Heimskringla - 29.07.1936, Blaðsíða 6

6. SÍÐA
MEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 29- JÚLÍ, 1936
..... ... — .....
I Vesturvíking Þýtt úr ensku
En nú var Bishop orðinn svo reiður, að
hann réði sér ekki og segir hárri röddu:
“Ertu? Það er alt annað með mig. í
þessu máli máttu til, lávarður, að láta mig ráða.
Og hvað sem það kostar, skal eg taka á mig
ábyrgðina sjálfur.”
Lávarðurinn Julian gekk úr rimmunni,
brosti dapurlega, ypti öxlum og bandaði með
hendinni, að svo mætti vera. Varastjórinn
þusaði frekjulega:
“Úr því lávarðurinn hefir veitt þér fyrir-
liða stöðu, þá get eg ekki refsað þér fyrir rán
og heraað eins og vant er að gera við slíka og
þú átt skilið. En þú skalt svara til gerða þinna
fyrir herdómi, útaf Wolverstone, og sæta á-
byrgð fyrir.”
“Skil eg vel” svaraði Blood. “Nú kemur
að því. Og sjálfur ætlar þ úað vera forseti í
í iþeim herdómi, svo þú getir jafnað gamlar
skuldir með því að hengja mig, á sama stendur
þér, hver ráð þú hefir.” Núhló hann og bætti
við: “Præmonitus, præmunitus.”
“Hvað skal það meina?” spurði lávarður-
Snn skerpulega.
“Eg hélt að íávarðurinn hefði fengið ein-
hverja skólagöngu ” Hann lagði sig fram, eins
og þið sjáið, til að styggja hann.
“Ekki spyr eg að bókstaflegri þýðingu,
sir” sagði lávarðurinn Julian með kuldalegri
kurteisi- “Eg vil vita hvað <þú ætlar mér að
skilja.”
“Eg ætla að lofa þér að geta uppá lávarð-
ur,” sagði Blood. “Og eg býð ykkur báðum
góðan og gleðilegan dag.” Hann Hélt á loft
hatti sínum og hneygði sig rækilega eftir tízk-
unnar kröfum.
“Áður en þú ferð,” sagði Bishop, ‘‘og til að
firra þig fánýtri framhleypni, er bezt þú fáir að
vita, að hafnarstjórn og virkisins yfirmaður
hafa fengið tilhlýðilegar fyrirskipanir. í>ú ferð
ekki úr Port Royal, fína gálgafæða. Svei mér
ef eg skal ekki fá þér ævarandi samastað í
Aftöku Bás.”
Peter Blood varð svo við, að hann gerðist
hnarreistari og augu hans blikuðu, hann tók
stafinn í vinestri hönd, stakk hinni í barminn,
snerist við Mvarðinum Julian, sem hugsað:
fyrir sér með hlyklaðar brýr, og ávarpaði
hann:
“Eg hélt, lávarður minn, að þú hétir mér
að mér skyldi óhætt við þessu.”
“Hverju sem eg kann að hafa lofað, þá
gerir þitt framferði þau loforð tornefnd.” Hann
stóð upp. “í>ú gerðir mér greiða, kapteinn
Blood, og eg vonaðist til við yrðum vinir. En
fyrst þú vilt öðru vísi vera láta . • hann ypti
öxlum og bandaði til varastjórans.
Blood tók undir og gerði honum talið:
“Þú vildir sagt hafa, að þú hafir ekki kjark
til að standa í móti orðaskaki og áníðslu harð-
stjóra hræðu.” Hann talaði liðlega og brosti
við, meir að segja. “Ojæja, jæja — sem eg
sagði: præmonitus, præmunitus. Eg er
hræddur um að þú sért ekki skólagenginn
Bishop, annars hefðirðu vitað að það þyðir:
Vopnaður er sá sem varaður er.”
“Varaður við? Ha!” Bishop hvein við. —
“Sú viðvörun kemur ekki þér að haldi. Þú
færð ekki að fara héðan.” Hann sneri til dyra
og byrjaði að kalla: “Hæ, þið . . .”
Lengra komst hann ekki, heldur greip
andann á lofti. Captain Blood kipti hægri hend-
inni úr barminum og hélt á skammbyssu silf-
urbúinni, miðaði á höfuð varastjórans á eins
eða tveggja feta færi og segir:
“Og viðbúinn. Hreyfðu þig ekki þaðan
sem þú stendur lávarður minn, annars kann að
verða slys.”
Og lávarðurinn, þótt kominn væri á skrið
til liðs við Bishop, nam skyndilega staðar.
Varastjórinn varð bleikur í framan, kindarleg-
ur á svip og ekki laust við að hann riðaði á
fótum. Peter Blood horfði á hann mikið óhýr-
lega:
“Mig undrar sjálfan, að eg skuli ekki gera
útaf við þig, digri dóni. Eg hefi gefið þér líf
einu sinni áður, af sömu orsök. Þú veizt ekki
hver hún er, en það kann að hugga þig að
vita að hún er til. Samt vil eg vara þig við, að
leggjast ekki of þungt á veglyndi mitt, það á
heima rétt núna í fingrinum sem heldur um
hanann. Þú ætlar að hengja mig, annað verra
getur ekki fyrir mig komið, hvert sem er, svo
þú skilur að eg víla ekki fyrir mér, að hækka
reikninginn með því að úthella þínu vonda
blóði.” Hann kastaði frá sér sprotanum, svo
honum var vinstri höndin laus. “'Gerðu svo vel
og réttu mér hægri ,< handlegginn, Bishop
ofursti. Gerðu eins og eg segi, maður, hand-
legginn.”
Bishop stóðst ekki þann harða tón, það
einbeitta augnaráð og gljáand.i skammbyssu,
og hlýddi orðalaust. Nú var af honum orða-
skakið, hann áræddi ekki að opna sig. Blood
krækti vinstra armi sínum í hægra arm vara-
stjórans og stakk hægri hendinni í barminn
ásamt byssunni.
“Henni er miðað á þig, þó 'hún sjáist ekki
og því lof'a eg upp á æru og trú, að þig skal
eg skjóta til bana, hversu lítil fyrirstaða sem
mér er veitt og hvort sem hún er af þínum
völdum eða annara. Julian lávarður, festu
það í minni. Og nú, þú smitandi flotbaggi og
böðull, berðu gangliminn eins fljótt og rösklega
og þú getur og láttu eins og alt sé að þínu
skapi, ella skal Vimur vaxa þér yfir höfuð-”
Þeir leiddust út af höllinni, út í garðinn en
þar beið Arabella þess að Peter Blood kæmi
aftur.
Seinustu orðin sem hann hafði talað til
hennar fengu svo á hana, að hún var í uppnámi
í fyrsta sinni á æfinni, en er hún hugsaði út í
þau, skildist henni glögglega hið sanna um af-
drif Levasseurs, að hans víg væri af sömu rót-
um runnið og það sem unnið var til að bjarga
kunningja stúlku hennar, Marie Traille, í
Bridgetown. Þegar karlmaður hættir lífi sínu
þannig, kvenmanns vegna, þá má öðru nærri
geta. Því að þeir karlmenn, sem ganga svo í
þann háska, að þeir sjái ekki til gjalda, eru fá-
gætir. Nú þóttist hún sjá, að Blood væri einn
af þeim fágætu mönnum.
Nú þurfti engra fullyrðinga frá honum til
að sannfæra hana um, að hún hefði gert hon-
um óhæfilega rangt til. Hún rakti upp fyrir
sér öll hans orð og tilsvör, hvert orð sem þeirra
hafði á milli farið og skildi þau á annan veg
en áður, meðan gremjan bjó í henni og grun-
urinn sem færði alt á verra veg, og nú þóttist
hún skilja ástæðuna til, að hann gaf skipi sínu
nafnið Arabella. Af þessu beið hún í þeim
trjásetta blómagarði, beið eftir honum til að
gera bót og betrun og taka fyrir misskilning
þeirra til fulls og alls. Hana langaði til hann
kæmi og þótti hann vera lengi burtu. En þeg-
ar hún sá til hans, varð hún enn að hafa þolin-
mæði við, því að föðurbróðir hennar var með
honum, og þeir leiddust eins og kunningjar, í
bezta máta sáttir og sammála, aldrei þessu
vant. Enn varð að fresta eintali við hann, þó
henni þætti það meinlegt. Ef hana hefði grun-
að, hversu lengi það myndi frestast, þá hefði
henni fallið það þungt.
Hann fór hjá henni í blómagarðinum, á-
samt ofurstanum, út í virkisgarð. Þar beið
virkisvörður með allmarga vopnaða menn, en
honum hafði verið skipað að vero viðbúinn
að taka skiparann Blood er hann færi út- Nú
sá hann þann sama Blood leiða sjálfan vara-
stjórann og tala til hans gamansamlega og
glaðlega, í sátt og samlyndi, og við það féll
virkisverði allur ketill í eld og lét þá fara leiðar
sinnar orðalaust.
Þeir gengu út af virkinu og eftir bryggj-
um þangað sem báturinn beið, settust saman í
skut, þröngt og sáttsamlega, og var róið til
hins mikla rauðhúfs, þar sem Jeremy Pitt beið
frétta með miklum kvíða.
Þið megið geta nærri hve hissa sá stýri-
maður varð, þegar hann sá sjálfan varastjór-
ann stikla upp skips stigann, með stórum erf-
iðismunum og átökum, og Blood á hælum hans
“í gildru gekk eg, Jeremy, eins og þú ótt-
aðist,” sagði Blood, frá efsta stigaþrepinu.
“En eg gekk úr henni og tók gildrumeistarann
með mér. Honum þykir vænt um að lifa, þess-
um feita forustusauð.”
Bishop stóð orðlaus, bleikur í framan,
heldur óburðugur, og þorði varla að líta upp á
þá hrotta sem hópuðust að honum. Blood
kallaði til undirstýrimanns:
“Gerðu lykkju á streng og kastaðu honum
yfir rá, bezt að hafa snöruna til, ef á skyldi
þurfa að halda. Láttu þér ekki verða of bylt,
væni ofursti. Þetta kemur ekki til skjalanna,
nema þú sért óskynsamur, og eg er viss um að
það ihendir þig ekki. Við skulum tala okkur
saman yfir matborði, eg treysti því að þú veitir
mér þá æru, að neyta matar með mér.”
Hann leiddi harðstjóra hræðuna, kjarklausa
og kúgaða, til lyftingar og þar tók hinn svarti
þjónn, hvítklæddur, að bera mat á borð. Of-
urstinn Bishop settist í hrúgu á einn bekkinn
og segir stmandi:
“Má eg spyrja hvað þú ætlar þér?”
“O, ekkert sosum ilt, ofursti. Þó þú eigir
ekki annað betra skilið en ganga í snöruna,
þá verður hún ekki borin að þér nemaJmrfi.
Þú sagðir lávarðinn hafa gert skakt, að af-
henda mér þá fyrirliða tign, sem ráðherrann
sæmdi mig með. Eg held eg sé á sama máli,
svo eg ætla út á sjó aftur á mín eigin býti-
Cras ingens iterabimus æguor (á regin haf skal
halda í dag). Mikill latínu hestur held eg þú
verðir orðinn þegar við skiljum. Eg ætla mér
aftur til Tortuga og víkinga minna, þeir eru að
minsta kosti ærlegir drengir, sem hægt er að
reiða sig á. Svo eg tók þig með í gislingu.”
Varastjórinn bað fyrir sér og stundi. “Þú
ætlar þó . . . ekki að fara með mig til Tor-
tuga?”
Blood skellihló við því. “Aldrei geri eg þér
anna neins grikk og það. Nei, nei. Eg læt
mér nægja iþað eitt, að hafa af þér hættulausa
og greiða burtför frá Port Royal. Og ef þú ert
alminlegur, þá skaltu ekki einu sinni þurfa að
þreyta sund til lífs þér þennan ganginn. Þú
hefir víst sent hafnar og virkis ráðanda ríg-
sterk fyrirmæli. Þú skalt nú gera boð eftir
báðum og segja þeim í minni viðurvist, að
Arabella leggi upp í kveld, í stjórnarinnar er-
indum, og skuli hafa frjálsa ferð um hafnar-
sundið. Og til þess það bregðist ekki að þeir
hlýði, þá skulu þeir fara með okkur spotta-
korn. Hérna eru ritföngin. Skrifaðu nú —
nema þér líki ráarendinn betur?”
Ofurstinn Bishop reis við og var fúll: “Þú
beitir við mig ofbeldi . . .”
Blood tók fram í og segir liðlega: “Langt
í frá, þú ert engu ofbeldi beittur. Þér er alveg
frjálst að kjósa hvort þú vilt heldur, þennan
eða gálgann. Þú ert alveg sjálfráður.”
Bishop skaut upp öxlum, greip pennann
og kvaddi áðurnefnda fyrirliða á fund sinn, en
skriftin sýndi að hann var skjálfhentur. Blood
sendi skrifið í land, bauð svo gesti sínum að
taka til matar.
“Eg ætla að vona, ofursti, að matarlyst
þín sé ekki verri en vant er.”
Sá vesali höfðingsmaður settist þar sem
honum var boðið, en ekki gerði hann matnum
mikil skil, enda hélt Blood engu að honum,
heldur borðaði sjálfur með beztu lyst. En
áður en máltíðinni var lokið, kom einn skip-
verja og sagði lávarðinn Julian kominn á skip
og vilja ná fundi skipherrans.
“Eg átti von á honum. Láttu hann koma
inn”
Lávarðurinn gekk í lyftinguna, mjög al-
varlegur og spertur. Hann sá þegar hvernig
á stóð, er Blood stóð upp á móti honum og
kvaddi hann: “Þér fer mikið vinsamlega, lá-
varður minn, að koma í okkar hóp.”
Lávarðurinn var kaldur og snarpur:
“Captain Blood, mér finst gaman þitt dá-
lítið grátt. Eg xeit ekki hvað þú kant að ætla
þér, en mig furðar hvort þig grunar hvað þú
átt á hættu.”
“Og mig furðar hvórt þú, lávarður, rennlr
grun í þann háska sem þér er búinn af að elta
okkur á skip, eins og eg átti von á að þú
mundir gera.”
“Hvað á að búa undir þessu?”
Blood gaf svertingjanum merki, hann stóð
að baki Bishops:
“Færðu lávarðinum stól. Og Hayton (svo
hét einn víkinga, sem viðstaddur var) sendu bát
lávarðarins til lands og skilaðu, að hann ætli
að dvelja hér um stund.”
“Hvað?” sagði lávarðurinn reiður og tók
upp í sig. “Ætlarðu að halda mér. Ertu geng-
inn af vitinu?”
“Það er bezt þú bíðir við, Hayton,” sagði
Blood, “ef lávarðurinn skyldi verð ofsterkur.”
Síðan kvaddi hann svertingjann til að bera
skilaboðin.
“Viltu segja mér hvað þú ætlast fyrir?”
spurði lávarðurinn skjálfandi af bræði.
“Rétt það, að varna því, að Bishop héma
dragi mig og þessa pilta mína á gálga. Eg gat
þess til hreysti þinnar og innrætis, að þú
myndir ekki yfirgefa hann, heldur koma hing-
að á eftir honum, og nú eru skrifleg skilaboð
komin til lands rfá honum, til virk-
is og hafnar varða að þeir skuli koma hingað
á fund hans. Þegar þeir eru komnir, þá þarf
eg ekki meiri tryggingu gegn árásum-”
“Óþokki!” sagði lávarðurinn og beit á
jaxlinn.
“Það fer alveg eftir því, hvernig á það er
litið,” sagði Blood. “Eg er ekki vanur að
taka svona nöfnum með þökkum, en af því þú
gerðir mér einu sinni greiða, ótilkvaddur og ert
líklegur til að gera mér annan nú, þó mót vílja
þínum sé, þá ætla eg að sleppa þessu hrana-
lega tiltali þínu í þetta sinn.”
Þá hló lávarðurinn. “Flón máttu vera.
Heldurðu að eg hafi gengið á ræningja fleytu
þína óviðbúinn? Eg skýrði virkisverði frá,
með hverjum hætti þú neyddir varastjórann til
að fylgja þér. Gettu þá nærri hvort hann hlýð-
ir þeirri skipun að koma, og hvort þú færð að
sigla burt óáreittur, eins og þú sýnist halda.”
Blood varð alvörugefinn í útliti. “Þetta er
bágt, að svona skuli komið,” sagði hann.
“Það hélt eg þér þætti,” sagði lávarðurinn.
“Ó, en ekki mín vegna. Mér finst vara-
stjórinn þarna eiga bágt. Veiztu hvað þú hefir
gert? Vitanlega að öllum líkindum hengt
hann.”
“Guð minn góður!” kvað við Bishop, illa
haldinn.
“Þó þeir geri ekki nema skjóta skoti fyrir
stefni á skipi mínu, þá skal varastjórinn hanga.
Eina lífsvon þín, ofursti, er sú, að eg skal láta
skila því til þeirra- Og þú, lávarður minn,
skalt bera þau boð, með því getur þú greitt
þann vanda, sem þú hefir stofnað.”
“Fyr skal eg sjá þig í víti”, kvað við lá-
varðurinn, æfur.
“Nú, þetta er ósanngjamt og hugsunar-
laust af þér. En ef þú ferð ekki ofan af því, þá
má senda annan með skilaboðin, enda hefi eg
þá tvo gisla fyrir einn, eins og eg hafði hugsað
mér frá byrjun.”
Lávarðurinn Julian starði á hann, sá nú
ljóslega hverju hann hafði hafnað.
“Nú muntu skift hafa um hug, úr því þú
skilur,” innti Blood.
“Já, í guðs nafni farðu, lávarður minn, og
láttu hlýða þér,” sagði Bishop óðamála. “Þessi
bölvaði ræningi hefir á mér steinbítstak.”
Lávarðurinn leit við honum, auðséð var að
honum þótti varastjóranum ekki fara mikil-
i mannlega. “Jæja, ef þú vilt svo vera láta . . .”
byrjaði hann, ypti öxlum og sneri talinu að
Blood:
“Mér er væntanlega óhætt að treysta því,
að ofurstanum Bishop verði ekki mein gert, ef
þér er lofað að sigla burt fyrirstöðulaust?”
“Því lofa eg og hinu líka, að hann skal
verða fluttur á land aftur heill á húfi.”
Lávarðurinn hneygði sig ómjúklega til
varastjórans: “Þú skilur, sir, að eg geri eins
og þú vilt að gert sé?”
“Já, maður, já, já” svaraði Bishop, fljótur
til. '
“Mikið gott,” sagði lávarðurinn og
hneygði sig til kveðju. Blood fylgdi honum að
stiga, þar beið enn skips bátur Arabella, sá
minsti. Blood mælti:
“Hér skijla leiðir, lávarður minn. Farðu
vel. Þó er enn eitt.” Hann tók skjal úr barm-
inum. “Hér er skipunarskjalið. Bishop sagði
eins og var, að það dygði ekki og ætti ekki
við.”
Lávarðurinu virti hann vandlega fyrir sér,
skifti smám saman um svip og segir í ein-
lægni:
“Það þykir mér slæmt.”
“Ef öðruvísi stæði á. . . En það muntu
skilja. Báturinn bíður.”
“Mér skilst eikki enn — svei mér þá — af
hverju þú fekst ekki annan til að bera virkis-
verði boðin, og hélzt mér ekki í gisling sem
auka trygging þess, að svo yrði gert sem þú
vildir.”
Blood leit fjörlegum sjónum í augu hins,
skær og ærleg, og brosti við, nokkuð dapur-
lega, virtist vera á báðum áttum litla stund,
sagði svo hreinskilnislega eins og honum bjó
í brjósti:
“Eg held eg geri bezt, að segja þér eins og
er. “Það kemur til af sömu orsök og hitt, að
eg hefi reynt að troða við þig illsakir, svo mér
gæfist færi til að láta þig kenna á köldu stáli.
Þegar eg tók við foringja tign, var það af þvi,
að eg hélt það myndi prýða mig fyrir Miss
Bishop — hennar vegna tók eg þá stöðu, eins
og þú getur nærri- En eg hefi nú gengið úr
skugga um þaö, að það er vonlaust. Eg hefði
átt að vita, að annað eins var sjúks manns
draumur. Eg hefi komist að þeirri raun, að
ef hún kýs þig, sem eg held hún geri, þá kýs
hún viturlega, og þess vegna vil eg ekki hætta
lífi þínu með því, að halda þér á skipi og senda
annan með skilaboðin, sem kannske færi
klaufalega með erindið. Og nú muntu skilja
hvernig í öllu liggur.”
Lávarðurinn Julian starði á hann alveg
hissa. Sú langa, höfðinglega ásjóna var hvít
sem skjall.
“Drottinn minn, og þetta segir þú mér?”
varð honum að orði.
“Eg segi þér það . . . svei því — svo þú
getir sagt henni frá því. Svo hún fái að vita,
að enn er eftir eitthvað af ólánssömu góð-
menni undir gerfi þjófs og ræningja sem hún
nefnir mig, og að hennar gæfa er minn losti.
Ef hún veit það, þá kann vera að hún minnist
mín með vægð eða góðsemi — þó ekki sé nema
í bænum sínum. Svo er búið lávarður minn,.”
Lávarðurinn stóð við og horfði á víking-
inn, kvaddi hann svo með handabandi. “Mig
furðar, hvort þú ferð rétt með, hvort þú sért
ekki mér meiri maður, þegar öllu er til skila
haldið.”
“Láttu hana aldrei finna annað, en eg segi
satt- Farðu vel.”
Lávarðurinn stiklaði ofan í bát og var róið
til lands. Þegar hann var langt kominn, veif-
aði hann til Bloods, sem stóð við borðstokkinn
aleinn og horfði á eftir bátnum.
Stundu síðar voru akkeri toguð úr sjó og
segl á rár, Arabella stefndi út af höfninni og út
á rúmsjó, fyrir hægum byr. Skotbáknin teygðu
ginin út um grjótveggi en steinþögðu. Frá
skipaflotanum á höfninni heyrðist hvorki stun-
ur né hósti. Lávarðurinn Julian rak vel erind-
ið og sparaði .ekki fýlgið.
XXIV. Kapítuli.
Vopnaviðskifti
En er vatnaði láglendi sneri Arabella upp í
og skaut báti. Skipherrann leiddi gestinn
nauðuga að öldustokki, sá hafði setið með
lífið í lúkunum í nokkra klukkutíma. Þegar
lífhræðslan rann af honum, lifnaði heipt hans
á ný til hins fífldjarfa víkings, þó hann gætti
þess að láta ekki á henni bera. Hann hét því
með sjálfum sér, að þegar hann kæmi aftur til
Port Royal þá skyldi ekkert til spara, að koma
Peter Blood í Aftöku Bás og skorða hann þar
um aldur og æfi.