Heimskringla - 12.04.1933, Síða 6

«. StÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 12. APRÍL 1933
JON STRAND
Saga eftir
PAUL TRENT.
Þýdd af
G. P. MAGNÚSSON.
Jón þagnaði snögglega er hann beyrði að
barið var að dyrum. Það var Philip.
“Hr. Cobden vantar að tala við yður hr.
Strand,” sagði Philip. ‘‘Eg sagði honum að
þér væruð vant við látinn nú sem stæði, og
vantaði hann þá að vita hvað yrði þar til þér
gætuð talað við hann.”
Jón sneri sér að Gerald og horfði fast í
augu hans. Það var margt, sem falst í því
augnaráði.
“Vinurinn, sem þér svikuð, luguð að, stálu
frá og eyðilögðuð er hér við dyniar, á eg að
skýra honum frá tilboði yðar til mín? Á eg
að leyta hans ráðleggingar í málinu?” spurði
Jón.
Southwold svaraði engu. Andlit hans gekk
alt í bylgjum, sem stórsjór.
“Eg hefði ekki átt að koma hingað,” sagði
hann svo án þess að.láta sem hann hefði nokk-
uð tekið eftir spurningum Jóns.
“Á eg að bjóða herra Cobden að koma
inn?” spurði Jón.
“Þess gerist engin þörf. Það hefði hvor-
'Ugur okkar neitt gott af því. Þér hagið yður
eins og barn, Jón.
“Philip, farðu og segðu hr. Cobden að eg
komi að tala við hann eftir nokkrar mínútur,”
sagði Jón, og sneri sér svo að Gerald.
“Getur yður undrað það, þó eg beri heift
og vantraust til yðar? Til yðar, sem eyði-
lögðuð líf þess manns sem var bezti vinur
yðar og líf þeirrar konu sem hann unni.”
“Eg hefi ekkert reynt að verja framkomu
mína gegn þessum manni, og geri það ekki
frammi fyrir yður. Góða nótt.”
Jón fylgdi Gerald til dyra og fór svo að
finna gamla Cobden, en hann gat ekki í-
myndað sér hvað hann vildi sér um þetta
ieyti, sem hans vani var, að vera kominn í
rúmið.
“Eg hefi hlerað að ungfrú Mason hafi
gert Joyce tilboð um, að koma til sín og lifa
með sér. Eg held að hún ætti að taka þessu
boði tafarlaust,” sagði Cobden við Jón er
hann kom inn í herbergið.
“Vantar þig að verða af með Joyce af
heimilinu?” spurði Jón undrandi.
“Hvaða fjarstæða, drengur. Eg hefi fram-
tíð hennar í huga, en ekkert annað. Ef eg
skyldi nú hrökkva upp af bráðlega, sem alveg
eins vel má gera ráð fyrir að verði, því eg er
orðinn gamall maður, — þá yrði hún að fara
og vinna fyrir sér sjálf, og--”
“Það væri ekki nauðsynlegt fyrir hana að
gera það ,svo lengi sem mín nyti við,” svar-
aði Jón.
“Þú þekkir ekki Joyce. Þú yrðir sá síð-
asti maður, sem hún mundi biðja um, eða
þiggja aðstoð frá. Eg held jafnvel að henni
finnist hún vera byrði á mér, en það er
heimskulegt, þar sem hún gerir meir en vinna
fyrir sér hér á heimilinu. Hún er aldrei iðju-
laus allan daginn, sjá breytinguna, sem orðin
er á öllu hér í húsinu síðan hún tók að hirða
um það.”
“Hví óskar þú þá að senda hana frá þér?”
“Til þess, að hún fái tækifæri að læra sem
mest af kvennlegum listum. Þetta er ekkert
heimili fyrir unga stúlku að alast upp á.”
“Hefir þú talað um þetta við Joyce
sjálfa?”
“Ungfrú Mason sagði mér að hún hefði
gert Joyce þetta tilboð. En eg aðeins mintist
lítilsháttar á það við hana þegar eg kom heim.
En hún fór þá strax að gráta.”
“Eg geri ráð fyrir að henni hafi fundist,
að þú álitir að hún væri til þyngsla og örðug-
leika á heimilinu.”
“Eg veit við hvað þú átt, Jón. En það er
ekki rétt skoðað af þér. Jafnvel þó hún væri
hér ekki mundi eg ekki hverfa aftur að mín-
um fyrri háttum. Nærvera hennar hefir
kent mér-----”
“Eg átti ekki við það, sem eg þykist skilja
að þú eigir við. En láttu hana ekki fara af
heimilinu. Eg er sánnfærður um, að við
söknum hennar báðir ef hún fer, og þar að
auki veit eg að henni líður betur hér hjá
okkur, en henni mundi líða nokkurntíma hjá
ungfrú Sylvíu Mason,” sagði Jón hugsandi.
“Hvað sem því líður þá liggur ekkert á.
að afráða neitt um þetta nú. En eftir á að
hyggja, hver var það, sem var hjá þéf áðan
inn í herberginu þínu?” spurði Cobden.
“Það var Gerald Southwold.”
Cobden kiptist við í sætinu og leit spyrj-
andi augum til Jóns.
“Eg vona að þú hafir ekki heyrt neitt af
því, sem hann sagði. Hann var enn að reyna
að komast að samningum við mig. En eg sat
við minn keyp og neitaði öllum tilboðum
hans. Eg sagði honum að nú vissi eg alt um
breytni hans við Marían, pg gaf honum ljóslega
ur hans.
“Eg veit ekki hversu hyggilegt það hefir
verið af þér að minnast á Marían. Jæja, hvað
um það. Góða nótt og góða lukku á morg-
un, Jón.”
Næsta morgun heimsótti Jón alla kjör-
staðina og var honum tekið með fögnuði al-
staðar. En þegar fór að líða á daginn, kom
hann að máli við umboðsmann sinn, er sagði
honum að hann hefði ekki eins góða von um
sigur nú, sem áður.
“Eg tel enga von um sigur, svo að þú
mátt búast við því versta,” sagði umboðsmað-
til kynna hvaða álit eg hafði á honum.”
“Við höfum gert alt sem við höfum getað
svo við getum naumast kent okkur um ósig-
urinn ef hann verður upp á teningnum,” sagði
Jón glaðlega.
Eitt sinn fór Jón þar fram hjá, sem Cora
var með Sylvester í bíl og honum til stórrar
undrunar veifaði hún hendi til hans. Sylvía
ferðaðist milli kjörstaðanna þennan dag og var
Joyce með henni. Þeim vár sérlega vel tekið
■ af öllum sem þær töluðu við.
Loksins kom að því að klukkan yrði átta
um kvöldið og kjörstöðum öllum var lokað.
Þingmannsefnin fóru nú öll til bæjarráðshúss-
ins, því þangað áttu úrslitin að sendast jafn-
óðum og búið var að telja á hverjum kjörstað.
‘Williamson var glaður og spaugsamur við alla
er hann mætti, en Jón var alvörugefinn og
þurlegur í viðmóti. Sylvester gaf sig ekki á
tal við nokkurn ttiann, nema umboðsmann
sinn. Það var nokkuð langur tími sem bíða
varð eftir því að úrslitin kæmu frá öllum
stöðunum svo aðal útkoman yrði gerð kunn.
Umboðsmaður Jóns kom til hans meðan
á talningunni stóð og var honum mikið niðri
fyrir.
“Sylvester er alveg úr sögunni,” sagði
hann. “Hann er orðinn langt á eftir, en þið
Williamson eruð alveg hnífjafnir.”
Kaldrandalegt bros lék um varir Jóns, en
hann sagði ekkert. Hann var búinn að búa
sig undir það, að heyra ósigur sinn. Verst
hefði honum þótt að tapa fyrir Sylvester.
Svo kom umboðsmaður hans með bréf-.
miða og fékk honum. Á hann var ritað út-
slitin og staðfest af kjörstjóra rétt að vera.
Þannig höfðu kosningarnar farið:
Williamson .................... 5,462 atkv.
Strand ........................ 5,450 atkv.
Sylvester ....................... 2,179 atkv.
“Eg þakka þér fyrir góða frammistöðu,”
sagði Jón góðlátlega og sýndi þess engin
merki, að honum félli þungt að tapa. “Eg
hefði ekki getað ákosið mér betri umboðs-
menn er þú hefir reynst.”
“Útkoman er bara skammarleg, og ef það
hefði ekki verið fyrir það að Sylvester var að
reka nefið í þessar kosningar þá hefðir þú
haft um tvö þúsund atkvæði fram yfir William-
son.
Mannfjöldinn hópaði sig saman fyrir utan
bæjarráðshúsið og sást nú hvar Williamson var
kominn upp á handriðið við framtröppurnar og
ávarpaði fólkið þaðan. Hann þakkaði því fyrir
drengilegan stuðning við kosningarnar. Það
var eins og enginn tæki neitt eftir því, að
hann væri að tala, engin fagnaður eður gleði
óp heyrðust frá nokkrum manni.
Svo heyrðist hrópað á Strand að koma og
tala til fjöldans. Hann sté svo upp á hand-
riðið sem Williamson hafði staðið á, en þá
byrjuðu fagnaðarlætin og hrópin. Loks tókst
honum að fá áheyrn.
“Fyrir tiltölulega skömmum tíma síðan,
sýnduð þér mér þann heiður, að kjósa mig á
þing sem erindsreka yðar. Þér hafið sýnt, að
þér hafið metið starf mitt, með því að greiða
mér jáfn mörg atkvæði, sem raurt hefir á orð-
ið. Eg þarf naumast að skýra fyrir yður á-
stæðuna fyrir því, að eg er ekki erindsreki
yðar lengur á þingi, Herra Sylvester, sem--”
Gremju óp heyrðust frá mannþrönginni
og er Jón leit við, sá hann framan í andlitið á
þeim manni, sem hafði leigt sig sem verkfæri
í hendur forsætisráðherrans, herra Robert
Sylvester.
Kjörstjórinn kom nú til Jóns, og kvaðst
álíta heppilegast að tala ekki meir um málið
að sinni, því fólkið væri auðsjáanlega í mikl-
um æsing.
Sylvester var nú kominn að handriðinu,
auðsjáaniega til þess, að stíga upp á það,
þegar Jón færi niður af því.
“Ef þú veist hvað þér er sjálfum hollast,
þá þykist eg vita að þú reynir ekki að tala
hér nú,” sagði Jón hæðnislega.
Sylvester ypti öxlum og gekk burt, en
sagði ekki orð.
XXIII Kapítuli
Vinir Jóns sögðu við" hann að nú mætti
hann til með að koma með þeim til klúbbsins
og flytja þar ræðu. Það dygði ekki að láta
hugfallast þó svona tækist til í þetta skifti. Jón
komst ekki undann því að fara með þeim og
var því komið fram yfir miðnætti þegar hann
kom heim til sín.
“Hvað er að sjá þig maður?” sagði Jón
er hann sá Philip. “Hvaða dæmalaus sorgar-

/
svipur er á þér. Það er rétt
eins og þú skildir hafa mist
konu þína nú á þessu augnal
bliki. Hvað hefir komið fyr-
ir þig?”
“Þetta er skatíimarlegt.
Eólkið veit ekki hvað því er
fyrir beztu. Það hagar sér
eins og óvita börn,” sagði
Philip raunalegur.
“Látt þú kosninga úr-
slitin engin áhrif hafa á þig,
Philip. Eg þarf að hafa skrif-
ara þó eg sé ekki þingmaður.
En svo segir mér þannig hug-
ur um, að það verði ekki
langur tími sem hr. South-
wold nýtur fjarveru minnar
á þingi; ánægju stundin verður honum ef til
vill styttri en hann gerir ráð fyrir. Eg fæ
sæti einhverstaðar,” sagði Jón glaðlega. j
Cobden gekk nú fyrir herbergis dyrnar,
sem stóðu opnar, og sá Jón.
“Betri lukku í næsta skifti, drengur
minn,” sagði gamli maðurinn brosandi. “Máttu
ekki vera að koma inn í herbergi mitt fyrir litla
stund?” spurði hann svo.
“Ekki í kvöld, fóstri minn. Eg er hálf
þreyttur og þarf því að fara og hvíla mig,”
svaraði Jón.
“Joyce hefir grátið hvíldarlaust síðan hún
kom heim, flónið litla.”
“Segðu henni, að eg sé ekkert óánægður
yfir úrslitunum. Góða nótt,” sagði Jón.
“Eg vissi alveg að hún mundi taka því
þannig ef þú tapaðir í kosningunum,” sagði
Philip er þeir voru orðnir einir aftur, Jón og
hann.
“Þú hefir unnið hart í dag, Philip, og ert
eflaust orðinn þreyttur, er því bezt fyrir þig
að fara nú að hvíla þig,” sagði Jón.
Jón andvarpaði mæðulega er hann var
orðinn einn. Hann fann að ósigurinn hafði
meiri áhrif á sig, en hann vildi viðurkenna fyrir
vinum sínum, og meir en hann sjálfur var var
við meðan hann var með hinu fólkinu. Þetta
var hans fyrsta fail og með því breyttust allar
hans framtíðar vanir. í huga sínum sá hann
nú Southwold með sínum vinum sigrihrósandi.
Ef hann hefði nú þegið boð hans, þá væri
hann óefað þingmaður nú. Nei, hann gat ekki
hugsað til neinnrar samvinnu við þann mann.
Og er hann hafði hugsað um þessa hluti fram
og aftur frá ýmsum hliðum og fór loksins að
hvíla sig, var hann búinn að finna nýjar leiðir
og hann sá bjarta framtíð framundan.
Árla næsta morgun reis Jón úr rekkju, og
fór yfir til hr. Masons.
r^ds&sosðsosoððsoðosogcoðoosðeosoeossðsseeððMOðQac^
Robín
PW
ÚR ÞESSU MJÖLI FÆST
BRAUÐ OG KÖKUR
að undirbúningi kosninganna. Það var á
I flestra vitorði þar í bænum að hr. Mason hefði
keypt járnverkstæði þar og að Jón væri eins-
konar félagi hans. Litu því margir þannig á,
að Jón væri einskonar verkveitandi þar í bæn-
um. Morguninn eftir byrjaði starfið fyrir al-
vöru og um miðdaginn er menn höfðu lokið
'máltíð sinni þar í verkstæðinu, hafði Jón fund
með þeim. Honum var vel tekið og menn
hlustuðu á hann með sérstöku athygli. Allir
voru búnir, að frétta, að hann hefði tapað
kosningunni í Midham þar sem Sylvester sótti
einnig á mót honum, og skildist mönnum, að
þar hefði Sylvester verið notaður af forsætis-
ráðherranum, sem verkfæri til að útiloka Jón
ef hægt væri, og að hér hefði honum verið
geymt sæti, þessvegna hefðu kosningarnar
ekki verið látnar fara fram á sama tíma.
Þegar Jón kom til baka á gistihúsið, varð
hann þess vísari, að Sylvía Mason var þangað
komin, og að dæma af öllum þeim kistum og
farangri er þar var, alt merkt með hennar
nafni, var auðséð, að hún ætlaði sér að dvelja
þar nokkra daga, að minsta kosti. Og er hann
kom inn í setustofuna, varð hann ekki lítið
forviða er hann varð þess var að Joyce hafði
komið með henni.
“Við komum til þess, að hjálpa við kosn-
inguna, ef við gætum eitthvað gert,” sagði
Sylvía. “Philip var svp vænn að taka okkur
með sér.”
“Stóð frænda þínum á sama þó þú færir
þetta?” spurði Jón Joyce.
“Já, já. Hann meira segja var að tala
um að koma sjálfur á eftir og hjálpa alt sem
hann gæti. Hann sagðist eiga hér nokkra
kunningja sem væri, ef til vill, ekkert úr vegi
að hann talaði við. Heldurðu ekki, að þú hafir
gott tækifæri að vinna kosninguna hér?”
spurði Joyce með ákefð.
“Þér virðist ekki vera sérlega hnugginn
yfir úrslitunum,” sagði miljóna mæringurinn
er Jón kom inn glaður að vanda.
“Nei, alls ekki. En nú er eg að hugsa um •
að skreppa burt úr bænum fyrir nokkra daga,
ef þér getið mist mig,” sagði Jón.
“Einmitt það? Og hvert er ferðinni heit-
ið?”
“Til Loamborough.”
“Það er dálítið merkilegt. Eg hefi samið *
um, að kaupa stálverkstæði þar nyrðra. Samn-
ingarnir eiga að undirskrifast í dag,” sagði hr.
Mason hálf undrandi.
“Það eru ágætis fréttir. Þér munuð þá
geta hjáipað mér. Þér vitið hver er þingmað-
ur fyrir norður Loamshire, sem Loamborough
tilheyrir?”
“Er það ekki vinur yðar hr. Sylvester?
Faðir hans á stórt verksæði þar út frá.”
“Jú, það mun rétt vera. Útnefning í því
kjördæmi fer fram á morgun, og það er svo til
ætlast af hr. Southwold að Sylvester nái þar
útnefning mótsóknarlaust úr því hann tapaði
kosningunni í Midham,” sagði Jón.
“Nú skii eg. Haldið þér, að það sé ef til
vill tækifæri fyrir yður að ná því sæti?”
“Eg hefi ákveðið að reyna það. En það
er áríðandi að halda fyrirætlun minni leyndri
þar til eftir útnefning. Mig vantar ekki að fá
þriðja manninn útnefndann þar. Eg vil síður
yerða þriðji maður í ánnað sinn við kosning-
ar.”
Að kvöldi þessa dags komu þeir hr. Mason
og Jón til Loamborough, og áður þeir fóru í
rúmið um nóttina voru þeir búnir að undirbúa
alt. Þeim gekk ekki illa að finna málsmet-
andi menn þar í bænum, sem viljurir voru að
skrifa undir útnefninga pappíra Jóns og
næsta morgun var þeim komið inn á skrif-
stofuna af Jóni sjálfum. Er hann var að af-
henda pappírana, kom Sylvester inn í skrif-
stofuna. Hann varð meir en lítið undrandi er
han sá Jón þar.
“Hvað ert þú að gera hér?” spurði hann,
grimdarlega með fyrirlitningarsvip.
“Eg kom til þess að þú hefðir við eitthvað
að etja. Eg veit að þér hefði leiðst að berjast
við skuggann þinn. — Og kanske tapa,” síð-
ustu orðin sagði Jón eins hæðinslega Og hann
gat.
Sylvester hló, en það var auðheyrt að
það var uppgerðar hlátur. Svo gekk hann
fram hjá Jóni inn í aðalskrifstofuna, en Jón
fór yfir á gistihúsið og byrjaði strax að starfa
“Eg vona það. Hér hafa ekki verið kosn-
ingar í fleiri ár. Þingmenn þessa kjördæmis
hafa náð sætinu mótsóknarlaust, ár eftir ár.”
“Ungfrú Cora er hér. Hún heldur til hjá
Loamshire lávarði í kastalanum. Eftir á að
hyggja, hefir þú heyrt að hún er trúlofuð
Sylvester? Það var opinberuð trúlofun þeirra
í gærkvöld,” sagði Sylvia.
Þessi frétt hafði mikil áhrif á Jón, en hann
reyndi að hafa vald á tilfinningum sínum, því
hann vissi að þær horfðu báðar á hann Sylvia
og Joyce.
“Eg óska að þau verði lukkuleg í hjóna-
bandinu,” sagði hann lágt, og eins og meir við
Sjálfann sigj en þær.
“Hún á ekki skilið að verða lukkuleg í
hjónabandi sínu,” sagði Joyce og roðnaði út
undir eyru er hún tók eftir hvað hún hafði
sagt.
“Hversvegna ekki?” spurði Sylvía.
Joyce vildi ekki segja: “af því að hún fór
illa með Jón í ástarmálum,” svo hún svaraði
engu.
Strax eftir kvöldverð fóru þeir Jón og
Philip út því mikið var til að gera og engan
tíma mátti láta ónotaðann ef sigurinn átti
að verða Jóns.
Sylvía og Joyce fóru einnig lit og leituðu
uppi kosninga skrifstofu Jóns. Þær töluðu
lengi við umboðsmann hans og fengu hjá
honum allar nauðsynlegar upplýsingar við-
komandi starfinu sem þær gætu helst leyst af
hendi til hjálpar næsta dag. Jón hafði fengið
þann sama mann fyrir umboðsmann sinn hér,
sem hann hafði haft. í Midham. Hann þekti
þær því báðar og tók þeim mæta vel.
Er þær fóru til baka að gisti húsinu, fóru
þær framhjá kosningastofu Sylvesters. Þar
fyrir framan á götunni stóð stór bíll.
‘‘Þekkirðu ekki þennan bíl?” spurði Syl-
vía.
Er þær komu nær, sáu þær að þau Syl-
vester og Cora komu út. Cora kom auga á
þær og þekti þær strax. Gekk því í áttina til
þeirra .
“Eg óska yður báðum til hamingju,” sagði
Sylvía og brosti til Sylvester.
“Þakka þér fyrir,” svaraði hann, en það
var eins og stæði kökkur í hálsinum á honum
er hann talaði.
“Við ætlum nú að láta yður tapa þetta
skifti,” sagði Sylvía með storkandi hæðnis-
brosi.