Heimskringla - 27.02.1935, Blaðsíða 4

4. SIÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 27. FEB. 1935
—
Heimskrtn^k
(StofnuB 1886)
Kemur út á hverjum miðvikudegi.
Eigendur:
THE VIKING PRESS LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg
Talsímis 86 537
Verð blaðslns er $3.00 árgangurinn borgist
Eyriríram. Allar borganir sendist:
THE VIKING PRESS LTD.
OIi viðskifta bréf blaðinu aðlútandi sendist:
Manager THE VIKING PRESS LTD.
853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFÁN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA
853 Sargent Ave., Winnipeg
"Heimskringla’’ is published
and printed by
THE VIKING PRESS LTD.
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg Man.
Telepihone: 86 537
WINNIPEG, 27. FEB. 1935
FERÐIN INN TIL FYRIRHEITNA
LANDSINS
Allir munu minnast, frá bernsku árun-
um, hinnar fomu sögu, um föriná til
Fyrirheitna landsins. Hvílík undra saga!
Minnisstæðastur mun þó* maðurinn
hafa orðið — foringi fararinnar, er þang-
að komst alla leið, eftir að þeir sem með
honum lögðu upp í ferðalagið voru allir
horfnir og komnir undir græna torfu.
Saga þessi er sígild og frumstæð.
Hún er sigurmál mannlegrar orku og
framsóknar, hún er saga mannsandans,
á líkingamáli einföldu, og þó ótæmandi,
er rekja má í allar áttir, er varpar ljósi
yfir atburði og ákvarðanir lífsins. Kemur
þetta skýrar í ljós þess oftar sem hún er
endursögð eða lesin.
Öllu efni sögunnar er komið fyrir í nið-
urlagi hennar, þar eru allir þættimir
tengdir saman í eitt. Æfi foringjans er
að enda og ferðinni er lokið. Hann hafði
gert drauminn að veruleika. Þarf eigi
annað en að segja þenna kafla til þess að
finna samhengi hennar og samræmi við
lífið. Hljóðar hann á þessa leið:
“Og Drottinn sagði við hann: Þetta
er landið. — Og Móses Drottins þjón,
andaðist þar í Móabitalandi, og hann var
jarðaður í dalverpi nokkru, en enginn
maður veit enn til þessa dags, hvar gröf
hans er. Móses varð 120 ára gamall, þá
hann lézt .honum glaptist ei sýn og ei
þverraði máttur hans. En Israels böm
grétu Móses í 30 daga. En aldrei síðan
reis upp í Israel þvílíkur spámaður sem
Móses hafði verið, sem Drottinn þekti svo
augliti til auglitis, því Drottinn hafði búið
hann út, til að gera svo mörg teikn og
furðuverk, og svo mörg afreksverk, að
aðsjáandi öllum Israels lýð.”
Hver sem les þessi orð, mun naumast
geta hjá því komist að finna til hlýleik-
ans og virðingarinnar sem í þeim felst.
Þó er saknaðarkendin öllu meiri og dýpri.
Hún bergmálar hugsanir heillar þjóðar.
Sameiginlegar tilfinningar þjóðarinnar
falla inn í blæ orðanna, og bregða yfir
hann viðkvæmum hjúpi ástúðar og sjálfs-
ásökunar um að þetta hafi hún látið sér
skiljast um seinan. I sögnum vorum og
ritum eigum vér ekkert er kemst í saman-
burð við þessi orð nema hin ógleymanlegu
orð Jóns biskups Ögmundssonar hins
helga, um ísleif biskup fóstra hans: —
“Hans skal eg ávalt minnast er eg heyri
góðs manns getið.”-----------
Orð þessi eru rituð mörgum öldum
eftir dauða leiðtogans. Þúsund árum
seinna. Gröf hans er týnd. “Hún er í dal-
verpi nokkru”, en enginn þekkir það dal-
verpi. ^En minningarnar eru lifandi og
virðast hafa orðið enn gleggri eftir því
sem tíminn fjarlægði hann meir. Þær
skáru sig úr minningunum um þá menn
er verið höfðu honum samtíða, og þá er
síðar komu og lýstu upp sögusviðið um
augnablik, en hurfu svo eins og snælog
inn í tilveruleysið út úr rás viðburðanna
og æfi eftirkomandi kynslóða.
Honum einum allra manna auðnast að
sjá landið sem hann alla æfi var að leita
að, — þetta undra land sem allir geyma
einhverskonar mynd af inst í huga. Á
deyjanda degi, er augun voru að lokast
fyrir hinu ólýsanlega litskrúði lífsins, lít-
ur hann, eftir hina löngu eyðimerkurför,
af hæðinni, fyrirheitna landið svo að
segja fótmál í burtu. Drottinn lýtur nið-
ur að honum og bendir og segir: “Þetta
er landið.” Þannig hljóðar sagan. Lengi
hafði verið leitað, ár höfðu liðið, dagar og
nætur skifst á, á bruna söndum verið
tjaldað, yfir vatnslausa staði reikað; spor-
in er upphaflega voru létt orðið þung, —
en þetta var landið, rétt hjá, skemra frá
en ætlað var, neðan við fjallshlíðina, þang-
að sem vötnin féllu frjófgað regnskúrum,
sveiþað gullnum roða hverfandi kveldsól-
ar og liðins dags. —
“Honum glaptist ei sýn og ei þverraði
máttur hans”. Það var þúsund ára vitnis-
burður þjóðarinnar. Höfundur frásög-
unnar leit til baka, yfir uppgangs og vel-
gengisárin mestu, til þeirra er komið
höfðu og farið. Við sjónum hans blöstu
glapskygni og glapráð. Konungar og vitr-
ingar, er í hendi sér höfðu örlög þjóðar-
innar, höfðu hver af öðrum gengið þessa
glapastigu. Háð þeirra og framkvæmdir
er skapa áttu þjóðinni gæfu og frægðar-
gengi höfðu að engu orðið, leitt til örbygð-
ar og ánauðar. Þeim hafði þorrið máttur er
út í vandræðin kom og á kraftana reyndi.
Þeir stóðu þá eigi augliti til auglitis við
Drottinn, heldur augliti til auglitis vlð
hégómaskap og sjálfs metnað «g mikil-
! læti sem að éngu varð en hjaðnaði eins
| og bóla.
Með þessar sannreyndir fyrir augum
varð eftirsjáin átakanlegri, saknaðar til-
finningin enn dýpri, þörfin ljósari, að ein-
hver væri. honum líkur. Enginn hafði
gengið á fjallið . Ljóma hafði eigi lagt af
ásjónum þeirra, eins og hans er hann
kom niður aftur af fjallinu. Enginn hafði
með upplyftum höndum lagt blessun yfir
örmagna lýð og lítilsigldan, svo honum
hafði vaxið magn og megin mitt í neyð-
inni. Enginn hafði þröngvað blessun
drottins upp á fávísan lýðinn nema hann,
er sótt hafði eldinn til himins er enn brann
á orðunum: “Drottinn blessi þig og varð-
veiti þig, Drottinn láti sína ásjónu lýsa
yfir þig og sé þér náðugur, Drottinn upp-
lyfti sínu augliti yfir þig og efi þér frið.”
— Gefi þéc frið, veslings fáráðu villu-
merkur þjóðinni, er ekki þekti frið.
Söknuðurinn stafaði af tómleikanum í
samtíðinni, fátæktinni, volæðinu. Tru og
von blakti á skari, unaður hugsjóna og
drauma var horfinn. Þá líður öllum illa.
Þá eru allir lítilmenni, með þorrinn þrótt
og glapta sjón, þá er tungunum ruglað
svo enginn skllur annan, ein höndin rífur
niður það sem önnur byggir, allir mæla
út í bláinn, á máli fávitans, fánýt orð
til viðreisnar gegn vandræðum er enginn
skilur.
Söknuðurinn stafaði eigi af því, að
samverutími hans nieð þjóðinni hefði á-
valt verið misfellulaus. Samverutíminn
var lengst af eyðimerkurför—ferðalag til
þess staðar er þroskar þjóðarmeðvitund,
þangað, þar sem þjóðarsálin er búið er að
afskræma með ölmusugjöfum úr korn-
pokum Egyptalands og þrælasvipum
Faraós nær aftur sinni fornu mynd. Á
ferðalagi þessu var oft möglað. Förin var
erfið yfir þessa eyðimörk, milli heimanna
tveggja, milii sjálfsákvörðunar og ánauðar.
Við hverja torfæru vildi múgurinn hverfa
til baka aftur. Strax og kostum þrengdi ó-
skýrðist tilgangurinn, minningin varð
hugstæð um hve náðugt hafði verið og
ábyrgðarlítið að sitja við soðkatlana við
Níl.
Moses var útburður. Hann var eigi fyr
í heiminn borinn en hann var borinn út
Honum er varpað burt frá þjóðinni, er
eigi átti ráð á því að ala upp bömin sín.
Undir slíka ánauð var hún seld, þó taldi
hún kjör sín og stöðu betri en svo, að
henni hugkvæmdist að slíta sig úr þeirri
áþján, — þrátt fyrir fornar minningar um
sjálfstæði — og leggja út í óvissa leit
frekara sjálfstæðis og virðingar.
Að líkindum hefir hún skipað tvenns-
konar stöðu þar í þjóðfélaginu. Meginn
þorrinn vann að því að hnoða leir til
tígulsteinagerðar. Atvinnan þótti góð
meðan lagður var til hálmur til tígul-
steinagerðarinnar. En svo komu þeir
tímar að enginn hálmur var lagður til en
þrælarnir urðu þó að skila jafnmörgum
tígulsteinum að loknum degi og áður. —
Hin staðan var hærri. Nokkrum var skip-
að yfir þenna almenning. Kjör þeirra
voru betri að þessu, að það var gert bet-
ur til þeirra, svo framt sem þeir gátu
brotið samþjóð sína betur til hlýðni. —
Eðlilega reyndu þeir að vinna til laun-
anna og létu ekkert ósparað til þess að
standa vel í stöðunni.
Móses var bjargað. Um uppvaxtar áf
hans veit engin neitt. En ungur og full-
tíða hverfur hann aftur til sinna. Þar
hafði hugurinn löngum dvalið. Dag einn
sér hann Egypskan mann misþyrma ve-
sölum Israelíta við vinnuna. Hann vegur
þann Egypska. Landar hans horfa á og
vita hverju slíkt muni varða. Næsta dag
deila tveir Israelítar, vill hann þá ganga á
milli þeirra með sættir og semja frið.
En hjá þeim sem orðnir eru þrælar liggur
þrælslundin ofarlega. “Ætlar þú að vega
okkur eins og þú vógst þann Egypska í
gær,” svöruðu þeir sáttatilraun hans. í
annað sinn var Móses borinn út, rekinn
á brott sem útlagi.
Það má hugsa sér hversu slík þjóð hefði
orðið, og hvað hún hefði lagt heiminum
til, hefði hún setíð kyr við sömu kjör,
hefði sjálfsvirðing og réttlætis tilfinning
hennar haldist í sama horfi. Hitt er erf-
iðara að hugsa sér að hún skyldi geta
vaxið upp í öndvegis þjóð á sviði fræða og
vísinda, að það skyldi eiga eftir að koma
fram hjá henni spekingar og hugsjóna-
menn, er öll hin síðari tíma menning
stendur í stórskuld við. Það er erfitt að
hugsa sér að upp úr þessari smáþjóð, svo
ömurlegri og auðvirðilegri skyldi vaxa
stórþjóð í heimi andans.
En, hver getur um það sagt í hvað
breyta má, fámenninu, fávísinni og fá-
tæktinni ef stund er á það lögð? *Svo
ótakmarkaðir eru framfaramöguleikar
mannkynsins að öll rökfærsla um hvað
s^ mögulegt og hvað ómögulegt verður
aö óráðs hjali.
“Auga hefir ei séð, ei eyra heyrt, í
einskis huga komið hvað þeim er fyrir-
búið” sem löngunin til framsóknar er
kveikt lijá og trúin á það að bænir, óskir
og vonir mannsins séu veittar og fái að
rætast ef hann aðeins sjálfur vill vinna
nógu mikið til. Engin smáþjóð hugdeig
og sundurlynd stígur úr öskustónni upp
í öndvegið, og það gerir enginn einstakur
maður heldur. I gegnum margar raunir
ber að gaaga áður en því takmarki er náð,
en þangað komast þeir sem ekki þreytast,
eftir langdvalir um öræfi eða.eyðimerkur.
Eftir langa fjarvist kom Móses til þjóð-
ar sinnar aftur. Hann óttaðist nú ekkert
framar; hvorki öfund né róg eða fjötur
eða líflát. Hann var öruggur, honum
hafði veizt hin mikla sýn. Hann kom til
þess að flytja bræðrum sínum nýjan boð-
skap, heita á þá að brjóta af sér ánauð-
ina flytja burtu og leita fyrirheitna lands-
ins. Hvílíkum eldi hefir eigi slíkur boð-
skapur slegið niður í huga þeirra. Jafn-
vel þeir sem haldnir eru svefni, uppgjafar
og ánauðar, geta vaknað. Allir eiga sér
eitthvert fyrirheitið land, sem er fegurst
allra landa og bezt þeirra sem þeir
þekkja, — “nóttlausa voraldar veröld”
Þegah það er nefnt hrökkva þeir við, og
þegar kröftuglega er kvatt til farar þang-
að rennur af þeim svefnvíman og, þeir
fyllast þrótti og áræði. “Stöndum upp,
förum til fyrirheitna landsins, höfum
hraðann við, áður en æfin er liðin. Af
stað.” Landnámshugurinn er hinn á-
ræðnasti hugur sem til er. Móses fór og
lýðurinn fylgdi honum.
En ferðin varð torsótt, dagar og ár liðu.
Þangað varð eigi stigið í fáeinum skref-
um. Ferðin til fyrirheitna landsins er ekki
farin á einum degi. Engir þeirra komust
til landsins. Þrátt fyrir þetta varð þó
dómur þjóðarinnar sá í glaðri minning
liðinna alda. “Aldrei síðan reis upp því-
líkur spámaður sem hann.” Nóg hafði
hún til samanburðar, spekinga og spá-
menn, höfðingja og konunga, er fært
höfðu út landamæri hennar, safnað auði,
bygt voldugar hallir og musteri, dregið
saman skatta af fjarlægum löndum. —
Ekkert þvílíkt hafði hann gert. Hann
sagði henni frá fyrirheitna landinu, hvatti
hana til umskifta, til flutnings, fylgdi
henni áleiðis þangað, en ekki inn í það. —
Þangað leiðir enginn annan. — Samvist
hans og dvöl með henni var öll á eyði-
merkur söndum; hann tók við þjóðinni
sem sundurlyndum, hugsana snauðum,
þjófgefnum landflótta lýð, er horfin var
allri sjálfstæðislöngun, hafði ekkert fram-
tíðarmið, engan tilgang með lífinu. Hann
bygði engin musteri, engar hallir, sótti
engar gersemar eða skatta til fjarlægra
landa.
Hann gaf henni frjálsræði til sjálfs á-
kvörðunar, hann gaf henni sjálfa sig,
hann setti henni tilgang með lífinu. Hann
fékk henni lögmál, sem vakti réttlætis og
sektartilfinningu, þau tvenn skilyrði sem
upphaf eru alls manndóms og þekkingar,
lögmál sem hvað skýrt á um það, að bölv-
aður sé sá sem ófrægir föður eða móður,
sá sem samanfærir landamerki náunga
síns, sá sem leiðir hinn blinda af réttum
vegi, sá sem hallar rétti hins útlenda,
hins föðurlausa og ekkjunnar, sá sem tek-
ur mútu til að fyrra lífi saklausan mann,
sá sem vegur náunga sinn.
Ákvæði þessa lögmáls eru víðtækari en
þau virðast í fljótu bragði. Þau lýsa ekki
eingöngu óblessan yfir því, að ófrægja
föður og móður, að ófrægja nákomnustu
ættingja, heldur og líka við því að ófrægja
og lítilsvirða alt sitt kyn í þúsund liði,
ætfcerni og þjóð. Að leiða blinda af rétt-
um vegi, er ekki eingöngu að leiða þá
sem mist hafa sjón þess ytra, af réttum
vegi, heldur og líka þá, sem sjón hins
innra hafa mist, eða hana hafa eigi eign-
ast, smælinga og fáráða, ráðvilta og
skilningsdaufa, hvort settir eru
hátt eða lágt.
Sögu þessa rekjum vér ekki
lengra. Þess gerist ekki þörf og 1
svo leyfir tíminn það ekki held- '
ur. Hugsjóna- og líkinga-auð- ■
urinn sem í henni felst og hinar
raunverulegu myndir, sem hún
bregður á loft, og tilveru sína
eiga út í þjóðlífinu eru efni í
óteljandi sögur, eru í raun og
veru saga framsóknar og sjálf-
stæðis baráttunnar í heiminum.
/ R. P.
SAMBAND ÍSLENDINGA
AUSTAN OG VESTAN HAFS
Eftir séra Jakob Jónsson *
Þegar eg fór að hugsa til
ferðar hingað vestur um haf,
rifjaðist hvað eftir annað upp
fyrir mér atvik, sem móðir mín
sagði mér fyrir löngu síðan úr
barnæsku sinni. Það er ekki
stórfeld eða mikilfengleg mynd,
en hún grópaði sig svo fast inn
í barnshuga minn, að hún hefir
aldrei máðst út aftur. Móðir
mín er uppalin á austurfirskum
bóndabæ, sem liggur í þjóð-
braut. Eins og vant er á slík-
um bæjum, bar þar margan ó-
kendan gest að garði, jafnt á
nótt sem degi. — Eitt kvöld
síðla sumar, þegar farið er að
bregða birtu, kemur all-löng lest
heim að bænum.
Hver á eftir öðrum koma hest-
arnir út úr rökkrinu og skeif-
urnar glamra í grjótinu á hlað-
inu, þegar þeir stíga til jajðar,
þungt og þreytulega eftir langa
dagleið. Á tveim hestunum sitja
menn, karl og kona. Hinir eru
með farangri, nokkrir með laup-
um, þ. e. a. s. djúpir trékassar
eru hengdir sinn á hvora hlið.
Þegar lestin nemur staðar fram
undan bæjardyrunum, kemur ó-
vænt hreyfing á í laupunum.
Upp úr hverjum kassa kemur
barnshöfuð. Þau bera við kvöld-
himininn, eins og undarlegar, ó-
skiljanlegar þústur og veikar,
skærar raddir hrópa með titr-
andi ákafa og eftirvænting:
“Mamma, mamma! Erum við
nú komin til Ameríku?”
Hin íslenzka sumamótt hefir
að stuttri stundu liðinni vafið
litlu bömin örmum svefnsins og
svifið með þau inn á hin fyrir-
heitnu lönd draumanna, þar
sem vonir smælingjanna rætast.
Og morguninn eftir settust þau
aftur í trékassana sína og héldu
áleiðis til hafsins — þessa
breiða, blikandi hafs, sem á
þeim tímum var vegur svo
margra íslands bama inn í land
fjarlægra og furðulegra drauma,
landsins mikla í vesturátt.
Þegar eg var sjálfur lítill
drengur, hugsaði eg oft um
litlu, íslenzku börnin, sem voru
á ferð í trékössunum og ætluðu
lengra í burtu en þau sjálf
höfðu hugmynd um. Eg reyndi
að stara á eftir þeim út í rökkr-
ið, svo lengi sem mynd þeirra
gat borið við himinn minnar
innri sjónar. Hvað varð af
þeim? Hvert fóru þau? Urðu
þau miklir menn eða konur,
sem unnu stórvirki einhvers-
staðar langt í burtu^ Langaði
þau að koma aftur? Áttu þau
kanske eftir að stíga á land af
einhverju skipinu, sem kom
utan úr bláum sjóndeildar-
hringnum. Eða voru þau týnd?
Voru þau horfin út í haust-
myrkrið, sem dregur hjúp sinn
fyrir hvert sjáandi auga?
Ef til vill hefi eg sjálfur, án
þess að vita af því, þráð að
mega fylgja þessum æfintýrs-
börnum út í heiminn, miklu,
miklu lengra en eg hafði hug-
mynd um? Eg veit það ekki.
En hvað sem um það er, þá
hefi eg nú siglt í kjölfarið
þeirra. Eg veit ekki hvort þau
eru lifandi eða dáin. Ef til vill
eru leiðin þeirra týnd í ein-
* Að efni til, erindi er höf.
flutti á þjóðræknissamkomum
íslendinga við Wynyard og
Leslie, Sask., á síðasta hausti.
hverju skógarþykninu eða þau
eru varðveitt í einhverjum
kirkjugarðinum innan um ótal
mörg önnur. Hver veit líka,
nema þessi börn séu enn að
starfa og strita og færa líf sitt
sem fðrn á altari þess lands,
sem hefir fóstrað þau upp? —
Þetta fæ eg líklega aldrei að
vita. En þó svo sé, finst mér
eg altaf vera að mæta þeim.
Þau hafa komið í hug mér aftur
og aftur, síðan eg kom hingað
til landsins; þau ej*u orðin að
einskonar ímynd eða tákni allra
íslands barna, sem eiga upp-
runa sinn í fjarlægum fjalldöl-
um eða fjörðum gamla landsins,
en hafa vaxið upp og tekið út
þroska sinn í hinum nýja heimi.
Og enn verða spurningarnar
srvipaðar og. forðum. Hvað verð-
ur af þeim? Hvert eru þau að
fara? Eru þau að týnast? Eiga
þau eftir að verða aðeins óljós
minning og rökkurmynd í huga
þeirra, sem heima sitja? Og á
gamla landiö eftir að verða
þeim að einskonar gamalli þjóð-
sögu eða fjarlægum og hálf-
gleymdum draum?
Eða — halda þau áfram að
finna, hve “röm er sú taug
er rekka dregur fööurtúna til”?
Halda þau áfram að vinna
gagn landi forfeðra sinna? Geta
þau, búandi í framandi landi,
lagt steina í musteri íslenzkrar
menningar, svo að það verði
gróði að því fyrir íslendinga
heima að eiga þau að frændum
og vinum? Og getur þeim
orðið gróði að því sjálfum, að
þau varðveiti og haldi í heiðri
þjóðerni sínu og hafi samband
við heimalandið með einhverj-
um hætti í lengstu lög?
Eg geri ráð fyrir því, að það
sé engin ný bola, og sízt hér í
þessum félagsskap, þótt því sé
haldið fram, að Austur-íslend-
ingum sé gróði að því að ís-
j lenzkt þjóðerni sé varðveitt hér
vestra. Þess er því varla að
vænta, að eg komi með neitt
nýtt í því efni. Eg hefi ein-
hversstaðar rekið mig á það álit
meðal Vestur-íslendinga, að vér
heima lítum niður á þá og skoð-
um það, sem frá þeim kemur,
harla lítils virði yfirleitt. Þetta
ier áreiðanlega misskilningur. —
Þvert á móti virðist almennings-
álitið vera á þá leið, að landarn-
ir hafi dugað vel hér vestra í
hinni fjölþættu lífsbaráttu og
margir hverjir notið krafta
sinna betur en ef þeir hefðu
setið heima. Og þarf 'ekki ann-
að en að sjá dagskrá íslenzka
útvarpsins til þess að komast
að raun um, að til er áhugi
I heima á því að kynnast málefn-
; um yðar, starfi og lífernishátt-
j um. En fróðleikur, sem vér
höfum haft aðgang að, um
! Vestur-íslendinga, er að mestu
j leyti dreifður í blaðagreinum og
! tímaritum, sem erfitt er fyrir al-
þýðu manna að týna saman og
alls ekki eru nothæf í skólum.
Það er hvergi til, svo eg viti,
sérpentað ágrip af sögu Vestur-
íslendinga, þar sem gerð sé
| grein fyrir því hvernig félagslíf
þeirra hefir þróast eða hvemig
einstakir menn hafa rutt sér
braut til frægðar og frama. Eða
séu slíkar bækur til, eru þær ó-
þektar af almenningi heima.
Hið sama má segja um bók-
mentir yðar. Það verður ekki
annað sagt, en að vestur-ís-
lenzka þjóðarbrotið hafi lagt
merkilega mikið af mörkum til
ísl. bókmenta, þegar tillit er
tekið til mannfjöldans. Nöfn
sumra hinna vestur-íslenzku
skálda verðskulda að geymast
jafn-lengi og þeirra, sem bezt
hafa ritað heima. En það er
ekki fyr en nú fyrir fáum árum,
að gefin er út sýnisbók, sem
veitir yfirlit yfir það, sem hér
hefir verið skráð í bundnu og
óbundnu máli. Á eg þar við
bókina “Vestan um haf”, sem
vafalaust hefir vakið og eflt á-
liuga og skilning á ritstörfum
V e stur-lslendinga.
En svo að eg snúi mér aftur
að því, sem fyr var frá horfið,
þeim gróða, sem Austur-íslend-