Heimskringla - 06.03.1935, Qupperneq 6

6. SÍÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 6. MARZ, 1935
I VIKING
Eftir R. Sabatini
En þeir hristu höfuðið, sem hann var boð-
inn. Þeir kunnu þrælsefni að sjá, ef mjög
teknir voru í framan og tryllingslegir, þá var
alt annað en hægðarleikur að venja þá við og
rétt eins víst, að þeir dræpust í tamningu. —
Hann var þar á ofan grannholda og vöðvarnir
slakir; til hvers var að kaupa þræl, og þurfa
að ala hann og hafa í traföskjum. Fimm pen-
ingar var fullmikið fyrir hann. Svo að sölu-
ráður ruggaði til baka, og segir gramur og
luntalegur:
“Hann er þín eign, ó Ali, og fyrirgefi þér
Allah, ágirndina.”
Ali kýmdi við og menn hans lögðu hendur
á Lionel og skotruðu honum til svertingjanna.
Nú hélt uppboðinu áfram, þar til Ayoub
hvíslaði, að sölustjóra, og þá var Rósamunda
sótt, samkvæmt boði hans. Hún kom við-
stöðulaust, en með einkennilegu fjörleysi, lík-
ast þeim sem gengur í svefni, eða er þungt
haldinn af áfengi eða svefnleysi. Hún stóð hjá
sölustjóra, í steikjandi hita, þar sem allir
gláptu á hana, en hann lét ganga dæluna um
þá kosti hennar, sem hann hélt kaupendum
koma bezt; af dvöl sinni á Frakklandi skildi
hún þvælu hans, sem flutt var á þeirrar tíðar
frönsku blendingi, og Hvaldist af blygðun.
Fyrstur t,il að bjóða í hana var Márinn
digri, sem reyndi að kaupa blámennina, hann
stóð upp til að skoða hana vel og líkaði víst
vel, því að hann lýsti háu boði, og var auð-
heyrt, að hann þóttist viss um, að það myndi
duga.
“Hundrað gullpeninga býð eg fyrir stúlk-
una með mjólkur andlitið.”
“Ekki er það nóg. Aðgættu hina tungl-
björtu prýði ásjónu hennar,” sagði uppboðs-
haldarinn, og hélt hringsólinu. “Chigil sendir
oss fagrar konur, en aldrei neina þessari líka.”
“Eitt hundrað og fimtíu,” sagði tyrknesk-
ur maður rösklega.
“Ekki nóg enn. Sjáið augu hennar, hve
björt eru, sjáið hve þokkalega hún ber höfuðið
og hve hávaxin, fyrir Allahs náð og miskunn,”
sagði sölumaðurinn. “Allah veit, að hún er
til þess hæf, að prýða kvennabúr soldánsins
sjálfs.”
Allir viðstaddir sáu, að hann sagði ekki
annað en satt var, og gerðust ókyrrir af hreyf-
ingi, Mári nokkur, að nafni Yusuf, bauð tvö
hundruð.
En söluráður hélt hinu sama fram og
áður, að hrósa fegurð hennar. Hann hélt
handlegg hennar á loft, til sýnis, en hún lét
það viðgangast, mótstöðulaust, horfði til jarð-
ar ,en roði hljóp í kinnar hennar og hvarf
jafnharðan.
“Lítið á þessa limi, mjúka sem silki frá
Arabíu og hvítari en fílabein. Lítið á þessar
varir, rjóðari en rósir granatepla. Tvö hundr-
uð eru mér boöin. Hverju viltu bæta við, ó
Hamet?”
Hamet sýndist þykkja það, að boð hans
hið fyrsta var svo skyndilega tvöfaldað. “Eg
vltna til bókarinnar, að eg hefi keypt þrjár
sterkar stúlkur frá Sus fyrir minna gjald.”
“Hefirðu þennan bláeygða brag kvenna í
sömu andránni og neflausa, breiðleita snót
frá Sús?” mælti söluráður hnussandi.
‘‘Tvö hundruð þá og tíu til,” sagði Hamet
fýlulega.
Tsamanni hafði gát á hvað gerðist, þótti
nú tími til kominn, að reka erindi herra síns
og kaupa meyna.
“Þrjú hundruð,’ mælti hann, í styttingi, til
þess að binda enda á þófið.
“Fjögur hundruð,” var sagt fyrir aftan
hann, í skrækum róm.
Hann snerist við, alveg hissa, og sá Ayoub
standa þar glottandi. Hver teygði sig sem
betur gat, að sjá svo örlátan kaupanda.
Yusuf stóð upp og lýsti því, með þykkju,
að rykið á sölutorginu í Alsír skyldi aldrei
saurga sína skó framar; aldrei skyldi sig
henda framar, að koma þangað til þræla-
kaupa.
“Allir eru heillaðir og viti sínu fjær, á
þessu sölutorgi,” mælti hann og vitnaði til
margra vætta. “Fjögur hundruð peninga fyrir
eina ambátt vallenzka! Allah auki auð ykkar,
því að sannarlega þurfið þið þess með.” Þar
með skálmaði hann til hliða, æfareiður, og
tók að ryðjast gegnum þyrpinguna.
Samt komst'hann ekki hjá að heyra, að
meira var boðið í hana. Meðan Tsamanni var
að ná sér, eftir áfallið, lokkaði söluráður
Tyrkjann til að hækka boðið.
“Þetta er óhemju ofboð,” mælti Tyrkinn!
“En mér lízt á hana og ef Allah hinn miskun-
sami lætur sér líka, að leiða hana til sannrar
Trúar, þá má vel henda, að hún verði Ijósið í
mínu kvennabúri. Fjögur hundruð peninga þá,
og tvo tigi umfram, ó söluráður! Og fyrirgefi
Allah mér eyðslusemina.”
En jafnskjótt og hann lauk talinu, kom
stutt boð og laggott frá Tsamanni: “Fimm
hundruð!”
“Ó, Allah!” hrópaði Tyrkinn og hóf hend-
ur til himins, en mannfjöldinn tók undir með
honum.
“Fimm hundruð og fimtíu,” hvein í Ayoub,
upp yfir kliðinn í fólkinu.
“Sex hundruð,” svaraði Tsamanni, og brá
sér hvergi.
Nú gerðist svo mikil háreysti, af þessum
boðum, sem enginn hafði heyrt dæmi til, að
sölumaður fórnaði höndum og krafðist hljóðs.
“5égar hljóð fékst, kom hundrað peninga
yfirboð frá Ayoub.
“Átta hundruð,” gall við Tsamanni, nú
loksins var farið að þykna í honum.
“Níu hundruð,” var Ayoubs boð.
Nú snerist Tsamanni við honum, náfölur
af vonzku. “Er þetta gaman þitt, ó, þú faðir
vinds?” en hópurinn hló ag brigzlinu, sem var
falið í orðunum.
Hinn kvað hann skyldi komast að full-
keyptu, og þá bauð Tsamanni þúsund peninga,
án frekari umsvifa.
“Hljóð!” kvað við söluráður. “Hljóð! Og
lofið Allah, sem veldur góðum prísum.”
“Þúsund og hundraði betur,” segir Ayoub,
sem aldrei sýndist láta sig.
Og nú var Tsamanni boðinn frá, og þorði
ekki að bjóða meir, nema eftir skipun Asads.
En ef hann hyrfi af sölutorgi, til að bera málið
undir hann, mýndi Ayoub eignast meyna. Því
þóttist hann milli steins og sleggju. Ef hann
byði meir en Asad hafði til tekið, en sú upp-
hæð var miklu meiri en nokkurn grunaði, að
boðin myndi vera, þá kynna Asad að reiðast
honum. Ef hann léti bjóða sig frá, mætti
herra hans vel láta vanþóknun sína bitna á
1 honum.
Hann sneri sér að mannfjöldanum og
baðaði út handleggjunum til að herða á máli
sínu: “Spámannsins skör og skegg, þessi
vind og flot belgur gabbar oss. Hann ætlar
sér ekki að standa við boð sitt. Hver hefir
nokkurntíma heyrt þess getið, að ambátt hafi
keypt verið fyrir helming þessarar upphæðar.”
Ayoub svaraði af mikilli mælsku: brá digr-
um fésjóð undan skikkju sinni og fleygði á
jörðina, svo að gullið glamraði. “Þama er
minn svaramaður,” mælti hann, í bezta skapi,
hann naut mikillar ánægju af, að sigra óvin
sinn, án þess að kosta nokkru til sjálfur. “Á
og að telja þér ellefu hundrúð peninga ó, sölu-
ráður?”
Í “Ef ráðherrann Tsamanni vill svo vera
láta.”
“Veiztu fyrir hvern eg er að bjóða?”
grenjaði Tsamanni. “Fyrir landstjórann sjálf-
an, Asad-ed-Din, þann sem Allah hefir upp-
hafið.” Hann hélt upp höndum og gekk að
Ayoub. “Hverju muntu honum svara ó, hund-
ur, þegar hann krefur þig ábyrgðar fyrir að
dirfast að bjóða hann frá?”
Ayoub kipti sér ekki upp við þessi læti;
baðaði út höndunum, kreisti saman sínar
þykku varir og svaraði glottaralega. “Hvemig
ætti eg að vita það, fyrst Allah hefir ekki gert ’
mig alvitran. Þú hefðir átt að segja til þess
fyr. Svo mun eg svara Asad, ef hann spyr
mig, og Asad er réttvís.”
“Ekki vildi eg vera í þínum sporum,
Ayoub, þó þeir gæfu mér Stambul til.”
“Og eg ekki í þínum, Tsamanni, því að þú
sért gulur í framan af heipt.”
Þannig stóðu þeir og horfðust á, reiðilega,
unz söluráður kvaddi þá til að sinna kaupum.
“Prísinn er nú ellefu tíu hundruð. Ætlar
þú að láta yfirbugast, ó ráðgjafi?”
“Fyrst það er Allahs vilji. Eg hefi ekki
umboð til að bjóða hærra.”
“Fyrir ellefu tíu hundruð, Ayoub, er
hún . . .”
En sölunni var enn ekki lokið. Frá þröng-
inni við hliðin gall við einhver, snúðugt og
rösklega:
“Eitt þúsund og tvö hundruð fyrir stúlkuna
vallenzku”.
Söluráður hafði hugsað með sér, að ó-
ráðið væri rokið hjá, og gat nú ekki annáð en
glápt, af furðu. Mannfjöldinn iðaði og suðaði
og æpti upp yfir sig af kæti og jafnvel Tsa-
manni hrestist við, að heyra kappa skerast í
leikinn, sem Ayoub kynni að lúta fyrir í lægra
haldi. En er þröngin klofnaði og gaf rúm
Sakr-el-Bahr, til að ganga fram á söluvang,
snerist háreystin í fagnaðar óp, er múgurinn
fagnaði uppáhaldi sínu.
Rósamúnda þekti málróm hans og þá fór
hrollur um hana. Hún skildi ekki hvað boðið
var og því síður æsing og ákafa þeirra sem
buðu. En er hún heyrði til síns gamla unn-
usta, þóttist hún skilja, að hann hefði alla
stund beðið, þar til allir væru frá gengnir
nema einn, og skorist nú í leikinn til að kaupa
hana og eignast fyrir ambátt! Hún lét aftur
augun og bað til guðs, að honum tækist það
ekki. Henni varð svo mikið um, að hún fast
að því misti meðvitund, og henni fanst jörðin
ganga bylgjum undir fótum sér. En er svim-
inn rann af henni ,heyrði hún alla hrópa:
“Allah” og “Sakr-el-Bahr” og söluráð heimta
hljóð, mjög alvarlega, og segja svo:
“Dýrð sé Allah, sem sendir örláta kaup-
endur! Hvað segir þú ó, drotningar dróttseti
Ayoub?
“Já, hvað verður nú úr þér?” sagði Tsa-
manni, hróðugur.
“Tólf hundruð og eitt til!” kvað Ayoub,
og lét sem minst bera á, að honum þótti leik-
urinn harðna.
“Eitt hundrað til,” mælti Sakr-el-Bahr,
stillilega.
“Eitt þúsund og fimm hundruð,” skrækti
Ayoub, var þá komið að því boði, sem hús-
móðir hans hafði tiltekið, enda hafði hún ekki
meira fyrir hendi, þar með var og lokið þeirri
vissu ábata von, sem hann hafði gert sér.
En Sakr-el-Bahr lét sem ekkert væri, leit
ekki einu sinni við geldingnum, heldur segir:
“Eitt hundrað til.”
Söluráður lýsti boði: “Sextán hundruð
peningar!” hann var svo æstur, að hann kunni
sér varla læti. En er hann náði sér, lét hann
höfuð síga og lýsti trú sinni með lotningu:
“Ekkert er ómögulegt, ef Allah vill. Lofaður
veri Allah, sem sendir auðugu kaupendur.”
Hann ávarpaði Ayoub, sem nú var svo
lúpulegur, að Tsamanni var dátt, og segir:
“Hvað segir þú nú, ó skarpskygni dróttseti?”
“Eg segi, að hann verði að hafa betur, úr
því Satan gefur honum svo mikinn auð,”
svaraði Ayoub, honum var svo sárt, að hann
gat varla komið út úr sér orðunum.
En í sama bili og hann lét út úr sér þessi
stóryrði, var hann tekinn steinbíts taki, en þeir
sem horfðu á, létu á sér heyra, að þeim líkaði
vel, að Sakr-el-Bahr léti hann kenna á kröft-
unum.
“Segir þú, að Satan sé mér hollur, þú
náttúrulausi hundur?” sagði hann höstugt og
herti takið á Ayoubs feita svíra, höfuðið fór að
síga og bakið bognaði og hvemig sem hann
brauzt um, varð hann að leggjast á grúfu ofan
í rykið, undan því harða átaki. “Á eg að
kirkja þig, faðir skíts eða á eg að fleygja þínu
hveljulega holdi á gadda, til þess þú lærir
manna siði?” Og jafnframt og hann talaði,
nuddaði hann andliti hins ofdjarfa manns ofan
í rykið.
“Líkn!” veinaði dróttsetinn. “Vægðu mér,
ó máttugi Sakr-el-Bahr, svo sem þú sjálfur
ætlast til vorkunnar!”
“Taktu þá aftur, það sem þú talaðir, sorp-
ið þitt. Lýstu sjálfan þig lygara og hund.”
“Eg tek þau aftur. Eg fór með fúla lygi.
Auður þinn er umbun, veitt þér af Allah, fyrir
þína dýrðlegu sigra; yfir þeim vantrúuðu.”
“Réttu út úr þér tunguna sem olli
hneykslinu og hreinsaðu hana í rykinu. Rektu
hana út úr þér, segi eg.”
Hinn hlýddi tafarlaust, þá slepti Sakr-el-
Bahr takinu og lofaði mannaumingjanum að
standa upp, þá stóð í honum af rykinu sem
hann hafði gleypt, hann skalf af hræðslu og
undan átakinu, en múgurinn spottaði hann og
hló að honum.
“Snáfaðu svo héðan, áður en haukar mín-
ir læsa í þig klónum. Farðu!”
Ayoub flýtti sér burt við sköll múgsins og
Tsamanni sendi honum tóninn, en söluráður
tónaði snjalt:
“Fyrir sextán hundruð gullskildinga verð-
ur þessi ambátt þín eign, ó Sakr-el-Bahr, Is-
lams frægð og ljómi. Fjölgi Allah eignum þín-
um..”
“Borga þú honum, Ali,” sagði víkingurinn
stuttlega og steig skrefi nær, til að taka við
því, sem hann hafið keypt.
Rósamunda leit við honum sem snöggv-
ast, hún var náhvít í framan og yfirkomin af
því, hvemig skipast hefði um hagi hennar.
Meðferð hans á Ayoub hafði sýnt henni, hve
svaðalega hrottalegur hann gat verið, og
grunaði ekki, að hann hafði svo látið með
fyrirhuguðu ráði, til að koma ótta að henni.
Hann aðgætti hana glottandi, svo að þar af óx
hrollur hennar og hræðsla, og segir á ensku:
“Komdu!”
Hún hrökk undan, að uppboðshaldaranum,
svo sem til að leita verndar; Sakr-el-Bahr tók
um úlnliðinn á hennl og sama sem skotraði
henni til blámanna þeirra, sem jafnan fylgdu
honum.
“Felið ásjónu hennar,” bauð hann. “Ber-
ið hana heim til mín.” Þeir hlýddu þegar í
stað.
XI. Kapítuli.
Á litlum höfðu utan borgar stóð setur
Sakr-el-Bahrs og þangað kom hann í sólar
setur, með nokkrum víkingum, en á eftir hon-
um fetuðu blámennirnir og hið nýkeypta man.
En er þau gengu inn um þröngt hlið í húsa-
garðinn, gullu við ávörp kallaranna frá stað-
arins turnum, að brýna hina trúuðu til bæna-
halda. í miðjum garðinum gaus vatni úr
pípu, hátt í loft, er deildist í loftinu og féll sem
skúr ofan í marmara skál; þaðan báru þrælar
vatn í skálum, Sakr-el-Bahr laugaðist, kraup
á bænarsvæfil, er honum var færður, en vík-
ingar sviftu kápum af herðum sér og lögðu
niður og bændust svo.
Blámennimir tóku til hinna nýju þræla,
sneru þeim að gerðinu, svo að bænahald hinna
trúuðu skyldi eigi spjallast af þeirra ásýnd.
Sætan ilm blóma lagði af garðinum, og þar
var fagurt um að litast; í einu horninu var
dæla, unnin með stóru vatnshjóli, það stóð
kyrt, og þrælarnir hjá, sem hafðir voru U1 að
snúa því, allir á bæn.
Sakr-el-Bahr stóð upp, að lokinni bæna-
gerð, sagði til nokkurs, sem hann vildi gera
láta og gekk inn. Blámennirnir fylgdu hon-
um og ýttu þrælunum á undan sér, upp þröng-
an stiga, sem lá upp á þak. Suðurveggur
hússins stóð langt upp af þakinu, sem var
rislaust, og meðfram honum voru tjaldbúðir
með hægindum og silki svæflum og borð af
íben viði, skreytt perlum og gulli. Á hinum
veggnum voru háar grindur, alþaktar rósum,
með blóðrauðum blómstrum. Til austurs sá
yfir borgina og hafnargarðinn, er kristnir
fangar höfðu borið grjótið í, úr kastala rúst-
um, sem áður var frægur. Til vesturs sá í
ilmandi blómagarð, þar sem dúfur kurruðu í
runnunum. Þegar garðinn þraut, tók við dal-
\erpi, sem hlykkjaðist milli lágra hálsa og frá
tjörn, umvaxinni stör og sefi, gnauðuðu frosk-
ar, en uppi yfir sveimaði stór storkur með
veglátlegum vængjatökum.
Hér stóðu nú Rósamunda og Lionel og
horfðust á, en blámennirnir stóðu kyrrir, sem
af steini gerðir, við dyrnar sem vissu að þak-
inu.
Hann stundi og tók fyrir sig höndum, þann-
ig hann lagði saman lófana; treyjan hans,
sem hafði verið rist sundur á torginu, hafði
verið rifjuð saman með þræði, en sá þráður
■ var rif úr pálmaviðar laufi, eigi að síður var
hann bágur til útlits. Hann hugsaði samt
síður um sín bágindi en Rósamundu, ef orð
hans hin fyrstu sýndu hið sanna:
“Ó, guð minn góður, að þú skyldir verða
að þola þetta! Að þú skyldir þurfa að kveljast
eins og þú h-efir kvalin verið. Hvílík smán!
Hvílík dýrsleg grimd! ó!” Hann tók höndum
fyrir andlitið.
Hún snart við handlegg hans og svaraði:
“Ekki er það mikið, sem eg hefi þjáðst.” —
Rómur hennar var aðdáanlega vel stiltur og
huggandi. Hefi eg ekki sagt, að þetta fólk af
Godolphin-ætt, væri kjarkmikið fólk? Það var
sagt, að jafnvel kvenfólkið í þeirri ætt bæri
nokkuð af karlmanna kjarki í brjósti sínu, og
enginn getur efast um, að Rósamunda sann-
aði að svo væri. “Kendu ekki í brjósti um
mig, Lionel,, því að mínar þrautir eru á enda,
eða fast að því.” Hún brosti glaðlega, þvílíku
brosi, sem á píslarvottum sér, þegar þeir sjá
bana sinn.
“Hvernig þá?” spurði hann, því að hann
skildi hana ekki.
“Hvernig þá? Er ekki ráð til að snara af
sér byrði lífsins, þegar hún verður of þung —
þyngri en guð vill að við berum?”
Hann stundi við. Ef satt skal segja, þá
hafði hann lítið annað aðhafst en andvarpa,
frá því þau voru flutt á land. Ef hún hefði
haft ráðrúm til að hugsa út í það, þá hefði hún
fundið, að hann varð henni að litlu trausti á
þeim reynslustundum, þegar röskur maður
hefði hafst nokkuð að, hversu vonlaust sem
vera kynni, til að auka henni kjark, í stað þess
að harma raunir sínar.
Þrælar komu með geysilega stóra kyndla
og settu í þar til gerða blysa stjaka, er stóðu
út úr veggjunum, frá þeim lagði rauða birtu
yfir þakið. Þar næst gekk inn Sakr-el-Bahr,
stiltur og stórmannlegur og litaðist um. Hann
var í stuttum kyrtli, hvítum, með belti um sig
miðjan, af skíra gulli, er glitraði í roða kyndl-
anna, þegar hann hreyfði sig. Handleggir voru
berir til olnboga og leggir að hnjám; hann
hafði dreyrrauða skó á fótum, gullsaumaða,
hvítan strók á höfði með skúf af fálkafjöðr-
um, er festur var með gullsylgju.
Hann gaf merki blámönnunum og við það
hurfu þeir. Þar næst hneigði hann sig til
Rósamundu og mælti:
“Hér húsfreyja, áttu að halda til uppfrá
þessu; en það er við húsfreyju hæfi en ekki
ambátta. Eiginkonur Múhameðs játenda búa
á húsaþökum hér í landi. Eg vona, að þér falli
það vel í geð.”
Lionel starði á hann, hvítur í framan.
"samvizkan bauð honum að búast við því
versta, ímyndunin skaut upp fyrir honum
mörgum hryllilegum afdrifum, svo að hann
varð lémagna af kvíða.
Rósamunda rétti úr sér, föl í framan en
stilt; brjóst hennar gekk upp og niður af
geðshræring en augnaráðið var hart og hvast,
rómurinn stöðugur og stillilegur, er hún sagði:
“Hvað ætlarðu að gera við mig?”
Hann þóttist hata hana og leitaðist við,
að mæða hana og meiða og lítillækka, en alt
um það gat hann ekki annað gert, en dást að
hugrekki hennar á þeirri stund.
Undan hæðunum gægðist mön af mána,
líkt og sigð af fægðum kopar.