Heimskringla - 06.12.1944, Side 4

4. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 6. DES. 1944
Í^cimskringla
(StofnuB lSSt)
Kemur út á hverjum miðvikudegi.
Eigendur: THE VIKING PRESS LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg — Talsimi 86 537
Verð blaðsins er $3.00 árgangurinn, borgist íyrirfram.
Allar borganir sendist: THE VIKING PRESS LTD.
öll viðskiftabréf blaðinu aðlútandi sendist:
Manager J. B. SKAPTASON, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFAN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Advertising Manager: P. S. PÁLSSON
"Heimskringla" is published by and printed by
THE VIKING PRESS LIMITED
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man. — Telephone 86 537
WINNIPEG, 6. DES. 1944
Eggert Stefánsson syngur
Eins og auglýst er á öðrum stað í þessu blaði, syngur Eggert
Stefánsson næstkomandi miðvikudag í Winnipeg.
Það er engum dulið, að koma Eggerts hingað er mikill við-
burður á meðal Vestur-lslendinga. Við höfum ekki um nokkur
ár átt því láni að fagna, að hafa verið heimsóttir af víðkunnum
íslenzkum listasöngvurum, er sungið hafa hjá okkur, eða eklú
síðan frú María Markan Östlund var hér nyrðra. Við gleymum
aldrei heimsókn slíkra gesta. Minningarnar um þá og list þeirra
lifa í brjóstum okkar og kasta óendanlega geislum gleði á braut
okkar. Listin er eign Islendinga sem annara marína og fram-
sóknaraflið í öllu því, er að eiginlegum þroska lítur, þrátt fyrir
það þó aðrir guðir séu stundum meira dýrkaðir, ekki sízt dollara •
guðinn.
Á þetta hefir lengi ekkert mint mann betur, en viðtal ný-
lega við Eggert Stefánsson söngvara. Hann hefir um mörg ár
verið að athuga hvað í gömlum íslenzkum söng felst og hvort.
að þar sé ekki fólgið eitt af listaverðmætum íslenzkrar þjóðar. í
stuttu máli frá sagt, hefir hann sannfærst um að svo sé. “Eg hefi
fundið í gömlum sálmum list og fegurð, sem meira listmenning-
arlegt gildi hefir, en menn hefir dreymt um og sem eg hefi reynt
að benda á og vildi, að hægt væri að kveða inn í íslenzka þjóð.
Það eru ekki einungis lögin, heldur einnig hin dásamlegu orð,
sem þar eru sögð, sem svo meistaralega mynda trausta og óveila
listheild. Samt var þjóðin að kyrja í kirkjum sínum útlend lög
mikið af nítjándu öldinni, einhvern svokallaðan modernisma, sem
oft og tíðum skorti bæði merg og blóð og stuðlaði að því að við
gleymdum sjálfum okkur.”
Eitthvað þessu líkt mælti Eggert. Sézt og einnig af vali söng-
skránnar á samkomunni næstkomandi miðvikudag, að hann lætur
ekki sitja við orðin tóm. Hann ætlar með söng sínum, að gefa
sýnishorn af þessu. Og gat hann nokkuð skemtilegra boðið okkur
en þetta?
Að þessu lýtur nokkuð af fyrri hluta söngskránnar og er- þar
á meðal Nýársbæn eftir Hallgrím Pétursson. Seinni hlutinn eru
vísur og ljóð og er þar meðal annars að finna “Sverrir konung”,
með lagi Sveinbj. Sveinbjörnssonar, Á Sprendisandi eftir Grím
Thomsen o. fl.
Það mun alveg óvíst að Eggert Stefansson syngi hér aftur.
Hann kom hingað frá störfum sem hann hefir að sinna í New
York í heimsókn til skyldmenna og að finna gamla kunningja.
Islendingar hér ættu ekki að láta tækifærið sem þarna gefst til
að hlýða á hann sér úr greipum ganga.
landi 135,000 borgarar heima
fyrir orðið fyrir slysum af
sprengjuárásum og af þeim hafa
57,298 dáið.
Hvernig Bretar gátu eins og á
stóð framleitt eins mikið og raun
er á, er manni ráðgáta. Það
þurfti á hug og dug að halda til
þess. Það þurfti einnig að skipu-
leggja þetta starf heima fyrir
alveg eins og í stríðinu, enda
virðist aldrei hafa skeikað með
það, að hver borgari vissi hvað
gera þyrfti. Frá nýlendum
Breta kom lið til vígvallanna, en
að Canada undanskildu, var
erfitt að gera það út heiman að.
Canada gerði og meira en að búa
sína hermenn út. Það hefir stutt
Bretland með vörugjöfum. Er
enginn efi á, að Bretar hafa þurft
á því að halda.
Það hefir stundum verið að
því vikið, að þessi vörugjöf til
Bretlands sé mikil og að Canada
megi ekki við henni. En þegar
litið er á hvernig á Rtendur,
mundu færri halda því fram í
alvöru. Þó Bretar þiggi vöruna
nú, eru þeir, sem þjóð, stoltir, og
þeir munu, þó erfitt eigi með að
sýna það, sem stendur, á þetta
líta, sem bráðabirgðar-aðstoð, er
beri að endurgjalda. Þeir munu
á það líta sem skuld, þó Canada
ætlist ekki til þess og neitaði að
það nokkru sinni kæmi leigu-
láns skilmálunum við.
Og hvað sem um það er, eiga
Bretar nú framundan svo mikið
I verkefni, að þeir eiga alla þá
aðstoð skilið, sem hægt er að
veita þeim. Nái England sér
J ekki eftir þetta stríð, er það ekki1
I heiminum neinn hagur. Rétti1
það að einhverju leyti við, á það, I
ef til vill, enn eftir að standa á
verði, er frelsi og æðri hugsjón-
um manna er í voða stefnt.
—(Lauslega þýttj.
JÚGÓSLAVÍA HIN NÝJA
BRETAR OG STRÍÐIÐ
Það var rétt af brezku stjórn-
inni að draga tjaldið frá og lofa
almenningi að sjá sannleikann
um það, hvað þetta ægilega stríð
hefir kostað brezku þjóðina. —
Skýrslurnar um hvað Bretland
hefir gert og hvað þjóðin hefir
þolað, j/ekja athygli hvers
manns. Sum afrekin eru svo stór
að ótrúleg virðast. En stað-
reyndin um það hve mörg heim-
ili hafa eyðilagst og hvað marg-
ir af borgurum landsins hafa
týnt lífi og meiðst, verða þó
Canadamönnum minnisstæðust.
Það hefir ekki eins mikið verið á
orði hvað Bretar hafi verið að
gera, síðan samherjar þeirra
tóku síðari stríðsárin höndum
saman við þá. Ummæli Mr.
Brackens um hvernig Bretar hafi
barist og varist í þessu stríði,
minna heiminn aftur á þá tíma,
þegar Brezka ríkið stóð eitt uppi
til varnar hinum öfluga óvini.
Það minnir heiminn einnig á
hvaða skuld hann er í við þessa
huguðu þjóð, sem ekki er nú
nema 47 miljón manna, en s'em
velli hélt samt veturinn svarta
1940 til 1941.
Eitt brezkt heimili af hverjum
þremur var að einhverju leyti
fyrir skemdum. En yfir 200,000
voru lögð í rústir svo að snefill
sást ekki eftir af. Þúsundir fleiri
húsa voru allmikið skemd, en
sem tylt hefir verið upp aftur
sem bráðabirgða skýlum, þar til
að stríði loknu. Hvernig getum
við í Canada gert okkur grein
fyrir þessu? Hvernig getum
við, sem ekki höfum heyrt eina!
einustu sprengju falla, sem ekki
höfum séð eitt einasta sprengju-
flugfar óvinanna sveima um í
| loftinu yfir höfðum okkar, —
hvernig getum við skilið hvernig
stríðið hefir leikið England? —
Svarið er, að við getum ekki
gert okkur grein fyrir hinum
bitra veruleika nema að örlitlu
leyti.
Nokkrar þúsundir af 11,500,-
000 íbúum Canada, hafa verið
sendar til eins eða annars staðar
til að takast á hendur vopna-
framleiðslu eða hernaðarstörf.
Á Bretlandi hafa 22 miljónir
manna verið kvaddar til svipaðr-
ar starfsemi, eða helmingur þjóð-
arinnar. Þetta hefir tekið í
taugarnar. Áhrifin af þessu á
friðsælt lífsstarf dyljast ekki.
Samt sem áður er ekki að finna
neina tilslökun á framleiðslunni,
eins og Mr. Bracken sýnir hana.
Meðan svona stóð á, komu Bret-
ar í verk að smíða 774 herskip,
af stærri tegund, yfir 100,000
flugför; voru 10,000 af þeim
stórsprengju flugför. Af flutn-
ingaskipum smíðuðu þeir svo
mörg, að 4>/4 miljón smálesta
nemur til samans.
Meðan að þessu var unnið
heima fyrir, áttu menn á hverri
stundu á hættu sprengjuárás.
Dauðinn vofði sífelt yfir. Skýrsl-
ur um mannfall Canada í stríð-
inu, sem birtar voru síðast liðna
viku, sýna, að á fimm árum
stríðsins hafa 26,212 menn fallið
og að 70,000 hafa tapast. Þetta
er upp til september mánaðar á
þessu ári. Það er ekki svo að
skilja að á þetta sé bætandi. En
á þessum sama tíma hafa^ Eng-
Nýtt Balkan-ríki er nú í smíð-
um — Sambandsríki Júgóslavíu
— eftir frétt að dæma s. 1. viku
frá Moskvu.
Byrjar nýr kapítuli með þessu
í sögu Balkan-ríkjanna og Ev-
rópu.
Það er tæpur mánuður síðan
rauði herinn kom til Belgrade.
Þar tóku á móti þeim drengir á
götunum í hermannabúningum,
úr Partisan flokkinum, er báru
veifur, með rauðri stjörnu, ham-
ar og sigð. Stórar myndir
störðu frá hverjum búðarglugga
af þeim Stalin og Tito. Litlu
síðar héldu hópar gráklæddra
hermanna frá Rússlandi í áttina
norður að víglínum Ungverja-
j lands í bandarískum leiguláns-
vögnum, en á undan þeim flugu
irússneskar Stormovik og Yak
flugvélar.
Við dyr konungshallarinnar
stóð flokkur hermanna og ridd-
araliðs, en höllin var nú mann-
laus, og ekki annað en tákn, er
minti á aðra tíma. Ungi konung-
urinn, Pétur,- sem er útlagi í
London, mun tæplega þangað
! koma. Drengir og stúlkur úr
serbneska æskulýðsfélaginu, sem
er svarinn óvinur fasista, sögðu:
“Við höfum ekkert með Pétur
að gera, við viljum Tito”. Orð
Titos voru: “Hinar gömlu deilur
Balkkan-þjóðanna, skulu nú
hverfa og friður milli þeirra
ríkja.”
1 þrjár vikur hefir nefnd Par-
tisan flokksins (Partisan Nation-
al Liberation Committee) unnið
af áhuga að því að skapa á papp-
árnum, hina Nýju Júgóslavíu
Tito hafði tvisvar flogið til Rúss-
lands til að eiga tal við Stalin og
Molotov. Síðast liðna viku var
alt klappað og klárt og hin Nýja
Júgóslavía er: Sex sameinuð
sjálfstjórnarríki (Serbía, Croat-
ir, Slóvenía, Bosnia-Herzegovn-
ia, Montenegro, Macedonia).
sem hvert hefir sína heima-
stjórn, sína skóla og fjármál.
Yfir þessum sex stjórnum, er
miðstjórn, með 28 ráðunautum,
að meðtöldum fylkisstjórum. —
Tito verður þar að líkindum
stjórnarformaður.
Eftirlit verður haft með eign-
um Péturs konungs meðan á
stríðinu stendur. Ef Júgóslavar
greiða atkvæði á móti því að
taka Pétur til konungs, eins og
Titó býst við, er ríki hans úr
sögunni.
Með þennan uppdrátt að hinu
nýja ríki var farið á fund Stal-
ins, er lét vel yfir því, er Tito
og Subasich eru að gera til að
sameina Balkan þjóðirnar — og
samþykti áformið.
Tito lofaði þeim fullu frelsi,
sem barist hefðu með Michail-
ovich á móti sér, er gafst upp
1942. Hann skipaði einnig svo
fyrir, að 2000 iðn- og viðskifta-
stofnanir, nokkrir bankar og
30,000 jarðir, yrðu teknar og
reknar sem þjóðeigna fyrirtæki.
Þetta nýja ríki vildi þegar
byrja á að færa út kvíarnar. —
Macedóníu-Júgóslavar gerðu
kröfu til að sá hluti Macedoníu,
sem tilheyrði Grikkjum, væri í
sambandíð tekinn.
Kimon Georgiev, forsætisráð-
herra Búlgaríu, sagði “að hann
gæti fullvissað Sameinaða ríkið
um að af hálfu Búlgara, yrði
engar torfærur á leiðinni.”
En Macedónía er einn auðug-
asti hluti Grikklands og henni
fylgir hafnborgin Saloniki við
Grikklandshaf.
Dr. Josip Smodlaka, utanrík-
isráðherra Titos, hefir þegar
skifst á orðum við Itali og sagt
Sforza greifa, að Júgóslavía gerðt
tilkall til Trieste, Istria og Gor-
izia, (staðir sem Italíu voru
skenktir að loknu síðasta stríði
(1914—18).
Ef þessi áform um Sambands-
ríkið Júgóslavíu komast í fram-
kvæmd, rís þarna upp mikið ríki.
Og það á að líkindum eftir að
verða ennþá meira, því bæði Búl-
garía og Rúmanía, sem nú eru
undir rússneskri herstjórn, eiga
ef til vill eftir að bætast við.
STRÍÐ OG FRIÐIJR
Eftir Bjarna Guðmundsson
frá Fagradal.
“Even a neutral can’t be
asked to close his mind.”
Maðurinn, sem sagði þessi orð,
þurfti, eins og kunnugt er, að
heyja harðvítuga baráttu gegn
einangrunarsinnum Bandaríkj-
anna, sem trúðu á það, að þeir
gætu setið hjá í þessari heims-
styrjöld með hlutleysi að yfir-
skyni, og grætt á kostnað þeirra,
sem börðust um líf sitt og frelsi.
En jafnvel þessir menn vöknuðu,
þegar alvaran barði að þeirra
eigin dyrum, — þegar Japanar
gerðu árás á Pearl Harbor.
Eftir það var ekki um annað
að ræða heldur en algert stríð
gegn öllum óvinum ríkisins. En
einangrunarsinnarnir voru bún-
ir að tefja stríðsundirbúning
Bandaríkjanna og jafnframt
höfðu þeir eflt sóknarmátt óvin-
anna með því að selja þeim vopn
og hráefni, sem nauðsynleg voru
til hernaðar. Það er jafnvel tal-
ið, að ekki hafi með öllu tekið
fyrir þennan hergagnaútflutn-
ing strax eftir árásina á Pearl
Harbor.
Nú eru liðin fimm ár síðan
þessi ægilegasta og mannfrek-
asta styrjöld sögunnar hófst. —
Áratugirnir tveir milli heims-
styrjalda voru notaðir til nýs
styrjaldarundirbúnings, í stað
þess að verja þeim í þágu friðar-
ins. Eftir heimsstyrjöldina 1914-
’18 var víða ljótt um að litast í
Evrópu, eftir þær eyðilegging-
arorustur, er háðar höfðu verið.
En styrjöld sú, sem nú stendur
yfir, virðist þó ætla að verða
stórum eftirminnilegri og vá-
veiflegri.
Það mætti segja, að síðari
heimsstyrjöldin hafi byrjað með
valdatöku Hitlers í Þýzkalandi.
Þá hofust brátt hinar alræmdu
Gyðingaofsóknir, sem komust í
algleyming eftir morðið á von
Rath. En alment er þó talið, að
þetta stríð hafi byrjað um mán-
aðarmótin ágúst-september 1939.
I þessari styrjöld, sem nú er
háð, hafa gerst hryllilegri at-!
burðir en siðaða menn hefir al-
ment órað fyrir að gætu gerst nú
á dögum. Fyr hafa verið háðar
mannskæðar orustur, eins og t.d.
orusturnar við Somme og Marne
í Frakklandi í síðustu styrjöld. i
En mikið vantar á, að allar þær!
miljónir, sem grandað hefir ver-,
ið í þessari styrjöld, hafi fallið á
vígvöllunum. Miljónum manna
á öllum aldri hefir verið “út-
rýmt” á annan hátt. Borgir og
þorp hafa verið brend — ekki
einungis hús og öi^nur mann-
virki, heldur og fólkið, sem þar
bjó, — í henfdarskyni fyrir það,
að einhverjir höfðu gerst svo
djarfir að reyna að verja líf sitt
og sinna. Heilar þjóðir hafa
verið sveltar mánuðum og árum
saman, og enginn veit tölu
þeirra, sem beinlínis hafa látið
lífið fyrir skort á matvælum og
klæðnaði. Fjöldi manns hefir
bugast af kúgun og harðrétti í
fjöldafangelsum Þjóðverja (con-
centration camps). Reynt hefir
verið að útrýma heilum þjóð-
flokkum, s. s. Gyðingum, Sigaun-
um og Pólverjum. Þjóðverjum
hefir orðið mikið ágengt í þess-
ari útrýmingarherferð sinni. —
Fleiri þjóðir eru það, sem ekki
hafa verið taldar eig?i tilveru-
rétt, nema þá sem þrælar “yfir-
þjóðarinnar”. Má þar t. d. nefna
Rússa. Þýzku hermönnunum
hefir verið kent, — kanske alt
frá barnæsku — að troða slíka
menn undir fótum, ef því væri að
skifta. Hermennirnir hafa líka
notfært sér þennan lærdóm. Hin
mörgu og hryllilegu múgmorð
bera þess glögt vitni. Þau ódæði
hafa ekki verið unnin með annað
fyrir augum en að granda sem
flestum mannslífum, án tillits til
þess, hvort það gat nokkur áhrif
haft á gang styrjaldarinnar eða
ekki. Slík verk hafa oftast verið
unnin til þess að svala blóðþorsta
böðlanna, sem ekki eiga jafnoka í
veraldarsögunni. Einn óafmá-
anlegasti bletturinn á þessari
styrjöld eru gisladrápin, sem
Þjóðverjar hafa hvað eftir annað
gert sig seka um. Margt fleira
[mætti nefna.
Þannig fer, þegar tækni og
snilligáfu er einbeitt að niður-
rifsstarfsemi, í stað þess að
byggja upp og skapa ný verð-
mæti og aukna velmegun og
þægindi. Flestar þjóðir munu
telja sig hepnar að geta haldið
sig fyrir utan þessar ógnir. En
jafnframt munu þær finna sárf
til þess að geta ekki rétt bræðr-
um sínum hjálparhönd í baráttu
þeirra.
1 þessari styrjöld er barist um
það, hvort dýrmætustu hugsjón-
ir og réttindi mannkynsins,
frelsi, jafnrétti og friður, eigi að
verða í heiðri hafðar framvegis
eða fótum troðnar. Öllum þjóð-
um á að stríðslokum að verða
frjálst að velja. Gagnvart slík-
um stórmálum getur enginn ver-
ið hlutlaus, nema á yfirborðinu,
Sem þjóð höfum við Islendingar
lýst yfir ævarandi hlutleysi í
stríði, enda alt annað gagnslaust.
En þrátt fyrir það hafa flestir
okkar tekið ákveðna afstöðu til
þessara mála og þá flestir á-
kveðið með Bandamönnum. —
Okkur skiftir ekki svo litlu hver
framtíð stóFþjóðanna verður og
hvað við tekur að stríðslokum.
Við óskum þess jafnframt, að
styrjaldarógnunum létti sem
fyrst, svo að hernumdu þjóðirn-
ar ,sem undirokaðar hafa verið
undir járnhæl nazismans, geti
fengið frelsi sitt.
Við förum líka að hugsa um,
hver verði skipan mála í Evrópu
að stríðinu loknu. Ekki getur
hjá því farið, að þjóðirnar hafi
mikið lært af þessu stríði, þótt
sá lærdómur hafi orðið dýrkeypt-
ur. Það hefir fært mönnum
heim sanninn um það, að prúss-
neska hernaðarandann þarf að
kveða niður fyrir fult og alt með
breyttum uppeldisaðferðum, og
að firra eins og pangermanismi
Hitlers má aldrei framar stinga
upp kollinum. Versalasáttmál-
inn má ekki framlengjast. Við
skulum jafnframt vona, að aldrei
framar verði einum stórglæpa-
manni falin það mikil völd, að
hann geti breytt heilli álfu í víg-
völl. Það þarf að slökkva eld
hatursins í milli þjóðanna,
þeirra sigruðu og þeirra, sem
sigra. Það getur tekið nokkurn
tíma að uppræta villiménsku og
ala upp menningu í staðinn.
Ýmsir menn hafa haldið því
fram og hefir það víða verið ríkj-
andi trú, að styrjaldir væru eðli-
leg og sjálfsögð fyrirbrigði og
fyrst og fremst óumflýjanlegar
en kæmu með misjafnlega löngu
millibili. Athafnafrelsið gerði
mönnu mögulegt að ákveða á
hverjum tíma á hvaða hátt þeir
útkljáðu deilumál sín, og deilur
munu altaf verða til svo lengi
sem sjálfstæð hugsun þróast. En
þetta er mesti misskilningur,
sem getur verið hættulegur
heimsfriði á hverjum tíma. —
Styrjaldir eru ekki óumflýjan-
legar, enda þótt Þjóðabandalag-
ið reyndist þess ekki umkomið
að vernda friðinn og halda árás-
arseggjunum í skefjum. Landa-
mæraþrætur hafa verið til frá
ómunatíð og jafnan verið talin
viðkvæm mál, sem leysa þarf
með gætni og framsýni. Slík
mál á að leysa með málamiðl-
un á friðsamlegan hátt, en ekki
með vopnavaldi. Úrskurður
vopnanna er enginn fullnaðarúr-
skurður. Hann byggist á lög-
máli hnefaréttarins, að sá sterk-
ari heldur velli. Það er úrelt og
dauðadæmt þjóðskipulag, sem
byggist á hnefarétti og taum-
lausri samkepni og ótakmarkaðri
auðsöfnun á fárra manna hend-
ur, sem aftur á móti leiðir af sér
örbirgð á hinn bóginn. Fólkið,
fjöldinn, verður að hugsa fyrir
sig sjálft, ráða hverja það velur
sér fyrir foringja, án íhlutunar
annara eða valdbeitinga, ráða
stjórnarformi sínu. Þá mun ekk-
ert einræði þróast. Samtök fjöld-
ans eru sterk og í náinni framtíð
mun takast náin samvinna milli
allra vinnandi stétta í flestum
löndum. Einangrunin verður að
hverfa og skörpustu landamæra-
línurnar að mást út. Slíkt skap-
ar þjóðernisrembing, sem er
háskalegur og með öllu ósam-
rýmanlegur jafnréttishugsjón-
inni. En friður og frelsi byggist
á því, að allir hafi sama rétt og
einum sé ekki gefið tækifæri á
að undir oka annan.
Hvér maður verður að heyja
sína lífsbaráttu. En lífsbarátta
á ekki að vera örvæntingarfull
barátta hungraðs manns, heldur
sameiginlegt átak fjöldans, sem
miðar að aukinni velmegun og
almennri hagsæld. Öryggisleys-
ið, sem nú skyggir á líf fjölda
manna, verður að hverfa. Sífelt
brauðstrit og áhyggjur fyrir
komandi degi hafa slæm áhrif á
flesta menrf. Við, sem búið höf-
um við þröngan kost í uppvexti
og á námsárunum, viljum gera
alt, sem í valdi okkar stendur, til
að tryggja framtíð barna okk-
ar þannig, að þau steyti ekki á
skerjum sams konar erfiðleika
og við höfum orðið að gera.
Allir eiga að hafa jafnan að-
gang að mentastofnunum, svo
að hverjum manni standi nám
til boða eftir hæfileikum og náms
löngun. Þar má ekki efnahag-
urinn vera mælikvarði eða fjár-
skortur til hindrunar. — Við
þekkjum þess mörg dæmi ú''
samtíð okkar eða okkar eigin
lífi, að ungir menn hafa ekki
getað gengið mentaveginn vegn'*
fjárskorts, eða þá orðið að hálf-
svelta til þess að geta staðist
námskostnaðinn.
Þeir, sem börðust fyrir lýðhá-
skólunum á Norðurlöndum, sáu,
að það er hvergi nærri nóg að