Heimskringla - 05.10.1932, Blaðsíða 6

6 BLAÐS©A
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 5. OKT. 1932.
*zsr T I M BU R *AZ'°
The Empire Sash & Door Co., Ltd.
Birgðlr: Henry Ave. East Phone: 26 356
Skrifstofa: 5. gólfl, Bank of Hamilton
VERÐ GÆÐI ANÆGJA.
I
Á HÁSKA TÍMUM
Saga frá uppreisninni á Indlandi.
Eftir
GEORGE A. HENTY
“Hann er að eg vona annaðhvort í Alla-
habad og úr allri hættu, eða þá með herflokk-
unum, sem nú eru á leiðinni hingað. Sonur
Oude-höfðingjans, sem þú manst að sendur
var til að fylgja okkur, komst líka undan á
sundi og einn manna hans með honum, og
þeir héldu áfram ferðinni með Wilson. Þegar
Wilson komst að því að eg ætlaði að verða
eftir í Cawnpore, í þeim tilgangi að reyna að
fá þig lausa, vildi hann umfram alt vera með,
en af því að hann er nú ófær í hérlenda mál-
inu, þorði eg hreint ekki að láta það eftir, því
eg vissi, að undir öllum kringumstæðum
mundi hann auka á vandræði mín. Eg þori
að segja, að hann hefði með ánægju látið lífið
fyrir þig, hefði það gert gagn, enda neitaði
hann algerlega að yfirgefa mig, þangað til
eg sannfærði hann um að það yrði að miklum
mun erfiðara fyrir mig að ná þér, ef hann
yrði eftir í Cawnpore líka.”
“Það gleður mig að heyra, að hann er úr
hættu,” svaraði Isabel. “Hann er ágætur
drengur, Mr. Bathurst, blátt áfram, greiðvik-
inn og vinfastur. Eg er viss um að hann
hefði gert alt, sem honum hefði verið unt, og
jafnvel lagt líf sitt í sölurnar fyrir mig.”
“Já, mér þykir vænt um hann líka, Miss
Hannay,’ ’sagði Bathurst. “Áður en uppreisnin
var hafin, hélt eg að hann væri bara kæru-
laus galgopi, en eftir því sem sóknin harðnaði
og eg lærði að þekkja hann betur og betur,
sá eg að hann var alt annar maður, og eg
spái því, að hann verði mikilhæfur maður og
ágætis herstjóri, ef honum endist aldur til.”
“Hvaða flokkar af okkar liði eru á ferð-
inni Mr. Bathurst? Hvað mannmargur er sá
her? Eg hefi auðvitað ekkert heyrt um
þetta.”
“Okkar hermenn, sem nú eru á leiðinni
hingað eru um sextán eða seytján hundruð
alls, þar af tólf hundruð Norðurálfumenn.
Auðvitað hefi eg ekki annað fyrir mig að bera
í þessu efni, en sögusögn hérlendra manna,”
svaraði Bathurst.
Það er ómögulegt að svo lítill hópur geti
rutt sér veg alt til Cawnpore, gegnum fylk-
ingu eftir fylkingu af Hindúum, auk grúans í
borginni sjálfri. Eg er viss um að þar er
Nana Sahib tífajt liðfleiri,” sagði Isabel.
“Það lætur nærri, held eg,’’ svaraði Bat-
hurst; “en þó er eg nærri viss um að okkar
menn yfirbuga alt þetta lið. Þeim er kunnugt
um níðingsverk Nana, um manndrápið á fljót-
inu, og um háskann, sem vofir yfir konunum
og börnunum, sem hann heldur í fangelsi. —
Geturðu ímyndað þér, að menn, sem vita alt
þetta og meira, láti nokkurn her Hindúa yfir-
buga sig? Sepoyar og aðrir flokkar og miklu
mannfleiri en ðkkar menn, sátu fyrir þeim í
ágætu vígi í Futtehpore, en eftir fárra mínútna
sókn flýðu þeir undan okkar mönnum, eins
og fis flýr undan storminum. Næsta sókn býst
eg raunar við að verði erfiðari, en eg bara veit
fyrirfram hver verða úrslit þeirrar viðureign-
ar."
Leiddist nú tal þeirra til Deennugghur og
til vinanna allra, sem þar þreyttu stríðið svo
röggsamlega, en sem nú voru komnir út yfir
takmörk mannlegrar sjónar. í fyrsta skifti
síðan hörmungarnar dundu yfir, slepti nú
Isabel taum við tilfinningar sínar og grét
sáran. “Næst frænda, sakna eg held eg dokt-
orsins mest,” sagði hún.
“Já, þar var sannarlega góður maður,”
sagði Bathurst. “Eg held mér sé óhætt að
segja að hann hafi verið sá eini sanni vinur,
sem eg hefi átt á Indlandi. Fyrir hann vildi
eg alt gera.”
“Hvenær leggjum við af stað?” spurði
Isabel.
“Undireins og sól fer að lækka á lofti.
Það er of svæsinn hiti um miðjan daginn til
þess að ganga,’’ svaraði Bathurst. “Eg hefi
verið að tala um það við Rujub, og leggur
hann til að við förum ekki langt í dag. Það
væri óviturlegt að koma í nánd við Dong, fyr
en við fréttum um leikslokin þar, og þangað
eru ekki meira en tuttugu mílur héðan. Ef
við þá förum af stað klukkan þrjú, og höldum
áfram til klukkan sjö eða átta í kvöld, þá
gerum við vel, eins og ástatt er.”
“Hann virðist vera undraverður maður,”
sagði þá Isabel. ‘Manstu eftir áliti okkar og
tali um töfra um kvöldið í Deenugghur, áður
en við fórum yfir til Hunters til þess að sjá
til hans?”
“Já,” svaraði Bathurst. “En manst þú, að
þá vorum við, doktorinn og eg, nærri þeir
einu, sem höfðum trú á töfravaldi hans? Og
eg get sagt með sönnu, að eg er miklu trúaðri
á slík dularöfl nú. Hann svæfði varðmennina
úti fyrir hliðinu og fimm af átta fangavörðun-
um inni í girðingunin. AuðAdtað er það blátt
áfram dáleiösla. Og dóttir hans var virkilega
miðillinn, sem skilaði til þín boðum frá okk-
ur, og sagði okkur, hvernig öllu var háttað
innangarðs. Þetta er auðvitað dáleiðsla, og
þó frábrugðin þeim, sem alment er talað um,
því hann gat ekki gert þetta á meðan þú
varst í Bithoor — gat það ekki fyr en eftir
að Rabda hafði séð þig og snert og þú hafðir
kyst hana. Með því var fengið það sálnasam-
band sem þurfti, og eftir það gat hann sent
þér boð frá mér. Og þetta er nú í rauninni
ekki neitt yfirnáttúrlegt, og auðvitað kann
hann að hagnýta sér öfl, sem okkur
eru hulin og alskostar ókunn. En skilið get-
um við þó, að eins manns hugur geti verkað
á annan, og ekki ólíklegt að tveir menn, sem
eitthvað hafa sameiginlegt, geti verkað hvor
á annan úr fjarlægð, einkum ef annar er dá-
leiddur. Hingað til hefi eg álitið alt slíkt
slúður, en hlýt að játa, að framvegis Terð eg
trúaðri á þessu efni. En svo hefir hann full-
vissað mig, að hann hafi ekki sýnt okkur
nema lítinn hluta af því, sem hann hefir
kunnáttu og vald til þess að sýna; og eg fæ
ekki séð, af hvaða ástæðum hann vildi draga
mig á tálar í því efni, eftir að hann hefir lagt
svo mikið í sölurnar fyrir mig. Trúiröu þvi,
að Rabda bauðst til þess að fara inn í fang-
elsið, því faðir hennar hefði getað útvegað
henni leyfi til þess, hafa fataskifti við þig,
láta þig fara út, og vera háð sömu örlögum og
hinir fangarnir. Eg neitaði að þiggja slíka
fórn, enda þótt líf þitt væri í veði, og vissi
líka að þú hefðir neitað að fara út þaðan á
þann hátt.”
“Það hefði eg auðvitað gert. En hvílíkt
göfuglyndi að bjóða þetta,’’ sagði Isabel.
“Viltu nú gera svo vel og segja henni að þú
hafir sagt mér þetta, og að mig langi til þess
að gefa henni í skyn, hve innilega þakklát
eg sé?”
Bathurst kallaði til Röbdu, sem sat af-
síðis, og sagði henni orð Miss Hannay. Hún
tók hendina, sem Isabel rétti henni og þrýsti
henni að enni sér og svaraði svo:
“Líf mitt tilheyrir þér, Sahib! Það var
ekki nema sangjarnt að eg byði það til lausn-
ar ungfrúnni, sem þú elskar!”
' “Hvað sagði hún?” spurði Isabel.
“Hún sagði að líf sitt tilheyrði mér, síð-
an eg forðaði henni frá tígrinum, og að hún
væri fús til þess að leggja það í sölurnar, ef
mér væri ant um að leysa þig úr fangelsinu.”
“Er þetta virkilega það, sem hún sagði?”
spurði Isabel. Hún tók eftir að hann hikaði
við er hann þýddi orðin.
“Það er kjarninn, um það má eg fullvissa
þig,’’ svaraði Bathurst. “Það var ekki nóg
með að hún byði þetta, faðir hennar var því
samþykkur. Af því sérðu, að Hindúar geta
verið þakklátir. Þeir eru teljandi, Englend-
ingarnir, sem mundu bjóða slíkt hið sama,
enda þótt sá maður ætti í hlut, sem fyrir til-
viljun hefði borgið lífi þeirra.”
“Segðu ekki af tilviljun, Mr. Bathurst,”
svaraði Isabel. “Hvernig stendur á því að
þú gerir æfinlega svo lítið úr þér og því sem
þú gerir? Þú líklega segir næst, að þú hafir
bjargað mér — rétt fyrir tilviljun.”
“Ja, þú átt nú lausn þína þeim feðginum
að þakka fremur en mér,’ ’svaraði Bathurst.
“Að vissu leyti er það satt,” svaraði Isa-
bel, “en þau voru þar bara verkfæri í þínum
höndum. Þau þektu mig ekki frá öðrum, en
þú hafðir keypt þjónustu þeirra með því að
leggja líf þitt í sölur fyrir þau, og nú hefir
þeim gefist tækifæri til þess að launa það.”
Klukkan þrjú um daginn bjuggust þau til
ferðar. Hafði Bathurst þá farið úr einkenn-
isbúninginum og tekið á sig bændabúning, er
þeir höfðu tekið með sér. Lagði nú Rujub til
að hér eftir skyldu þeir fara eftir þjóðvegin-
um, af því að þar var greiðfærara en í skóg-
inum.
“Það kemur engum í hug, að við séum
annað en það, sem við sýnumst vera,” sagði
hann. Ef bændurtaka okkur tali, þá svörum
við, og ef kona skyldi mæta okkur og á-
varpa stúlkurnar, þá svarar Rabda.”
Þeir höfðu nú um æði langan tíma heyrt
drunur í fjarlægð, og þóttist Bathurst þar
þekkja óminn af fallbyssuskotum, og vissi þá
að orustan var hafin að Dong, eins og gert
hafði verið ráð fyrir.
“Sepoyarnir veita augsýnilega öfluga mót
spyrnu, úr því skothríðin heldur áfram enn,”
sagði hann, er þeir gengu af stað í áttina
til þjóðvegarins.
“Já, þeir hafa líka tvo staði að verja,”
svaraði Rujub. “Þeir höfðu gert sér öflugt vígi
tvær mílur fyrir neðán Dong. Megi þeir sín
miður þar, þá byrja þeir nýjan leik við brúna,
sem eg var að segja þér frá.”
“Þá gefur að skiija, að orustan stendur
þeim mun lengur,” sagði Bathurst; “en svo
virðist mér nú að þessi langa sókn sanni, að
Sepoyar standi sig betur nú en þeir gerðu
um daginn í Feltehpore, því þar var helzt
ekkert fyrir Breta að gera, nema að reka
flóttann, að því er þú sagðir mér. En bíðum
nú við,” hélt hann áfram eftir að þeir nálguð-
ust skógarjaðarinn; “eg held eg ætti að fara
á undan og gægjast fram á brautina, til að
sjá hvort nokkrir eru á ferð, áður en við lát-
um sjá okkur öll. Það gæti kveikt grunsemi,
ef einhver sæi okkur koma
fram úr skóginum á þessum
stöðvum.”
Gekk hann svo hægt og
gætilega fram að skógar-
brúninni, þangað til breiður
og sléttur þjóðvegurinn blasti
við honum, og sást langt
eftir veginum þaðan sem
hann stóð, þótt hrísrunnar
og skógarbelti væru víðast-
hvar meðfram brautinni. —
Ekki sá hann þar annað
manna en einn gamlan og
lotinn og haltan Hindúa, er
studdi sig við prik. Var Bat-
hurst í þann Veginn að segja
þeim Rujub og stúlkunum
að koma fram úr skóginum, þegar hann sá
gamla manninn taka viðbragð, standa svo
og hlusta og svo snögglega hendast eins og
orskot út af veginum og fela sig í skóginum.
Var þá gamli maðurinn óvenju snar í snún-
ingum, eins hrumur og hann virtist.
“Verið nú varkár, sagði hann við' þau
Rujub. “Það stendur eitthvað tU. Eg sá gaml-
an bóndamann á brautinni, en nú hefir hann
tekið kipp og horfið inn í skóginn, eins og
ætti hann von á eftirför. Og litlu síðar hélt
hann áfram: “Þama kemur það! Hópur af
ríðandi mönnum og fara geyst! Hörfið þið
lengra inn í skóginn.”
í sömu svipan heyrðu þau hófaþytinn,
gægðust þá út á milli hrístáganna og sáu
hvar tuttugu riddarar úr einni Hindúaherdeld-
inni þustu framhjá. Gekk þá Bathurst fram í
skógarjaðarinn á ný, og spurði Isabel sam-
stundis, hvort hún myndi eftir myndunum í
reykjargufunni, og var auðheyrt að hann bjó
yfir einhverju.
“Nei, eg man það ekki,” svaraði hún, “og
hefi eg þó oft hugsað um þær myndir. Mér er
ómögulegt að muna hvernig þær voru og hvað
þær sýndu. Mér finst stundum að það hafi
alt verið draumur, þar sem maður sér svo
margt, rétt eins og það væri virkilegt, en vakn-
ar svo, og um leið eða litlu síðar gleymist
draumsjónin.”
“Þannig hefir það verið fyrir mér, með
þeim eina mun, að einu sinni eða tvisvar hafa
myndirnar rif jast upp fyrir mér. Annari mynd-
inni hafði eg gleymt nú lengi, en alt í einu sá
eg hana aftur. Manstu eftir skógi á myndinni,
og að karl og kona í Hindúabúningi komu
fram úr skóginum, og að þá gekk þriðji Hin-
dúinn á móti þeim?”
“Jú, jú, nú man eg það!” svaraði hún með
ákafa. “Og nú sé eg að útsýnið hér er alveg
eins. En hvað svo meira, Mr. Bathurst?”
“Þektirðu þremenningana á myndinni?”
spurði þá Bathurst.
“Já, það rifjast nú alt upp fyrir mér; eg
þekti þar þig og doktorinn áreiðanlega, og mér
sýndist helzt að konan væri eg sjálf. Eg talaði
um þetta við doktorinn daginn eftir, en hann
bara hló að því, og síðan hefi eg aldrei hugsað
um það.”
“Doktorinn og eg vorum á sömu skoðun
þá,” sagði Bathurst, “að myndin sýndi mig
koma fram úr skóginum ,og okkur sýndist ekki
betur en að þú værir stúlkan, en við vorum
ekki vissir um það vegna þess, að andlit þitt
var að sjálfsögðu skolbrúnt á Iit, og að auki
alt afmyndað með einhverjum skellum eða
skurfum — algerlega eins og það er nú. Og
maðurinn, sem þá gekk til móts við þau, var
doktorinn, það sáum við og þektum báðir. Og
nú skal eg segja þér það sem meira er — það,
að það sem þessi mynd sýndi er nú komið
fram! Eg er nokkurn veginn viss um að Hin-
dúinn, sem eg sá áðan úti á brautinni, er dokt-
orinn og enginn annar!”
“Ó, það vona eg að hamingjan gefi að
reynist rétt!” svaraði Isabel með ákafa og
flýtti sér fram í skógarjaðarinn. Sáu þau þá
að gamli halti Hindúiíin kom eftir brautinni.
Þegar hann kom á móts við þau, sá hann þau
og heilsaði þeim að Hindúa sið og ætlaði svo
að halda áfram og framhjá þeim, en í því þekti
Tsabel hann og hrópaði upp:
“Ó, það er doktorinn!” Og án nokkurs
undandráttar tók hún á sprett fram á brautina
og vafði hendumar um hálsinn á doktornum.
“Isabel Hannay!” hrópaði doktorinn utan
við sig af undrun og fögnuði. “Elsku litla
stúlkan mín! Elsku bamið! Guði sé lof að
þú ert sloppin! En hvað hefirðu gert við and-
litið á þér? Og hver er þessi maður með
þér?”
“Þú þektir mig forðum á myndinni í
reyknum,” svaraði Bathurst og greip með
fögnuði í hægri hönd doktorsins; “en nú
förlast þér sýn, er þú þekkir mig ekki í hold-
inu.”
“Þú líka, Bathurst!” sagði doktorinn og
þrýsti fast hönd vinarins. “Þökkum góðum
guði fyrir þetta, drengur minn. Að sjá ykkur
bæði hér og úr hættunni, það er kraftaverki
næst. — Já, myndin í reyknum! Við töluð-
um mikið um hana kvöldið það í Deennugg-
hur; en síðan hefir mér ekki komið hún í hug.
Er nokkur með ykkur?”
“Vinur minn töframaðurinn og dóttir
hans eru með okkur, doktor,” svaraði Bat-
hurst.
“Já, þá skil eg í þessu kraftaverki,” sagði
doktorinn, “því eg gæti trúað þeim náunga
til að færa okkur í gegnum heilan steinvegg,
ef honum sýndist, og ef honum þóknaðist
bara að veifa annari hendinni.”
“Ekki hefir hann nú gert það enn,” svar-
aði Bathurst, “en ósegjanlega mikið er hann
búinn að gera fyrir mig, og án lians hefði eg
engu getað um þokað.”
Þau feðginin gengu nú fram úr skógin-
um og heilsaði doktorinn þeim vingjarnlega.
“En segðu nú okkur, doktor, hvernig
komstu undan og hvar hefirðu hafst við síð-
an?” spurði Bathurst.
“Eg steypti mér í fljótið undireins og
fantarnir hófu skothríðina,” svaraði hann,
og slepti ekki gáti af mér eitt einasta augna-
blik. Eg bjóst við að falla fyrir kúlum þeirra
ef eg synti þvert yfir fljótið, svo í þess stað
stakk eg mér og lét strauminn bera mig í
kafi svo lengi sem eg þoldi. Þegar eg þoldi
ekki lengur, rak eg höfuðið upp úr vatninu
til að draga andann, dýfði mér svo aftur og
stýrði mér þá ögn til hægri handar, og þegar
eg næst kom úr kafinu, var eg kominn upp
undir skógarhríslur er héngu fram yfir bakk-
ann fáa faðma fyrir neðan fantalýðinn með
fallbyssurnar. Þá greip eg í hríslu, en hreyfði
mig ekki, og var þar alla nóttina og heyrði
hvert orð sem talað var. Eg heyrði þegar
þeir lentu bátunum, og hefði eg þá haft nokk-
urt vopn í höndum, hefði eg í vitstola bræði
ætt á móti öllum hópnum, og reynt að drepa
sem flesta áður en eg félli sjálfur. En eg var
tómhentur og sat því kyr. Þegar leið að
morgni, heyrði eg skröltið í vögnunum og
falibyssunum, og vissi þá, að þeir. voru að
leggja af stað heim. Til þess að vera viss,
að allir færu burtu, lá eg klukkustund enn'
niðri í vatninu, en þá skreið eg upp á bakk-
ann, og dró mig svo undir eins þangað sem
bátarnir voru. Þegar eg sá að Isabel og hin-
ar konurnar tvær voru burtu, þóttist eg vita
að verið væri að flytja þær til Cawnpore. Eg
beið svo þarna til kvölds, en þá gekk eg heim
að bóndabýli mílu frá borginni. Eg hafði
veitt honum töiuverða læknishjálp fyrir tveim
árum, og hafði hann ávalt verið mér þakk-
látur fyrir, og nokkrum sinnum sent mér ali-
fugla og fleira smávegis. Nú tók hann mér
líka eins og bróðir væri, hýsti mig, fæddi og
klæddi og litaði — umhverfði mér í Hindúa
að ytra útliti. Morguninn eftir gekk eg inn
1 borgina, og það hefi eg gert á hverjum degi
síðan. Vitanlega gat eg ekkert gert, 'en eg
gat ekki slitið mig í burtu, en ráfaði svona
dag eftir dag í grend við fangelsið, og það
ætlaði eg að gera þangað til hermenn okkar
næðu' til Cawnpore og brytu upp fangelsið.
í morgun hugkvæmdist mér að ganga af stað
og mæta hermönnum okkar á leiðinni, en það
datt mér sízt í hug að eg mundi rekast á
ykkur hérna.”
“Við vorum nú rétt að leggja af stað,”
sagði Bathurst; “en af því þú ert búinn að
ganga talsverða leið í dag, þá er réttast við
setjumst að og verðum hér þangað til með
morgninum. Eða hvað sýnist þér, doktor?”
“Nei, nei, Bathurst, við skulum halda á-
fram!’ ’svaraði doktoriinn. “Eg vii miklu
heldur vera á hreyfingu og á leiðinni getur
þú sagt mér þína sögu.”
22. kapítuli.
#
Bathurst var doktornum svo kunnugur,
að hann sá undireins, að hann bjó yfir ein-
hverju og var niðurdreginn, þrátt fyrir fögn-
uðinn yfir þessum óvænta vinafundi. Af þessu,
og af því, að hann hafði breytt ætlan sinni
og farið burt frá Cawnpore áður en her Breta
kom — af þessu fór Bathurst að álíta að búið
væri að framkvæma ódæðisverkið, sem hótað
hafði verið. Eftir að hafa gengið litla stund,
aflagaðist slæðan, sem Isabel hafði yfir sér,
°g þurfti hún að nema staðar augnablik á
meðan Rabda lagaði búninginn. Þeir karl-
mennirnir gengu áfram á meðan og greip
Bathurst það tækifæri til þess að segja í lág-
um róm:
“Eg frétti í gær um fyrirætlanir Nana.
Er mögulegt að búið sé að framkvæma það?”
“Það var gert í morgun,” svaraði doktor-
inn.
“Hvað, allir? Það er ómögulegt, doktor!"