Heimskringla - 08.12.1937, Blaðsíða 4

4. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 8. DES. 1937
iniininiiuRniiiRniinBnBOHflRiiiinininnfflBBnniMRMMHMiMnHBHMMmuiinflnnBnBBS
Hicímsknniila |
(StotnuB 1886)
Kemur út á hverjum miBvikudegi.
Eigendur:
THE VIKING PRESS LTD.
m 853 oo 855 Sargent Avenue, Winnipeg
Talsimis 86 537
Verð blaðslns er $3.00 árgangurlnn borglst
| tyrirfram. Allar borganir sendlst:
THE VIKING PRESS LTD.
§j 311 viðskifta bréf blaðinu aðlútandi sendist: =
K.">ager THE VIKING PRESS LTD
853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFAN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA
853 Sargent Ave., Winnipeg
"Heimskringla” is publlshed
and printed by
THE VIKING PRESS LTD.
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg Man
Telepihone: 86 537
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
WINNIPEG, 8. DES. 1937
ÖGMUNDUR KENNARI
SIGURÐSSON
Blöð nýlega komin að heiman, herma lát
ögmundur Sigurðsson fyrv. skólastj. gagn-
fræðaskólans í Flensborg. Lát hans bar
að 29. okt. s. 1. að heimili hans í Hafnar-
firði. ögmundur var nær áttræður og átti
síðustu árin við sjónleysi að búa.
Með láti Ögmundar á ættjörðin á bak að
sjá þeim manni er mentamálum hennar
reyndist hinn nýtasti. Hann var alla sína
æfi kennari, fyrst að Gerðum í Garði, ein
9 ár, og síðar við Flensborgarskólann í
Hafnarfirði. Kom hann að þeim skóla
1896 og starfaði við hann þar til 1930,
fyrst sem kennari, en frá árinu 1908, sem
skólastjóri. Gerði hann miklar breyting-
ar á skólanum til stórbóta, eins og t. d.
að gera kensluna svo víðtæka að náms-
menn þaðan gætu sezt í 4 bekk latínu skól-
ans. f stofnun kennaraskólans, sem í sam-
bandi við gagnfræðaskólann var starf-
ræktur, mun og ögmundur hafa átt drýgst-
an þátt. Var það fyrsti kennaraskóli á
landinu.
Það sem nemendur ögmundar, og þeir
eru nú fáeinir eftir 34 ára kenslu við gagn-
fræðaskólann, auk margra ára kenslu við
barnaskóla, munu undantekningarlaust
allir minnast, eru hinar skemtilegu kenslu-
stundir er þeir nutu hjá honum. Hinum
fyrri nemendum hans mun ekki sízt í minni
hve ólíkur hann var öllum öðrum kennur-
um, er þeir höfðu kynst, og sem eflaust átti
rætur að rekja til þess, að Ögmundur mun
hafa verið hinn fyrsti íslenzki alþýðu-
kennari, er próf hafði tekið í erlendum
kennaraskólum. Afstaða nemenda til náms-
greina sinna í það og það skiftið er vana-
legast tengt einhverri óttablandinni al-
vöru, ekki sízt ef kennarar koma til móts
við þá í kenslustundinni eins og þeir hafi
verið að gala galdra alla nóttina áður, og
brjóst nemendanna taka að bifast við komu
þeirra og áður en þeir hafa svo mikið sem
borið upp nokkra af hinum mörgu óeigin-
legu og flóknu spurningum sem þeim hafa
hugsast. ögmundur byrjaði oft kenslu-
stundirnar með samtali svo formálalausu,
að nemendur voru oft niðursokknir í spurn-
ingar og svör um efni námsgreinarinnar
áður en þeir vissu af því. Rak þá hver
spurningin aðra hjá ögmundi svo hratt,
að nemendur höfðu varla við að svara þó
ekki væri nema með jái eða neii. Þessu
hélt áfram þar til allur bekkurinn fylgdi
efninu með lífi og sál, og fór meira að
segja að spyrja kennarann spjörum úr.
Stóð þá ekki á að beina athyglinni að sem
flestu viðkomandi námsgreininni. Sumar
kenslustundir ögmundar t. d. í landafræði
fslands, ætlum vér óvíða eiga sinn líka
Kom þar að vísu það til, að hann hafði
ferðast með Þorvaldi Thoroddsen í ein 14
sumur að landfræðisrannsóknum og var
íslandi líklegast öllum samtíðarmanna
sinna kunnugri, bæði bygðum þess og ó-
bygðum, að Þorvaldi einum undanskildum.
En það var eigi að síður yfirburða leikni
Ögmundár í að kenna, sem kenslustund
hans gerði eins lifandi og raunverulega og
lífið sjálft.
Ögmundur var fæddur að Kröggólfsstöð-
um í ölfusi 10. júlí 1859. Hann útskrifað-
ist af gagnfræðaskólanum á Möðruvöll-
um 1882, en fór auk þess þrisvar utan til
náms, tvisvar til Danmerkur til að kynna
sér kenslumál og einn vetur, 1890—91 til
Bandaríkjanna og gekk þar á kennara-
skóla. Áhugi hans fyrir kenslumálum
sýnir sig bezt í því að árið 1928 fer hann
til Norðurlanda og Englands, þá nærri
sjötugur, til að kynna sér það nýjasta í
þeim málum. Árið 1930, er ögmundur
sagði af sér skólastjórn, var hann sæmdur
riddarakrossi Fálkaorðunnar. Hann samdi
eitthvað af kenslubókum og reit greinar í
ýms rit, enkum í ‘Tímarit um uppeldis-
mál”, er kennarar Flenborgarskóla, Jón
Þórarinsson og Jóhannes Sigfússon auk
ögmundar héldu úti.
En þetta átti ekki að vera æfisaga, held-
ur aðeins fáein orð frá gömlum nemenda
Ögmundar hér vestra, eins af mörgum, er
minnast kenslustunda hans með þakklæti.
Systkini ögmundar hér vestra eru
Kristján Sigurðsson cand. phil. og Elin
Sigurðsson, bæði í Winnipeg.
FORD Á MÓTI PENINGA-
VALDINU
Fyrir skömmu hélt Henry Ford, bifreiða-
kóngur,, því fram, að peningar væru slæm-
ur gjaldmiðill. Þeir brigðust svo oft þegar
mest á riði, að við það væri ekki búandi.
Hann kvað peningafyrirkomulagið þurfa
endurskoðunar við árlega; það þyrfti að
breyta því og bæta eftir þörfum eða kröf-
um tímans. Á peningafyrirkomulaginu
væri enginn munur og á gerð bifreiða, en
þeim yrði að breyta til bóta á hverju ári.
Þegar reynslan væri búin að sýna að hin
eða þessi tegundin væri ekki fullkomin
eða gæti verið betri, væri ný tegund smíðuð
og úr gallanum bætt. Eins og bæta þyrfti
bílana á hverju ári til þess að fá þá sem
bezta, eins þyrfti að endurbæta fyrirkomu-
lag peningamálanna og smíða eftir kröfum
eða þörfum tímans.
Ford heldur ekki einungis fram að fyr-
irkomulag peningamála sé ópraktískt held-
ur kennir hann því mikið um núverandi
kreppu og það sem aflaga fer. Þó þráttað
sé við Ford um þetta og orðum hans sé
harðlega mótmælt af mörgum, lætur hann
ekki af skoðun sinni.
Hvernig komst Ford að þessari niðut-
stöðu ? Það var skömmu eftir stríðið
mikla, að hann átti í dálitlum brösum við
bankana og hann er sannfærður um það
síðan, að sá sem peningamálunum ráði, sé
hinn eiginlegi þjóðstjóri. Ford skuldaði
bönkum talsvert, en átti eignir í bílum um
alla Ameríku fyrir því og meira. En Ford
komst að öðru. Bankarnir höfðu hugsað
sér, að skella honum eða bílarekstri hans
um koll. Það átti að taka alt af honum.
Og það hefði gert verið, ef Ford hefði ekki
séð betur fyrir og dugað sem fyr. Hann
setti þvílíkan kraft á söluna, að hann gat
greitt bönkunum skuldirnar. Hefir aldrei
um heilt gróið milli hans og banka síðan.
Og að Ford treysti þeim hér eftir, er sagt
að varla muni henda hann.
Af því að mikið er eftir því tekið sem
Ford segir um fjármál, er þessi greinar-
stúfur hér birtur.
UNGÆÐISLEGA RITUÐ BóK
Vittorio Mussolini, sonur alræðismanns-
ins ítalska, hefir skrifað bók, er ný komin
er út, og sem fjallar úm afrek hans, eða
það sem á daga hans dreif, í Blálands-
stríðinu. Að öllu sem fram fór, var “mesta
skemtun”, í augum Vittorio; alt var ein
“óviðjafnanleg leiksýning”. En sérstak-
lega hafði hann þó gaman af “að láta
sprengjum rigna yfir herdeild eina, blá-
lenska, nokkrum dögum fyrir jól 1935.
Þegar sprengjurnar féllu á meðal fylking-
arinnar, “var það eins og að horfa á rósir
springa út á sumri”. Að skjóta sprengj-
um á Adowa (þorp í Blálandi), var ekki
eins “upplífgandi vegna þess að kofanir
voru litlir og sléttust við jörðu án þess að
skilja eftir nokkra reykjarhnykla, eða
verulega björt bál í líkingu við það sem
sjá má í amerískum hreyfimyndum.” En
þegar Adai-Ado var sprengd, var það í
senn bæði “hræðileg og dýrðleg sjón.” —
Þegar sprengjurnar hittu sérstaka allstóra
byggingu, “hlupu Blálendingar eins og fæt-
ur toguðu í allar áttir. Kveiktum við þá
það bál, er nægt hefði til að hita upp hálf-
an hnöttinn.”
Af svipuðum perlum og þeim, sem hér
hafa verið tilfærðar, úir og grúir í bók
Vittorio. Hér á jörðu hefir ekkert dýrð-
legra skeð en eyðileggingin og manndrápin
í "Blálandi á hinum tilbreytingarlausu
tímum sfðustu ára. Bara að það eigi nú
ekki eftir að sannast á ftölum sem öðrum,
að þegar farið er að dá og dýrka hemað
öllu öðru fremur, þá sé falls skamms að
bíða. Á þessu stendur þannig að í skjóli
hernaðar-dýrkunar aukast ávalt glæpir og
vitfirring. Bók Vittorios ber vott um þetta
og að hjá ítölsku þjóðinni lifi nú sá andi
glatt, er rómverska ríkinu varð forðum að
falli. Hún hefði hvorki verið skrifuð né
gefin út, ef velsæmi og sönn menning
mættu sín nokkurs 1 hugsunarhætti þjóð-
arinnar borið saman við herdýrkunina.
LÖG Á MóTI GYÐINGUM
Sýnishorn af “réttvísi” Nazista
Þýtt úr The Manchester Guardian
Síðan hér um bil á miðju ári 1935 hafa
dómstólarnir á Þýzkalandi verið meir og
meir að nálgast það, að verða ein deild
Nazista stjórnarinnar, og úrskurðir þeirra
eru í samræmi við stefnu Nazistanna, hvað
sem lögum líður í hverju sérstöku máli.
Hvar sem Gyðingar eða pólitískir andstæð-
ingar eiga hlut að máli, fellur dómurinn á
móti þeim. Lögin eru teygð þar til þau
eiga við hvert sérstakt mál, og þar sem
engin viðeigandi lög finnast, er dæmt sam-
kvæmt “heilbrigðri tilfinningu fólksins”
(gesundes Volksempfinden). Nokkur dæmi
frá síðustu mánuðum nægja til að sýna
þetta. Að svo miklu leyti sem þau snerta
Gyðinga, má skifta þeim í þrjá flokka:
blandaðar giftingar, saurgun kynþáttarins
(Rassenschande) og hagsmunalega úti-
lokun (economic boycott).
Nuremberg lögin frá 1935 leggja refs-
ingu við samförum utan hjónabands milli
Gyðinga og Þjóðverja, sem ekki eru af
Gyðinga ættum. Fyrstu mánuðina eftir
að lög þessi gengu í gildi voru refsingarnar
hlutfallslega vægar, en hinn gengdarlausi
áróður í Nazista blöðunum hefir komið
því til leiðar, að afarhörðum refsingum er
nú beitt. Gyðingar, sem brjóta þessi lög,
eru, með sárfáum undantekningum, dæmd-
ir í margra ára betrunarhússvinnu. í grein,
sem dómsmálaráðherrann (Secretary of
State for Justice), dr. Freisler, ritaði,
stendur, að samkvæmt eðli laganna ættu
Gyðingar, sem brjóta þau, að dæmast í
margra ára betrunarhússvinnu, þar sem
aftur á móti mætti refsa öðrum fyrir
samskonar brot með einföldu fangelsi.
(Frakfurter Zeitung, 16. des. 1936.)
Þessari ráðleggingu ráðherrans hefir
yfir höfuð verið fylgt af dómstólunum. —
Aðeins í fáum og sérstökum tilfellum
sleppa Gyðingar með einfalt fangelsi. —
Venjulega refsingin er fjögra til fimm ára'
betrunarhússvist með harðri vinnu, þar
sem “arýanskir” lögbrjótar fá miklu væg-
ari hegningu. Lögin refsa aðeins karl-
I manninum, sem auðveldlega orsakar fjár-
greiðslur vegna hótana af ótta við upp-
ljóstranir (blackmail). Dómstólarnir gætu
stuðlað að því að koma í veg fyrir þetta,
með því að leggja harða refsingu á þá, sem
koma fyrir lög og dóm fyrir að hafa
kúgað til fjárgreiðslu með hótunum, en
vægari á þá sem kæra. En í raun og veru
gera þeir það gagnstæða. Schlesische
Zeitung í Breslau birti 15. júlí 1937 all-
marga dómsúrskurði á móti Gyðingum fyr-
ir kynþáttar-saurgun. Þeir voru allir
dæmdir í langa betrunarhúss vinnu. En
kona, sem var sek um að hafa hrætt út fé
með hótunum, fékk aðeins átta mánaða
einfalt fangelsi. f öðru máli, einnig í
Brpslau, var vændiskona, sem hafði hrætt
Gyðing til að borga sér fé, vegna kyn-
þáttar-saurgunar, dæmd í fjögra mánaða
einfalt fangelsi, en Gyðingurinn fékk átján
mánaða fangelsi. Þar sem að dómar af
þessu tæi eru birtir í blöðunum, hika Gyð-
ingar, sem fyrir hótunum verða, við að
kæra ásækjendur sína, því að þeir vita, að
þeir fá sjálfir þyngri refsingu heldur en
sá kærði.
Hér um bil allir dómstólar skilja orðið
“Rassenschande” í mjög víðtækri me^k-
ingu. En þar sem jafnvel ómögulegt er að
teygja orðið sjálft lengra, eru dómstól-
arnir mjög ráðagóðir með að finna ástæð-
ur til að refsa Gyðingum. Tuttugu og
tveggja ára gamall Gyðingur í Magdeburg
bauð ungri stúlku í hreyfimyndahús með
sér. Hún afþakkaði boðið og kærði hann.
Gyðingurinn var dæmdur í fjögra vikna
fangelsi fyrir móðgun við stúlkuna. Dóm-
arinn lýsti því yfir, að tilgangur Nurem-
berg laganna væri, að koma í veg fyrir
alla ástleitni Gyðinga við þýzkar konur.
Hinn ákærði hefði sýnt, að hann áleit, að
stúlkan væri ekki fráleit því að hafa kynni
af Gyðing, með því að bjóða henni. En
að láta slíkt í Ijós væri alvarleg móðgun,
sem verðskuldaði fangelsisvist. (Frankfur-
ter Zeitung, 12. ág. 1937).
Dóminum hefir tekist að reygja lögin
þangað til þau eru óþekkjanleg. En nýir
úrskurðir á fjármálasviðinu hafa raun-
verulega myndað ný lög á móti Gyðingum.
Nazistar hafa gefið út lög á móti þeim á
nálega öllum sviðum, nema í iðnaði og
verzlun. Embættismenn og áróðursmenn
Nazista segja ávalt útlendingum, sem
spyrja um Gyðingamálin, að Gyðingar, sem
hlýði landslögum, séu alveg frjálsir og ó-
hindraðir í verzlunarsökum, að því er lögin
sjálf snertir, er þetta satt, en í reyndinni
er það það ekki. Frnrn til komast menn, sem engan þátt
skamms tíma voru samtökin á taka í almennum málum, ekki
móti verzlun við Gyðinga (boy- hjá henni. Eftirfarandi dæmi
cott) bygð á stjórnarráðstöfun sýnir afleiðingarnar af kynþátt-
hátt settra embættismanna, en ar hreinsuninni, Ungur maður
nú hafa dómstólarnir gengið í hafði haft kynni af stúlku og átt
lið með þeim. Fáein dæmi nægja! barn með henni. Eftir að barn-
til að sýna aðferð þeirra. Nítj-, ið fæddist var stúlkan gerð ófrjó
ánda janúar 1937 veitti yfirrétt- með valdi, af því að hún þótti
urinn í Hamborg skilnað “arý-1 ekki nógu fullkomin á mæli-
önskum” hjónum. Ein ástæðan kvarða Nazista. En þrátt fyrir
sem fundin var til þess að konan það, fórst bamsföður hennar
hefði eyðilagt hjónabandið var, sæmilega við hana, hann giftist
að hún hefði keypt yfirhöfn í henni, og við það varð barnið
Gyðinga búð. Munnlegur úr- skilgetið samkvæmt lögunum. —
skurður réttarins var á þessa En Nazista lög banna giftingar
leið: “Mjög alvarlegt brot á milli heilbrigðs fólks og þeina,
hjónabandsheitinu felst í því, \ sem gerðir hafa verið ófrjóir, og
að hún keypti í Gyðinga búð, | þess vegna héldu pilturinn og
enda þó að hún vissi, að sækj- stúlkan því leyhdu, þegar gift-
andi, sem meðlimur flokksins og ingin , var skrásett. En það
pólitískur starfsmaður, væri því komst upp síðar, og giftingin var
ekki samþykkur. Verjtandinn dæmd ógild. Barnið varð aftur
ætti að hafa haft meiri áhuga óskilgetið og maðurinn var
fyrir hinu pólitíska starfi sækj-' dæmdur í þriggja mánaða fang-
andans.” | elsi, fyrir að hafa gert það ema
í Remscheid hefir rétturinn sem sæmilegt var gagnvart stúlk
úrskurðað, að ef að kona Nation- j unni. (Frankfurter Zeitung, 26.
al sósíalista kaupi af Gyðingi, sé, júní 1937).
maður hennar ekki skyldur til að j Dómar þessir og réttarúr-
borga. Samkvæmt þýzkum lög- skurðir eru teknir hér og þar úr
um ber maður ábyrgð á venju- fjölda samskonar dóma. Þeir
legum innkaupum konu sinnar sýna ótvíræðilega hversu lágt
til heimilisþarfa. f því tilfelli, fallin réttvísin er á Þýzkalandi
sem hér um ræðir, hafði konan þann hlutfallslega stutta tíma,
keypt vörur í Gyðingabúð í árs- sem Nazistar hafa farið með völd
lok 1934 og ársbyrjun 1935. Hún
borgaði ekki um leið og hún tók
vörurnar, og þegar kaupmaður-
inn gerði kröfu um borgun til
manns hennar, úrskurðaði rétt-
urinn, að maðurinn þyrfti ekki
að borga. Úrskurðurinn var á
þe'ssa leið:
“f árslok 1934 og ársbyrjun
þar.
G. Á.
BENEDIKT JóNSSON
F. 1863—D. 19á7
Hinn 4. ág. s. 1. vildi það slys
til að Benedikt Jónsson frá Hól-
1935, þegar kona verjandans ! um druknaði í fslendingafljóti í
keypti vörurnar, var það yfirleitt j Riverton. Fanst lík hans sólar-
viðtekin skoðun, að það væri ekki hring síðar og var hann jarð-
sæmilegt fyrir þýzkan mann að settur í Riverton-grafreit hinn
kaupa af Gyðingi; slík kaup voru
þá orðin undantekningar. Það
má ekki ætlast til þess, að þýzk-
7. ágúst.
Benedikt Jónsson var fæddur
1863 að Hólum í Hjaltadal. Fað-
ur eiginmaður skoði sig bundinn ir hans var Jón Benediktsson
af þess konár samningi. Af þess-
um ástæðum leiðir það, að kaup-
skaparsamningar þeir, sem gerð-
ir voru af konunni við Gyðing,
eru ekki lagalega'bindandi fyrir
mann, sem er af þýzku bergi
brotinn.”
Rétturinn úrskurðaði ekki, að
vörunum skyldi skilað aftur til
Gyðingsins. Það hefði auðvitað
prests að Hólum, en móðir hans
var Sigríður Halldórsdóttir. —
Systkini Benedikts voru: Þóra,
fyrsta kona Vilhelms Pálssonar,
Halldór og Bjöm, báðir dánir og
Gunnar, búsettur við West-
bourne, Man. Benedikt heitinn
var tvígiftur. Fyrri kona hans
var Þorbjörg Árnadóttir. Þau
áttu tvær dætur, Sigríði, sem
ekki verið tiltækilegt, þar sem j býr í Litlu-Gröf í Skagafirði á
tvö ár voru liðin frá því þær voru j íslandi, og Thora gift hérlendum
keyptar. Afleiðingin af þessum j manni; á hún heima í Oregon
úrskurði er því sú, að “Arýani” City í Bandaríkjunum. Seinni
má neyta varnings, sem hefir kona hans heitir Kristín Soffía
verið keyptur af Gyðingi, en Baldvinsdóttir, ættuð úr Vopna-
þarf ekki að borga fyrir hann. ) firði á íslandi. Lifir hún mann
f Hamborg voru Gyðingar og | sinn. Þeirra böm eru: Benedikt,
“Arýani” í félagsskap um tó- Svava, Laufey og Björn.
baksverzlun. Leiðtogi Nazista i Benedikt sál. fluttist hingað
þar í nágrenninu heimtaði, að til Vesturheims árið 1887. Var
félagsskapurinn væri leystur; hann einn í hópi hinna mörgu
upp. “Arýaninn” var því sam- íslendinga er það ár fluttust
þykkur, en Gyðingurinn ekki. —! vestur um haf. Dvaldi hann á
“Arýaninn” fór í mál, og yfir- ýmsum stöðum hér í Manitoba
I réttur Hamborgar úrskurðaði, j og Bandaríkjunum unz hann
I að félagið skyldi leysast upp, fluttist hingað til Nýja-íslands
I og að öll verzlunin skyldi verða árið 1914 og tók að búa á landi
eign “Arýans”, án nokkurra
skaðabóta til Gyðingsins. Rétt-
fyrir norðan Riverton nálægt
strönd Winnipeg-vatns. Á því
urinn úrskurðaði, að kröfur ^ landi hefir hann búið síðan. —
Nazistaforingjans væru þess Svæði það sem land hans stend-
eðlis að þeim yrði að hlýða, þar
sem hann væri opinber starfs-
maður og hefði vald eins og opin-
ber embættismaður. Og því var
ur á er lágt mjög og hefir vatnið
4 sinnum flætt yfir það á þessu
tímabili. Var þar fyrrum fjöl-
menn.bygð, en hefir eyðst mjög
bætt við úrskurðinn, næstum að búendum fyrir þessar sakir.
háðslega, að Gyðingurinn væri
ekki mikið ver staddur f járhags-
lega eftir að félagið væri leyst
upp. (Þessi úrskurður var birtur
í Nationalzeitung í Essen, 28.
ág. 1937.
í bænum Allenburg á Austur-
Prússlandi hafði kaupmaður
nokkur kallað keppinaut sinn
Gyðing. Keppinauturinn, sem
var ekki Gyðingur, fór í mál,- og
verjandinn var dæmdur í tveggja
mánaða og tveggja vikna fang-
elsi. Rétturinn úrskurðaði, að
það væri alvarleg móðgun við
“Arýana” að ver kallaður Gyð-
ingur. (Königsberger Allgemine
Zeitung, 11. júní 1937).
Réttvísi Nazista er ekki beitt
eingöngu gegn Gýðingum; póli-
tískir andstæðingar þeirra verða
líka fyrir henni; og stundum
En Benedikt sat þar kyr þrátt
fyrir þessa erfiðleika, enda var
hann dugnaðar maður og þrek-
mikill og eigi gefinn fyrir að láta
hlut sinn, hvorki fyrir náttúru
öflunum eða öðru, sem á móti
blés. Hann hafði margt það í
skaplyndi sínu og líkamlegu at-
gerfi, sem einkennir hinn sanna
brautryðjanda. — Hugrekki,
hreysti og bjartsýni þarf sá að
eiga, sem brjóta vill nýjar braut-
ir. Því er svo farið með skáldin
að þau líta á hlutina, sem verða
þeim að yrkisefnum, eins og
þeim finst þeir ættu að vera, en
ekki eins og öðrum sýnast þeir
vera í raun og veru og því verða
kvæðin til. Afrek brautryðjend-
ans verða til á sama hátt. Hann
sér verkefni í Ijósi hugsjóna
sinna og takmark síns og köll-