Heimskringla - 23.02.1949, Qupperneq 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 23. FEBR. 1949
RUTH
Þýtt hefir G. E. Eyford
Að Sidin, einum undanteknum, sem var á
seytjánda árinu, var allt fólkið gift, og átti börn,
og bjó í litlu húsunum, sem voru í kringum stóra
húsið. Það var fimtíu eða sextíu manns. Þegar
eitthvað kastaðist í kekki meðal þessas fólks, var
herrann strax tilbúinn að jafna sakirnar milli
þess, en hann gerði það með hógværð og fáum
orðum, vanalega þurfti ekki að segja nema, “Mér
þykir fyrir þessu”, eða “ætti ekki að koma fyr-
ir”, og sá brotlegi fór sneyptur í burtu til að
bæta fyrir það sem hann hafði gert órétt.
Hversu mikið sem Ruth brúkaði augun, gat hún
ekki séð hatursfullt tillit nokkurrar manneskju
til hússins herra.
Hún sá ekki heldur hin minstu merki um
ótta í framkomu nokkurrar manneskju fyrir
honum, sem hún hélt, að hlyti að eiga sér stað.
Það sýndi honum lotningu en enga hræðslu.
Það sást strax á börnunum. Undir eins og þau
sáu hana flúðu þau í burtu eins fljótt og þau
gátu. Það hafði kostað Sarina mikla mæðu og
margar steiktar kökur, að fá laglega fimmára
stúlku til að standa kyrra, meðan Ruth teiknaði
mynd af henni. En þegar krakkarnir sáu til Mr.
Bordwick koma heim af plantekrunum, heyrðist
mörg fagnaðar hróp: “Tuwan, Tuwan!” og
krakkarnir komu úr öllum áttum hlaupandi til
að sjá hann fara af baki stóra hestinum sínum.
Ef Mr. Bordwick hafði nokkra lundarfars-
lega veiklun, þá gat hún ekki fundið það. Hún
varð að viðurkenna, hvort hún vildi eða ekki, að
hann væri göfugur maður, einn þeirra fáu, sem
láta viljan standa í fullu samræmi við athafn-
irnar, og sem kallað er göfugur karaktir.
Henni var ekki full ljóst hvort heldur að
hún varð meir fyrir vonbrigðum, eða sneypu,
við að komast að þessari niðurstöðu. Hvort held-
ur var, þá ályktaði hún, að vera í návist slíks
manns væri þó nóg til þess að engum gæti liðið
vel. Hún reyndi að hughreysta sig við þá hugs-
un að innan fjórtán daga yrði það búið, en það
var henni samt lítil huggun. Fjórtán dagar geta
orðið óbærilega langir. Hvaða eilífð hafði ekki
þessi vika verið, sem hún var búin að vera! Hver
dagur eins langur og ár, og þessi tuttugu og eitt
ár, öll hennar æfi, allur lærdómur hennar og
æska, var nú eins og saman kreist í einn einasta
dag.
Vansælli en hún, gat engin manneskja ver-
ið — og ekki meir yfirgefin af öllúm. Þessi
kveljandi tilfinning um einstæðingsskap sinn
— hún hafði aldrei fundið eins sárt til þess, eins
og nú, ekki einu sinni, eftir að hún misti for-
eldra sína. Hún var auðvitað neydd til að yfir-
gefa bernsku heimili sitt, en hvar sem hún kom,
hafði hún eignast vini og aðdáendur
Nú var hún ein, — alein. Stórt byl var milli
hennar og þessa brúna fólks — og ennþá stærra
byl milli hennar og þessa manns, sem var eins
og nokkurs konar einvaldur guð, yfir þeim öll-
um. Hún áleit sig ekki neitt smærri persónu en
hann — nei, langt frá því! Það var ekki hennar
eigin ímyndun. Það höfðu svo þúsundum skifti
aðdáendur hennar, bæði menn og konur sagt. —
Þegar hún svo hugsaði um hvernig hún frá
vöggunni og ávalt var sýnd ást og umhyggja.
Hún hafði alltaf álitið það sem sjálfsagt, og á
ferðinni hafði henni ekki þótt nema sjálfsagt,
að Mrs. Merryweather var henni eins og móðir,
Ada sem systir og Senden sem bróðir. Að henni
bæri að vera þakklát fyrir það, kom henni ekki
til hugar. Nú fyrst skildi hún hvað sjálfhagnað-
arlaus velvild var virði; hér í þessu óhamingj-
unnar landi, þar sem engin sýndi henni hina
minstu samhyggð. Hún minntist hvað sárt sér
þótti að skilja við Lenu; en svo varaði skilnaðar
sársaukin ekki lengi. Ferðalagið í góðum og
glöðum félagsskap hafði breitt blæu gleymsk-
unnar yfir það. Nú vildi hún gefa allt — allt til j
þess að geta verið hjá Lenu og talað við hana.
Nú þar eð hvorki þrá né óskir gátu fært
Lenu nær henni, datt henni í hug að ná upp úr
kistunni sinni málaðri mynd af henni, sem var í
skrautlegri umgerð. Svo hengdi hún myndina
upp í salnum. Hún hafði ætlað sér að taka sem
minnst upp úr ferðakistunni sinni, svo það tefði
ekki að safna því saman og láta það niður þegar
það augnablik kæmi er hún gæti flúið. En samt
sem áður hengdi hún upp myndir af samferða
fólkinu sínu. Hún hengdi upp þrjá stóra skraut-
málaða diska, sem voru brúðargjafir frá Lenu.
Ruth tók upp marga aðra skrautlega muni, svo
sem körfur, skálar, ramma og bækur. Það var
eins og þegar hún tók upp einn muninn, að
henni fyndist að hún þyrfti að taka annan upp.
Eftir að hún var búin að vera heilan klukku-
tíma að skreyta stofuna, leit hún út sem öll önn-
ur. Öll borðin voru puntuð með blómum og rós-
um. Þau, Sidin og Siesta, sem hjálpuðu henni,
voru svo glöð að sjá þessa tilbreytingu, ásamt
Ruth sjálfri; en svo sá Ruth brátt eftir að hún
hafði gert þetta, og kallaði það bjánaskap og að
hún hafði gert það. Ruth ætlaði með þessu að
létta lund sína, en nú var það bara verra, því
þegar hún leit á myndirnar, fékk hún sting í
hjartað.
Þegar hún var búin að þessu, fór hún út og
ætlaði að ganga þangað sem þýzkublómin voru,
en svo hvarf hún frá því. Á heimleiðinni að
blómstur beði sem hún hafði fundið um morgun-
,inn, sá hún litla plöntu sem var nærri því rifin
upp úr jörðinni. Hún laut ofan og stakk plönt-
unni ofan í moldina og hlúði að henni.
Eftir að hún var komin spöl korn lengra,
datt henni allt í einu í hug:
“Kanske að það hafi verið þessi heimsþrá,
sem hann talaði um, sem vakti þá löngun hjá
honum að vilja fá sér konu. Auðvitað var um
að gera fyrir hann að fá sér ómentaða sveita-
stúlku — lítið þekt stjúpmóðirblóm. Hann var
meir en hissa, þegar faðir hans sagði honum að
það væri Ástralisk stúlka sem hann hefði út-
vegað honum. Bréfið sem hann skrifaði honum
bar vott um slík vonbrigði. Eg skildi ekki
hvernig eg átti að lesa milli línanna — kurteisin
sem hann brúkaði gat eins vel meint óvilja.”
Blóðið sótti fram í kinnarnar á henni, hún
fleygði sólhlýfinni frá sér og greip báðum hönd-
um fyrir andlitið.
Eftir litla stund náði hún valdi yfir geðs-
hræringu sinni.
“Hvers vegna valdi faðir hans mig, frekar
en Lenu?” hugsaði hún og rykkti höfðinu til.
“Lena hefði auðvitað ekki gefið kost á sér. Kona
pöntuð eins og önnur vara! — sú hugsun var
henni hræðileg. Litla Lena, sem virðist ekki að
hafa neitt stolt í sér, var þó stoltari en eg, og
langtum hyggnari, það sé eg nú! En það er nóg
* um það.”
Hún stappaði niður fótunum og beygði sig
eftir sólhlífinni. “Eg vil ekki hugsa meira um
það — eg vil ekki! Það skal lagast. Hann skal
bara vera rólegur. Eins fljótt og mögulegt er,
skal eg gefa rúm fyrir þýzku fjólunni.”
Svo hélt hún áfram eftir stignum; eftir
halftíma göngu kom hún að annari gyrðingu.
Hafði hann ekki sagt, að hún gæti gengið sig
þreytta í garðinum, ef hún vildi, mundi henni
kannske detta í hug að hún væri komin út að
landamærum aðalsins.
Hún fann ekki til þreytu, og vissi ekki hve
langt hún var komin. Hinumegin við gyrðing-
una sá hún stíg sem lá í krókum gegnum hinn
margbrotna jurtagróður og blómaskraut. Hún
opnaði hliðið og lét það svo aftur á eftir sér, og
gekk svo út í skóginn.
Það var ekki að sjá að mannshöndin hefði
lagt neina hlekki né hömlur á náttúrunna. —
Greinar trjánna og vafnings jurtir lágu yfir veg-
in, en Ruth fékst ekki vitund um það. En er hún
kom að stóru tré sem hafði fallið þvert yfir veg-
inn, varð hún að skríða gegnum limarnar, svo
hló hún og sagði:
“Og þetta á að heita garður? Maður gæti
einsvel kallað það frumskóg. Og því gætu ekki
tigrisdýrin falið sig hér? En hann sagði að þau
væru hér ekki —” Er hún hugsaði um þetta allt
saman og skelti allri ábyrgðinni á Mr. Bordwick
en hún vissi að ef hún tæki nú ranga braut þá,
gæti það kostað sig lífið.
Það varð altaf fallegra og fallegra, eftir því
sem hún gekk lengur. Hér stóðu brenglur þétt
saman, sem voru 40 — 50 fet á hæð; þar vóru og
fögur Rasalamat tré, með sínar lóðréttu grein-
ar, allsstaðar allavega blómstrum, gular klukkur
vögguðu sér meðal laufanna og ljósbláar og gul-
ar stjörnur sáust út í skógarþykninu.
Hún hafði heyrt lækjarnið, nú varð það að
fossa og fljóta hljóði, og að síðustu sá hún lækin.
Til vinstri opnaðist eitt heljar dýpi, en var allt
þakið vatnsjurta gróðri. Ofan í þennan geim
féll lækur af háum stalli, og hvarf þar. Langt
uppeftir gilinu, þar sem áin hafði brotið sér far-
veg milli steina og stórra trjáa, sáust blá fjalla-
toppar og fossar.
Ruth tók upp teikni-bókina sína, en hún sá
brátt að þetta var of umfangs mikið landslag til
að vera teiknað á skömum tíma, því hún ætlaði
sér að halda lengra, enda var nóg fyrir augað af
alslags breytilegu, einkennilegu landslagi, sem
auðveldara var að gera uppdrátt af.
Hún var svo heilluð af náttúru fegurðinni
og hinu margbreytilega blómskrúði, hvert sem
litið var, að hún vissi ekki hvenær tímin leið.
Yfir veginn var nýfallið tré, sem myndaði
nokkurskonar bogagöng, skreytt öllu hugsan-
legu blómskrúði, svo hún settist niður og tók
upp teiknibókina sína til að teikna það sem hún
gæti af hinum skrautlegu blómum sem voru á
greinum trésins, en liti blómanna ætlaði hún að
mála seinna.
Hún leit á úrið sitt, og það var hálf fimm,
svo nú mátti hún flýta sér, því _þa<5 var komið
myrkur klukkan sex, og hún áttT æði langt heim.
Það var algjör dauða kyrrð þar sem hún sat.
Aðeins af og til sást fugl fljúga fram hjá henni,
og stöku hljóð sem heyrðist út í skóginum, sem
gáfu til kynni að þar voru einhver smá dýr, en
svo heyrði hún, lengra í burtu, villidýrs org af
og til. Það hefði gert hana hrædda ef Mr. Bord-
wick hefði ekki verið búin að segja henni, að
hún þyrfti ekki að óttast villidýr í garðinum,
svo hún var óhult og hélt áfram að teikna, þang-
að til allt í einu að sterkur vindur braust fram
milli trjáanna, sem var nærri því búin að feykja
bókinni úr hendi hennar.
Henni varð bylt við og leit upp, og sá sér til
mikillar undrunar og ótta að loftið var orðið kol-
svart.
“Það fer að rigna”, sagði hún óttaslegin. —
“Það er gott að eg er að verða búin.”
Hún stóð upp, lét aftur bókina, tók upp sól-
hlífina, og flýtti sér að tína fleiri blóm, því
blómabindið var ekki alveg fullgert. Svo kom
harðari vindsveipur gegnum skóginn, og í f jarska
heyrðust þrumur.
“Þrumur!” sagði hún og varð nú hræddari
en áður — “og eg svo langt frá húsinu!”
Nú tók hún saman dót sitt og flýtti sér á
stað. En hversu mikið sem hún flýtti sér gat
hún þó ekki sloppið undan illviðrinu.
Vindurinn jókst þar til komið var óstætt
rok, og svo byrjuðu stórir vatnsdropar að falla
niður, þar til að regnið varð sem einn óslitin
foss. Hún varð á einu augnabliki hold vot. Þess-
ari úrhellis rígningu og roki fylgdu þrumur og
eldingar, sem eins og aldrei slitnuðu og gerðu
himininn að einu eldhafi, en á milli eldinganna
varð svo kolsvarta myrkur.
“Eg er töpuð,” sagði hún eins og við sig
sjálfa. “Ef eldingarnar drepa mig ekki, þá verð
eg til í þessu vatnsflóði. Áður var foss niðurinn
svæfandi, nú heyrist ekkert nema þessar hræði-
legu þrumur.”
Hún hljóp áfram í einhverri blindni og ráða
leysi, og fyrst er hún fann.að hún gekk á grjóti,
og var komin inn í kratskógin, stanzaði hún.
“Það er þýðingarlaust,” hugsaði hún í al-
gjörðu ráðaleysi, “eg villist bara meira og meira,
eg ætla að bíða hér, það styttir kanske upp, ef
ekki — þá verð eg að vera hér í nótt! Klukkan
sjö borðar hann kvöldmatin. Fyrr spyr hann
ekki eftir mér, ef hann-------?”
Hún brast í grát, gripin ótta og einstæðings-
skap. Hún tók með báðum höndum utan um tré,
og stóð þannig — að henni fanst, ein eilífðar-
tíð. Stundum fanst henni sem eitthvað smjúga
fram hjá sér. Voru það smádýr sem voru að flýja
í skjól undan illviðrinu? Stundum sá hún út í
skóginum, glytta í grænkattar augu, en það
hræddi hana ekki, það sem hún óttaðist mest
var, nóttinn og eldingarnar.
Loksins lægði stormin svolítið. Það birti
ofurlítið milli trjánna, svo hún gat séð svolítið
frá sér, og samtíðis fannst henni hún heyra
manns málróm, hún hlustaði af öllum mætti; jú,
hún heyrði það aftur og loks heyrði hún kallað
nafnið sitt.
“Hérna’ hérna’,, hrópaði hún af öllum mætti,
“hérna!” og lagði á stað í áttina, sem hún heyrði
að kallað var. En hún var varla komin á götuna,
sem nú var rennandi lækur, sem flóði ofan eftir
brekkunni, skall óveðrið á aftur. Stormbylur
slengdi henni á fallið tré, og á sama tíma gekk
þruma svo nærri henni að hún varð að grípa fyr-
ir eyrun með báðum höndum. Hún lá þar á trénu
en reyndi þó að standa á fætur. “En hvað var
það sem eg heyrði?” hugsaði hún, “var það bara
það sem eg ímyndaði mér, og eg þráði að heyra?
hver skyldi annars vera að kalla? Eg má deyja
hér. Ó, guð! Að deyja svona! Svona ein! svona
aleinsömul;”
Rétt í því er hún var að velta þessum ógn-
unar hugsunum fyrir sér, heyrði hún kallað nær
sér “Ruth!”
“Hérna!” kallaði hún eins hátt og hún gat,
og reyndi að hreifa sig.
Nú var allur kvíði og hræðsla horfin úr hug
hennar, og það sem henni hafði aldrei komið
til hugar, síðan hún kom til Java, kom henni nú
í7hug: Kjóllinn hennar var rennivotur og lá eins
og glytti við líkama hennar. og var ekki annað
en óhreinindi upp að hnjám. “Það er ekki álit-
leg sjón sem hann sér núna.”
Hvernig hún kæmi núna, Mr. Bordwick fyr-
ir sjónir, var henni meira áhugamál þessa stund-
ina, en umhugsunin um eldingarnar, storminn
og regnið. Hún hafði rétt í þessu komið auga á
stóran mann, sem kom með miklum hraða beint
til hennar, en á sama augnabliki skéði eitthvað
hræðilegt. Það var esm eldkúla kæmi beint í
andlitið á henni, milli greina trjánna, og loftið
varð sem eldhaf, og svo fylgdi þruma eins og
jörðin væri að klofna í sundur með ægilegu
braki og brestum, og einmitt þar sem hún hélt
að Mr. Bordwick hefði staðið, féll feykna stórt
tré, þversum yfir vegin, sem eldingin hafði sleg-
ið niður.
“Eg vona að þú sért ómeidd?.” var sagt við
hliðina á henni, sem var hnigin niður í bleytuna,
og hélt höndunum fyrir andliýt sér. •
Hún hrökk við, tók höndurnar frá andlitinu
og sagði, nötrandi af hræðslu: “Þú ert lifándi?”
“Eins og þú sérð,” sagði hann í sínum vana-
lega rólega málróm. “Og þú hefir sloppið vel
frá því! Hamingjunni sé lof, látum okkur nú
flýta okkur heim.”
Hún horfði undrandi í andlit hans. Slík
sinnisró yfirgekk skilning hennar.
C/ever
Poultrymen
Year after Year
Build their Success
on . . .
PIONEER
“Bred for Production”
CHICKS
Approved R.O.P. Sired
100 50 25 100 50 25
19.75 10.40 5.45 L. Sussex
34.00 17.50 9.00 L.S. Pul.
W. Leg. 17.25 9.10 4.80
W. L. Pul. 35.00 18.00 9.25
W. L. Ckls. 4.00 2.50 1.50
16.75 8.85 4.70 N. Hamps. 18.25 9.60 5.05
30.00 15.50 8.00 N. H. Pul. 33.00 17.00 8.75
B. Rocks 18.25 9.60 5.05
B. R. Pul. 33.00 17.00 8.75
R. I. Reds 18.25 9.60 5.05
R.I.R. Pul. 33.00 17.00 8.75
11.00 6.00 3.25 Hvy Breed Ckls
(our choice)
Pullets 96% acc. 100% live arrival guaranteed
ORDER NOW
Cash with order or a small deposit will assure delivery
of these dependable Pioneer profit makers when you
want them.
P I O N E E R
HATCHERY
416 H Corydon Ave., Winnipeg
“Komdu,” bað hann hana, “stattu upp! Það
er ekki trygt að vera hér í skóginum, eins og þú
hefir sjálf séð.”
“Ekki trygt!” hugsaði hún, og hrollur fór
um hana. “Guð minn góður! Hverslags maður
er þetta?”
Hann tók í hendina á henni og reisti hana
á fætur, en hún var svo yfirkomin af hræðslu, að
hún gat varla staðið á fótunum.
“Geturðu gengið?” spurði hann hluttekn-
ingarlega. “Eða viltu að eg beri þig?”
“Nei, nei,” sagði hún og hristi höfuðið — eg
— eg verð strax betri.”
Hann tók fyrst upp teiknibókina hennar,
svo sólhlífina, sem hún hafði aldrei slept úr
hendi sér.
“Það er ekki þess virði að bera þessa sólhlíf
heim,” og henti henni út í buskan. “Eigum við
ekki að reyna að komast á stað?”
Hún kinkaði kolli til samþykkis, svo sagði
hann: “Eg get ekki boðið þér að leiða þig, þessi
skógarbraut er svo þröng, fylgdu fast á eftir
mér. Eldingarnar eru þér ekki hættulegar. Eins
og öllum er kunnugt velja þær æfinlega hærri
höfuðin, og eg er dálítið hærri «n þú!”
“Og hann getur spaugað eftir það sem fyrir
hann kom”, hugsaði hún, “ef hann hefði stigið
einu skrefi frámar, hefði hann legið dauður
undir trénu. Hann er reglulegt meitilberg,
hann er hugaður sem ljón”, hugsaði hún.
Hún fylgdi honum, niðurlút og þegjandi.
Er þau voru komin inn í garðinn, spurði hún
hann, alt í einu með skjálfandi málróm: “Er það
mögulegt — að þú sért ekki reiður?”
“Reiður?” endurtók hann undrandi, og sneri
sér að henni. “Jú, vissulega. Það var komin
hellirigning þegar Sidin sagði mér að þú værir
úti. Eg varð hræddur um þig.”
“Eg meinti það ekki,” sagði hún í flýti. “Eg
meinti hvort þú hefðir ekki verið hræddur um
þig sjálfan, það var sem eg meinti?”
“Hvort eg væri hræddur að vera úti í þrumu-
veðri? Eg er nú búinn að vera meir en fimtán
ár í hitabeltinu, og maður venst smátt og smátt
við þessar þrumu hryðjur.”
“Og ef að eldingin hefði nú hitt þig, hvað
hefðirðu sagt þá?”
“Þá hefði eg ekki haft tíma til að segja
neitt.”
“Hvernig getur nokkur maður látið sér vera
svona sama um dauðann,” sagði hún með ákafa.
Hann sneri sér að henni, og spurði hana
alvarlega:
“Heldurðu að mér sé sama um dauðann, ef
þú heldur það, þá er það misskilningur. Um
dauðann getur enginn hugsað kaqruleysislega,
sem er ekki búinn að ráðstafa húsi sínu.”
Þetta hljómaði dálítið óákveðið í eyrum
hennar.
“Sem er ekki búinn að gera erfðaskrá sína?”
“Já,” svaraði hann.
“Má manni ekki standa á sama, hvað verður
af voru jarðneska gössi, þegar maður er dauður?”
“Hvort það verður til ills eða góðs fyrir þá
sem eftir lifa? Nei, það held eg ekki.”
Meðan hann talaði, datt honum í hug, að
hún, sem konan sín, áliti sig sem sjálfsagðan
erfingja að öllum sínum eignum. Hann leit
snöggt til hennar, en það var enga breytingu að
sjá á andliti hennar, hún horfði bara ofan fyrir
sig- ✓
Eftir litla stund voru þau komin heim að
húsinu.
“Eg skal senda Sarina til þín. Hún sér um
að þú fáir strax föt; þú ert víst holdvot, býst
eg við.”