Heimskringla - 09.11.1932, Blaðsíða 5

WINNIPEG 9. NÓV. 1932.
HEIMSKRINOla
5 BLAÐSIÐA.
ils má vænta frá hendi þessa
unglings.’’
I>essum unglingi auðnaðist
að leysa af hendi það verk, sem
ef til vill hefir markverðast ver-
ið gert í almennri sögu mann-
anna um margar aldir. Meðal
annars verður það til hans rak-
ið, að bundinn varð endi á hin
eiginlegu trúarbragðastríð. —
Þrjátíu ára stríðið er síðasti
stórófriðurinn, sem háður hef-
ir verið út af þeim efnum. Hin
mikla hugsjón kapólskra máttar
valda var að sameina alla ver-
öld undir andleg yfirráð kirkj-
unnar og undir veraldleg yfir-
ráð katólsks þjóðhöfðingja, er
styddist við andlegt vald kirkj-
unnar. Með þrjátíu ára stríð-
inu er kveðin niður sú hugsun,
að þetta skuli ná fram að
ganga. Þrjátíu ára stríðið er
stærsta og örðugasta refsing,
sem yfir þjóðir hefir gengið
fyrir ósanngirni og skort á um-
burðarlyndi við hugsanir og
trúarskoðanir. Með þessum ó-
friði lærði heimurinn .sína
stærstu lexíu um, að menn
verða annaðhvort að sýna hver-
ir öðrum umburðarlyndi í þess-
um efnum, eða sjálfir að bíða
tjón og líða hörmungar. Og
verkfærið í höndum forsjónar-
innar til þess að menn mættu
nema þetta, varð Gústaf Adolf
öllum mönnum framar. Hann
kom til hjálpar trúbræðrum sín-
um í Þýzkalandi, en sjálfir voru
þeir frábærlega örðugir banda-
menn. Mótmælendaheimurinn
þýzki var allur klofinn innbyrð-
is, ekki einungis af valdafýkn
hinna prótestantisku höfðingja
og eilífum reipdrætti, heldur af
hinu eigi síður, að ófriðurinn
innan mótmælendastefnanna
var orðinn að óvildareldi, sem
naumast varð við ráðið. Mót-
mælendaríkin utan Þýzkalands,
England, Holland og Danmörk,
voru enn ótryggari, því að hvert
einasta þeirra sveikst marg-
sinnis undan merkjum, ef það
gat með því aflað sér einhverra
fríðenda á annara kostnað. —
Öll sú saga er óslitin frásögn
um mannleg óheilindi. Og eng-
inn ber í þeirri grein af öðrum,
því allir eru undir sömu sök
seldir. Og hið katólska Frakk-
land beið átekta, þar til það
gæti séð færi á að vinna ógagn
trúbræðrum sínum en erfða-
féndum — hinni hapsborglegu
keisaraætt. Gústaf Adolf einn
hefir annað markmið en sinn
eigin stundarhag. Hann var bú-
inn að búa um sig og gera
Svíaríki sterkara en það hafði
nokkru sinni áður verið í sög-
unni, en hann hafði stöðugt
augun á þessu, að það lá í sjálfri
hinni katólsku hugsjón, að
annaðhvort yrði að yfirstíga
hana eða að hún mundi yfir-
stíga heiminn, og þá jafnvel
landið í norðrinu, sem hann
unni um alla hluti fram. “Ann-
aðhvort verðum við að hitta
keisarann að máli suður í Stral-
sund, eða hann kemur til okk-
ar norður í Kalmar.’’ Hve
hann hefir hér skilið hugsanir
forráðamanna hirfb heilaga róm-
verska keisaradæmis rétt, má
af því marka, að til eru bréf
frá skriftaföður keisarans til
annars Jesúíta skömmu eftir
þetta. Þar er því haldið fram,
að nú sé komið að þeim tíma,
sem katólsk kirkja hafði miðað
að öldum saman, að koma á
fullkomnu heimseinveldi. Ráðið
var að taka öll völd af hinum
frjálsu Hansaborgum og upp-
hefja samband þeirra, bera fjöll
af gulli í Danakonung, til þess
að halda honum fyrir utan bar-
áttuna, bjóða Gústaf Adolf alls-
konar vildarkjör, þar til unt
yrði að styrkja Póllendinga svo
gegn hönum, að hægt væri að
þurka Svíaveldi í burtu. Gústaf
Adolf sá í gegnum alt þetta, og
eins er honum var boðið að
leggja alt Prússland við veldi
sitt og gerast sjálfur Prússa-
konungur.
Segja mætti, að hver vitur
maður þátímans hefði átt að
geta séð í gegnum þessi óheil-
indi og risið yfir allar freist-
ingar, sem ætla mætti að væru
lagðar fyrir menn í því skyni,
að þær yrðu þeim að fótakefli.
En eitt er það að minsta kosti,
sem tekur af öll tvímæli um,
hvers konar tegund af mann-
dómi var í þessum sannarlega
konunglega manni. Það var
þegar hann hafði svo að segja
brotið alla mótstöðu á bak aft-
ur. Her keisarans var tvístrað-
ur og mótspyrnan hafði riðlast
eins og reykur fyrir stormi. —
Leiðin til Vínarborgar lá opin.
Allir bandamenn Gústafs Adolfs
og tryggustu vinir hans og ráð-
gjafar lögðu að honum að
halda til Vínar og setja sjálf-
ur keisarakórónuna á höfuð
sér. En Gústaf Adolf neitaði.
Hann hafði tækifæri til þess
að verða voldugasti maður jarð
arinnar. Hann hafði sannað
sjálfum sér og öðrum, að enginn
var betur til þess fallinn. í hon-
um var ekki vottur af van-
trausti á sjálfum sér. En hann
neitaði. Á þessari ósanngjömu,
grimmu öld hefir hann ef til
vill verið eini maðurinn, sem
fann, að hann átti ekki rétt —
þótt hann hefði rétt máttarins
og aflsins — til þess að kúga
undir sig katólska menn. Hann
trúði á, að hann berðist fyrir
heilögu málefni, en jafnvel þótt
trú hans væri honum heilög,
þá var hún ekki heilagri en
sanngirni og umburðarlyndi.
Þetta er ekki vizka rökvísinnar,
heldur vizka hjartans, hinnar
göfugu lundar.
Það . er flestra fræðimanna
mál, að Gústaf Adolf hafi ver-
ið einn mesti hershöfðingi, sem
sagnir eru af. Vér óskum og'
vonum að sú íþrótt leggist nið-
ur og rísi ekki upp aftur. En
hins mætti ekki síður æskja,
að hvar sem ástríður mann-
anna skella saman í heift og
ofsa, þar sé þeim eiginleikum
haldið svo í skefjum, sem þessi
maður gerði á grimmustu öld
og mest eyðandi mannsaldri, er
komið hefir yfir hvíta menn.
Hann hélt máttugri verndar-
hendi yfir katólskum mönnum,
hvar sem hann hafði lagt land
undir sig. Hann refsaði sínum
eigin landsmönnum fyrir að
hnupla hænu frá katólskum
bændum, á þeim tíma, sem her-
flokkum var yfirleitt ætlað að
halda í sér lífinu með ránum.
Hann áreitti ekki einu sinni
katólska klerka, sem hann hef-
ir þó vafalaust talið sína skæð-
ustu og hættulegustu óvini. —
Hann gat gengið inn í kirkjur
þeirra og hlýtt á messugerð
þeirra, og þeim fanst svo til
um þenna undarlega og óvenju-
lega óvin, að þeir köstuðu sér
fyrir fætur hans til þess að
biðja hann um að gerast kat-
ólskan mann. Vér getum sagt,
að hann hafi ekki gert annað
en það, sem rétt var, en hann
var einn sinna samtíðarmanna
um þá hugsun, að það væri
rétt að vera óvinum sínum miM
ur.
Margt þykir benda til þess í
sögu síðasta árs Gústaf Ad-
olfs, að hann hafi þózt vita
fyrir, að hann ætti ekki langt
eftir ólifað. Og eins og kunnugt
er, féll hann í orustunni miklu
við Lutzen. Sagnir sjónarvotta
eru á þá leið, að manni finst
maður vera að lesa riddarasögu
eða fornt æfintýri. Þegar hann
sá að miðdeild hers hans var að
riðlast undan ofureflinu, þá
keyrði hann hest sinn sporum
inn í miðja orustuna og frændi
hans og hestasveinn á eftir. Út
úr púðurreiknum kom kúla, er
hitti hest hans í hálsinn. Önn-
ur braut hönd konungsins, sem
um tauminn hélt. Hesturinn
virtist ætla að hníga niður og
konungurinn bað frænda sinn
að styðja sig, því að hann væri
mjög særður. Þeir sneru við, en
þá kom kúla í bak konungsins
og hann féll af hestinum. Her-
toginn frændi hans flýði, en
sveinninn var kyr. Riddarar úr
óvinaliðinu riðu að og spurðu,
hver þar lægi fallinn. Konung-
urinn reis upp og svaraði: “Eg
er konungur Svíanna, sem inn-
sigli trú og frelsi Þýzkalands
með blóði mínu.’’ Stóðu þá
sverð riddaranna jafnskjótt í
brjósti hans, en sveinninn var
særður til ólífis. Hestur kon-
ungs hljóp álblóðugur inn í
fylkingar Svíanna, og var þá
sem allur herinn tryltist. Kvöld-
inu lauk með sigri Svía, sem
talið var víst að tapa mundu
um miSjan dag.
Gústaf Adolf dó eins og hin-
ir beztu víkingar, forfeður hans
höfðu gert. Um slíkt er mikils
vert, en hitt þó meir, að hann
lifði eins og kristið karlmenni.
Það er raunaleg tilhugsun að
annars eins maður skyldi þurfa
að eyða afli sínu, líkamlegu
og andlegu, í hernaði og blóðs-
úthellingum; en þó er það fyrir
slíka menn sem hann, að mann-
kyninu hefir ekki þegar blætt
út. Fyrir atorku slíkra manna
er það, að eitthvað vex eftir hin-
ar hræðilegu fórnir. Þrjátíu ára
stríðið er ömurlegasti, hræðileg-
asti ófriður, sem til er í sögum
hvítra mann. Gustaf Adolf var
ekki nema skamma stund áþeim
vettvangi voðans, en tveggja
ára þátttaka hans nægði til
þess, að upp úr þrjátíu ára
stríðinu spruttu möguleikarnir
til þess, að mótmælendur fengju
haldið samvizkufrelsi, og af
frelsinu hefir alt sprottið,
sem markverðast hefir verið í
lífi mannanna þessar þrjár ald-
ir, sem nú eru liðnar frá falli
hans við Lutzen. Gústaf Adolf
helgaði baráttu mótmælenda,
sem allir aðrir þjóðhöfðingjar
höfðu lært að svíkja.
Ágætur sagnfræðingur segir
þessi orð um Gústaf Adolf:
“Hann var alþýðlegur, hugrakk-
ur, örlyndur, tryggur hugsjón-
um sínum. Hann hafði hina
næmustu tilfinning fyrir konung
ari skilning á erindinu, sem
ar skilning á erindinu, sem
hann ætti að rækja á jörðu, því
að ekki verður sannara um
hann sagt, en að hann hafi haft
látlaust auga á því, er hann
trúði að guð ætlaði sér að
leysa af hendi. Meira verður
ekki um nokkurn mann sagt.’’
R. E. K.
GULLBRÚÐKAUP
Tryggva 0g Berglaugar ólafsson
Glenboro, Man.
1882 — 1932
Gullbrúðkaup þeirra Tryggva
Ólafssonar og Berglaugar Guð-
mundsdóttur, var hátíðlegt hald
ið á laugardagskvöldið 15. okt.
s. 1., af börnum þeirra og ís-
lendingum í Hólabygðinni, og
nokkru af vinafólki þeirra frá
Glenboro, sem áður hafði átt
heima í þeirri bygð. Samsætið
fór fram á heimili þeirra, og
séra Egill H. Fáfnis hafði^orð
fyrir fólkinu, og las bibh'u-
kafla.
Ávarp var þeim flutt, er G. J.
Oleson las upp, og talaði hann
einnig nokkur orð til þeirra, og
afhenti þeim peningasjóð sem
vináttumerki gestanna.
Hr. A. E. Johnson mælti einn
ig nokkur orð.
Voru þá nokkrir söngvar
sungnir. Og síðan voru veiting-
ar framreiddar, gómsætt kaffi
og kræsingar.
Séra Egill Fáfnis þakkaði
fyrir hönd heiðursgestanna,
heimsóknina, gjöfina og vin-
skap þeim sýndan.
Milli 40 og 50 manns voru
þarna saman komnir.
Eftir skemtilega kvöldstund
og fjörugar samræður, héldu
allir heim til sín glaðir í anda
láust fyrir miðnætti.
Gullbrúðguminn er sonur Ól-
afs M. Jónssonar frá Kúðá í
Þistilfirði, er þar var hrepp-
stjóri, og merkur maður, en
gullbrúðirin er dóttir Guðmund-
ar Jónssonar frá Sköruvík á
Langanesi, sem var sveitarhöfð
ingi og hinn merkasti maður.
Gullbrúðhjónin bæði eru fædd
í Þistilfirði.
Til Vesturheims fluttust þau
1882 og giftust stuttu eftir að
þau komu vesur, eða 14. októ-
ber 1882. (Af sérstökum ástæð-
um var ekki hægt að koma því
við að heiðra þau þann dag. —
Varð að vera degi síðar.)
Fyrstu 10 árin dvöldu þau í
Grafton, N. D., en 1892 komu
þau í Hólabygðina og hafa bú-
ið þar síðan rúm 40 ár. Þau
eru valinkunn hjón og vinsæl,
og ramíslenzk í anda. — Börn
þeirra eru: Ólína Friðrika, gift
Kristjáni Sveinssyni bónda þar
í bygð; Abegail, gift Jóni Sig-
urðssyni, býr í Winnipeg; Sofía
gift C. Eymundssyni, býr í
Norður-Alberta, og Gunnar J.
Ólafsson, sem nú hefir fyrir
skömmu tekið við búi föður
síns, og er sveitarráðsmaður í
Suður-Cypresssveitt. Hann er
giftur Emily Johnson frá Grand
Forks, N. D.
Börn þeirra voru öll í sam-
sætinu nema Sofía, er gát ekki
verið þar sökum fjarlægðar.
G. J. Oleson.
* * *
ÁVARP
til Tryggva og Berglaugar
Ólafsson.
f gullbrúðkaupi þeirra,
14. okt. 1932.
Heiðruðu gullbrúðhjón!
Fyrir hönd allra, sem hér er-
um saman komin í kvöld, vil
eg færa ykkur hugheilar ham-
ingjuóskir við þetta hátíðlega
tækifæri, á þessum merkisdegi
ykkar — gullbrúðkaupsdegin-
um. Það er dagur sem fáum
auðnast að njóta. Það er dag-
ur, sem er fágætur í - sögu
mannanna. Það er dagur, sem
gullnum bjarma slær frá yfir
alt lífið. Á þeim degi hljóta að
rifjast upp allar beztu og feg-
urstu endurminningarnar úr
endurminningasjóðnum. Og það
er okkur öllum, vinum ykkar
og nágrönnum, óumræðilegt
gleðiefni, að geta komið hér
saman með ykkur, samglaðst
með ykkur, brosað með ykkur,
og hjálpað til þess að rifja upp
með ykkur hugljúfar endurminn
ingar liðinna ára. Um leið rétt-
um við ykkur hendina, og þökk-
um með hlýhug og kærleika
fyrir langa samleið og bjarta,
og ánægjulegt samstarf. Því
þó árin hafi liðið hjá, hefir and
inn, sem þjá ykkur hefir ríkt
gagnvart félagsmálum og gagn-
vart einum og öllum af okkur,
aldrei breyzt. Gestrisni og góð-
vilji til manna og málefna, hef-
ir jafnan verið heilbrigður og
hreinn. Við getum öll lokið upp
sama munni um það, að það
hefir verið eins og að koma í
foreldrahús, þegar við höfum
komið til ykkar. íslenzk gest-
risni og höfðingsháttur hefir æf-
inlega verið ykkar stórmerki-
lega einkenni, og alúðin hefir
altaf verið svo hrein og fölskva-
laus, að það hefir hitað manni
um hjartaræturnar; og manni
hefir æfinlega liðið svo vel und-
ir þaki ykkar.
Mannsæfin er ekki löng, en
hún er merkileg, þegar skoðuð
er í réttu ljósi og guðs náð
vakir yfir henni. Þið hafið oft
átt erfitt og horfst í augu við
sorg og dauða. En guðs náð
hefir fylgt ykkur í gegnum líf-
ið. Og nú hafið þið náð þeirri
sigurhæð, sem fæstum auðnast
að ná. — Þið hafið verið góðir
félagsmenn, góðir borgarar, og
góðir nágrannar. Og þótt á
móti hafi blásið, þá hafið þið
mætt því sem hetjur. — Vina-
hópurinn, sem hér er í kvöld,
vill þakka ykkur fyrir þetta, og
óskar þess og biður að guðs
náð vaki yfir ykkur og niðjum
ykkar fram í aldir.
Við þetta hátíðlega tækifæri
erum við fáorð, en við hugsum
margt. Við hugsum margt um
liðna tíð, og í huganum þökk-
um við margt ,og við biðjum
um margt. Megi æfikvöldið
verða ykkur fagurt. Við biðjum
um það, að kvöldsólin máli
húmsins tjöld með þeim feg-
urstu litum, sem engin mannleg
orð fá lýst. Guð blessi ykkur
og heimili ykkar, og guð blessi
bygðarlagið sem hefir verið
heimkynni ykkar í fjörutíu ár.
Guð blessi ykkur og gefi ykk-
ur sigurskjöld lífsins.
UM SIGURÐ SKAGFJELD.
Þann 24. október söng óperu-
söngvarinn okkar íslenzki, Sig-
urður Skagfield, fyrir Canad-
iska klúbbinn í Calgary, í Cent-
ral Congregational kirkjunni.
Madame Glen. Broder, viður-
kend ein af fremstu hljómfræð-
ingum þessa lands, aðstoðaði
söngvarann. Við samkomuna
voru um 800 manns, og bar
öllum saman um, að aldrei
hefði Skagfield tekist betur en
í þetta sinn.
Dagblaðinu Calgary Albertan
farast orð á þessa leið:
“Hans tilkomumikla rödd er
jafn-aðlaðandi fullum rómi sem
í nærri hvíslandi þýðleik.’’
Calgary Herald segir um
söngva Sigurðar:
“— — fluttir af nákvæmni,
dramatiskum þrótti og frábæru
raddvaldi.”
Það er auðsætt að Sigurður
Skagfield vinnur sér meiri og
meiri vinsældir með degi hverj-
um á meðal enskumælandi
fólks. I. Gíslason.
FUNDUR.
Mánudagskvöldið 24. október
komu aftur saman menn þeir,
sem verið hafa að skoða mögu-
leikana til þess að stofnað yrði
kennaraembætti í íslenzku við
Manitobaháskólann. Var þessi
fundur haldinn að heimili Mr.
og og Mrs. J. G. Jóhannsson.
Fundarmenn voru 24.
Mr. Eggert Feldsted var kjör-
inn fundarstjóri.
Prófessor Skúli Johnson las
fróðlega og ítarlega skýrslu frá
nefnd þeirri, sem hefir verið að
kynna sér kenslu í íslenzku við
háskóla í Ameríku og á Bret-
landi. Var próf. Johnson og
nefndinni þakkað fyrir vel unn-
ið verk.
Mr. Walter J. Líndal flutti
næst álit nefndar þeirrar, sem
átti að kynna sér afstöðu ýmsra
íslenzkra félaga og einstaklinga
gagnvart þessu máli. Mr. Lin-
dal skýrði frá fundum og sam-
tölum, sem nefndin hafði átt
hér og þar, og sagði að nefnd-
inni hefði alstaðar verið, tekið
vel, þó bent hefði verið á ýmsa
erfiðleika, sem væru fram-
kvæmdum til fyrirstöðu, þá var
nefndin eggjuð á að skoða mál-
ið til hlítar, og allir lofuðu
hjálp sinni, ef ákveðið væri að
halda áfram. Var eins og þeir
sögðu til forna, “gerður góður
rómur’’ að máli Mr. Líndals.
Eftir nokkrar umræður var
ákveðið að leita ekki löggild-
ingar nú, en láta málið bíða
næsta fundar, sem haldinn
verður bráðlega.
Mr. G. S. Thorvaldson benti
á, að þótt margir Islendingar
hefðu stundað nám við háskól-
ann og útskrifast þaðan, þá
hafi landi aldrei átt sæti í
stjórnairáði háskólans (Board
of Governors). Vildi Mr. Thor-
valdson að við ynnum að því,
að íslendingur yrði settur í
stjórnarráð háskólans þegar
tækifæri gæfist.
Þá var kosin framkvæmdar-
nefnd til næsta árs:
Heiðursforseti, dr. Sigurður
Nordal.
Forseti, Walter J. Lindal.
Varaforseti, Eggert Feldsted.
Skrifarar, J. G. Jóhannsson
og G. S. Thorvoldson.
Aðrir:
Dr. Jón Stefánsson.
Próf. Skúli Johnson.
J. J. Swanson.
Rev. Philip M. Pétursson.
J. G. J.
HVAÐ Á SILKI SKLT
VIÐ HVEITIMJÖL?
Á bak við tjöldin hvílir æfin-
týri með tilbúning allra fæðu-
tegunda. Iðnaðar aðferðir eru
tengdar hverri annari yfir alla
jörðina. Nefna má til dæmis
silki vefnaðinn. Hverjum myndi
detta í hug að jafnmikið sam-
band væri á milli silki iðnað-
arins og hveitimölunar hér á
vestur sléttunum eins og í raun
og veru er? En sem sagt, stór-
ar hevitimillur eins og Robin
Hood, hafa stóra stabba af fín-
ast silki í vörugeymslu húsum
sínum er hlaupa upp á mörg
þúsund dollara. Er þetta kall-
að “Bolta-silki.”
Silki þetta er notað við hina
afar vandasömu mjölsigtun, til
þess að aðskilja ryk og jurta
tætlur frá mjölinu. Vígindi eru
afar smágerð svo að yfir 100
möskvar koma á fer þumlung-
inn. Aðeins hið hreinasta úr
mjölinu fer í gegn en hitt verð-
ur eftir sem svo er safnað og
notað fyrir svinafóður. Þessi
silki sigtun tryggir það, að
mjölið er hreint og laust við ryk
og hálm efni. Þegar úrsigti
þessa er tekið milli fingranna
er það að áferð líkast stufi upp
úr gólfdúkum. Sé það kyrt í
mjölinu, veldur það mishefan á
brauði, er gerir brauðið þungt
og óbragðljúft.
Til þess nú að tryggja hús-
mæðrum í Vestur-Canada að
brauðið geti jafnan orðið sem
bezt nota hinar helztu mölunar
stofnanir sem Robin Hood eigi
annað en “bolta’’-silki í mjöl-
sigtin. Silkið er ræktað á ítal-
íu sent til Sviss og unnið á
bændaheimilum, en þaðan sent
með skipum og járnbrautum til
Moose Jaw, Calgary og Saska-
toon. Kostnaðurinn við notkun
þessa bolta silkis, er eitt af
mörgum útsvörum, er nýtízku
hveitimillur þurfa að bera til
þess húsmæður geti fengið sem
fullkomnast mjöl til allra bakn-
inga.
Prestur nokkur tók eftir því,
a ðkerling ein í sókn hans kom
framar öðrum oft til altaris-
göngu. Eitt sinn spyr hann
hana, hvað því valdi, hvort það
sé af trúrækni hennar, eða öðr-
um hvötum. “Og það er af því,”
mælti kerling, “að mér þykir
vínið svo gott.” Prestur innir
hana eftir, hvort það sé einung-
is af því. Kerling segir, það sé
ekki af öðru, hún segi það satt.
Prestur spyr hana, hvort henni
geti þá ekki verið sama að
koma rétt inn til sín, og hann
gefi henni þar að súpa á víninu.
“Ójú,” segir kerling, “eg vil
það mikið heldur, því eg kann
að fá drýgri sopann, þegar aðrir
drekka ekki í blóra við mig.”
Blanda.
Spuming: Hvað er hámark
samkvæmt sveitarlögum innan
Manitoba, sem hægt er að setja
á hvert dollars-virði á eignum
sem skattskyldar eru — eða
hvað mörg miils?
Svar: Hámarkið er 30 mills
yfirleitt, að undanskyldum
skólaskatti, samkvæmt fylkis-
lögum. En þó fyrir komi að
sveitir leggi á hærri skatt en
það, veitir fylkið vanalega sam-
þykki sitt til þess. Álítur sveita-
stjórnirnar fara næst um xörf-
ina.
* * »
— REMEMBER —
Liberty lodge meets Monday,
the 14th at 8. p. m. in the I. O.
G. T. Hall, Sargent Ave. All
members are kindly requested
to attend and mepibers who
find it inconvenient to be pre-
sent please get in touch wlth
Fin. Secy. Joh. Goodman, 639
Lipton St., or phone 37 885 at
once. Help the order — keep
in good standing.
Asst. Sec.: J. Harold Johnson
Fin. Sec.: Joh. Goodman.