Heimskringla - 05.11.1941, Blaðsíða 3

HEIMSKRINGLA
3. SIÐA
WINNIPEG, 5. NÓV. 1941
DAN ARMINNING
Einar A. Melsted
Islendingar hafa mist úr hópi
sínum einn tilkomupiesta og
líka einn fallegasta Islending
hér vestra við fráfall Einars
Melsteds. Var hann svo höfð-
inglegur og víkingslegur í sjón
að hann vakti athygli allra
sem að sáu hann.
Einar Albert Melsted, 77 ára,
lézt á heimili sínu þrjár og
hálfa mílu suðvestur af Garðar
a sunnudagsmorguninn, 28.
september eftir viku tíma legu
en nokkur ár af bilaðri heilsu.
Einar fæddist 4. júlí 1866 að
Guðmundarstöðum í Köldukinn
í Suður-Þingeyjarsýslu. For-
eldrar hans voru hjónin Mag-
nús Grímsson frá Krossi í
Ljósavatnsskarði og Elin Mag-
hugmyndir hafa menn úr sögu
Lappanna, sem flækjast um ör-
®fin aftur og fram, eftir árs-
fíðum. En þessu mun ekki
þann veg farið um dýrin, held-
ur Lappana sjálfa; þeir eiga
ekkert land til að beita dýrun-
um á, verða því að notast við
huð, sem einkis manns er og
heir sem fasta búsetu hafa,
hirða ekki um að nota. Dýr-
unum þeirra myndi kærara að
leita nær bygðinni, til mat-
funga, þegar haustar að, dýrin
°kkar sanna þetta best, þó
^nanni sé það hinsvegar ljóst,
að það hefði eflaust nægt
minna en heil öld, til að venja
þessi fögru dýr frá bæjardyr-
um okkar, með öllum þeim
morðum og limlestingum, sem
fram hafa farið. Ofsa-hræðsla
heirra og ótti við okkur menn-
lna, sanna best vitsmuni þeirra
°S hyggindi. Eg hefi þó orðið
þeirrar hamingju aðnjótandi,
að fá að lifa með hreinakálfin-
um, frá því hann fæddist í
heiminn og þar til hann varð
sjúlfum sér nógur og unniðl
t^aust hans og vináttu, sem eg
Veit, að öllum er innan handar
að ná og halda, æfina út. Málið
iiggur því opið fyrir allra sjón-
um. Er það nokkur menning
eða metnaður, að eiga þennan
stofn á einum stað, og setja
hann á guð og gaddinn, sem
kallað er? Margt mælir fast-
}ega á móti því. Svo gæti far-
lð> að óáran eyddi flokk þeim,
Sem ennþá byggir Vestur ör-
og væri það óbætanlegt
tjón, þVí þag hlýtur öllum að
Vera ljóst, að væru dýrin dreifð-
ari um landið, feldist í því mik-
ið öryggj gegn aleyðingu þeirra
af völdum manna og náttúr-
unnar. þó að svona yrði á
málið iitið)
er það hvergi nærri
tsemandli, þeim til viðhalds,
eidur eigum við að koma upp
stóru og myndarlegu, hrein-
yrabúi, þar sem bændur og
aðrir þeir, sem . þessu máli
Unna, gætu fengið stofn frá, til
úreksturs í framtíðinni. Það
er eina örugga leiðin út úr
runshöndunum og aleyðingu
lns ágæta stofns. Hreindýr
eru ulaetur á allan jurtagróður
pg þvi ekki vandfædd, og eng-
in mun sú sveit á landi hér,
Sem ekki getur fætt þau og
a lð. Eg tel þvi tímabært, að
aihr þeir, Sem unna þessum
ýrum lengra lífs í landinu,
s uðli að þvi, að færa þetta
^uui til betri vegar.
~~Lesb. Mbl.
núsdóttir frá Sandi í Reykja-
dal. Frá Guðmundarstöðum
fluttust þau að Halldórsstöðum
í sömu sveit og lifðu þar þang-
að til að þau fóru til Ameríku.
Einar misti föður sinn þegar
hann var sex ára. Giftist Elín
móðir hans aftur. Hét seinni
maður hennar ólafur Jónasson.
Til Ameríku flutti þessi fjöl-
skylda 1876 og settist að skamt
suður af Gimli. Nefndu þau
þetta heimili sitt Melstað og
tóku svo þetta nafn fyrir ætt-
arnafn. Voru minnisstæð árin
þar norðurfrá fyrir harðindi
og bóluveikina.
í febrúar 1881 flutti þetta
fólk suður til Garðar-bygðar i
Dakota Territory. Munu það
hafa verið þeir Jóhannes og
Magnús, elztu bræðurnir, nú
báðir dánar, sem drifu í að
koma þessu í framkvæmd. Var
Einar of ungur til að taka rétt
á landi þá, en þegar hann var
orðin nógu gamall tóku þeir
Benedikt bróðir hans og hann
lönd vestur á fjöllum eins og
það var kallað. Voru þessi
lönd nálægt Osnabrock. Brutu
þeir þar jörð og sáðu hveiti.
Eftir tvö sumur af frostum sem
eyðilögðu uppskeru þeirra
hættu þeir við þessi lönd.
Einar keypti sér tvö lönd
undir Pembina fjallabrúnun-
um í Garðarbygð, fagran stað,
sem var svo heimili hans það-
an af. Hann var kjark- og
dugnaðar maður og búnaðist
honum vel frá fyrstu. Bygði
hann þar stórt hús sem hefir
öll þægindi svo sem rafmagns-
ljós, vatnsveitslu, og annað
sem mörg bændaheimili fara á
mis við. Voru aðrar bygging-
ar þar stórar og heimilið reisu-
legt. Frá fyrstu var Einar með
aldingarð þar sem uxu epli og
aðrir ávextir sjaldséðir enn í
bygðinni og sérstaklega svo á
frumbýlingsárunum. Fyrií’
utan heimalöndin átti Einar
aðrar landeignir í bygðinni og
um tíma höfðu þeir verzlun á
Edinburg, Benedikt bróðir
hans og hann.
Engin sem man eftir Einari
á hans yngri árum, getur ann-
að en munað eftir þvi hvað
hann keyrði æfinlega fallega
og fjöruga hesta og hvað það
var glæsileg sjón að sjá þegar
þeir þutu með hann yfir jörð
og snjó. 1 þreskingu var hann
æfinlega, að manni fanst, með
villings trippi sem flestir hefðu
verið hræddir að keyra en
Einar hélt þeim í skefjum með
einni hendi og sýndist með
hugan alstaðar nema á trill-
ingunum.
1 sjón var Einar bæði mynd-
arlegur og fríður. Var hann
stór og vel vaxin, hárið var
svart, augun mjög dökk og
tindrandi, svipur og framkoma
hans voru tignarleg. Hann var
einkennilegur að sumu leyti.
Hann hugsaði dálitíð öðruvisi
æn aðrir, hafði sérlegt orðaval
og var oft gaman að hlusta á
hans hugmyndir eins og þær
komu fram í hans óvanalega
orðasamsetningi. Eins og
margir Islendingar sýnast vera,
var Einar frá þvi að vera “Já,
já” maður. Stundum fanst
manni hann vera þver bara til
að vera öðruvísi en fólk ætl-
aðist til af honum og var auð-
séð hvað hann hafði gaman af
því.
Barngóður og brjóstgóður
var hann en góðverk sín aug-
lýsti hann aldrei — hefði ef-
laust þverneitað þeim ef ein-
hver hefði kært hann um þau.
En þeir vita bezt hans rausnar-
skap og hjálpsemi sem nutu
beggja.
Einar giftist Aðalbjörgu
Kristinsdóttur Ólafssonar, 8.
júlí 1897. Eignuðust þau tvo
syni: Leo og Stefán. Aðal-
björg dó 21. janúar 1905 frá
þessum drengjum kornungum.
Var Stefán bara tveggja ára.
In annað sinn giftist Einar
Valgerði Burns frá Birnings-
stöðum í Eyjafirði, 1. apríl
1906. Dó hún 13. september
mm
FORINGI HERLIÐS BRETA HEIMA í ENGLANDI
General Sir Alan Brooke, yfirherforingi landvarnar-
liðs Breta, heimsótti nýlega herinn í Skotlandi og sá þar^
pólska og brezka hermenn á æfingu. Gen. Sir Alan Brooke
er til vinstri á myndinni, en Lt. Gen. A. F. A. N. Thorne
yfirmaður skozka hersins við hlið hans. Þriðji maðurinn
á myndinni er einnig skozkur liðsforingi.
1913 frá hóp af litlum drengj-
um. En Einar hélt heimilið
fyrir syni sína með kjark og
drift. Veit maður að það hafa
verið erfiðir dagar.
Synir Einars eru: Leo, sem
vinnur fyrir Standard Oil Co.,
á Edinburg; Stefán, sem í nokk-
ur ár hefir verið fyrir búi föð-
ur síns. Er hann giftur Lily
Anderson frá Mountain. Eiga
þau eina dóttir, önnu Aðal-
björgu. Magnús, sem er í Cali-
forniu, giftur Thelmu Lane frá
Grafton; Albert og Friðrik,
sem eru báðir heima; Vilhjálm-
ur, giftur Eldu Giere og lifa
þau skamt frá Edinburg;
Bjarni, kaupmaður í St. Thom-
as, giftur Fern Burglass frá
Grand Forks. Eiga þau einn
son, Einar Bjarna.
Einn bróðir lifir Einar. Er
það Benedikt Melsted, bóndi í
Garðarbygð.
Útför Einars var fimtudag-
inn 2. október frá heimilinu og
Garðarkirkju. Séra Haraldur
Sigmar jarðsöng og talaðj bæði
á íslenzku og ensku. Voru sex
synir Einars líkmenn, sá sjö-
undi, Magnús, gat ekki verið
viðstaddur. Eru allir synir
hans mestu myndar menn og
allra beztu drengir.
Lengi mun minning Einars
lifa í Garðarbygð, í bygðinni
sem var aðeins að myndast
þegar hann kom þangað ungl-
ingur. Árin eru orðin sextíu
síðan. Margs er að minnast.
Þökk fyrir samferðina, skemt-
unina og endurminningarnar,
kæri nágranni.
STÖKUR
Um sumarsólhvörf
Nóttin björt og blámadjúp
böli á pörtum eyðir—
gjarnan svörtum sveipuð hjúp
sorg í hjörtu leiðir.
í dimmviðri og illviðri
Víst ei grætur veðraklið
vonin ætíð nýja—
þegar sæta sólskinið
sortan lætur flýja.
Þegar jarðslífsgleðin
er beiskju blandin
Inni blandast bitrir—
blessaða jarðlífs gleði
böltónar varla vitrir
valköst hlaða í geði.
M. Ingimarsson
ÞRIR MENN OG EINN
HUNDUR
Stytt úr “Útrós Mark Twain'
w
illiam Swinton og eg vor-
ington. Við bjuggum saman og
lentum í fjárþröng. Við urðum
að ná okkur í 3 dollara áður en
dagur var að kvöldi komin.
Swinton sagði, að við skyldum
fara út og athuga, hvað við
gætum gert. Hann efaðist ekki
um, að alt myndi ganga að ósk-
um. “Guð almáttugur mun sjá
fyrir því,” sagði hann.
Þegar eg hafði gengið um
göturnar í klukkutíma og reynt
að finna einhverja leið til að
útvega þessa peninga, settist
eg niður í anddyri gistihúss.
Alt i einu kom fallegur hundur
til mín, dillaði rófunni og hvíldi
skoltinn á hné mínu. Hann
var alveg eins fallegur og ung
stúlka og við urðum strax
hrifnir hvor af öðrum. Litlu
seinna bar þar að Miles, þjóð-
hetju, foringja stórskotaliðsins,
Hann fór að klappa hundinum.
V
“Þetta er ljómandi fallegur
hundur,” sagði hann. “Viljið
þér selja mér hann?”
“Eg komst við. Spádómur
Swintons hafði ræst undursam-
lega. Eg sagði: “Já”.
“Hvað viljið þér fá fyrir
hundinn?”
“Þrjá dollara.”
“Þrjá dollara,” endurtók
hershöfðinginn, öldungis hissa.
“Ef eg ætti hundinn, mundi eg
taka hundrað dollara fyrir
hann. Hugsið þér yður betur
um — eg vil ekki hrekkja
yður.”
“Nei, þrír dollarar, það er
verðið.”
“Jæja þá,” sagði hershöfð-
inginn, og hann borgaði mér
þrjá dollara og tók hundinn á
burt með sér.
í landsimanum:
— Pétur, góði lánaðu mér
fimtiu krónur, mér alveg bráð-
liggur á þeim.
— Eg heyri ekki hvað þú
segir. Það hlýtur að vera eitt-
hvað að símanum.
— Eg þarf að fá fimtíu krón-
ur.
— Eg heyri ekkert.
Símastúlkan: Eg heyri alveg
til hans.
— Jæja, lánið þér honum þá
þessar fimtiu krónur.
Eftir drykklanga stund kom
sorgbitinn maður. Hann skim-
aði alt í kringum sig, var auð-
sjáanlega að leita að einhverju.
Eg sagði við hann: “Þér eruð
að leita að hundi.”
Það birti yfir andliti hans.
“Já”, sagði hann. “Hafið þér
séð hann”.
“Já”, sagði eg. “Hann var
hérna fyrir nokkrum mínútum
síðan, að eg sá hann elta mann
í burtu. Eg held, að eg gæti
fundið hann fyrir yður.”
Eg hefi sjaldan séð mann
eins þakklátan og hann, þegar
eg sagði, að þar eð það mundi
taka mig dálítinn tíma að ná í
hundinn, vonaði eg, að hann
mundi borga mér eitthvað fyr-
ir fyrirhöfn mína. Hann sagði,
að það skyldi hann gera með
ánægju, og spurði síðan, hvað
mikið eg vildi fá.
“Þrjá dollara,” sagði eg.
“Já, en það er ekki neitt”,
sagði hann undrandi. “Eg skal
borga yður tíu dollara.”
“Nei, þrír dollarar er verð-
ið,” Swinton hafði sagt, að það
væri upphæðin sem Drottinn
myndi útvega okkur. Mér fanst
það vera blátt áfram óguðlegt
að taka einn eyri meira. Eg
fór til herbergis hershöfðingj-
ans á hótelinu og kom að hon-
um, þar sem hann var að gæla
við hundinn.
Mér þykir það leiðinlegt,”
sagði eg, “en eg verð að fá
hundinn aftur”.
Hann varð steinhissa, “Fá
hann aftur,” sagði hann. “En
eg á hundinn. Þér selduð mér
hann fyrir það verð, sem þér
settuð upp.”
Já, það er satt,” sagði eg,
“en eg verð að fá hann, af því
að maðurinn vill fá hann aft-
ur.”
“Hvaða maður?”
“Maðurinn, sem á hann. Eg
hefir aldrei átt hann.”
Um stund virtist hershöfð-
inginn ekki geta komið upp
neinu orði. Svo sagði hann:
“Ætlið þér að segja mér það, að
þér hafið selt mér annars
manns hund — og vitað af
því?”
“Já, eg vissi að það var ekki
minn hundur.”
“Hvers vegna selduð þér
hann þá.”
“Eg seldi hann, af þvi að þér
vilduð fá hann. Þér buðust
til að kaupa hundinn. Eg var
ekkert hræddur við að selja
hann — mér hafði ekki einu
sinni dottið í hug að selja hann
— en eg hélt að það mundi
vera ánægjulegt fyrir yður.”
“Ánægjulegt fyrir mig,”
greip hann fram í. “Þetta er
sá einkennilegasti greiði, sem
mér hefir nokkurn tíma verið
gerður — selja hund, sem —”
Þarna greip eg fram í fyrir
honum: “Þetta kemur ekki
málinu við. Þér sögðuð sjálf-
ir, að hundurinn væri að öllum
líkindum hundrað dollara virði.
Eg fór aðeins fram á að fá þrjá.
Var nokkuð óheiðarlegt við
það.”
“Hvað í ósköpunum hefir það
að segja. Aðalatriðið í málinu
er, að þér áttuð ekki hundinn
— skiljið þér það ekki. Það
virðist sem svo, að yður finnist
það enginn ósómi að selja eign-
ir sem þér ekki eigið, svo
framarlega sem þér seljið þær
ódýrt. Jæja, ef —”
“Gerið það fyrir mig að rif-
ast ekki um þetta meira,” sagði
eg. “Eg verð að fá hundinn
aftur, því að maðurinn vill fá
hann. Skiljið þér ekki að eg
ræð engu í þessu máli. Setjum
sem svo, að þér selduð hund,
sem þér ættuð ekki. Setjum
svo að---------”
“Ó, verið þér ekki að skap-
rauna mér með fleiri bjánaleg-
um ástæðum. Takið hann og
lofið mér að vera í friði.”
Svo borgaði eg honum aftur
þrjá dollarana og teymdi hund-
inn niður stigann. Eg afhenti
eigandanum hann og fékk þrjá
dollara fyrir vikið.
Eg gekk í burtu með góða
samvizku, því eg hafði hegðað
mér heiðarlega í alla staði. Eg
hefði aldrei getað notið þessara
þriggja dollara, sem eg seldi
hundnin fyrir, því að eg átti þá
ekki með réttu.. En dollarana
þrjá, sem eg fékk fyrir að skila
honum aftur til hins rétta eig-
anda, átti eg réttilega, þvi eg
hafði unnið fyrir þeim. Því
hæglega gat svo farið að mað-
urinn hefði aldrei fengið hund-
inn sinn aftur, ef að eg hefði
ekki hjálpað honum til þess.
—Lesb. Mbl.
Misseri eftir ólifað
Glœný útgáfa af EATON'S vöru-
skrá er fullprentuð. Það er stór
bók, mörg hunduð blaðsíður full-
um af kjörkaupa fréttum.
Það tók margra mánaða vinnu
að semja þá bók. Sölumarkaðir
allrar veraldar voru kannaðir og
það bezta af þeim keypt—Fatn-
aður í alla staði nýmóðins—Hús-
búnaður eftir seinustu tizku—
Búsáhöld kosin eftir traustleika
og því hve hentug hafa reynst.
Hver blaðsiða hefir verið vand-
lega yfir farin hvað eftir annað.
Hver mynd sýnir trúlega þann
hlut sem hún er af. Þó á þessi
vöruskrá, svo vandlega saman
sett, aðeins sex mánuði eftir ólif-
aða, þvi þá verður önnur ný kom-
in frá EATON í yðar hendur.
Ár eftir ár hafa EATON'S vöru-
skrár sýnt tizkunnar tilbreytingu,
og veitt kaupendum í sveit sama
færi og borgarbúum til að velja
úr vörunum við sinn smekk og
hæfi.
<*T. EATON
WINNIPEG CANADA
EATONS
írskur prestur ætlaði að gefa
þeim dreng, sem gæti sagt hon-
um hver væri mesti maður
mannkynssögunnar, einn shill-
ing.
— Kristófer Kolumbus, sagði
spánski drengurinn.
Georg Washington, svaraði
há ameríkanski.
Sankti Patrik, sagði Gyðinga
drengurinn.
— Þú átt shillinginn, sagði
presturinn, en hvers vegna
sagðir þú Sankti Patrik?
— Svona undir niðri vissi eg
að það var Móses, sagði Gyð-
ingadregurinn, en viðskifti eru
altaf viðskifti.
* * *
— Menn verða vitrari eftir
að hafa beðið tjón.
— Nei, það er ekki rétt. Eg
þekti mann sem datt á höfuðið
niður tröppur, og hann varð
alveg brjálaður.

— Þjónn, eg ætla að borga.
— Hefir herrann fengið
hakkað kjöt eða kjötbúðing?
— Það veit eg ekki, það var
alveg eins og sápufroða á
bragðið.
— Þá hefir það verið kjöt-
búðingur. Hakkaða kjötið var
á bragðið eins og steinolía.
Milt af langri
geymslu . . .
mjúkt og gott
. . . með á-
gætu bragði
. . . Branvin
er eina vínið
í Canada, sem
hefir önnur eins
gæði að bjóða,
fyrir eins 1 á g t
verð.
JORDAN WINE
COMPANY.LIMITED
Jordan, Canada
Thla advertlsement ls not Ineerted by
Oovemment Uquor Oontrol Oommlaslan.
The Commlaslon U not respanstble tor
statements made ss to quaUty ot pro-
ducts advertleed.