Heimskringla - 20.05.1936, Síða 6

6. SlÐA
nEIMSKRINCLA
WINNIPEG, 20. MAl, 1936
I\ f esturvíking Þýtt úr ensku

Allan þann dag sást tU skipsins kollenzka
en um kveldið var það svo langt undan að það
sást varla. Þá skildu leiðir, vikingar höfðu
ráðið að sigla austur -meðfram strönd Hispani-
ola og svo sigldi Arabella alla þá nótt, en
þegar lýsti var hún ein. Levasseur hafði tjald-
að til öllum seglum þegar dimdi og sigldi sem
ákafast eftir hi.nu hollenzka skipi. Cahusac
reyndi að fiá hannt ofan af þvi óráði en fékk
þetta sivar:
“Fjandinn taki þig. Skip er skip, hvort
Spánskt er eða 'bollenzkt og á skipum er
okkur mest þörf. Það er mér nóg.” Hinn
svaraði ekki, hristi aðeins höfuðið, hann vissi
vel, að skipherrann var að elta pils en ekki
skip og var sannfærður um, að annað eihs
léti ekki gott af sér leiða.
1 afturelding var La Foudre komin svo
nærri þeim holíenzka, að ekki var meira en
míla á milli þeirra. Þá munu þeir hafa þekt
skipið og bróðir meyjarinnar vitað hvað til
stóð. Víkingar sáu að á hollenzka skipinu var
öllum seglum heitt til að sigla undan þeim, en
það tjáði ekki, víkingar drógu þá uppi og
skutu skoti fyrir þá. Vi ðþað sneri kaupskipið
skut að þeim og skaut nokkrum skotum í segl
þeirra, eftir það skutust þeir á stutta stund
unz víkinga-snekkjan lagði að kaupskipinu og
feldi stafnljái á borð þess, síðan veittu vík-
ingar uppgöngu miðskipa, með miklum ó-
hljóðum. iSkipherrann stóð á skutþiljum og
hjá honum ungur maður skrautbúinn, en þar
þekti Levasseur mágsefni sitt. Skipherrann
var rauður sem iblóð í framan og kallaði hátt:
“Levasseur skipherra, hvað viltu á mitt
skip? Þetta er óhæfuverk, sem þú skalt fá
að ikenna á.”
“Fyrst ætlaði eg aðeins að leita þess, gem
egj á og eg var ræntur. En úr því þú kau3t
að Iberjast og skauzt á skip mitt og veittir
bana nokkrum taf mlínum mönnúm, þá skal
með hernaði fara og taka skip þitt herfangi.”
Jungfrú Ogeron stóð á þiljum og horfði
með iblikandi augum og einlægri undrun á
sína heittelskuðu hetju. Hann virtist henni
dýrðlega kempulegur, þar sem hann gnæfði
yfir hina, fyrirmannlegur, djarflegur, og fag-
ur. Hann sá hana, tók viðbragð og ruddist
þangað sem hún stóð. Hinn hollenzki skip-
herra gekk fyrir hann og vildi taka til hans,
Levasseur lét ekki tefjast til að tala við hann,
svo fús var hann til meyjarinnar. Hann hafði
öxi í hendi, hjó henni í höfuð hins hillenzka,
svo að hausinn klofnaði en maðurinn féll
dauður niður. Sá ólmi elskuhugi skrefaði yfir
búkinn og sótti til ástmeyja,r sinnar með glöðu
bragði.
En nú var henni brugðið. Hún var há
vexti, gerfileg, ' vel vaxin ög rétt frúm-
vaxta, ljósleit á hörund, eins og rjómi, hárið
kolsvart og vafið um hvirfilinn í digrum flétt-
um, augun dökk, í stærra lagi og falin til hálfs
af augnalokunum. Yfir því andliti var prýði
æskunnar en jafnframt sagði svipurinn til, að
sú mær var ekki smálát né skaplaus.
iSá heittelskaði stökk til hennar, fleygði
frá sér öxinni, alblóðugri og sló út handleggj-
unum til að taka hana í fangið. Svo gerði
hann og hrópaði hástöfum: “Mín, mín, loks-
ins„ þrátt fyrir alt!” alveg eins og kappar gera
í leikhúsum, sannarlega kempulega.
En hún skaut höndum við bringu hans,
hreld á svip og spurði stamandi: “Af hverju
. . . af hverju drapstu hann?”
Hann svaraði henni hlægjandi, eins og
hetju ber að gera, með umiburðarlyndi guðs við
þá dauðlegu manneskju sem hann stígur nið-
ur til: “Hann stóð í millum okkar. Dauði hans
sé tákn og viðvörun. Gái allir að því og gæti
sín, sem ætla sér að komast upp á miili okk-
ar.”
Þetta var svo dýrðlega voðalegt, lætin svo
stór og fögur, glæsimenskan svo gífurlega
knýjandi, að hún varpaði frá sér hrollinum og
kjánalegu ógeði, uppveðruð af ljósmandi yndi
sem af honum stafaði, og fagnaði ástar atlot-
um í fangi hans. Svo setti hann hana upp á
öxl sér og fetaði létt með þá byrði á sitt skip
en félagar hans lustu upp ópi miklu til sam-
fagnaðar. Bróðir hennar hefði vafalaust verið
nógu ónærgætinn til að trufla það dæilega
framferði, en Cahusac varð fyrri til, brá fæti
fynr hann og batt hann á höndum og fótum í
einni svipan.
Síðan sagði Cahusac fyrir verkum, meðan
skipherrann undi sér í lyftingunni, hollenzka
skipshöfnin var drifin í stærsta bátinn og
kvödd til að fara norður og niður, tíu víking-
ar voru settir á hið nýunna skip og sagt að
halda f kjölfar Þrumunnar, svo var stefnt í
suður til hléseyja.
Cahusac lét sér fátt um finnast þess aðfarir,
þó hann gerði eftir því sem skipherrann bauð.
Honum þótti áhættan — að egna Holendinga
og landstjórann í Tortuga með ofbeldisverki,
altof mikil hjá því herfangi sem fékst, og þetta
sagði hann við Levasseur, afdráttarlaust og
fýlulega, en sá svaraði honum þannig:
“Haltu hjá þér þeirri skoðun. Þú skalt
ekki hugsa mig einn af þeim, sem stinga háls-
inum í snöruna og vita ekki hvernig þeir eiga
að ná honum út aftur. Eg sendi Tortuga stjór-
anum hoð, sem hann skal verða að ganga að.
Við skulum lenda við Virgin Magra og semja
þaðan. Og láttu færa strákinn til lyftingar.”
Þar næst skundaði hann til hinnar elskufullu
meyjar.
Þangað var sömuleiðis leiddur bróðir þess
kvenmanns. Skipherrann stóð upp í móti
honum, en gat ekki rétt úr sór, því að þar var
of lágt undir loftið fyrir hans karlmannlega
hrikavöxt. Jungfrúin stóð einnig upp.
“Af hverju er þetta?” spurði hún og benti
á handleggi mannsins, sem voru bundnir fyrir
aftan ibak.
“Mér líkar það alt annað en vel. Eg vil
það hætti. Ef Monsier Ogeron gefur mér sitt
drengskapar heit . .
Pilturinn var ekki kjarklaus. “Eg gef þér
alls ekki neitt,” sagði hann.
* “Nú sérðu.” Levasseur ypti öxlum og lóf-
uim með sárinda svip. Jungfrúin sneri að bróð-
ur sínum, að ávita hann:
“Henri, þetta er heimskulegt! Þú kemur
ekki fram eins og vinuir minn. Þú . .
“Litla flón” svaraði bróðir hennar, þó hún
væri hærri í loftinu en hann. “Heldurðu að eg
væri meiri vinur þinn, þó eg sættist við þetta
illmenni og arga víking?”
“Hægan, hani sæll!” svaraði Levasseur
hlægjandi, en sá hlátur var ekki geðþekkur.
“Skilst þér ekki þín vonda flónska af því
meini sem hún hefir valdið? Mannslíf hafa
tapast — karlmenn hafa dáið til þess að þetta
skrímsl næði þér. Og skilst þér ekki enn
hvar þú ert stödd — á valdi þessarar besfcíu,
þessa hvolps sem er fæddur í úlfagreni og
alinn upp við þjófnað og manndráp?”
Hann ætlaði að segja meira; en Levasseur
sló hann á munninn. Levasseur líkaði ekki
ibetur en öðrum, að heyra hið sanna sagt um
sig, skiljið þið.
Jungfrúnni lá við að hljóða, pilturinn
hrökk aftur á bak, skall í vegginn og studdist
við hann en blóð sitraði úr höggstaðnum. Bn
kjarknum hélt hann, reyndi að brosa, náhvít- !
ur í framan, leit til systur sinnar og sagði
stillilega:
“Þama sérðu. Hann slær mann, þó
bundinn sé.”
Þetta stillilega, tiltal og miklu fremur sú
fyrirlitning sem tónninn sagði til, æstu þá
bræði sem aldrei íblundaði vært í Levasseur.
“Og hvað' ætli þú gerðir, yrlingur, þó þú
værir óbundinn?” Hann tók í bringuna á
stakki fanga síns og skók hann. “Svaraðu
mér? Hvað heldurðú gerðir? Uss! Þú blaðra,
tóm af öllu nema vindi! . . . “Þar á eftir kom
runa af heiptugum fúkyrðum, sem jómfrúin
hafði aldrei heyrt áður, þó grunaði hana hvað
þau þýddu.
Hún studdist við borðið í klefanum og
kallaði á Levasseur að hætta. Hann gerði svo,
en til þess varð hann að opna drynar, grípa
sveininn og snara honum út. “Fleygið þessu
taði niður hleragat, þangað til eg kalla eftir
því”, öskraði hann og skelti aftur hurðinni.
En þegar honum var runnin reiðin og
hann sneri sér að ástmeynni, varð honum
þetta að órði:
“Kærasta, hvað er að?” Henni var brugð-
ið, hún hafði aðeins séð sína heittelskuðu
hetju tilsýndar þar til nú, að ummæli bróður
hennar sönnuðust af því sem hún sá gerast.
Hún varð hrædd og það sá á henni.
Levasseur gekk að henni en hún fór und-
an og þegar hún aá glott hans og augna-
glampa fékk hún hjartslátt. Hann greip hana
í .einu horninu og kipti að sér.
“Nei, nei!” veinaði hún.
“Jú, jú!” sagði hann í eftirhermu fcón og
þá eftirhermu var harðast að þola af öllu. —
Hann tók utan um hana báðum handleggjum,
harðleikinn af ásettu réði, því að hún streitt-
ist á móti og kysti hana en hún brauzt um í
faðmi hans. Nú er frekjan óx í honum, hljóp
á hann bræði og svifti af honum öllum pjötl-
um hetjugrímunnar, ef nokkrar voru eftir.
“Litli bjáni, heyrðir þú ekki bróður þinn segja,
að þú værir nú á mínu valdi? Mundu eftlr
því og mundu eftir því líka, að þú komst af
þinni eigin vild. Eg er ekki einn af þeim, sem
kvenmaður getur leikið við: taktu og sleptu.
Svo gættu að þér og komdu fyrir þig vitinu,
stúlka mín, og taktu því sem þú hefir boðið
heim.” Hann kysti hana enn og snaraði henni
frá sér, rétt snúðugt. “Enga fýlu framar”,
sagði hann. “Annars færðu að kenna á því.”
Þá var barið. Levasseur hvarf til dyra
með iblótsyrðum. Cahusac stóð úti fyrir ó-
hýrlegur á svip. Hann sagði til, að leki værí
kominn að skipi þeirra, kúla hafði 'brotið súð-
ina rétt fyrir ofan sjávarborð. Levasseur hljóp
út að kanna skaðann, manni var hlaypt niður
í strengjum, að festa segldúk fyrir gatið og
dælurnar settar á stað, áverkinn var ekki al-
varlegur nema ef veðrið versnaði. Fram-
undan var að sjá líkt og dökka bliku við sjón-
deildarhring, sem Cahusac þekti að var hin
nyrzta af Virgin eyjum. Levasseur kvað á, að
þangað skyldi sigla og leggja skipinu upp í
fjöru til viðgerðar, kvað sig gruna að stór-
viðri væri í aðsígi, sem jafnvel kynni að ná
þeim áður en þeir næðu landi.
“Stórviðri eða eitthvað annað,” svaraði
Cahusac, grettinn, og ibenti “sérðu þetta?”
Tvö skip stefndu á þá, á stjórnborða, æði stór
að sjá, svo sem fimm mílur frá þeim.
“Ef þau sækja eftir okkur, hvað á þá að
gera?”
“Berjast við þau, hverju sem tautar,”
sagði Levasseur og blótaði við.
“Tarna er vit”, sagði Cahusac og spýtti
til að herða á. “Þetta hefst af því, að fara til
sjós með manni sem er veikur og vitlaus eftir
kvenmanni. Nú skaltu halda skapinu í stilli,
skipherra, annars fer íþað út um þúfur hjá há-
setum, ef í ilt fer út af þessu glappaskoti með
Hollendinginn.”
Það sem eftir var dagsins hélt Levasseur
sig á þiljum og hafði hugann á öðru en ást-
um, því að skipin ætluðu sér auðsjáanlega að
ná fundi hans og færðust nær, þó hægt færi.
Það var ekki til að hugsa að hleypa undan til
hafs með þeim leka sem kominn var að skip-
inu, og því var ekki um annað að gera en bíða
átekta og berjast. Og þegar ekki voru nema
um þrjár mílur til lands, og hann var að því
kominn að leggja til orustu að fyrra bragði
þá kom kall frá þeim sem var á varð-
bergi í stýriskörfu, að stærra skipið væri Ara-
bella, hitt væntanlega skip sem þeir hefðu
ibarist við og tekið. Levasseur létti svo mikið,
að hann réði sér varla.
“Verra gat það verið,” sagði Cahusac. “En
hvað ætli Blood segi þegar hann heyrir okkar
aðfarir?”
“Hann má segja hvað hann vill,” sagði
Levasseur hlægjandi af kæti.
“Og hvað um börn eyjarstjórans í Tor-
tuga?”
“Því verður að leyna hann.”
“Hann kemst að því áður en lýkur.”
“En þá verður það mál útkljáð. Þá verð
eg búinn að sættast við landstjórann. Eg segi
þér satt,*. að eg kann ráð til að kúga Ogeron
til sætta.”
Nú voru skipin stöðvuð við norður strönd
Virgin Magra, sem er eyðiey skóglaus, þar átti
enginn heima nema fuglar og skjaldibökur í
lónum meðfram suðurströndinni. Levasseur
lét skjóta báti fyrir iborð og róa með sig til
Arabella, ásamt Cahusac og tveim öðrum yfir-
mönnum.
Skipherrann Blood var í góðu skapi. —
“Mikil er hepnin síðan við skildum,” sagði
liann og bauð þeim til lyftingar að skifta
fengnum. Skipið sem sigldi í kjölfar Arabella
var spánskt herskip með tuttugu og sex fall-
byssum, hét Santiago, hafði lagt upp frá Porto
Rico með tólf hundruð vættir af Cacao, tíu
þúsund dala virði í nýsleginni mynt og annað
eins af gimsteinum. Þetta var mikill afli og
tveir fimtungar hans gengu til Levasseur og
hans skipshafnar, samkvæmt samningnum.
Peningu mog gimsteinum var skift strax/hitt
skyldi flytjast til Tortuga og selt þar.
Þar næst tók Levasseur til frásagnar, þá
gerðist Blood brúnaþungur og þegar hann
lauk skýrslu sinni, sagði hann sinn óþokka á
því tiltæki, Hollendingar væru vinsamlegir,
gildir og góðir menn sem heimskulegt væri að
ybbast við, ekki sízt út af öðrum eins smá-
munum og skinnum og tóóbaki, sem væri í
hæsta lagi-tíu þúsund dala virði. Levasseur
kvað skip vera skip og skipa væri þeim mest
þörf og þá ypti Blood öxlum og lét talið falla
niður, ef til vill af þvl að hepnin hafði verið
með honum þann dag. Þar næst stakk Lev-
asseur upp á, að Blood héldi skipum sínum til
Tortuga, að selja fenginn og ráða víkinga á
jiið fengna skip, en hann sjálfur bæta skip sitt
þar sem hann var kominn og hitta svo aðmírá!
sinn á stað sem hann tiltók og leggja þaðan
upp í leiðangurinn til Maracaybo.
Honum varð mikið léttara innanibrjósts,
þegar Blood lét gvo gott heita og sagðist til í
að sigla strax á stað.
Undireins og Arabella var komin á stað,
lagði Levasseur að landi og lét háseta reisa
skýli á bökkum eins lónsins, handa sér, skips-
höfninni og föngunum, meðan La /Foudre var
lagt á hliðina upp í fjöru til viðgerðar.
Undir sólgetur það kveld tók að hvessa
og þegar á leið kveldið var komið rok svo
mikið að Levasseur var feginn að hafa komið
skipum sínum í hlé, hann grunaði að Blood
væri ekki vel staddur í þeim ofsa, en lét sér
það ekki þungt falla.
XV. Kapítuli.
Lausnargjaldið
Næsta morgun var ibjart veður og blítt og
þá fór fram skrítið atferli hjá segldúka skýli
því, sem Levasseur hafðl reisa látið undir
sandöldum fyrir ofan fjörumál. Sá franski
víkingur sat hátt, á botni stórrar tunnu og
hélt á merkilegu starfi: að leita heilla sátta
við landstjórann í To,rtuga. Nokkrir yfirliðar
stóðu hjá honum, ófrýnilegir durgar í leður
brókum og skinntreyjum, einn af þeim var Ca-
husac. Frammi fyrir honum stóð Ogeron ungi
á nærfötunum, í brókum úr silki og skyrtu
kögraðri og í kordúna hosum. Hendur hans
voru bundnar á bak aftur og hið unga og fríða
andli t mjög tekið. Skamt þaðan sat hin
unga mær á sandhrúgu, óbundin og gæzlu-
menn hjá henni. Hún var nábleik í framan og
reyndi að fela skelk sinn með stórlæti.
Levasseur talaði langt mál til hins unga
manns og endaði, svo með háðslegu mjúklæti:
“Eg treysti því, monsieur, að eg hafi sagt ljós-
lega til hvers eg ætlast. Eg skal taka upp
aftur aðalatriðin, svo enginn misskilningur
komist að. Þitt lausnargjald er tvö þúsund
dalir og fimm hundruð betur og þú skalt fara
frjáls til Tortuga að sækja það, gegn dreng-
skaparheiti. Eg skal leggja þér til far og far-
kost og gefa þér mánuð til hvorrar leiðar. —
Systir þín verður í gislingu hjá mér á meðan.
Faðir þinn ætti ekki að álíta aðra eins upphæð
of mikla fyrir frelsi sonar síns og heiman-
mund dóttur sinnar. Ef nokkuð er að, þá er
það þetta að eg er of vægur í kröfum, svei
mér þá, því að Monsieur Ogeron er sagður
mjög auðugur.”
Monsieur Ogeron yngri leit upp og í augu
víkingsins. “Þessu hafna eg -h eindregið og
skilyrðislaust. Svo gerðu það sem þér er lag-
ið, iþú níðingur bæði ærulaus og . . ,”
“Hvaða tal er að tarna,” sagði Levasseur
og hló við. “Hvaða frekja og hvaða fram-
hleypni! Þú hefir ekki athugað hinn kostinn.
Kannske þú sjáir þig um hönd, þegar hann
kemur að þér. Við höfum spora á þá tregu.
Og eg skal ráða þér að heifcbinda þig ekki við
nauðung og svíkja mig eftir á, því að mér er
vel trúandi til að leita þig uppi og refsa þér.
Ef þú skyldir gleyma að koma aftur með
heimanmundinn, þá máttu ekki álíta ósann-
gjarnt, að eg gleymi að útvega prestsleyfið.
Æra systur þinnar er í veði hjá mér.”
Levasseur brosti eða kýmdi yfir þessu
tali, sá stöðugt í augu þiltsins og varð var við
að nú brá honum. Hann rendi augum til systur
sinnar og sá örvæntingar bliku á hennar svip.
Hann svaraði með viðbjóði og heipt:
“Nei, þú hundur! Þúsund sinnum nei!”
“Þú ert heimskur að láta svona.” —
Levasseur talaði reiðilaust, kuldalega og með
eftirsjá. Ha*nn hélt á streng og reið á hnúta.
“Þú veizt til hvers þetta er? Það er kvalaband
sem hefir snúið mörgum villitrúar til rétts
vegar. Það er til með að snúa augun út af
hausum þeirra, til þess að hjálpa þeim til að
sjá hvað satt er. Svo skal vera sem þúí kýst
þér.”
Tveir1 svertingjar gættu ungmennisins og
til þeirra fleygði hann bandinu, en þeir brugðu
því um höfuð sveinsins, gerðu á lykkju og
skutu þar í járnstöng, stóðu svo og biðu
merkis um að byrja. Levasseur sat kyr og
virti sveininn fyrir sér, hann bar sig vel, gerð-
ist þó grár í framan sem blý og löðrandi af
svita. Stúlkan hrópaði og vildi hlaupa til
hans en fékk ekki að standa upp, svo hún sat
kyr og veinaði. Skipherrann tók til orða:
“Eg bið þig að vægja sjálfum þér og
systur þinni og taka sönsum. Hvað munar,
þegar öllu er á botninn hvolft, um þá upphæð
sem eg nefndi? Hvað munar pabba þinn um
annað eins? Eg segi aftur, að eg hefi verið
of linur í kröfum, En úr því eg hefi nefnt
þessa upphæð, þá stend eg við það, að eg vil
hafa tvö þúsund dali og fimm hundruð.”
“Og fyrir hvað, ef þér þóknast, viltu hafa
tvö þúsund og fimm hundruð dali?”
Þessi spurning var flutt þýðlega með háðs-
legri hæversku á bjagaðri frönsku og virtist
koma ofan úr loftinu. Levasseur og allir aðrir
sneru sér við, alveg hissa. Þeir sáu háann
mann, grannvaxinn, bera við blátt himinloft
upp á sandöldunni sem þeir sátu undir, sá var
þráðbeinn, í svörtum fötum með silfurborðum,
og með rauða strútsfjöður á hattbarðinu. —
Undir þeim hatti var hið bleikjarpa andlit skip-
henrans Blood.
Levasseur hélt hann vera langt burtu,
úti á reginhafi, ef óveðrið hefði ekki fært
hann í kaf, og fléttaði saman blótsyrði af
undrun.
Blood rendi sér niður sandhólinn og með
honum Wolverstone og nokkrir aðrir hans
menn. Þegar hann kom á jafnsléttu, tók
hann ofan fyrir kvenmanninum, sneri svo að
Levasseur, bauð honum góðan daginn og sagði
stuttlega til þesg, að hann hefði oröið að leita
undan óveðrinu og látið berast inn á lón, rúma
bæjarleið á iburtu, og hugsað sér að heilsa upp
á hann í góða veðrinu, leit svo á piltinn og
stúlkuna og spurði: “Hver eru þessi?”
Cahusac brá digrum handleggjum á loft,
leifc til himins og segir: “Voila!” (Sko, þarna
kom það).
Levasseur brá litum og beit á vörina,
svaraði þó liðlega: