Heimskringla - 13.01.1937, Qupperneq 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 13. JANÚAR 1937
vwMAWAmiwiwmmwwMmit.
!1 Leðurblakan
m
Skáldsaga þýdd úr ensku

m
“Það var fyrir tvær ástæður. f fyrsta lagi
vegna þess, að hér er óbygð mikil og gott til
felustaða, en hin ástæðan er, að Niel er hálf-
bróðir minn. Hann hefir fætt mig. Seinna
þegar mestu leitinni linnir, mun eg reyna að
komast úr landi, en það er ómögulegt nú —
Jimmy Niel er góður maður; hann og kona
hans hafa hjálpað mér, þótt slíkt sé áhætta
mikil. Þegar við hittumst fyrst var eg að
sækja mér mat. Niel lætur matinn í kassa fyr-
ir utan eldhúsdyrnar og sæki eg hann þegar
óhætt er, en í nótt var eg banhungraður.”
“Gibson,” sagði Heath, “eg ætla að hjálpa
yður, en hlustið nú á og veitið athygli orðum
mínum.”
Maðurinn laut áfram og hlustaði.
“Þetta er fyrir England”
Cicelia fann að hún var farin að elska Ian
Heath og um þessa næturstund þegar hann var
að greiða úr einni flækjunni, sem heimili henn-
ar var svo ríkt af þá kom dálítið undarlegt fyrir
hana sjálfa.
Hún vaknaði af fasta svefni við að heyra
nafn sitt nefnt, lágt og gætilega. Þegar hún
áttaði sig sá hún sér til undrunar að frændi
hennar stóð við rúmið og laut yfir hana.
“Góða mín,” sagði Warren Murdoch í lág-
um rómi, “eg bið þig að gera svo vel og fara á
fætur. Eg þarf að tala við þig um mjög mikils-
vert málefni.” Hann var svo náfölur í andliti
og tekinn, að hún hélt að hann væri dauðveikur.
En þegar hún spurði hann hvort að svo væri,
hristi hann höfuðið.
“Eg er ekki 'sjúkur, en eg ber þunga á-
hyggju. Komdu inn í herbergið mitt, þegar þú
ert búin að klæða þig,” sagði hann og gekk út.
Hún leit á klukkuna. Hana vantaði ,tíu
mínútur í hálf þrjú. Hún fór samt strax á
fætur. Hún spurði sjálfa sig að því, hvað því
mundi valda, að frændi hennar breytti svo und-
arlega.
Er hún barði að dyrum frænda síns tíu min-
útum síðar, mælti hann: “Við skulum fara inn í
bókaherbergið.”
Hún fylgdist þangað með honum og var
órótt fyrir brjósti, &n hann saddi ekki forvitni
hennar fyr en hann hafði lokað og læst dyrun-
um að herberginu.
“Eg óska þess, að þú hlustir með gaum-
gæfni á það, sem eg ætla nú að segja þér,
Cicelia. Eg ætla að biðja þig að taka ekki fram
í fyrir mér á meðan eg tala. Viltu lofa því?”
Hún hneigði sig til samþykkis. Hann benti á
kassa, sem stóð á borðinu og mælti: “Þarna er
uppfyndingin, sem eg er fullviss um, að muni
gerbreyta styrjaldaraðferð framtíðarinnar. —
Hún getur jafnvel stemt stigu fyrir öllum styrj-
öldum þjóða á milli, og þessvegna er virði henn-
ar ómetanlegt — og þessvegna er eg nú í fyrsta
skiftið síðan eg byrjaði á þessari uppfyndingu,
hræddur . . . hræddur!”
“Hræddur við að einhver steli henni?”
sagði hún og gleymdi loforðinu.
“Hræddur við afleiðingarnar ef hún lenti í
hendurnar á þeim, sem ekki eiga að fá hana.
Það veldur mér óskaplegrar skelfingar. Eg
býst við að dauði vinar míns, hafi vakið gruninn
upp í huga mér. Sá grunur kviknar oft í huga
mér, að eg sé feigur . . . verði bráðkvaddur.”
“Þú mátt ekki tala svona frændi minn. —
Það hryggir mig. Þú, sem alt af hefir verið
svo hraustur . . .”
“Fyrir tveimur árum síðan, varaði ágætur
Iæknir mig við þessu. En mér hefir liðið svo
vel síðan eg fór að vinna við þessa uppfynd-.
ingu, að eg hefi gleymt aðvörun hans. En síð-
an Sapford féll frá, hefir grunur vaknað hjá
mér. Læknirinn sagði mér að það mundi verða
snöggt um mig.”
“Hann hafði engan rétt til að segja slíkt.
Auk þess gat honum skjátlast. Þeim skjátlast
oft. . . Eg get ekki hugsað til að þetta sé svo,
frændi.” Hún sagði þetta satt. Henni þótti
mjög vænt um þennan frænda sinn, sem hafði
gert svo miklar breytingar á högum hennar.
Warren Murdoch snerti við öxl hennar.
“Starfi mínu er lokið . . . og dauðann hræð-
ist eg ekki. En í nótt þegar eg lá í rúminu
mínu, bar nokkuð undarlegt fyrir mig, eitthvað
svipað því, sem fyrir þig bar, nóttina sem Sap-
ford var myrtur. . . Eg hlýt að hafa blundað, en
eg svaf ekki fast, — eg er viss um það, en eg
vaknaði titrandi af ótta. Mér fanst eg lægi á
sama blettinum og Sapford fanst á — og hefði
verið myrtur af sama manninum . . .”
“Hverjum?” rödd hennar var hás, næstum
sturluð.
“Það veit eg ekki, barn. En þessi draum-
ur var svo skýr, að eg kom Strax til herbergis
þíns. Eg bið þig að taka að þér trúnaðarmál,
og það er mér heilagt mál.” Hann leit á hana
spyrjandi. Áður en hann bar upp bónina svar-
aði hún:
“Eg skal gera alt, sem þú biður mig um
frændi.” \
Það hýrnaði yfir honum.
“Eg vissi það; þú ert systurdóttir mín.
Bón mín er þessi: Ef nokkuð skyldi henda mig,
þá vil eg að þú gætir uppfyndingar minnar.”
Auðvitað frændi. .. en gætir þú ekki komið
henni einhversstaðar fyrir á öruggari stað en
hér?”
“Hún er nógu örugg hér og mun eg sýna
þér það bráðum. En mundu það, að þessi upp-
fynding, sem þú verður að verja með lífi þínu,
Ef þörf gerist, er ætluð Englandi og engu öðru
ríki. Þú skilur það?”
“Já, frændi en vertu ekki svona hryggur.”
“Eg er ekki hryggur, heldur áhyggjufullur.
Eg skal nú segja þér svolítið um uppfyndingu
mína, til þess að þú getir skilið hve þýðingar-
mikil hún er. Á stríðstímum gæti eg komið
hverri einustu flugvél innan vissrar fjarlægðar
til jarðar. Þú sérð hversu þýðingarmikið það
er til varnar ströndum vorum. Það er ómet-
andi.”
“Það ætti að flytja hana á öruggan stað og
burtu héðan, og ef þú ætlar landsstjórninni
hana, því þá ekki að flytja hana til Lundúna?”
Hann brosti. 1
“Eg vil hafa hana hér í mínu eigin húsi, á
meðan er hún mín. En eftir að hún er flutt
héðan og afhent hefi eg ekkert yfir henni að
segja. En eins og eg sagði þér þá hefi eg ágæt-
an felustað hér og skal eg nú sýna þér hann.
Þar er þetta vel geymt og eg get vakað yfir
því. En ef eitthvað hendir mig vil eg lað þú
vitir hvar það er falið.”
“Eg vildi að þú værir kominn héðan óðar,
frændi.”
“Það er of seint að ræða um það nú. Eg
hafði sjálfsagt rangt fyrir mér, og það sýndi
dauði aumingja Sapfords. Eg hélt að eg væri
algerlega óhultur; eg bjóst ekki við að leyndir
óvinir, sem ein^kis svifust, uppgötvuðu leynd-
armál mitt. En nú skal eg sýna þér felustað-
inn, þar sem eg ætla að fela kassanh og öll til-
heyrandi skjöl, sem honum fylgja.”
Þau fóru upp á efsta loft hússins og þegar
þau komu upp á stigabrúnina á hanabjálkaloft-
inu, stansaði uppfyndingamaðurinn.
“Eg las um felustað þennan í sögu Coxon-
field fjölskyldunnar,” mælti hann. Þá ákvað
eg að nota hann og brendi bókina. Sjáðu nú til.”
Hann gekk að hæst síðasta borðinu á pallnöf-
inni, stakk pennahníf niður í rifu milli borð-
anna. og reisti borðið á rönd, en það var á löm-
um, þá dró hann til járnloku og opnaði hlera í
veggnum. Hér er skápur bygður inn í vegginn,
sem er 4 fet á þykt á þessum stað. Engan mun
gruna, að hann sé hér, því að ekkert sést af
honum yfir gólfflötnum.”
“Því var þetta leynihólf bygt,” spurði
Cicelia.
Hann hristi höfuðið. Kannske til að fela
tollsvikinn varning, eða kannske bara af sér-
visku. Þú hefir heyrt hve einkennilega sumir
Coxonfieldarnir væru.” Hann lét nú kassann
inn í hólfið.
“Flýttu þér frændi,” sagði hún og hrollur
fór um hana. Murdoch lokaði hleranum og
stóð upp.
“Látum okkur fara héðan,” mælti hann og
þau gengu hljóðlega niður stigann.
Jerry Hartsgill hafði aldrei verið frægur
fyrir rólyndi. Vegna skaplyndis síns var hann
óhæfur fyrir það hlutverk að bíða og athuga,
og nú sauð óþolinmæðin í honum. Bölvaður
asninn, hann Heath hafði ekki komið aftur eins
og hann lofaði!
Ef þetta var kristilegt þakklæti, þá var
bezt fyrir hann að gerast Búddatrúarmaður. —
Þokkaleg laun fyrir alla gestrisnina! Þessi
náungi hafði varla tekið spariskyrturna upp úr
ferðatöskunni fyr en hann lýsti því yfir, að nú
mætti hann til að gerast garðyrkjumaður í
Heiðarhöllinni.
Og það varð nú úr loforðinu, sem hann
hafði gefið Hartsgill, að hann skyldi fá að taka'
þátt í þessu? Það Ieit líka helst út fyrir það,
eða hitt þó heldur., Nei, alt sem hann sýndist
hæfur til, var að vera hafður að skotspæni út.i
fyrir framdyrunum. Svei!
Er skáldið og eggjakaupmaðurinn mintist
þess, þá snerist reiðin að þeim, sem hafði skotið
á hann.
Voyce . . .
Já, það hlaut að vera hann. Þótt Heath
gerði honum ílt í skapi við og við, þá var hann
kænn maður. Hann varð að vera það fyrst hann
stundaði þetta starf. Hann átti auðvitað koll-
gátuna hvað morgtilraunina snerti. Þegar Heath
var að leita eftir Voyce, hafði hinn síðarnefndi
verið á ferðinni í sömu erindagerðum og hafði
næstum því verið búinn að drepa annan mann.
Það gat nú verið að aðrir fengjust ekki um
slíka smámuni — en, skollinn mátti eiga það!
Hann ætlaði sér ekki að taka slíku þegjandi.
Hartsgill fylti nýja pípu og sat fyrir fram-
an eldinn, sem skíðlogaði á arninum. Gremjan
fékk yfirhönd á ný. Heath hafði sagt honum
að hafast ekki að fyr en hann gæfi honum hlut-
verkið. Skollinn mátti hafa hann. Hélt Heatli
virkilega, að hann væri barn, sem stæði út í
horni þegar honum væri sagt það. Hann seldi
stúlkunni og frænda hennar fugla og egg, svo að
hann hafði auðvitað vissan rétt til að vernda
þau, og hver hafði sagt Heath frá Cicelíu Gar-
rett upphaflega nema hann.
Hann ætlaði sér að gera uppreisn, og fara
eftir sínu höfði og heilbrigðis skynsemi og
byrja strax. Þessi bið þýddi ekki neitt.
En þegar hann fór nú að hugsa um hvernig
hann ætti að nota þessar gáfur sínar, va*rð á-
ætlunin sú, að feta í fótspor vinar síns, og
heimsækja Philip Voyce eins og Heath hafði
gert.
Hann beið ennþá eina stund til að gefa
Heath tækifæri að finna sig heima, eins og þeim
hafði komið saman um. Þegar hann kom ekki,
læsti hann húsinu og lagði af stað. Ekki vissi
hann neitt um það hvað hann ætlaði að gera
þegar-hann kæmi að kofa Voyce, en eitthvað
varð hann að gera til að svala þessu þreyjuleysi;
sem yfir honum var. Hann varð líka að fá út-
skýringu á skammbyssu skotunum . . .
Hann þrammaði áfram því að hjólið hans
var í lamasessi. Hann hugsaði um alt hið ein-
kennilega, sem fyrir hann hafði komið síðustu
vikurnar. Hann var vanur að sækja kvik-
myndahúsin rækilega þegar hann var í borg
inni, en þetta yfirgekk allar kvikmyndir. Hver
hafði myrt vesalings gamla manninn, hann
Sapford? Skyldi leðurblökusagan vera sönn?
Hann staðnæmdist til að kveikja í pípunni
sinni og um leið leit hann á klukkuna. Það var
miðnætti.
I1 P’yrir utan að vera ljóðskáld var Jerry ekki
ímyndunarríkur og allra manna var hann hug-
rakkastur. En þegar hann gekk nú þarna einn
í myrkrinu greip hann óróleikur sem læddist
með ómótstæðilegu afli inn í vitund hans. Hann
gat ekki gert sér .grein fyrir þessu, en þetta
hafði komið yfir hann eins og óargadýr, sem
hremmir bráð sína á stigum myrkviðarins.
Hann hélt að það stafaði af að hugsa um
Sapford og morð hans.
“Eg er asni,” hugsaði hann og hresti sig,
en óttinn ásótti hann á ný svo að hann tók eftir
að hann litaðist flóttalega í kring um sig, en
runnarnir á báðar hendur gáfu enga ástæðu fyr-
ir neinum ótta.
Þetta dugði ekki, ef hann héldi svona á-
fram yrði hann svo máttfarinn af hræðslu að
skolla-kollur gæti hengt hann í greip sinni,
þegar hann fyndi hann við gofann sinn. Hann
braust áfram. Hann leit til loftsins. Það |virt-
ist vera að hvessa. Á næsta augnabliki skalf
hann eins og hrísla, því að nú sá hann nokkuð,
sem gaf ástæðu til að skelfast.
Yfir honum vofði eitthvert svart ferlíki.
Það líktist leðurblöku, en það var of tröllaukið
til þess að vera leðurblaka. Það gat verið mað-
ur í leðurblökulíki.
“Hamingjan góða!” stundi Jerry Hartsgill
upp, og þótt kalt væri bogaði svitinn af andliti
hans.
Hann vissi strax að þetta var draugurinn,
sem ásótti Heiðarhöllina. Þessi fljúgandi fjandi,
sem sveimaði um í myrkinu og drap . . . reif
menn á hol á hálsinum. Það hafði drepið hinn
saklausa háskólakennara — og var nú að
sveima eftir nýrri bráð.
Hann krepti hnefana og herti upp hugann;
hann gat stælt sig nægilega til að bæla niður
óttann, sem var að gera hann blauðan. Það
var ómögulegt, sagði hann sjálfum sér, að þetta
gerðist í nútímanum. Tímum vísinda og kaldr-
ar rökfræði . . . en þegar hann hugsaði svo, þá
hnitaði skrímslið hringa í loftinu yfir honum og
hann sá tvö glóandi augu horfa niður á sig.
Skrímslið hafði augu . . . það gat séð
hann . . .
Framundan honum var skógarbelti Hann
hljóp þangað. Hann var svo máttlaus í hnjá-
liðunum, að hann gat varla staðið. Er hann
hljóp bað hann fyrir sér. Hann hafði aldrei
getað ímyndað sér, að hann gæti orðið eins
skelkaður og hann var nú. Hann óttaðist ekki
að mæta dauðanum, eins og hann venjulega
gerðist ,en að verða tættur í sundur af þessu
viðbjóðslega skrímsli.
Er hann komst í skjól trjánna féll hann
flatur til jarðar af mæði.
Skrímslið gat flogið, en gat það gengið?
Hvernig fór það að drepa? Reif það með hönd-
unum, eða stóð það á og reif með tönnunum?
Var það sjálft særanlegt?
Hann stóð upp. óttinn var horfinn og fyr-
irlitning fylti huga hans fyrir þessum bleyði-
skap, sem yfir hann hafði komið. Hann ætlaði
að mæta skrímslinu augliti til auglitis.
Hann beið. Ekkert kom. Hann skildi ekk-
ert í því, því að skrímslið hafði auðvitað séð
hann. Ef að þessar glóandi kúlur hefðu ekki
verið augu, hvað voru þær þá?
Hann beið dálítið lengur og gekk svo út á
bersvæðið. Hann var nú reiðari, en hvað hann
var hræddur. Hann horfði upp í loftið, en ekk-
ert sást. Draugurinn hafði farið framhjá á
hinu hræðilega ferðalagi sínu.
Nú reyndi á taugarnar. Hættan var hjá
liðin, en hann var eins og lurkum laminn. Hann
gat næstum kjökrað. Hann böLvaði í sand og
ösku um leið og hann sneri sér í kring. Hann
\óskaði að vera óhultur innan fjögra veggja og
undir þaki, en umfram alt óskaði hann sér að
Ian Heath væri komin. En samt sem áður hélt
hann í áttina til kofa Voyces.
Þremur stundarfrjóðungum síðar náði
hann þangað. Hánn hafði farið þar oft fram-
hjá á hjólinu sínu og þekti sig þessvegna vel.
Hann kraup í skjóli við steingerðið, sem var í
kringum garðinn og heyrði vélarnið. Hann
horfði yfir garðinn og sá fjögra sæta bifreiðina,
sem Voyce notaði. Voyce lét vélina g^nga.
Það þýddi, að hann ætlaði sér að ferðast um
þennan tíma næturinnar.
Jerry hikaði ekki við. Það var eins og
hann ætlaði nú að hefna sín á skelknum, sem
hann hafði reynt stuttu áður. Hann skreidd-
ist gætilega yfir steinvegginn, opnaði dyrnar að
aftursætunum í bifreiðinni og hjúfraði sig nið-
ur á gólfið. Honum virtist hættan ekki stór.
Voyce mundi auðvitað setja við stýrishjólið.
En hvað sem því leið þá ætlaði hann að ganga ÚP
skugga um hvert hann ætlaði.
Hann þurfti heldur ekki lengi að bíða, en
þegar húsdyrnar opnuðust, sá hann tvo menn
koma út í staðinn fyrir einn, og er þeir höfðu
lokað húsinu, komu þeir báðir út að bifreiðinni.
Hann heyrði rödd Voyce segja:
“Þú mátt ekki fást um þótt þú kastist dá-
lítið til. Landið er óslétt héðan og til bæjarins.”
Já, víst var þetta Voyce, sem var að tala,
— en hann talaði á Þýzku! Jerry, sem hafði
stundað nokkurn hluta af námi sínu í Bonn,
hrósaði happi yfir því nú í fyrsta sinni. Voyce
var þá Þjóðverji! Því í fjáranum hafði honum
aldrei komið það til hugar fyrri ? Ekki að það
hefði kannske neina sérstaka þýðingu, en það
gaf honum nýja ástæðu að falla hann illa í geð.
Svarið kom á sömu tungu.
“Þegar hún bíður er ekki um það að ræða
að hugsa um eigin þægindi.” Það var bæði qtti
og ólund í röddinni.
“Það segir þú satt. Komstu inn, Kroom.”
Rödd Voyce bar það með sér, að hann var hús-
bóndinn, því að rödd hans var þurleg og skip-
andi. - v
Þar sem Jerry húkti þarna í baksætinu,
bjóst hann við að lenda í rýskingum, en hann
var alls óhræddur. Þetta voru menn en ekki
draugar. Ef hinn maðurinn kæmi upp í bak-
sætið þá mundi leikurinn hefjast . . .
En það varð ekki af því í þetta sinni. Mað7
urinn opnaði farmdyrnar og settist hjá öku-
manni.
“Það er fjandi kalt,” sagði hann,
“Það er teppi þarna í baksætinu.”
Jerry átti nú á hættu í annað sinn að það
kæmist upp um hann. Hann hafði þakið sig
með teppinu. Hendi Krooms strauk eftir hon-
um. “Það hefir runnið niður á gólfið. Ach!
hérna kemur það.” Jerry hafði lyft teppinu
hægt upp og hinn greip í það, í næsta vetfangi
var hann teppilaus. Þar skall hurð nærri hæl-
um.
Bíllinn hélt af stað, en teppið gat ekki frið-
að Kroom til fulls.
Það var fyrir kraftaverk að eg fann kof-
ann þinn,’*mælti hann í kvartandi rómi, “hvers-
vegna komstu ekki til að taka á móti mér? Eg
beið í heilan klukkutíma úti í kuldanum.”
“Eg hafði öðrum störfum að gegna. Og ef
þú talar á þessa leið við mig aftur, þá fleygi eg
þér út úr bílnum. Þú getur skælt framan í
Gústu, ef þú þorir það!”
Þeir töluðu ekkert meira, en hnjóskarnir
og holurnar á veginum voru þess valdandi að
bíllinn kastaðist svo til, að Jerry var allur eins
og lurkum laminn, en að þessari niðurstöðu
komst hann: Þessi maður Kroom átti að hitta
Voyce heima hjá honum. Hann hafði komið,
en Voyce ekki verið heima. Nú voru þeir á
leiðinni til þess að finna einhverja leyndar-
dómsfulla konu er þeir nefndu ekki á nafn. Lík-
legast þessi Gústa. Jæja, það var alt saman
nokkuð merkilegt. Hann mundi hafa eitthvað
til að segja Heath.
Bíllinn þaut áfram. Þeir komu í útjaðar *
bæjarins og firtust aðalgötumar og stönsuðu
loks fyrir framan stórar vængjahurðir er virt-
ust vera hlið eða fjósdyr.
Voyce fór út úr bílnum og studdi á hnapp í
veggnum. Hann hringdi þrisvar. Dyrnar opn-
uðust hægt og gat Hartsgill séð það, þótt hann
sæi ekki andlit mannsins, sem hleypti þeim inn
og heilsaði Voyce í lágum rómi. Voyce svaraði
stuttlega, kom aftur að bílnum og rendi honum
í gegn um hliðið. Jerry, sem sá að hann var
kominn inn í dimman garð langaði til að blístra
en hætti við það.
Húsið með grænu gluggahlerunum
Báðir mennimir fóru út úr bílnum. Þeir
gengu yfir garðinn, Jerry fylgdi þeim eftir með
augunum og sá annan þeirra, hann hélt að það
væri Voyce, opna húsið með lykli. Báðir menn-
irnir fóru inn í húsið.