Heimskringla - 27.06.1945, Side 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 27. JÚNl 1945
KÓRALEYJAN
“Eg ætla nú samt sem áður að trúa því að
hvorugt þeirra sé dru'knað, fyr en eg finn lík
þeirra á ströndinni,” sagði Pepper. Hvar er
Monckton?”
/
“Hann hefir verið að leita eftir þeim mest-
an hluta næturinnar,” svaraði skipstjórinn.
“Hann hirðir víst lítið um að finna Thorne.
en eg hugsa að honum lítist allvel á stúlkuna,”
hvíslaði Sessions að Pepper.
“Komdu Tonio, við skulum reyrna að kom-
ast yfir víkina,” sagði Mr. Pepper.
“Það mundi vera betra ef þér biðuð dálítið,
herra minn,” sagði Jessop og leit upp.
“Hversvegna?” spurði Mr. Pepper.
“í>ér getið ekki vaðið yfir víkina meðan
flóðið streymir inn. Eina ráðið til að komast
yfir um er þegar byrjar að fjara úr og vatnið
streymir út um göngin.”
“Ertu viss um að þetta er sanp eyjan og
þú strandaðir á?” spurði Sessions.
“Á því er enginn vafi,” svaraði Jessóp.
“Þá þurfum við ekki að leita lengi eftir
henni, og bezt er að fylgja ráði Jessops,” sagði
Session.
í þsssum svifum kom maður eftir fjörunni.
Það var Monckton. Andlit hans var náfölt, og
hann skalf eins og hrísla.
“Hvað er í fréttum,” spurði Pepper.
Monckton hristi höfuðið í ákafa, gekk til
hins hópsins við eldinn og settist niður án þess
að segja neitt.
Atwell, sem hafði horft á hann forvitnis-
lega reis á fætur og rétti honum flösku, sem
hann tók við áfjáður og drakk af hraustlega.
“Sjáðu til!” sagði Sessions lágt. “Þorpar-
arnir hafa brennivín og á meðan það endist
gera þeir uppistand.”
“Þá ætti að losa þá við það sem allra
fyrst,” hvíslaði Pepper.
“Það var mikil gæfa að ekkert vín var í
farminum,” tautaði Sessions, “svo þeir geta
ekki fundið neitt í flæðarmálinu til að drekka
sig fulla af, en það hefi eg séð háseta gera undir
líkum kringumstæðum og þessum.”
“Samt sem áður ættum við að rannsaka
nákvæmlega alt sem hefir rekið upp á strönd-
ina,” sagði Pepper. “Með því getum við vakið
áhuga skipstjórans og leitt huga hans burt frá
sorginni.”
Nú stóðu þeir á fætur Jessop og Shields og
gengu frá eldinum. “Hvert ætlið þið að fara?”
spurði Sessions.
“Leita að grænmeti,” svaraði Jessop. “Eg
veit hvar það finst. Það er ekki nema svona
rrn'lu héðan, og nú er bráðlega rétta stundin að
fara yfir víkina. Við skulum litast vel um
eftir Miss Sydney.”
“Þá munum við Tonio ganga vestur fjör-
una,” sagði Pepper. ‘,‘Hún gat vel farist á mis
við okkur í myrkrinu.”
Latimer sat og stundi og andvarpaði. Hann
virtist ekki hafa neinn áhuga fyrir samræðun-
um.
“Á meðan þeir eru í burtu, skulum við
koma í land einhverju af þessum vörum, sem
er að reka í land,” sagði Sessions við mennina,
sem sátu við eldinn. “Það er alveg eins gott fyr-
ir okkur að sjá ástæður okkar eins og þær eru.
Fyrst liggur fyrir að bjarga eins miklu og auðið
er, síðar getum við hugsað okkur hvernig við
getum komist héðan.”
Mennirnir litu á Atwell og svöruðu engu.
En hann leit á stýrimanninn með leiftrandi
augum.
“Hvað gengur að yður?” spurði hann með
fyrirlitningarrómi. “Haldið þér að við séum
ennþá um borð í briggskipinu? Hvorki eg né
rnínir menn taka skipanir frá yður, né yðar Mk-
um, á meðan við dveljum á þessari eyju.”
Sessions reiddist.
“Þú svínfulli heimskingi,” sagði hann, “get-
ur þú þá ekki séð hvað bezt er fyrir okkur alla?”
“Ef yður langar til að bjarga nokkru í
land, er bezt fyrir yður að gera það sjálfan. Við
getum lifáð af grænmeti og ávöxtum og þökkum
fyrir skiftin,” sagði Atwell. “Jessop segir að
hér sé nóg af þessu.”
“En hugsið þið ykkur að verða hér um ald-
ur og æfi, góðir hálsar?” spurði yfirstýrimaður-
inn.
“Við verðum hérna þangað til við verðum
tilbúnir að fara frá þessari eyði ey,” svaraði
Atwell.
“En hvernig ætlði þið að ná til bygðrar eyj-
ar?”
“I stóra bátnum, þegar Jessop gat við ann-
an mann komist héðan til Auckland í svona
bát, getum við það.”
“En við allir, sem hér erum, gætum ekki
fengið rúm í þeim bát,” svaraði Sessions.
“Hefir nokkur sagt að þið gætuð það?”
sagði Atwell með illmannlegum hlátri. “Þar
er nægilegt rúm fyrir okkur og þið hinir verðið
að sjá um ykkur eins og ykkur bezt gengur.”
“Þitt blauða illmenni!” æpti stýrimaðurinn
og gekk eitt spor í áttina til Atwell, eins og
hann hugsaði sér að gefa honum löðrung, en í
þeirri svipan komu þeir til allrar lukku í ljós
Shields og Jessop. Þeir komu úr áttinni til
víkurinnar og báru á milli sín mann. Vakti það
furðu allra viðstaddra. Atwell brá mest allra;
hann hörfaði aftur á bak og rak upp öskur. And-
Ht hans, sem áður var eldrautt fölnaði og eins og
hjaðnaði alt. Monckton reis á fætur. Augu hans
voru blóðhlaupin og störðu á manninn, sem
hann aldrei framar hafði búist við að sjá.
Það var serri sé Thorne. Fötin héngu í
druslum á honum, og hann hafði hvorki hatt né
skó. Andlit hans var eins og á dauðum manni
er hann reikaði áfram milli hinna tveggja
manna ,sem studdu hann. En er hann sá
Monckton, sleit hann sig af þeim og reikaði í
áttina til hans.
“Þú illi og grimmúðugi maður!” sagði hann
eins hátt og hann gat. “Blóð hennar kemur þér
yfir höfuð!”
Hann rétti út hendina til að grípa í hinn laf-
hrædda mannræfil, en féll meðvitundarlaus til
jarðar.
“Er það Mr. Thorne?” stundi Pepper.
“Hvað á þetta að þýða? Hvar funduð þið
hann?” spurði Sessions og kraup niður hjá
Thorne.
Hann kom rétt núna út úr göngunum, sem
sjórinn streymir inn um við háflæði,” svaraði
Jessop.
“Út úr göngunum?” spurði stýrimaðurinn.
“Já, já, aldrei hefði eg getað trúað að nokk-
ur maður kæmi þaðan út lifandi, sem einu sinni
hefir lent þangað inn.”
“En hvernig komst hann þangað inn? Það
skil eg ekki.”
“Hérna er maður, sem getur svarað spurn-
ingunni,” sagði Pepper og benti á Monckton,
sem var náfölur.
“Mr. Monckton,” sagði stýrimaðurinn. —
“Hvað vitið þér um þetta mál?”
Hann vætti varirnar með tungunni en kom
engu orði upp.
Þá sagði Sessions með skipandi rómi:
“Mr. Monckton, hvað vitið þér um þetta?
Mr. Thorne sagði svo mikið, að það bendir til að
þér vitið þetta.”
“Eg veit ekkert hvað hann átti við,” sagði
Monckton með rámri röddu.
“Er hann dáinn?” spurði Pepper.
“Nei, hjartað silær. En það sem að ihonum
gengur er það, að hann er alveg úttaugaður af
áreynslu og þreytu.”
“Atwell!” hrópaði Pepper, “láttu mig fá
flöskuna, sem eg sá þig með áðan.”
Atwell hafði ekki náð sér ennþá af skelf-
ingunni yfir því að sjá Thorne, sem hann hugð-
ist hafa drepið, og þessvegna varð hann við
þessari beiðni. Pepper vætti varir meðvitund-
arlausa mannsins með víninu og helti svolitlu
af því upp ií hann. Því næst stakk hann flösk-
unni rólega í vasa sinn.
“Eg skal geyma þetta Atwell,” sagði hann,
“það er betra fyrir þig að eg geri það.”
Thorne tók að rakna við; hann hreyfði sig
og stundi lágt. Að stundarkorni liðnu opnaði
hann augun og litaðist um tryllingslegur á svip.
“Frelsaðu hana! 1 guðs bænum, frelsaðu
hana! Hirtu ekki um mig,” tautaði hann.
Latimer skipstjóri, sem hingað til hafði
setið hreyfingarlaus stóð nú upp og spurði:
“Hafið þér séð dóttur mína? Vitið þér
nokkuð um hana?”
Thorne leit á hann og í svip hans mátti lesa
að hann væri byrjaður að fá fulla rænu á ný.
“Talið maður!” sagði faðirinn, sem var
áhyggjufullur um barnið sitt. “Hvað er orðið
af henni?”
“Dáin! Dáin!” stundi Thorne.
“Dáin!” endurtók skipstjórinn og stundi
þungan.
“Já, dáin!” endurtók ungi maðurinn, “og
þarna stendur sá sem rændi hana lífinu!”
Hann benti með skjálfandi fingrinum á
Monckthon, sem stóð þar titrandi af skelk og
hörfaði undan. Pepper hugsaði að hann ætlaði
að láta fætur forða sér og greip í öxl hans.
“Nei, bíðið við maður minn!” hrópaði hann.
“Það er langbezt að þér dokið hérna við og
beyrið þetta mál útkljáð.”
“Þetta er svívirðileg lýgi!” æpti Monckton,
sem nú mátti mæla. “Þessi maður er ekki með
fullu ráði.”
“Þetta er Ihreinasti sannleikur,” stundi
Thorne.
“Hvernig vildi þetta til?” spurði Ssessions.
“Við vorum að váða yfir víkina----”
“Hver eru þessi við?” spurði stýrimaður-
inn.
“Miss Latimer og eg,” svaraði Thorne.
“En hvernig hittust þið. Hvernig gat hún
verið með yður?”
“Það var í gærkveldi — eg rak í land — þá
sá hún mig og reyndi að hjálpa mér, en útsogið
náði okkur báðum og bar okkur út í víkina. Við
komustum á land hinu megin við hana.”
Thorne féll þungt að tala, en samt skildu
allir hvað hann sagði.
“Snemma í morgun lögðum við af stað til
að komast yfir víkina til þess að finna ykkur, og
vorum við næstum komin hálfa leið, þegar hún
sá Monckton standa á bakkanum andspænis
okkur. Hann stendur nú þarna, eins og sá niíð-
ingur sem hann er og hefir altaf verið. Hún
hrópaði til hans, og um leið og eg leit við til að
sjá til hvers hún var að kalla á hjálp, skrikaði
mér fótur, og við hröktustum burt með straumn-
um. Eg gat náð mér svo langt upp úr vatninu,
að eg gat kallað til Ihans og bað hann að hjálpa
okkur, en hann stóð á bakkanum og horfði að-
gerðarlaus á okkur berjast við dauðannF’
Thorne stundi af þreytu yfir að tala svona
mikið, en augu hans skutu eldingum og hanti
reist upp á olnbogann. “Óð eg hata hann,” sagði
hann, “en nái eg kröftum aftur þá skal eg ekki
þyrma honum!”
Samkvæmt beiðni áheyrendanna, sagði
hann frá að það Ihefði verið hægt fyrir Monck-
ton að bjarga Miss Sydney og kanske báðUm,
“en hann lét okkur fljóta framhjá sér.”
Ennfremur sagði hann þeim frá hvernig
fyrir þeim hafði farið inn í göngunum. Hann
hafði bjargast vegna þess að hann hafði náð í
klettasnösina, en hún hefði verið hrifin úr greip-
um hans. Hjmn lauk máli sínu með því að segja,
að þetta væri alt sem hann vissi.
Brátt lét hann höfuðið hníga niður á hand-
leginn og stundi þungan. Allur líkami hans
titraði. Það var sorgleg sjón, og jafnvel háset-
arnir sneru sér undan til að sjá það ekki.
En nú virtist skipstjórinn vakna til meðvit-
undar. Hann reis upp og stóð. teinréttur og
hvesti augun á Monckton. Hann* var grár i
framan og titraði allur.
“Þér hafið sent hana til heljar!” hvæsti
hann, “og þér getið ekki neitað því. Eg get lesið
það í andliti yðar!”
Monckton reyndi að tala, en gat það ekki.
“Thorne hefir sagt það sem satt er. Þér
hefðuð getað bjargað henni, en gerðuð það ekki.
Þér létuð hana fara inn í svelfginn undir
hömrunum.”
Rödd hans kafnaði við og við er hann mælti
þetta.
“Hún var alt, sem eg átti — mín ástkæra
dóttir!”
Hinn sorgmæddi maður var næstum örvita
af harmi. Hann reikaði í áttina til^Moncktons
og greip ihann heljartaki um hálsinn. Þar urðu
samt engin áflog, því á því vetfangi skaut At-
well skipstjórann. Hann hataði skipstjórann
mjög fyrir það að hann hafði tekið af honum
stýrimannsstöðuna.
14. Kapítuli.
Þetta var ljótt útlit, og gátu stýrimennirnir
ekkert annað gert en hlýðnast boðum Atwells,
því auk hans voru fjórir hásetarnir vopnaðir
með skambyssum. Þess vegna yrðu þeir að láta
af hendi skambyssurnar sínar, og einnig byssu
skipstjórans. Hann virtist dáinn og þeir báru
hann þangað sem Tonio lá.
“Og hvað ætlið þið báðir tveir að gera af
ykkur?” spurði Atwell Jessop og Shields. —
“Monckton fylgist með okkur.”
Hlutlausu sjómennirnir gengu til Thorne
og hjálpuðu honum til að rísa á fætur.
“Þar sem við nú sjáum að “Naida” er ger-
samlega strönduð og allir hlutir eru gerbreytt-
ir,” sagði Jessop hæglátlega, “þá höfum við
Shields og eg ráðið okkur hjá Thorne og fylgj-
um honum.”
Þegar hann hafði þetta sagt, fóru þeir með
hinn úttaugaða mann með sér, og lögðu hann til
hvíldar svo langt í burtu að þeir sáust ekki frá
hóp Atwells.
Nú tóku þeir Atwell og félagar hans að búa
sig til brottferðar. Þeir gerðu stóra björgunar-
bátinn búinn til að setja hann á flot. Vistir þær,
sem þeir fundu í minni bátnum báru þeir yfir í
hinn stærri. Og svo mikil var ilska Atwells að
hann lét þá höggva stórt gat á minni björgunar
bátinn. Eftir að þessu var lokið fóru þeir allir
um borð í stóra bátinn. Monckton var með
þeim. Enginn þeirra virtist ihirða hvað um þá
varð, sem eftir urðu, bjargarlausir á eyjunni.
Þegar þeir voru farnir tók Sessions að rann-
saka sár Latimers.
“Hann er ekki dauður ennþá,” sagði hann.
“Kúlan hefir stefnt upp á við og liggur undir
skinninu uppi við öxlina. Lánaðu mér hnlíf,
Pepper, eg ætla að skera hana út.”
Tonio sótti vatn, og Sessions tók út kúluna,
þvoði svo og hreinsaði sárið.
“Hún hefir ekki snert lungað,” sagði hann.
“Gamli maðurinn er sannarlega í slæmu á-
standi, en samt hugsa eg að hann lifi 'þetta af.”
“Já, en hvernig eigum við að komast héðan
í burtu?” spurði Pepper Ihnugginn.
“Við munum hvorki kala né svelta hérna,”
svaraði yfirstýrimaðurinn. “Það sem við verð-
um fyrst og fremst að gera er að sameinast
Thorne og mönnum hans.”
En þennan dag gerðu þeir þetta samt ekki.
Þeir fundu sér betri skýli á meðal klettanna og
fluttu skipstjórann þangað. Þeir fluttu þangað
með sér áttavitann og önnur verkfæri, sem
þurfti til að finna leiðirnar um hafið, en áhöld
þessi voru í hólfi í minni bátnum.
Pepper og Tonio fundu ýmislegt rekið í
land úr skipinu. Meðal annars tunnur af salt-
kjöti og kexi og kassa með trésmíða verkfærum.
Þeir sáu að Jessop ogJ3hields voru að starfa hinu
megin við víkina. Þeir voru líka að safna als-
konar dóti, sem rekið hafði upp. Atwell og hinir
þorpararnir, sem með íhonum voru höfðu róið
bátnum vestur fyrir eyjuna.
Næsta morgun kom Shields til þess staðar
er stýrimennirnir höfðu sezt að á með særða
skipstjórann.
“Jæja, er þér nokkuð á höndum?” spurði
Sessions, sem ekki vissi hvort hann ætti að
skoða sjómann þennan sem vin eða óvin.
“Mr. Thorne sendi mig,” svaraði sjómað-
urinn. “Hann langar mjög til að frétta hvernig
skipstjóranum líður.”
“Hann er ekki í lífshættu,” sagði Sessions.
“Honum líður eins vel og vænta mætti.”
“Mr. Thorne sagði, ef að svo væri, að þið
vilduð að flytja skipstjórann til sín, þá gætuð
þið allir komið. Við höfum fundið góðan, bjart-
an og þurran 'helli og búið vel um okkur þar.”
“Svo þú berð þá þessi boð til okkar frá Mr.
Thorne?” spurði Sessions. “Og hvað segið þið
Jessop um þetta?”
“Herra/’sagði enski sjómaðurinn, “síðan
“Naida” strandaði erum við ekki bundnir nein-
um þeim samningum lengur, sem við gengumst
undir sem hásetar, þessvegna höfum við ráðist
hjá Mr,- Thorne, og fylgjum honum hvert sem
hann fer.”
“Fyrst því er svona farið, hugsa eg að við
tökum tilboðinu. Nú skuluð þér segja álit yðar,
Mr. Pepper.”
“Eg segi hið sama,” svaraði hann. “Thorne
hefir alveg eins mikið að óttast frá Atwell og
óaldarlýðnum hans og við höfum, þessvegna er
það skoðun mín, að bezt sé fyrir okkur að binda
félagsskap við hann.”
Þeir lögðu nú skipstjórann á segldúks
stykki, sem þeir fundu í bátnum, og báru hann
síðan yfir í hellinn, þar sem Thorne hafði aðset-
ur sitt. Það var ekki langt frá göngunum, og
var auðvelt að verja hann árásum frá Atwell.
Thorne var ennþá of stirður og limlestur
til að geta unnið nokkuð, en undir forustu hans
höfðu þeir Jessop og Shields gert sannarlegt
þrekvirki.
Thorne hafði verið svo hugsunarsamur
þegar hann losaði malpokann af ránni að taka
af henni um leið langan og sterkan kaðal, þann
höfðu þeir strengt þvert yfir víkina, og nú var
engin hætta fyrir neinn að vaða yfir ihana.
Þeir höfðu flutt yfir víkina mestan hluta
þess vogreks, sem Thorne hafði bjargað morg-
uninn áður. Og hellirninn var hálffullur af
allskonar varningi. Sumt af farmi Neida hafði
verið saumavélar og jarðyrkjuverkfæri. Þeir
gátu auðvitað ekkert notað þau. En þeir höfðu
bjargað kjöti og brauði og Jessop hafði safnað
kokoshnetum og káli, svo að þeir höfðu mikinn
forða matar. )
“Ef við hefðum nú bara skotvopn og skot-
færi,” sagði Mr. Pepper, er hann og Tonio höfðu
flutt inn alt, sem þeir höfðu bjargað. “Ef við
hefðum það værum við ekki sem verst farnir úr
því sem af er að gera að vera strandaðir á eyði
eyju. Ef eg hefði góðan Martine riffil eða Win-
chester, þá gæti eg séð fyrir niðurlögum At-
wells og þræla hans, ef þeir gerðu árás á okkur.
Eins og nú er komið erum við alveg varnarlausir
geri þeir árás á okkur,” sagði Pepper dauflega.
“Ekki get eg sagt það,” sVaraði Thorne og
kom með skambyssuna sína út úr hellinum-
Hann hafði nýlega hreinsað og þurkað byssuna
og oMuborið 'hana. Hún var hlaðin. “Eg hefi
malpoka falin hérna inni í hellinum og í honum
eru þrjár öskjur með skotfærum, og bráðlega
skal eg ná þeim.”
En margir dagar liðu þangað til hann varð
nægilega hress til að gera þetta. En vindur
sem stóð af landi hafði hreinsað f jöruna af öllum
rekanum. En samt höfðu þeir bjargað miklu
af timibri og köðlum, rám og plönkum og var
sumt af því inni í hellinum.
Þeir höfðu ekki heyrt neitt um Atwell eða
frá honum í marga daga, þessvegna vonuðu þeir,
að þeir hefðu yfirgefið eyjuna í bát sínum. Eink-
um vegna þess að vindurinn stóð af landi-
Thorne talaði um það við Jessop að fara í könn-
unarferð alt í kring um eyjuna, og reyna að
finna stað, þar sem hægt væri að komast upp a
hemrana.
“Það er ókleift,” svaraði Jessop.
reyndi það, þegar eg var hérna í fyrra skiftið og
komst aðþeirri reynslu, að geit gæti ekki klifrað
upp hamrana.”