Heimskringla - 22.02.1933, Síða 2

2. StÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 22. FEBR. 1933
ÞORBJÖRG JÓNSDÓTTIR
STEFÁNSSON
Æfiminning.
Að morgni þriðjudagsins. síð-
astliðinn 17. janúar, andaðist
Þorbjörg Jónsdóttir Stefáns-
son, háöldruð, að heimili sonar
síns og tengdadóttur, Mr. og
Mrs. J. Stevens, Blaine, Wash.
Hún fæddist að Álfgeirsvöll-
um í Lýtingsstaðahreppi í
Skagafjarðarsýslu, 20. febrúar
1844. Foreldrar hennar voru
hjónin Jón Pálsson, Einarsson-
ar, ættaður undan Jökli, og
Margrét Halldórsdóttir frá
Stafni í Svartárdal. Þau bjuggu
lengi að Miðvatni. Þessi systkini
Þorbjargar eru á lífi:
Þorgrímur Jónsson, Akri við
Riverton, Man.
Páll Jónsson í Kjarna í Geys-
isbygð, Man.
Engilráð Sigurðsson, Selkirk,
Man.
Þorbjörg var tvígift. Hét fyrri
maður hennar Stefán Stefáns-
son; hann var bróðir Jóns Ste-
fánssonar, er lengi bjó á Völl-
•um í Hólmi, eru þeir taldir ætt-
aðir úr Fljótum. Böm Stefáns
og Þorbjargar urðu 4:
1. Margrét, gift C. Wólf, hér-
lendrar ættar, San Francisco.
2. María, giftist Hannesi An-
dej’son, bæði dáin.
3. Jón, kvæntur Jórunni Ás-
mundsdóttur, Þorkelssonar, frá
Minniborg í Grímsnesi, búsett-
ur í Blaine, Wash. Jón er kunn-
ur fyrir blómarækt sína og feg-
urðarsmekk. Hann tók sér fjöl-
skyldunafnið Stevens, og fyrir
því var Þorbjörg heitin löngum
kölluð “amma Stevens”.
4. Kristín, giftist Jóni Jóns-
syni, hálfbróður Mr. Tómasar
Björnssonar í Geysisbygð, bæði
dáin.
Stefán og Helga bjuggu að
Kirkjubóli í Seyluhreppi, og síð-
ar að Leifsstöðum í Svartárdal
í Húnavatnssýslu. Þar dó Ste-
fán og brá Þorbjörg þá búi.
Árið 1885 fluttist hún vestur
um haf með seinni manni sín-
um, sem varð, Sigurði Stefáns-
syni, bróður Halldórs Stefáns-
■sonar, er lengi var á Víðimýri.
Þau munu hafa gift sig í Win-
nipeg, þegar vestur kom. í Win-
nipeg dvöldu þau fá ár. Fluttu
þaðan til Geysisbygðar og tóku
þar bólfestuland. Árið 1902 flutt
ust þau vestur á Kyrrahafs-
strönd; voru fyrst tæp 2 ár í
Iiallard (Seattle), og settust
síðan að í Blaine, Wash. Dvöldu
þar bæði til dánardægurs. Þeim
varð eigi barna auðið. Sigurður
dó 22. nóvember 1922. Síðan bjó
Þorbjörg lengst af ein í litlu
húsi, er hún ávalt hélt mjög
hreinu og vistlegu.
Þann 5. julí, 1931 veiktist hún
af ellisjúkdómi þeim, er að lok-
um leiddi hana til bana. Fékk
hún eigi lyft höfði frá kodda
í hálft annað ár. Lá hún að
heimili Jóns sonar síns, og naut
þar þeirrar hjúkrunar og ást-
úðar. er kunnugir dáðust að.
Virtist banalegan ekki að sama
skapi þungbær, sem hún var
löng, og lauk sem væri í sælli
svefnró.
Æfiskeiðið varð 88 ár og 11
mánuðir tæpir. Barnabörn Þor-
bjargar eru nú 12 á lífi, en
jjeirra börn 18.
Fram á andlátsstund bar út-
lit hennar þess vott, er þeir
segja, er sáu hana unga, að hún
hafi verið frábær myndarkona
í sjón — fríð, há og íturvax-
in. Sálaratgervi hennar var og
gott, bæði um greind og hjarta-
lag. Að hætti ágætra íslenzkra
kvenna, var hún trygg og vin-
föst, og vildi grönnum sínum
alt. gott gera — oft yfir efni
fram Eiginmannsmissi og fá-
tæktarkjör á ættjörðinni ollu
því, að börn hennar, öll nema
hið elzta, Margrét, ólust eigi
upp hjá henni. Eigi að síður
naut hún af þeirra hálfu bæði
elsku og skyldurækni. Söng
unni hún og ljóðum, og var
laglega hagmælt, þótt lítið flík
aði hún því. Trúarskoðun henn-
ar mun verið hafa, — að minsta
kosti síðari árin, — víðsýn og
kreddulaus, eins og sæmir ætt-
göfugum og vel gefnum íslend-
ingum. Á þeim skyldi sannast
— og mundi sannast, væri þeim
gefið ráðrúm til þess — þetta
sem Þ. Þ. Þ. segir bæði satt og
vel:
“Bjartsýnin bezta
barnatrú þín
hóf í hærra gildi.
Sanngöfgar sálir
sértrú hverja
Ijóma eigin Ijósi.”
Jarðsetningin fór fram frá út-
fararstofu Blainebæjar fimtu-
daginn 19, janúar, með aðstoð
undirritaðs. Var viðstaddur
fjöldi vandamanna og vina.
Blaine, 14. febr. 1933.
Fr. A. Friðriksson.
ÞÆTTIR ÚR SPÁNSKRI
BÓKMENTASÖGU.
Vesturgotar á Spáni.
Eins og áður hefir verið drep
ið á, gerðu nágrannaþjóðir
Spánverja bæði að norðan og
sunnan nokkrar tilraunir til að
brjótast inn í landið, og því á-
gengari urðu þær, sem ríki
Rómverja stóð valtara fæti, unz
landvarnarlið keisarans fékk ei
við neitt ráðið og varð að láta
hverja landspilduna af annar
af hendi við innrásarþjóðirnar.
Mest hættan stafaði af þjóð-
um þeim, sem bjuggu fyrir norð
an Rómaveldi. Kölluðu Róm-
verjar þær einu nafni “barb-
ara”, og hafði það orð fyrst
framan af ei þá niðrandi merk-
ingu, sem það hefir nú, heldur
var það hljóðhermi, sem átti
að tákna hin óskiljanlegu hljóð,
sem útlendingar þessir gáfu frá
sér. Þeim var og gefið nafnið
“germanir”. Mun það vera kom
ið úr máli keltneskra þjóða, er
bygðu Gallíu, og þýðir þar “ná-
árásum óvinanna. Trúarbrögð kyntust verzl gerðu , c
þeirra voru með líku móti og kröfur til lítsþæginda, brey
hinn forn-íslenzki átrúnaður, liáttum sínum í klæðaburði
og svipaði þeim að mörgu leyti mataræði í samræmi við þ
til trúarbragða frumbyggja sem tíðkaðist meðal lands-
Spánar, íberanna. En German-
ir létu fljótt kristnast, einkan-
lega þeir, sem koma við sögu
Spánar.
Þeir germönsku þjóðflokkar,
sem fyrst brutust inn á Spán,
manna. Fáar nýjungar fluttu
þeir með sér í staðinn, og urðu
áhrif þeirra lítil eða engin, er
stundir liðu. Þannig varðveittu
þeir tungu sína gotneskuna, að
eins skamma hríð, tóku smám
nefndust Vandalir, Alanar og saman UPP latínumál í stað
grannar”. En þótt þeir gengju
undir sama nafni hjá Róm-
verjum, var fjárri því að þeir
mynduðu eina þjóðarheild.
Skiftust þeir þvert á móti í ýms-
ar meira og minna fjarskyldar
þjóðir, og þær aftur í margar
ættkvíslir, sem voru að mestu
leyti óháðar hver annari.
Fyrstu upplýsingarnar, sem
kunnar eru um þessar þjóðir,
er að finna í ýmsum fornaldar-
ritum latneskum og grískum,
og eru það tilvitnanir úr glöt-
uðu riti eftir gríska stjörnufræð
inginn og siglingamanninn Py-
teas, sem lifði um miðja öld f.
Kr. Gerði hann út leiðangur frá
Marseille norður í höf, komst
alla leið til Thule, sem mun
hafa verið ein af Hjaltlands-
eyjunum eða jafnvel ísland, og
sigldi svo þaðan inn í Eystra-
salt. Hitti hann þar fyrir Ger-
mana. í fyrstu lifðu þeir flökku
lífi, höfðu engan fastan verxi-
stað, en lögðu fyrir sig veiðar
og kvikfjárrækt. Síðar tóku þeir
sér fasta bústaði, bygðu sér hús
og lifðu saman í smáþorpum
og tóku að leggja stund á ak-
uryrkju. Loks höfðu mök þeirra
við rómversku nágrannan þær
afleiðingar, að þeir komust smá
saman á hærra stig menningar,
lærðu að notfæra sér leir til
húsagerðar, og bygðu regluleg-
ar borgir með suðrænu sniði.
Germanir voru yfirleitt háir
vexti, þreknir og ljósir á hár
og hörund. Karlmenn fengust
aðallega við hernað og veiðar,
en létu konur og þræla hafa á
hendi heimilisstörf og akur-
vinnu. Klæðnaður þeirra og
vopn voru mjög ófullkomin, áð-
ur en þeir lærðu aðra betri
gerð af Rómverjum. Þegar þeir
lögðu í hernað í því skyni að
leggja undir sig ný lönd og
flytja þangað búferlum, fylgdi
hernum allur landslýður og ferð
uðust konur og böm í stórum
vögnum, er stundum voru not-
aðir í orustum til hlífðar gegn
Svevar. Komu þeir austan af
Ungverjalandi og Þýzkalandi,
fóru yfir Frakkland með báli
og brandi og náðu með aðstoð
rómyersks herforingja, sem gert
hafði uppreisn gegn keisaran-
um, að komast hindrunarlaust
inn á Spán. Lögðu þeir mikinn
hluta skagans undir sig og
dreifðust um landið (árið 409).
Ekki festu þeir þó yndi þar og
áttu í sífeldum erjum sín á milli.
Fóru svo leikar að Alanar hurfu
alveg úr sögunni sem sjálfstætt
þjóðarbrot, og Vandælir fluttu
yfir til Afríku með alt sitt og
stofnuðu ríki, þar sem nú heitir
Marokko, Álgier og Tunis. Voru
þá Svevar einir eftir á Spáni.
Bjuggu þeir í norðvestur hluta
landsins, þar sem nú heitir Gali-
sía, og stóð ríki þeirra þar í
nálega tvær aldir, ef/a þangað
til Vesturgota lögðu það und-
ir sig. Vestgotar þessir voru
einnig germanskir, komnir aust
an af Ungverjalandssléttum, og
flyktust þeir suður á Spán fimm
árum eftir innrás þeirra Sveva
og Vandæla, en höfðu farið her-
skildi yfir flest lönd rómverska
keisaradæmisins, og tekið Róm
sjálfa. Lögðu þeir nú smám
saman allan Pyreneaskagann
undir sig, fyrst í nafni keisar-
ans, en að lokum fyrir sjálfa
sig ,og stóð ríki þeirra þar með
blóma í þrjár aldir, til þess er
Serkir stigu á land á Spáni (ár-
ið 711).
hennar, og telja sumir, að got-
neska hafi alveg verið undir
lok liðin, er Arabar lögðu Spán
undir sig. Tiltölulega fá orð úr
þvf máli hafa verið tekin upp
í spönskuna, en hins vegar eru
allmörg spönsk mannanöfn og
staða af gotneskum uppruna.
í trúarefnum urðu áhrif Vest-
gota ennþá minni. Hinum
forna átrúnaði sínum á nátt-
úruöflin, eða persónugerving-
ar þeirra, höfðu þeir hafnað
fyrir kristna trú, en af pólitísk-
um ástæðum aðhyltust þeir síð-
ar kenníngar Arriana, og loks
var kaþólsk trú aftur í lög tek
in, án þess að þessi trúarbragða
skifti hefðu tiltakanlegar deil-
ur í för með sér. Á einu sviði
má þó segja að Vestgotar hafi
látið til sín taka og unnið þarft
verk öldum og óbornum, en
það er í lögspeki og stjórnfræði
og mun síðar vikið að því. —
Menningarástandið versnaði
st.órum við það að Rómaveldi
féll í mola, og skipulag það, er
ríkt hafði í landsstjóm og hér-
aöa. Skólamir hurfu úr sög-
unni og fræðslu var nú ekki að
hafa annarstaðar en hjá þeirri
einu stétt, sem að jafnaði fékst
við annað en stríð og hemað
sem sé prestastéttinni. í kirkj-
um og klaustrum störfuðu nokk
urskonar skólar, þar sem ekki
var eingöngu veitt tilsögn
kristnum fræðum, heldur einn-
ig í öðrum greiríum. Þá var
að menn áafi brugðið því fyrir
ig alt fram á 7. öld. í stað þess
tóku menn upp latínuletur með
sérstöku sniði, sem síðan hefir
vmist verið nefnt gotneskt eða
kent við Toledo, höfuðborg Vest
'ota. í fyrstu voru aðeins not-
aðir upphafsstafir, og með slíkri
skrift eru elztu handrit. Skrif-
að er ýmist á bókfell eða eins-
konar pappír, sem var búinn til
úr blöðum papyrusplöntunnar.
í kirkjum og klaustrum bæði
Arríanna og kaþólskra manna
voru til stór bókasöfn, og feng-
ust margir munkar við að af-
ríta bækur — þær, sem mest
voru eftirsóttar, — í fjölda ein-
taka. Sölu þeirra önnuðust
bókabúðir, með líku sniði og
þegar höfðu tíðkast í tíð Róm-
verja.
Vísir.
tekiö upp á þeim sið, í samræmi
íbúar Spánar voru þegar mjög við siðareglur kirkjunnar, að
blandaðir að uppruna, er Vest
gotar og frændþjóðir þeirra sett
ust að í landinu. Og úr því
varð ruglingurinn enn meiri
þótt kynblöndunin væri ekki ör
fyrst í stað, því að lög Vestur
gota bönnuðu þeim að giftast
útlendinugm. Síðar var það
bann afnumið og sömu lög
í því efni sem öðrum látin gilda
fyrir alla landsbúa. Alt fyrir það
var mikið djúp staðfest milli
hinna ýmsu kynflokka. Vest-
gotar skoðuðu sig sem yfir-
þjóð, litu smáum augum
spánsk-rómönsku íbúana og
Gyðinga, sem fluzt höfðu í stór
hópum til Spánar og voru nú
ofsóttir og fyrirlitnir. Flestir
höfðingjar og hirðmenn voru
gotneskir, og lengi vel mátti
enginn gegna opinberri stöðu,
nema hann hefði sítt hár, en
það var eitt af því sem einkendi
gotneska aðalinn. Hélzt það við
lengi á Spání, að þeir menn
þóttu tignastir, sem gátu rakið
ætt sína til Vestgota. Og enn
ganga spánskir aðalsmenn, eða
þeir, sem “blátt” blóð rennur
í æðum, undir nafninu “los
godos” þ. e. Gotar (í Argentínu
er það heiti haft um Spánverja
yfirleitt í niðrandi merkingu,
vegna þess, að þeir þykja
hreyknir af ættgöfgi sinni, og
finst lítið til koma hinna ætt-
smáu Ameríkumanna.)
* * *
Eins og Vestgotar stóðu yf-
irleitt framar öðrum íbúum
Spánar í öllu því, er laut að
hernaði og líkamlegri atgervi,
að sama skapi voru þeir eftir-
bátar hinna í andlegum efnum.
Laut starfsemi þeirra mestöll að
hernaði og stjórnmálum, og
verður ekki sagt að með þeim
hafi borist nýir menningar-
straumar inn í landið. Aftur á
móti færðu þeir sér í nyt leifar
hinnar rómversku menningar,
og lærðu margt af Spánverjum,
sem stóðu þeim framar að kunn
áttu í flestum greinuríi. Má þar
meðal annars nefna að þeir
tóku nú upp iðnað og verzlun,
bafa drengi og stúlkur ekki sam
an í bekk, heldur hver í sínu
lagi, og hafði það þau áhrif að
kvenfólk varð afskift í skóla-
mentun og hlaut í flestum til-
fellum að láta sér nægja þá
uppfræðslu, sem heimilin gátu
lá.tið í té, en hún var bæði lítil
og .stopul, meðan hinar sífeldu
styrjaldir geysuðu um landið og
hindruðu menningarlega við-
reisn þjóðarinnar.
Það voru Gyðingarnir á Spáni
sem fyrstir komu á fót vísi til
háskóla, með því fyrirkomulagi
sem síðar varð alment, að kenn
ararnir voru ekki látnir yfir-
heyra nemendurna, heldur lásu
þeir í áheyrn þeirra hin merk-
ustu rit og útskýrðu þau.
Á Rómaröldinni störfuðu
mjög margir íþrótta- og leik-
fimisskólar, en nú lögðust þeir
niður, vegna þess að Vestgotar
iökuðu ekki aðra líkamsment
en þá, sem að einhverju leyti
gat æft þá í vopnfimi eða her-
kænsku, eins og t. d. burtreið-
ar (turniment).
Ein af ástæðunum fyrir því,
hve öll menning átti erfitt upp-
dráttar á þessu tímabili var og
það, hvað landslýður var sund-
urleitur. Hann skiftist í þrjá
ílokka eftir tungumálum. Yfir-
þjóðin gotneska talaði, að
minsta kosti framan af, got-
nesku; afkomendur Rómverja,
og þeir, sem höfðu tileinkað sér
rómverska menningu, töluðu
latínumál, en baskneska var töl-
uð af nokkrum ósiðuöum ætt-
kvíslum í norðurhéruðum lands
ins. Aðeins tvö hin fyrnefndu
voru ritmál. Gotneska letrið, er
oft er kent við Ulfila biskup eða
jýðingu hans á biblíunni, var
myndað upp úr rúnaletri og
gríska stafrófinu. Með því voru
ritaðar bækur Arríana, en hinn
rómverski 'hluti þjóðarinnar not
aði latínuletur. Eftir það að ka-
þólsk trú hafði verið í lög tek-
in, var arríönskum bókum tor-
tímt hvar sem til náðist, og
þvarr þá óðum notkun gotneska
letursins, þótt fyrir hafi komið,
FRÁ
27.-
fSLANDI
-30. jan.
Bruni á Akureyri.
Laust fyrir kl. 7 í gærkvöldi
varð vart við eld í vörugeymslu-
húsi klæðaverksmiðjunnar Gefj-
unnar við Glerá á Akureyri.
Brunalið Akureyrar var þegar
kvatt til, en þegar það kom, var
eldurinn orðinn svo magnaður
að ekki tókst að slökkva hann
og brann húsið til kaldra kola.
Bandaríkin og víðar í Ameríku,
og geysar nú á Englandi og
meginlandi Evrópu, er komin
hingað til lands. Hefir hún þeg-
ar náð fótfestu á landinu í 2
stöðum, í Hafnarfirði, og á Ás-
mundarstöðum á Sléttu norð-
ur.
Þórður Edilonsson héraðs-
læknir í Hafnarfirði, hefir lýst
yfir því, að það sé talinn venju-
legur tími, frá því að menn
smitist af inflúenzu og þangað
til þeir veikjast, 2—3 dagar.
. Og þegar Sviði kom til Hafn-
arfjarðar, eftir 5 daga ferð frá
Englandi, og enginn var veikur
um borð, var skipverjum leyft
'að fara í land. En reynslan hef-
ir nú sýnt að menn geta geng-
ið lengur með smitun en 2—3
daga án þess að sýkjast, því að
einn af skipverjum Sviða veikt-
ist á sjötta degi frá því að skip-
ið fór frá Englandi. I þessu sam
bandi er líka rétt að geta þess
hvernig fór um Ver. Hann var
álíka tíma frá Englandi og Sviði
en tók ekki land, heldur fór á
veiðar; kom svo inn eftir tvo
daga, vegna þess hve margir
skipverjar höfðu veikst af in-
flúenzu. Þessi tvö dæmi um
Sviða og Ver sýna það, að
menn ganga lengur með smit-
unina, heldur en landlæknir hef
ir gert ráð fyrir.
Þess vegna megum vér bú-
Aðalvörugeymsla og klæða-
geymsla verksmiðjunnar var í ast við því að veikin sé hingað
þessu húsi, og mun litlu
engu hafa verið bjargað.
sem
komin og gjósi upp bráðlega.
Og eftir því sem hún hefir ihag-
Hús þetta var járnvarið timb-: að sér erlendis, má búast við
urhús og stóð vestan við verk-' því að menn veikist hrönnum
smiðjuhúsið, nálega 20 metra
frá því. Verksmiðjuhúsið sak-
aði ekki.
Um upptök eldsins var ekki
kunnugt í gærkvöldi.
* * *
Bruni í Leiru.
30. jan.
Um kl. 5 í gærkvöldi kom upp
eldur í Bakkakoti í Leiru og
brann hann til kaldra kola á
skömmum tíma.
Um upptök eldsins er ekki
enn vitað með vissu. Þetta var
timburhús einlyft, og ætla
menn helzt að eldurinn hafi
komið upp í svefnherbergi, frá
ofni þar.
Ábúandinn á Bakkakoti heit-
ir Jóel Jónsson og bjó hann þar
með konu sinni og fimm börn-
um. Fleira fólk var ekki á heim-
ilinu.
Enginn var heima þegar eldur
inn kom upp. Var húsfreyjan
saman, að allir á mörgum heim
ilum leggist samtímis, og heim-
ilin verði ósjálfbjarga um sinn.
Ver skal ekki spáð.
Vér munum enn “spönsku
veikina” og ýmsan inflúenzu-
faraldur síðan, og þess vegna
er nauðsynlegt að gera nú þeg-
ar ráðstafanir til þess að mæta
þessari inflúenzu.
Mbl.
* * *
HALLDÓR HANSEN
dr. med.
Doktorspróf Halldórs Hansens
fór fram i gær í neðrideildar-
salnum í Alþingishúsinu. Er
það hvorttveggja, að doktors-
próf eru hér ekki á hverjum
degi, enda var salurinn troð-
fullur af áheyrendum og sval-
irnar af stúdentum.
Athöfnin hófst kl. 1 og stóð í
fullar 4 klst. Próf Guðm. Hann-
nýfarin að heiman ásamt elzta j esson stýrði henni, vegna þess
barninu, en húsbóndinn var úti að Jón Hj. Sigurðsson, deildar-
í hlöðu og voru hin börnin hjá
honum.
Eldsins varð fyrst vart þann-
ig, að frá Kötluhóli sást reykur
þar. Var þá safnað mönnum
og er á vettvang var, komið, var
eldur ekki magnaður, en reykur
svo mikill í húsinu að ólíft var
inni. Litlu tókst að bjarga af
innanstokksmunum, enda stóð
húsið í ljósum loga rétt eftir
að menn komu þangað. Vatns-
geymir var skamt frá húsinu,
og var þangað sótt vatn til þess
að reyna að slökkva og halda
eldinum í skefjum. Ebki tókst
þó að slökkva eldinn í húsinu,
en hlöðu og fjös, sem er skamt
þaðan, tókst að verja með dugn
aði þeirra manna, er þar komu
að.
Borgunblaðið átti tal við síma-
stöðina á Leiru í gærkvöldi. Var
þá sagt að enn logaði í rústun-
um: voru kol geymd í kjallar-
anum, og hafði eldurinn þá læst
sig í þau, en engin hætta var
talin að hann mundi ná til ann-
ara húsa.
Fólkinu í Bakkakoti var kom
ið fyrir á næsta bæ, og var það
þar í nótt.
Eftir því sem blaðið hefir
frétt, mun bæði húsið Bakka-
kot og innbú þar hafa verið vá-
trygt.
* * *
Inflúenzen.
27. jan.
Það er nú komið á daginn,
að inflúenzan, hin bráðsmit-
andi pest, sem gengið hefir um
forseti, var annar af andmæl-
endum. Um leið og hann setti
samkomuna gat hann þess, að
þetta væri fyrsta doktorsritgerð
in í læknisfræði, er háskólanum
hefði borist.
Þá tók doktorsefnið til máls
og sagði frá tildrögum bókar
sinnar. Hafði hann skömmu
eftir próf tekið að stunda sér-
nám í meltingarkvillum erlendis,
og rak sig þá fljótlega á það,
að margt var enn á huldu í þess
um fræðum og orsakir margra
meltingarsjúkdóma lítt þektar.
Vaknaði þá hjá honum sterk
löngun til þess að reyna að ráða
einhverja af þessum ráðgátum.
Hefir þetta ekki gengið úr huga
hans síðan og orðið tilefni til
doktorsritgerðar hans.
Þá tók, próf. Jón Hj. Sigurðs-
son til máls. Lýsti hann fyrst
all-ítarlega efni bókarinnar, og
þar næst rakti hann hvert at-
riði eftir annað, sem honum
þóttu að einhverju leyti athuga-
verð. Hann kvartaði meðal ann-
ars yfir því, að bókin væri ó-
þarflega langdregin og erfið af-
lestrar, að registur fylgdi ekki,
, en sérstaklega þótti honum
höf. of trúaður á berklaveikina
sem aðalorsök þessa kvilla. —
Væri ekki laust við að hann
kæmi fram sem málafærslumað
ur fyrir sinni skoðun. Var þetta
langt og skörulegt erindi, en
margbrotnara en svo, að hér
verði nánar frá sagt.
Næst tók doktorsefnið til
máls, svaraði aðfinslum J. Hj.