Heimskringla - 21.05.1947, Blaðsíða 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WIÖSTNIPEG, 21. MAÍ 1947
ÖtWIl »11 cwi
UÍSKL . dL
“Eg mundi segja yður það nema vegna
þess, sem þér sögðuð fyrir niokkrum dögum
síðan.”
“Eg skil yður ekki. Hvað kemur það þessu
við?”
“Þér sögðuð í Southwood, að ekkert gæti
orðið eins og það var áður. Auðvitað veit eg við
hvað þér eigið með því.”
Eg fann að roðinn steig upp í fölar kinnar
miínar.
“Mér finst að eg hafi fyrirgefið honum,”
sagði eg hikandi. “En við getum auðvitað aldrei
sézt framar. Þegar maður hefir á annað borð
mist virðingu og aðdáun sína, á manni, þá vitið
þér vel að sMkt getur aldrei komið til baka. Sir
George Seaforth var ekki sá maður, sem eg
hugði hann vera. Eg vildi bara að þér hefðuð
ekki komið mér til að tala um hann í fyrsta
skiftið og við sáustum, Lady Sophía, en eg get
ekki látið sem eg skilji yður ekki, og ef þér eruð
að reyna til að fá samþykki mitt til að sjá hann,
þá er það þýðingarlaust. Eg vil aldrei sjá hann
framar.”
“Jatfnvel ekki, þótt það væri hann, sem
frelsaði Mif yðar — ekki einungis þessa hræði-
legu nótt, sem þér mintust á — en hundrað sinn-
um síðar — og hætti meira að segja Mfi sínu til
þess.”
Eg starði á hana sem þrumu lostin.
“Þetta er satt”, sagði hún. “Eg er alls ekki
að ýkja neitt. Hann ætti helst að segja yður
þetta sjálfur, en það mun hann aldréi gera. En
annað hvort hann eða Anna Bryden ættu að
segja yður frá þessu, því einn hluti sögunnar
snertir hana. En það yrði kanske örðugt fyrir
hana að viðurkennast fyrir yður. Hún hefir
sagt mér frá þessu öllu saman, og samvizka
hennar hefir hegnt henni nægilega miikið. Ef
yður er sama skal eg segja yður frá öllu því,
sem kom fyrir þetta kvöld og öllu því, sem skeð
hefir í þessar sex vikur, sem síðan eru Mðnar.”
“Sex vikur!” át eg eftir henni. “Sex vikur!
Æ já, eg vil gjarna heyra það alt saman. En—”
'“Ekkert “en” fyr en eg hefi lokið máli
mínu. Eg verð að byrja söguna þetta kvöld, en
það er í rauninni örðugt fyrir mig að vita hvar
byrja skal. Er það ekki rétt að þér skrifuðuð
Önnu Bryden að þér voruð komnar til Lull,
og sögðust ætla að bíða hér þangað til Miss
Smith kæmi heim?”
“Já,” svaraði eg eins og úti á þekju.
“Hún var sú eina, sem vissi hvar þér voruð
niður komin. En þér getið vel hugsað yður
hvernig lá á Sir George Seaforth, og mér leið
ekkert betur. Eg vissi ekki fyr en þá hversu
djúpar tilfinningar hans eru. Eg hugsa að jafn-
vel þér hefðuð fyrirgefið honum, hefðuð þér séð
hann. Er hann háfði snúið sér til Scotland Yard,
fór hann strax til Önnu Bryden, sem hann hugði
að gæti sagt sér eitthvað um yður. Hún háfði
þá fengið bréf yðar, en sagði honum ekki neitt
um það.”
“Vegna þess að hún vissi að mér mundi
ekki Mka það.”
“Nei, ekki var það ástæðan. Sednna sagði
hún mér frá ástæðunni. George grátbað hana að
segja sér, hvað hún vissi um yður, sagði henni
um leið frá ást sinni til yðar, svo að hún skildi
að hann var ekki hinn léttúðugi syndari, sem
þér hugðuð hann vera. Hún segir nú, að hún sé
viss um, að þér hefðuð eigi daufheyrst við bæn-
um hans, hefðuð þér hitt hann þá. Samt sem
áður sagði hún honum, að hún vissi ekkert hvar
þér væruð. Getið þér giskað á hvers vegna?”
“Nei, ekki nema á einhvern hátt gert þetta
mín vegna.”
“Það var hennar vegna. Frá því er hún sá
Sir George í fyrsta skiftið, varð hún dauðskotin
í honum, þótt hann hefði varla einu sinni séð
hana. Hún öfundaði yður, af því að þér eruð
falleg og hrífandi, og vegna þess að þér gátuð á/
heimili mínu ætíð haft tækifæri til að sjá og tala
við hann. Hún hélt, að hann væri ástfanginn í
yður, og þegar hann kom til hennar, sá hún
strax hversu mjög hann var hrifinn af yður, en
hún vildi ekki unna yður að rtjóta hans. Honum
mundi aldrei Mtast á hana, en hún vildi ekki að
þér skylduð hljóta alt, sem henni var neitað
um. Þessvegna þagði hún, og þögn hennar hafði
næstum orðið yður að bana.”
“Vesalings Anna!” sagði eg. “Vesalings
Anna!”
“En hvað yður veitist létt að fyrirgefa
henni. Ekki svo að skilja, að eg unni henni'
þess ekki, fyrst hún hefir svona innilega iðrast
synda sinha. Hefði hún sagt Sir George hvar
þér voruð, þá munduð þér aldrei hafa orðið fyr-
ir þessum ósköpum í Arrioh Hall. Hún þagði en
átti aldrei framar glaða stund. Loksins þoldi
hún ekki lengur mátið, en kom til mín og sagði
mér alt samam. Hún fékk mér bréf yðar og bað
mig að segja Sir George alt, sem mér fyndist
nauðsynlegt að segja honum. Eg símaði honum
til Devonshire, en þangað hafði hann farið til að
rekja spor, sem reyndist rangt.
“En áður en þetta gerðist hafði margt skeð,
sem þér verðið að £á að vita um, til þess að yður
geti skilist, hversu áihyggjufull og óróleg við
George vorum út af hvarfi yðar. Sorg hans og
iðrun var nógu þung byrði, og ofan á það bætt-
ist svo hinn hræðilegi ótti; því að við höfðum
ástæðu til að ætla að þér væruð í hinni mestu
hættu.
“Þér höfðuð skilið við herbergi yðar þannig
að þar var alt umsnúið. Öll brófin úr skrifborði
yðar lágu út -um alt gólfið eins og Díana DuAibar
hafði við þau skilið. Þegar eg lét sækja George
tál að segja honum frá flótta yðar, sagði eg hon-
um um leið frá heimsókn Díönu Dunbar, og
hvað hún hafði gert, og hvað hún hafði sagt
yður. Þið George höfðuð eitt sinn átt samtal
um Mr. Wynnstay, svo að hann vissi meira um
málið en eg, en eg mundi að þér höfðuð sagt
mér frá skrifborðinu.
“Við sögðum nú hvort öðru það sem við
vissum, og okkur feom báðum saman um, að
áhugi þeirra Dunbars mæðganna fyrir yður
værf nœsta grunsamlegur, og að þessi einkenni-
legi áhugi væri einnig í huga málafœrslumanns
þeirra, Mr. Wynnstay. Það var augljóst að
Díana hafði notað sér kunmingskap sinn við Sir
George og yður til að feomast inn í herbergið
yðar, og hafði Mr. Wynnstay hlotið að fræða
hana um hvar skrifborðið væri niður komið.
“George mundi ekki hafa snert skrifborðið
fyr en þér Voruð viðstödd, en eg var svo reið við
Ðíönu og alt hið illa, sem hún hafði gert yður,
að eg var ákveðin að finna þessi leyndu skjöl,
og geyma þau, sva að þau féllu ekki í hendur
óvinanna.
“Eg er ekki mjög þolinmóð íæðli miínu einS
og þér vitið, og eg var áfjáð í að finna þetta
leynihólf, eg fleygði því skrifborðinu af öllum
mættii að veggnmn áður en Sir George gat
hindrað mig, og hlð gamla, fallega borð fór alt í
smá mola. En eg fann það sem eg leitaði eftir,
Oonsuelo, og það var fundur, sem var ómaksins
vert að leita eftir.”
27. Kapítuli.
“Hvaða fundur?” spurði eg með mikilli
forvitni.
“Bíðið svolítið við,” sagði Lady Sophía.
“Það skal eg bráðlega segja yður. Eg þarf að
segja yður frá öðrum atriðum á undan. En
nú getið þér getið yður til hversvegna við vor-
um svona hrædd um yður.
“Þegar George fékk boð frá mér fór hann
samstundis til Dorsetshire og leitaði þar uppi
Miss Smith. Hann kom hingað kl. nlíu um
kvöldið og Miss Smith var að fara í rúmið. En
þegar hann gerði boð fyrir hana, kom hún ofan.
Hún sagði homum að þér væruð ,í Arriöh Hall, og
að þér væruð þar einkaritari manns er þar
byggi, og að hún hefði fengið frá yður bréf um
kvöldið, um að þér hefðuð fengið leyfi hjá Mr.
Raynor að vera hjá sér allan næsta dag.
George vissi alls ekkert um Mr. Raynor.
En þar sem hann þegar bar þungar áhyggjur um
öryggi yðar, varð hainn ekkert rólegri er hann
heyrði söguna af atvinnu yðar og vinnuVeitand-
anium. Hann hugsaði sér að auglýsingin í blað-
inu er þér sáuð, hefði kanske verið látin þar af
fólki, sem ætlaði sér að ná valdi á yður og sér-
stökum skjöluim, sem þér hefðuð meðferðis.
“Hann hafði enga ástæðu til að staðhæfa
neitt slíkt, og efeki gat hann heldur svona seint,
kl. að ganga ellefu, farið til Arrich Hall og
krafist þess að þér kæmuð með sér þaðan. Húsið
var sennilega lokað og læst og þótt hann kæmist
inn, munduð þér sennilega neita að koma með
homum eða hafa nokkuð saman við hann að
sælda. Ekki gat hann samt orðið rólegur og
lagst til hvíldar, en gekk í áttina til Arrich
Hall, fann hann að húsið var lokað og þögult,
nema að stór hundur fór að gelta er hann nálg-
aðist húsið. Honum leið illa yfir öllu þessu og
ætlaði að hverfa í burtu, en einhvert óljóst
hugboð um að eitthvað kynni að henda yður í
þessu stóra og óvistlega húsi, kom honum til að
hverfa aftur til hússins. Hainn ákvað þá, þótt
alt mælti á móti því, að ganga upp að framdyr-
unum og hringja dyrabjöllunni og vekja ein-
hvern í húsinu. En á því augnabliki og hann
kom að hurðinni heyrði hatnn hljóð.
“Eigi löngu síðar hafði hann brotið rúðu
og klifrað í gegn um gluggann eftir að hiafa
sigrað hundinn, sem réðist á hann. Nú vitið þér
hver bjargaði yður. Ef þér viljið vita sérstök
atriði getið þér heyrt þau öðru sinni. Nú verð
eg að segja yður frá öðru.
“Þér höfðuð óráð. George bar yður í fang-
inu alla leið hingað. Hann hugði það, sem sé,
bezt að fela yður umsjá Miss Smith, og réttast
væri, að þér sæuð sig ekki, en þér hélduð fast í
hann og vilduð ekki lofa honum að fara, þótt þér
virtust ekki þekkja hann aftur.
“Læknirinn, sem var sóttur strax, sagði að
hættulegt væri að láta nökikuð á móti yður. Og
frá þeirri nótt vikum samiain, eða þangað til yður
batnaði, yfirgaf hann yður ekki meira en
klukkutáma í hvert sinn. Ef hann yfirgaf yður
augnabMk — læknirinn sendi hann stundum
burt, svo að hann gæti sofið — kölluðuð þér á
hann og hanm kom tafarlaust að rúminu yðar.
“Hann var orðinn býsna fyrirgengilegur
eftir þriggja vikna tíma. Enginn skildi hvernig
hainn stóðst þetta; en þegar þér sofnuðuð loks-
ins eðlilegum svefni lét hann yfirbugast. Þegar
þér þönfnuðust hans ekki framar, hneig hann
niður i stól alveg úttaugaður og grét eins og
barn.
“Það mun Mða á löngu þamgað til hann
safnar aftur kröftum, nema þér veitið honum
eina meðalið, sem getur læknað hann, fyrirgefn-
ingu yðar. Kæra Consuelo, haldið þér ékiki, að
þér getið fyrirgefið honum?”
Tárin streymdu niður vanga míína.
“Hvar er hann?” spurði eg. “Er hann enn-
þá í Lull?”
“Hann er hérna í næsta herbergi”, svaraði
Lady Sophía. “Á eg að kalla á hann?”
Eg kinkaði kolli því til samþykkis; því eg
kom ekki upp neinu orði. Þegar hurðin opnað-
ist og einhver kom inn sá eg ekkert fyrir tárum.
En breiddi út faðminn og tveir handl'eggir vöfð-
ust um mig gætilega og alúðlega, og eg hallaðist
örugg að því hjarta, sem hafði barist svo langri
og örðugri baráttu til að hrífa mig út úr Skugga
dauðans.
“Loksins”, sagði rödd er eg svo oft háfði
heyrfr í hitaveikis órunum. “Segðu að þú fyrir-
gefir mér, Consuelo!” *
“Vilt þú fyrirgefa mér?” spurði eg. “Mér
þykir svo vænt um þig — æ, hvað mér þykir
vænt um þig!”
28. Kapítuli.
Þennan dag hirti eg ekki að heyra neitt um
hvað þau höfðu fundið í leynihólfina í skrif-
borðinu miínu, eða hversvegna Lady Dunbar og
Mr. Wynnstay vildu ryðja mér úr vegi. Lítill
vafi var á því að þau hefðu ekki látið við óslk-
irniar einar sitja í þeim efinum; en Mr. Wynn-
stay var nú dauður og Lady Dunbar og Díana
höfðu skyndilega ferðast til útlanda.
Sennilega hefir James, þjónn Mr. RaynOrs,
vitað hversu velferðarmál þeirra Wynnstaýs og
Lady Dunbar voru náin, og hefir sent henni
símskeyti og sagt henni frá hinu óvænta fráfalli
Mr. Wynnstays lí Arriöh Hall.
Að minsta kosti féfek Lady Durtbar sám-
skeyti þar sem hún bjó í villa sínum í Cowes,
og að því fengnu komst hún í sterka geðshrær-
ingu; hún skipaði stúlkunni, sem þjónaði henni
að láta niður allan farangurinn, þar sem hún og
Díana væru að fara skyndilega til útlanda.
Stúlkan, sem þær skildu eftir, gat engar
fréttir veitt um það hvar þær væru; en seinna
kom það í ljós, að mæðgurnar hefðu ferðast til
Frakklands og hefðu áður en þær fóru tekið út
úr banka sínum mikla upþhæð, tuttugu þúsund
pund.
Hvað mig snerti, sýndu Skjölin, sem fund-
ust í skrifborðinu ómótmælanlegan rétt minn
til alls þess, sem þær Dunbars mæðgurnar áttu.
Á meðal skjalanna fanst dagbók móður
minnar og mörg ibréf frá Lady Dunbar, sem voru
henni mjög til sakfellingar. Skjöiin sýndu
rómantíska sögu, sem gulu blöðin eru svo hrilfin
af að birta; en sagan um hinn unga aðalsmann
og hina fallegu, ungu söngkonu sem elSkuðust
og giftust var aldrei prentuð þar.
George Seafiorth elskaði mig, og eg átti
bráðlega að verða konan harns. Bæði óskum við
einskis frefear, en að strika yfir fortíðina, sem
næstum hafði skilið okkur að. Eg þarfnaðist
ekki peninga Lady Dunbar eða nafns hennar.
Bráðlega átti eg að verða Oonsuelo Seaiforth og
átti að leggja niður nafnið Brand, sem móðir
mlín háfði tefeið í sorg sinni og örvæntingu, þeg-
ar hún hélt, að hún ætti ekkert náfn.
Mig langaði ekkert, að vekja opirtberlegt
hneykslismál og George vildi það ekki heldur;
þess vegna hMfðum við óvinum okkar kanslke
vegna þess, að við vorum of hamingjusöm til
að viljia hefna obkar á nokkrum.
Af þessu leiðir að auður Dunbars f jölskyld-
unnar mun einhverntíma falla til krúnunnar;
því að þær mæðgurnar eru alveg horfnar af
sjónarsviðinu af ótta við að vera dregnar fyrir
lög og dóm; og þœr munu aldrei þora að gera
kröfu til fjármunanna.
En hvorki George né eg mundum samt
ndkkru sinni lyfta fingri til að hefna okkur á
Lady Dunbar eða á Díönu. Þær háfa báðar
fengið næga refsingu — fjarlægar öllu því, sem
veitti Mfinu að þeirra dómi nokkurt gildi. Hinn
sífeldi ótti þeirra við hegningu og meðvitundin
um alt, sem fólk mundi um þær segja, um hinn
Skyndilega flótta þeirra, þótt ástæðurnar héld-
ust leyndar, mundi gena tilveru þeirra þrauta
fuila.
En jafnvel á þessum hamingjustundum,
þegar öll sorg og vandræði eru hjá liðin og við
George erum á brúðkaupsferð okkar, hugsa ég
oft um hina kæru móður miína, sem átti svo I
óMbu láni að fagna í hjónabandinu.
Stundum les eg dagbókina hennar, sem
fanst í skriflborðinu; og eg sé hana í huganum.
Hina fögru og frægu söngkonu Margrétu Syl-
vester, sem var nafnið er hún hafði í leikhúsinu.
Hið rétta nafn hennar var Madge Slater, og
þegar hún var orðin ekkjia kallaði hún sig Mrs.
Brand.
Með hjálp dagbókarinnar get eg farið með
henni til hins litla, sbozka svedtaþorps, þangað
sem hún fór til að hvíla sig eftir þreytandi leik-
húss starfið. Þar kynnist hún Dunbar iávarði
og yngra bróður hans og Riöhard Wynnstay. Eg
les áfram um tillhugaMf Durtbars lávarðar og
hennar og hvernig hún var loks talin á að gift-
ast skozku hjónabandi lávarðinum og einu vitn-
in eru bróðir Dunbars lávarðar og Riahard
Wynnstay.
Eg skil vel tortryggni hennar í garð bróður
Erics Niapiers, og í garð Wynnstays. Þeir höfðu
sem sé talið hana á að halda leyndu hjónaband-
inu vegna þess, að hinn kæri Eric mundi missa
milkið fé, ef það kæmist upp að hann hefði gifst
söngkonu. Ríkur frændi hans mundi þá gera
hann arflausann. Hana grunaði báða svara-
mennina, sem töldu þau á að giftast eftir samn-
ingi og á laun ,í þess stað að láta prest gifita sig á
venjulegan hátt .eins og annað fólk gerir. Eg
græt er eg les um næistu mánuðina, er eg les
bréf frá Eric, er hann skrifar frá Amexlíku þar
isem hann ásakar hana hræðilega. Eg skil vel
hverjir hafa blásið honum þessum ásökunum í
brjóst.
Og því næst les eg úrfeMppu úr blaði hvern-
ig faðir minn lét Mfið í bardaga við bjamdýr.
En vitnin voru yngri bróðirinn og vinurinn, en
gátu ekki orðið nógu fljótir til að hjálpa honum.
Og ósjálfrátt datt mér í hug hvort þeir báðir
tveir hefðu getað sagt um þetta aðra sögu hefðu
þeir viljað.
Eg veit nú, að þótt yngri bróðirinn væri
úngur, hafði hann gifst á laun systur Mr. Wynn-
stay, og leyndi bróður sinn því — þau áttu
tveggja mánaða gamia dóttur. Eg veit líka að
gamli frændinn dó meðan þeir vom í Ameríku,
og eignirnar féllu til yngra bróðursins, ef eldri
bróðirinn dæi ógiftur.
Þessvegna held eg, að faðir minn hiafi ekki
dáið í bardaga við neinn björn.
Eric lávarður hafði ætíð sagt áður en hann
fór til Skotlands að löngun siín til ferðalaga og
veiða mundi hamla sér frá að giftast nolkkum-
tíma; og þessvegna hafði Napier hugsað að hann
mundi aldrei giftast. Þegar krdngumstæðumar
breyttust þannig á svona óþægilegan hátt fyrir
hann, hafði yngri bróðirinn rutt úr vegi öllum
hindmnum eins og honum varð hemtugast.
Eftir dauða föður miíns skrifaði hann móð-
ur mimni að hjónaband hennar og Erics væri
ólöglegt, og að Mr. Wynnstay, sem væri lög-
maður staðfesti það.
Mamma mín, sem þá var efeki nema tuttugu
ára gömul og þektá heiminn Mtið, trúði þessu —•
trúði því að maðurinn, sem hún elskaði svo
heitt, hefði dregið sig á tálar. Og ýfirbuguð af
sorg og óhamingju hafði hún ferðast til Frakk-
lands til að fela sig og vanvirðu sína, sem hún
hugði vera.
Þar fæddist eg, og þar áttum við heima ár-
um saman og lifðum af sparifé hennar. Þegar
það var þrotið ferðaðist móðir mín, með mig,
sjúk og heilsuþrotin til London, og reyndi að
hafa ofan af fyrir sér með söngkenslu.
Er eg nú les um árin, sem á eftir komu, um
fátækt hennar og neyð, þá rís hefnigirnin í
huga mínum.
*En Wynnstay, sem fann hana á ný eftir að
ihún hafði svo lengi leynst fyrir honum —
Wynnstay, sem hafði svo lengi notið góðS af
hinum mikla auð systur sinnar. Hann er dauð-
ur — og hin voru eins og mjúkur leir í hendi
hans.
Þessvegna loka eg dagbókinni, geng frá öll-
um hinum skjölunum og segi við sjálfia mig,
að móðir mlín, sem elskaði mig, mundi fiagna
yfir hamingju minni, að ef hún væri hér, mundi
hún verða hin fyrsta til að segja: Aðal atriðið
er að þú ert hamnigjusöm í ást þinni, láttu
fortíðina hvíla ií skauti gleymskunnar.
------E N D I R-----------i
iiiwiniiiiiiihiiininiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiininiiiniiiiniiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiniimiH
Ný ástar- og æfintýrasaga
byrjar í Heimskringlu
næstu viku
liuiiinHiiiiiiiiiiniiniiininnmiHiiiiiianiiiiiiiiiiniiiiiiiniiiniMMiiiiiiiniiiiiiiiimnmiiiimiir]iiiiiiii