Heimskringla - 16.08.1944, Page 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 16. ÁGÚST 1944
ARNARHREIÐRIÐ

“En það hljóta að vera undantekningar,”
sagði hún, “ef tvær manneskjur elska hvor aðra
og eitthvað sameiginlegt-----”
Hann hristi höfuðið.
“Mennirnir elska ekki hvorir aðra. Lífið
er svct sundrandi nú á tímum — það er svo
margt, sem menn eiga kost á að aðhyllast, að
það er ómögulegt að einangra ástina á einu
atriði. Þessir síðustu tímar eru háðung og
skapmynd af ástinni.”
Þau þögðu langa lengi. Ekkert rauf kyrðina,
sem þau bæði mintust sem þeirrar djúpu kyrð-
ar, er stundum er á undan ofviðri.
Og skyndilega var þögnin rofin. Hávaði
heyrðist í dyrunum, sem voru opnaðar skyndi-
lega og svo lokað. Raddir í forsalnum og svo
létt, hröð spor á borðstofugólfinu. Þau horfðu
bæði að dyrahenginu í mestu eftirvæntingu.
Svo var því svift til hliðar og hávaxin, dökk-
hærð kona í svartri kápu stóð í dyrunum.
Hún stóð þar stundarkorn og virtust hin
tindrandi svörtu augu henanr sjá alt, sem þar
var að sjá á svipstundu. Hún sá Helenu fagra
og brosandi og ennþá fegurri vegna hins nýja
áhuga, sem hún hafði eignast, hún sá manninn,
hvernig andlit hans tindraði af vitsmunum og
las í hinum dökku augum hans þær tilfinningar,
sem hann bar í brjósti. Hún fann ilminn af
egypsku vindlingunum, sá hina tvo stóla fyrir
framan eldinn — ekkert fór fram hjá eftirtekt
hennar. En það virtist alt auka á reiði hennar.
Því hún var reið. Hún skalf af reiði og rödd
hennar skalf af heift er hún tók til máls. En
það var hvorki reiði hennar né hin ógnandi
framkoma, sem lét þau hörfa frá henni, heldur
hversu hún var nauðalík hinum myrta Sir
Geoffrey Kynaston.
“Helen!” æpti hún, “mér hefir verið sagt
það, en eg vildi ekki trúa því fyr, en eg sæi það
með mínum eigin augum.”
Helen reis á fætur. Hún var náföl en bar
höfuðið hátt.
“Þú talar í glósum Rachel,” sagði hún, “eg
skil þig ekki.”
“Skilur þú mig ekki? Hlustaðu þá á og eg
skal útskýra þetta fyrir þér. Þú varst trúlofuð
honum bróður mínum. Eg kem hingað, svo að
segja frá jarðarförinni hans — og hitti þig á-
samt — morðingja hans. Helen, eg er alveg í
forundrun yfir því að þú skulir ekki deyja af
sneypu.”
“Morðingja hans!” Andlit hennar var ná-
fölt og einnig varir hennar, og henni fanst
stofan hringsnúast. En hún þurfti ekki nema
að líta á hann til að öðlast hugrekkið á ný.
Hann stóð rólegur við hlið hennar og horfði á
Rachel Kynaston. Þótt hann fölur væri sáust
engin svipbrigði í andliti hans.
“Það er lýgi,” sagði hún tígulega, “spurðu
hann að því sjálf.”
“Spyrja hann — já!” Hún sneri sér að
honum og augu hennar loguðu af heift eins og í
ljónynju. “Hann skal fá að heyra hvað eg hefi
að segja, og sjáðu svo hvort hann vogar að neita
því! Eruð það ekki þér, sem eltuð hann borg úr
borg um heim allan og reynduð að ná lífi hans?
Eruð það ekki þér sem hafið barist við hann og
særst og unnið eið að því að hata hann alla æfi,
og jarða fyrst hatúr yðar í gröf hans. Lítið á
mig maður, ef þér þorið, og segið mér svo hvort
það voruð ekki þér, sem reynduð að ná lífi hans
í Vínarborg, og hvort það voruð ekki þér, sem
börðust við hann í Boulogne? Ó, eg þekki yður,
það eruð þér! Og þér komuð hingað til að fá
tækifæri til að myrða hann! Hann var myrtur
og þér eruð maðurinn, sem gat gert það! Og eg
ætti að spyrja yður hvort þér séuð sekur? Þess
þarfnast ekki. Getur nokkur manneskja með
fullu viti, sem þekkir sögu yðar, efast um það?
En svarið mér ef þér getið! Horfist í augu við
mig og látið mig heyra hvernig þér ljúgið, ef þér
getið! Segið mér að þér vitið ekkert um dauða
bróður míns!”
Hann stóð eins og marmaramynd á meðan
hún ruddi úr sér þessari ofsalegu ákæru. En
þegar hún um síðir þagnaði gat hann engu orði
komið upp.
Sigurhrós ljómaði í augum hennar. Hún
reikaði tvö spor til baka, studdi sig við borðið,
studdi hendinni í hjarta stað.
“Sjáðu Helen,” hrópaði hún, “er þetta
vottur um sakleysi? Æ, góði guð, gefðu mér
krafta til að halda áfram — eg verð að tala við
Mr. Thurwell — segja honum alt — hann skal
gefa út handtöku skipunina — æ!”
Hún æpti upp yfir sig svo að bergmálaði í
allri höllinni.
Mr. Thurwell og allir þjónarnir komu
hlaupandi. Á miðju gólfinu lá Rachel Kyna-
ston og baðaði handleggjunum eins og óð væri.
Helen kraup við hlið hennar, og Mr. Brown
hafði dregið sig lítið eitt í hlé, og vissi ekki
hvort að hann ætti að fara eða vera.
“Helen,” hvíslaði hún þreytulega. “Eg er
að deyja. Sverðu mér að þú skulir hefna dauða
Geoffreys. Maðurinn þarna myrti hann —
hann heitir — hann heitir----”
Þau þyrptust öll að henni, en hún band-
aði þeim frá sér, greip um handlegg Helenar og
dró hana að sér.
Hendin losnaði, og Helen reikaði og féll í
faðm föður síns.
“Hún hefir fallið í yfirlið,” hvíslaði einn
þjónninn.
En Rachel Kynaston var dáin.
11. Kap. — Levy og sonur, leyniiögreglumenn.
“Nokkuð nýtt í bréfunum, gamli minn?”
“Ekki ennþá, Bensi,” svaraði lítill, gamall
maður, sem opnaði með mikilli nákvæmni hlaða
af sendibréfum og las þau með mikilli ná-
kvæmni, og raðaði þeim svo í sérstaka stafla.
“En bíddu nú við þangað til eg er búinn að lesa
þau — nei — þetta lætur vel í eyrum — við
höfum gæfuna með okkur í dag, drengur minn.”
Benjamín horfði yfir öxl föður síns og las
bréfið, sém var stutt og á þessa leið:
Thurwell Höll, þriðjudag
Mér hefir verið ráðlagt að snúa mér til
félags yðar með málefni, sem krefst góðs
leynilögreglu manns og verður hann að
hafa gætni og lægni. Eg kem til London á
morgun og verð á skrifstofu yðar kl. hálf
ellefu. Gerið þá svo Vel og verið þar til
viðtals.
Helen Thurwell.
Mr. Levy eldri strauk hökuna íbygginn og
starði á son sinn.
“Eg hugsa að eitthvað geti orðið úr þessu,
hvað heldur þú Bensi? Thurwell höll — það
hljómar vel. Þarna getur maður unnið sér inn
skildinga!”
Benjamín horfði hugsandi á undirskrift
bréfsins.
“Thurwell — Thurwell! Hvar í ósköpun-
um hefi eg heyrt um það nýlega — í nafni spá-
mannsins — nú veit eg það,” hann þaut upp. —
“Pabbi við höfum fallið í lukkupottinn! Loksins
höfum við náð í hepnina!”
Hann varð svo himin lifandi glaður að hann
gleymdi hversu ellin er hrum, og barði föður
sinn hylmingshögg á bakið svo að gleraugun
duttu næstum af nefninu á karlinum.
“Hættu þessum heimskulátum Bensi,”
stundi hann hálf hræddur, “eg vil ekki hafa
það. Þú varst nærri búinn að beinbrjóta hann
föður þinn, og hefðir þú gert það, hefði eg dregið
lækniskostnaðinn frá mánaðarkaupinu þínu —
en hvað segir þú um bréfið?”
Mr. Benjamin gekk fram og aftur um
gólfið með hendurnar í vösunum og blístraði
lágt. Þegar faðir hans hafði lokið kveinstöfum
sínum staðnæmdist hann fyrir framan hann.
“Fyrirgefðu mér, gamli minn. Þetta var
óviljandi. Minnist þú ekki að hafa heyrt nafnið
Thurwell nýlega?”
Mr. Levy hinn eldri hristi höfuðið.
“Eg er hræddur um að minni mitt sé farið
að láta sig, Bensi minn, mér finst eg kannast
við nafnið, en samt get eg ómögulega komið því
fyrir mig. Segðu mér um þetta drengur minn.”
“Kynaston morðið. Það gerðist á Thur-
well landareigninni. Sir Geoffrey Kynaston
var trúlofaður Miss Thurwell, og hún var ein
af þeim, sem fann hann.”
“Pa, nú man eg það,” sagði gamli maður-
inn, “og morðinginn fanst aldrei, eða hvað?”
“Nei, en þetta mál hefir vakið mikinn á-
huga minn,” svaráði Benjamín. “Það er eitt-
hvað leyndardómsfult við það. Eg man hvert
einasta atriði þess — það kemur sér líka vel nú.”
“Hún kemur sjálfsagt til að fá hjálp hjá
okkur — þarna kemur hún!” Vagn hafði stans-
að fyrir utan húsið, og Mr. Benjamín hafði
ekki þurft nema að skygnast út um gluggann
til að sjá að stúlka steig út úr vagninum. Á
næsta augnabliki þaut hann að skrifborðinu og
settist við að skrifa í óða önn.
“Pabbi,” sagði hann án þess að líta upp,
“láttu mig um þetta mál, þeyrir þú það. Eg
þekki það alt saman út í hörgul. Segið þér að
kona vilji tala við okkur, Morrison — já, vísið
hénni strax inn.”
12. Kap. — Sonur, er var sananrleg perla.
Þetta var í fyrsta skiftið á æfinni, sem
Helen tók sér nokkuð mikilvægt fyrir hendur
án þess að ráðfæra sig við föður sinn eða láta
hann vita um það. Hún hafði miklar áhyggjur,
og hin síðustu orð Rachel Kynaston voru henni
mikil byrði. Hún gat ekki gleymt þeim. Það
gat ekki komið til neinna mála að snúa sér til
föður síns um hjálp. Hún vissi fyrirfram hvað
hann mundi segja. Álit hans á hlutverki kven-
fólksins í heiminum var gamaldags, og ákvað
að það hlutverk væri á heimilinu og hvergi
annarstaðar. Hann hefði kanske tekið þetta að
sér sjálfur, en hún vissi að það yrði aðeins
hálfgert. Hún vissi hvernig hann leit á málið,
Rachel Kyn^ston hafði verið í svo æstu skapi
að hún var hálf brjáluð — hin síðustu orð
hennar óráðshjal. En hún gat samt ekki gleymt
þeim eða þeirri ábyrgð, sem þau lögðu henni á
herðar, og hvíldu á henni eins og farg. Hún
varð nú að hjálpa sér sjálf án vitundar föður
síns, ef hún ætti ekki að bregðast síðustu bæn
hinnar dánu stúlku. Hún ákvað því að ráðast
í þetta fyrirtæki, .þótt það væri með hálfum
huga.
Henni var strax vísað inn til Levy og sonar.
Þótt hún væri hrædd, sá hún samt strax
hvernig þar var umhorfs. Hún sá fátæklegt
herbergi, sem var eftirtektaverðast vegna þess
hversu dimt það var. í hægindastól sat gamall
maður, lítill vexti og gráhærður. Hann stóð
strax á fötur til að taka á móti henni, en lítið
eitt lengra burtu sat ungur maður og skrifaði
eins og hann ætti lífið að leysa. Þótt ekki væri
þungbúið loft úti, þá voru rúðurnar svo skitnar
og litlar að dagsljósið komst ekki inn um þær, og
var því gasljós í stofunni.
Mr. Levy hneigði sig og bauð henni sæti.
“Þér munuð vera Miss Thurwell, hugsa
eg,” sagði hann kurteislega.
Ungfrúin hneigði sig en lyfti ekki slæðunni
sem var mjög þétt.
“Við fengum bréf frá yður í morgun,”
bætti hann við.
“Já, samkvæmt því er eg hér komin,” svar-
aði hún.
Byrjunin var örðug. Mundi það vera skyn-
samlegt af henni að fara þangað þarna? Voru
þetta ekki misgrip? Dugði ekki að fara til yfir-
valdanna og heita verðlaunum? Á þessu augna-
bliði langaði hana helzt til að hafa sig í burtu.
En í þessum svifum sýndi yngri félaginn
hvað í honum bjó af lipurmensku og lægni.
Hann lagði rólega frá sér pennann, sneri sér í
áttina til hennar ög tók til máls.
“Oss skildist af bréfi yðar, Miss Thurwell,
að yður langaði til að ráðfæra yður við okkur
viðvíkjandi morði Sir Geoffreys Kynaston.”
Helen varð svo forviða, að hún mátti engu
orði upp koma, svo að ræðumaður hélt áfram:
“Já, það var það, sem eg hélt. Sjáið þér til,
Miss Thurwell, okkur er trúað fyrir svo mörg-
um málum, og án þess að hrósa okkur er mér
óhætt að segja að við höfum greitt úr þeim
flestum. Er það ekki satt, pabbi?”
“Jú, algerlega dagsatt, Benjamín.”
“En hvað eg vildi sagt hafa, Miss Thurwell,
þá byggist þessi hepni okkar á því að skjól-
stæðingar okkar hafa sýnt okkur fult traust, og
trúað okkur fyrir öllu. Á þetta leggjum við
aðal áherzluna. Það segir sig svo sem sjálft,
að alt sem okkur er trúað fyrir er okkur heilagt
leyndarmál. En við verðum að fá að vita alla
málavexti.”
“Eg skal gjarnan segja ykkur alt,” svaraði
hún rólega. “Eg þarf engu að leyna.”
Mr. Benjamín hneigði sig til merkis um, að
það væri alveg ágætt og sagði:
“Við viljum heldur ekki leyna yður neinu,
og nú langar okkur að vita hversvegna þér hafið
snúið yður til okkar í stað réttra yfirvalda.”
“Yfirvöldin hafa haft málið með höndum í
meira en tvo mánuði, og hefir ekkert orðið á-
gengt. Mig langar til að útkljá málið, og er
sem vonlegt er orðin óþolinmóð. Yfirvöldin
þurfa í svo mörgu að snúast. Borgi eg yður vel,
býst eg við að þér verjið öllum yðar tíma til að
komast að hinu sanna í þessum efnum?”
“Auðvitað,” svaraði yngri félaginn alvar-
lega og faðir hans sagði hið sama.
“Nú hafið þér greitt úr þessari spurningu
algerlega og fullnægjandi, Miss Thurwell, og
þakka eg yður fyrir hreinskilnina.
“Eg býst við að þér óskið að eg segi yður frá
upphafi alla söguna?” spurði hún og hrollur fór
um hana.
“Ekki nema að eitthvað nýtt hafi komið
fyrir. Eg þekki alt málið til fullnustu.”
Helen horfði á hann forviða.
“Þér hafið lesið um það?”
“Já, slíkar fréttir vekja auðvitað áhuga
okkar, en þessi sérstaklega vegna þess, að eg sá
strax að lögreglan var á rangri leið.”
“Hvað álítið þér þá um málið?”
“Aðeins þetta, að lögreglan hefði getað
sparað sér ómakið að halda vörð við hafnir og
járnbrautarstöðvar. Morðið var ekki framið af
augnabliks hugsun af manni, sem forðaði sér svo
eins fljótt og auðið var. Ef eg á að taka þetta
mál að mér verð eg að fá nöfp og heimilisfang
allra, sem þarna búa í grendinni, en sérstaklega
verð eg að fá eins miklar upplýsingar og unt er
um Mr. Bernard Brown, sem býr í Arnarhreiðr-
inu.”
Hún hrökk við og fann að hann tók eftir því.
“Enn þá ein sþurning, Miss Thurwell og það
er þýðingarmikil spurning,” hann horfði á hana
rannsakandi, “grunið þér nokkurn?”
“Já.”
Svarið kom án nokkurrar dvalar.
Eldri Levy teygði fram álkuna, yngri Levy
lét sér hvergi bregða.
“Hvern?” spurði hann.
“Mr. Brown.”
Mr. Benjamín ritaði fáeinar línur á bréf-
miða. Hefði Helen séð það, mundi hana hafa
furðað mjög á því, því að þótt rödd hennar væri
lág hafði hún þó svarað hiklaust. Hann ritaði
þetta á blaðið:

%
“Rannsaka hvort nokkur kunningskap-
ur er á milli Mr. Brown og Miss T. Sýndi
mikla geðshræringu þegar hún sagði frá
grun sínUm.”
“Hafið þér nokkuð á móti því að segja mér
frá ástæðum yðar fyrir þessum grun?” spurði
hann.
Hún sagði frá því eins og hún þyldi upp
utan að lærða lexíu.
“Mr. Brown kom í bygðina um sama leyti
og Sir Geoffrey kom heim. Þeir höfðu fundist
fyr og virtust vera óvinir---”
“Hvernig vitið þér það?” spurði Benjamín.
Hún sagði honum, að Mr. Brown hefði játað
það sjálfur, og sagði honum einnig frá uppi-
standinu, sem gerst hafði áður en Rachel Kyna-
ston hafði dáið svona snögglega.
“Hafið þér fleiri ástæður?”
“Hann virtist vera í mjög mikilli geðshrær-
ingu þegar hann kom þar að, sem líkið lá. Hann
kom beint að heiman og samkvæmt legu heim-
ilis hans, gat hann vel hafa framið morðið án
þess að nokkur sæi hann, farið svo heim á eftir.
Það var auðveldara fyrir hann að fremja það en
nokkurn annan.”
Feðgarnir litu hvor á annan.
“Getið þér sagt mér nokkuð um fjölskyldu
hans?” bætti hann við.
Hún hristi höfuðið.
“Við þektum alls ekkert til hans þegar
hann kom og hann hefir aldrei sagt neitt um
sjálfan sig.”
“En hann er leiguliði föður yðar?”
“Já.”
“Hann hlýtur þá að hafa gefið föður yðar
einhverjar upplýsingar um sjálfan sig, hugsa
eg?”
“Heimildir hans voru bankastjórinn hans
og lögmaðurinn hans.”
“Vitið þér hvað þeir heita?”
“Bankamaðurinn heitir Greyson en lög-
maðurinn Chubert.”
Mr. Benjamín ritaði niður nöfnin.
“Getið þér ekki sagt okkur neitt 'meira,
Miss Thurwell?” spurði hann.
“Eitt atriði vakti um tíma grunsemd mína,”
svaraði hún hæglátlega. “Líkið var flutt til
heimilis Mr. Browns, og eg stóð þar úti í gang-
inum og beið þar eftir föður mínum. Eg býst
við að eg hafi þá þegar grunað Mr. Brown, því
að eg notaði tækifærið til að litast um í dagstofu
hans. Það var auðvitað ekki rétt,” bætti hún
við, “en eg var úrvinda af geðshræringu, og
hefði eins og á stóð gert hvað sem var til að
leiða sannleikann í ljós.”
“Það var ekki nema eðlilegt,” sagði eldri
Levy, sem lengi hafði beðið tækifæris að leggja
orð í belg.
Sonur hans lét ekki svo lítið að veita þessu
innskoti eftirtekt, og Helen bætti við:
“Það sem eg sá hefir kanske enga þýðingu,
en samt ætla eg að segja yður frá því. Glugginn
stóð opinn og blöðin á runnunum voru vot af
vatni. 1 horni stofunnar stóð tóm þvottaskál
og hjá henni bókahlaði. Þær voru þar ef til
vill af hendingu en mér fanst að vel gæti verið
að hann hefði verið settur þar til að hylja
eitthvað — kanske blóðblett á gólfinu. Áður
en e§ gat flutt hann til til að ganga úr skugga um
grun minn, var komið að mér.”
“Var það Mr. Brown?”
“Já, og Sir Allan Beaumerville.”
“Fanst yður nokkur hræðslusvipur á and-
liti hans er hann sá yður þarna?”
“Nei, hreint enginn. Hann var bara undr-
andi, sem ekki var nema alveg eðlilegt. Það
var alls enga hræðslu á honum að sjá.”
Mr. Benjamín sneri sér ásamt stólnum, sem
hann sat í.
“Nú er aðeins eftir að koma sér saman um
kaupskilmálana,” sagði hann. “Eruð þér reiðu-
búnar, Miss Thurwell, að verja allmiklu fé til
þessara rannsókna?”
“Já, sé það nauðsynlegt.”
“Gott er það. Þá skal eg í skyndi hripa upp
samninginn. Við höfum njósnara í París, Vín-
arborg, Venedig og öðrum borgum, sem eg skal
við fyrsta tækifæri láta rannsaka æfiferil Sir
Geoffreys Kynastons erlendis. Sjálfur mun eg
hér í London fá upplýsingar um Mr. Brown, og
á morgun get eg farið til Thurwell og látast
vera eitthvað, sem þér getið ráðið hvað skuli
vera.”
“Ef þér kunnið eitthvað í bókfærslu þá get
eg sjálfsagt útvegað yður vinnu á herragarðs-
skrifstofunni.”
“Það er ágætt. En skilmálar mínir eru
þessir: Þér borgið nú þegar tvö hundruð pund
til agenta okkar erlendis, en mér og föður mín-
um fjörutíu pund á viku. Ef við höfum ekki að
ári liðnu leyst þessa gátu, borgum við yður til
baka tuttugu prósent af þessari upphæð. Ef við
aftur á móti ráðum hana, borgið þér okkur
fimm hundruð pund aukreitis. Gangið þér að
þessum skilmálum?”
“Já.”
Mr. Benjamín ritaði fljótlega nokkrar línur
p blað og rétti henni það svo.
“Máske þér viljið þá gera svo vel og rita
nafn yðar undir þetta?”