Heimskringla - 27.04.1938, Blaðsíða 6

Heimskringla - 27.04.1938, Blaðsíða 6
6. SÍÐA HEIMSKRINGLA WINNIPEG, 27. APRÍL 1938 WKKBgB&ESMEKMMMm LJOSHEIMAR Saga þýdd úr ensku af séra E. J. Melan “Þetta er vel mælt og góðum dreng sæm- andi,’’ svaraði Larry. “En nú verðum við að draga að okkur vistir, ef svo skyldi fara, að okkur yrði bægt frá aðdráttum. Þetta er af- skektur staður, jafnvel alllangt frá skólanum. Réttast væri að láta Bates kaupa alt, sem hægt er að ná í á morgun. Eg hefi reynt hungur og langar eigr til að reyna það aftur.” og Larry seildist eftir tóbakinu. “Eg get ekki trúað né hugsað mér,” mælti presturinn, “að Miss Devereux vilji láta draga sig inn í þetta erfðamál fyrir nokkum mun. Eg hefi heyrt systir Theresu segja það. Eg býst samt ekki við, að það séu nokkur tök á því, að hamla manni frá að eftirláta ungri stúlku eigur sínar, sem á enga kröfu til þeirra og vill þær ekki.” “Svei þessu kvenfólki! Fólk slær ekki hendinni á móti stórfé nú á dögum. Auðvitað þiggur hún það.” En nú varð honum orðfall og báðir störðum við hvor á annan í forundrun. Stoddard sneri sér frá eldinum sem hann hafði horft inn í. “Hvað er þetta? Það er einhver uppi á loftinu!” Larry hafði hlaupið út í forstofuna og heyrði eg hann stökkva eins og kött upp stig- ann, en Stoddard fylgdist á eftir honum. “Hvar er Bates?” spurði presturinn. “Það þætti mér gaman að vita,” svaraði eg. Við heyrðum það allir greinilega að gengið var upp stiga; það var ekki hægt að villast á því, alveg eins og eg hafði heyrt svo oft áður, án þess að geta komist að því hver gekk þar. — Hávaðinn hætti snögglega og við vorum jafn nær. Eg fór beint út í eldhúsið og fann Bates. Þar var hann að hlaða diskunum upp á hyllu í búrinu. “Hvar hefir þú verið?” spurði eg. “Hérna, herra minn. Eg hefi verið að þvo upp matarílátin, Mr. Glenarm. Er nokkuð að herra?” Eg fór til hinna mannanna inn í bókaherbergið. “Hversvegna sagðir þú mér ekki að þessi miðalda eftirlíking væri full af draugum?” spurði Larry með önugum rómi. “Alt sem upp á vantaði var skemtilegur draugur og nú þegar hann er1 fenginn er það alveg fullkomið. — Ánægja mín yfir að hafa komið fer altaf sí- vaxandi. Hvað heyrist oft til hans?” “Hann hefir ekki reglubundna áætlun. Eg býst við, að þetta sé ekki nema stormurinn, sem þýtur þarna uppi í turninum, hann gerir manni stundum grillur.” “Þú verður að finna einhverja betri skýr- ingu en þetta, Glenarm,” sagði Stodard. Það er kyrt úti eins og á rjómatrogi.” “Ekkert nema fólkið úr álfhólunum, — kátustu draugar, sem til eru í heimi,” sagði Larry. Þið hinir alvarlegu Saxar getið auðvitað ekki skilið hugmyndina.” En við höfðum nægileg vandræði við að etja, þótt við eltum eigi skugga. Við gerðum ýmisleg ráð okkar þetta kvöld. Við ákváðum að gera alt, sem í okkar valdi stæði svo að eigi yrði komið að okkur að óvörum, og reyndum að gera nýja áætlun, um aðferðina við að rannsaka húsið. Ætluðum við að fylgja dæmi Morgans og félaga hans og berja veggina utan. Pickering mundi koma innan skamms og langaði okkur til að verða á undan honum eins langt og auðið væri. Þessvegna ákváðum við að setja vörð um húsið nótt og dag. Kom sú uppástunga frá Stoddard, sem studdi mig af ráðum og dáð. — Einn okkar skyldi halda vörð um nætur og vekja hinn ef þörf gerðist. Bates átti að taka þátt í þessu — Stoddard krafðist þess. Innan tveggja daga vorum við, eins og Larry komst að orði vígbúnir. Við fengum okkur tvær hagla- byssur og nokkrar skambyssur í viðbót við þau skotvopn, sem eg átti áður. Borðið í bóka- stofunni var þakið í skothylkja kössum. Bates sá um forðann og flutti tvo vagna fulla af vist- um. Stoddard safnaði mörgum kylfum, honum féllu þær betur en skotvopnin, því að hann sagði að það væri eigi presti sæmandi að bera vopn. Vrð vorum í bezta skapi er við sátum í kring um arineldinn. Larry, sem ætíð var eirðarlaus, stóð öðru megin við arininn, studdi olnboganum á arinhilluna og hafði pípuna í munninum; Stoddard kaus sér stærsta stólinn og fylti út í hann. Hann og Larry urðu strax mestu mátar. Æfintýri Larrys alt frá skól- árum hans í írlandi fram að þessum tíma, og baráttu hans við írsku lögregluna, skemtu hinum unga og stórvaxna presti. Við og við þutum við allir til og rannsök- uðum húsið, en komum ætíð aftur jafn nær. XXII Kapítuli. Marian Devereux kemur heim aftur “Systir Theresa er farin burtu, herra minn,” sagði Bates, sem hafði farið til Annan- dale til að láta bréf í póstinn. Eg var að fara út í trjágarðinn í gegnum dyrnar á bókastof- unni þegar hann kom inn. Stoddard hafði vakað um nóttina á verðinum og var nú sof- andi. Larry var að leita að fjársjóðnum ein- hverstaðar í húsinu. Eg var orðinn alveg móð- laus vegna óhepni okkar undanfarið, og þessi- frétt vakti engan áhuga hjá mér. “Og hvað um það?” spurði eg án þess að snúa mér við. “Ekkert herra, en Miss Devereux er komin heim.” “Nei, hver fjandinn!” Eg tók eitt spor að dyrunum. “Eg sagði Miss Devereux,” endurtók hann með mesta merkissvip. Hún kom í morgun, og systirin fór strax til Chicago. Systir Theresa treystir Miss Deverux fullkomlega — eftir því sem eg hefi heyrt. Hún stjórnar öllu þegar systirin fer í burtu. Fáeinir nemendur eru þar nú um jólaleytið.” “Þú virðist vera allfróður,” sagði eg og gekk eitt skref í áttina að hattinum og yfir- höfninni. “Og-eg hefi frétt ennþá eitt, herra minn.” “Já og hvað ?” “Þau komu öll saman herra.” “Hver þau, ef þú vilt gera svo vel Bates?” “Auðvitað fólkið, sem var að ferðast með Mr. Pickerihg. Miss Devereux kom með þeim frá Cincinnati. Það er það sem eg heyrði í þorpinu. Mr. Pickering kvað ætla að dvelja hér.” “Já, um tíma í sumarhúsinu sínu. Ástæðan er sú, að hann er alveg útpískaður af áreynslu og þarfnast hvíldar um tíma, en hitt fólkið fór í vagninum til New York.” ' “Hann sezt að í sumarhúsi um hávetur?” Þessar fréttir léttu mér ekki í skapi. — Marian Deverux hafði komið til baka til Annan- dale með Arthur Pickering. Traust mitt á henni fór á svipstundu út um þúfur, er eg heyrði þessar fréttir. Nú var hún réttkomin að arfinum hans afa míns, og tafði ekkert að koma heim er hún og Pickering höfðu rætt um málið heima hjá Armstrong. Koma hennar gat ekki þýtt neitt annað, en náið samband hennar og Pickerings. Ætlaði hann vafalaust að vera hér, þangað til að þau höfðu losnað við mig, og hún hafði náð í féð. Hún hafði tælt mig til að fylgja sér eftir og erfðaréttur minn hafði glatast, er eg átti hinn stutta samfund með henni í Armstrongs húsinu. Þetta voru ljótu fréttirnar og varð eg bálreiður við sjálfan mig og tilveruna. “Segðu Mr. Donovan, að eg hafi farið til St. Agatha skólans,” sagði eg. Og brátt stikaði eg í áttina þangað. Nunna ein bauð mér inn. Eg heyrði að einhver lék á piano inni í húsinu, og eg óskaði þeim sem það hljóðfæri- hafði fundið upp í neðsta Víti er eg heyrði tónstigann leikinn aftur á bak og áfram án afláts. Tvær stúlkur sem gengu um forstofuna, létust leita að bók- um, en fundu enga og hlógu. Pianoglamrið hélt áfram og eg beið að mér fanst eilífðar tíma. Það var tekið að dimma, og stúlka ein kveikti' ljós á steinolíu lömpunum. Eg tók upp bók, sem var á borðinu. Það var Æfisaga Benvenuto Cellini, og á titilblaðinu stóð “Marian Devereux”, ritað með sömu hend- inni og var á bréfinu, sem afsakaði framkomu Olivíu. Eg sá hvernig yndisleikur hennar og sjálfstjórn báru sér vitni í dráttunum, er voru hreinir og liprir. Þar sá eg einnig vott orð- heldnis og staðfestu er hún hafði tekið ákvörð- un. En er eg tók að hrósa henni þannig í hug- anum, reiddist eg sjálfum mér. Þetta var að- eins lagleg rithönd; eg fleygði bókinni frá mér óþolinmóður er eg heyrði fótatak hennar í dyr- unum. “Mér þykir slæmt að hafa látið yður bíða Mr. Glenarm, en eg var önnum kafin.” “Eg mun ekki tefja lengi fyrir yður. Eg kom-----” nú kom hik á mig vegna þess að eg vissi ekki hversvegna eg hafði komið. Hún fékk sór sæti nálægt dyrunum og hall- aði sér áfram eins og til að taka betur eftir hvað eg hafði að segja, og fanst mér það óviðkunn- anlegt. Hún var svartklædd, víst til að vera í samræmi við hið alvarlega umhverfi nunnanna. Fanst mér þá alt í einu að eg myndi eftir henni frá því fyrir löngu síðan, og vegna þess gleymdi eg að gæta mín. Stoddard hafði sagt jnér, að það væri margar Olivíur Armstrong. Það voru sannarlega margar Marians Devereux til. — Þögnin varð óþolandi. Hún beið eftir að eg segði erindi mitt og eg sagði: “Eg býst við að þér hafið komið til að taka við eignunum.” “Er það ?” spurði hún. “Og þér komuð með skiftaráðandann til að gera þetta alt auðveldara. Mér þykir vænt um að þér eyðið ekki tímanum.” “Ó,” sagi hún í seinum rómi, eins og hún væri að leita eftir þeim raddblæ sem eg óskaði að væri á samtali okkar. Ró hennar ærði mig næstum. “Eg býst við að þér hafið álitið það óvar- legt, að bíða eftir bláfuglunum, þegar þér lokk- uðuð mig til að svíkja loforð mitt, þegar eg gekk í gildruna, sigraður---” Hún hvíldi olnbogan á stólarminum, og studdi hönd undir kinn. Ljósið skein á gullna hárið hennar og augun störðu á mig spyrjandi raunalega —- raunalega eins og eg hafði séð þau áður — en hvar.. Einu sinni áður? Og nú mundi' eg það. “Nú man eg fyrsta skiftið!” hrópaði eg reiðari en eg mundi eftir að hafa verið nokkru sinni fyr. “Það er mjög merkilegt,” sagði hún og kinkaði kolli háðslega. “Það var í Sherry’s matsöluhúsinu — þér voruð með Pickering — þér mistuð blævænginn og hann tók hann upp og þér lituð á mig snöggv- ast. Þér voruð svartklæddar það ícvöld. Mér virtust þér vera svo raunalegar á svipinn, að eg mundi eftir yður þess vegna.” “Þér hafið rétt fyrir yður. Það var í Sherry’s húsinu. Eg var svartklædd þá og margt stuðlaði að því, að mér var þungt í skapi það kveld.” Hún hnyklaði brýrnar dálitið er hún lokaði vörunum. “Eg býst við að samsærið hafi þá verið alskapað,” sagði eg í ertnisrómi og hló háðslega, því að mig langaði til að stríða hennr og hefna mín. Hún stóð á fætur og stóð við stólinn og studdi á hann hendinni. Augu hennar voru eins og fjólublá stöðuvötn. Eg horfði á hana og hún mælti: “Mr. Glenarm. Hefir yður eigi komið það til hugar, að þegar eg talaði við yður þama í trjágarðinum og lagði mig í hættu að fá ilt um- tal tyrir að taka á móti yður í húsi, þar sem þér höfðuð engan rétt til að koma, að eg hafi gert í heimsku minni ráð fyrir-----?” “Að eg væri flón,” sagði eg. “Nei,” sagði hún og brosti svo lítið — “eg hélt — eg held eg hafi sagt yður það áður — að þér væruð prúðmenni. Eg hélt það í raun og veru, Mr. Glenarm. Eg verð að reyna að rétt- læta mig. Eg treysti drengskap yðar. Eg hélt jafnvel þegar eg var að leika Olivíu, að þér hefðuð sómatilfinningu. En þér eruð ekki hið fyrra og hafið ekki hið síðara. Eg fór jafnvel svo langt, eftir að þér vissuð vel hver eg var; að reyna að hjálpa yður til að gerast sá maður, sem afi yðar óskaði að þér yrðuð. Og nú komið þér til mín í frámunalega illu skapi. Eg held í raun og veru að yður langi til að móðga mig, Mr. Glenarm, ef þér gætuð.” “En þér komuð til baka ásamt Pickering. Hann er hér og hann ætlar að vera hér! Og nú þegar eignin heyrir yður til, þá þýðir ekk- ert fyrir okkur að látast vera annað en and- stæðingar. Þegar þér fylgið Pickering að mál- um verð eg hvergi annarstaðar en hinu megin við girðinguna. Eg býst við að samkvæmt ruddaskapnum ætti eg að hafa mig í burtu, svo að þið getið gramsað í ránsfengnum.” “Eg býst nú ekki við að það yrði örðugt að losna við yður undir þeim kringumstæðum,” svaraði hún kuldalega. “Og eg býst við eftir hinar ítrekuðu til- raunir sálufélaga Pickerings að myrða mig, að þá ætti eg að bíða rólegur og láta þá skjóta mig í bakið. En þér getið sagt Mr. Pickering, að eg leiti á náðir yðar. Eg hefi ekkert annað heimili en þetta hreysi þarna yfirfrá og eg bið um leyfi til að dvelja þar uih tíma, að minsta kosti þangað til bláfuglarnir koma. Eg vona að yður þyki ekki of mikið fyrir því að skila þessu til hans?” “Eg skil vel í óbeit yðar á því, að færa honum sjálfur þessa beiðni,” sagði hún. “Er þetta alt erindið?” “Eg kom til að segja yður að þér gætuð fengið húsið og alt sem er innan hinna ömur- legu veggja þess,” hreytti eg út úr mér, “að segja yður að eg hefi nógu mikið drenglyndi' í sumum tilfellum og að eg ætli mér ekki að berj- ast móti kvenmanni. Eg trúði yfirlýsingu yðar um það, að þér þæguð ekki þessa eign, en nú bið eg yður að gera svo vel og trúa því, að hún er yður velkomin á morgun. Eg skal af- henda yður hana hvenær, sem þér óskið þess — en aldrei til Arthurs Pickerings! Á móti hon- um og þjófum hans og morðingjum mun eg standa, þó að sú barátta vari árum saman.” “Þetta er drengilega mælt, Mr. Glenarm! Hugsunarháttur yðar er dásamlegur, þó að hann sé dálítið flókirin. “Hann er mín eign, hvernig svo sem hann er,” hreytti eg út úr mér. “Það mun eg ekki telja vafamál,” svar- aði hún, og reiddist eg yfir því hversu kátinan, sem eg hafði dáðst svo mikið að í fari hennar, varð mér nú andstyggileg. Hún hafði snúið sér við svo að eg gæti ekki séð framan í hana. Sú hugsun, að hún hefði nokkuð saman að sælda við Pickering fylti mig hamslausri afbrýðis- semi. “Mr. Glenarm, þér eruð það sem kallað cr óstöðugur í rásinni. — Digurmæli' yðar hér í kvöld, dylja varla þann sannleika, að þér hafið beðið ósigur — sýnt þennan vanmátt yðar, að efna gefið heit. Eg hafði vonað að þér gætuð orðið systur Theresu að raunverulegu liði. Þér hafið mjög brugðist vonum hennar. Hún sagði mér er hún fór í dag, að hún hugsaði vel til yðar. Hún hafði þá skoðun að málefni hennar væru í góðum höndum þar sem þér fóruð með þau. En auðvitað er þetta alt saman liðið hjá eins og nú er.” Rómur hennar sem breyttist frá því að vera kæruleysislegur í ásökun og síðan í andstygð, vakti mig til sjálfsmeðaumkv- unar yfir því, hvað eg hafði verið heimskur. Eg var ekkert reiður við hana heldur við Pickering, sem eins og eg leit á hafði ætíð verið mér til bölvunar. Hún bætti við : “Mér þykir í raun og veru mjög gaman að yður. Mr. Pickering er víst ekki sérlega hræddur við yður, Mr. Glenarm. Hann er jafnvel fyndnari?’ Hún fór í burtu svo skyndilega .og hljóð- lega, að eg stóð eftir eins og flón og starði' á blettinn þar sem hún hafði staðið. Þá sneri eg í þungu skapi aftur til Glenarm hússins. Reiður, sneyptur og móðlaus. Á meðan við biðum eftir miðdegisverðin- um, þá skriftaði eg fyrir Larry og dró ekkert undan; gerði eg jafnvel sjálfs míns sök enn svartari en hún var. “Þú manst kannske eftir henni, þú sást hana er við borðuðum í Sherry’s matsalnum í New York. Hún var með Picker- ing og þú tókst eftir henni og mintist á það við mig er hún fór út.” “Litla stúlkan, sem virtist svo þreytt og leið. Já, eg mundi eftir augum hennar í marga daga á eftir. Hamingjan góða, maður, þú segir þó aldrei að----” Hann varð fyrirlitningarlegur á svipinn. “Auðvitað segi eg það!” gfenjaði eg. Hann tók út úr sér pípuna, tróð tóbakinu harkalega ofan í hana og bölvaði ósköpin öll á írsku, þangað til eg var að því komin að kirkja hann. “Haltu þessu!” hrópaði eg. Heldurðu að þetta komi mér að nokkru liði, að bölva svona á þessari þorpara írsku. Eg þarfnast engil- saxneskrar samúðar, fíflið þitt! Mig langar ekkert til að þú særir upp neina illa anda gegn stúlkunni.” “Vertu ekki svona tryltur drengur. Allur tryllingurinn er leiðinlegur,” mælti hann mjög blíðlega. “Það sem eg var að reyna að koma út var miklu fremur þetta: að samkvæmt margra ára reynslu og þekkingu á þér, þá ertu — svo að eg sé hreinskilinn — bölvað flón með blett- um.” “Miðdegisverðurinn er til,” auglýsti Bates og Larry fór á undan og sönglaði háðslega írskan ástasöng. XXIII Kapítuli. Villu dyrnar Við höfðum það fyrir reglu að læsa öllum hliðum og hurðum á kveldum. Það voru engin ráð til að verja árás frá vatninu og var það okkur hættulegast, en við treystum næturverð- inum að sjá um, að þaðan yrði eigi komið að okkur að óvörum. Eg var þess fullviss, að eg mundi þurfa að verjast lögreglunni, sem Pick- ering mundi vafalaust ákalla sér til hjálpar, en eg ætlaði mér að ganga úr skugga um fjársjóð- ina áður, en það yrði. Pickering mátti ef hann vildi færa eignina yfir á nafn Marian Devereux og gera alt sem í hans valdi stæði í því efni, en hann skyldi aldrei reka mig í burtu, áður en eg hafði fundið leyndardóminn viðvíkj- andi' eignum afa míns. Ef þær höfðu horfið, ef Pickering hafði stolið þeim og blekt mig viðvíkjandi þeim, þá var málið í alt öðru horfi. Þetta nafn “Villu dyrnar”, kom mér ætíð í hug. Við ræddum um þúsund útskýringar á því, og rýndum í bréfmiðann og rannsökuðum sérhverja bók í húsinu, til að fá frekari útskýr- ingar. Neðanjarðargöngin milli hússins og kirkjunnar virtust hrífa Larry mjög. Hann hélt að þau væru gerð í einhverjum sérstökum tilgangi og varði tima sínum til að finna þau. Hann kom upp um hádegið hinn 29. des. grútskitinn um hendur og andlit. Eg var þennan morgun uppi í turnunum, þar sem ískalt var og því ekki í skapi til að laðast að neinum nýjum kenningum. “Eg hefi fundið dálítið,” sagði hann og tróð í pípuna sína. * “Það hefir ekki verið sápa.” “Nei, en eg mun hafa útskýrt göngin innan einnar stundar. Gefðu mér glas af öli og brauð- bita, og skulum við svo koma og sjá hvort við vöðum reyk í þetta sinn eins og venjulega.” “Við skulum þá ganga úr skugga um þetta og gleyma því svo, en bíddu við meðan eg læt Stoddard vita hvert við förum.” Presturinn var að kanna veggina á annari hæð hússins og bað eg hann um að borða og halda vörð, meðan við værum í burtu. Við tókum.með okkur járnkarl og öxi og tvo hamra. Larry fór á undan með ljósið.

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.