í Miðjarðarhafi. Þaðan
tókst honum að flýja ásamt
tveimur föngum öðrum. Tíu ár
æfi sinnar sat hann í fengelsi,
en um aldamótin fekk hann frið
land í Englandi. Árið 1919 voru
pólitískum útlögum gefnar upp
sakir í ítalíu og þá hvarf Mala-
testa heim. Var hann fyrst
fylgismaður Mussolinis, en eitt-
hvað slettist upp á vinskapinn
seinustu árin.—Lesb. Mbl.
TVENNIR TfMAR
Nýlega er látin í París greif-
ynja Richard d’Aste, nafkunn
kona. Hún var afkomandi hins
fræga enska marskálks Roberts
lávarðar, en gift franska greif-
(anvim Richard d’Aste. Þegar
lenzka alþýðukonan, virt og.,þau giftust, var hún með skart-
viðurkend af öllum er kyntust
henni? Ekki kaupir staðan né
ríkidæmið henni vinsældir. Nei,
það er hreina, drengilega fasið
og fölskvalausa ástúðin — ljúfa
móðureðlið, sem umvefur heim-
ilið sitt, ástvinahópurinn allur,
og verður við það svo stórt
og ríkt, að það nær jafnframt
til allra, sem á vegi verða. Þann
ig hafa íslenzkar mæður verið.
Og þetta er hinn heilagi leynd-
ardómur kærleikans, að hann
verður því máttugri til fórna,
sem hann fórnar meiru. Rúmt
var í þessu móðurhjarta; þar
gripi, sem voru hálfrar miljóna
franka virði, og um langt skeið
var hún helsta stjaman í sam-
kvæmislífinu í París, og gjörn
á það að gefa mönnum undir
fótinn. Hjónaband hennar var
ófarsælt og samkomulagið svo,
að einu sinni gengu þau hjónin
á liólm heima hjá sér með
skammbyssur að vopnum.
Fyrir nokkurum mánuðum
fluttist geifinn til nýlenda
Frakka en konan heimtaði
skilnað. Litlu senina var hún
rekin burtu úr hinum viðhafn-
armikla bústað sínum og varð
skipuðu tengdabörnin jafn veg- að fá sér leigt lélegt herbergi í
legan sess sem eiginbörnin. ParíSi en skuldir hennar yoru
Enda voru þeir hugir og hend-
ur margar, er veittu henni ást-
ríki og hjúkrun í baráttunni við
hnignunaröflin. Þeir sömu hug-
ir og hendur vemda nú eftir
megni aldurhníginn ekkjumann,
er dvelur nú einn á bújörð
sinni.
Katrín heitin var auðvitað
aldrei neitt annað en fslend-
ingur. Fyrir því fór það saman
í sál hennar, að hún unni lút-
erskri trú og kirkju þjóðar sinn-
ar, en var jafnframt yfir það
hafin, að fella sig við nokkur
önnur trúaratriði en þau, er
skynsemi hennar taldi þess
verð. Mun hún því, eins og
fleiri Haukdælir hér vestra —
mjög hafa hneigst að frjálslyndi
í trúarefnum — þess sanna
frjálslyndis, sem varpar frá sér
eftirlegukreddum vanþekkingar
og þráa, en vígist jafnframt
máttugri trú, lotningu og til-
beiðslu.
Jarðsetningin fór fram síð-
degis, föstuúaginn 8. janúar,
frá úffararstofu Blainebæjar,
að viðstöddu miklu fjölmenni.
Undimitaður jarðsöng.
Friðrik A. Friðriksson.
svo miklar, að hún mátti ekki
um frjálst höfuð strjúka. Mátti
hún muna tvenna tímana, þegar
hún lifði í glaumi, gleði og ó-
hófi í dýrustu veitingahúsum
og baðstofum heimsins.
Fyrir skömmu fór hún út í
kirkjugarðinn Saint Ouen, þar
sem ættargrafreiturinn er.
Bætti hún nafni sínu með blý-
ant á legstininn: “Greifynja
Richard d’Aste, 48 ára gömul.’’
Síðan tók hún inn eitur. Hún
var þegar flutt í sjúkrahús, og
iar lá hún með óþo*landi kvöl-
um í 4 daga áður en hún dó.
—Lesb. Mbl.
STJÓRNLEYSINGINN
Enrico Malatesta.
Nýlega er látinn suður í Róm
sá meður, sem um eitt skeið var
talinn hættulegasti stjórnleys-
ingi í heimi. Hann hét Enrico
Malatesta og var nú orðinn 76
ái;a að aldri, og hafði haft
hægt um sig seinustu árin
Mun hann hafa haft þörf í
hvíld í ellinni, því að mestan
hluta æfinnar flæmdist hann
land úr landi, sífelt með lög
reglu á hælum sér. Hann var
fluttur í útlegð og þrisvar sinn-
um dæmdur til dauða, en tókst
altaf af sleppa.
Um aldamótin átti hann
heima í London, og lifði þar sem
rafmagnsfræðingur. Hafði hann
ofurlitla biið í úthverfi borg-
arinnar og var altaf höfuðsetinn
af lögreglu. Enginn vissi í raun
réttri hverrar þjóðar Malatesta
FRANKLIN D. ROOSEVELT
Frh. frá 1. bls.
>að var eins og byggingin gók-
staflega ætlaði að springa ut-
an af fólksþyrpingunni. Þannig
liðu nokkrar mínútur að Roose
velt gat ekkert sagt eða látið
til sín heyra, hann bara stóð
og horfði yfir manngrúann; og
eg þóttist sjá hvað hann var að
hugsa. Líklega það, að nú væri
hann kominn á einhvem þann
einkennilegasta stað veraldar-
innar. Svo hóf hann upp hendi,
og í sama bili sló þögn á alla.
Svo hóf ríkisstjórinn mál sitt,
og ætla eg að láta mér nægja
að geta aðeins helztu atriðanna
er hann tók sérstaklega fram.
Hann sagði meðal annars:
“Það má ef til vill þykja
skrítið, að eg er ekki hingað
kominn til þess að lofa því, er
mér er stór gáta um hvort eg
gæti efnt, eða til þess að halda
hér kosningaræðu í bardaga-
anda. Nei, heldur er hingað
kominn á þennan heimsfræga
stað til þess að sjá, heyra og
læra. Eg er einnig hin’gað
kominn eftir 20 ár, sem liðin
eru síðan eg kom hingað síð-
ast, til þess að virða fyrir mér
þær undra framfarir, er þetta sól
skinsríki hefir orðið aðnjótandi
á þessu áður umgetna tímabili,
alt fram að síðastliðnum fjórum
árum, að afturhald og framtaks
leysi hefir náð heljar tökum á
>essu ríki, sem öðrum ríkjum
sambandsins — hinna auðsælu
Bandaríkja.
Sömuleiðis er eg kominn hér
til þess að biðja tilheyrendur
mína og helzt alla íbúa þessa
ríkis, um eindregið fylgi í for-
setakosningunum, sem nú fara
hönd (lófakíapp), er geta orð-
ið til þess í heild sinni komist
eitthvað áleiðis út úr þeim ó-
verðskulduðu deyfðarkringum-
stæðum, er hafa orðið hlutskifti
hennar, eins og flestra annara
landa, bæði fyrir mislukkaðar
tilraunir með tollalög vor, og
óhagstæða millilanda verzlun,
og óhagfelda sparsemdarstefnu
er þetta land, eða réttara sagt
öll ríki vor hafa aðhylzt að
undanförnu. Það er ásetningur
minn að gefa alt mitt vit og
orku til hagsmuna fyrir þjóð
vora í heild; ekki fyrir vissar
deildir þjóðfélagsins, heldur fyr-
ir alla. Og ekki mun eg sízt
bera umhyggju fyrir þeim þegn-
um vorum, sem afskiftir hafa
orðið í atvinnumálum og öðru.
Eg mun hugsa til mæðra með
svöng börn í kringum sig, eins
og auðvelt er að finna í þús-
undatali, standandi í hörmung-
arástæðum fátæktar og von-
leysis. Verði eg kosinn, mun
eg gangast fyrir því einnig, að
fækka núverandi sultarlíknar-
stöðvum, er velviljað en getu-
lítið fólk er að reyna til að
stofna og viðhalda á þessum
neyðartímum, án þess að fá
verðskuldaða hjálp frá núver-
andi stjórn landsins. Eg mun
einnig beita mér fyrir umbót-
um á vatnaleiðum hinna sam-
einuðu ríkja, fyrir allar sigling-
ar vorar. Einnig gangast fyrir
því, að þjóðfélag vort í heild
eignist hindrunarlaus yfirráð
yfir öllum stórfeldum vatns-
straumum, er geta aukið raf-
magnsframleiðslu vora. Því
við ódýrt vinnuafl mun þjóð
vor reisa við almenna velmeg-
un; eins og hver einstaklingur
hefir rétt til þess að verða hlut-
takandi í velmegun landsins.
Stjórnarskrá vor er bygð á
því atriði að tryggja réttlæti og
vernd einstaklinga, er mynda
þjóðarheildina. Og þetta er að-
eins fáanlegt með því, að þjóð
vor beri gæfu til að velja sam-
vizkusama fyrirliða. Ekki fyrir-
liða, er ætla að bíða átekta, um
að núverandi deyfðarástand
vort lagist með tíð og tíma. og
af ófyrirsjáanlegum atvikum,
Heldur fyrirliða, er þora og vilja
beita framtakssemi sinni, til að
hrinda einhverju því allra versta
er þjóð vor hefir horfst í augu
við, og sem hún á svo erfitt
með að hrinda.
Með þeim möguleikum er eg
bý yfir, verði eg kosinn forseti,
vil eg gefa mig allan við að
endurnýja almenna vellíðan. —
Það eitt vil eg að fólk hafi hug-
fast við næstu kosningar.
Ekki nefndi Roosevelt neitt
um það, hvar hann stæði gagn-
vart vínbannslögunum. Enda
tók hann það fram í byrjun, að
hann gæti ekki tímans vegna
lialdið langa ræðu.
Með sínu eins og meðfædda
brosi, er Roosevelt mjög fríður
maður og góðlegur, framgöngu-
prúður og miklum mannkostum
búinn; enda er honum eignað
það, jafnt af andstæðingum
hans og þeim, er honum fylgja
að málum; því alstaðar er sagt,
í þessum 22 ríkjum, sem hann
hefir nú þegar ferðast um, að
hann hafi vakið vinsemd og
virðingu.
Erl. Johnson.