Heimskringla - 26.03.1941, Blaðsíða 6

6. SIÐA
HEÍMSKRINGLA
WINNIPEG, 26. MARZ 1941
•>]IUHIIIIIIIC]IIIIII
iiic]iiiiiiiiiiii[]iiiiiiiniiic]iiiiiiiiiMi:]iiiimiiiiic]iiiiiiuii9
Æfintýri ritarans

“Það var leiðinlegt að hann kom þér
svona itla fyrir sjónir, Alf. Hann er annars
allra besti drengur. Er á háskólanum og svo
fram eftir götunum.”
“Svei, það lítur ekki út fyrir að hafa haft
mikil áhrif á hann. Hann hefir kannske
fengið sér of mikið neðan í því,” sagði Mrs.
Carr góðlátlega. “Það var helgidagur eins
og þú veist.”
“Nei, hann var alveg eins allsgáður og eg
var. Vildi ekki vín, en drakk te með mér,”
svaraði Carr.
“Að minsta kosti vona eg að eg sjái hann
aldrei framar,” sagði Alfrey með áherslu.
“Það gerir þú sjálfsagt ekki heldur,”
svaraði faðir hennar.
Næsta laugardag eftir miðdagsverðinn
með Stanning, kom Alfrey í tennisklúbbinn
og fékk þá að heyra sér til mesta hugarléttis,
að Stanning hefði ferðast í burtu. Hann
hafði falið Chawles það erindi að biðja hann
að verða meðspilandi sinn í kappleikjunum,
þótt hann óttaðist að hann gæti ekkert æft
sig þangað til.
Þessa kveðju fékk hún samvizkusamlega
frá hinum heiðarlega Chawles, en Alfrey
hugsaði sig ekki lengi um svarið. Hún sagð-
ist ekki eiga það á hættunni að kjósa sér þann
félaga í leiknum, sem kæmi kannske ekki
yfir höfuð. Ef Chawles vildi ennþá að hún
yrði með honum vildi hún verða það.
Henni þótti í raun og veru vænt um að
fá tækifæri til að losna við hálfgert loforð,
sem hún hafði gefið Stanning í þessu efni.
Það þarf ekki að geta þess að Stuart var
himin glaður yfir þessu, og þau æfðu sig kost-
gæfilega á kvöldin, sem nú urðu ætíð bjartari
því miðsumar var komið.
Morgun einn kom hún inn á skrifstofuna,
rjóð í frarrian af illviðrinu úti. Hún var vot
í andliti eftir rigninguna er hún gekk inn á
litlu skrifstofuna sína. Sér til mestu undr-
unar sá hún að Guntersted sat við skrifborð-
ið hennar og las uppkast að fundargerð, sem
haldinn var daginn áður.
“Æ, herra minn,” sagði hún óttaslegin,
“eg vona að eg sé ekki of sein!”
Hann brosti góðlátlega.
“Nei, nei, minnist þér ekki á það. Þér
komið ekki of seint. En mig langar til að
tala við yður þegar þér eruð tilbúnar. Skiftið
þér um skó barnið mitt og þessa fínu sokka
líka, og komið svo inn til mín. Hann stóð
upp út stólnum. “Eg leyfði mér að lesa fund-
argerninginn yðar og hann er ágætur. Þér
eruð góður ritari, vinur minn.”
“Eg væri nú aumi ritarinn ef eg gæti ekki
gert útdrátt úr fundargerð,” sagði hún hlægj-
andi, er hann gekk með þungum sporum inn á
skrifstofu sína.
Tíu mínútum síðar kom hún inn til hans
með blöð og ritblý í hendinni.
“Fyrst þér vilduð að eg kæmi inn strax
opnaði eg ekki bréfin fyrst,” sagði hún.
“Nei, nei, það gerið þér gert seinna. Fáið
yður sæti.”
Hann benti með feitu hendinni á stól, ■
sem hann hafði sett við hlið sína þannig að
birtan frá glugganum skein beint framan í
hana.
“Er þér réðust hingað til mín, mín unga
vina, þá lagði eg fyrir yður spurningu, sem
eg sé af minnisblöðum mínum að þér svöruð-
uð neitaði. En síðan eru margar vikur og alt
gengur nú með slíkum hraða fyrir æsku-
lýðnum. Þessvegna verðið þér að afsaka,
þótt eg endurtaki spurninguna. Eruð þér trú-
lofaðar?”
Hinir mjúku vangar Alfrey urðu ekki
rjóðir.
“Nei, herra minn,” svaraði hún án þess
að hika.
“Það er ágætt. En mér virðist sem eg
hafi veitt því eftirtekt að æskulýður nútímans
hefir horfið að sið þeim, sem var til forna,
og velja menn sér nú kunningja til félags-
skapar án þess að hafa nokkurn trúlofunar
formála. Þess vegna vona eg að þér skiljið
næstu spurningu mína. Er það nokkur slík-
ur kunningi á yðar vegum?”
Alfrey sýndi hinar fallegu tennur sínar
er hún brosti.
“Nei, það get eg ekki sagt að sé. Eg
þekki marga unga menn, eins og þér hljótið
að skilja, en enginn þeirra er nákomnari mér
í vináttunni en annar, þér eigið sjálfsagt við
það.”
Hann leit fast á hana með sínum björtu
augum.
“Og þér getið sagt að þér hafið ekki sagt
neinum neitt, sérstaklega, ekki honum föður
yðar um það, sem hér gerist?”
Hún horfði á hann hiklaust.
“Eg lofaði yður því,” svaraði hún dálítið
ásakandi. “Og eg hefi haldið loforð mitt.”
Eftir stutta þögn svaraði hann.
“Eg trúi yður.”
“Mætti eg spyrja yður hvert nokkuð hefir
borist héðan út,” spurði Alfrey alt í einu. “Þér
hafið sjálfsagt ástæðu til að spyrja mig þann-
ig?”
“Nei, eg .veit ekki til að neitt hafi borist
út,” svaraði hann strax. “Eg spurði af alt
pðrum ástæðum. Eg ætla að trúa yður fyrir
sérstökum atriðum, og fyrst vildi eg að þér
skilduð að alt, sem við segjum og gerum verð-
ur leyndarmál öllum óviðkomandi.”
“Það getið þér reitt yður á að það verð-
ur, herra minn.”
“Segið mér þá ennþá eitt, eruð þér nokk-
uð taugaveiklaðar. Þér lítið ekki út fyrir
að vera það, en taugaóstyrkur birtist í svo
mörgum myndum, maður getur verið það á
einu sviði, en ekki á öðru. Þér eruð það ekki
þegar þér reiðist eða eruð að flýta yður, en
þér gætuð verið hrædd við að vera ein —
myrkfælin?”
“Nei, hreint ekki,” svaraði hún undrandi.
“Viljið þér þá gera nokkuð fyrir mig í
kvöld? Ef þér segðu nei, verð eg fyrir von-
brigðum, en eg minnist þá ekki á þetta fram-
ar, því að_þetta er ekki í samningunum milli
okkar,” bætti hann við brosandi.
“En það stendur heldur ekkert þar hvað
eg skuli gera og ekki gera. Eg er ekki félagi
í neinu verkamannafélagi, svo eg geri gjarria
það sem þér óskið að eg geri, sé eg fær til
þess.”
“Það er ágætt,” svaraði hann. “Eg skal
nú segja yður hvað eg er að komast að. Eg
vil að þér séuð hér eftir þegar allir aðrir eru
farnir í kvöld. Það er að segja, þér farið héð-
an á venjulegum tíma. Kemur nokkur til að
fylgja yður he'im?”
“Nei.”
“Það er gott. Þér farið niður í sjöundu
lyftunni og farið burtu sömu leið og þér eruð
vanar, svo að drengur, sem stjórnar henni
haldi að þér séuð farnar heim fyrir alvöru.
Þér skuluð svo ganga eftir götunni, en snúa
svo við strax og þér getið, og ganga í kringum
bygginguna að hinum inngangsdyrunum. Þér
farið inn um þær og*takið lyftuna sem for-
stjórarnir nota. Þar er enginn drengur, svo að
þér stjórnið henni sjálf og farið upp á þessa
hæð, snúið til vinstri og opnið hurðina að
þessu herbergi með lykli, sem eg mun fá
yður.” Hann fékk henni lykil að lásnum, stóð
þunglamalega á fætur — hann minti mann
altaf á flóðhest fanst Alfrey — opnaði hurð-
ina, sem hann hafði bent henni á og gekk út í
lítinn gang, sem var alveg auður og tómur.
Fjórar dyr voru út í þennan gang. Einar
þeirra að fundarsalnum, aðrar að göngum
nokkrurrt, þriðju að herbergi eigandans og
fjórðu að skrifstofu eins forstjórans. Á hurð-
inni sem þau höfðu opnað, stóð með hvítum
stöfum: “Mr. S. Guntersted” og ekkert annað.
Alfrey hafði fyr komið í þennan gang,
því að hún hafði verið á stjórnarnefndar
fundunum, én hún hafði aldrei notað lyftuna,
sem Sali sýndi henni nú. Lyftan var við
stigann í hinum enda gangsins.
“Þér verðið að nota lyftuna en alls ekki
stigann,” sagði hann. “Það er vegna þess að
eg vil alls ekki að nokkur sjái yður. Lyftan
ér þiljuð inn svo að ekki er hægt að sjá þann,
sem í henni er.”
Hann fór með hana að lyftunni og sýndi
henni hvernig átti að stjórna henni. Svo
fóru þau aftur inn í skrifstofuna.
“Já, það er satt,” sagði hann, eg skal sjá
um að það verði hérna bakki með smurðu
brauði og víni handa yður. Kjarnbetri máltíð
get eg ekki boðið yður, því að eg vil ekki að
neinn skuli vita að þér komið hingað til baka.
En eg fæ oft smurt brauð og vín hingað upp,
svo það er ekkert óvenjulegt. En haldið þér
að eg sé vitlaus ef eg bið yður að snerta ekki
á glasinu með berum höndum?”
Alfrey horfði á hann með stórum augum.
Þetta var eins og í leikriti. Hún hló og sagði:
“Þetta fer að verða meira og meira leynd-
ardómsfult”.
“Nú komum við að aðalatriðinu, sem
enginn nema minn látni skrifari og eg hafa
séð.” Hann opnaði skúffu og tók upp úr
henni lyklakippu, að peninga skápnum. Hann
tók þrjá lykla úr kippunni og batt þá saman
með rauðum spotta. Hann bætti svo við eins
og til að gera hana rólegri. “Verkið sem eg
ætla yður að vinna í kvöld felur ekki í sér
neina hættu, því megið þér trúa.”
Alfrey var farin að fá hjartslátt, er hann
mintist á hinn dauða skrifara sinn, en hún var
viss um að það var ekki hægt að sjá það á
henni, hvernig henni var innan brjósts, því
engin svipbreyting sást á henni.
Sali lokaði peningskápnum vel og vand-
lega, rendi bókahyllunum, sem huldu hann
fyrir skápinn og gekk þvert yfir herbergið
að hinum veggnum, þar tók hann úr skáp
er þar stóð, sex bækur og lagði þær niður, og
þegar hann studdi á fjöður opnaðist lítill
hlemmur í veggnum, sem var eitthvað hálft j
fet í horn. Hann tók einn lykilin, sem j
hann hafði tekið úr peningaskápnum og stakk
honum í skráargat, sem kom í ljós á bak við
hleran. Hann sneri lyklinum og heyrði Alf-
rey þá hávaða, sem hún hafði oft áður heyrt
inni í sínu herbergi og oft hugsað um af
hverju stafaði. Hluti veggsins, sem bóka-
skápurinn stóð við, rann til hliðar og komu
þá í ljós dyr, eitthvað tvö fet á breidd og hún
heyrði hávaða eins og tannahjól félli í skorð-
ur sínar á bak við opið.
Guntersted gekk inn um dyrnar og sneri
á rafmagns ljósi.
“Komið og sjáið,” sagði hann.
Alfrey hlýddi því og laut áfram. I svelgn-
um fyrir neðan sig sá hún járnstiga með grind
beggja megin. Stíginn lá niður að trégólfi.
“Þorið þér að fara niður?” spurði hann.
“Auðvitað. Er hann mjög óstöðugur?”
“Nei, mér finst hann ekkert slæmur. Á
eg að fara fyrst?”
Stíginn reyndist mjög auðveldur, og þeg-
ar þau komu niður stóðu þau í herbergi, sem
auðsæilega var loft í litlu húsi. Ljósið skein
inn um glugga í þakinu er hallaði niður öllu
megin svo að þar var þröngt inni. Hurðin
var læst, en lykillinn stóð að innanverðu í
í skránni, og þau gengu niður þröngan og
brattan stiga og komu ofan í forstofu með
þremur hurðum.
“Þegar við förum til baka skal eg sýna
yður hvernig maður dregur stigann upp á
eftir sér, nú látum við hann vera því að eng-
inn er í húsinu. Komið ofan með mér. Það
er nógu bjart núna, en í kvöld verður hér kol-
níða myrkur og þér megið ekki kveikja ljós
en verðið að hafa með yður vasaljós. Það
má vel vera að það séu njósnir um húsið og
við megum ekki eiga neitt í hættunni. Að
minsta kosti ekki meira en eg geri þegar eg
treysti jafn ungri stúlku og yður,” bætti
hann við og brosti þurlega.
Þau hröðuðu sér niður stigann ofan frá
fyrstu hæðinni og svo niður af annari og sáu
þar þrjár lokaðar dyr. Á fyrstu hæðinni
lágu einar dyrnar út á götuna hinar til her-
bergjanna; þaðan héldu þau niður dimman
stiga ofan í kjallarann. I honum var steingólf
og loftið var rakt og kalt þar niðri. Alf sá
að þarna var eldhús og búr. Þar var hurð
sem virtist vera útidyrahurð út í garðinn. Til
hliðar við dyr þessar var lítið herbergi og í
því var borð og fáeinir stólar. Sali fékk sér
sæti á einum stólnum. Hann var móður orð-
inn. Hann bað Alfrey að fá sér sæti meðan
hann segði henni fyrir verkum.
Hún átti að fara af skrifstofunni á mínút-
unni kl. 9.30, hvorki fyr eða seinna. Þegar
hún kom hingað niður átti hún að bíða til kl.
9.45, þá mundi hún heyra barið að dyrunum,
sem lágu út í garðinn. Það var gasljós í lofti
hins litla herbergis og það voru hlerar fyrir
gluggunum, svo að hún gat kveikt ljós ef hún
vildi, en aðeins með því móti að hún slökti
það áður en hún færi til dyranna. Hann
mundi berja þrjú högg til þess að vekja eftir-
tekt hennar. Eftir stundar bið mundi hann
berja átta högg og svo fimm. Að síðustu þrjú
högg og þá var henni óhætt að opna. Lykill-
inn, sem hún átti að nota var merktur með
tölunni 3, og hún átti að taka við böggli frá
manninum, einum eða fleirum. Hún átti ekki
að segja neitt né búast við að hann segði neitt
við hana. Hún varð líka að hlusta nákvæm-
lega, því að hann mundi ekki berja fast að
dyrunum. Þegar hann var farin, átti hún að
skjóta slagbröndum fyrir hurðina, og snúa
svo aftur upp á skrifstofuna, sömu leið og hún
hafði komið. Þar átti hún að opna peninga-
skápinn með fjórða lyklinum, sem hún hafði
fengið, leggja bögglana inn í hann. Að síð-
ustu átti hún að fara niður leynistigann á
ný og ganga í gegnum auða húsið og út um
framdyrnar. Er hún hafði lokað hliðinu á
eftir sér, átti hún að ganga -út á Fulcher
strætið, og á horninu á Graft Lane mundi
hún finna vagn, sem biði þar eftir henni og
mundi hann flytja hana á járnbrautar stöð-
ina.
Guntersted bað hana að hlusta vel er hún
kæmi út í garðinn, og bíða ef hún heyrði
fótatak á götunni, og fara ekki út fyr en sá
sem á ferð væri, væri horfinn.
“Haldið þér að þér getið komið því í verk,
sem eg nú hefi sagt yður?” spurði hann næst-
um áfjáður. “Þér eruð kannske að furða yður
á því, hversvegna eg geri þetta ekki sjálfur.
En það stafar af því að eg þarf að vera annar-
staðar á þessum tíma. Meira get eg ekki
sagt yður.”
“Það er í kveld — nú þegar í dag, sem þér
ætlist til að eg geri þetta?” spurði Alfrey.
6. Kap.—Mr. Eccott hreyfir mótbárum.
“Já, rétt er það,” svaraði gamli herra-
maðurinn afsakandi. “Eg bið yður kannske
um of mikið? Þér hafið kannske annað fyrir
höndum í kvöld, svo að þér eigið bágt með að
gera þetta?”
“Nei, ekkert, sem ekki getur biðið,” svar-
aði Alfrey. “Eg skal hringja heim og segja
móður minni að . .
Hann varð órór á svip.
“Er nauðsynlegt að gera það?”
“Að hringja heim? Já, eg vil ekki að
mamma verði hrædd um mig, og svo ætla eg
að biðja hana að koma skilaboðum til tennis-
klúbbsins, því að það á von á mér þar.”
Hann stóð á fætur.
“Gott er það. Hringið frá skrifstofunni
I minni. Eg hefi síma fyrir sjálfan mig.”
Alf fanst þetta alt mjög sögulegt. Alt
þetta leynibrugg vakti áhuga hennar. Henni
fanst næstum að hún vera þýðingarmeiri nú,
þar sem henni var trúað fyrir öðru eins og
þessu. Hún var upp með sér yfir því og þess
vegna bauð hún myrkri og einveru byrgin og
hverju sem að höndum bæri.
Þau gengu upp á litla loftið og upp leyni-
stigann, og lýsti Guntersted því nákvæmlega
fyrir henni hvernig hann ynni.
“Þér verðið að skilja þessa vél til fulln-
ustu,” sagði hann. “Því ef eitthvað stendur á
sér, svo að hurðin með bókaskápnum rennur
ekki í far sitt, þá hefir það illar afleiðingar.”
Hann lýsti og sýndi henni þessa vél með
mestu þolinmæði og lét hana sjálfa endur-
taka tilraunirnar hvað eftir annað, svo að hún
þyrfti ekki að vera óróleg yfir að stjórna
þessu, og áður en þau fóru úr litla herberginu
tók hann olíukönnu og bar á öll hjól og ása.
Alfrey kom með þá afhugasemd að það
heyrðist ekki eins vel fast hjá eins og inni á
skrifstofunni hennar, er stíginn væri settur
niður eða dreginn upp. Hann sneri sér snögt
við og leit á hana.
“Þér hafið þá heyrt hávaðann í honum?”
“Já, eg hugsaði oft um það hvað þetta
gæti verið. Eg hélt að þeir væru að steypa
kolum ofan í kjallarann, eða eitthvað þess
háttar, en í fyrsta sinn hélt eg að flugvél
hefði rekist á þakið.”
“Jæja, þá gat Miss Cutting heyrt það líka
á sinni skrifstofu, og enn betur ef hún þrýsti
litla eyranu að veggnum, eins og eg sá hana
gera einu sinnu er eg kom að henni að óvör-
um,” sagði hann eins og í þönkum. “Já, já,
hún hefir sjálfsagt brotið heilann um þetta
hugsa eg. En nú höldum við áfram og þegar
þér komið inn í skrifstofuna mína, þá símið
þér heim.”
Alfrey skildi ekkert í að ennþá væri heil
klukkustund þangað til að borðað yrði.
Hún símaði svo heim og að því búnu
sneri hún sér brosandi að honum.
“Jæja nú get eg verið róleg og þúsund
þakkir, herra minn. Eg fer nú og sæki bréf-
in,” sagði hún.
Hún aflæsti hurðinni að skrifstofunni
sinni, sem hún hafði læst samkvæmt skipun
hans áður en þau fóru ofan í leynigöngin.
Gamli maðurinn horfði á eftir henni
hugsandi. Hann hafði kannske búist við að
hún sýndi óróa eða forvitni, er hún heyrði
hvað hún ætti að gera. En hún hafði tekið
öllu þessu eðlilega og með dásamlegri ró. Ef
hún var eins áreiðanleg og hann hélt að hún
væri, gat vel skeð að hann hefði fengið þjón-
ustu konu, sem hann þarfnaðist og hafði leit-
að eftir.
Hvað Alfrey snerti var hún full af áhuga
fyrir þessu æfintýri. Henni þótti það mjög
merkilegt. Það var ekki hægt að halda því
fram, að þetta væri í verkahring vélritara eða
skrifara. Það gat ekki hjá því farið, að eitt-
hvað leyndardómsfult gekk á hjá Guntersted
—eitthvað, sem aðrir menn voru ákafir í að
frétta. Hugmyndín að Stanning hefði sett
Evie Cutting til að njósna fyrir sig og er það
brást ætlaði að reyna að veiða upp úr henni
sjálfri fanst henni nú ekki eins ótrýleg og
fyr. Þvert á móti fanst henni það sannsýni-
legt.
Sali gamli átti mörg leyndarmál og
hvaða leyndarmál þetta var vissi hún ekki.
Hún vissi að hann hafði trúað henni fyrir því,
og henni fanst þetta dásamlegt æfintýri, sem
hún hlakkaði til að reyna.
Strax og hún tók að skilja bréfin í sundur
var barið að dyrum, og Máudie Carter kom
inn.
“Jæja, svo þér eruð hér ennþá, hélt að
þér væruð farnar fyrir fult og alt með gamla
manninum,” sagði hún önuglega. “Eg hefi
komið hingað inn hvað eftir annað til að
finna yður.”
“Það þykir mér leiðinlegt, en við urðum
að fara snöggvast ofan til forstjórans,” svar-
aði Alf glaðlega. “En vilduð þér mér nokk-
uð?”
“Já, frammi er maður, sem spyr eftir hús-
bóndanum. Hann er alveg orðinn vitlaus
yfir því að þurfa að bíða svona lengi.”
“Er hann í biðstofunni?”
“Já, eg skyldi segja það og skila kveðj-
unni.um leið. En gætið að yður að hann bíti
ekki af yður höfuðið. Eg hefi beðið hann
Greg að vera á verði.”
Alf stóð rólega á fætur, gekk gegn um
fremri skrifstofuna og fram í biðstofuna.