Heimskringla - 08.03.1944, Blaðsíða 6

6. SIUA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 8. MARZ 1944
Skeyti til Þjóðræknisfélagsins
Reykjavík, 18. febr. 1944
Professor Beck, ,
Winnipeg, Man.
Congratulations and gratitude
to the National League on its
quarter century anniversary. —
Sincere greetings to the con-
gress and all its attendants.
Sveinn Björnsson,
ríkisstjóri
•
Reykjavík, 22. feb. 1944
Richard Beck, president
Icelandic National League,
Winnipeg, Man.
Sendum Þjóðræknisfélaginu
beztu árnaðaróskir með viður-
kenningu fyrir. ágætt aldarfjórð-
ungsstarf. Kunningjum og vin-
um þökkum við síðustu sam-
fundi og Vestur-íslendingum öll-
um sendum við hugheilar kveðj-
ur með ósk um áframhaldandi
árangursríkt samstarf til við-
halds íslenzku þjóðerni.
Icelandic Foreign Minister
and Wife
•
Reykjavík, 21. feb. 1944
National League President
Richard Beck,
Winnipeg, Man.
In the name of Althing we
send our best wishes thanking
them for the twenty five years
work they have done for Iceland
and its culture.
Presidents of the Althing
•
Reyjavík, 21. feb. 1944
Icelandic National League,
Winnipeg, Man.
Congratulations on your anni-
versary and best wishes for the
future. -r
University of Iceland
•
Reykjavík, 19. feb. 1944
Icelandic National League,
President Richard Beck,
Winnipeg, Man.
Cordial greetings to the Ice-
landic National League on its
twenty fifth anniversary. We
acknowledge with gratitud^
your promotion of good will and
cooperation between Icelanders
here and their kinsmen in the
west. May all blessings attend
your work in the future.
Þ j óðræknisf élagið
Árni Eylands
Ófeigur Ófeigsson
Valtýr Stefánsson
•
Reykjavík, 21. feb. 1944
Þjóðræknisfélag V.-lslendinga,
Winnipeg, Man.
Congratulations. Best wishes.
Prestafélag Islands
•
Reykjavík, 19. feb. 1944
Richard Beck, President
Icelandic National League,
Winnipeg, Man.
Óska Þjóðræknisfélaginu gæfu
gengi framtíðinni.
Agnar Kl. Jónsson
•
Akureyri, 17. feb. 1944
Richard Beck,
Winnipeg, Man.
Cordial greetings and con-
gratulations on occasion your
celebrating 25th anniversary of
Icelandic National League. Best
wishes for successful work and
increasing good will between
Iceland and America.
Benjamín Kristjánsson
Friðrik A. Friðriksson
Jónas Thórðarsop
Haukur Snorrason
Friðgeir Berg
Gunnl. Tr. Jónsson
Jóhann Thorarensen
Björgvin Guðmundsson
Bjarni Jónsson
Halldóra Bjarnadóttir
Jón Jónsson Munka-
þverá.
Reykjavík, 21. feb. 1944
Þjóðræknisfélag V.-lslendinga,
Winnipeg, Man.
Best wishes and greetings.
íþróttasamband íslands
Ben G. Waage,
•
Reykjavík, 18. feb. 1944
Icelandic National League,
Winnipeg, Man.
Recollections of my husbands
activity in Þjóðræknisfélag in-
spire fond memories. Congratu-
lations and warmest greetings
on this anniversary.
Thorunn Kvaran
•
New York, N. Y.,
Feb. 18, 1944
Richard Beck, President
Icelandic Patriotic League
of America
Winnipeg, Man.
Deild íslenzka Þjóðræknisfé-
lagsins í New York sendir ykkur
innilegar hamingjuóskir á tutt-
ugu og fimm ára starfsafmælinu
og beztu óskir um heillaríkt
framtíðarstarf.
Icelandic Society of New York
Grettir Eggertson
Gunnar Magnússon
Hannes Kjartansson
Mrs. Guðrún Camp
Mrs. Vilhj. Stefánsson
•
Blaine, Wash.,
Feb. 22, 1944
Dr. Richard Beck,
Winnipeg, Man.
The literary society Jón
Trausti, celebrating its twenty-
fifth anniversary sends fraternal
greeting and best wishes to the
Icelandic National League also
celebrating its twenty-fifth an-
niversary. Question of associate
membership to be decided at the
March meeting.
A. E. Kristjánsson
•
Reykjavík, Feb. 21, 1944
Icelandic National League,
Professor Richard Beck,
Grand Forks, N. Dak.
On the twenty-fifth annivers-
ary of the Icelandic National
League I wish the League may
succeed in the work for lasting
friendship between the old
country and the new world and
for the Icelandic nationalitys
growing and worthy tribute to
the cultural life of the nation
of America.
Jakob Gíslason.
•
Reykjavík, 5. feb. 1944
Á tuttugu og fimm ára afmæli
Þjóðræknisfélags íslendinga í
Vesturheimi sendum við því
þakkar- og heillakveðju.
Við teljum okkur og heimili
okkar eiga meira að þakka Vest-
ur-íslendingum, en orð fái lýst.
Höfum við þá í huga bæði ein-
staka menn, söfnuði og félög.
Frá þeim árum, er við dvöldum
á meðal yðar og fengum tæki-
færi til að kynnast menningar-
og þjóðræknisstarfi vestan hafs
er margs að minnast. Það er
'okkur uppörvun og gleði að minn
ast fjölmargra manna og kvenna,
sem tengdu nafn sitt við íslenzk-
ar hugsjónir og fórnuðu kröft-
um sínum í þágu þjóðræknis-
málsins. I þeim hópi höfðum
við nánust persónuleg kynni af
dr. Rögnvaldi Péturssyni, svo
að við getum ekki hugsað til
Þjóðræknisfélagsins, án þess að
hugsa til hans um leið. En
blessuð sé minning þeirra allra,
sem einhverntíma hafa staðið á
verði, til varnar því, að Islend-
ingurinn í fjarlægu landi glat-
aði sjálfum sér.
Það er ósk okkar og bæn, að á
komandi dögum fái Þjóðræknis-
félagið lifað, starfað og sigrað
undir merkjum þeirra hugsjóna,
er kyntu eldinn í hjörtum frum-
herjanna.
Guð gefi hverju góðu máli
sigur.
Þóra Einarsdóttir
Jakob Jónsson
•
Washington, D. C.,
17. feb. 1944
Það má fullyrða, að íslenzku
þjóðinni er nú orðið fyllilega
ljóst hið þýðingarmikla starf,
sem Þjóðræknisfélag Islendinga
í Vesturheimi hefir unnið á und-
anförnum 25 árum. Störf Þjóð-
ræknisfélagsins og dugnaður og
fórnfýsi Vestur-lslendinga við að
vernda íslenzka tungu og menn-
ingu mitt í mannfjölda stórþjóð-
anna eru ógleymanleg og einn
fegursti þáttur í sögu Islendinga.
TVIegi gifta fylgja störfum ykk-
ar á öllum ókomnum árum.
Thor Thors
•
Árborg, Man.,
23. feb. 1944
Hugheilar árnaðaróskir og
þakklæti fyrir alla samvinnu í
liðinni tíð, til Þjóðræknisfélags
Islendinga í Vesturheimi, á 25
ára afmæli þess.
Þjóðræknisdeildin Esjan,
Marja Björnson, forseti
Herdís Eiríksson, ritari
•
Winnipeg, Man.,
23.feb. 1944
Dr. Richard Beck, forseti
Þjóðræknisfélags íslendinga
í Vesturheimi
Kæri vinur:
Hugheilar árnaðaróskir vilj-
um vér nú tjá Þjóðræknisfélagi
Islendinga í Vesturheimi á 25
ára afmælishátíð félagsins.
Oss virðist saga félagsins frá
byrjun vera eftirtektarverð og
merkileg á margan hátt.
Um leið og vér framvísum
þeim kveðjum og árnaðaróskum
viljum vér lýsa því-yfir, að vér
samgleðjumst félaginu út af
hinni margvíslegu og miklu vin-
semd og aðstoð frá Islandi og Is-
lendingum heimaþjóðarinnar,
sem það hefir orðið aðnjótandi
um margra ára skeið. Ekki sízt
samgleðjumst vér félaginu út af
þeim miklu og sérstæðu vin-
semdar- og virðingarmerkjum
sem opinberast í því að stjórn
Islands sendi virðulegan sendi-
boða og erindreka frá sér á árs-
þing félagsins nú, og á hátíða-
samkomurnar, sem haldnar eru
út af 25 ára afmæli félagsins.
Virðist oss að sá vinsemdar og
virðingarhugur opinberist ekki
sízt í því að stjórnin valdi til
þeirrar farar og hingaðkomu
einn hinn allra glæsilegasta og
mikilhæfasta son ísjenzku þjóð-
arinnar.
Vér biðjum félaginu og hinum
góða heiðursgesti þess, drottins
blessunar í bráð og lengd.
Með vinsemd og virðingu,
Hið ev. lút. kirkjufélag Isl.
I Vesturheimi
H. Sigmar, forseti
E. H. Fáfnis, ritari
Biskupinn af Hereford hitti
eitt sinn lávarð, sem var mjög
hrokafullur.
“Eg fer aldrei í kirkju,” sagði
lávarðurinn, “ef til vill hafið þér
veitt því eftirtekt, biskup.”
“Já, eg hefi tekið eftir því,”
svaraði biskupinn alvarlega.
“Ástæðan fyrir því,” sagði lá-
varðurinn, “er sú, að þar eru alt-
af svo margir hræsnarar.”
“Ó, látið þér það ekki hafa á-
hrif á yður,” sagði biskupinn
brosandi.. “Það er altaf nóg rúm
fyrir einn í viðbót.”
★ ★ *
Hún: “Jón, ástin mín. Engum
myndi eg leyfa að kyssa mig
svona, nema þér.”
Hann: “Eg heiti ekki Jón.”
“En ekkert er ómögulegt, sé kærleikurinn
með í verki,” sagði eg-
“Nei|” hvíslaði hann, “það segir þú satt,
“óhamingjan skeður fyrst þegar kærleikurinn
verður aflvana.”
“Þangað til nú hefir föðurleysið ekki skað-
að mig mikið,” sagði eg. “En eftir þetta er það
annað mál. Eg er heldur ekki svo gamall.”
Malluc gekk til mín, laut dálítið niður og
lagði.hendina á öxl mína.
“Dick,” sagði hann, “segðu mér satt, finst
þér í hjarta þínu að þú þarfnist mín?”
Eg flutti hendur hans frá herðum mínum
og lagði þær á brjóst mitt, og greip svo fast um
úlnliði hans að það brakaði í þeim.
“Við skulum nú sjá hvort þú getur losað
þetta tak faðir minn?” sagði eg. “Við skulum
nú reyna okkur, reyndu að losa þig.”
Hann leit spyrjandi augum á mig, og skildi
auðsæilega ekki hvað eg átti við með þessu.
Hann hafði skilið það af málrómi mínum, að
þetta var ekki spaug, og auk þess tók eg svo
fast á að hann hlaut að finna mikið til. Að síð-
ustu skildi hann samt þessa óvenjulegu hólm-
göngu áskorun, og gerði mótspyrnu eins og
ósjálfrátt. Eg gat fundið hvernig vöðvar og
sinar strengdust og hnykluðust er fingur mínir
herfust að úlnliðum hans, eins og skrúfþvingur.
Hann reyndi ekki að hnikkja að sér höndunum
með snöggu átaki, en herti á aflrauninni smám
saman eins og eg gerði. Svitinn braust fram á
enni hans og æðarnar á því þrútnuðu út svo að
það var hræðilegt að sjá.
Þessi einkennilegi bardagi, sem við háðum
þegjandi, varaði eina eða tvær mínútur. Eg
vissi að eg kvaldi hann, það var ómögulegt ann-
að með þá mótstöðu, sem hann veitti, því að það
var eins og að ætla að snúa sig lausan úr skrúfu-
klemmu. Eg var á nálum að úlnliðir hans
brotnuðu, húðin flumbraðist og fann eg hvern-
ig heitt blóðið streymdi eftir höndum mínum.
Andlit hans var ennþá rauðara og sterkar hvít-
ar tennurnar sáust gegn um opnar varirnar. Svo
gafst hann upp og var varnarlaus fangi minn.
Án þess að losa takið svo nokkru munaði, horfði
eg á hann með sigrihrósandi brosi, og ef hann
las ekki sonarástina í augum mínum var það
ekki mín sök.
“Sjáðu til pabbi,” sagði eg. “Svona ætla eg
að halda þér föstum í framtíðinni, ekki einungis
með höndunum, heldur og með hjartanu. Þú
getur talað þangað til þú ert uppgefinn, eins og
þú ert nú, þú getur rökrætt og andmælt eins
mikið og þú vilt, en þú skalt aldrei sleppa í
burtu.”
Eg slepti honum og horfði með dálítilli iðr-
un á særða hendi hans, en eg hugsa að hann hafi
ekki sjálfur tekið neitt eftir því. Tárin stóðu í
augum hans. Eg hafði gefið honum stranga
lexíu en hún var gerð af kærleika.
“Eg hefi pínt þig,” sagði eg, “og þykir mér
vænt um það. Alt er betra en sjá þig hverfa af
sjónarsviði lífs míns á ný. Eg viðurkendi þig
sem föður minn, er eg reyndi að berjast við
þessa skálka og svo kemur þú og reynir að sanna
mér að það sé rangt af þér að kannast við mig
sem son þinn. Við höfum rætt þetta nóg. Þú
hefir gert alt, sem þú gast til áð rökræða ham-
ingjuna úr hendi þinni, og mig út úr hjarta
þínu; nú væri réttara fyrir þig að hætta því-
líku fjasi, og reyna að gera hið bezta úr því, sem
fyrir höndum er. Þú getur ef þú vilt nefnt
þetta nýtt afl, sem hjálpar þér áfram, en skilur
aldrei við þig. Fanst þér það ekki þvílíkt afl
sem í mér bjó áðan?”
“Guð blessi þig, Dick. Eg trúi þér,” sagði
hann lágt. “Enginn annar maður hefði getað
haldið mér á þennan hátt.”
“Þá skaltu líta á það sem afl, sem er sterk-
ara þér,” sagði eg. “Þú getur sagt hvað sem
þú vilt, en það eru tengsli milli föður og sonar,
sem eigi er hægt að lýsa með orðum — og nú”
eg rétti handleggina í áttina til hans — “þegar
við höfum útrætt þetta mál, þá getur þú geng-
ið alla leið og játað að eg hefi rétt til að faðma
þig”
Síðar þennan dag skyngdist eg inn í her-
bergið sem Lenni lá í, og kom að Suzy óvörum,
þar sem hún var að gefa' Lenna sama meðalið
og Martha hafði með svo góðum árangri gefið
mér.
“Gættu að Suzy,” sagði eg, “þetta er sterkt
meðal handa helsærðum manni og verður að
gefast gætilega.”
“Æ, hvaða þvættingur er þetta, Dick,”
sagði Lenni. “Þetta blessaða land er nú ekki
svo afleitt eftir alt saman!”
“Svo þú ætlar þá kanske ekki að fara til
baka til Frakklands?”
“Nei, ekki eftir að eg hefi fengið þetta
heiðursmerki og leyfi til að bera það,” sagði
hann og dró Suzy að sér.
“Eg hefi fengið tvö og hugsa eg að annað
þeirra gefi mér svolítinn rétt yfir þínu heiðurs-
merki,” sagði eg.
“Það er svo sem sjálfsagt,” sagði Suzy og
kysti mig.
Næsta skiftið þegar Martha og eg gengum
niður að ströndinni tíl að fá okkur morgun-
baðið, staðnæmdumst við hjá klettunum, horfð-
um og eftirvæningarfull út á hafið, horfðum
síðan hlægjandi hvert á annað.
“Mér þætti gaman að vita eftir hverju við
getum vonast næst?” sagði Martha.
“Ekki neinu illu,” svaraið hún. “Neptun-
us hefir verið okkur náðugur. En stundum
hefir hann gert mig illa hrædda á þessari
strönd. Hérna hitfi eg Malluc í fyrsta skiftið,
og hérna vorum við næstum druknuð við
björgunar tilraun, hér var Jeannat dreginn í
land, hérna fann eg þig næstum dauðan.”
“En samt finst mér við ekkert þurfum að
óttast frá Neptunusi,” sagði eg. Hann hjálp-
aði mér vel og hann sá fyrir Balton, sem var
stærsti greiði, sem hugsast gat, ekki einungis
fyrir okkur heldur og þjóðfélagið yfirhöfuð og
svo að við nú ekki gleymum pabba.”
“Mér þykir gaman að heyra þig segja þetta
orð,” sagði Martha lágt.
“Eg elska það, Martha,” sagði eg.
“Þetta er alt svo dásamlegt, Dick. Ef eg
væri heiðin skyldi eg reisa svolítið musteri —-
og syngja þar sálma hafgyðjunni til heiðurs.
Eg gat heyrt röddina hennar í fyrsta skiftið,
sem eg kysti þig.”
“Já, sá gamli höfðingi hefir ekki yfir neinu
að kvarta. Hvern morgun leyfi eg honum að
faðma hina yndislegu brúði mína, betur get eg
varla gert.”
Við stungum okkur svo í hafið og syntum
rösklega og er við vorum komin í land sátum
við um stund og horfðum á leik báranna. Alt í
einu sagði Martha:
“Hvernig finst þér að eiga föður?”
“Það svalar gamalli, óuppfyltri þrá, ástin
mín,” svaraði eg. “En einkennilegast finst mér
það samt, að mér virðist þetta ekkert sem hefir
nýlega hlotnast mér.”
“Hann sagði mér frá þessari merkilegu að-
ferð, sem þú hafðir til að fá kröfur þínar viður-
kendar,” sagði Martha. “Hvernig í ósköpunum
datt þér í hug að fara þannig að?”
“Orð duga stundum ekki,” sagði eg. “Eg
er heldur enginn mælskumaður, og Malluc, eg
á við að pabbi, mundi hafa hrætt sálina út úr
líkamanum ef hann hefði mátt ráða. Það er
ekkert sem drepur jafn skjótt tilfinningar og
það að gera um þær heimspekilegar bollalegg-
ingar. Hann er ekki ennþá losnaður við þau
andlegu áhrif, sem hann varð fyrir í Þýzkalandi,
áhrif af andlegri stefnu, sem ekkert vildi hafa
með mannlegar tilfinningar að gera. 1 honum
hafa þessar andstæðu stefnur barist og það hefir
aftur haft skaðleg áhrif á hið meðfædda sér-
vitringseðli hans.”
“Þú getur nú ekki kallað hann reglulega
sérvitran,” sagði Martha. “Alt sem hann gerir
er mjög skynsamlegt með ráðstöfun og viti.”
“Já, en það er þrátt fyrir, en ekki vegna
röksemdafærslu hans. Hann snýst í hring á
reglubundin og óreglubundin hátt í senn til að
ná niðurstöðu sem hann hefir ákveðið fyrir-
fram. Hann gengur í óreglulegan hring og
stundum til hliðar og reynir í öfugar áttir að ná
settu marki.”*
“Hættu, hættu!” sagði Martha. “Geturðu
ekki séð hversu mjög þú líkist honum, Dick?
Ó, nei, þú getur auðvitað ekki séð það! Nú,
það getur verið að hann sé sérvitur, en hann er
ástúðlegur.”
“Ástúðlegur og sérvitur,” sagði eg sam-
þykkjandi. “Þrátt fyrir allar sínar vísinda
hugleiðingar er hann eins og fljótfær og hjarta-
hlýr drengur. Eg elska hann bókstaflega.”
“Og hann dáist að þér,” sagði Martha.
“Hann safði mér, að hann héldi að hjarta sitt
mundi springa, er hann sá þig í fyrsta skiftið,
daginn sem hann Abner frændi gekk í kring
með pílviðargreinina, en hann getur aldrei fyr-
irgefið sér að hafa vanrækt þig svona lengi.”
“Það er ennþá tími til að bæta úr því,”
sagði eg.
“Það sagði eg líka,” sagði Martha, “og á eg
að segja þér hverju hann svaraði?”
Hún hikaði og roðnaði dálítið.
“Það er ekki nauðsynlegt ungfrú gráeygð,”
sagði eg. “Eg get getið til þess. Hann sagði að
hann vonaðist til að geta látið föðurást sína
njóta sín á næstu kynslóðinni — eða eitthvað í
þá átt.”
“Já, og við verðum ekki ein um það,” hvísl-
aði Martha.
“Nei, það er rétt,” sagði eg, “við skulum
ekki gleyma skyldum Lenna og Suzy í þeim
efnum. Þetta lítur alt vel út.”
Faðir minn var kominn í ljós milli klett-
anna og veifaði okkur. Eg stóð upp og hjálpaði
Mörthu á fætur og gengum við bæði á móti
honum. Hún rétti honum hendina, sem hann
bar upp að vörum sínum er hann leit á mig
með tárin í augunum.
“Dick,” sagði hann, “hvenær getum við
nokkurntíma unnið til að eiga aðra eins dóttur
og konu?”
“Það getum við aldrei,” svaraði eg. “En ef
við byrjum strax, og reynum eins vel og við
getum alla æfi, þá getum við kanske nálgast
takmarkið.”
“Þú hefir rétt fyrir þér sonur minn,” sagði
Malluc. “Stefnum áfram. Það verðum við öll
að gera og aldrei þreytast við.
----ENDIR-----