Heimskringla - 13.01.1937, Qupperneq 4

4. SÍÐA
HEÍMSKRINGLA
WINNIPEG, 13. JANÚAR 1937
ffíímskringla
(StofnuO 1111)
Kemur út A hoerjum miOrhkudegl.
Eigendur:
THE VIK.ING PRESS LTD.
III 00 ISS Sargent Avenue, Wínnipef
Talsímia IS S37
VerB bi&ðdm er $3.00 árgangurinn borgtot
ryrirfram. Allar borganir sendist:
THE VXKING PRESS LTD.___________
3U rlðsktfta bréí btafllnu aðlútandl sendtot:
Maneger THS VIKINO PRSSS LTD.
IS3 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFÁN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
SDITOR HSIMSKRINQLA
III Sargent Ave., Winnipeg
"Heimíknncla” to publtohed
and printed by
THS VIKINQ PRSSS LTD.
III-ISS Sargent Avenue. Wtnnipeg Mom.
Telephone: W $37
WINNIPEG, 13. JANÚAR 1937
EKKI STJÓRNARSKRÁNNI
AÐ KENNA
t f viðtali sem Roosevelt forseti átti ný-
lega við blaðamenn, kvað hann það fyrsta
og helzta, sem fyrir sér vekti, væri að af-
nema hinn ófyrirgefanlega langa vinnu-
tíma í iðnaðarstofnunum Bandaríkjanna,
lögin um sultarkaupið, sem þar væri goldið
og þrælkun barna í verksmiðjum. Taldi
hann þetta alt óhafandi í hvaða siðuðu
þjóðfélagi sem væri og Bandaríkin hefðu
minni ástæðu en flest önnur lönd að halda
slíku við.
En hvernig ætlar Roosevelt að fara að
því, að lögleiða styttri vinnutíma, ákvæðis
vinnulaun o. s. frv. Tilraun hans áður í
þessa átt, með viðreisnarlöggjöfinni
(NRA) brást með öllu. Hæsti réttur kvað
það alt brot á stjórnarskránni, sem Ro<pse-
velt gerði í þessa átt. Viðreisnarlöggjöf-
in fór öll í mola við þann úrskurð. Við-
skiftahöldar og iðnrekendur kváðu sig því
þessum laga ákvæðum óháða. Þeir lengdu
vinnutímann og lækkuðu vinnulaun svo að
óþolandi varð, eins og alls staðar var
gert á kreppuárunum og er enn gert. —
Bandaríkin hefðu verið komin lengra en
þau eru í viðreisnaráttina, ef hæsti réttur
hefði ekki gert iðnaðarhöldunum þann
greiða, að vinna með þeim í stað þess að
vinna með stjórninni og forsetanum. King
forsætisráðhera og dómsvaldið gerði sömu
bölvunina og dómstólarnir í Bandaríkjun-
um með því að afnema svipuð ákvæði í
löggjöf þessa lands og gert var syðra. —
Bæði vinnulýður þessa lands og þjóðin í
heild sinni, hefir stórtjón beðið við það.
En nú víkur því svo við, að Roosevelt
forseti sagði bæði fréttariturunum og lét
þess getið í ávarpi sínu til þingsins, að
hann hugsaði sér engar breytingar á
stjórnarskránni á næstunni. Hann lét
meira að sejga í ljós, að stjórnarskráin
sjálf væri ekki umbótalöggjöf hans neitt í
vegi. Það var aðeins í útskýring hennar,
sem hæsta rétt greindi á um hana. Af níu
alls sem í réttinum sitja, litu fimm þeim
augum á löggjöfina, að hún væri ekki í|
samræmi Við stjórnarskrána, en fjórir
héldu því gagnstæða fram. Lagði Roose-
velt forseti áherzlu á nauðsynina á góðri
samvinnu milli gtjórnarinnar og hæsta-
réttar og í raun og veru allra stofnana
þjóðfélagsins, því undir henni væri öllu
öðru fremur auðna landsins komin.
í stjórnarskránni hefir verið bent á
margar greinar, er það bera með séi% að
stjórnin og forsetinn, aðal framkvæmda-
vald landsins, hafi haft vald til að lögleiða
ákvæðin í viðreisnarstarfinu; jafnframt
því eru í stjórnarskránni greinar, sem
skilja má á annan veg. Þar hafa feður
stjórnarskrárinnar auðsjáanlega ætlað
framtíðinni að hafa óbundnar hendur að
skera úr milli andans og bókstafsins. Þeim
verður þar ekki brugðið um óframsýni eða
ófrelsi.
En lætur þá Roosevelt sitja við það sem
komið er? Hann fær litlu af áformum
sínum hrundið í framkyæmd, eins og hann
og hæstarétt greinir nú á.
Það mun ein leið fær, sem enn hefir ekki
verið minst mikið á. Tala dómenda í hæsta
rétti er ekki ávalt hin sama. Hún hefir bæði
verið hærri ^g lægri en hún er nú. —
Henni má vissulega breyta. Bætti nú
Roosevelt tveimur dómurum við í réttinn,
væri viðreisnarlöggjöf hans borgið. Hitt
er þó með öllu óvíst, að Roosevelt grípi til
þessara ráða. Hann eða flokkur hans hafa
að minsta kosti ekki á það minst, enn sem
komið er, svo kunnugt sé.
Það eitt er víst, að Roosevelt hefir eigi
síður áhuga fyrir því nú en áður, að koma
umbóta-hugsjónum sínum í framkvæmd.
Það má af orðum hans ráða. En hvernig
að hann fer að því, er það sem marga
fýsir að vita um, en sem bíður síns tíma.
UPPGÖTYANIR Á ÁRINU 1936
“Vísindin efla alla dáð”, sagði skáldið.
Um það geta varla verið skiftar skoðanir.
Ef eitthvað af viðljurðum liðins árs hafa
nokkurt varanlegt gildi, væri þeirra ekki
sízt að leita í starfi vísindamannanna og
nýjum uppgötvunum, nýjum sannindum,
sem þeir hafa komist að. Þó þjóðfélags-
fræði vorra tíma, hafi ekki náð þeim
þroska, að geta eða vilja færa sér þá vís-
inda þekkingu, sem mannkynið hefir öðl-
ast, í nyt fyrir fjöldan, og örfáir menn
sitji, enn sem komið er,‘ við þann eldinn,
eða næst honúm, eru allar nýungar í raun-
vísindum heillandi í hugum almennings,
“opinberun”, sem hann, þrátt fyrir alt,
væntir einhvers af.
Það fyrsta sem í hug manns kemur er þá
spurningin um það, hvort að þeir tímar
séu all-nærri, að hægt verði að lesa hugs-
anir .manna ? ítalskur prófessor, Dr. Fer-
dinando Cazzamalli, uppgötvaði fyrir
nokkrum árum, að rafsegul-bylgjur
streymdu út'frá heila mannsins, er hann
hugsaði. Ef hægt yrði að taka mynd af
þessum bylgjum, gera þær sjónrænar, var
ekki óhugsanlegt, að lesa mætti úr þeim
það sem maðurinn var að hugsa. Á síðast
liðnu ári, tókst tveimur prófessorum við
ríkisháskólann í Iowa í Bandaríkjunum,
að komast að því, að bylgjur þessar eru
mismunandi og hafa nú samið leiðarvísir
(chart) um það. Er hann svo nákvæmur,
að á fimtíu nemendum skólans, sem þeir
prófuðu með þar til gerðum áhöldum,
þektu þeir hvern þeirra af “útvarpinu”
frá heila hvers þeirra. Þeir fóru það nærri
um hugsanir nemendanna, að þeir þektu
þá, á sama hátt og við þekkjum rödd söng-
manns, sem við höfum oft hlýtt á. Nöfn
prófessoranna, sem uppgötvun þessa gerðu,
eru Lee Edward Travis og Abraham Gatt-
lober.
Þetta getur nú ef til vill ekki heitið full-
komin hugarlestur, en það virðist þó benda
til þess, að með endurbótum á uppgötvun-
inni, láti því nærri.
Með fullkomnun þessarar uppgötvunar,
er talið víst, að hún gæti komið að notum
við rannsóknir á glæpamönnum. Hvort
sem þeir sjálfrátt eða ósjálfrátt hugsuðu
um það sem þeir hefðu gert, gæti áhaldið
skrásett það og þeir ef tíl vill með því
skrifað sína eigin glæpasögu.
f sambandi við þessar rafsegul bylgjur
heilans, fann læknir á Englandi á þessu
ári, W Grey Walter að nafni, er vinnur á
geðveikrastofnun í Maida Vale, að bólgu
eða ígerð á heilanum mætti af bylgjunum
finna, og telur hann víst, að það geti kom-
ið að miklu haldi við geðveikralækningar.
Annar læknir, dr. Donald B. Lindsay,
við Western Reserve University í Banda-
ríkjunum, hefir gert rannsóknir á þessum
bylgjum frá heilanum á börnum. Segir
hann þær breytast eftir þroska barnsins.
Þegar barnið fer að veita einhverjum sér-
stökum hlut eftirtekt, fer að horfa á hann,
er hugsun þess við það bundin. Yfirleitt
hefir það sem fyrir augu ber mikil áhrif i
þá átt að vekja hugsanir manna. Þetta,
áhrif sjónarinnar á hugsunina, er ekki ó-
líklegt að meira komi til greina í uppeldis
og mentamálum er fram líða stundir, en
ennþá er raun á.
Með þeim tækjum sem hér hefir verið
bent á, er því ekki ólíklegt, að menn geti
senn skifst á hugskeytum. En geta þeir
það aldrei án þeirra, eða með einhverri
beinni leið, eins og menn hefir dreymt um
frá alda öðli og sem einstöku menn halda
fram, að eigi sér stað?
önnur, og ef til vill ein eftirtektaverð-
asta uppgötvun ársins 1936, er sú, er gerð
var af Dr. W. M. Stanley, starfsmanni við
Rockefeller-stofnunina í New York. Hún
er fólgin í því, að hann fann efni í kristöll-/
um til lífmyndunar. Á kristalla er auð-
vitað litið sem hvert annað lífvana eða
dautt efni, sem kallað er. Eftir skoðun
dr. Stanleys eru þeir hálflifandi. Þar er
því nýr hlekkur fundinn milli lifandi vera
og dauðra hluta.
Sóttkveikja ein (virus) er til, sem
kvillum veldur, en sem menn hafa ekki
komist að raun um hvernig stendur á. —
Tóbakskvillinn er afleiðing hennar og ef
til vill hettusótt, bólusótt, innflúenza og
fleiri kvillar. Sóttkveikja þessi er ósýni-
leg með beztu sjónaukum sem til eru. Og
hvort að hún er gerill eða “dautt” efni, vita
menn ekki um.
f einu líkjast þessar sóttkveikjur gerl-
um; þær geta aukist og margfaldast. Þrátt
fyrir að kveikjan er ósýnileg, tókst Dr.'
Stanley á þessu ári að einangra svo eða
hreinsa (purify) tóbakssóttkveikjuija, að
hún'varð að hreinum kristalli, eins og þeim
sem eru í hreinu salti og sykur. En hvern-
ig að lifandi gerill gæti orðið að kristalli,
hefir enginn enn getað gert sér neina hug-
mynd um. Á þennan kristall Dr. Stanleys,
væri því sjálfsagt að líta sem dautt efni, en
ekki geril. En þrátt fyrir það, geta þessir
kristallar en valdið tóbakskvillanum og
hljóta því að geta aukið kyn sitt í tóbaks-
jurtinni sem þeir voru í á einhvern óskilj-
anlegan hátt.
Á þetta líta nú sumir þannig, að bilið
milli lífs og dauða, milli lifandi vera og
dauðra hluta, sé horfið. Aðrir ganga ekki
svo langt, heldur geta þess til, að hinn
hreini kristall hafi haft þau áhrif í tóbaks-
jurtinni, að nýjar kveikjur urðu til. Það
er þó alveg nýtt og áður óþekt að lífvefur
auki kyn sitt á þann hátt. En hvernig sem
um það er, er það víst, að uppgötvun Dr.
Stanleys, er talin að ‘opna nýjar leiðir í
rannsóknum í líf-efnafræði (bio-chem-
istry) og vera mjög mikilsverð.
Að þessi uppgötvun Dr. Stanleys, auki
skilning manna á uppruna Iífsins, er ein-
róma álit vísindamanna.
Ein mesta uppgötvunirv á árinu 1936 í
stjörnufræði, er sú er snertir stjörnu, sem
nefnd er Gamma Cassiopeiae, en hún er
búist við að sundrist af umbrotum og
sprengingu hvenær sem er. Er sagt, að
sh'k umbrot verði á hverri stjömu á miljón
ára fresti. Og það sneri nú huga vís-
indamannanna að sól vorrar eigin jarðar.
Þegar sá tími kemur, að þar verður spreng-
ing, spúir hún gasloga eða stafar brenn-
andi geislum til jarðar sem nægja til þess,
að drepa þar alt áem lífsanda dregur á fá-
um mínútum, nema því aðeins að mennirn-
ir sjái við því með. einhverju móti, verði
búnir að grafa sig svo djúpt í jörðu, eða
hella, að hitinn geri þeim ekki mein.
Það er vegna þessa, sem umbrotin á
stjörnunni Gamma Cassiopeiae, vekur eft-
irtekt vísindamanna. f nóvember mánuði
byrjaði að fuðra þar á kveikjum eins og
gerir þegar kveikt er í ragettum áður en
þær springa í loft upp. Þykir það órækt
merki þess, að þar hljóti að verða spreng-
ing. Hvenær hún verður vita menn þó
ekki og heldur ekki hvað lengi á henni
stendur. En svo ant virðist vísindamönn-
unum að komast að raun um þetta, að nótt
og dag er eftir því beðið, að sjá hvernig
undrin haga sér. Þó þær rannsóknir komi
ekki að gagni í sambandi við það sem hent
getur sól þessarar jarðar, sem ekki þykir
móta neitt fyrir næstu tugi eða hundrað
þúsund ár, má eflaust sitt af hverju annað
af því læra.
Þrjár nýjar stjörnur fundust á árinu.
eða byrjuðu að lýsa. Auðvitað voru þær
áður til en of dimmar til að sjást. Umbrot
valda því, að stjörnur byrja að lýsa. Ein
slík stjarna er ekki óvanalegt að finnist á
ári, en meira ekki; stundum engin.
Á liðna árinu var byrjað að rannsaka
geimgeislana með því að senda mannlausa
loftbelgi (robots) út í geiminn, með sjálf-
virkum rannsóknartækjum. Fara þeir um
100 mílur út frá jörðu, þangað sem geim-
geislarnir eru þéttastir og þangað sem eng-
inn maður hefir komið. Eru Bandaríkin
fremst í þessu starfi og Rússar næstir
þeim. Menn eru þess vissir, að áhrif þess-
ara geisla geti verið margvísleg, en vegna
þess að þeir dréifast svo í andrúmslofti
jarðar, hafa rannsóknirnar verið takmark-
aðar. Meðal annars ætla menn þá hafa
einhver áhrif á umbrotin og gosin í stjörn-
unum. f þessum geislum fanst fyrst efn-
ið í helium gasi, og það varð til þess að
það fanst á þessari jörð. Rannsóknir, sem
þessar, geta því verið mikilsverðar.
Á árinu 1936, fann rússneskur vísinda-
maður, Dr. P. N. Kapterev, í vjsinda Aca-
demíinu í Rússlandi, jurtir sjö fet niður í
frosinni jörð í grend við Skovorodino í
Síberíu, en þar er ein vísinda rannsóknar-
stöð Rússa. Jurtirnar voru lífgaðar, þó
búist sé við að þær hafi verið þarna frosn-
ar í jörðu í hundruðir, ef ekki þúsundir
ára. Jörð þar er frosinn árið um kring og
jurtirnar eru ætlaðar að vera frá þeim
tímabilum, er heútara var í Síberíu en nú
er og að þær hafi þá vaxið þar. Spuring-
in sem þetta vekur, er, hvort ekki sé hægt
að geyma dýr og menn í frosti um ár og
aldir og vekja aftur til lífs, þegar menn
vilja.
Frá Kína fréttist nýlega, að maður að
nafni Dr. Frank Weidenreich, hafi við
rannsókn á gamalli manntegund, sem köll-
uð er “maðurinn frá Kína” eða Sinanthro-
pus, komist að þeirri niðurstöðu, að þá
hafi heilinn orðið stærstur í ■
mönnum, er Sinanthropus var
uppi. Fyrir hans tíma hafi
mannsheilinn verið að vaxa, en
eftir það að mínka. Vísinda-
maður þessi er ekki fjarri því, að
andlegur hæfileiki mannsins hafi
farið þverrandi, að því skapi sem
heilinn mínkaði, enda þótt mað-
urinn læri nú mikið og viti þess-
vegna meira en áður. Hann er
ekki viss um, að þekking nútím-
ans bæti upp tapið og mannkyn-
inu sé því í raun réttri að fara
aftur . Það mun nú samt ekki af
öllum verða viðurkent, að mann-
api þessi hafi verið meiri gáfna-
hæfileik gæddur en nútíðarmað-
urinn. En það er þó vissara “að
skygnast um í sinni sveit”, áður
en slegið er nokkru föstu um
það.
Dr. Magnus Gregersen við rík-
isháskólann í Maryland í Banda-
ríkjunum, hefir fundið það ráð
til að mæla blóðmagn manna, að
^spíta í það bláum lit. Sé mann-
inum tekið blóð rétt á eftir og
rannsakað hvað mikill blái hlut-
inn af því sé, er auðvelt, að vita
hvað blóðmagninu líður.
Á liðnu ári vakti fréttin um
það mikla eftirtekt, að Dr. Alex-
is Carrel og Col. Charles Lind-
bergh, fluggarpurinn, hefðu
fundið upp ráð til þess að geyma
kirtla og önnur líffæri manna án
þess það sakaði, þó tekin væru
úr líkamanum. Dr. E. Ew Osgood
og próf. A. N. Muscovitz við
Oregon ríkisháskólann, fundu
einnig upp veg til þess, að fram-
leiða rauðu blóðkornin í blóði
mannsins, sem innan í beinunum
er framleitt, með vél sem þeir
gerðu til þess. Er sagt að allar
rannsóknir á blóðinu verði auð-
veldari fyrir þetta.
Þá er rússneskur læknir, Dr.
V. P. Filatov í Odessa, að glíma
við það, að taka óskemd augu úr
fólki sem deyr og setja þau í
augnlausa menn. Þetta hefir en
ekki tekist með heilt auga; er ef
til vill ómögulegt að græða sjón-
taUgarnar saman.’ En framhluta
úr auga, hefir honum hepnast vel
með að græða í þá, sem rispur
eða skemdir hafa fengið á það
og sjón hafa mist þessvegna.
Augun hafa verið geymd lifandi
í þar til gerðum ísskáp.
Lampi hefir verið fundinn upp
af frönskum manni, sem fram-
leiðir út-fjólubláa geisla til þess
að drepa gerla með.
f Rússlandi hafa tvær upp-
götvanir verið gerðar nýlega
sem mjög þykja praktiskar. —
önnur lýtur að því, að stýra
fallhlífum í vissa átt, svo að
hægt er að lenda þar sem mönn-
um sýnist, þ. e. a. s. sé það ekki
mjög langt frá því, er farið er
úr flugbátnum. Hin er ísbrjót-
ur á skipum; er vatni sprautað
með því afli á íshelluna, að hún
skerst fljótlega sundur, eins og
með heitum hnífi væri skorin.
HEIMSKRIN GL A
FIMTUG
(Eftir tímaritinu “Dvöl’\sem
gefið er út í Reykjavík)
Á s. 1. hausti varð Heims-
kringla 50 ára gömul. En eins
og kunnugt er, er hún annað
vikublað íslendinganna í Ame-
ríku.
í tilefni af hálfrar aldar af-
mælinu komu út þrjú blöð af
Heimskringlu 14. okt., í fullri
stærð. En vanalega er hvert
blað 8 síður í sama broti og Tím-
inn. En í þetta sinn var hún 24
. síður alls. Aðalgreinina um
sögu blaðsins' og prentsmiðju
þess, skrifar hinn ötuli og ó-
þreytandi vökumaður íslands og
'íslenzks máls vestan hafs, Rögn-
valdur Pétursson. Ber útgáfu-
sagan eðlilega vitni um þá miklu
örðugleika, sem orðið hafa á
vegi blaðsútgáfunnar. En fyrir
aðstoð fórnfúsra og ötulla á-
hugamanna, hefir altaf tekist að
■yfirstíga þá. Og Heimskringla
hefir óneitanlega orðið sterkur
tengiliður milli hinna dreifðu fs-
lendinga í Vesturheimi. Henni
hefir líka hlotnast að hafa
marga ágæta menn fyrir rit-
stjóra. Ýmsir þeirra eru þjóð-
kunnir hér heima, svo sem t. d.
Frímann B. Arngrímsson, Einar
Hjörleifsson, Gestur Pálsson, Jón
Ólafsson,. Baldvin L. Baldvins-
son, Rögnvaldur Pétursson,
Benjamín Kristjánsson, Sigfús
Halldórs frá Höfnum o. fl. Nú-
verandi ritstjóri er Stefán Ein-
arsson. — Hkr. hefir jafnan ver-
ið vinsæl meðal almennings. Hún
hefir vanalega staðið opin fyrir
röddum fólksins, og þótt sumt af
því virðist léttmeti, sem birst,
hefir frá því, þá hefir það margt
haft gildi, a. m. k. fyrir þann,
sem skrifað hefir, og hans nán-
ustu. Sérstaklega hafa margir
kvartað undan of miklum kveð-
skap. Það má næstum, segja,
að annarhver fslendingur vestan
hafs, hafi fengist við að yrkja,
og þeir hafa stundum virst ó-
þarflega fíknir í að nota sér,
gestrisni blaðanna. En ljóðlistin
er rík í íslendingunum, og sann-
arlega hefir líka margt verið
snildarlega ort vestra — engu
síður en hér heima.
Barátta íslendinganna yeátan
hafs fyrir íslenzku máli og trygð
þeirra við ættjörðina, er of líti!
athygli veitt hér á landi. Þó að
ekkert væri nema eiginhagsmun-
ir Heima-íslendinganna, þá gætu
þeir, þó á margan hátt verið nóg
tilefni til nánal*a sambands við
frændurna handan við Atlants-
hafið. Nú er ekkert ólíklegt, að
aukist verzlun íslands við Ame-
ríku. Þá ætti að geta verið á-
gætt og ómetanlega mikils virði,
að íslendingarnir vestra væru út-
verðir okkar í þeim málum. Þeir
eru fjöldamargir prýðilega ment-
aðir á enska tungu, og margir af
þeim tala og lesa íslenzku. Komi
Evrópustríð aftur, er ekki ó-
sennilegt, að Ameríka verði utan
við það, eða a. m. k. er ekki ó-
trúlegt, að hún bjargaði fslandi
í annað sinn með margskonar
nauðsynjar. Eins og kunnugt
er, gengu ísl. skipin fullfermd
vörum á heimsstyrjaldarárunum
milli Ameríku og íslands, og
Vestur-fslendingurinn Árni Eg-
gertsson reyndist þá drýgstur
þar vestra í margskonar erinds-
rekstri fyrir heimaþjóðina.
Það er margt sem mælir með
því, að það verði meiri verzlun og
samgöngur milli fslands og Ame-
ríku. Áður hefir sá er þetta rit-
ar stungið upp a því, að Eim-
skipafélagið léti eitt skipa sinna
fara haust og vor milli þessara
landa, m. a. til að flytja fslend-
inga að vestan með góðum kjör-
um til og frá “Gamla Fróni”. —
Fengist þetta fram gæti það orð-
ið ómetanlegur tengiliður milli
fslendinganna beggja megin
hafsins.
, Það heyrist oft hér á landi, að
fslendingarnir vestan hafs séu
orðnir enskir, og eðlilega sígur
í þá áttina. En það er næstum
ótrúlega mikið af ræktarsemi til
fslands hjá mörgum þeirra enn-
þá, jafnvel þó að þeir kunni ekk-
ert í íslenzkri tungu. Því að
fjöldinn af þeim, sem af íslenzku
bergi eru brotnir, kalla sig sjálf-
ir og eru kallaðir fslendingar af
öðrum, þó að þeir einkennist ekki
af íslenzku máli. En svo er ís-
lenzkt mál alveg furðanlega líf-
seigt meðal þeirra, og það er
starfsemi blaðanna fyrst og
fremst að þakka. Ungu fólki hefi
eg mætt í borgum í Ameríku,
sem var fætt þar og upp alið, en
talar svo fallegt íslenzkt mál, að
sumir þeir, sem eru uppaldir í
höfuðstað íslands, mættu fysra
kinnroða fyrir sitt mál við hlið-
ina á því. Að koma í Nýja-fs-
land og fl. sveitabygðir íslend-
inganna, hefir verið fram að
þessu rétt eins og komið sé
heim á fsland. Og verkar það
einkennilega og reglulega hress-
andi, að rekast á þessar íslenzku
eyjar úti í hinu mikla enska