Heimskringla - 26.04.1939, Page 6

6. SíÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 26. APRÍL 1939
RISADALURINN
John Cardigan hlustaði með góðsemi og
þolinmæði skriftaföðurs á frásögn sonar síns
og þótt Bryce mintist ekkert á að ástin væri
með í baráttunni fyrir að bjarga eignum þeirra,
þá vissi faðir hans samt um það og kendi mjög
í brjósti um son sinn.
“Eg skil þetta sonur minn. Þessi unga
frú er aukaástæða fyrir því að þú verður að
sigra, því auðvitað skilur þú að henni er ekki
sama um þig.”
“Eg veit ekki hvort hún hefir nokkra til-
finningu fyrir mér nema kannske svo litla
samúð, því að þótt hún sé mjög kvenleg, þá
lítur hún samt á margt eins og karlmenn líta
á það. Hún er alúðleg í viðmóti og er drengur
góður, og þvert á móti frænda sínum,
er hún opinská og hreinskilin. En eins og nú
standa sakir neyðist hún auðvitað til að fylgja
hans málstað, fremur en mínum. Eg er viss
um, að hún hefir gert sér skýra grein fyrir
því hvers vegna að við eigum að bíða ósigur,
þótt eg viti að hana tekur það sárt, að það
þarf að fara svo, en engu að síður, mun hún
vegna misskilnings á því, hvað henni er sjálfri
fyrir bestu, leyfa honum að níðast á ókkur.”
“Kannske, kannske. Maður veit aldrei
hversvegna konur breyta svona eða hinsvegar,
þótt óhætt sé að treysta því að séu þær með
einhverjum bregðast þær honum ekki þótt á
móti blási. Látum stúlkuna vera hlutlausa,
drengur minn, og snúum okkur af öllu afli gegn
Pennington.”
“Allar framkvæmdir okkar hvílast á þessu
hvort við fáum rétt til að leggja sporið okkar
þvert yfir sporið hans þarna á Vatnsstrætinu.”
“Hann veit ekki að'þú hefir í hyggju að
gera það?”
“Nei”
“Eina ráðið, drengur minn er þá það, að
fara yfir sporið hans áður en hann verður þess
var.”
“Já, en það er ómögulegt, félagi. Eg er
engin Aladdin, eins og þú veist. Eg verð að
gera það með leyfi bæjarráðsins og eg þarf
járnbrautarteina.”
“Leyfið og járnbrautarteinar eru til sölu,
sonur minn. Fáðu bæjarráðið til að veita þér
leyfið á morgun og kauptu teinana hjá Penn-
ington; hann á mílulangt spor, sem nær frá
Lárviðar læknum og þar er enginn skógur
framar. Eg býst við að þetta spor sé honum
ónýtt nú og sé að ryðga niður.”
“En mundi hann vilja selja mér sporið?”
“Ekki ef þú segir honum hvað þú ætlar að
nota það.”
“En hann hatar mig, félagi.’
“Ofurstinn lætur aldrei tilfinningar sínar
blandast fjármálunum eða aftra ágirndinni í
fé. Þú getur litið svo á, að teinarnir séu þín
eign.”
“En hvernig er samband þitt við bæjar-
ráðið og bæjarstjórann?”
“Það er ekkert ástríki milli okkar. Eg
var á móti Poundstone fyrir borgarstjóra.
Dobbs, sem komst inn síðast vegna þess að
einn bæjarráðsmaðurinn dó, var einu sinni
bókhaldari hjá mér og eg rak hann vegna
hnupla. Andrews og Mullin eru báðir stjórn-
málaskúmar og ekki treystandi að neinu. Þessir
fylgjast allir að málum.- Yates og Thatcher
voru kosnir í síðustu kosningum af umbóta-
flokknum, en þeir eru í minni hluta og geta
því ekki neitt.”
“Það er ekki álitlegt.”
“Þvert á móti. Enginn veit að við erum
eigendur N. C. & 0. Sendu þennan smellna
vin þinn, Ogilvy og láttu hann ná í leyfið. Hann
er eini maðurinn, sem getur það. Segðu honum
að ná því með hvaða móti sem hægt sé, nema
ekki með mútum. Eg býst við að hann þekki
aðferðirnar. Eg veit þú getur fengið teinana
og haft þá á staðnum á fimtudagskvöldið. Geti
Ogilvy náð í bráðabirgðar leyfi og haft það í
vasanum á fimtugdagskvöldið, ættirðu að geta
haft þetta verk fullgert á föstudagsmorgun,
og þá gerir ekkert til þótt Pennington bölsótist.
Hann getur þá ekert við þessu gert, og engin
málsókn frá hans hálfu getur þá tafið okkur
von og úr viti. Hann getur barist við okkur
er við biðjum um ævarandi leyfi frá bæjarráð-
inu, en til allrar lukku, þá er nafn okkar hér í
bygð ekki áhrifalaust, og við getum notað al-
mennings álitið og vinsældir til að kúga fjór-
menningana í bæjarráðinu til að bregðast Penn-
ington.”
“Þetta virðast örþrifa ráð, félagi,” sagði
Bryce.
“Jæja, þú ert maður til að framkvæma
þau, og kostnaðurinn er lítill að hætta á þetta.
Mundu það, að þegar þessi vegamót eru gerð, þá
eru girðing milli Penningtons og allra dómstól-
anna, sem hann er svo laginn að blinda fyrir
rétti andstæðinga sinna og sínum eigin rang-
indum.” Hann sneri sér að Bryce og lyfti
hendinni eins og til viðvörunar. “Þú verður að
vera laus við öll málaferli. Ef Pennington
kemst í málaferli við okkur tekur það okkur
‘ fjölda ára að ná rétti okkar, og á meðan verður
þú gjaldþrota. Farðu nú og fyndu Ogilvy.
George láttu grammófóninn spila sama lagið
og áðan, það lætur mér vel í eyrum.”
XXV. Kapítuli.
Bryce var miklu léttara fyrir brjósti er
hann fór aftur ofan á skrifstofuna og símaði
svo strax þaðan til Ogilvys.
“Þakka þér kærlega fyrir heimboðið. Eg
skal koma tafarlaust,” svaraði hann og efndi
það. “Bryce, það er eins og þú hafir séð fjand,'
ann sjálfan, rétt nýlega,” sagði hann er hann
kom inn í skrifstofuna.
“Það er nú ekki mót von, Buck. Eg hefi
líklega talað of mikið og komið upp um N. C. &
0. félagið.”
“Við hvern, hvar og hvenær?”
“Við frænku Penningtons, gegn um símann
fyrir tveimur tímum síðan.”
Buck Ogilvy sló hnefanum ofan í lófann.
“Og þú beiðst tvo tíma að meðganga þetta
fíflsæði þitt. Fjandinn hafi það, maður, þetta
er slæmt.”
“Bölvaðu mér bara, eg hefi líklega svift
þig góðri atvinnu.”
“Ekki er það nú víst kunningi. Við getum
kannske spjarað okkur ennþá, en hvernig
fleipraðir þú þessu út úr þér?”
“Þessi hefðarmær, hringdi mig upp og bar
það á mig, að þú værir bara varaskeifa fyrir
mig. Eg var svo hissa að eg mótmælti ekki
og meðgekk þetta.”
Ogilvy laut höfði eins og hann væri yfir-
kominn af þjáningu. Hann stundi þungan. Alt
í einu leit hann upp og sagði: “Þetta hefði
getað verið verra. Hugsum okkur hvað hefði
skeð, ef hún hefði heimsótt þig sjálf. Hún
hefði farið í vasa þinn og tekið innsigli félags-
ins, formúlu fyrir vélaskránni á peninga-
skápnum, listann yfir hlutabréfa eigendurna,
og líkast til heft þig og bundið niðnr í skrif-
stofuborðsstólinn áður en hún fór.”
“Hættu þessu, Buck. Eg þarfnast hugg-
unar, en ekM ákæra eins og á stendur fyrir
mér.”
“Got tog vel. Eg lýk máli mínu með því að
álíta þig ástúðlegan einfeldning, sem ert sneidd-
ur andlegum hæfileikum til að fylla hina frægu
rottuholu með þeim fræga sauði. Hvað viltu að
eg geri nú til að bjarga við málefninu?”
“útvegaðu mér leyfi bæjarráðsins að
leggja N. C. & 0. járnbrautina frá bryggjunni
minni út úr bænum yfir Vatnsstræti hjá B
stræti og eftir Framstræti, og hafðu það til á
fimtudagskvöld.”
“Vissulega, þó það væri nú! Enginn hlut-
ur auðveldari! Þig vantar þó aldrei eina eða
tvær stjörnur til að hengja á ungfrúna, sem
gerði þig að apa óðan? Ekki það. Gott og
vel góðurinn minn. Eg fer strax og reyni hvað
eg get, þótt englarnir gætu það ekki framar; en
þú skalt gera mér greiða áður en eg fyllist ör-
væntingu yfir þessu mislukkaða bragði mínu,
sem þú segir mér að framkvæma.”
“Það skal eg gera Buck. Komdu með það.”
“Eg ætla að hafa svolítið gildi fyrir Miss
McTavish í kvöld, lét búa sérstakan mat í því
tilfelli. Veislan á að verða í einu þessara
skrautlegu kínamatsöluhúsa á þriðja stræti, í
afgirtum dilk. Moira, það er Miss McTavish,
kemur með stúlku með sér, einhverja Miss
Sumner. Þú átt að gæta að mér, það verður
þitt starf og skemta Miss Sumner, sem eftir
því sem eg hefi frétt er hin yndislegasta
stúlka.”
“Ekki mikið,” hrópaði Bryce. “Heyrðu hún
er stúlkan sem narraði mig til að koma upp
um N. C. & 0. félagið.”
“Ertu reiður við hana fyrir það?”
“Nei, en eg er reiður við sjálfan mig.”
“Þá kemur þú. Þú lofaði því fyrirfram og
nú áttu ekkert eftirhvarf. Alt leyndarmálið
verður á hvers manns vörum á föstudagsmorg-
un, og hvað þýðir þá að leyna þvi nú? Hittu
mig í Canton, klukkan sjö í kvöld.”
“Áður en Bryce gæti haft á móti þessu, var
hann kominn út og hafði sagt Moiru þessa
gleðifrétt, en augu hennar ljómuðu er hún
hrópaði: “En hvað þetta er gaman! Mig hefir
alt af langað til að Mr. Bryce hi^ti Miss Sumn-
er.”
Bryce ætlaði að mótmæla á ný, en Buck
Ogilvy seildist inn um hálf opnar dyrnar og gaf
honum olnbogaskot. “Skemdu þetta ekki fyrir
mér, afturhaldspokinn þinn. Takirðu minstu
vitund frá þessari stúlku af gleðinni, sem þetta
veitir henni, þá skaltu aldrei sjá þetta bráða-
birgðar leyfi frá bæjarstjórninni,” sagði hann
ógnandi. “Eg vil ekki vinna fyrir mann, sem
gengur á bak orða sinna, og hafðu það!” —
Svo lagði hann af stað brosandi til að ná í
borgarstjórann og ráð hans, en skildi Bryce
Cardigan eftir og margskonar hugsanir flugu
honum í hug, en þótt hann vildi ekki við það
kannast, var þar efst á baugi gleðin, yfir því,
að þótt hann hefði spyrnt gegn broddunum
höfðu forlögin hagað því svo til, að hann fengi
ennþá einu sinni að njóta sólskinsins af nær-
veru Shirley Sumner. Og ekki leið á löngu
áður en Moria heyrði hann blístra fjörugt lag,
en það hafði hún ekki heyrt hann gera vikum
saman.
XXVI. Kapítuli.
í þessum óvenjulegu kringumstæðum var
það happ mikið fyrir Bryce Cardigan, að hafa
Mr. Buck Ogilvy sér til aðstoðar. Vegna gamall-
ar reynslu sinnar við járnbrautarlagningu varð
hann ekki uppnæmur, er hinn ungi húsbóndi
hans lagði fyrir hann þessa þraut. Buck hafði
sem sé helgað þessu máli alt síðast liðið kvöld.
Hann hafði kynt sér alt bæjarráðið í þessum
tilgangi til að vita hvað mikla eða hve litla
fyrirhöfn það tæki að ná hinu eftirþráða leyfi
frá því.
“Eg þarf að ná haldi á borgarstjóranum
og fara laglega að því, eigi eg ekki að brenna
á mér fingurnar. Eg ætla að fá borgarstjórann
á mína hlið, geti eg komið honum til að hugsa
vel um mig, og látið hann langa til að gera mér
greiða, án þess að spilla fyrir sér sem stjórn-
málamanni, get eg fengið leyfið, en hvernig á
eg að komast að blindu hliðinni á þessum hjól-
liðuga ref ?” hugsaði Buck er hann gekk hröð-
um skrefum inn í bæinn.
Alt í einu stansaði Mr. Ogilvy og smelti
fingrunum. “Eureka!” tautaði hann. “Eg
get halað Pennington ofan brekkuna á rófunni.
Það er einfalt. Eg vissi það altaf að eg er mann-
þekkjari ” Hann flýtti sér inn í síma bygg-
inguna og hringdi upp skrifstofustjóra Cardig-
an félagsins í San Francisco. Ogilvy las svo
fyrir honum skeyti, sem hann sagði honum að
símrita sér einni stund síðar heim í gistihúsið í
Sequoia. Þegar þessari leyndardómsfullu at-
höfn var lokið, hélt hann áfram til skrifstofu
borgarstjórans í ráðhúsi bæjarins.
Hinar loðnu augnabrýr Poundstones borgar-
stjóra lyftust upp í hársrætur, þegar ritari
hans færði honum nafnspjald Mr. Buchanan
Ogilvys, vara-formanns og forstjóra Norður
Califomíu og Oregon járnbrautarinnar. “Ah-
h-ha,” sagði hann með hinum óskemtilega svip
matháksins, er sér uppáhalds réttinn sinn
fyrir framan sig. “Eg hefi búist við heimsókn
Mr. Ogilvys í langa hríð, og nú fáum við
loksins að sjá hvað er hvað. Vísaðu honum
hingað inn.”
Gestinum var samkvæmt þeim fyrirmæl-
um vísað inn til hins mikla manns, sem tók
hjartanlega í hönd hans, eins og embættismanni
í hans stöðu ber að gera. “Eg hefi lengi vonast
eftir þeim heiðri að sjá yður, Mr. Poundstone,”
sagði Buck þægilega, er hann lagði hatt sinn
og yfirhöfn á auðan stól. “En til allrar óham-
ingju hefir svo margt tafið mig, að eg að síð-
ustu hugsaði mér, að láta alt bíða og líta inn
til yðar með það eitt fyrir augum að kynnast
yður svolítið.” Hin bláu augu Bucks opnuðust
og hýrt bros skein á vörum hans í áttina til
borgarstjórans, og fékk í staðinn vingjarnlegt,
sakleysislegt, bros fult af trúnaðartrausti og
einlægri gestrisni. Mr. Ogilvy var maður, sem
gæddur var óhemjulegri aðlöðunargáfu, þegar
hann vidli beita henni, og þetta bros Var merk-
isskotið í hinni ómótstæðilegu árás á borgar-
stjórann og velvilja hans. Brosið var þannig
lagað, að menn langaði ætíð til, að sjá það
aftur —; það fældi líka í burt alla tortryggni,
og vakti trúnaðartraust. v
“Mér er óendanlega mikil ánægja að því,
að þér gerðuð það,” hrópaði borgarstjórinn
hjartanlega. “Öll höfum við vitanlega heyrt
um hinar miklu fyrirætlanir yðar, og langar
auðvitað að heyra meira um þær, til þess að
geta gert alt sem í voru valdi stendur, innan
takmarks laganna til að hjálpa fyrirtæki yðar,
sem einnig er svo þýðingarmikið fyrir oss, því
að við erum engan veginn blindir fyrir þeim
hag, sem auknar samgöngur við umheiminn eru
fyrir þetta hérað.”
“Það er fjarskalega frjálsmannlegt álit og
uppörfandi um leið,” sagði Buck mjög fleðulega
og brosti við borgarstjóranum á ný. “Sam-
vinnan er einkunnarorð framfaranna. Mér er
samt óhætt að fullyrða, að þar sem þið hér i
Humboldt héraðinu hafið vakandi auga fyrir
þeim hag, sem járnbraut, er tengir ykkur við
umheiminn, gefur ykkur, þá erum við, eg og
félagar mínir, vel minnugir þess, að forlög og
gengi þessarar járnbrautar hvílir að miklu leyti
á hjálp og samstarfi Sequoia bæjarins, og þar
sem þér eruð æðsti maður hans, þá hefi eg
komið til yðar, til að lýsa fyrir yður til hlítar
áætlunum mínum.”
“Eg hefi lesið um stofnun og löggildingu
félags yðar, Mr. Ogilvy,” svaraði Poundstone
með föðurlegri gleði. “Þetta var birt í blaðinu.
Mér finst----”
“Þá vitið þér nákvæmlega hvað til stendur,
og frekari skýringar væru óþarfar,” sagði Buck
vingjarnlega, eins og létt væri af honum þung-
um steini, að þurfa ekki að skýra þetta nánar.
Enn þá sæmdi hann borgarstjórann með sínu
blíða brosi, en hann sannfærðist nú um, að hér
væri ungur maður og mikils virtur, sem sæmdi
að laða með alúð og vinsemd, hneigði hann sig
því hjartanlega þessu til samþykkis.
“Þar sem þessu er svona farið, Mr. Ogilvy>
hvað geta þá borgararnir í Sequoia gert til að
auka á harrtlngju yðar?”
“Ja, í fyrsta lagi, Mr. Poundstone, þá get
eg fullvissað yður um það, að þrátt fyrir efa-
semdir og svartsýni sumra hér um slóðir við-
víkjandi þessu fyrirtæki okkar, þótt óskiljan-
legt sé, að við sem þetta félag höfum stofnað
og löggilt ætlum að byggja járnbrautina. Við
ætlum að byrja að leggja veginn undir hana i
mjög náinni framtíð, og hið eina, sem að
nokkru leyti gæti hamlað oss væri neitun bæj-
arráðsins um rétt til að fara í gegn um bæinn
með brautina niður að sjó.” Hann rétti borg-
arstjóranum vindlaveskið sitt og bætti við
kæruleysisleysa. “Og það gleður mig að hafa
heyrt yfirlýsingu yðar að bæjarráðið ætli ekki
að varpa meitlinum í tannahjól framfaranna.”
Mr. Poundstone hafði nú aldrei gert þá
yfirlýsingu, en einhvernveginn gat hann ekki
fengið sig til að andmæla þessum þægilega
manni. Ogilvy bætti við: “Við munum á sín-
um tíma sækja um þetta leyfi, og þá er stundin
til að rökræða það. En eg ætla að nota tæki-
færið nú, að biðja yður bónar. N. C. & 0. hugs
ar sér að hefja framkvæmdir sínar með hátíð-
legri athöfn. Oss þætti það mikill heiður ef
' þér herra borgarstjóri, vilduð við það tækifæri
stinga upp fyrstu skófluna í veginn.”
Borgarstjórinn tútnaði út eins og kalkúni
á þakkargerðarhátíð. “Heiðurinn verður minn,”
sagði hann til leiðréttingar.
“Þakka yður kærlega fyrir herra, minn.
Jæja, þá er þeirri áhyggju létt af mér,” sagði
Buck og^ með lægni sem sæma mundi forsætis-
ráðherra vék hann samtalinu að veðrinu, og
spurði fjölda spurninga um hvað mikil rigning
félli á ári, þar um slóðir; því næst sneri hann
ræðunni að uppskerunni, fjármálunum, stjórn-
málunum þjóðarinnar og kom smátt og smátt
af mikilli list að vexti og viðgangi rauðviðar-
iðnaðarins og dró upp tálfagra mynd af þeirri
stund, ,sem rauðviðarbeltið yrði tengt við um-
heiminn með járnbrautarkerfi. Hann lýsti og
ræddi þau töfrafullu áhrif, sem slík braut hefði
á vöxt Sequoia. Hartn var sannfærður um, að
bærinn mundi að minsta kosti fá hundrað þús-
und Ibúa; hann hrósaði framförum og fram-
taksanda bygðarinnar og með handahreyfingu
þakti hann Humboldt-flóann með verzlunar-
flota veraldarinnar. Alt í einu þagnaði hann,
horfði á úrið sitt, afsakaði sig fyrir að eyða
svona miklum dýrmætum tíma fyrir borgar-
stjóranum, lýsti hamingju sinni yfir því að
hafa hitt hann, þakkaði fyrir þá uppörfun,
sem hann hefði fengið og fór af stað. Er hann
var farinn, lýsti Poundstone því yfir við skrif-
arann sinn, að Ogilvy væri hinn kvikasti og
gáfaðasti maður sem komið hefði til Sequoia
síðan gamli John Cardigan kom þangað fyrst.
Hálftíma síðar hringdi síminn og Buck
Ogilvy vildi tala við borgarstjórann. “Eg bið
yður fyrirgefingar herra borgarstjóri, að ónáða
yður tvisvar á dag,” sagði hann, “en svo vill
til að mér er bráðnauðsynlegt að fá ráð lög-
manns. Það er ekki mjög erfitt verk og
hvaða lögmaður sem er getur leyst það af
hendi, en með það fyrir augum, að fyr eða síð-
ar hljótum við að ráða ákveðinn lögmann fyrir
okkur, þá fanst mér, að eg mætti velja hann
nú. Eg er ókunnugur, Mr. Poundstone, væri
það til of mikils mælst að biðja yður að vísa
mér á einhvern?”
“Nei, hreint ekki, hreint ekki. Þykir
afar vænt um að geta hjálpað yður, Mr. Ogilvy.
Látum okkur nú sjá. Það eru margir lögmenn
í Sequoia, sem eg gæti mælt með með mestu á-
nægju. Cadman og Banes, sem hafa skrif-
stofu í Musteri Riddarans of Pythias, mundu
vera mennirnir, sem þér þyrftuð, svo er Rodney
McKendrick í kauphöllinni, mjög góður, svo er
Mitchell Orsmby, eg man ekki hvar hann er, en
þér getið fundið hann í símaskránni, og ef eg
mætti sýna svolitla föðurlega eigingirni, gæti
eg bent yður á son minn, Henry Poundstone.
Þótt Henry sé ungur maður, þá hefir lögfræð-
isferill hans verið mjög ákjósanlegur, en ef til
vill væri það réttara að þér velduð reyndari
mann. Hinir tveir, sem eg nefndi fyrst, eru
vafalaust fullfærir menn.”
“Þakka yður þúsund sinnum,” hvíslaði Mr.
Ogilvy og kvaddi. “Þetta datt okkur í hug
Buck, þetta datt okkur í hug,” hugsaði hann.
“Hinir fyrst nefndu kunni vera góðir, en ham-
ingjan hjálpi okkur og N. C. & 0. ef eg ræð
ekki Henry Poundstone. Það er viturlegt að
kynnast hverjir eru frændur stjórnmálamann-
anna. Jæja, eg fer til skrifstofu Henry Pound-
stone.”