Heimskringla - 01.02.1933, Qupperneq 7

WINNIPEG 1. FEB. 1933.
HEIMSKRINGLA
7. SÍÐA.
Einu sinni var málari í Florenze
Frh. frá 3. bls.
þessara gersema hugsaði hann
aldrei. Hann vildi láta alt vera
með kyrrum kjörum í gluggun-
um, og varð hryggur, þegar
hann sá að gimsteinn eða gull-
men höfðu horfið þaðan. Hann
saknaði þeirra eins og aðrir
sakna góðra vina.
Eitt kvöldið, þegar hann stóð
við brúarsporðinn sá hann unga
konu koma utan fljótsbakkann.
Það sló á hana gyltum bjarma
frá kvöldsólinni, og Alessandro
starði á hana, eins og hann
hefði aldrei séð konu fyr. Um
leið og hún gekk fram hjá hon-
um leit hún til hans og svipur
hennar brendi sig inn í sál hins
unga og viðkvæma listamanns.
Alessandro starði á eftir henni
yfir brúna. . . .
Honum fanst hann hafa séð
himneska sýn, fengið guðlega
opinberun. Hann var gagntek-
in af fegurð þessarar konu, og
gleymdi öllu nema henni.
Nokkra stund stóð hann í
sömu sporum. Svo gekk hann
heim og upp á vinnustofu sína.
Eftir þetta sá hann konuna
hvar sem hann var. Þó að hann
lokaði augunum, þá sá hann
hana. Hann sá hana nótt og* 1
dag, úti og inni, í vöku og1
svefni. Hann þráði ekki að nálg
ast hana eins og aðrir sveinar
ástmeyjar sínar. Honum nægði
að hugsa um hana og sjá hana
í draumi. Þegar hann kraup í
hinni heilögu Kristskirkju, þá
laut hann henni.
n. j
Þolinmæði fóstru var á þrot-
um. í sex ár hafði hún aldrei
séð Alessandro vinna að öðru
en einni konumynd. Oftast þeg
ar hún kom inn í herbergið
hans stóð hann með pensilinn
í hendinni, fyrir framan mynd-
ina og varð þess sjaldnast var
að fóstra hans kom inn. Þó
hun yrti á hann, var oft eins
og hann heyrði það ekki. Stund- 1
um sat hann í stóra hæginda-
stólnum frá morgni til kvölds
og horfði á myndina. Það var
eins og hann lifði í öðrum
heimi.
Fóstru fanst myndin fullger
fyrir langa löngu, og gat ekki
séð að hún tæki neinurti breyt-
ingum, enda þótt hann væri alt
af að vinna að henni. öll önn-
ur málverk sín hafði hann eyði-
lagt.
Fóstra var orðin mjög á-
hyggjufull yfir öllu þessu fram-
ferði drengsins, og sannfærð
um, að ekkert yrði úr honum,
ef þessu héldi lengur áfram. —
Það gengur á fé mitt, bráðum
er eg úr sögunni, og hver verð-
ur þá til að annast um hann,
hugsaði fóstra. Hún hafði orð
á þessu við Alessandro, en hann
horfði aðeins á hana með dökk-
um, dreymandi augum, og skildi
auðsjáanlega ekki, hvað hún
átti við. Hún sagði að hann
yrði að fara að sækja í sig
veðrið, mála fleiri myndir, og
koma sér í kynni við unga og
lífsglaða listamenn og taka
djarflega á lífinu. Hann kvik-
setti sig að lifa svona einn og
innibyrgður. Enginn þekti verk
hans og bráðum myndi enginn
að hann væri til. Hún gat ekki
unað þessu lengur.
Alessandro brosti eins og sak-
laust barn, og hafði auðsjáan-
lega gleymt því, sem fóstra
hans sagði, áður en hún lauk
máli sínu. Oft talaði hún við
hann í fullri alvöru, en hann
hélt uppteknum hætti eftir sem
áður. Oft gægðist hún inn um
skráargatið, til að sjá livern-
ig honum liði, en hann var alt
af samur við sig ... Svo lædd-
ist hún niður, hristi höfuðið
yfir fóstursyninum og sann-
færðist altaf betur og betur um
það, að þetta væri óþolandi lehg
ur. Hún varð dauðhrædd um að
drengurinn yrði að fífli eða fá-
bjána ef þessu héldi áfram. En
að ræða þetta við hann, það
var eins og að ætla sér að hand-
sama reyk.
Loks ákvað fóstra hans að
taka til sinna ráða. Hún fór að
þvo og skreyta stofur sínar, og
sendi út eftir vínföngum og
vistum. í kvöld ætlaði hún að
bjóða til sín nokkrum glöðum
listamönnum og ungum Flor-
enz-dætrum og vita hvort Al-
essandro fjörgaðist ekki í hin-
um glaða hóp. Ef til vill gat
fegurð einhverrar meyjar vak-
ið hann til lífsins og sett ólgu
í blóð hans . . . En hún ætlaði
ekki að láta Alessandro vita
neitt um þetta fyr en gestirnir
væru komnir, því annars gat
hún átt á hættp að hann væri
kominn niður að Arnofljóti og
stæði þar fram á nótt.
. . . Maður verður eitthvað að
aðhafast til þess að gera dreng-
inn að manni, hugsaði fóstra.
Og hún vissi að Florenzdætur
höfðu hitað mörgum undir bring
unni,
m.
Gestirnir voru komnir og stof-
urnar hjá fóstru mintu á æfin-
týr. Alt var skreytt fegurstu
blómum, rósum, liljum og túli-
pönum. Vínið glóði í þungum
silfurbikurum. Ilmur blóma og
víns vafðist að vitum allra og
gleðin dansaði í loftinu. — Lista
mennirnir voru þyrstir og þeir
drukku mikið. Hinar dökkeygðu
Florenzdætur voru hálfnaktar
eins og viltar skógardísir. Þær
breiddu út faðminn, ungar og
sólbrendar, og suðræna blóðið
logaði í æðum þeirra. Alt hús-
ið bergmálaði af hlátrum og|
söng. ... |
Það var auðséð að gestunum
geðjaðist vel að mega haga sér
eins og þeim bezt líkaði og
sleppa allri uppgerðarhæversku
og hirðkenjum.
Fóstra var í sjöunda himni
yfir gestum sínum. En það var
annað, sem truflaði gleði henn-
ar. Tvisvar sinnum liafði hún
farið upp á loft og beðið Aless-
andro að koma niður og taka
þátt í veizlugleðinni, en hann
var ókominn ennþá. Hann sat
fyrir framan myndina, og þegar
hún spurði hann, hvort hann
heyrði ekki hlátur unga fólks-
ins, þá brosti hann eins og sak-
laust barn. Hún bað hann að
koma niður og taka þátt í glað-
værðinni, og hann lofaði því.
En auðvitað hafði hann strax
gleymt því loforði, gleymt fóstru
sinni og gestunum, öllu nema
myndinni. í síöustu lög vildi
fóstra hans láta gestina fara
upp til hans, en því hafði hún
þó heitið, að hann skyldi ekki
komast hjá því að sjá þá.
Veizlugleðin jókst. — Gestirn-
ir urðu heitari og háværari.
Það var eldingaleiftur í augum
Florenzdætra. Listamennirnir
þutu eins og stormur um stof-
urnar og létu rigna yfir þær
rósum og liljum, en þær flugu
upp um hálsinn á þeim og kystu
þá. Allur þessi vilti flokkur ljóm-
aði af gleði hinnar frjálsbornu
æsku. Enginn mundi eftir Ales-'
sandro nema fóstra hans. Sumir
gestanna höfðu aldrei séð hann.
Nú ætti Alessandro að vera
kominn, hugsaði fóstra, þegar
gleðin stóð sem hæst. Það má
vera undarlegt efni í drengn-
um ef hann ekki þráir gleði og
kossa, eins og aðrir ungir lista-
menn ...
Alessandro kom ekki.
Fóstra tók til örþrifaráðsins.
Hún leit ennþá einu sinni yfir
hópinn, til að ganga úr skugga
um það, liver yngismeyjan væri
fegurst.
Signora Rósa Linda sat 'á
knjám unnusta síns og hallaði
sér ástúðlega upp að brjósti
hans. Það gat engum dulist að
hún bar af öllum hinum. Fóstr-
an kallaði á hana og bað hana
að fára upp til fóstursonari síns
og reyna að fá hann til að koma
niður. Hún vísaði honum á
herbergi hans og sagði henni
að ganga inn, þó hann svaraði
engu þegar hún dræpi á dyr.
Rosa Linda þekti Alessandro
ekkert, en hún var ung og góð
og vildi gera þetta fyrir fóstru
hans.
Rósa Linda barði að dyrum
hjá Alessandro.
Fóstran beið úti á ganginum.
Rósa Linda barði aftur.
Steinhljóð.
Þá opnaði hún hurðina í
hálfa gátt og gægðist inn. Hún
sá ungan og fölleitan svein sitja
þar inni og stara með stórum
og dreymandi augum á yndis-
lega konumynd. Rósa Linda
hrökk við eins og hún hefði
verið stungin. Hún var lostin
undrun. Hún starði á myndina
og trúði ekki sínum eigin aug-
um ...
Rósa Linda var í þann
veginn að snúa við, en það var
eitthvað sem seiddi hana inn.
Hún læddist á tánum án þess
Alessandro yrði hennar var.
En alt í einu leit hann upp og
sá hana. Hann spratt á fætur,
féll að fótum hennar —
Rósa Linda stóð hreyfingar-
laus eins og marmarastytta.
Svo fór hún ósjálfrátt að strjúka
hár sveinsins . .. Hvorugt þeirta
sagði orð. Loks laut hún niður
og kysti hár hans.
í því opnuðust dyrnar. Unn-
usti hennar kom þjótandi inn.
— Rósa Linda, sagði hann.
Það var ásökun og harka í
röddinni.
Hún leit biðjandi á hann, en
hreyfði sig ekki.
— Rósa Linda! sagði hann
aftur og rödd hans skalf af
reiði. Hann hrifsaði í öxl henn-
ar, kipti henni til sín og spark-
aði um leið í Alessandro. —
Hann hafði séð myndina og við
það æstist hann ennþá meira.
Hann hélt fast um öxl unn-
ustu sinnar og reiddi upp hnef-
ann.
— Nú veit eg hver þú ert.
Svona mynd er ekki máluð eft-
ir minni. Hvaða laun hefir þú
fengið fyrir að standa hér með-
an hann málaði þig? Hvað hefir
þú selt þig háu verði?
Rósa Linda fór að gráta, sagð
ist aldrei hafa komið hér fyr
og aldrei séð Alessandro svo
hún myndi.
— Þú lýgur, sagði unnusti
hennar. Þú hefir leikið þér að
því að fara á bak við mig og
svívirða ást mína. En nú getur
þú ekki blekt mig lengur. Nú
veit eg að ást þín hefir aldrei
Verið annað en uppgerð og
lýgi . . . Heldurðu að eg vilji
eiga konu, sem er frylla ann-
ars manns? Nei, Rósa Linda,
eg hata þig ... *
Hann hratt henni frá sér og
hún hálfdatt á gólfið.
Hann hló en það var grátur
í hlátrinum.
Alessandro var risinn á fæt-
ur. Jfann stóð náfölur upp við
myndina og skalf eins og hrísla.
Hann sagði ekki orð, en starði
á Rósu Lindu, eins og hún væri
drotning í ríki listanna, fegurð
allrar fegurðar, guðdómurinn
sjálfur . . .
Hávaðinn hafði heyrst niður
og nú kom fóstra þjótandi inn
ásamt öllnm gestunum.
— Hvað gengur á fyrir ykk-
ur, börn, sagði hún.
Yngismeyjarnar fóru til Rósu
Lindu. Listamennirnir ráku
strax augun í myndina. Svo litu
þeir á Rósu Lindu og svo aftur
á myndina. —
Þetta sá unnusti hennar,
benti á hana og sagði með fyrir-
litningu:
— Áður en eg fer, vil eg lýsa
því yfir, að þessi kona er ekki
lengur unnustu mína heldur op-
inber skækja í Florenz. — Svo
ruddist hann fram, stökk niður
stigann, tók hatt sinn og yfir-
höfn og þaut út, án þess að
kveðja.
Það sló óhug á alla. En líkt
og þetta kom þó stundum fyrir
meðal blóðheitra listamanna.
Rósa Linda grét eins og verið
væri að kvelja úr henni lífið.
Konurnar studdu hana niður,
lögðu hana upp á legubekk og
grétu með henni. Þær vissu all-
ar að hún var saklaus, að ást
hennar hafði verið falslaus og
einlæg. Fóstra stóð yfir henni
um stund, ráðalaus og lömuð.
Svo fór hún upp að vita hvað
Alessandro liði. —
Hann var sestur í stólinn,
framan við myndina. Andlit
hans lýsti angist. Það var eins
og lífið blakti á skari í augum
hans. Listamennirnir stóðu í
kringum hann. Það var hljótt
eins og í heilögu musteri.
■ Allir störðu á myndina. Hún
var af ungri konu, í fullri lík-
amsstærð. Hún var á gangi hjá
Ponte Vecchio og leit við um
leið og hún beygði inn á brú-
| arsporðinn. Líkami hennar var
| sveipaður gulbleiku klæði, sem
! minti á öldurnar á Arnófljótinu
j um sólarlag. Geisladýrð ljómaði
| um hana alla, hárið gljáði og
| augun leiftruðu, djúp og alvar-
leg. Það hvfldi guðdómleg tign
! yfir þessari konu, himnesk feg-
j urð, eilíf æska. Og þó var þetta
j engin önnur en Rósa Linda,
i dóttir Florenzborgar, jarðnesk
kona.
— Myndin andar. Hún er lif-
andi, sagði einn af listamönnun-
um.
— Meistaraverk, sagði annar.
Fóstra brosti í gegnum tárin
og fann að Alessandro vildi
vera einn.
— Við skulum koma niður,
hvíslaði hún til gesta sirina.
Þá lagði einn þeirra, sem var
listmálari, handgeginn höfð-
ingjanum Lorenzo de Medici,
hendina á öxlina á Alessandro
og mælti:
— Ungi meistari! Mynd þín
er ódauðlegt listaverk.
En það var eins og Alessandro
heyrði það ekki.
Gestimir fylgdu fóstru niður.
Alessandro sat einn eftir hjá
myndinni.
. . . Skömmu seinna kvöddu
gestirnir fóstru. Þeir höfðu lif-
að viðburðaríka og ógleyman-
lega stund. Rósa Linda vildi
ekki fylgd þeirra. Hún sagðist
vilja vera ein. Þegar hún fór
út frá fóstm gekk hún rakleitt
niður að Arnófljóti . . . og enn-
þá heyrast síðustu andvörp
hennar gegnum ámiðinn. —

•* Nafns ipjöld •* |
Dr. M. B. Halldorson
401 Boyd Bld*.
Skrlfstofusími: 23674
Stund&r sérstaklepa lungn&sjúk-
dóm&.
Er aB flnna á. skrlfstofu kl 10—12
f. h. og 2—6 e. h.
Helmlll: 46 Alloway Avt
Talsfml i 33158
DR A. BLONDAL
602 Medic&l Arts Bldg.
Taisími: 22 296
Stundar sérstaklega kvensjúkdóma
of barnasjúkdðma. — A75 hitta:
kl. 10—12 « h. og 3—6 e. h.
Helmlll: 806 Vlctor St. Siml 28 180
Dr. J. Stefansson
21Q MKDICAL ARTS DLDG.
Homl Kennedy og Grah&m
Stnndar elngöngu autfna- ryrna
nef- og kverka-njflkdftma
Er atf hitta frá kl. 11—12 f h.
og: kl. 3—6 e. h.
TaUlmi: 21*34
Helralll: 688 McMlllan Ave. 42691
DR. L. A. SIGURDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Phone 21 834 Otflce timar 2-4
Heimili ■ 104 Home St.
Phone 72 409
Dr. A. B. INGIMUNDSON
Tannlæknir
602 MEDICAL ARTS BLDG.
Sími: 22 296 Heimilis: 46 054
IV.
Um klukkan eitt daginn eftir
var barið að dyrum hjá fóstru.
Hún gekk hægt til dyranna og
opnaði. Hún hrökk við og náði
varla andanum fyrir undrun.
Úti stóð sjálfur höfðinginn
Lorenzo de Medici og málarinn,
sá af gestunum, sem mest hafði
hrósað Alessandro kvöldið áður.
— Gerið þér svo vel, yðar há-
söfgi. sagði fóstra og hneigði
sig djúpt.
— Það er hér, sem málarinn
Alessandro býr? sagði Lorenzo
de Medici.
— Já, yðar hágöfgi.
Hún fylgdi gestunum upp á
loft og opnaði dyrnar að vinnu-
stofu málarans. Þau gengu inn.
Alessandro hallaði sér aftur
á bak í stólnum. Önnur hendi
hans hekk út af stólbríkinni, hin
hvíldi í skauti hans og í henni
helt hann á pensli. Hann sat
hreyfingarlaus. Augu hans voru
opin og undarlega starandi.
Fóstra hans ýtti við honum.
— Alessandro.
— . Hvar er myndin, sagði
Ixirenzo de Medici.
— Yðar hátign, sagði leið-
sögumaður hans vandræðaleg-
ur. Eg verð að biðja yður að
fyrirgefa . . . Það lítur út eins
og eg hafi viljað gabba yður.
Myndin er farin af dúknum.
Hann hefir málað yfir hana í
nótt . . . með svörtum lit.
Þá setti báða hljóða. Fóstra
var náföl.
— Alessandro.
Höfðinginn Lorenzo de Med-
ici laut yfir sveininn, horfði í
j augu hans, lagði hendurnar á
, enni hans, leit til leiðsögumanns
síns og mælti:
I — Eftir því, sem þér segið
hefir Florenz mist sinn guðdóm-
Símið pantanir yðar
Roberts Drug Stores
Limited
Abyggilegir lyfsalar
Fyrsta flokks afgreiðsla.
Níu búSir — Sargent and
Sherbrooke búS—Sími 27 057
legasta meistara. Alessandro er
ekki lengur í tölu hinna lifandi.
Hann tók pensilinn úr hendi
hans, athugaði hann nákvæm-
lega.
— Þessi pensill hefir ekki
komið í svartan lit. Hefir nokk-
ur komið hingað í nótt?
— Nei, húsið var læst, sagði
fóstra grátandi.
Svo athuguðu þeir alla pensl-
ana, sem þeir fundu. Það var
ekki Svartur litur í neinum
þeirra. Þeir athuguðu nákvæm-
lega alt sem inni var, en ekk-
ért benti til þess að málað hefði
verið yfir myndina, þó að hún
væri orðin kolsvört eins og
myrkrið.
Það greip þá djúp lotning.
Svo mælti höfðinginn Lorenzo
de Medici, sem frétt hafði and-
lát Rósu Lindu:
— Myndin hefir verið hluti af
sál þeirra beggja, sameinast
þeim í dauðanum og horfið með
þeim inn í eilífðina. Svarti lit-
urinn á dúknum er skuggi dauð-
ans.
Svo gengu þeir út.
Fóstra var ein eftir og grét
yfir líkinu.
Davíð Stefánsson
frá Fagraskógi.
(1925).
—Mbl.
BANDALAG MEÐ RÚSSUM,
KÍNVERJUM OG JAPÖNUM.
G. S. THORVALDSON
B.A., L.L.B.
Lögfrœðingur
702 Confederation Life Bklg.
Talsími 97 024
W. J. LINDAL, K.C.
BJÖRN STEFÁNSSON
(SLENZKIR LÖGFHÆÐINGA*
á oðru gólfi
325 Main Street
Talsími: 97 621
Hafa einnig skrifstofur afl
Lundar og Gimli og eru þar
að hitta, fyrsta miðvfkudag i
hverjum mánuði.
Telephone: 21613
J. Christopherson,
tslenskur Lógfræðingur
845 SOMERSBT BLK.
0
Winnipeg, :: Manitoba.
A. S. BARDAL
selur líkklstur og ann&st um útfar-
ir. Allur útbúnatfur sá bemtl
Ennfremur selur hann allskonar
minnisvarba 03 legsteina.
843 SHERBROOKE 8T.
Phonei H6 607 WINNIPI6
HEALTH RESTORED
Lækningar án lyfja
DH. 8. G. SIMPSON, N.D., D.O., D.O.
Chronic Diseasea
Phone: 87 208
Suite 642-44 Somerset Blk.
WINNIPEG —MAN.
MARGARET DALMAN
TKACHKH OF PIANO
8S4 BANNING 8T.
PHONE: 26 420
Dr. A. V. Johnson
íslenzkur Tannlæknir.
212 Curry Bldg., Winnipeg
Gegnt pósthúsinuJ
Sími: 96 210. HeimUls: 33S2S
Jacob F. Bjarnason
—TRANSFER—
Baggaare and Pnrnitore MotIh
762 VICTOR ST.
SIMI 24.500
Arrnast allskonar flutninga fram
og aftur um bæinn.
J. T. THORSON, K. C.
falenxkur lÖKÍrœVingnr
Skrifstofa:
801 GREAT WEST PERMANENT
BUILDING
Sími: 92 755
DR. K. J. AUSTMANN
Wynyard —:— Sask.
1 enska blaðinu Daily Tele-
graph birtist grein frá frétta-
ritara þess í Aaustur-Asíu um
nýja samninga milli Rússlands
og Kína. Telur hann að samn-
ingurinn sé ekki gerður af
fjandskap við Japani, heldur
muni Rússar ætla sér að koma
á samkomulagi milli Japana og
Kínverja, ef tilraunir Þjóða-
bandalagsins mishepnast. Séu
margir þeiirar skoðunar, að ef
þetta takist, þá muni Rússar,
j Kínverjar og Japanir gera með
sér bandalag.
Alþ.bl.
Talslml: 28 88»
DR. J. G. SNIDAL
TANNLÆKNIR
614 Someraet Block
Portage Avenue
WINNIPM
BRYNJ THORLAKSSON
Söngstjóri
Stlllir Planos <ig Orgel
Siml 38 345. 594 Alverstoiie St.