Heimskringla - 01.02.1933, Page 6

6. SlÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 1. FEB. 1933.
“Herra Strand! Þessi kvenmaður, sem
kom hingað í kvöld virtist vera eitthvað reið
við mig. Hún var viss um, að eg væri að
segja ósatt, þegar eg sagðist vera systur dóttir
hr. Cobdens. Hvað þýðir þetta? Hver er þessi
kvenmaður?
“Það er orðið of áliðið nú til þess, að tala
um fleira í kvöld. Það er bezt að þér reynið
að gleyma framkomu hennar alveg. Góða
nótt, ungfrú Arnold. Eg vona að þér sofið vel
í nótt og að yður megi líða vel hér hjá okkur
frænda yðar.”
“Góða nótt, hr. Strand. Eg er yður mjög
þakklát, og miín aldrei gleyma hvað þér hafið
tekið mér vel og verið mér góðir.
XIII.
Cora var í því sáiar ástandi að hún gat
ekki skoðað atvikin nema frá einni hlið, þar
sem hún hraðaði sér niður steintröðina og inn
í vagninn sem beið hennar við hliðið. Henni
fanst það svo sem engum efa bundið, að Jón
hefði verið einn með einhverri stúlku, inn í
setustofunni. Hún sá það sjálf. Að þessi kven-
maður væri systurdóttir Cobdens gamla, kom
henni ekki til hugar að trúa. Enda hafði gamli
maðurinn ekkert kannast við hana. Og hún
hafði búist við að hitta Jón einan, niðurbrotinn
af einstæðingskap og leiðindum. “Eg hata
hann,” sagði hún og voru tár í augum hennar.
Þegar heim kom fór hún rakleiðis til her-
bergja sinna; fleygði sér upp í rúmið og grét.
Þannig var hún langa stund. Svo fór henni
að smá hægja fyrir hjartanu. Gráturinn hætti
og geðshræringin linaði. Hún fór að geta
hugsað með meiri stillingu og athugað við-
burðina í Ijósi skynseminnar.
“Ef þessi ungi kvenmaður hefði sagt satt
og hún væri nú virkilega sú, sem hún sagðist
vera? Þá hlýt eg að hafa sært Jón ákaflega
mikið með fljótfærni minni og ástæðulausum
grun. Eg gat ekki merkt það, á svip hans að
hann væri sekur um það sem eg grunaði hann
um að vera. Eg hlýt þó að hafa getað séð
það, ef hann hefði verið að leyna mig sann-
leikanum. Eg hlýt að hafa orðið alveg frá
mér af afbrýðissemi, að eg skyldi tala á þann
hátt sem eg gerði.” Þannig hugsaði Cora
þegar hún var búin að jafna sig ögn.
Hún fór að örvænta. f hjarta sínu fann
hún, að Jón var ekki sá maður, að hann færi
að sýna annari stúlku blíðu. Svo var þessi
stúlka svo ung; bara barn, og svipur hennar
svo sakleysislegur. Þess meir og lengur sem
hún hugsaði um þetta þess betur fann hún til
þess, að afbrýðissemin hafði hlaupið með hana
í gönur. Hún hafði bersýnilega gert Jóni og
þessari stúlku stórkostlega rangt til. Það má
með réttu segja það um Coru, að hún var eng-
in ókind í eðli sínu. Ef hún sannfærðist um,
að hún hefði gert einhverjum rangt til, þá var
hún æfinlega viljug að biðja fyrirgefningar á
þvf.
Henni var ekki svefnvært um nóttina og
reis úr rekkju árla næsta morgun. Hún eyddi
litlum tíma til morgunverðar en hraðaði sér
yfir að heimili Jóns. Þegar Jiún barði að dyr-
um, var það Joyce sem til dyranna kom. Stóðu
þær nú þarna augliti til auglitis hvor við aðra
en hvorug þeirra sagði orð, bara rannsökuðu
hvor aðra með augunum.
Joyce varð fyr til að taka til máls.
“Herra Strand er ekki heima, nú sem
stendur,” sagði hún.
“Það eruð þér, sem mig vantar að tala við,
ungfrú Arnold. Má eg koma inn?” spurði
Cora vinalega.
“Gerið svo vel,” sagði Joyce og leiddi
hana inn í setustofuna. og bað hana að taka
sér sæti. Beið svo eftir að heyra hvað hún
hefði við sig að tala.
“Eg finn sárt til bess, að eg hafi verið
bæði ósanngjörn og dónaleg í yðar garð í gær-
kvöldi er eg kom til að finna hr. Strand, en
fann yður þá inni hjá honum einum. Eg varð
auðvitað undrandi og-----” sagði hún og var
óstyrkur á henni af mikilli geðshræring.
“Undrandi yfir því, að sjá mig,” spurði
Joyce. “Já, eg get vel skilið það, því frændi
minn áttj ekki einu sinni von á mér. Eg er nú
að tilreiða morgunverð fyrir hann og á von á
honum til að borða á hverri stundu.”
“Er ekki hr. Strand hér til húsa lengur?”
“Jú. en nú sem stendur er hann hér í
næsta húsi hjá kunningja sínum, sem hann
fór að heimsækja. Á eg að fara að segja hon-
um að þér sé komnar og vanti að sjá hann?”
“Eg er aðallega komin með fyrirgefningar
bón til yðar á framkomu minni í gærkvöld.
Eg hefi enga ofsökun fram að bera aðra en
þá, að eg komst í ofsa geðhræring og-----”
Það var stutt þögn, og Cora gat naumast
fundið kjark til að segja það sem hún vildi
segja og henni bjó í brjósti.
“Eg vil vera hreinskilin við yður,” hélt
hún svo áfram. “Eg var afbrýðissöm.”
“Afbrýðissöm af mér,” spurði Joyce og
hló svo hjartanlega.
“Eg er trúlofuð hr. Strand, og þegar eg sá
hann einan með yður, hugsaði eg——”’
Joyce varð föl í framan og greip andann
á lofti.
“Nú—skil—eg,” stamaði hún upp er hún
hafði jafnað sig. “Grunur yðar var stór móðg-
un til mín. Herra Strand var góður við mig,
að taka mig inn í hús frænda míns'áð honum
fjarverandi, þegar hann vissi að eg var ein-
stæðingur og að mér leið svo illa.” Svo vék
hún sér að Coru og spurði: “Eruð þér unn-
usta hr. Strands? — Elskið þér hann. Og
samt getið þér grunað hann um ljótt athæfi
og sakfelt hann strax, að öllu ósönnuðu. Ung-
frú Cora, þetta er ekki sú ást sem eg hefi
heyrt talað um, og hún er alt annan veg en eg
hefi hugsað mér hana.”
“En þér eruð barn og skiljið því ekki
hlútina. Þegar eg sá yður þarna inni hjá
honum í setustofunni, þá hafði eg getað------”
“Það er engin ást, ef henni fylgir ekki fult
traust. Þér hafið enga ástæðu til að biðja
mig fyrirgefningar á neinu, en þér hafið góða
ástæðu til að biðja hr. Strand að líta til yðar
vægilega fyrir tiltækið.”
Nú opnuðust dyrnar og gamli Cobden
kom inn í stofuna. Hann var búinn að liggja
lengi vakandi í rúmi sínu og hugsa um það,
sem skeð hafði kvöldið áður. Hann mundi
það alt, og fyrirvarð sig stórlega fyrir það, að
systurdóttir hans skyldi hafa séð hann í því
ástandi sem hann var í. En þar fyrir utan var
hann glaður með sjálfum sér yfir því, að hún
var komin til hans. Hann mundi þó ekkert
eftir því, að Cora hafði komið þá um kvöldið
og það var ekki fyr en hann sá hana þarna
inni nú, að það ryfjaðist upp fyrir honum. Nú
mundi hann, að hún hafði komið og hvað hún
hafði sagt. Hann leit til hennar alt annað en
hýru auga.
“Herra Strand var að koma inn, og er nú
uppi í herbergjum sínum, ef yðar göfugheit
óskið eftir að sjá hann,” sagði hann kuldalega..
“Eg kom nú eiginlega til að fá fyrirgefning
frænku yðar.”
“Já rétt er nú það. Finnið þér til þess, að
full mikið hafi verið sagt af yðar hálfu? Þér
þyrftuð þá einnig að fá fyrirgefning Jóns
Strand, ef þér óskið eftir að geta staðið í báð-
ar fætur jafnt,” sagði Cobden.
“Það, að þér afneituðuð frænku yðar,
varð orsök í því, að eg hegðaði mér á þann
hátt, sem eg gerði, og ef það var í fyrsta skifti
sem þér höfðuð séð hana, gæti fyrirgefningar
leitun náð til yðar einnig,” sagði Cora og lýsti
sér nokkur stórkun í orðum hennar og svipur-
inn var stórmenskulegur.
“Sannleikurinn er sá, að eg vissi alls ekki,
að eg ætti neina systur dóttir, né að eg hefði
nokkru sinni átt nokkrg, svo þér getið ekki
ásakað mig fyrir það, þó eg þekti hana ekki.
En svo skil eg ekki, að það hvíli á mér nokk-
ur sylda til þess, að viðurkenna alla, sem að
dyrum koma, sem ættingja mína, svo þér meg-
ið haga orðum yðar og athöfnum sem mentuð-
um kvenmanni sæmir. Eg ber enga ábyrgð á
framkomu yðar.”
“Eg á ekki við það,” sagði Cora og leit til
gamla mannsins því augnaráði, að honum
duldist nú ekki við hvað hún átti.
“Eg neita því ekki, að eg hafi verið undir
áhrifum víns í gærkvöld, sem aldrei ætti að
koma fyrir. Joyce getur þú fyrirgefið mér
það?”
“Cora! þér eruð ósanngjarnar og grimm-
úðugar — þér ættuð að fara,” sagði Joyce í
fyrirlitningarróm. Svo gekk hún yfir til frænda
síns og kysti hann mjög innilega og blítt.
“Nú er eg til fyrir morgunmat,” sagði
gamli maðuririh. En Cora skildi að í raun og
veru var þetta bending til hennar um það, að
hún væri ekki meir en svo velkomin gestur.
Fór hún því að týgja sig af stað.
Þegar hún kom fram í gangveginn, stanz-
aði hún snögglega því hún sá að Jón var að
koma ofan stigann. Þegar hann sá Coru, brosti
hann nú ekki til hennar eins og hans var
venja til.
“Ó, Jón!” sagði hún. “Viljið þér fyrir-
gefa mér?” Og hiin rétti fram báðar hendur
sínar mót honum.
“Þér ættuð að biðja ungu stúlkuna, sem
þarna er inni, að fyrirgefa yður. Hana hafið
þér stórlega móðgað með fljótfærni yðar og
stórmensku,” sagði Jón kuldalega.
“Eg hefi talað við ungfrú Arnold. Strax
og eg var farin héðann í gærkvöldi, fann eg
hvað ranglát eg hafði verið.”
“Hafið þér þeðið hana að fyrirgefa yður?”
spurði Jón jafn kuldalega og fyr.
“Já, og hún hefir fyrirgefið mér. — En
þér, Jón. Getið þér fyrirgefið mér? Það var
ást mín til yðar sem kom mér til að hegða
mér eins og eg gerði. Eg varð hálf brjáluð af
afbrýðissemi, en eg get ekki
talað við yður hér, það, sem
mig vantar að segja yður.
Viljið þér koma til mín nú
þegar?”
“Eg hefi mikið verk að
ynna af hendi nú.”
“En þér gætuð gefið mér
eina stund. Eg fer nú heim
og bíð yðar þar.”
Hann horfði á hana
augnablik þegjandi. Aldrei
fanst honum hann hafa litið
hana jafn yndislega og nú. |
Hann skildi það, að hún hlyti
að hafa lagt mikið að sér, að ;
biðja Joyce fyrirgefningar, og
það hafði hún aðeins getað ..—
sökum þess, hvað hún elskaði hann heitt og
innilega.
“Eg skal koma,” sagði hann svo.
Hún rétti fram hönd sína. Ef hann að-
eins vildi taka í hönd hennar, það var fróun
til hennar. En hún þráði svo heitt að hann
tæki hana í faðm sér og kysti hana eins og
hann hafði áður gert. En hann var búinn að
snúa sér frá henni og genginn burt fyr en hún
vissi af. Hún stundi mæðulega og gekk til
dyra.
Gerald Southwold hafði komið til að sjá
Coru og var nú búinn að bíða heima hjá henni
nokkra stund. Fór hún því strax til hans inn í
lestrarsalinn er hún kom heim frá því að sjá
Jón.
“Hafið þér séð Strand?” spurði hann er
hún kom inn í stofuna.
“Já, eg kem frá honum nú,” svaraði hún.
“En þú lofaðir mér því að þú skildir skilja
málið eftir í mínum höndum. Cora eg er orð-
inn órór yfir þessu öllu. Yðar vegna vantar
mig að þú segir mér nú frá öllu.”
Gerald tók eftir því, þegar Cora kom inn,
að henni leið eitthvað ekki vel og hann fór að
undrast yfir hvað fyrir hefði komið. Cora
byrjaði á því, að segja honum frá heimsókn
sinni til Jóns kvöldið fyrir, og frá komu Joyce
á heimilið og að hún hefði séð hana og Jón
einar inni í setustofunni.
“Hvernig lítur þessi stúlka út. Er hún fríð
og myndarleg?”
“Já, hún er meira en fríð, hún er falleg.”
Svo sagði Cora honum frá því hvað hún sjálf
hafði sagt. Síðast sagði hún honum frá för
sinni og erindi þangað þá um morguninn.
“Þegar kvenfólk verður ástfangið, virðist
sem það tapi allri skynsemi. Cora, þú hefir
hagað þér eins og flón. Framkoma þín hefir
verið þannig, að hún hefir blátt áfram gefið
Jóni ástæðu til að fjarlagast þig og fara að
gefa meiri gaum þessari nýkomnu stúlku. Þú
segist eiga von á að hann komi hingað’ nú í
morgun?”
“Já.”
Hann horfði á hana eins og hann væri að
athuga útlit hennar og fegurð.
“Ef þú aðeins hagar þér skynsamlega, veit
eg, að fergurð þín heillar hann á ný er hann
komur, Cora, það er alveg nauðsynlegt að
þessu máli sé ráðið til lykta nú í dag. Það má
enginn tími tapast. Þegar þið hafið svo lokið
ykkar sökum, þá vil eg biðja þig, að láta hann
ekki fara án þess, að eg nái að tala ögn við
hann. Þú mátt eins vel vita það, að mér er
bráðnauðsynlegt að ná tali af honum nú sem
allra fyrst í dag. Eg átti frekar von á, að eg
fengi bréf frá honum í gær, þar sem hann
léti mig vita um það, að hann tæki tilboði
mínu. Ef hann væri eins og flestir menn ger-
ast, veit eg* að hann hefði skrifað mér þess
efnis. Eftir því er eg frétti nú, víðsvegar frá,
þá hefir ræða hans í þinginu haft tryllandi á-
hrif á fólkið og hann er nú orðinn einskonar
guð hjá því. Eg verð því að ná honum yfir á
mína hlið, með góðu — eða illu.”
; “Eg hefi enga von um að eg geti á nokk-
urn hátt hjálpað þér til þess, frændi.”
“Heimska! Eg treysti meir á þín áhrif en
það tilboð. sem eg hefi gert honum. Maður-
inn hefir óbilandi traust á sjálfum sér og trúir
því fastleea að hann komist áfram á sviði
stjómmálanna án minnar aðstoðar. Ef til vill
er hann réttur þar. Eg er sannfærður um, að
ef þú værir ekki ástfanginn í honum, þá gætir
þú látið hann gera að vilja þínum. Fyrir
(nokkrum vikum síðan hafðir þú skýra og
skarpa hugsun og mikla drift í öllum fram-
kvæmdum, en nú. — Svona fer ástin með
kvenfólkið. Eg vil legga til, að þú sýnir hon-
um enga ást eður blíðu nú þegar hann kemur.
Það kemur honum til að leita á, ef hann elsk-
ar þig, og þá verður hann viðráðanlegri fyrir
þig.”
Cora kvaðst skyldi fylgja ráðum hans.
Gerald var ánægður yfir því og fór. Hún sat
ein eftir og beið komu Jóns. Hún hafði búið
sig öllu því skarti sem hún átti til og gat nú
búningur hennar allur sómað hvaða drottningu
sem var. Hún gerði þetta alt til þess að Jón
skyldi verða sem mest hrifin af henni. Hún
gekk fyrir spegilinn og skoðaði sjálfa sig í
honum og var nú hæðst ánægð með útlit sitt.
Dálítil geðshræring hafði sett roða í hennar
Robin

ÞETTA MJÖL KOSTAR MINNA VEGNA
ÞESS AÐ FLEIRI BRAUÐ FÁST ÚR
POKANUM
vanalega fölu kinnar og augu hennar tindruðu.
Svo kom þjónn inn og sagði að herra
Strand væri kominn. Hún gekk fram á mitt
stofugólfið og beið hans þar. Þegar Jón kom
inn í stofuna tók hún ósjálfrátt nokkur spor
áfram mót honum en mundi þó alt í einu
hverju hún hafði lofað frænda sínum og stað-
næmdist. Þegar þjóninn var farinn og hafði
lokað hurðinni, hafði hún enn gleymt loforði
sínu og hljóp mót Jóni og fleygði sér í fang
honum.
“Jón, eg hefi verið flón, segið að þér fyr-
irgefið mér,” bað hún.
“Að sjálfsögðu fyrirgef eg yður, Cora,’r
sagði hann hæglátlega og losaði sig úr örm-
um hennar með hægð.
“Eg sló yður á vangann eins og einhvern
fant. Mér hefir liðið óbærilega illa síðan,”
sagði hún í klökkum róm.
Það greip hana hræðsla er hún leit í augu
hans og sá að þar var ekki sú ást og blíða,
sem hún hafði átt von á að hún sæi þar. Held-
ur sá hún nú þar meðaumkun.
“Jón, elskið þér mig ekki lengur?” spurðl
hún æðislega.
“Jú, Cora, eg elska yður, en------”
“Vér skulum ekkert minnast á neitt ann-
að. Eg elska yður, Jón. Eg dýrka yður! Eg
hefi verið flón, en skynsemin er nú komin til
mín aftur. Mig vantar bara yður, elskan mín
— ekkert, ekkert annað.”
Hún hélt sér fastri í faðmi hans. Hann
var kaldur og sýndi enga blíðu.
“Cora, eg hlýt að taka til greina fram-
tíðar velferð yðar. Eg hefi verið blindaður af
ást minni á yður. og hefi því ekki getað séð
hlutina í réttu ljósi. Þér kölluðu mig föður-
leysingja, sem hafði fundist í saurrennum
borgarinnar og-------”
Hún greip hendinni fyrir munn hans eins
og hún vildi þurka burt orðinn af vörum hans.
“Eg fyrirverð mig fyrir þau orð, sem eg.
talaði, fyrirgefið mér þau!”
“Vér erum komin af gegn ólíkum ættum
og stétt mannfélagsins. Þér eruð af miklum
ættum og hafið alist upp við auð og allsnægtir.
Mín ætt er óþekt og eg hefi alist upp meðal
fátæka lýðsins. Hugsjónir vorar og lífsskoðan-
ir eru einnig ólíkar, og----”
“En ást vor er hin sama, Jón. Eg elska
yður þrátt fyrir alt og eg veit að þér elskið
mig.”
Þessi stolti kvenmaður hugsaði ekkert um
það á þessu augnabliki, að hún væri að lítil-
lækka sig. Hún hugsaði einungis um það, að
hún elskaði þennan mann af öllu sínu hjarta,
og yrði að ná honum og ástum hans hvað sem
það kostaði. Hvað hún þráði heitt, að hann
legði arma sína um háls hennar og kysti
hana . Hún greip báðum höndum sínum aftur
fyrir háls honum og dróg höfuð hans niður
þar til varir þeirra mættust. Þrátt fyrir það,
hvaða sælu kossinn veitti Jóni, fann hann til
þess hvað hann var veikur á svellinum og dróg
sig með hægð frá henni. Hann var ekki nógu
sterkur til að yfirstíga þrá ástarinnar svo áður
hann vissi af, var hann búinn að draga hana
að sér aftur og þrysti henni upp að hjarta sínu.
“Ó, Cora! Eg elska yður svo heitt og inni-
lega,” hvíslaði hann í eyru hennar.
Og nú var það hann sem auðsýndi öll
blíðu atlotin. Hann úthelti hjarta sínu og hún
horfði hrifin og ástfangin í augu hans meðan
hann tjáði henni enn einu sinni ást sína með
allri *þeirri blíðu sem hann átt til.
“Nú h'ður mér svo vel,” sagði hún, þar
sem hún lág með höfuðið upp við brjóst hans.
Þau þögðu bæði og færðu sig að legu-
bekknum og settust þar hlið við hlið.
“Jón, viljiö þér þurka burt úr huga yðar
það, sem eg sagði um yður og láta þau orð
aldrei komast þangað inn aftur? Þér hafið
fyrirgefið mér, Jón?”
“Eg hefi ekkert að fyrirgefa.”
“Eg er svo lukkuleg núna, að eg get ekki
hugsað til þess, að þar vrði breyting á. ó, ef
að eg fengi ekki að njóta yðar.”
“Eg er ekki viss um að eg sé að gera það,
sem rétt er, þér munduð fljótlega gleyma mér,
og það er margt, sem er á móti því að þér
ættuð að verða konan mín.”
“Eg veit ekki um nokkurn hlut er því
gæti verið til fyrirstöðu.”
Jón leit á úrið og stóð snögglega á fætur.