Heimskringla - 04.07.1945, Blaðsíða 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 4. JÚLI 1945
KORALEYJAN
“En eg held að eitthvað sé á bak við þessa
múra,” svaraði Thorne. “Ekki veit eg hvort
það er stöðuvatn, sem er í sambandi við hafið og
tengir þau saman með göngunum inn í víkinni,
eða þar er þurlendi. En eitthvað er á bak við
klettana. Frá klettinum gætum við betur séð
landið, ef það er nokkuð til svo langt sem séð
verður, eða skip ef þau sigla hér um.”
Hann varð samt að játa, að þar sem þeir
voru staddir, var ógerningur að klifra upp
bjargið.
Þeir höfðu dvalið í hellinum í heila viku
áður en Thorne var nægilega hress til að sækja
malpokann þangað, sem hann var falinn. Hann
gekk þangað aleinn, fann það sem hann leitaði
að. En þegar hann ætlaði að vaða yfir viíkina
eða ganga fast fram ihjá klettunum til að komast
yfir, sá hann að farið var að flæða svo að flóðið
streymdi inn í göngin. Þegar lágt var í eins og
nú var, var vel hægt fyrir meðal stóran bát að
komast inn í göngin. Og hefði Atwell ekki
eyðilagt litla bátinn, hefði hann reynt að kom-
ast í honum gegn um hin leyndardómsfullu
göng.
Er hann kom hinu megin við víkina og sá
þá að fyrir framan þann stað, sem félagar hans
voru, sást enginn, en mílufjórðung þaðan sá
hann 'hvar menn voru að berjast, en ekki gat
hann greint hverijr af þeim voru vinir hans eða
óvinir, því að til þess var fjarlægðin of mikil.
Hann heyrði einnig skot.
Alt á einu heyrði hann hina sterku rödd
Peppers hrópa eins hátt og hann gat:
“Gætið að yður! Gætið að yður! Thorne!
Þsir hafa náð í okkur.” Nú æpti Atwell til
sinna manna, og Thorne sá þá koma þjótandi í
áttina til sín. Hann skaut fyrst sfcoti til að
láta þá vita hann væri vopnaður, og fór því
næst inn í hisllinn, en op hans var svo
þröngt, að ekki komst nema einn maður í gegn
í einu. Þess vegna gat hann varið innganginn
með skambyssunni sinni.
Er hann kom þangað inn leit hann til rúms
skipstjórans. En hann sást ekki þar né nokkurs
staðar annarstaðar. Hann reyndi að skýra fyrir
sér hið leyndardómsfulla hvarf hans, er hann
heyrði fótatak úti fyrir ihellinum. Hann flýtti
sér fram að opinu, og sá þar Atwell koma gang-
andi rólegan eins og ekkert væri um að veha.
Thorne lyfti samstundis skambyssunni. Upp-
reistarforinginn sá það og hrópaði:
“Ekki þetta!” sagði hann og lyfti hendinni.
“Eg er ekki vopnaður en kom hingað til að tala
við yður.”
“Jæja, segið það þá fljótt.”
“Já, herra. Eg og félagar mínir höfum
dvalið um 9tund hinu miegin á eyjunni, og feng-
um því ekkert tækifæri tfl að ná í neitt af vist-
unum, sem rak í land, nú viljum við fá okkar
hluta af matnum, sem er hérna í hellinum, og
auk þess áttavitann og sextantinn, sem var í
litla bátnum.
“Hversvegna viljið þið fá þetta?”
“Vegna þess að við viljum hafa nægan mat
í bátnum og vera færir um að finna leiðina til
annara eyja. Ef eg ’hefi nauðsynleg áhöld, náum
við áreiðanlega til Marques-eyjanna.”
“Og þið hugsið ykkur að láta okkur verða
eftir hérna?”
“Nei, þér megið ekki líta á málið þannig,”
svaraði Atwell eins góðlátlega og hann gat. Við
getum ekki allir komist fyrir í bátnum og minn
báturinn er of lítill, jafnvel þótt hann væri
heill. Það er líka engin von um að nokkurt
skip fari hér fram hjá, því eyjan liggur alt of
langt frá almanna leið. En þegar við komum
til Marques-eyjanna, munum við senda skip
eftir ykkur.”
“Heldur þú að við treystum loforði þínu að
senda okkur hjálp, þegar þið hafið komist til
Marques-eyj anna ?”
“’Eg get ekki séð annað en þið megið til með
það.”
“Þá hugsa eg að við höfum sjálfir áhöldin
og vistirnar,” sagði Thorne. “Þið skuluð ekki
fara burtu af eyjunni nema við förum þaðan
allir.”
“Svo þér haldið það?” æpti Atwell bál-
reiður. “Allir menn ykkar eru í mínum hönd-
um — allir nema Latimer gamli — og eg skal
skjóta hv<em einasta iþeirra!”
“Ef þið snertið einn einasta þeirra skuluð
þið fá að borga fyrir það,” svaraði Thome. “Eg
hefi orð á mér fyrir að vera góður að skjóta
með skamlbyssu. Eg hefi nægileg skotfæri, og
eg mun skjóta ykkur niður einn og einn í einu,
ef þið gerið þeim nokkuð ilt.”
“Ó!” öskraði Atwell. “Eg hefði betur
gengið dyggilegar að verki þegar eg danglaði í
yður um borð í skipinu og hafði tækifæri til
þess. Eg var klaufskur þar að gá ekki betur
að þessu áður en eg fór í bátinn.”
Thorne horfði á hann forviða.
“Svo það varst þú sem greiddir mér það
högg?” sagði hann. “Eg hélt að Monckton
hefði gert það.”
“Monckton!” sagði Atwell fyrirlitlega. —
“Hann er ekki nægilega hugrakkur til að drepa
mýflugu. Gleymið ekki að það var eg, sem
ætlaði að stúta yður. Næsta skiftið skal bæði
þú og skipstjórinn kenna á hefnd minni.”
“Nú hefi eg heyrt nóg,” sagði Thorne
hörkulega. “Hafðu þig í burtu annars kynni
mig að langa til að launa þér þessa níðingslegu
morðtilraun þína.”
“Talið þér við Latimer og heyrið hvað
honum sýnist um tillboð mitt,” sagði Atwell, og
reyndi eins vel og hann gat að bæla niður heift-
ina.
“Það get eg ekiki,” svaraði Thorne.
“Getið ekki?” spurði skálkaforinginn.
“Nei, hann er ekki hérna,” svaraði Thorne.
“Nú hugsa eg að þér segið ekki satt,” sagði
Atwell.
“Þú getur trúað hverju sem þú vilt. Hann
er farinn. Eg er héma aleinn og aiveg fjúkandi
reiður — mér er hér um bil sama hvort eg lifi
eða dey. En hvorki þú né neinn annar af ill-
þýði þínu skal komast hingað inn, á meðan
eg get varið hiellinn. Farðu nú leiðar þinnar!”
Atwell lötraði hægt í burtu. Hann var
auðvitað ekki uppgefinn.
Þessa nótt lá Thorne við hellismunnann því
að hann vissi að óvinirnir mundu koma þessa
nótt eða næsta dag. Hann hafði skambyssuna í
spenni er hann hélt vörðinn og vakti alla nótt-
ina. Ekki vissi hann hversu lengi hann gæti
varist umsátinni. Auk þess var hann mjög á-
hyggjufullur um félaga sína, sem nú voru á
valdi Atwells, en mest óttaðist hann um skip-
stjórann.
Um morguninn sá hann, að uppreisnaT
mennirnir höfðu komið sér fyrir þar, sem hann
gat haft auga á þeim frá hellismunnanum. En
vinir hans voru ekki hjá þeim. Þetta furðaði
hann sig á, og af hugsunarleysi gekk hann út
úr hellinum til þess að sjá betur aðstöðu óvina
sinna. Varla var hann fyr kominn út en hann
fann að hann hafði fallið í hendur óvina sinna.
Á hvora hlið hans stóð maður með spenta skam
byssu. Hann skaut á annan þeirra en hitti ekki
að neinu gagni. Hinn maðurinn sló skamlbyss-
una úr hendi hans. Það var hægðarleikur að
sigra hann, iþótt hann reyndi af öllum mætti að
verja sig.
“1 raun og veru hélt eg aldrei að okkur
veittist svona auðvelt að sigra þig,” sagði At-
well, þegar þessi stutti bardagi var búinn, og
ungi maðurinn lá þar bundinn og stynjandi.
Thorne sagði ekkert. Hann varðist ekki
lengi umsátinu. Hann hafði gengið í gildru.
“Eg vissi að eg mundi klófesta þig áður en
langt um liði,” sagði Atwell, “þessvegna sendi
eg vini þína hinu megin á eyjuna í gærkveldi.
Eg hélt að það yrði kanske miður þægilegt fyrir
þá að vera viðstadda dálitla athöfn, sem hér
verður haldin áður en við förum frá eyjunni.”
Menn hans fluttu út úr hellinum allar þær
vistir, sem hann skipaði þeim að flyt'ja þaðan.
. Langi báturinn var fluttur inn í víkina og bund-
inn þar. Áttaviti, sextant, peningaskrín Lati-
mers skipstjóra, alt var tekið, vasar Thornes
voru rannsakaðir og þar fanst ekki mikið, en
hann hafðí í belti um mittið 5000 dala ávísun.
“Eg hugsa eg geti gert eitbhvað úr þessu sagði
þrælmtsnnið Atwell, “en hún verður hvergi út-
borguð nema í Auckland. Eg hugsa að bezt sé
að við reynum að komast þangað eftir að við
náum Marques-eyjunum.”
Þegar báturinn var tilbúinn að sigla ihöfðu
uppreistarmennirnir alvarlegt þing. Að síðustu
sigruðu tillögur Atwells, hverjar sem þær nú
voru, og gekk hann til Thorne.
“Það er ekki nema tvent sem eg óska mér
áður en eg yfirgef þessa eyju; hið fyrra er að
hitta gamla flónið hann Latimer, eri eg er
hræddur um að það hepnist ekki. Eg get samt
merkt hann svo ærlega, að hann getur ekki náð
sér aftur. Hið síðara er að gera þig að skot-
spæni!” og augu Atwells glóðu af ilsku og tenn-
urnar glitruðu gegnum skeggið eins og í úlfi.
“Sam Atwell gleymir aldrei móðgun,” sagði
hann, “og eg gleymi því aldrei að þú slóst mig í
rot í Rivermouth vegna stelpunnar. Það gleður
mig að hún fór í þennan svelg,” og hann benti á
göngin insit í víkinni. ^‘Og nú hefi eg í hyggju að
senda þig á eftir henni. Eina afreks verkið, sem
níðingurinn hann Mjonckton hefir gert var að
láta hann drukna. Eg hefi aldrei gleymt högg-
inu, sem þú greiddir mér, skal eg segja þér,”
og hann otaði hinu ljóta trýni sínu fast upp að
andliti Thornes. “Eg get fundið það núna — og
eg mun finna það þangað til þér er öllum lokið.”
Hann sagði eitthvað við menn sína. Tveir
af þeim tóku Thorne og reisitu hann á fætur.
Hann hafði enga hugmynd um hvað þeir voru
að gera við hann. Hann var látinn standa á
ströndinni og bundið fyrir augun á honum. Því
næst heyrði hann þá ganga burt og að marg-
hlisypa var spent.
“Talaðu ef þú hefir eitthvað að segja,”
sagði Atwell hraustlega.
“Leysið hendur mínar,” sagði Thorne.
“Hversvegna? Heldur þú að þú getir
sloppið frá okkur? Jæja Ben, gerðu það sem
hann biður.”
Thorne fann að bandið sem batt úlnliði
hans var layst. Hann hristi af sér bandið og tók
bindið frá augunum. Hann horfði á himininn,
hafið og björgin, sem gnæfðu yfir gráa fjöruna.
Það var nýfarið að flæða. Vatnið streymdi nú
inn í göngin. Brátt mundi lík hans alt gegnum
stungið af kúlunum fljóta með straumnum inn
í myrkrið.
Hann horfði á böðla sína með daufum
augum. Fáeinir þeirra virtust hikandi, öðrum
var sama, en augu eins þeirra glóðu af morð-
fýsn. Sumar kúlurnar mundu verða sendar
yfir Thome eða til hliðar við hann, en ein þeirr a
mundi hitta. Atwell mundi ekki mis9a marlks-
ins.
Thorne vætti varirnar og sagði: “Eg er til-
búinn.” Varla hafði hann mælt þessi orð fyr en
hann heyrði áraglamur á bak við sig frá víkur-
botninum og einhverja mæla á erlenda tungu
og skipun, sem var gefin mjög fljótlega. Thorne
sneri sér ekki við. Hann heyrði varla þetta
nýja inngrip í sákirnar. Hann skildi þetta bezt
af breytingunni, sem varð á andlitum böðlanna.
“Niður með vopnin!” sagði maður með
skipandi rómi út úr mynni ganganna.
Þá sneri Thorne sér við. Stór bátur fullur
af brúnum, vopnuðum mönnum í hvítum klæð-
um kom í þessu út úr göngunum. Sumir þeirra
reru með löngum árum, aðrir héldu á riflum.
í stefni bátsins sat maður, 9em hafði gefið
fyrirskipunina — hvítur maður með mikið
skegg. Við hlið hans sat stúlka. Thorne starði á
hana eins og hugstola, er hvíti maðurinn og
fylgd hans stukku í land.
“Næstum því morð eða hvað?” sagði mað-
urinn hörkulega. Því næst gaf 'hann sveit
sinni skipun um að afvopna uppreistax nmenn-
ina.
“Hver eruð þér, herra minn?” spurði hann
og gekk til Thorne. Stúlkan var nú komin út úr
bátnum og kom með honum. Thorne horfði á
hana eingöngu. Hún hafði andlit Sydney Lati-
mer.
“Það er hann,” sagði hún við förnunaut
sinn. Því næst gekk hún til Thorne og tók í
hsndi hans. “Þekkið þér mig dkki Mr.Thorne?”
spurði hún og horfði á hann með tárvotum
augum. “Þetta er hann faðir yðar, Edgar
Thorne. Eg hefi sagt honum alt um yður.”
Ungi maðurinn, sem staðið hafði við dauð-
ans dyr mundi hafa fallið, ef gamli maðurinn
hefði ekki gripið hann í faðm sinn.
15. Kapítuli.
Alt í einu vaknaði Howard Thorne og leit
upp. Hann lá í nokkurskonar hengirúmi :
skugga svala nokkurra undir húsvegg. Þetta
skýli var þakið með stráþaki.. Hann sá ýndis-
Isga fagurt landsleg með smá hæðum. Græn
engi og litla garða á víð og dreif. í ihverjum
garði var kofi með stráþaki, sem rann upp í
hrauk. Ekki vissi hann hvar hann var kominn.
Hann var í því sæla ástandi að vera milli svefns
og vöku, þegar maður veit ekki hvar hann er og
hirðir ekkert um það hvað komið hefir fyrir;
þegar hið dásamlega vekur enga undrun og hið
ieyndardómsfulla vekur enga forvitni.
Við ihlið hans sat fögur, yndisleg vera,
klædd léttum, hvítum búningi. Fögur hendi
hvíldi á hengirúminu og vaggaði því fram og
aftur. Með hinni studdi hún hönd undir kinn
og leit í aðra átt en hann var. Honum fanst það
nú ekkert undarlegt að Sydney Latimer skyldi
vera lifandi og sitja þarna við hlið hans á þess-
um ókunna stað, er hann nú var í. Hann rétti út
hendina og fann að þessi smáa hreyfing var
örðug. Hann lagði hendina á hendi stúlkunnar.
Sydney þaut á fætur og laut yfir hann. Hin
dökku augu hennar ljómuðu eins og stjörnur.
Hann lagði hina hendina yfir axlir hennar og
dró hana að sér, þótt máttfarinn væri. Varir
þeirra mættust. Því næst rétti hún sig upp,
strauk hárið frá augunum og spurði:
“Þekkir þú mig, Howard?”
Þetta var hlægileg spurning að spyrja
mann, sem hún hafði nýlega kyst. Síðar meir
sagði hann henni það, en nú var hann glaður
að mega liggja þama rólegur og hlusta á hana
9egja frá því, sem hún hafði að segja honum.
“Þú veist víst ekki hvar þú ert?” sagði
hún, “Þú hefir verið vieikur í viku og ekki haft
meðvitund nema við og við. Fyrst talaðir þú í
óráðinu eingöngu um þessa hræðilegu nótt eftir
að skipið fórst, og um hinn skelfilega bardaga
við vatnið í göngunum. Ó, þú sagðir mér heil-
mikið um atriði, sem eg hafði enga hugmynd
um.” Hún ógnaði honum brosandi með vísi-
fingrinum.
Til allrar hamingju voru þarna ekki aðrir
víðstaddir en faðir þinn og minn.”
“Faðir minn og þinn?” endurtók hann.
“Já, segðu ekkert og eg skal segja þér frá
þessu. Þetta er eyjan innan hamranna. Hefðir
þú getað getið þess til? Faðir þinn segir, að áð-
ur ,en ihún lyftist upp yfir hafflötinn hafi hún
verið hringsker, en það kalla eyjabúarnir kór-
allarif, sem liggur í hring. Öllu megin eru háir
hamrar úr kóröllum, 9em eigi verður komist
upp. En á þessari hlið eru klettarnir bara fimtíu
fet og auðvelt að klifra þá upp. Eg hefi verið
þar uppi og séð yfir eyjuna. Skálin eða undir-
lendið er ekki nema fimm eða sex fermílur, en
þar búa næstum fimm hundruð manns og til-
biða þeir allir hann föður þinn.
Er þetta ekki dásamlegt? Fyrir tuttugu
árum síðan beið hann skipsbrot á þessari eyju,
og íbúarnir hérna, 9em ekkert samneyti hafa
við íbúa annara eyja í suðunhafinu, fundu hann.
Vatnið frá sléttunni sígur út gegn um rifur í
kóralklettinum og þegar einhvern, sem hér býr
langar til að fara út í heiminn, fer hann á bark-
arbát í gegn um göngin þegar lágflæði er, og
inn um hann á sama hátt. Þeir buðu föður þinn
velkominn til þorpanna sinna, og hér hefir hann
alið aldur sinn alt af síðan, nema þær fáu vikur,
er hann fór til Auckland ásamt Jessop. Hann
kom úr þeirri ferð fast ákveðinn í því að hverfa
héðan aldrei framar.”
“En þú?” spurði Thorne.
“Bíddu og eg skal segja þér frá því. Eg var
borin af straumnum þvers í gegnum göngin, sem
eru um 50 metra löng. Svo kom eg út þar sem
bjart var. Eg skolaðist í land og þeir sáu mig-
Þá fyrst heyrðu þeir um að “Naida” hefði
strandað.”
“Á þessari hlið hamranna er djúpt gil eða
skurður, sem vatnið hefir grafið út öld eftir öld.
Undir handleiðslu föður þíns var þessi gjá
breikkuð að miklum mun. íbúar eyjarinnar
hafa barkarbátana sína þar. Þarna er einnig
stóri björgunanbáturinn frá Juan Fernandez
og annar bátur, sem nýlega hefir verið smíð-
aður.
Eftir að þeir höfðu fundið mig leið nokkur
stund, áður en eg var fær um að segja föður
þínum frá ferðum miínum og slysi okkar. Hann
var þá ekki fiús til að fara út í fullri birtu. Hann
langaði ekki til að fá alla þessa sjómenn inn
hingað. Er við sáum ofan af hömrunum, að
hann faðir minn hafði verið særður, fór Mr.
Thorne í gegnum göngin og flutti hann hingað.
í það skiftið var enginn annar í hellinum. Eg sá
líka bardagan milli Atwells og stýrimannanna,
og að þú neyddist til að leita skjóls í hellinum.
Faðir minn sagði að vopnaður maður gæti varist
þar í heila viku, þess vegna fór ekki Mr. Thorne
til þín. Hann óttaðist að þú mundir í nátt-
myrkrinu álíta sig óvin og skjóta sig. Næsta
miorgun fór eg af stað með honum og komum
rétt nógu snemma til að frelsa þig úr hinum
grimmu klóm Atwells.”
“Hvað er orðið af þeirn fanti og félögum
hans?”
“Faðir þinn tók frá þeim vopnin og bátinn-
Því næst flutti hann þá hinu megin á eyjuna —
auðvitað fyrir utan klettana — og bygði hreysi
handa þeim, gaf þeim fræ og ýmisleg verkfæri,
sem bjargað var frá skipinu, og þannig tækifaeri
til að sjá sér fyrir lífsviðurværi. Við faðir minn
höfum sagt honum alt, og að þú hafir komið
alla leið frá Ameríku til að finna hann. Hann
hefir samlþykt að ferðast þangað með okkur og
dvelja þar í eitt ár. Þegar hann kemur aftur,
ætlar hann að haga því svo að Atwell og félagar
hans geti farið heim til sín. Hann er nú næ#t-
um búinn með annað skip — fallega litla skonn-
ortu. I henni getum við komist til Valparaiso.
Stýrimennirnir, ásamt Shields og Jessop, geta
verið skipshöfn hjá okkur.
“Og — og Monckton?”
“Hann fer með okkur,” svaraði hún alvar-
leg í bragði. Hann sér nú eftir að hafa gengið i
félag með óþjóðarlýð þessum. Mér þykir leitt
að segja frá því, að faðir minn er svo reiður við
hann, að hann vildi helzt að hann yrði samgn
með Atwell og hinum. En eg bað Mr. Thorne
um að taka hann með ökkur til Valparaiso.
Þú íhefir víst ekki framar neitt á móti því,
eða hvað?”
“Ekki nú!” svaraði Thorne og tók innilega
í hendi hennar.
Þegar regntíminn var að lokum kominn,
sem var mánuði eftir þetta, sigldu þau brott
frá eyjunni, sem hafði verið í 20 ár aðseturs-
staður Edgar Thorne. Hann og innfæddu menn-
irnir höfðu bygt skipið og stýrimennirnir, ásamt
Shields og Jessop, höfðu gert reiða og segl. Fað-
ir Howards Thornes hafði fastákveðið það að
ferðast þangað aftur. Hann gat ekki þrifist
fyrir utan múra kóralla hamranna.
“Eg fer einungis með til að þóknast þér.
sonur minn”, sagði hann, er hann stóð við hlið
Howards og horfði á klettaeyjuna sína, sem
þeir voru að ferðast í burtu frá. “Eg get einnig
fullvissað Undercliff um, að eg fyrirgef honum
grun hans. Löngun mín er að búa þar, sem
illgirni mannanna nær ekki til mín.”
Litla skipið kom heilu og höldnu til Val-
paraiso. Þau höfðu ekki fengið einn einasta
illviðrisdag alla leiðina. Þarna sikildi Monckton
við þau og fór með strandferðaskipi til San
Frh. á 7. bls.