Heimskringla - 08.04.1936, Blaðsíða 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPBG, 8. APRÍL, 1936
I Vesturvíking
Þýtt úr ensku
Stundu seinna kom maður að hreysi því,
sem Nuttall hafðist við í sendur frá þeirri stjórn
ardeild, aem annaðist skrásetning eigna og
ýmiskonar leyfi. Eigandi bátsins hafði tilkynt
söluna þar, eins og lög mæltu fyrir að gera
skyldi, eftir að fangarnir voru fluttir á eyna,
og krafðist þeirra tíu punda, sem hver eigandi
farkosts varð að greiða sem tryggingu. Þá
tryggingu neitaði deildin að endurborga, fyr
en salan væri sönnuð.
“Okkur er tUkynt, að þú hafir keypt ferju
af Robert Farrell,” sagði aðkomumaður.
“Það er satt,” svaraði Nuttall og hélt
dómsdag yfir sig kominn.
“Þú ert ekkert að flýta þér, að tilkynna
það á skrásetningar stað, sýnist mér.” Sendi-
maður var þur og strembinn eins og stjórnar-
skrifstofu erindreka ber að vera. Nuttall drap
titlinga sem mest ttann mátti.
“Að . . . tilkynna það?”
“J>ú veizt hvað lögin bjóða.”
“Ekki veit eg af því . . . þú verður að af-
saka.”
“Það fyrirmæli var opinberlega auglýst
um síðustu áramót.”
“Eg kann ekki að lesa, herra . . . eg . . .
eg er alveg grandalaus.”
“Svei!” Sendimaður var alveg grallara-
lauá við svona fáráð. “Jæja, nú veiztu laga-
boðið. Vertu kominn á skrifstofuna með tíu
pundin, fyrir tádegi í dag, tU lögmætrar trygg-
ingar.”
Sá virðulegi stjórnarherra fór sína leið en
Nuttall fékk kölduflog, í sólarsterkjunni. —
Hann þakkaði sínum sæla, að snáðinn
spurði hann ekki þeirrar spurnar, sem hann
kveið mest, hvernig hann, skuldaþrjótur og
öreigi, hefði náð í skildinga til að eignast
bát. En hann þóttist vita fyrir víst, að þeirrar
spurningar væri ekki langt að bíða, og þá
tæki víti við honum. Hann bölvaði þeirri
stundu, þegar hann hlýddi á kjaftæði Bloods
um að strjúka. Nú þótti honum sem komið
væri að því, að öll sú ráðagerð kæmist upp,
þá yrði hann líklega hengdur, að minsta kosti
brennimerktur og seldur í þrælkun eins og
þeir herjans upphlaups dólgar, sem hann hafði
flónskast til að ganga í félag með. Ef hann
bara hefði tíu pund, til að snara í þessa ólukk-
ans tryggingu, sem þeir vissu ekkert af, þá
kynnl að mega komast með fljótheitum hj'á
frekari spumingum í bili. En hvað skyldi nú
til ráða taka? Hvar finna þessa upphæð, og
það fyrir hádegi.
Nuttall snaraðist út til að leita ^ð Pétri
Blood, reikaði til og frá um göturnar og
spurði nokkra sem hann mætti, þóttist vera
lasinn og mega til að finna læknirinn. Ekki
varð hann vísari af því. Á þessu reiki bar
hann fram hjá húsi dr. Whackers, en með því
að hann vissi ekkert af hlutdeild hans í ráð-
unum, þá álpaðist hann framhjá þeim eina
manni, sem strax hefði hlaupið undir bagg-
ann. Loksins hugsaði hann sér, að leita hans
hjá Bishop og tef það yrði til einkis, þá ætlaði
hann að ná í Pitt og koma boðum þá leið, þ\n
að hann vissi að Pitt var í vitorðinu.
“Til að prýða gröfina mína,” sagði hann,
til skýringar.
“Þarftu altaf að vera að spauga?” sagði
hún eins og hana furðaði á því háttalagi, og
alvarleg var hún Mka, mintist þess, að af
stríðni hans hrökk hún frá honum seinast, í
alt annað en góðu skapi.
“Maður verður stundum að brosa að sjálf-
um sér, annars gengur hann af vitinu,” sagði
Pétur. “Þetta vita fáir og þvl eru svo
margir vitlausir í henni veröld.”
“Þú mátt hlægja að sjálfum þér eins mik-
ið og þig lystir, herra, en stundum held eg þú
sért að hlægja að mér, og það er ekki góð-
mannlegt.”
“Þar ferðu sannarlega ekki rétt með. Eg
hlæ aðeins að því, sem aðhláturs er vert og þú
ert víst ekki hlægileg.”
“Hvað er eg þá?” spurði hún hlægjandi.
Hann virti hana fyrir sér, svo fagra og
frísklega, svo stúlkulega og þó alveg ófeimna
og frjálsa.
“Þú ert”, sagði hann, “bróðurdóttir þess
imanns, sem á mig fyrir þræl.” Hann talaði
léttlega og glaðlega, svo hún órvaðist til á-
leitni.
“Nei, sir, þetta er að víkja sér hjá svarinu.
Þú skalt svara mér einlæglega þennan morg-
uninn.”
“Einlæglega? Það er erviðis vinna að
finna svör við þínum spurningum — og ein-
læg svör! Nú, jæja, eg skal segja um þig, að
sá er heppinn sem á þig fyrir vin.” Honum
var meira í hug en hann kom orðum að, en
sagði ekki meira.
“Það er mikið kurteislega talað,” sagði
hún. “Þú berð hólið smekklega, Mr. Blood.
Aðrir í þínum sporum hefðu . . .”
“Það er vísast. Skyldi eg ekki fara nær
um hvað annar hefði sagt í mínum sporum.
Ætli eg sé alveg ókunnugur imínum meðbræðr-
um?”
“Stundum finst mér það og stundum ekki.
Og að minsta kosti þekkir þú ekki þínar með-
systur. Hvernig var ekki með Spánverjana?”
“Ætlarðu aldrei að gleyma því?”
“Aldrei.”
“Svei þá minninu þínu. Er þá ekki neinn
kostur sem þú sérð, að mér sé gefinn?”
“Ó, þó nokkrir.”
“Til dæmis að taka?” Hann virtist rétt
áleitinn.
“Þú talar spönsku reiprennandi.”
“Ekki annað?” Hann lét sem sér yrði
mikið um.
“Hvar lærðir þú það? Varstu á Spáni?”
“Var eg þar. Eg var þar tvö ár í fangelsi.”
“1 fangelsi?” Tónninn sagði til, að henni
þótti miður, en það vildi hann ekki láta hald-
ast.
“Eg var tekinn til fanga í hernaði með
Frökkum.”
“En þú ert þóteknir,” sagði hún.
“Það hugsa eg sé rétt til dægrastyttingar.
Eg hafði hernað fyrir atvinnu í tíu ár. Eg
ábataðist ekki stórt á því, en það gafst mér þó
betur en lækninga listin, hún varð til þess að
eg var seldur til þrælkunar. Eg býst við að
það sé meira metið á Himnum, að drepa menn.
heldur en að lækna þá. Svo hlýtur að vera.”
Þá vildi hún vita hvernig stóð á því, að
hann gekk í herþjónustu og það hjá frönskum.
en hann kvað upplag sitt valda, írskt og öllu
öndvert. . . “en sú saga er löng og leið og
eg verð að haska mér.”
Og í sama mund sem hann fór dikandi
upp brekkurnar, og fann ekki til hita fyrir
hugarangri, kom Pétur út af höll eyjarstjóra,
með Ijúfaleyfi hins háttsetta sjúklings, sem
fanst sér hafa skánað stórmikið. Með því að
hann var ríðandi, þá hefði hann náð til gerð-
isins á undan Nuttall og þá hefði öðru vísi
farið en fór. En honum dvaldist af því, að
þau Arabella Bishop mættust.
Þau hittust við hliðið á blóma og aldina-
garði stjómarsetursins, hún var sjálf ríðandi
og varð starsýnt á Pétur á hestbaki. Það vildi
svo til að það lá vel á honum. Honum létti
svo mikið við það, að stjórans bati gerði
honum frjálst að fara ferða sinna, að kæti
hans fór langt fram úr því sem vanalegt var.
Hann var vongóður. Það sem brást í gær-
kveldi myndi hafa góðan framganga í kveld.
Hvað gerði dagsfrestur til?
Þetta kætifulla traust hans var fyrsta
óhappið. Það næsta var að Miss Bishop var
líka í léttu skapi og erfði ekki það sem á
milli hafði borið. Þetta tvent olli töf, sem
hafði illar afleiðingar.
“Góðan daginn, herra,” sagði hún þægi-
lega. “Nú er fast að því mánuður síðan við
sáumst seinast?”
“Tuttugu dagar og einn betur,” sagði
hann. “Eg hefi talið þá.”
“Eg var rétt farín að halda, að þú værir
dauður.”
“Þér má eg þakka fyrir kransinn.”
“Fyrir kransinn?”
Hún vildi ekki verða af þeirri skemtun,
bað hann bíða stundarkorn, meðan hún spyrði
eftir líðan landstjórans, fyrir frænda sinn, svo
gætu þau orðið samferða til baka.
Svo hann beið og þau riðu fót fyrir fót
meðan hann, sagði söguna af sinni óróa æfi,
en þeir sem sáu til þeirra undruðust stórum,
að sjá hinn ánauðuga lækni tala svo kunnug-
lega við þá fríðu ríkismey. Sumir hugsuðu
sér, að stinga því að ofurstanum í góðu tómi.
í>au fóru af baki fyrir hallardyrum Bish-
ops, einns of hestasveinum tók við reiðskjótum
þeirra og sagði húsbóndann ekki heima. En
ekki skildu þau að heldur, hún hélt í við
hann, það var ekki trútt um að henni vökvaði
um augu, svo mikið komst hún við af sögu
hans. Nú leit hún á hann dökkbrúnum aug-
um, tárvotum, rétti honum hendina, góðman-
lega svo að hann átti ekki undanfæri, og segir:
“Mér þykir bágt, Mr. Blood, að eg vissi
þetta ekki fyr.”
“Hvað getur það gert til né frá?” innti
hann.
“Nokkuð, held eg,” svaraði hún. “örlög-
in> hafa verið þér heldur hörð.”
“Uss, hvað. . .” Hann leit við henni stöð-
ugt bláum augum undan svörtum brúnum.
“Verri gátu þau verið,” mælti hann, en hún
fann það í látbragði hans sem hún roðnaði
af.
Hann beygði sig og kysti á hönd hennar
og það lofaði hún honum. Svo sneri hann
burt og hélt til þrælagerðis, stutta bæjarleið
og sá hana fyrir sér alla leiðina, dálítið rjóða
og dák'tið óframa eða feimna. Þá stundina
gleymdi hann,að hann átti tíu ára þrælkunar-
sekt fyrir höndum og jafnvel ráðagerðinni um
strokið, hvað þá að sú ráðagerð gæti komist
upp.
VII. Kapítuli.
Víkingar
Nú víkur þangað sögunni, sem Mr. Nutt-
all fór þjótandi útaf borginni, til landareignar
ofurstans Bishop, og ef nokkur maður var til
hlaupa gerður í sólarhita, þá var það sá sami
Mr. James Nuttall, holdskarpur og leggja-
langur og svo magur, að engan mátti gruna
að vökvi fyndist í þeim líkama, eigi að síður
var hann allur í svíta löðri, þegar hann kom
að gerðinu.
Þar mætti hann verkstjóranum Kent, sem
var þrekvazin skepna, með digra kjálka, ibjúga
leggi og armleggi sem Herkúles.
“Eg er að leita að dr. Blood,” sagði Nut-
tall másandi.
“Þér sýnist liggja eitthvað á. Hver fjand-
inn er að? Tvíburar?”
“Hva? Néi, nei. Eg er ógiftur, herra.
Það er frændi minn.”
“Hvað er?”
“Honum varð ilt, herra. Er læknirinn
hér?”
“Þarna er kofinn hans. Ef hann er ekki
þar, þá er hann annarstaðar.” Þar með fór
hann sína leið. Sá náungi var altaf fljótari
til að beita svipunni en tungunni.
Nuttall varð feginn að hann fór og hljóp
til kofans, en greip í tómt. Ófælinn maður
með sæjnilegu viti hefði sezt fyrir og beðið,
' vitandi að það var bezta ráðið til að finna
læknirinn sem fyrst, en Nuttall var örvita af
óðagoti og tók enn á rás, þó ekki vissi hann
hvert halda skyldi, nema -í öfuga átt við verk-
stjórann. Hann bar þangað á hlaupunum,
sem sykurreyrinn reis upp, eins og lágur ham-
ar, bleikur á lit og glóði við sól, með geilum
í eða götum til að ganga eftir, og í einni þeirra
sá hann þræla að verki, langt inn á akri. Hann
brokkaði þangað, hugsaði sér að ná í Pitt, því
að hann vissi af honum í samtökunum, en
ekki var Pitt þar, heldur aðrir þrælar, sem litu
varla við honum. Ekki þorði hann að spyrja
þá eftir Pitt, heldur reikaði eftir einni geil í
aðra, hátt upp í klukkustund, þangað til einn
gæzlumanna sá hann og spurði hann erinda.
Hann sagðist vera að leita að lækninum handa
sjúkum manni. Hinn bað hann hypja sig burt
sem skjótast og leita læknisins í kofa hans,
en Nuttall var þá áttaviltur og ganaði þangað
sem reyrteigurinn lá að skógi, og þar raksc
hann loksins á Pitt. Hann var einsamall,
mokaði leðju úr áveituskurði með tréreku, í
ibuxum úr bómullar striga, sem náðu frá
mjoðmum niður undir hné og annan klæðnað
hafði hann ekki, nema gulan hatt barðastór-
an, fléttaðan úr stráum, er skýldi hans ó-
kernbdu, gulu lokkum við sólarbálinu. Þegar
Nuttall sá hann, lofaði hann skapara sinn og
sagði hið ljósasta af hrakföllunum, en sú var
mðurstaðan að hann mætti til að fá strax
tíu pund hjá Blood, annars væri úti um þá
alla.
“Tröll hafi þig 0g þína flónsku,” sagði
þrællinn. “Ef þú ert að leita að lækninum,
því ertu þá að slæpast hér?”
“Eg finn hann hvergi,” volaði hinn. “Eg
hélt að þú kannske. . .”
“Þú hélzt að eg gæti fleygt rekunni og
farið að leita hans fyrir þig? Hélztu það?
'Guð minn attnáttugur, að við skulum eiga líf
okkar undir öðru eins flóni! Hvað ertu að
snópa hér, tíminn tt'ður og hvernig heldurðu
að fari, ef einhver sér okkur talast við, hvern-
ig ferðu þá að?”
Hann var úrvinda, hafði vakað alla nótt-
ina við mikinn kvíða, -en þess gætti Nuttall
ekki og varð nær ókvæða við sttkt vanþakk-
læti. Svo kallaði hann upp yfir sig:
‘ Eg vildi að drottinn hefði veitt mér, að
flækjast aldrei inn í þessa ráðagerð. Það segi
eg satt. Eg vildi óska. .
Aðrar óskir hans fóru ekki upp, því að í
sama bili vatt sér maður fyrir tieigarhornið
að þeim, stór vexti, í gulgráum klæðum úr tt'n-
striga, hann eltu tveir blökkumenn og báru
stutt sverð.
Mr. Nuttall leit alt um kring, óður af
skelk, gerði svo það sem verst gegndi, tók til
fótanna og hljóp í skóginn, hraðfættur sem
héri. Pitt varpaði öndinni og studdist fram á
riekuna.
“iHæ, þú, stattu kyr!” kallaði ofurstinn
Bishop -á ef-tir þeim sem flýði, með hótunum
og miklu-m formælingum.
Enn flóttamaðurinn gæddi rásina sem
mest hann mátti og leit ekki einu sinni við.
Hans eina von var sú, að ofurstinn hefði ekki
séð framan í hann, því að ofurstinn Bishop
var haldinn svo voldugur, að enginn ætti und-
anfæris von, sem hann vildi feigan.
Bishop var hissa og gramur, mintist þá
svertingjanna, sem jafnan fylgdu honum um
akrana, frá því einn þrællinn hafði flogið á
hann og tekið fyrir kverkar hans, fyrir tveim
árum.
J‘Takið hann, blökku svín!” orgaði hann
á þá. En í þvi þeir þutu af stað, tók hann
sig á: “Standið hjá mér, bölvaðir!”
Hann vissi sem var, að það var óþarfi að
elta hann og 'kannske eyða heilum degi til að
ná honum, í þeim arga skógar karga, hér var
hægur nær að snúa sér að Pitt, hann gæti
sagt til þessa stygga vinar síns og erindis
, hans, sem þeir voru að stinga saman nefjum
um. Pitt kynni að vera tregur vitanlega, en
það kynni að bitna á Pitt sjálfum. Sá ráðugi
Bishop kunni mörg ráð — og sum rétt sk-emti-
leg — til að taka þráa úr þessum fordæmdu
hundum.
Nú speri hann ásjónu að þrælnum, sem
var rauð af hita bæði að utan og innan, og
segir mjúklega, með hryllilegu grimdarviti í
“Hiver var þessi flóttaskepna?”
Jeremias Pitt hallaðist fram á rekuskaft-
ið, mjög niðurlútur og fann ekkert orð í sín-
um huga nema formælingar útaf heimsku Mr.
James Nuttalls. Þá lét húsbóndinn reyrprik
sitt ríða á berar herðar hans.
“Svaraðu mér, hundur! Hvað fheitjr
hann?”
Jeremias horfði við honum óhýrlega, ef
ekki reiðilega. Hann brá sér ekki við höggið.
en sálin kvaldist sárlega í brjósti hans/ “Eg
veit ekki,” sagði hann.
“Þú veizt e-kki? Þetta skal skerpa í þér
minnið.” Aftur reið reyrprikið á berar herð-
ar þrælsins. “Manstu það nú?”
“Eg veit það ekki.”
“Þrár, hva?” Ofurstinn kímdi þar til
reiði hljóp á hann. “Þú ósvífni hundur,” svo
sem hann kvað á. “Ertu að leika þér að mér9
Þú skalt finna, að eg læt ekki að mér hæða.”
Pitt tvísteig við rekuskaftið og þagði. Fátt
er eins egnandi og Bishop var bráðlyndari en
svo, að hann þyldi mikla egningu. Hann reidd-
ist ákaflega og lét höggin dynja um herðar
þrælsins, með formælingum og smánarorðum,
þangað til s-á neisti sem eftir var af karl-
mannshug í þrælnum, blossaði upp í augna-
bli-ks bál, hann kastaði rekunni og réðst á
þann sem kvaldi hann.
En í sama bili svifu þeir blökku á hann
og það skifti -engum togum, að hendur hans
voru bundnar fyrir aftan bak með leður ól.
Bishop stóð másandi og virti hann fyrir sér:
“Komið þið með hann,” sagði hann.
Síöan var sá vesali Pitt rekinn á eftir
ofurstanum, eftir djúpum geilum á leið til
þrælagerðis, en sykurreyrinn var átta feta hár
á báðar hendur, gulur sem gull, sumstaðar fóru
þeir hjá þrælum að verki, þeir litu upp með ótta
í augum, til þeirra var einkis að leita nema ör-
væntingar. Pitt kveið ekki fyrir þeim kvölum
sem honum voru ætlaðar, þó hroðalegar ky-nnu
að verða, heldur sveið honum sárast, að nú
var vonlaust um undankomu úr þessu víti,
einmitt þegar alt var undirbúið til að strjúka.
Nú komu þeir út af akrinum á grasi grón-
ar grundir, stefndu til þrælagerðis og þaðan
blasti höfnin við, annars vegar höfðinn með
virkinu, hinumegin fjörukampur með mörgum
-bátum, þar upp af búlkahús löng og lág. Pitt
leit yfir ferjurnar á kampinum og hugsaði til
þeirrar sem nú hefði verið út á rúmsjó með
þá, ef gæfan hefði verið með þeim.
En úti fyrir hafnar sundinu kom -herskip
sigl^ndi í hægum byr, hafði aðeins framsegl
við, en hin voru undin að rám, svo að gerla
sá virki á afturþiljum, en rauður húfur og
logagylt trjóna blikaði við sól og enski fáninn
við hún. Bishop nam staðar og brá holdugri
hendi fyrir augu, en Pitt var rekinn í gerðið
og settur í gapastokk, sem jafnan beið þeirra
þræla, sem þurftu enduibótar við.
Eftir skamma stund kom Bishop og
bjóst til hýðingar. “Ef hundur fitjar upp á
trýnið við húsbónda sinn, þá verður að kenna
honum góða siði, þó hann hljóti rauðan belg
fyrir gráan.” Aörir hefðu látið sér sæma, að
fá einhvern til að fremja flenginguna, en inn-
ræti mannsins má af því marka, að hann gerð-
ist sjálfur böðull, lét reyrprikið ganga um bak
mannsins í gapastokknum, þar til prikið var
margklofið, en þó höggin yrðu við það léttari,
þá var áverkinn enn skæðari, raðirnar voru
svo hvassar að þær skáru skinnið svo að
dreyröi úr hér og þar. Þegar -böðullinn hætti,
vegna mæði, var bakið á Pitt eitt stórt flat-
særi. Pitt hljóðaði ekki, en þegar fram í sótti,
lét hann slúta höfuð sitt og veinaði lágt.
Ofurstinn Bishop steig öðrum fæ-ti á
stokkinn og gein með grimmu brosi yfir kross-
bera sínum. “Láttu þér þetta að kenningu
verða til að begða þér eins og vera ber, og hér
skaltu dúsa og fá hvorki bita né sopa, fyr en
Þér þóknast að segja til þíns fóthvata kunn-
ingja og hvert erindi hans var. -Hvorki bita
né sopa, heyrirðu til mín? Þegar þú ert búinn
að fá þig fullsaddan af þessu, þá láttu mig
vita, þá skaltu fá brennimarkiö.” Svo gekk
hann út af gerðinu með svertingjana á hælun-
um.