Heimskringla - 13.03.1940, Blaðsíða 6

6. SÍÐA
HEiMSKRINGLA
WINNIPEG, 13. MARZ, 1940
SVO ERU LOG,
SEM HAFA TOG
En brúðurin tók fram í þenna fagnaðar-
boðskap og mælti með kuldalegum rómi:
“Hvar er hann faðir þinn?” spurði hún án
nokkurs wtts af tilfinningu.
Brúðguminn steinþagnaði og unglingslega
andlitið hans varð eldrautt. Rómur hans var
fullur af iðrun þegar hann svaraði:
“Ó, hamingjan góða! Eg hafði alveg
gleymt pabba. Hann brosti við Maríu hálf
isneypulega og hálf ánægjulega. “Mér þykir
þetta fjarska slæmt,” svaraði hann alvarlega.
“Eg skal segja þér hvað við skulum gera. Við
skulum senda pabba loftskeyti frá skipinu og
svo skrifa honum frá París.”
En þessi úrlausn fékk ekkert samþykki frá
Maríu. Ef nokkuð var þá var rödd hennar ennþá
kuldalegri er hún svaraði honum. Hún talaði
með áherslu, sem þoldi engin mótmæli:
“Hverju lofaðir þú? Eg sagði þér að eg
vildi ekki fara með þér fyr, en þú hefðir koroið
með föður þinn og hann hefði óskað okkur til
hamingju.” Dick lagði hendurnar á axlir konu
sinnar og horfði á hana hálf gremjulega.
“María,” sagði hann ásakandi, “þú ætlar
ekki að neyða mig til að efna þetta loforð?^
Svarið var svo ákveðið að það var ekla
um það að efast, og það var hörkusvipur a and-
liti hennar, sem styrkti áherslu orðanna.
“Eg ætla mér að láta þig standa við þetta
loforð þitt Dick.”
Ungi maðurinn starði á hana áhyggju-
fullur stutta stund. Þá hreyfði hann sig ó-
þolinmæðislega og slepti henni.^ En hið venju-
lega gleðibros hans birtist á ný, og hann ypti
öxlum sem merki þess, að hann léti undan.
“Gott og vel Mrs. Gilder,” sagði hann glað-
lega. Hljómur nafnsins veitti honum nýja
ánpgju. “Það hljómar nógu vel, er það ekki?”
spurði hann áhyggjufullur.
“Já,” svaraði María, en það var engm
hrifning í rödd hennar.
Brúðguminn hélt áfram að tala án þess að
hirða um kulda konu sinnar. ^
“Þú skalt pakka niður alt, sem þu þartt
stúlka mín,” sagði hann. “Aðeins svolitið, þvi
að föt eru seld í París máttu trúa, og^ þau eru
eins og þau eiga að vera, því máttu líka trua.
Á meðan ætla eg að skreppa ofan í skrifstofuna
hans pabba, og kem hingað eftir hálf tíma. Þu
verður þá tilbúin eða hvað?” .
María svaraði fljótt, en eins og stoð a
öndinni, og eins kuldalega og fyr.
“Já, já, eg verð tilbúin. Farðu og sæktu
föður þinn. .
“Því máttu trúa að eg geri.” Hann ætlaói
að faðma hana að sér aftur, en hún forðaðist
hann. _. ,
“Hvað gengur að þér?” spurði hann og
skildi ekkert í henni.
“Ekkert,” var hið tvíræða svar.
“Bara einn,” sagði Dick biðjandi.
“Nei,” og þetta einsatkvæðis orð var mjög
ákveðið.
Það var auðséð að Dick sá að árangurslaust
var að þrátta við hana um þetta.
“Að giftri konu að vera ert þú fremur feim-
in,” svaraði hann og leit gletnislega til Aggie,
sem lét samúðina slefa út úr andliti sínu. Þér
afsakið mig, Miss Lynch? - Vertu sæl Mrs.
Gilder ” Hann hneigði sig kurteislega fyrir
konu sinni. Er hann flýtti sér til dyranna let
hann aftur í ljósi aðdáun sína á nafninu, Mrs.
Gilder, er það ekki hrífandi nafn?” Og að svo
mæltu var hann horfinn. Það var þögn í her-
berginu þangað til konurnar heyrðu að útidyra-
hurðin lokaðist. Þá létti Aggie á sínum saman
söfnuðu tilfinningum með andvarpi sem var
eins og hálfgerð stuna.
“Ó, góðasti!” stundi hún, “vesalmgs Hon-
ið!”
XIII. Kap.—Griggs kemur inn á sjónarsviðið.
Þegar Garson heyrði frá stúlkunni að Dick
væri farinn, kom hann aftur, þegar María var
rétt að líta yfir samningana við Hastings hetrs-
höfðingja, sem hann átti að fá ásamt bréfum
sínum er hann borgaði tíu þúsund dali til Miss
Agnes Lynch.
“Komdu sæll, Joe,” sagði María þæplega
er falsarinn kom inn. Því næst mælti hún við
Agnes: “Og nú verður þú að verða tilbúin. Þú
verður í skrifstofu Harris, klukkan fjögur með
þessi skjöl, og mundu að þú átt að láta lög-
manninn annast þetta alt. ’ _
Agnes sneri upp á brúðu andlitið sitt. Mcr
tekur það sárast að eg fæ ekki að sjá pabba
Gilder leiddan eins og lamb í sláturhúsið, og
þetta var það næsta, sem litla æfintýrastúlkan
komst með biblíutilvitnanir.
“En hvað sem því viðvíkur, þá veit eg
ekki hvað þessi apakattar læti eiga að þýða. Alt
sem mig vantar eru aurarnir.” En hún for
samt að tilbúa sig til að komast af stað.
Garson horfði á Maríu háðslega.
“Hún er heppin að hafa hitt þig,” sagði
hann. “Hún hefir ekki meira vit en fluga.”
“Og gáfur eru mjög þarflegur eiginleiki,
jafnvel í okkar iðn,” svaraði María alvarlega,
“sérstaklega í okkar iðn.”
“Það hefði eg nú haldið,” svaraði Garson.
“Þú hefir sýnt það.”
Aggie kom nú aftur og setti á sig vetling-
ana og hallaði höfðinu undir feiknastórum
hatti, sem settur var dýrindis fjöðrum. Hún
huggaði sig með þessu yfir starfinu—og hafði
hattinn í stað ísmolans frá Tiffany, sem var
liundrað og fimtíu karat. María fékk henni
samninginn og stakk Agnes honum nöldrandi
ofan í töskuna sína.
“Mér finst að við séum að hafa alt of mikl-
ar skiftir við þetta,” sagði hún önuglega.
María horfði brosandi úr stólnum sínum
á ólund hennar; en rödd hennar var alvarleg
þegar hún svaraði:
“Hlustaðu nú á Agnes. Seinast þegar þú
reyndir að fá mann til að láta hluta af pening-
unum sínum, þá lentir þú í tvegga ára fang-
elsi.”
Aggie fussaði eins og það væru nú bara
smámunir.
“En það var svo spennandi,” sagði hún og
var alls ekki sannfærð.
“Og þessi vegur er svo öruggur,” sagði
María bjóðandi. “Auk þess fengir þú enga
peninga góða mín. Þú færð þá með minni
aðferð. Þú reyndir að hræða út fé, eg geri
það ekki. Skilur þú það?”
“Auðvitað,” sagði Aggie illilega. “Það er
eins skýrt og Pittsburg.” Eftir að hafa beint
þessari ör að lagaflækjunum, gekk hún mjög
prúðlega út, slínandi álitum, þótt hún væri
fremur áberandi í klæðaburði. Bráðlega
gleymdi hún vega hýrra augna, sem litu á hana
og sakleysislega fegurð hennar úr öllum áttum,
að hún hefði nokkurntíma reiðst við nokkurn
mann.
Er hún var farin sagði Garson á sinn
venjulega umsvifalausa hátt:
“Þvílíkur þorskhaust!”
“En mér fellur vel við hana þrátt fyvir
það,” svaraði María brosandi. “Þú metur hana
bara ekki nógu mikið Joe.”
“En eg kann að meta hattinn hennar,”
svaraði hann og hló þurlega.
“Mr. Griggs er kominn,” sagði Fanny. Hún
var brosandi út undir eyru, og brátt kom í ljós
af hverju það bros stafaði, því samkvæmt skip-
un húsmóður sinnar, bauð stúlkan gestinum
inn í stofuna, var hann svo prúðbúinn, að haon
hefði vakið eftirtekt hvar sem var — og einnig
hlátur þeirra sem ókurteisir voru.
En áður en hann kom inn útskýrði Garson
það fyrir Maríu, hver maður þessi væri.
“Það er hann enski Eddi — þú sást hann
einu sinni. Hvað skyldi hann vilja? Æltar
líklegast að fá mig til að gera eitthvað fyrir
sig. Við unnum oft saman hér fyr meir.”
“Þú gerir ekkert fyrir hann án míns sam-
þykkis,” sagði María í aðvörunar rómi.
“Ó, nei, nei, vissulega ekki,” svaraði Gir-
son.
Lengra varð samtalið ekki, því nú kom
enski Eddi sjálfur inn í stofuna. Hár og lag-
legur maður, rétt yfir þrítugt. Hann stansaði
sem snöggvast í dyrunum, og hneigði sig fyrir
Maríu eins kurteislega og framast mátti verða.
María reyndi alls ekki að leyna brosinu, sem
búningur Mr. Griggs vakti hjá henni. En samt
hafði hann í búningi sínum ekki vikið hárs-
breidd frá réttri venju og reglum, nema hvað
alt var öfgafult. Hatturinn, yfirhöfnin,
hanskarnir, alt var af fullkomnustu og beztu
gerð, en svo stásslegt að út yfir tók alla venju,
cg framkoma mannsins var öll í samræmi við
búninginn, sem varð fyrir þetta ennþá eftír-
tektaverðari og skrítnari. Garson horfði fyrst
á hann forviða-og ætlaði svo að sringa af hlátri.
Griggs horfði á hihn fyrverandi félaga
sinn með ásökunarsvip, en síðan brosti hann
hreinskilnislegu samúðarbrosi.
Mr. Griggs, þér gangið alveg fram af
mér,” sagði María í hálfgerðum afsökunarrómi.
Gesturinn horfði með hinni mestu sjálfs-
ánægju á búning sinn.
“Mér finnast fötin fremur lagleg,” sagði
hann. Hann hafði sem sé orð á sér í undir-
heiminum fyrir það hve vel hann var búinn, og
honum fanst að þessi síðasti búningur væri
langt umfram alt, sem hann áður hafði klætt
sig í.
“Já, það má nú segja,” svaraði Garson og
byrgði niður í sér kátínuna.
“Eftir búningi yðar að dæma, mætti ætla,
að þér hafið heimsótt mig að gamni yðar. Er
því svo varið?” spurði María.
“Nei, ekki getur það heitið svo,” svaraði
Griggs brosandi.
“Það var það sem eg bjóst við,” svaraði
húsmóðirin. “Gerið þér nú svo vel og fáið
yður sæti og segið okkur svo hvað yður er á
höndum.”
Á meðan hún mæiti þetta fór Garson að
öllum dyrum og gætti hvert þær væru lokaðvr,
því næst fékk hann sér sæti fast hjá Griggs
þar sem hann sat hjá skrifborðinu. Sátu þau
þrjú svo fast saman að ekki þurfti að tala hátt.
Enski Eddi eyddi engum tíma, en komst
strax að efninu.
“Sjáið þið nú til,” sagði hann og bar ört
é, “eg hefi á prjónunum stórkostlegt fyrirtæki.
Fyrir tveimur árum síðan voru flutt inn í þetta
land nokkur gotnesk veggteppi, sem eru tvö
hundruð þúsund dala virði og nokkrar Fara-
gonard þiljur, sem eru alveg eins mikils virði.
Alt þetta var flutt inn á laun, og fengið úr
höll einni á Frakklandi.”
“Eg hefi aldrei heyrt þessa getið,” sagði
María með talsverðum áhuga.
“Nei, auðvitað ekki, vegna þeirrar ein-
földu ástæðu að þessu er haldið mjög leyndu,”
svaraði Griggs.
“Og eru munir þessir svona mikils virði í
raun og veru?” spurði Garson.
“Stundum meira,” svaraði María. “Mor-
gan á glitofin gotnesk veggjatjöld, sem eru
meira en hálfa miljón dala virði. Garson
svaraði með mestu fyrirlitningu:
“Og hann borgar hálfa miljón dali fyrir
fáeina teppisræfla!” Rómur hans var sár-
biture er hann bætti við háðslega: “Og þeir
furða sig á að glæpir'séu framdir með þjóð-
inni!”
Griggs hélt áfram sögu sinni.
Fyrir hér um bil mánuði síðan, voru þessir
munir, sem eg er að segja ykkur frá, hengdir
upp í bókastofu miljónamærings eins hérna í
borginni.” Hann færði stólinn sinn nær skrif-
borðinu, hallaði sér áfram og næstum því hvísl-
aði, er hann sagði frá fyrirætlan sinni.
“Við skulum ná í þetta. Þessu var smygl-
að inn, sjáið þið til, og hvað sem kemur fyrir,
getur hann ekki leitað til laganna. Hvað segið
þið um þetta?”
Garson leit fljótlega og áfergjulega á
Maríu.
“Hún ræður því,” svaraði hann. Griggs
horfði áfjáður á hana, þar sem hún sat og
horfði niður fyrir sig. Eftir stundar þögn sagði
hann spyrjandi:
“Hvað?”
María hristi höfuðið neitandi:
“Þetta er fyrir utan okkar verkahring,”
svaraði hún.
Griggs langaði til að leiða rök að máli
sínu. Eg get ekki séð neinn auðveldari veg, en
þennan til að ná í hálfa miljón dala,” sagði
hann frekjulega.
María gaf því samt engan gaum.
“Þótt það væru fimtíu miljónir, væri það
þó hið sama, það er lagabrot.”
“ó, eg veit það ósköp vel, eins og gefur að
skilja,” svaraði Griggs óþolinmóður. “En ef
þú getur-----”
En María tók fram í fyrir honum og sagði
mjög ákveðin: “Hvorki eg né vinir mínir gera
neitt það, sem varðar við lög! Eg þakka yður
fyrir að líta hingað inn, Mr. Griggs, en við
getum ekki sint þessu, og þýðir ekki um þetta
að ræðu frekara.”
“En bíðið þér við,” sagði enski Eddi í-
smeygilega, “sjáið þér til, þessi náungi, sem
a þessa muni er Mr. Gilder, og------”
Framkoma Maríu breyttist, frá því að vera
hirðuleysisleg, gerðist hún nú alláfjáð.
“Gilder!” hrópaði hún spyrjandi.
“Já, þér vitið hver hann er,” svaraði
Griggs, “vefnaðarvörusalinn.”
En nú var röðin komin að Garson að verða
ákafur. Hann beygði sig í áttina til Maríu.
“Hvað þá, það er Gilder gamli, maðurinn
sem þú------”
En nú hafði María náð valdi yfir sjálfri
sér, þótt hún hefði mist það rétt sem snögg-v-
ast; var rómur hennar nú hinn rólegasti er
hún svaraði:
“Eg veit það, en það er sama. Þetta er
ólöglegt og eg vil ekki snerta við því.”
Svipur Griggs lýsti skelfingu.
“Hálf miljón!” hrópaði hann sorgbitinn.
“Það er biti, sem vert er að vinna til.” Hugsið
bara til þess.” Hann leit biðjandi augum á
Garson. “Hálf miljón, Joe!”
Skjalafalsarinn át eftir honum orðin og
röddin var hlakkandi: “Hálf miljón!”
“Og auðveldasta tækifærið, sem nokkru
sinni fæst.”
Síminn á borðinu hringdi og María talaði í
hann um stund, svo stóð hún upp og afsakaði
sig, því að hún ætlaði að halda samtalinu
áfram inni í klefanum. Strax og hún var
farin út úr herberginu, sneri Griggs sér að
Garson áhyggjufullur á svip.
“Þetta er lafhægt, Joe,” sagði hann í bæn-
arrómi. “Eg hefi uppdrátt af húsinu.” Hann
dró fram skjal úr brjóstvasa sínum og rétti
falsaranum það, er greip það áfjáður og rann-
sakaði það með áfjálgum og athugulum augum.
“Það virðist mjög auðvelt,” svaraði Garson
er hann fékk hinum blaðið aftur.
“Það er auðvelt,” svaraði Griggs. “Hvað
segirðu um það?”
Garson hristi höfuðið neitandi, en það var
engin ákveðni í neitununni.
“Eg hefi lofað Maríu að gera aldrei---”
Griggs tók fram í fyrir honum.
En annað eins tækifæri og þetta En hvað
sem því líður, þá komdu í bakherbergið hjá
Blinkey í kvöld og þar skulum við talast við.
Viltu gera það?”
“Á hvaða tíma?” spurði Garson hikandi og
stóðst ekki freistinguna.
“Komdu snemma, segjum klukkan níu. —
Ætlarðu að koma?”
“Eg skal koma,” svaraði Garson hálf
sneypuluega og í þeirri svipan kom María aftur
inn í herbergið.
Griggs stóð upp og sagði með eftirsjá:
“Foringjanum ber að hlýða, og fyrst þér
eruð á móti þessu, þá er ekkert meira um það
að ræða.”
“Já, eg er á móti því,” svaraði María á-
kveðin.
“Það þykir mér leiðinlegt,” svaraði enski
Eddi. “En hver verður að leika leikinn eftir
sínu viti. Jæja þetta var nú erindið og því
er lokið. Verið þér nú sælar, Miss Turncr.
Hann kinkaði kolli í áttina til Joe og fór svo í
burtu.
Strax og hann var farinn lýstu orð Joe
ósjálfrátt, sem í huga hans bjó.
“Það er heldur en ekki fengur, sem hann
ætlar að krækja í.”
“Og heldur en ekki áhætta sem hann legg-
ur út í,” svaraði María. “Nei, Joe, við viljum
ekki með þvílíkt hafa. Við skulum fara þær
leiðir sem eru vissar og hættulausar.”
Þessi orð mintu skjalafalsarann á hinn illa
beig, sem sótt hafði á hann allan þennan dag.
“Ó, hann er nógu viss, en er hann hættu-
laus?” spurði hann.
María leit snögt á hann.
“Við hvað áttu?” spurði hún.
Garson gekk órólegur fram og aftur um
gólfið og svaraði: “Setjum svo að lögreglan
þreytist á því, að þú snýrð svona á hana og sýni
þér í tvo heimana?”
María brosti hirðuleysislega.
“Berðu engar áhyggjur út af því Joe,”
svaraði hún. “Eg þekki ráð til að halda þeim
í skefjum.”
“Það þekki eg nú líka,” sagði skjalafalsar-
inn með skuggalegri áherslu.
“Hvað meinar þú með því?” spurði María
tortryggnislega.
“Þegar í hart slæst hefi eg þessa,” svaraði
hann og tók marghleypu upp úr vasanum. Hún
var einkennileg í laginu; hlaupið var lengi’a
en venjulega gerist, og framan á því var eitt-
hvað sem líktist bjöllu.
“Nei, nei Joe,” sagði hún áhyggjufull. “Það
skalt þú aldrei nokkur tíma gera.”
Skjalafalsarinn glotti og í svip hans skein
illúðlegt sigurhrós.
“Svei!” sagði hann. “Enda þótt eg notaði
þetta, næðu þeir mér aldrei. Sjáðu þetta,” og
hann benti á hlutinn, sem var framan á hlaup-
inu.
Vegna forvitninnar gleymdi María í svip
viðbjóðnum, sem hún hafði á byssunni.
“Hvað er það?” spurði hún. “Eg hefi
aldrei séð neitt þessu líkt.”
“Nei, auðvitað ekki,” svaraði Garson háð-
ugur mjög. “Eg er fyrsti maðurinn í minni
stétt, sem hefi slíkt vopn og eg þyrði að veðja
á það hverju sem væri. Eg fylgist með tíman-
um.” f þetta skiftið lét hann í Ijósi hina tr.k-
markalausu eigingirni, sem er undirstaðan að
lyndiseinkunn allra hans líka og stéttarbræðra.
“Þetta er eitt af þessum Maxim áhöldum sem
kæfa niður allan skothvellinn,” bætti hann við.
“Með reyklausu púðri í skothylkjunum og á-
hald þetta á hlaupinu, gæti eg skotið úr vasa
mínum og sá sem væri viðstaddur vissi ekki að
það hefði verið gert. . . . Og eg er góð skytla
skal eg segja þér.”
“Þetta er ómögulegt!” hrópaði María.
“Alls ekki,” svaraði hann. “En bíddu
svolítið, eg skal sýna þér.
“Hamingjan hjálpi mér! Ekki hérria!”
hrópaði María lafhrædd.
Garson hló.
“Horfðu bara á litla, snotra vasann á
borðinu þarna yfirfrá. Hann er ekki neinn dýr-
gripur?”
“Nei,” svaraði María.
í sömu andrá, rétt meðan hún starði á
vasann, féll hann í smábrotum ofan á gólfið.
ífún heyrði engan hvell, hún sá engan reyk.
Hún var ekki einu sinni viss um, að hafa heyrt
svolítinn smell. Hún starði sem steini lostin
á þetta í eitt auganblik og leit síðan vandræöa
lega á Garson, sem brosti út undir eyru af hinni
mestu ánægju.
“Eg mundi aldrei hafa haldið að þetta væri
mögulegt,” sagði hún alvarlega.
“Þetta er snoturt, lítið áhald,” sagði mað-
urinn hrifinn.
“Hvar fékstu þetta?” spurði María.